장음표시 사용
81쪽
ra EPISTOLA ipse puctet, qin alibi se addicat negantibus eam diphthongum ante consonantem poni. Enimvero πληθυῖ, in
quiat, diphthongum quidem illam habet, sed non ante
eo Onantem: nulla enim sequitur consonans in illis formis. Profecto: et sic censebant, opinor, Veteres grammatici.sAt, nisi ego prorsus saluor, aut ne πληθυι quidem, sed πληθυ scribendum est, aut etiam non modo ζευγνυίην, sed etiam ζευγνυίμηνοῦ ἐκμιμεν, is ἰδιον, et quidquid est huius generis, sunt vera existimanda. Nam quid tandem sibi vult illud, quod diculant, οι non poni nisi ante vocalem p Nihil prosecto aliud, si aliquid sanae meniis in illo praecepto inveniri censendum est, quam diphthongum illam non posse pronunciari nisi ita, ut tota prope consonantis ossicio fungatur, quemadmodum in illo Pi dari ,1αον, quod est Misen, non autem ut vere diphthongus siti Nam si diphthongus est, solam necesse est Pronunciari posse, neque indigere vocali, cui Partem alia quam mi iradat. Atqui si πληθυῖ nullam habet in pronunciando' dissicultatem, quomodo aliquam habebit γυ-γνυίμην, quod est naque qui hoc pronunciari posse negat, is necesse est neget etiam πληθυῖ Non enim eo insaniae quisquam Progredietur, ut id πλη- θυι, id est pletis, sonuisse credat, inaudita consonante in sine verbi posita. Quae quum ita sint, magnopere vereor, ne illud sit unum de multis illis grammaticorum commentis, de quibus antiqui nihil neque cognitum neque auditum habuere. Quin si ipsam sp lamus Pronuntia tionem, est illa diphthongus ad pronunciandum facissima, 30 ubi, ut in istis dativis, ex duabus est brevibus vocalibus composita. D cilior vero, quum v longa eti, sed nihilo tamen magis quam omnes illae diphthongi quae im-Purae Vocantur, α, η, φ, αυ, ex longa'α et υ facta, ηυ, ωv. In hoc quoque genere miror, quod Buttinannus tanta religione sequutus est veteres grammaticos, ut, quum aperte et τι et αυ nunc brevem, nunc longam habeant primam vocalem, tamen eas diphthongos non discreverit. Quasi vero, si quid illi neglexerunt aut ere runt, id nobis non supplere atque corrigere liceat. Sed
82쪽
amamus Nonnumquam, consuetudinis auctoritate Deli, etiam peccare. Vt quum dativum scribimus, qui non minus analogiae repugnat, quam si quis τείχη scriberet, quum, si τείχει scribimus, etiam scribendum esse pateat. Et haec quidem eo turpior est soco
dia, quod ista scribendi ratio ne grammaticis quidem, sed librariorum inscitiae debetur, qui quum tota, quod
olim in caeterarum ordine litterarum scribebatur, subscribi coeptum esset, euam ibi eam litteram subscripserunt, ubi Iocum suum tueri quam maxime debebat. Sed satis. Nam ipsa illa de litterarum Graecarum pronunciatione quaestio, quam tu, Vir Praestantissime, tanto cum doctrinae apparatu maximam Ρartem ex iis fontibus derivasti, ad quos mihi non licet accedere, tam late patet, tamque impedita est, ut, hoc Praesertim tempore, quo ni-1 Ihil mihi otii relictum est, ab ea me plane abstinere debeam. Itaque rogo te, ut haec pauca sic accipias, quemadmodum ab amicis etiam levia non solent ingrata esse. Tu Vero, quod nunc agis, ut, quae egregie de veterum Aegyptiorum lingua inchoavit Spolinius noster, quo nuPersumus candidissimo amico orbati, ad eritum Ρerducas, id rege feliciter, curaque, ut tua opera atque industria lilius virtus meritam consequatur gloriam, cuius non exigua Pars ad te ipsum redundabit. Me autem, qui lui sum studi sissimus, ut hactenus fecisti, amare Ρerge. Vale. Dabam d. VIII. April. a. CIOIOCCCI V.
83쪽
Car. Tauchniii ita quum artis suae eximium aliquod atque ex omni parte perpolitum specimen edere constituisset, Prae caeteris scriptoribus talis monimenti honorem Homero deberi iudicavit. Itaque utrumque poema ex recensione ea, quae et novissima et optima esset, tanta cura impressit, ut praemio proposito provocare ausus sit, si quis aliquid naevi a correctoribus relictum deprehendisset. Quod ea caussa fecit, ut emendatis, si qui inventi essent, erroribus tabulae ex metallo fusae. ab omni prorsus mendo liberae fierent. Quod consilium quum omnino est magno-Pere Iaudandum, tum maxime in Homero, cuius scriptoris Iectionem etsi hodie omnes fatentur ita necessariam ESSE, ut ea iam puerilem aetatem imbuendam esse concedant, tamen nescio an haud ita multi aut quanta . sit eius utilitas, aut quomodo ille, maximam ut utilitatem asserat, Iegei dus sit, satis compertum habeant. Ιd igitur si paucis explanaverim, fortasse operae pretium secero, praesertim
quum quod ipse ait, τη, γαρ ἀοιδην μαλλον επικλείουσ' ἄνθρωποι,
ῆτις ἀκουοντεσσι νεωτατ' ἀμφιπελοταε, id etiam in litteris accidere videamus, ut alio temPoros alia magis probentur ac praecipue Placeant: Veluti nunc,
ex quo maiore quodam studio tragoedia tractari coepta est, minorem Homero curam impendi animadvertimus: Seriptae sunt haec praelationes editioni Tauchnitialiae a. 1825. Diuili rod by Cooste
84쪽
PRAEFATIO AD HOMERI ILIADEM. ranon recte, et, si quid video, ut ne tragicorum quidem cognitio tantum, quantum aliter habitura esset, Iucri ea re capiat. Est Homerus Graecorum scriptorum multo et facillimus et dissicillimus: facillimus delectari cupientibus; dis- scissimus inquirentibus vel in dictionem eius, Vel In res
quas commemorat, vel in carminum ipsorum originem et
compoiationem. Illa, quibus difficilis est, nunc mittam, dicamque tantum de iis quae facilia sunt. Haec enim ante xsunt cognoscenda, quam ad illa quis possit accedere: fa lereturque, qui putaret initium fieri posse pervestigandis illis difficilibus. Nam sunt illa maximam partem ita com- Parata, ut ne animadversi quidem dissicultas possit, nisi summa familiaritate cum his carminibus contracta. Quae familiaritas paratur recte legendo. Est autem recte legere scriptorem, ita legere, ut eum sic intelligamus, uti ipse intelligi voluit. Atqui poeta epicus delectare Vult narrando. Idque Homerus ita iacit, ut nec quae narrat obscura sint, nec dictione utatur impedita. Refert enim vel sibi ipsi visa, vel ab aliis accepta, vel vulgo credita, eaque sic, ut ipsum iis fidem habere pateati Dicendi genus autem quo utitur, ita planum et simplex est, ut
neque in constructione verborum, neque in sententiis quidquam sit, quod morari lectorem possit, nisi forte vel significationes verborum quorumdam, Vel temporum modorumque ratio, vel vis particularum. Verum ne haec
quidem magni momenti sunt. Nam Verba illa plerumque Ttalia sunt, ut etiamsi penitus explicari nequeant, tamen quid sibi velint aut quid ad ornatum orationis conferant, facile percipi possit; temporum autem modorumque usus, in quo genere adhue Iaborant grammatici, certe non impedit quin sensus diciorum intelligi possit; denique particulae, quarum ut copia admi bilis, ita eximia ad ven statem orationis vis est, ipsae potestatem suam saepe et multum legenti aperiunt. Ex his consequitur, quos recte Homeri lectione imbuere volumus, eo Perducendos esse, ut Postquam ex tria Diuitiam by Cooste
85쪽
hus qualiuorve rhapsodiis formas verborum constracii numque regulas a magistro acceperint, deinde reliqua ipsi Oblectationis caussa legere possint. Eoque sine totus iis perlegendus est Homerus: in qua re haec tria sunt obse
vanda : primo, ut id hoc ipso line, qui est in percipienda carminum illorum pulcritudine positus, iaciant; deinde, ut quantum fieri possit perpetua sit lectio, neque ad alios
scriptores diverint: deuique ut saepius Iegant Homerum, totumque imbibant: quod eo facilius fit, quia quo saepius illa carmina legimus, eo magis animum resnent, magis magisque patescentibus . innumerabilibus illis virtutibus, quae ubique disseminatae non nisi Paullasim animis sese
Horum singula quid prosint, paucis declarabo. Ac quod primum posui, non alio sine quam oblectationis
caussa legendum esse Homerum, id eiusmodi rest, ut non solum iucundam reddat eam lectionem, legentemque Tetineat atque ad repetitionem legendi invitet, sed etiam uleum doceat illud ipsum cogitare ac sentire, quod cogitari S sentirique voluit Ροeta. In qua re egregium adiumentum est recitatio versuum, quae fit alia voce et ad leges numerorum: quos non Volo Pedes intelligi, Per quos pueri Versus scandere discunt, sed membra, incisa, Ordilaesque numerorum, in quibus simul et metrum versus heroici, Et Caesurae, quas Verborum interpunctionem fieri iubetit, rite notantur: quod sic demum divina vis et virtus quum numerorum, lum quibus illi ornandis inserviunt sententiariam apparet. Quod autem dicebam, illud ipsum quod
Voluisset Ροeta, neque aliud quidquam cogitandum sentiendumque e&se, quod hac ratione optime facillimeque consequimur, id non leve quid, sed summum maximique m menti esse putandum est. Nam in ea re denique omnis iusta scientia continetur, neque aut interpretatio aut intelligentia scriptoris appellari potest, quae aliud quam illi in
mente erat amplectitur. Id igitur quo tandem in scriptore melius faciliusque discatur, quam qui egi maxime omnium Planus et simplex, neque aut res conunet obscuras atque
86쪽
ambiguas, aut dictione utitur alia, quam quae maxime est humanae naturae conveniens p Quod secus est in iis seria Pioribus, qui vel Propter rerum quas tractant subtilitatem aut implicationem, vel propter orationis genus exquisitum variisque figuris distinctum, largam praebent et dubita di materiam et occasionem errandi. . secundum est, ut lectio sit perpetua, neque inie Pelletur aliorum lectione scriptorum. Aperium est enim, quo quis plura simul tractet, eo magis distrahi attentio nem animi rerum varietate, impedirique quo minus ea Percipiat, quae Propria singulorum sunt ρ quo sit ut co sfundantur omnia ac Permisceantur, nec distingui quae diaversa sunt possint. Quod a Plerisque non satis animo reputari videmus. Unde et in puerorum institutione multum in hoc genere peccatur, et qui maturiore aetate ipsi sua studia regunt, saepe quo Plura cognoscere labora erunt, eo pauciora cognita habere reperiuntur. Tertio denique etiam curandum est, ut repetatur lectio. Nam prima huiusvis seriptoris Iectio vix aliam habet utilitatem, quam ut imaginem aliquam scHptoris animo concipiamus, non ut eius ingenium Ρenitus eογο-watur: neque omnia quae ei propria sunt quibusque dis seri ab aliis scriptoribus percipi, sed notari tantum ad
quae potissimum attendere debeamus possunt. Quarum rerum copia augetur reΡetenda lectione, quoque saepius repetitur, eo magis in animum lectoris penetrat scriptoris ingenium. Id autem ut in Homero consequantur qui antiquitati studia sua dedunt, non solum Propterea nece sarium est, quia quum caeteri scriptores omnes Plus mianus ex Homero tamquam ex Communi fonte hauserunt, tum linguae Graecae omnis raso quasi radices suas in
hoc poeta habet, sed etiam, quod summum est, quia Per huius lectionem simplicitati illi adsuescimus, quae fundamentum est verae accurataeque scientiae. Nulla enim in
re saepius et gravius periclitari veterum scriptorum inte metationem videmus, quam quod simplicibus impedii Diqitigoo by Cooste
87쪽
Planis contoria, apertis obscura, ultro se offerensibus quaesita, Propriis aliena Praeseruntur: quod quid denique 10 aliud est, quam vera posthaberi salais p Idque commune est vitium omnium, qui discendi initium iis scriptoribus legendis fecerunt, qui longius ab naturali Homeri simplicitate absunt: ita ut in interprete vel critico, quemcumque ille scriptorem tractet, facile cognoscas, utrum ab Homero ad alios scriptores progressus sit, an ab his ad Homerum pervenerit. Atque haud scio an perpauci hodie inveniantur, qui in hoc genere rectam sint viam i gressi, in iisque etiam eorum nonnulli, qui in ipsius Η meri interpretatione elaborarunti Quo magis id velim
omnibus, qui antiquitatis studia amplectuntur, curae comdique esse, ut sic demum se recte his litteris atque utiliter operam daturos putent, si summi illius poetae carmianibus ingenium suum ad simplicitatem, quae praestanti sima illorum studiorum adiutrix est, eo ormaverinti Disit iam by Cooste
88쪽
Dixi in praelatione ad Iliadem, quomodo legendus esset
Homerus, si quis idoneam cum eo familiaritatem vellet contrahere. Nunc paucis indicabo, qua ratione Proc dere debeant, qui eum accuratius pervestigare et quam Persectissimam sibi eius cognitionem parare cupiunt. In quo genere dux et signifer exstitii F. A. Wolfius, vir ingenio doctrinaque eximius, quem nuper Alassiliae, quo se reficiendae valetudinis caussa contulerat, supremum diem obiisse non sine magno dolore accepimus. Qui si non satis Itabuisset monstrare viam, et quasi aditum patefacere ad interiora et magis recondita, sed aut Perseeis set quod inchoaverat, aut saltem longius Persequutus esse non exstitissent vani quidam atque inepti homines, qui vel
in dubitationem vocarent ea, quorum caussas rationesque non erant assequuti, vel male intellecta viri summi gentei ita ad perversa abuterentur. Nunc non minima Pars Iaboris reliqua est. Ac versatur ea his in rebus: in explicatione atque emendatione grammatica; in solutione qua
stionum geographicarum; in diiudicatione quum rhaps diarum, tum interpolationum. Horum omnium nihil est, quod non sit plurimis et maximis dubitationibus obn raum, quia quae antiqua et genuina carminum illorum si forma suerit nescimus. Et tamen aut non potest omnino de his rebus iudicata, aut iudicandum est secundum quam
89쪽
dam eius quod genuinum sit imaginem. Eam igitur ut quis animo concipiat atque ita paullatim inso et, ut pro
regula et norma esse Possit, non satis est ea, quae a Veteribus grammaticis et criticis tradita sunt, collegisse atque in numerato habere: nam his fere etiam incertiores reddimur: sed propter singulas quasque etiam minutissimas res denuo totus Perlegendus est Homerus, attentione
animi omni in id unum, de quo quaeritur, defixa. Quo id consequimur, ut, quoniam in singulis locis, quippe qui possint interpolati esse, parum praesidii inest, tamen
summa quaedam ex multitudine exemplorum conficiatur, quae deinde est accuratius consideranda et cum iis Iocis qui repugnare videntur conserenda: quod quum facimus, tum vero adhibendae et scripturae diversitates et adnot fiones grammaticomm , ut appareat, quid vel criticorum veterum placitis, vel inscitiae librariorum debeatur. Et hoc quidem praecipue ad res grammaticas spectat: quod genus quamvis diligenter a Wolso tractatum, tamen II quaquam ab illo Ut persectum est, aut potuit Persici, quoniam et natura inquietior erat, nec severiorem illam philosophiae rationem amabat, qua carere nequit accurata explicatio grammaticae.
Alio modo difficilis est rerum geographicarum, hi
storicarum, et mythologicarum expositio: in qua re maximus error is est, si quis quae diversis in locis dicta sunt, concordare debere, nec discrepare Posse existimat. γ Cuiusniodi constantiam, vel si unus esset idemque ea minum illorum scriptor, requirere ineptum esset, quia etiam si essent ab uno facta, tamen non eo sunt sine composita, ut unum atque Perpetuum opus efficerent, sed et temporibus facta diversis, nec loco omnia in eodem aut coram iisdem auditoribus cantata. Iulio magis autem absurdum est, postulare, ut diversorum Poetarum narrationes nihil inter se disserant. Atqui non esse istam uiadem aut Odysseam unius Ροetae opus, ita extra dubit tionem positum puto, ut, qui secus sentiat, eum non satis lectitasse illa carmina contendam. Praeterea illud Diuitigoo by Corale
90쪽
neglectum video, quod multa, quae Homerus narrat, ex aliis antiquioribus carminibus accepta sunt, in primis quod attinet ad res mythologicas: ita ut operae pretium faciurus sit, qui sibi proponat illa omnia colligere et qua tum fieri possit explanare, atque ita imaginem quamdam adumbrare illius Doeseos, quae ante Homerum fuit: quam patet non solum eam intelligendam esse, quae Exiguo spatio antecessit, sed etiam vetustissimam illam, quae rerum divinarum atque humanarum scientiam quadam quasi rerum gestarum narratione, fictis Pro rei cuiusque natura nominibus, est complexa.
Denique aliud non minus dissicile negotium est, quod in poetis eorumque carminibus, ex quihus Illas et Odyssea
compositae sunt, distinguendis, tum Vero etiam in explia Canda arte di ascevastarum eruendisque interpolationibus versatur. Quod ipsum ita est comparatum, ut non Ροssit nisi saepius repetita lectione, qua semper aliud atque aliud Praecipue spectetur, Perfici. Sed haec quoque lectio continua sit necesse est, neque interpelletur aliis negotiis, ne elabatur animo rursus quod comprehenderit, diiuvatque Satque eVanescat illa quam concipere studeamus imago. Eiusmodi lectio quem fructum praeberet, ego ipse eVertus sum, quum aliquando Iliadem quater aut quinquies
intra paucos dies Perlegi, ut nunc rerum, nunc orationis, nunc numerorum, nunc Poetarum ingenii totiusque carni num coloris diversitates adnotarem: quae quum deinde inter ipsa comparabam, intram omnium in idem Conspirationem deprehendi, ut quibus in locis initia dissimilitudinis uno in genere essent adnotata, iisdem locis inveniretur etiam in caeteris generibus obser ala esse mutatio. Horiunquaedam exprompsi in epistola ad rigenium, quae Praemissa est editioni meae hymnorum Homericorum. Sed luid haec memoro, quum in omnium manibus sit Spolinii liber de extrema parte Odysseae, cuius viri morte et litterae magnam iacturam secerunt, nec minorem amici eius, quorum nemo est, quin aegerrime desideret illam candi-diissimam animam. HRnm. OP. III. FDissiligod by GO le