Godofredi Hermanni Opuscula

171쪽

IM ADNOTATIONES v. M. De verbis μήποτε στρέψασα πάλλευκον αυτῆ προς αυτὴν πατερ ἀποιμώξρ φίλον, Minvulgata,' inquit, μην μήποτε accipiendum Pro πλην οτ' ces , constructione minus usitata. Quo sensu nescio an Praestet ἀποιμωζ'.' Sensum recte indicavit: nec mir mur, quod hanc constructionem minus usitatam dicit.

Quin plane salsa est. Sed quid est, quod vir doctimimus non, quod quivis faciat, qui locum accuratius inspiciat, divisim scripsit μ' ποτε Θ Sic nihil nec Perperam, neque insolenter dictum. Non esse autem idem μήποτε et μηποτε Per se Planum est. De ἀποιμοoda reponendo non dubitamus accedere. Dolemus vero, quod iis in rebus, quae non exemplis, sed ratione reddenda opus habent, nimis brevis, simulque ancem animi esse solet. Si aoristus id, quod vel semel fit, vel celeriter Peragitur, Pramens a tem vel rem saepius repetitam, vel diuturniorem signi

cat, facile iudieari, quid quoque loco praeserendum sit, potest. Et hoc argumento uti debebat etiam ut ἀρπάζητε in Sophoclis Antig. 3II. reponi vellet, potius quam illo, Doricum esse αρπαξητε, quod ne satis quidem Verum est. Quod addit de Euripidis Ioco, nec male se habet ἀποι--μωζει, modo legatur εἰ μήποτε' valde dubitari potest, an εἰ hic non recte se habiturum esset, quaerique ea dore diligentius non sine Ductu Poterat.

V. 34. Observat nominis sumpορὰ singularem et pluralem saepe a librarus permutatos esse. Sed quod ait de Hippo v. 1255. αἱ αι, κέκρανται συμφοραὶ νέων κακων, ita olim solo e legebatur,' veremur, ne hic quoque cautius loqui debuerit. Nam primo dubitaturma adhuc, an κεκραιπαι etiam pluralis esse possiti Deinde verbum singulare, praepositum illud nomini plurali, certa conditione nec soloecum, nec schema Pindarium, sed Sas usitatum etiam Atticis est. Non sugit hoc Butimatium in

L gramm. Gr. g. IIR τοι. 2, s. U. I. Bene disputat ElmsIeius ad hunc locum de

172쪽

creonte, sed de filia eius debere sermonem esse. Itaque quum glossa cod. A. habeat τ' I λαοκην, et glossa cod. B. τη, atque ῆτοι τέ ν Tλαυκ'ν, ita statuit, τυραννον hic Anglice reddendum the princem, asterique

Verba τυραννον v. 847. De interpretatione locineminem non habebit assentientem. Vellemus tamen a curatius hic et subtilius disputasset vir doctissimus. Nos

quidem certe magnopere Veremur, ne soloecismum relis

querit. Verba poetae sunt, ii καὶ τυραννον τον τε γο- μαντα κτήνη. Concedimus, ex additis τώ τε γήμαντα facile intelligi posse, τυραννον de femina dictum esse. Verum id nihil ad rationem grammati m. Tυραννος enim adiectivum est, quod de viro dictum in sui tantia

vum vertit. De muliere substantivi loco usurpatum esse, neque exemplo ullo nobis Constat, nec veri simile putamus propter ambiguitatem. Videmus autem, ubicumque de muliere dicitur, aperte adiectivum esse, ut

τυραννος in Μedea v. 1034. et alibi, ideoque, ubi

substantivum non additur, articulum adiici. Nec pr hare poterit Elmsteius illo loco, quem affert, ' S T. Per se substantivi vicem sustinere hoc nomen. Nam quod ibi dicitur, non minus quam reliqui loci omnes, adiectivum requirit, quia idem est ac si dixisset γημας γυναικα τυραννον Ουσαν. Quod si V. 41. sensus mulierem dici postulat, grammatica autem id fieri vetat, vIdendum erat, ne τυραννην Potius Vel τυραννιν scripsisset

Euripides. Tyrannus et tyrannides dixit Trebellius Pol- Iio de muIieribus, ad quem v. Salmas. P. 322. Et inglossis quidem, quas ille affert, et in libro Esther I. 18. Stephanus nominat caput 2. scribitur τυραννίδες. erum elai canon grammaticus τυραννίς, τυραννίδα dici Postulat, tamen suspicari licet, significationis diversitatem fecisse, ut ad aliam analogi , de qua Eustathius P. 38I, 6. I 03, 63. τυραννις, τυραννιν de reona diceretur. Sed ne voces minus usitatas obtrudere Euripidi velle videamur, quamquam non pauca in glossis illis et scriptoribus sacris perantiqva vocabula latent quid est, cur Umsteius, quum scholio ad h. I. Praescium leger

173쪽

IM ADNOTATIONES

tur τυράννοις, id in τυραννον mutare, quod etiam Mat- sitae fecit, quam verioris Scripturae vestigium a oficere,2M eL ττραννους non modo in scholio, sed etiam in ipso textu Euripidis reponere maluerit Θ Ita Creon et Glauce comprehendentur hoc nomine, nec quidquam erit, quod aut ad sensum, aut ad grammaticam desideretur. V. 53. Hic commemoratur scripturae varietas in Verbo πιτνειν in Medea. Vnice,' inquit, verum est πίτνοντα, de qua forma dixi ad Heracl. II.' Laudamus, 340 quod movit hanc quaestionem: sed quod rem nondum ma-

L iuram Ρro iudicata habuit, idque ne probabilibus quidem

rationibus usus, id vero Parum considerate factum contendimus. Videamus quid dicat ad Heraclidas. Πιτνω

verbum circumnexum esse statuerunt grammatici, cuius auristus esset επιτνον. Hinc Passim apud Euripidem re-

Perias πιτνῶ, πιτνεις, πιτνει, πιτνουσι, πιτνειν, πιτνων , πιτνων , πιτνουσα, πιτνούντες, πιτνοντες, et

similia; nunquam πίτνω, πιτνεις, πίτνει, πίτνουσι, αἱ νων , πίτνουσα, πίτνοντες. Diversae sunt eiusdem verbi formae πίπτω et πιτνω, ut μενω et μίμνω. Ve'

ram scripturam ab Heathio Propositam, celato Hinthii nomine adoptavit Brunckius apud Soph. Oed. C. I 5 . UZ τέκνον Αἰγέως, προσπίτνομέν σοι. Quod Paullo ante in eadem sabula V. Iz32. legitur, ἔπιτνε, Praeteritum imperfectum est. Apud nostrum Supplic. 69I. πιτνοντων participium esse Praesentis temporis ostendunt alia duo

participia in eadem sententia, ἐκκυβιστωντων et λειπον των. Videntur haec movisse nonnullos, ut Plane Risse tirentur. Νοbis non satisfaciunti Primo grammaticos vellemus citasset, qui de hoc verbo Praeciperent. Μagnum de eo verbo apud plerosque silentium est: nee mirum,

quum non modo Poemum sit, sed ne ipsorum quidem Poetarum alii, quam brici vi tragici eo utantur. Habet Hesychius, Moschopulus περὶ σχεων P.M. πιτνω. Eustathius autem P. II73, 52. memorat ὀρεγον, ὀριγνω ' μενω, μίμνω ' γενω, γίγνω ' πέτω,

174쪽

θεοδμύτω πιτνει. Scholiastes AIS. Aesctirli ad Sept. c. Tla. 765. ἐκ του πίπτω γινεται tiχ9ζGTOν ονομα πιπτον, αφαιρε σει δἐ του δευτέρου π, καὶ πλεονασμ a TOυ ν, Πιτνον, ῆτοι προσπῖπτον καὶ δια ἡ γνυι ιενον. Qui nisi VChini euter Corrupturi est, πιτνον pro adiectivo habuerit riecesse est. Sed ex liis omnibus nihil, lucri. Deinde tuae dicit vir doctissimus, Pro auctoritate mais dicta sunt, cluan argumentis fulta. Esto, cluet 'admodum μίμνω ad ιιένω, sie πιτνω se habere ad πετω. Hoc Enim ,, non Πίπτω, Commemorandum erat. Quid inde sequitur pNihil aliud, quam non repugnare analogiam. Itaque cerie dici hoc asserendum erat, quum plurima ad hanc analogiamsbrmata sint verba, paucissima exstare, quae formam CDI

tractam habeant, ut siιπτῶ, ἐκνουμαι. Ita saltem du-hitationem do isto πιτνω auxis et. Porro liuod asseri, προσπιτνosιεν ab Heailsio et Brunckio apud Sophoclem repositum, id nihil probat. Controversum est enim, ni debuerit reponi. Plane vero pro arbitrio dicit, in eadem Sophoclis fabula v. 1 32. ἔπιτνε impersectum esse. Nam requiritur ibi auristus. Eodem noristo usus est Pindarus, cui nuper eum in novissima editione Honiana restituimus, Ol. II. 42. ubi miramur, BOeckhium imperfectum ἐπιτνει posuisse, liuod alienum ab eo loco est. Quod Ροrro ait Elmst eius, in Supplicibus B uripidis v. 69l. πιτνόντων a l' Dra Sentis Participium esse, ex eo cognosci, quod alia duo Lin ea sententia sint Participia Praesentis, hoc argumentum nec Per se ullam vim habet, quia non quod caetera Verba tempus habeant, scd singula quod habere debeant, ΚΡectandum est: quis enim contendat, πίπτων καὶ κείμενος, ne non πεσων καὶ κεί/ιενος dicendum esse Θ multo minus

autem in isto loco illa praesentis Participia quidquam Pr0

175쪽

εις κρατα πρῶς ἐκκυβιστώντων βια , προς ἁρματων τ' δεαῖσι λειποντων βίον. Intelligunt πιτνοντων do aurigis. At ita vix disserunt, qui ἐκκοβιστῶντες βία dicuntur. Hi vero non videntur

illi esse Posse, quorum curares frangebantur: nam eversis potius curribus Proni in caput volvuntur aurigae, quam

Confractis. Omnino Me illud πιτνοντων de aurigis dictum nimis nudum est et languidum. Ex his intelligitur, ita

esse interpungendum, τῶν μεν, πιτνοντων, τῶν δε, θραυσθεντων δίφρων. Sic omnia recte apteque dicta sunt: quum alii mersis curribus, cilii confractis, illi proni in caput ruerent, hi curruum ruina laniarentur. Itaque hic locus aperto aoristum, non Praesens tuetur. Apparere ex his putamus, alio modo demonstrari debuisse, 286quod volebat, unice verum eme πίτνω r miramurque Profecto tam imbecillis argumentis permotum esse virum Praestansissimum, ut formam contractam ubique expellere conaretur. Periniqua vero sortuna accidit, ut plerique

omnes loci nihil, quo dirimi res possit, praebeanti AD feramus potiores ex his. Apud Aeschrium in Persis v. 46I. M. Rob. τοξικῆς τ άno ἰοὶ προςπίτνον-

τες ώλλυσαν. Hoc loco uti Elmueium conveniebat. Ν cessarium enim hic praesentis Participium est, nec recte nos ad Hero. sur. 1371. aoristum tueri conati sumus. At nihil tamen hoc exemplo efficitur. Caeteri enim libri v teres προς πιπτοντες. Robortelli autem editio, quae W-elinii recensionem exhibere videtur, quid aliud, quam ut Triclinii illam esse correctionem credamus, faciet p Itaque nisi aliunde confirmabitne haec forma, Potius προς τιτ- νουντες scribendum censebimus. In eadem sabula v. lis Ovτ' ἐς γαν προπίτνοντες ἄρξονται nonnulli ediderunti Libri veteres προπι&νοντες, προςπίπτοντες, Vilebe gemis προπιιτνῶντες. Est hic quoque praesensis Pa ticipio opus: sed nihilo certiores nos reddunt libri. Dirimeret litem Sophocles Oed. GL II54. ὁ τέκνον Αἰγέως, προ ιτνομεν σοι, si id libri haberent, et quidem

176쪽

aut multi, aut boni. At omnes σοι, ut 342 in Perpetua horum verborum commutatione eodem iure, Lquo illud posuit Brunckius, etiam προπιτνουμεν σοι scribere possimus. Etiam Aescha lias rem conficeret Sept.

ad Theh. z64. κακῶν δ' ωπτερ θάλασσα κυμ δεει' τομἐν πιτνον, ἄλλο δ' τρίχαλον, nisi hic, prouit

interpungas Et verba interpreteris, et praesentis participio et aseristi locus esset; Praesentis, si ἄγει, commate aP- Ροsito, cum participio coniungitur; aοristi, si, ut Vulgo, colo distinguitur post αγει, ut sensus sit, ἄλλου πιτνοντος ἄλλο άειρεται, simili orationis forma, ut apud Sophoclem. Oed. Col. 1 54. ἐπεὶ νιεν ετερα, τά δε παρῆμαρ αυθμ αυξων ἄνω. Libri quidem constanter πιτνον:in scholiis MSS. et hoc, et quod Brunckius dedit nisνον

legitur. Plane denique ad liquidum perducta res esset, si certa esset scriptura in Eurip. Heracl. GI9. αλλα συ μῆπρος πίτνει τα θεων υπερ. Verum hoc edd. recentiores ab H. Stephano videntur accepisse, qui in Adnotati. ad Soph. et Eurip. Ρ. 168. ita in veteribus codd. scriptum est. Aldina vero ei aliae antiquae edd. προ ιτνων habent. Elmst eius audaci coniectura edidit, ἀλλα σο μῆ προπλ- νων τῶ θεων φέρε, crocio corμπε algue animo interpretatus. Noli facile repertum iri putamus, quibus id persuadeat. Nec Prosecto opus erat, novam atque insolen-m

tem verbi significationem comminisci. Scribendum: ἀλλἀσυ μῆ, προπιτνω, τἀ θεωνυπο, μζδ υπεραλγει φροντίδα λυπg: at tu, oro, ne aut deorum decretis, aut Cura tua nimis clole. Respondent enim sibi μὴ τὼ θεωνῶπο, et μηδε τροντίδα. irumque indicaverat Iolaus v.

605. Seqq. dolere se et propter Oraculum, quod Virginem immolari iussisset, et quod Macaria se immolandam offerret. Quod si praeier επιτνον apud Pindarum et Soph Clem, et πιτνον apud Aeschrlum nam quod in Persis v. 506. ex coniectura quidam pro πῖπτον POSuerunt επιτ νον, factum est imperitissimo non exstant exempla ali ram utram huius verbi sormam aperte tuentia, solum reli Iuum erat participium, cuius exempla Elm,leius asserre debebat omnia, ac videre an ubique praesenti locus esset.

177쪽

' beant, plures autem, in quibus utrovis tempore uti lic bat, tamen sunt etiam, qui flagitare aorisiuin videantur,

Choeph. 34. Sophoclis El. 453. Euripidis Hec. 2I . Aiacest. 181. Iphig. T. 48. Herc. sur. 853. Hi igitur loci.

non praetereundi, sed vindicanda iis Ρraesentis significatio erat, si vincere vellet vir doctissimus. Praeterea vero otiam illud ostendere debebat, unde huic Verbo Perpetua illa fluctuatio inter πιτνουντα, πιτνῶντα, πιτνον-λτα, πιτνοντα Venisset, quum nihil simile librariis in μίμνω et caelaris huiusmodi verbis acciderit. . Quae si omnia ' reputasset non dixisset, opinamur. unice Verum esse πίτνω. Sponte enim cadunt istae dubitationes onmes,3 3 Si πιτνων Praesentis, πιτνών aοristi Participium esse sta-L tuimus. Et hoc quidem ut credamus, alteram noriSti, alteram Praesentis forinain Ρropriam eMe, εn illud. vincit, quod ubi invenitur, apertissime aοristi significationem habet. Ex hoc ipso autem aοristo, qui quidem sane, ut mulli aοristi secundi, origine nihil est nisi imperfectum verbi cuiuspiam aut obsoleti, aut numquam usurpati, recte colligitur, Praesens eme πιτνω, πιτνω autem in verbis αυθυποτάκτοις numerandum esse. Nec Prosecto magis hoc verbum πιτνῶ in dubitationem vocare debebimus, quam ἱκνουμαι, quod ipsum .d eam dem comparationem formatum, neque uoristum nec fu

V. 6T. Hic quoque in iis, quae de superlati- et comparativo dicit vir doctissimus, observantiorem eum regulae quam studiosiorem iustae sententiarum interpretationis de Prehendimus, qui et apud Homerum Od. A. 4SI. et apud 288 Euripidem Androm. s. comparativum reΡOnendum. Ceu-Seati . Neque enim animadvertisse videtur, . Graecos ibi

) Utramque sormam, πίτνω et πιτνῶ in usu fuisse putat But annua Gr. Gr. Vol. II. P. 219.

178쪽

superlativum pro comparativo dicere, ubi haec duo simul indicare volunt, et maius quid eSse alio, et omnino maximum. Aeschylus Eum. 30. καὶ νυν τυχειν με τῶν πριν εἰςολον μακρω αριστα δοιεν. Herodotus III. IID ος καὶ ἀλλοτριωτατος τοι των παἰδωνι καὶ ἐσσον κε χαρισμενος του ἀνδρος ἐστι. Et II. I03. ' ἐς τουτους δε μοι δοκεει καὶ Ου προσώτατα ἀφικέσθαι ο στρ. ος. Vbi non debebant editores quidam Ov cum Perpaucis Codicibus delere. Conficit rem alius locus eiusdem scriptoris II. 35. Αἰγυπτου μηκυνεων

τον λόγον, οτι πλειστα θωυμάσια εχει - ἄλλη πάσα

V. τ8. Acute observat Elmueius, πρὶν δεδειπνηκέναι a coenante, πρὶν δειπνῆσαι a coenaturo dici; ab

utroque autem diversum esse πρὶν δειπνεῖν, quod non esse Priusquam coemeυσο, sed priusquam coenatum es curatius tamen dixisset, ut nobis videtur, Persecto statum indicari, qui factum sequitur; aoristo Pe sectionem rei; praesente initium: itaque πριν δεδειπνητκεναι esse Priumuom ci coena surrexero; πρὶν δειπνῆσαι, priuAquiam cs αυσος πρὶν δειπνειν, Priu'-Coenem. Sic πρὶν ἐμπεπρῆσθαι, priusquam quid G clecti; πρὶν ἐμπρηθῆναι, puriusquam exat eris; πρὶν -- πιμπρασθαι, priuAquam incendatur.

V. . 80. Νοn erat, quare dubitaret, an Seidlerus non recte indicasset scripturam . ed. Lasc. . lam illud exemplum inspeximus, testamurque verum dixisse Seicle . .

V. 85. Hic quoque prodidit Editor clarissimus studium suum Veteres servili cuidam regularum obsequio a Siringendi. Nam quum saepe dicant oi πλησίον, Herodoti locum III. 142. et Thucydidis 1. 32. qui singulari numero usi sunt, corruptos esse suspicatur. Addit autem bis legi τον πλησίον apud Theognidem v. 22I. et GII. nescimus, utrum haec quoque exempla corrigenda Putans, m ut Suspicionem suam de Herodoti et Thuodidis lo-

179쪽

oo ADNOTATIONES

3Meis ipse labefaciat. Μulto rarius est ανθροπος Pro Plu-L rali: et tamen quis propterea suspectum habeat illud

Thucydidis I. IV. τὰς διανοίας του ἀνθρωπου p Talia

emendare nihil profecto est aliud, quam docere velle eos, a quibus discere ipsi debemus. U. 8T. Valde miramur offensum esse virum doctissimum his verbis, εἰ τουςδε γ' ουνεκ ου στεργεοπατ ρ. Soloecum enim putat εἰ sequente οὐ. Itaque audacter καὶ Pro εἰ posuit, quo non dubitamus dicerems eum et verba positae et sententiam corrupisse. Quid pnum Putavit, si hic tantus esset soloecismus, non id Por- sonum visurum fuisse Θ quem nos quidem saepe, etiam ubi tacet, aliquid dicere animadvertimus. Μagna enim ars est, mrἄν θ' ὐπου δεῖ, καὶ λεγειν τἀ καιρια. R eis ου post εἰ poni, ubi negatio cum verbo conium notion- negativam Praeberet, cuiusmodi hic est ovστέργει Pro μισεῖ dictum, pridem adnotatuin ab nobis

erat ad vigerum not. 30s. p. 833. Thuc dides I. 12I. η δεινον ἄν ει , εἰ οἱ μέν ἐκείνων ξυμμαχοι ἐπὶ δουλεία

άφαιρεθέντες αυτοῖς τουτοκ κακῶς πάσχειν. a. e. ει

καρτερήσουσιν et εἰ φεισόμεθα. Hinc intelliget vir pra stantissimus, etiam tragici loco apud Aristotelem Rheti II.

23. non medelam, sed vitium a se allatum esse, quum ει-

περ in ἐπεὶ mutari voluit. Obiter adiicimus, etiam ubi εἰ an significat, recte sequi ou, ut apud Platonem Pr tag. p. 34I. B. 5 4. Heind. si nulla est negationis ad affirmationem oppositio: aliter enim μὴ dicendum, ut in ipso illo, cuius modo mentio facta est, Aristotelis loco: δεῖ γὰρ σκοπεῖν, εἰ τω εναντίφ τὰ εναντίον υπαρχει ἀναιρουντα μεν, εἰ μη υπάρχει ' κατασκευάζοντα δε, εἰ υπάρχει. Haec quidem potissima sunt eorum, quae ad Pr

Iogum nobis adnotanda videbantur. Excessimus vel sic Diuitiros by Corale

180쪽

modum Paginarum, qui nobis praenultus erat: sed etiam haec susticere poterunt ad confirmandum nostrum de P. . Umsteti opera iudicium: quem virum eo esse ingenio via demus, ut, vi se illo regularum servitio liberaverit, ante multos alios Graecis litteris prolaturum confidamus. Sic autem exiuimamus, et sua hoc quemque experientia docere potest, quo quis Plus in litteris Profecerit, eo eum paucioribus indigere regulis, quae nihil sunt nisi admianicula titubantium. Praestat rationes regularum intelligere, quas qui Ρerspexerunt, simul etiam, quos terminos regulae habeant, sciunt.

PARS II.

Diar. classic. lase. XLII.

Quid universe do opera, quam P. Elmsteius Medeae a45

Praestitit, sentiremus, in Prima Parte censurae nostrae L diximus. Pergamus nunc reliqua deinceps Persequi, de quibus aliquid nobis adnotandum videtur, non tamen utras omnia, Praesertim adnotationes secundarias in imis paginis attingamus. Has enim si Pertractare vellemus, liber nobis scribendus esset multo maior, quam Elmsteti liber est, quum plurimos ille in adnotationibus istis veterum scriptorum locos brevissime indicatis rationibus corrigere tentave rit, quarum correctionum cur Plurimae uobis non Probentur, dicere Iongum est. Videtur autem Elmsteius corrigendi opportunitates nimia cum cupiditate quaerere: id quod eum non dubitamus ipsum aliquando improbaturum esse. Est enim haec communis sors eorum, qui arti criticae operam dant, ut initio nihil non Corruptum esse Su- FPicentur, ubi autem maturuit scientia, paullatim intelligant, multo minus corruΡlos ad nos PerVenisse Veteres scriptores, quam a criticis esse corruPlos. Duiliam by Cooste

라틴어 텍스트