Godofredi Hermanni Opuscula

91쪽

M PRAEFATIO AD ODYSSE A M. Ista litur quam dixi continuae Iectionis repetitione etiam ea, quae dissiciliora sunt et laboriosae indagationis

plena, erui explanarique Ροssunt: atque ut nonnulla, quod in tot tantisque horum carminum mutationibus non est miarum, SemPer obseura maneant, at multa tamen ac nescio an pleraque satis clara in luce collocabuntur. Simulque illa legendi ratio hanc vim habet, ut divina illorum Poematum suavitas illaη in. inos subtilitates et vana somnia arceat, in quae solent illi incidere, qui veriuq locos Homeri, quam Homerum cognitum habent. Nullum enim Potentius adversus argutias et deliramenta remodium egi, quam verae et fuco non indigentis Pulcritudinis assidua contem-

92쪽

h Megia illa dissertatio, quam de critica tractatione Pin- adari. nuper edidit A. Boeckhius, in mentem mssii revocavit epitritos Dorios, quaeque de iis contra me idem Boeckhius in praelatione ad scholiasten Pindari disputavit.

Ad ea tum respondere nolebam: sperabam enim virum Praestantissi inum, quae animo nonnihil Commoto neque acupiditate vacuo scripsisset, postmodo sponte retractat Tum: nune tamen, quoniam permanere eum in sententia sua video, utar hac scribendi opportunitate ad illam rem iterum disceptandam. Ac dixi ego in dissertatione, quam scripsi de metrorum quorumdam mensura Thrthinica, g nus illud numeri non aliter cum caeteris quibus consoci tur numeris congruere, nisi si secundi pedis laus sortior esset quam Primi, eoque numerus ille eximeretur Ex g nere trochaico. Idem se etiam Doeckhius sensisse in Dra satione illa p. 39. fassus est: sed dissidemus eo, quod ille sensum cedere dehore rationi ait, ego autem ratione d senilendum esse sensum arbitror. Vira verior via sit, mihi quidem Per se Planum videtur. Νοn solum enim quid j Edita est a. 1824. Scripsit contra eam Boeculi ius in Praelationa Indicis lectionum aestivarum Berotini a. 1825.

. Diuitiaco by Cooste

93쪽

aptum Pulcrumque sit, sensu, non ratione iudicamus, sed solet etiam sensus, qui naturali quodam instinctu regitur neque ex arbitrio nostro Pendet, minus plerumque sallere, quam ratio, quae vel propter argumentorum fallaciam, vel propter Opinionum pervicaciam multis obnoxia est erroribus: ut, sicubi discrepat sensus ab rationis decretis, caussas eius Potius et sontes investigare, quam clamantem non audire Ρraestet. Quid enim lucrere, si argumentis demonstres Pulcra esse, quae tamen sensus ille usque ut

non Pulcra repudieii Ae de epitritis Doriis quae in disseriatione illa, quam

dixi, adversus eam rationem quae est a Boeckllio inventa disputavi, tantum abest ut mutem ob ea, quae ille in pra satione ad Pindari scitoliasten attulit, ut nihil eorum, quae ei a me obiecta erant, remotum resutatumque putem. Nititur enim' omnis eius disputatio argumentis, quorum Ver talem non video demonstratam esse. Proportionem sesquia

tertiam mature dicil apud Graecos oblitteratam esse, ita ut ipse Plato non nisi tria numerorum genera cognita habuerit; et sic etiam praecipere Aristoxenum. De Aristoxeno quidem ego ipse monueram: sed unde sciat Boec hius expulsam illo tempore potius, quam quod est veri similius, nondum inventam fuisse rationem illam, non docuit. Deinde constare dicit, choreum irrationalem hanc rationem tenuisse, 4: 3, sive 2: II: quod se ait demonstrasse lib. I. de metris Pindari c. T. Atqui non demo stravit: collegit enim ex eo, quod Aristoxenus tempus i rationale medium esse docet inter 2 et I. At multi inter hos numeri medii sunt praeter unum et semis, tantumque abest ut hunc dicat Aristoxenus, ut ex eo, quod δωδεκα - τηιι οριον του τoνου Cum illo tempore comparat, non hanc, sed alias videatur rationes in mente habuisse M.

) Tenuit suam explicationem Boeckhius, ad quam tuendam rectius attulisset Nicomachum in Institutione arithmetica II. 23. p. 139. Sed maluit vir eruditissimus dicere p. 10. is putidum is quidem et prorsus supervacaneum dixeris, huius generis afferre

94쪽

Quamquam hoc non urgebo. Esto enim ut choreus irrationalis rationem habeat sesquitertiam: quid inde p se In diis Dodia trochaica gravi inquit, se rationali trochaeo irrariti Oilalein choreum additum dico, quorum iam haec ratiose videbitur: 2: I, 2: I : in qua ratione iam tanta est Pedum inaequalitas, ut ea neque cani neque saliari recte queat, quia rhythmi Prima lex aequalis pedum est pro-- gressio. In his vero primum ille magnus est error, quod ne lualem progremionem Pedum huc admovet. Est ea quidem prima lex numeri, ubi uno ordine numeroque Plures Pedes coniunguntur: at vero ad illud non attendit, ultimum ordinis itumerique Pedem, quia in extremo eius tem-Pore 1iuis est numeri, nec sequitur quidquam quo iustam

tione esse: quae caussa est in metris syllabae ancipitis, in rhythmis temporis irrationalis, non omnis quidem, sed eius, quod non est in ictu. Itaque tantum abest ut irrationali tempors violetur illa quam dicit prima lex numeri, si ut locus, in quem incidit, Observatae potius indicium sit. Vero violaretiir, si in medio numero admitteretur, Veluti in primo pede dipodiae, vel in tripodiae, qualem in versiatilinthallico videmus, Pedo Primo secundove. Itaque

etiam alterum non est Verum, quod ait, neque cani neque saluiri istos pedes illa mensura recte posse. Possunt enim facillime, quia servatur aequalis mensura, ad eamque in

sine Ρausa accedit seu dimidiati temporis, seu quarumlibet aliarum temporis partium: ut, qui canat saltetve, PIani Sis Templa: ut lamen unum conseramus, vide quid Thucydides L,, 10. το μέσον vocet inter duos numeros. Nimis profecto super acaneum est hoc exemplum, rideret quo Thucydides, si audiret, quum dixisset Homerum naves Graecorum maximas 120 remigum, minimas 50 memorasse videri, mediaque magnitudine

sumpta hicin permagnum consci militum numerum, eum se nume

rum 85, et non 84 aut 86 esse contendisse. Neque illud quale

sit obscurum est, quod Aristoxenum, si plures medios numeros in mente habuisset, non η μέση ληφθεῖσα, sed μέση τις dicturum fuisse ait. Non scripsisset ita Aristoxenua, neque articuli ea is est, quam putat esse vir doctissimus.

95쪽

DE EPITRITIS DORIIS

rimas numerorum rationes observet, 2: I, 2: I, in fine autem moram adiiciat seu fi seu -: quod contra quis non

videt, quae Boeckhio Ρlacent rationes, 2: I, I :

ad observandum seu voce seu motu corporis esse dissicillimas p Verum quidem est, pedes ita sibi accurate exaequari: sed quo tandem iure, qtiove auctore id umquam factum docebit Θ Immo aperte repugnant vertia Aristoxeni,

qtu P. 292. ut ostendat quid sit tempus irrationale, primo sumi iubet duos pedes, alterum aequali Proportione tem- Porum, 2: 2, alterum dupli 2: I. tum tertium, qui priorem Pariem aequalem habeat illorum initiis, posteriorem autem mediam inter 2 et I. In iis vero rationibus, quas Boeckhius Ρosuit, secundus dipodiae pes utruinque habet irrationale t dipus, quod repugnare iis, quae Aristoxenus p. 298. et Bacchius P. 23. docuerunt, in illa dissertatione mea monui. Ad eam obiectionem non sic respondit Bo inius, ut confirmare veteres id quod ipse posuit obtenderet: non potuit enim: sed quod illi nec dixerunt nec potuerunt dicere, statuisse eos colligit ex eo, quod indipodia alter pes pro arsi, alter pro thesi sit, et proinde

utriusque eadem debeat mensura esse; explicatque Perductum, quo ille alter pes mutatis temporibus aequetur priori. Videamus de his accuratius. Verum sane ES quod ex Aristoxeno docuit lib. I. de inetr. Pind. c. 5. p. 27. numerum senum temporum ad genus dactylicum referri, si in duas aequales partes dividatur; ad iambicum, Q ratione dupli. At primo ubinam quidquam Aristox nus dicit de dipodia trochaicap Nempe sumit hoc Boech hius , quia sibi persuasit nullum usurpatum esse sonum trias habentem tempora: de qua re dirit p. 19. seq. Confudit

enim metricorum et rhythmicorum doctrinam. Nam metrici de quibus et Mistides Quintilianus illo quem affert

loco, et Dionysius Halicarnassensis, et scholiastes Hephaestionis loquuntur, quia solam versuum iaciendorum rationem spectabant, non poterant non duplicem tantum mensuram Ponere. Rhymmici vero quattuor agnoscebant lemporum diversitates, ut non debuerit scholiastes Hephaestioniis tamquam homo Parum peritus contemni. Quid Diuitiam by Corale

96쪽

rioli de metrica, sed de rh)lliinica doctrina explicat, di- serie Scribit: avνθετος δέ ἐστι O-δυνάμενος ' τουτων δε ὁ /ιεν διπλασίων ἐστὶ του πρωτου 'Oδε, τριπλασίων ' Oδε, τετραπλασιων ' μέχρι γαρ τε

τω πλῆθει τῶν του τονου διέσεων, καὶ προς την δια-στ lιατικην φωνxὶν ευφυῶς εχει ). Rhythmici enim ' plane non curant Ullabas, sed tempora sumunt Certa ad desiniendum aliquod spatium; in quo quae canuntur Ullabae moveantur , sive illae totidem, quot sumpta sint tem-Pora, Sive Plures, sive Pauciores: de qua re dixi in ditis. de mensura rhrihutica Ρ. 14. seq. Itaque quem Mistoxenus numerum senum temporum in genus dac licum incidere dicit, is est, quem hodie duobus sonis, e. c. duobus quadrantibus, Puncto utrique addito, designamus: qui etsi aequat temporibus dipodiam trochaicam, non est. tamen eiu modi dipodia. Quin etiam si quis concedere Boeckhio vellet, loqui Arbstoxenum de dipodia trochaica, non sequetur ullo Pacto, Secundum pedem esse 1 :I3. Nam id sic demum credi posset, si ille diserte

de luto genere, quod spondeo terminatur, dixisset. Aliter enim leves trochaeoA in mente habuisse Putandus est, nec magis de dipodia, quam de tetraPO- . dia aut quovis longiore ex puris trochaeis numero loqui.

ὶ Boockllius etsi iam coi cessit et trium temporum sonos usurpalos esse, et i iuria se repreliendisse scholiastam Hephaestionis,

tamen hunc Aristidis locum p. 5. sic est interpretatus, ut indo aliquid praesidii pelere posset ad demonstrandum, quod sibi persuasit, dipodiam trocliaicam ab Aristoxeno ad genus dactylicum

esse relatam. Argumento autem usus est hoc, quod Aristides aliter debuisset usque ad octaseinam magnitudinem procedere, quae cerneretur in trochaeo semanto. Non videtur reputasse,

quod dicit idem Aristides p. 38..σημαντὸς δέ, ου-ων τοις χρονοις ἐπιτεχν Iraις χρηται σηριασίαις, παρακολουθησεως ἔνεκεν διπλασιαζων Comparandum cum his, quod Plutarchus tradidit in libro de musica P. F.

97쪽

M DE EPITRITIS DORIIS Sed illud quum sumpsisset Meckhius, rationesque

invenisset nulli rii vili inicorii in aut commemoratas aut Pr

haris, 2: I, I=:-, eas ut defenderet, a ductu petiit auxilium, ita ut P. 104. illuc etiam μιξιν, quam in Parii-tius ri thmopoeiae munerat Aristides, reserendam putaret. TARuo Aristoxeni quidem verba, quae ibi asseri, iam in dissertatione illa, cuius mentionem feci, quomodo adductum spectare Putet, negavi mo intelligere. Nain Aristoxenuis , ubi dixit pedem per se non Plura habere quam luattuor tempora, quas videtur Partes pellis intelligere

hoc modo, in genere lambico 2: I, in dacidi lieo 2:I in I, in paeonico 2: I - - I, se sallerentur vero, inquit, ,, qui Putarent, non in Plures quam quattuor Partes se dividi pedem: sunt enim pelles, in quibus Iuc partium

is numerus duplicatur et multiplicatur: at non per se in tam ,, multas Partes dividitur I'es, sed per rhythmopoeiam: ,, alia enim tempora sunt quae naturam pedis servant, alia is illa, in quae Pes per riavihmopoeiam dividitur: addenodumque, cuiusvis Pedis propria tempora et numero et se magnitudine eadem manere; quae autem Per ri ythmo, Poetam divisiones fiunt, magnae esse Varietatis capaces. Quid hic do ductu Immo tantum abest ut, quemadmodum Boeckhio videtur, tempora I'edum mutata dicat, ea ut Conservare magnitudinem suam testetur. Nihil enim dicit aliud, quam quod de hodiernis rhythmis aliquis musicus dicat, usitatos esse rho thmog ternum trientium, senum trientium, duuiit, terituuI, quaternuin quadrantium; eOS-que in thmos manere eosdem, quantamvis varietatem numerorum in sonis, qui secundum hos rhJethmos canantur, inveniamus: manet e. e. rhythmus quattuor quadrantium,

etiam si in singulis quadrantibus bini, terni, quaterni, Seni, Octoni canantur soni. Nec μῖξιν recte explicuit Boecinius. Ram quod scribit Aristides p. 42. constare rhythmopoeiam λη νει, δι - επισταφιεθα ποίω τινὶ ρυθμω χρζστέον '

χρήσει, G ῆς τὰς ἄρσεις ταις θεσεσι πρεποντως αποδίδομεν ' μίξει, καθ' ῆν τους ρυθμους ἀλλήλοις συμπλέκομεν , εἰ που δεος id falsum esse ait, quia, si ini suo

sit variorum rhythmo in electio eorumque Per aries et Diqitigoo by Cooste

98쪽

DIA SERTATIO.

theses adomaso et coniunctio, non recte disserat a caeteris partibus, sed partim electione Partim usu contineatur: unde eam, ut videtur, perobscure enim de ea re scribit, ad ductum refert. At nec falsa est divisio ista, nec mistio id est, quod Boeckhio placet, sed hoc dicit Aristides:

rhythmopoeiam contineri primo electione, cuius sit videre quo genere numeri utendum sit, veluti utrum iambico an 'dactylico; deinde usu, cuius ossicium versetur in iusta ar-sium ad theses comparatione, ut, si daculicum genus electum est, utrum in eo spondeis uti oporteat, an dactylis, an proceleusinaticis; denique missione, quae Posita sit in coniunctione numerorum, sicubi ea opus sit, ut, si

non est uno genere utendum, quae genera apte Coniungat tur, et quam membrorum Proportionem esse ΟΡοrteat, et

quomodo seri iunctura debeat, fortasse etiam, si plures simul voces canant, qui singularum vocum numeri recte conspirenti Iam ubi tandem est ullum vestigium, ex quo ductus ope secundum Pedem dipodiae illius trochaicae, quam gravem Vocat Boeta Hus, rationem istam, I : I , accipere colligas p Ductus ille, quem αγωγην Graeci di cunt, certa rhythmi celeritas vel tarditas est, ut definiit Aristides P. 42. quae natura sua non ad partem Miquam unius ordinis, ut dipodiae, sed ad integrum aliquem Thrthinum, ut ad stropham, ad versum, ad membrum versus pertinet. Ita in Sophoclis Oed. R. quivis facile

sentiat, carminis illius, quod est a. v. IIG. Primam suo-Ρham atque antistropham alacriore, tardiore autem numero ea quae deinde sequuntur, proserri. Et in altero Oedipo tu concitatissimo systemate dactylico v. 2 I. seqq. hi duo molli ac flebili voce inserti versiculi,s. ξενοι, οἰκτείραθ', α, ταν ἀδοκντον χάριν, quis dubitet quin remissius tardiusque fuerint cantati pNIembri autem exempla habemus in trochaeo semanis, de quo sortasse Eliam Boeckhius aliquando sibi persuadebit. Quo , ut Boecinio placet, vel in una dipodia mutari ductus consuevisset, quid obsecro aliud quam et ductus

99쪽

m DE EPITRITIS DORIIS

ipse ei iusta temporum observatio, postremo omnis num rus conturbatus esset planeque sublatus p

Videor mihi ostendisse, nihil usquam praesidii esse defendendae illi rationi, qua noecinius epitritos ad trochaicae dipodiae, duos aequales Pedes habentis, mens

ram reVocare ausus est. At epitritos tamen serendos negat, mihique pene irascitur, qui modo genus illud impros batum veteribus rha thmicis tuear, modo ipse reiiciam , ac damnem. Feci Vero, facioque etiamnum. Quid enim pVulgo isti numeri habebantur trochaici. Id falsum esse, neque convenire Doricae illi compositioni trochaeos, et me sensus quidam admonebat, et idem sibi acci lisso

Boec ius latetur, nec dissentiet opinor, quicumque quid aptum in hoc genere sit, iudicare potesti Ergo non erant trochaei appellandi, sed epitriti, quod nomen Pro-Prium est illius mensurae. De metro enim illa erat quaestio: quare utendum erat appellatione metricis usitata. At sequebatur alia quaestio, quae erat de rita ili-mo musico. Rhythmicos vero repudiare dicebam numerum epitritum: ergo, qui metricis essent epitriit, rhythmicis dubitabam an alio essent numero cantati, et

hunc quaerebam qui esseti Quid obsecro in his est, quod pugnet Θ Nimirum non in his, quae a me dicia

sunt, sed in Boeckhii ratiocinatione errorem esse, RPertum est ex iis, quae in Hissertatione de critica traci tione Pindari p. 25. scribit, Platoni ignotum fuisse ii merum epitritum, quamvis vatile admiratus sit Dorium genus musicae: et tamen hos Dorios vocari epitritos. Quidni p Sunt enim manentque, si de metro loquimur, epitriti: sunt etiam Dorii, quia proprii compositionis metrorum Doricae: sed musicum xlisthmum habere possunt alium,

) Haec dum refutare studuit Boethhius p. 7. consirma it. Omnitioque quae ad dolandendas iIlas quas invenit dipodiae trochaicae rationea attulit, non opus est ut attingam. Facile euiui cuivis illam disputationem altente consideranti nihil ea effectum esse apparebit, nisi ut se ne videratur non delaudisse.

100쪽

ul, si de hoc sermo sit, non magis a me appellari epitriti potuerint, qui discrie didierim non vi teri hoc numero cantatos, quam noti esse . illa appellatione Platoni. Quid enim Θ num quae apud nos in templis numero spondiaco cantiones chorales canuntur, negabimus spondiaco numero cani, quia Verba Cantionum non sunt eo numero,

sed iambico vel trochaico composita pSed veniendum iam est eo, quo tendit Ilaec dissu latio, ut iterum quaeram de rhythmo musico illorum epitritorum. Ao puto haec duo ut non dubia sumi posse:

primum non esse Veram pedum exaequationem, quam Boeckhius invenit, quia nihil usquam reperitur, quod eam aut confirmet, aut commendet, aut ferendam arguat; deinde non esse omnino istum numerum trochaicum, ut quem statim sensus alienum ab illa Dorica compositione

earminum esse clamiteL Idem vero sensus commendat numerum eum, quem ipsa mensura Ullabarum oneri, Ioi. e. epitritum: quod magnum est argumentum, non e eeum numerum temere et sine gravi caussa damnandum.

At, inquit Boeckhius, et quis non 8 obstat quod non so- Ium Plato de Rep. III. p. 400. A. atque Aristoteles

Rhet. III. S. tria tantum commemorant rhythmorum genera, quae sunt iambicum, dactrlicum, Paeonicum, sed ipse etiam Aristoxenus, quum eadem Ponat genera, dia serie excludit numerum epitritum, in iisque dicit rationibus esse, quae non faciant rhythmum. Mirum Vero, quum non modo alii rhythmici admiserint eum numerum, Ιicet rarius, sed ipse eum Aristoxenus novisse videatur, ut e melli excerptis, quae tota ex Aristoxeni libro sumpta esse Veri simile est, colligimus: sic enim

ille P. 300. γίνετο δε ποτε πους καὶ ἐν τριπλασίωλors' γινεται καὶ ἐν ἐπιτρiso . Nec profecto impedita aut non numerosa est ista proportio. Quid igitur Θ Num

forte neque Aristoxenum caeterosque musicos, nec Platonem et Aristotelem recte sumus interpretati Θ Nisi egregie fallor, ipse nos admonere debebat ea de re Aristoxenus. Sic enim scribiti, P. 30s. τῶν δε ποδων των Diuitigod by Corale