Godofredi Hermanni Opuscula

151쪽

DE AESCHYLI HELIADIBVS DIS S. Hare habui, quae de Aeschyli Heliadibus dicerem. Agendum nunc id est, quod hanc i1obis praefandi op-

asportunitatem secit. Indicenda est enim oratio, qua die XIII. Septembris h. IX. memoriam Io. Aug. Emestii, viri de taleris omnique eruditione meritissimi, recolet Em. Fr. Hoepsi erus, AA. LL. M. et Phil. D. cui id officium ab Ordine nostro impositum esti Is, saPiente Emestii proposito exemplo, quum eos resutabit, qui in libris sacris solam grammaticam quam vocant interpretationem adhibendam consent, tum dicet adversus illos, qui se ad irrationalis doctrinae deliramenta, proprium ignorantiae atque inertiae perfugium, recipiunti Ad eam orationem audiendam qua decet observantia invitamus

RECTOREM ACADEMIAE MAGΝuICVM, PRINCIPES CELSISSIMOS, CO MITES ILLUSTRISSI-ΜOS, UTRIUSQUE REIPUBLICAE PROCERES GRAVI SSEMOS, COMMILITONES GENEROSISSI-ΜOS ET HVMAΝΙSSIMOS, speramusque eos hoc

frequentius esse conventuros, quod quum orator is est, quem et ingenium et doctrina et vitae probitas maxime commendent, tum in Emestio illae fuerunt virtutes coniunctae, quae aeternam conservari eius memoriam postulent. Nam si ea demum summa laus est dociorum, non lantum didicisse multa, sed discendo memem animumque ad humanitatem veramque eruditionem excoluisse, itaque inStructos publice privatimque monitis, exemplo, auctoritate, denique omni vita prodesse, haud

facile nostra patruinque nostrorum memoria invenias, quem vel dum viveret illustriorem fuisse Ernestio, , vulpost obitum Per eos quos sormasset magis immortalem exstitisse dicas. P. P. Domin. XVI. Ρ. F. SS. Trinit. a. CIOIIDCCXXVI. Diuitigod by Cooste

152쪽

PARS L

Diar. elassie. lasc. XXXVIIL anno 1819 . P. ELΜsLxius, vir ingenii doctrinaeque laude florentissi-325mus, quum iam a. IS 15 adnotationes in Medeam edidis- Lset, nunc etiam textum exhibuit, adiuncto commentario, qui praeter illas adnotationes hic illic auctas mutatasque etiam alias novas contineret. Propositum erat ei, ut, quum duplex editoris onicium sit, alterum emendandi scriptoris, alterum interpretandi, interpretationem Potissimum , quam Pomonus fere totam neglexisset, adnotationi bus suis consectaretur: in qua re quum Valckenarii Marklandique exemplum sibi imitandum sumpsisset, conceSsum

sibi existimavit, quod et illi et alii fecissent, ut occasione data vel locos alios, quam de quibus ageretur, corrigeret atque explanaret, vel quidquid non nimis ab instituto alienum rideretur, adiiceret. Praesidia ad emendationem poetae habuit nonnulla, quibus aut caruit, aut non usu est Porsonus, est lices quinque Vaticanos, totidem Parisi-268 nos, aho que Iibros, quorum accurata descriptio subiecta

ius paginarum numeri in mamna adiecti, item editionis Lipsiensis, quibus subscriptum L.

153쪽

est praelationi. Adnotatione fere omni iam lypla descri-Ρia, scholia ad eum perlata sunt, quae A. Matthiae ed dit: ex quibus quum intellexisset, pariem telae sibi rei Xendam esse, aliis negotiis praepeditus, id se alio sortassis tempore facturum ait. De hac igitur editione sentenuam nostram dicere sic decrevimus, ut quum universe, quid nobis de P. Elmsteti opera videretur, exPoneremus, tum iudicium nostrum exemplis, quantum quidem in hac quae nobis concessa esset spatii brevitate fieri posset,

confirmaremus.

Ad laudamus diligentiam, qua editor diversitatem scripturae etiam in minutiissimis rebus indicavit; qui ut molestissimus Iabor sit ei, qui eum in se recepit, at utili

simus saepe est utentibus eo. Laudamus etiam curam Smin explicatione verborum et rerum grammaticarum adhibia L iam, gratique accipimus emendationes aliorum quam Μ deae locorum copiosissimas. Non dissitemur tamen, universam hanc rationem adnotationum, Iicet illustrissimorum virorum exemplis monstratam, non ex Omm Paris nobis probari, ut quibus interpres ea tantum videatur afferre debere, quae ad id ipsum, ut intelligatur scriptor, aliquid conserant. Ea sunt autem, Primo verborum Signia scationes et constructionum rationes, deinde mens et se

tentia scriptoris, ad quam, in Poeta Potissimum, etiam illud pertinet, ut quae apte, venuste, graviter dicta sint,

vel etiam quae incommode, ostendantur; tum histori rum omnisque rei antiquariae explanatio; denique iudicium de toto opere, eiusque compositione, ac virtutibus vitiisve. Non requirimus, ut quis haec simul omnia com-Plectatur: inuno bene scimus, alias alio sine institui scriptorum editiones: sed quemcumque quis sibi finem Pro-Posuerit, ad eum quae non Pertinent, omittenda Potius, etiam si utilissima sint, censemus. Nihil enim nisi ωοrantur lectorem, quem consentaneum est intelligendi scriptoris caussa commentarios legere. Nunc si de rebus alienis in commentariis scriptum est,' non tam hi scriptoris caussa facti esse, quam scriptor, ut commentarius scribi potuerit,

154쪽

editus videtur. Quamobrem nostra quidem sententia huiusmodi res alienae aut iis locis, in quibus apte asseruntur, reservandae, aut peculiari aliquo variarum Observationum libello comprehendendae sunti Locis enim non suis positae onerant commentarios, et Pro elegantia, qua aliter Placituri essent, molestos eos ad legendum reddunt. Vellemus Elmyleius hac in re Porsonunt imitatus esset, qui 2sis quum plurima dare posset, tamen ea tantum, quae ad rem pertinerent, asserenda iudicavit: unde quis est, qui eius adnotationes non maxima cum voluptate legat p Numeramus autem in his, quae nobis aliena videntur, etiam ali quot obiter allatas emendationes, quae partim quod hλ- rissime indicatae sunt, lectori rationes requirenti mole- .stiam creant, Partim ex tempore susae videntur, ut P. S6. ubi Aeschyli locum in Choephoris parum Pensitata coniectura tentatum ridemus. Praeter illa vero, quae aliena

sunt et nihil ad rem iaciunt, haud pauca sunt in Elmsteti

commentario, quae Propterea mallemus omissa esse, quia

Pervulgata sunt, et nemini ignota: qualia multis exemplis communiri quid opus est pContra sunt etiam, quae omissa aegre seramus. Nam quum totus sere commentarius in rebus grammaticis versetur, quas quidem opinamur propterea asserri, ut mens

scriptori, intelligatur, id ipsum Editor doctissimus aliquanto, quam debebat, minus curasse notitia videtur. Neque enim dubitamus, si id potius pisset, ut seliteiitiam scriptoris in quoque loco illligenter explanaret, nonnulla eum additurum fuisse . quae non dixit, aut aliter quam dixit,32 Propositurum. Ilaec autem sententiarum in quoquo loco Ldiligens consideratio, quam saepius ab eo neglectam videmus, monet, ut de eo dicamus, in quo omnium maxime a viro praestantissimo dissentimus. Quamquam enim maximopere laudandam putamus sagacitatem illam ac diligentiam, qua ad res grammaticas, quae alicui lubitationi

Possint obnoxiae esse, attendere solet: tamen rationem

illam, qua in inveniendis et constituendis regulis grammaticis uti consuevit, nullo pacto Ρrobamus, inimo, ut Ii-II Enai. ΟΡ. ΙΙΙ. Κ

155쪽

here prositeamur, tanto censemus damnosiorem et Pe-- Ciosiorem esse, quod iam esse quosdam videmus, qui quod

non ita Ρridem in Porsono faciebant, ut, quidquid is dixisset, ipsa veritate verius haberent, id nunc idem in Elmsteio sacere incipiant. Leges habere Graecam Iinguam quis negabit 8 At non minus certum est, nullam esse linguam, quae liberior sit et maiorem in forma'dis vel ipsis verbis vel eorum constructionibus varietatem a mittat. Quo maior iis, qui hanc tam infinitam copiam

explicare student, cautio adhibenda est, ne regulas co singant, quas mox appareat non satis certo fuit lamento niti. Sed, ut ingenue fateamur, videtur nobis vir do- . elissimus Prorsus vestigia sequi Atticisiarulia, quos constat numero exemΡlorum adductos regulas condidisse,

quas postea diligentior pervestigatio aut plane falsas, aut certis ianium conditionibus veras esse intellexit: ut dubitem , an non satis exploratum habeat, quid sit illud, quod regulam dicimus: quae non est fortuita aliquot exemplorum consensio, sed necessaria Parilitas. Atqui nee --rium nihil est, nisi quod habet certam rationem, quare Sic sit, ut est, neque aliter. Haec ratio in rebus grammaticis pro diversa earum natura diversa est. Est autem triplex: prima, quae solo usu consuetur: eaque in his tantum rebus Iocum habet, in quibus, cur quid ita sit, nulla omnino praeter experientiam caussa inveniri Potest, ut cur ναὶ non significet Ov; Secunda, quum quale quid Sit, ex eo cognoscendum est, quod alia linguae lex, undε illud pendet,. verum aut falsum esse docet: cuiusm'di est

ἀμπλακειν et ἀμπλάκ μα dixisse Graecos, ulli Prinis v .llaba longa est. Nam quod Elmsteio P. 100. una cum aliis placet, etiam producta prima syllaba ἀπλακειν et ἀπλάκ μα dictum esse, id nulla auctoritas Vincet, ne har-

harum, et non minus barbarum esse contendam , quam

si quis nobis ἀβλυν et ἀβροσίαν vellet obtrudere. Tertia

denique ratio, quae in significationibus maxime vocabul rum et varia constructionum Boi tate cernitur, ea est, quae sontem habet iustam quum ipsorum vocabulorum in-.terpretationem, tum accuratam locorum, in quibus in-

156쪽

veniuntur, Contemplationem, unde apParere necesse est, cur quid aut nequeat dici, aut posse diei censendum sit. IIoc enim nisi quis doceat, ne centena quidem ex uaplaunum, quod illis repugnoi, Convellere Poterunt. Ailhaec igitur quum Elmst eius non satis attondisse videatur, :uem non est mirum, multas ab eo regulas asserri, quas)cerio scimus ipsum aliquando improbaturum esse. Sed convertamus nos ad singula, ut, quae diximus, exemplis comprobemus. Asseremus autem talia Potissimum, in quibus dissentimus ah Editore clarissimo, non quo rePrehendere velimus virum, quem maximi facimus sed quia censuram, quae nihil aliud ituam liber ipse, cuius Ea Censura est, contineat, inutilem esse existimamus. Sed ne hinc illinc decerpendo cupide qua Nivisse dissentiendi materiam videamur, coiisistemus in adnotationibus ad argumentum sabulae eiusque Prologum.

Incipit liber doctis observationibus ad argumentum Medeae a scholiastis scriptum. In his illud mirati sumus, quod vir doctissimus P. GI. ubi, quod in scholiis ad v. 20. de Medea scriptum est, asseri, οτι δἐ ἐβασιλευσε Κορίνiλου, ἐστορουσιν Εὐιιηλος καὶ Σιμωνίδος, λεχων 2 Ioi τως' οὐδε κατ' εἰς Κόρινθον, ου. Ναρο σίαν ναῖεν, ἀλοχου ει Κολχι ς Ουνάστεος θράνου σεχαίου τ'

ἄνασσε, non modo non adii Otavit, quae Eumelus luarra- Prat, ex eo scritatore relata esse a Pausania II. 3, S. quin partem ipsorum Eumeli de hac re Versuum exstare

apuit schol. Pind. ol. xiii. 75. TZeinen ad Lycophr. IT . qui eos etiam ad v. 1024. respieit . et iii Catal. Bibl. Μ irit. P. 263. tractatosque esse ab nuhnkenio Ep. crit. II. P. ZZI. s. sed etiam quod Simonidis verba sic scribenda esse coniecit, Κορινθον ει ναῖεν, ουδ' ἱκετ ἐς Μαγν

οἱαν' ἀλοχου δὲ Κολχίδος συνέστιος, Θράνου Aεχαίου

τ' ἄνασσε. Ingeniosam esse hane conieeturam quis neget Sed quis non etiam taleatur audaciorem esse, quam ut ita scripsisse Simonidem criniihile silp Nos quidem etsi scimus quam Periculosum sit, tam brevia fragmenta, si gravius

157쪽

corrupta sint, emendare, tamen ita potius seripsisse Simonidem coniicimus: δ δε χαρεις Κορινθον, ουσίαν, ναδεν, ἀλοχου δὲ Κολχίδος συννάστιος, ωρανου-χαιου τ' ἄνασσε. Thrani nomen ignotum geographis. Quae mox P. M. dicit Elmst eius, scribendum esse in argumento Medeae, τό δραμα δοκεῖ υποβαλεσθαι παρα Λεόφρονος διασκευασας, in hoc, ut in omnibus iis, quae accurate de hac re disseruit, neminem fore Putamus, qui ab eo dissentiat. P. 69. observat ad verba scholiastae παρ Ουδετέρω κεῖται ri μυθοποιιιι, Scaligerum scribere παρ' ov-δενὶ, ut in argumento Orestis legitur. Dein, nostro loco, ' inquit, exspectasses, παρὰ Νεόφρονι κεῖται qμυθοποιme' similiaque affert ex argumento Baccharum et Philoctetae. Non inutile suisset admonere, illud παρ' οὐδετέρω de Aeschylo et Sophocle intelligendum esse. Nam qui ista argumenta scripsit, Thomas M. sive alius supparis aevi grammaticus, eos tantum, qui adhuc superstites sunt, ires tragicos norat. De horum duobus ergo illudam παρ' ουδετέρφ intelligendum: ac Vereor ne idem etiam L in Orestis argumento reponendum giti Quae sequitur Ρagina, ea quum alia recte exposuit

vir doctissimus, tum illud, has quattuor Euripidis fabulari Medeam, Hippolytum, Alcestidem, Heraclidas, caeteris

antiquiores videri, quod numeros haberent sevoriores et Purior , quam reliquae, quarum aliae alias negligentia superent, ut Orestes Hecubam. In subiecta adnotatione, melius,' inquit, de ea re iudicare possemus, si Pauciores essent Euripidis tragoediae, quarum aeris nobis prorsus ignota esset.' Nobis quidem minime dubia videm 2 tur haec ratio tempora tragoediarum ex scribendi incuria constituendi. Nam nos, qui hoc Primi observavimus,

quum ante hos XII. annos, mussam tantae tragoediarum

dissimilitudinis cognoscere cupientes, omnes, quae hodie exstant, Graecorum tragoedias intra paucos dies in id Diuiliam by Coosli

158쪽

unum intenti Perlegeremus, ad singulas, quae melior, quae Peior videretur, aditotaVimus: quae iudicia quum deinde consenemus cum historicis, quae quidem in Prom-Ptu essent, argumentis, nullam vidimus negligenter scriptam sabulam Priorem esse Obmpiade Lxxxxx. nullam autem accurate scriptam ea OlymΡiade Posteriorem, sed quo quaeque recentior esset illo tempore, eo plura et maiora continere incuriae documenta. Vnde iure nobis videntur collegisse, etiam de illarum tragoediarum temporibus iudicari Ρosse, quae quando editae essent aliunde non constaret. Neque ad hunc usque diem quidquam se nobis obtulit, quo non confirmari eam opinionem animadverterimus. Et illae quidem quattuor, quas Elinsteius nominarit fabulas, in nostris quoque Adversariis ut antiquae et Purae notatae sunt. Nec minus de Hecuba et Oreste cum eo consentimus. Meminerint vero lectores, caute in hoc genere Procedendum esse in iis fabulis, quae caeteroquin purae, hic illic tantum negligenter scriptae videntur,. ut Alcestis, quam Putamus bis editam esse, et iterum quidem eo temPore, quo iam irrepserat ista

incuria.

Ingeniose deinde disputat Elmsteius de eo, quod in

argumentis adnotari solet, οὐ σωζεται, deque numero fabularum Euripidis. Sed redeunt haec ad coniecturas, in quibus multa non postsunt non incerta manere. Unum notabimus, in quo, licet non omnino sua culpa, erra it

vir doctissimus. Nam quod in vita Aeschyli scriptum est, fecisse Aeschrium δράματα σατυρικὰ ἀμφὶ τα πέντε,

sic putat intelligendum, non amplius quinque servatas fuisse satyricas tabulas. At de tam exiguo numero non ita dubitanter loquutus e et scriptor iste. Vexavit et sesellii hic locus etiam Boeckhium in libro, quem scripsit de tragicis Graecis, p. 27. Longe aliud quid, sed illud

aperte verum duo codices, quos ipsi inspeximus, Pra

bent : καὶ ἐπὶ τουτοις σατυρικὰ ἀμφίβολα πεντε. Ad titulum Medeae docte disseruit Elmsteius de ver- gausibus quibusdam, qui ex Medea Euripidis citantur, quum L

159쪽

ΑDNOTATIONES Mlamen non exstent in ea fabula; asserique quum alia utilia, tum illud, et veteribus saepe accidisse, et recentioribus, Na ut alios ac volebant auctores librosve nominarent. Et ita lusit casus, ut ipsi id in ea adnotatione accideret, P. I .

Aristophanem pro Euripide dicenti. Veniamus vero ad ipsum Euripidis textum. Et si tim ad v. 2. ubi Συμπλ γάδας cum Branchio edidit, de

illo ξυν ubicumque metrum serat reponendo Pauca asser adiecta loriga enumeratione locorum Medeae, in quibus Aldus et Lascaris vel ξον vel suν exhibuerinti vellemus nos quidem magnopere, desinerent critici talia contra libros mutare. Tragicos sibi in hac re non constitisse, nec regulam aliquam, sed quod in quoque loco auribus magis blandiretur, vel usitatius esset, sequut se, ut metrum, ita rei ipsius natura doceti Similia in Virgilio adnotavit A. Gellius. Omnino autem cogitare debemus, . multo facilius huiusmodi constantiam in Thucydidem, quam in tragicos cadere, siquidem hic uno utitur dicendi genere, quod illo tempore tu usu erat, tragici autem diactionem usurpant ex Patrii sermonis Certo temperamento

atque epicorum et lyricorum usu compositam, in qua multa sunt, quae eo ipso, quod non sunt Auica, Poetica habentur. Quis hodie a poetis exigat, ut huiusmodi in rebus sibi constent ρ Et tamen antiquos illos, ut morosi ludimagistri Pueros, castigamus, quod quae nos Scilicet

eos observasse volumus non observarint. Simile praeceptum est de Praepositione ἐς et εἰς, de qua dixit Elmdeius ad v. 55. quo in genere utilius fuerat, quaerere, quibus in formulis altera forma magis usitata fuisset, quam comtantiam Poetae obtrudere nimis profecto dubiam. Vellemus vir doctissimus in his tam recto et prudenti iudicio us esset, ut ad v. M. ubi egregio de usu formarum com-

tum ei poeticarum disseruit.

Ad v. 4. 5. haec scripta legimus: Mallem. ρετιι υσαι, inqiut Brunckius. Μale. II οτε postri 'l μηδέ soloecum est. Negant hoc, sed frustra negant,

160쪽

42S. Rei sigius in Aristoph. I. p. IS9. Citat Matiniae

Granim. Gr. G02. Thucydidem ill . 48. καὶ ικτω πλέον νει/ιαντες, ιι τε ἐπιεικεία. Vbi ιιητεοικrm habent Omnes fere codices scripti, et primae qua tuor editiones. Sed huiusmodi errores etiam contra li-hrorum consensum tollendi sunt. Vide ad v. 1213. I 323. in Thucydulis loco ιι τε scribendum esse, non est dubium. 1ii censuris Edinburgensibus, quarum auctoritatem Elingleius ad Aiacis locum asseri, quid aut a quo scriptum sit, nescimus: sed idem est, Proserre salsam regulam, et 2 4 Prolatam sequi. Putamus autem luculentissime in hoc

exemplo ostendi posse, quid sit illud, quod supra in P. 331

Elmsteti regulis grammaticis reprehelusimus. Soloecum Lusi, inquit. Ουτε ΡοSt oi , μητε post Nihil continet haec regula, quod non pridem notum fuerit omnibus. qui Graeca bene didicerant. Satis habeo Im. Bekkerii in Commemorare, qui multa huius generis vitia in Theognido sustulit. Neo profecto Elmsteium quisquam vituperabit, si i lem fecit. At quod id propter regulam tacit, iniae salsa est, id vero non posminus non improbare. Dupliciter autem salsa est ista regula. Nam primo, si Post ου et non potest Ουτε et μήτε dici, potest autem Ovδε et ιι ηδε, luce clarius est caussam huiust rei non esse in Praegresso iSin oti vel μή, sed in diversa significatione Particularum Ovτε et ovδε, ιι τε et ιι M. Deinde etiamsi non Praecessit Ov vel ιι , non Ovτε et ιιητε, sed ουδε et ιι δε dicitur: ἐκ δε ιιοι εγχος παλαμηφιν ἐτωσιον, Ουδ' εβαλον ιιιν ' θάρσει, Aαρδανίδη Πρία ιε, φρεσί, μηδε τε ταρβει. Vt mirandum sit, a F. A.

Molito in Od3M. β. ΝΖ.'servatam esse vulgatam Scripturam, quae aperte salsa est: ενθ' αλλοι ιιἐν παντες ἀκὴνεσαν, ουτε τις ετλη Tt γλεμαχον μυθοισιν ἀμείηνασθαι χαλεποισιν : compara Iliad. δ. 22. 29. o. 45s. itaque nullo modo Prodier Praegressum ou vel ιι , sed proPier suam ipsa rum naturam Particulae ουτε ei ιι τε certis in locis poni nequeunt. Hoc ergo ostendendum erat, cluae esset illa harum Particularum natura, quae cas nou ubique Poni

라틴어 텍스트