장음표시 사용
181쪽
In anapaestis, qui sunt a v. M., quum libri nu- cluent inter Doricas et communes sormas, Doricas I lmsleius Medeae, communes nutrici restituit, Porsonumque dicit maiorem sibi in Iloc genere licentiam sumpturum fuisse in Hippobio, quam in Medea secit. Ueremur ne non satis idoneus in hac re auctor sit Ροrsonus, siquidem non potest dubitari, quin tragici etiam in eiusdem personae verbiis Pro
rei, de qua sermo est, natura animique assectionis dive sitate communes Doricasque sormas coniunxerint. Quamquam litis quidem iii anapaestis non est, quod magnopere Pugnare eum Elmsteio velimus. V. DT. Non possumus quin adnotationem ex eo genere Commemoremus, quales Permultas in hoc libro i veniri in prima Darie censurae nostrae diximus, quae Cur
scriptae sint, Ρlane intelligi non potest. Ante Euripidem,' inquit, κραδία in anapaesto usurpat Aeschrius Prom. HS0. κραδία δε φοβω φρενα λακτίζει. Cur hoc, obsecro, dixit An quemquam adeo ineptum esse putavit , ut καρδια dici posse in anapaestis credat In iambis si κραδία Ροsuisset Aeschulus, dignum memoratu fuisset, quia hi καρδία potius postulant. V. 102. Corrigit αγριον τ' copulam saepius
in priore membro omitti ab librariis Observans. Qua ΟΡ-Ρortunitale utitur, ut locos nonnullos corrigat. Sed ut recte emendaverit Eurip. Androm. 424. et Suppl. 87. Min Aeschyli Agam. 810. non erat idonea Caussa, quarea scribi vellet, καρτ άπομουσος τ' ησθα γεγραμμους, L Oυτ ευ πραπίδων Οἰακα νεμων, Pro eo, quod legebatur,
καρτ ἀπομουσως ῆσθα γεγραμμενος, ουδ Aliquanto peius res cessit Blomsieldio, ἀπομουσων scribenti. Non magis probandum Ρulamus, quod in Aristoph. Lys. 55 I. 2 o Elmdeius reponi vult, ἀλλ' o τε γλυκυθυμος Ερως χῆ Κυπρογενει Ἀφροδιτζ. Facilius erat et apii , άλλ'
V. 105. Dissicilis locus est: δῆλον δ' ἀρχῆς ἐξαιρόμενον νεφος οἰμωγῆς, ως τάχ' ἀνάψει μείζονι
Disserit vir doctissimus de scripturae varietate, constructio-Diuitiam by Gorale
182쪽
nemque fortasse dicit huiusmodi esse: δῆλον δ' ως ταχ
εξαιρομενον. Intelligi hic potest, quid disserant constructionis explicatio, in qua ElmsIeius, ut alii eius Ροpulares,
multam operam collocavit, et explanatio sententiae. Co structionem enim explicuit: sed quid iuvat, construi Posse orationem ad leges grammaticas, si, quem Sensum ti beat, et an is aptus sit, non ostenditur Θ Atqui. quid est
εξαιρομενον ' Porsonus' id per anastrophen dictum accipit Pro ἐξ ἀρχῆς αιρομενον, eumque sequi videtur Elmst eius. At iterum quaerimus, quid hoc sit. Nam si ἐξ ἀρχης initio, negamus admitti posse an uo-Phen, quae, ubi Praepositio cum nomine suo vim habet adverbii, nullo modo locum inveniet, ut appareat, ali num esse, quod Porsonus asseri, σωματα εἰςῆλθε, Pro σωματα εἰς ἐνην ῆλθε. In cuiusmodi exemplis recte se habet anastrophe, quia singula verba suam Propriam vini et Potestatem retinent. At quod est, u άρχης τελος βαινειν, ab initio mygue Gri ire, i. e. PerΡetuo ire, neque ἀρχῆς ἐκβαίνειν, neque τέλος εἰσαίνειν
dici potest. Itaque si anastrophe hic usus esset Euripides, Proprie singula verba accipienda serent, nubesque diceretur sublata ex suo initio, quod dici absurdum esset, quia nihil est, quod non nascatur ex suo initio. Aperium vero, hoc dici debuisse, ex initio, quod fecisset Medea, cognosci, multo eam grariora nubila concitaturam esse. Quare sic distinguendum putamus, δῆλον δ' ἀρχῆς, ἐξαιρομενον νέφος οίμωγῆς ως τάχ' ἀναφει μείζονι - Insolentius quidem dictum, δῆλον ἀρχῆς, tamen ut recie dictum
videatur. Et habet hanc interpretationem scholiastes, neque alio spectat ερ, quod libri quidam ante ἀρχῆς inserunt. Haec explicatio si cui displicebit, ei non video quid re liquum sit, quam ut νεφος ἀρχῆς οἰμωγῆς coniungat, Nu bem initia gemituum, quod neque elegans, neque satis aptum est. Caeterum etiam de ἀνάηνει paullo accuratius quaeri potuerat. Nam sic si Iegitur, idque verbum de ledea accipitur, facilius quis δήλη, quam δῆλον eXSPe cieti Quod nomen quum arguere videatur, verbum illud
183쪽
ad νέφος spectare, melior videtur altera lectio, αιεξει rsic enim Pro αναξει scribendum, recte monuit Elmsieius. . Atque oPtime congruunt ἐξαιρομενον et ἀναξει. zo v I 5. iramur, quod Elmsteius, quum Pors
: nus edidisset, τί δὲ σοὶ παiδες πατρος ἀμπλακίας μετέχουσι, Vulgatam τί δε σοι Paullo meliorem, saltem non deteriortim videri dicit. Ne multo quidem meliorem, sed unice veram dici oportebat, siquidem quod Porsonus dedit, plane Digidum et omnino non aptum esti V. IIS. Bene quidem monet vir doctissimus, non satis apte hic philosophari nutricem, sed quod ait, nihil eum Medeae. conditione Commune habere, quae de regum animo dicantur, ipse Potuerat ex Ρarte saltem explicare, se in versu III. recte functus esset officio interpretis. Ad eum versum nihil adnotavit, servans interpunctiones Po soni, Oιμοι, τέκνα, μή τι πάθηθ' οἱς υπεραλγω. Vt videatur construi Voluisse, ως υπεραλγω, μή τι πάθητε. At non modo dubitari potest, an ea verba sic potius interpungenda siui, μή τι πάθ 17θ'' - έπεραλγω ' sed suadere id etiam planior verborum ordo videtur. Quin tertia supererat via, eaque ipsa est, quam ingrediendam suisse existimamus, ut melius cohaereret nutricis digressio de regibus: οιμοι, τέκνα, μη τι πάθηθ'' ως υπεραλγω δεινῶ τυράννων ληματα. V. 121. Probamus, quod Elmsteius vulgatam, τογὼρ εἰθίσθαι, resiliuit. Sed vellemus, vir doctissimus, qui alias leviora et quae Vix cuiquam prosint adnotare solet, hac opportunitate ostendisset, cur, quod Porsonus ex Branckii coniectura posuerat, τό δ' ἄρ' εἰ σθαι, hic quidem ferri posset, aliis autem in non paucis tragicorum
Iocis, in quibus ae ἄρ' pro γάρ reponi voluerunt critici,
non esset admittendum. V. 126. Valde miramur virum doctissimum, qui non acquiescens in ea tutemretatione, quam nos dederamus, Diuitigoo by Corale
184쪽
verba τὰ δ' ιπερβάλλοντ ουδένα καιρον δυναται sic e plicanda putet, ut δυναται sit ἰσχυει, σθένει, quae nostra quoque Sententia erat, Ovδένα καιρον autem significet, οὐκ εἰς καιρον, ἀκαίρως, idque hic non sit intempestive, sed immodeΥate, supra modum. Unde sensum esse vult: Iura aequo linient mortialibus, i. e. potentiores quam expedit, reddunt homines; ad tempus scilicet.
Pergere enim Poetam, μείζους ae ἄτας οταν Οργισθῆ δαίμων, Οἰκοις ἀπέδωκεν. Vix putamus infeliciorem horum
verborum interpretationem excogitari Posse. Nam ne ου-
δενα καιρον Pro ἀκαίρως dictum urgeamus, quid τἀυπερβάλλοντα, quum mediocritatem laudet, aliud sunt quam immodicar Quod si etiam Ουδενα καιρον est supra modum, quid aliud dicetur, quam, immodica sura modum valida sunt' Illud praeterea, quod sibi invenire vir doctissimus in his verbis videtur, iusto Potentiores reddi homines ad tempus, ipse viderit, quomodo elicuerit. Accedit, quod, si posset haec in his verbis esse sententia, tamen inepta laret hoc loco, in quo planum est, ita et procedere et debere Procedere sententias: optima est mediocritas: quod autem modum excedit, nihil tempestivum efflest mytalibus, maiαraque, quum d N irascitur, assert mala. Caeterum καιρον Pro Lκαιρια dixit Pindarus Ibiti. I. 157. Neque aliena sunt aPud eumdem πολλων καιρος Νem. I. 28. et καιρος ὁ Ου u. 86. pro πολλὰ καίρια et ολβος καίριος. V. I 3I. Numerorum, ut videtur, insolentia offensus Elinsteius Ροst Κολχίδος aliquid excidisse suspicatur, lartasse οἰκτράν vel αυδάν. At utrumque valde friget. Iure videtur Postulari posse ut, qui tragicum edat, eum habeat numerorum usum, ut, Ρraesertim in tam facili loco, quae metra usurpata sint animadvertat. Et vidit quidem hic aliquid huius rei Elmsteius, quum V. 134. rooν Pro βοὰν scribendum coniecit, et v. I 35. ω γυναι ScriPSit: sed quos dedit v. 131 - 135. numeros, ut verum dicamus, Partim insolentes et pravi, Pariis elumbes sunti
185쪽
Inde sequi debebat hexameter dac licus acatalecius, et Pentameter acatalectus. V. 136. Dedit Elmsteius, επει μοι φιλία κεκραται, comParans εριν κραίνειν in Androm. 478. Videtur eum haec Phrasium comparatio movisse, ut hanc script ram, quam unus codex a Puteano collatus praebet, intextum admitteret. At quid ad rem, si similis phrasis alibi invenitur Θ Plerique libri φίλον, quod vel propter
hanc mussam, et magis etiam ProΡter gensum recipi debebat. κεκρανται nihil est quam effectum est. Et ita legit stiam scholiasies. V. 137. 138. Bene ostendit Elmsteius, Pomonum errasse in emendando hoc loco. Ipse καὶ δὴ γάρ εχει coniicit, has particulas ita positas inveniri observans v. 076., quam coniecturam dignam quidem Commemoratu, sed non in textu Ponendam dicit, in quo Musoa ui emen
quod libri habent. Verissime IIusgravius. Nam et veteres librarii, et nemo non saepe in Scribendo quae eodem redeunt, maximeque quae inverti Possunt, Permutant. Suam vero coniecturam Elmst eius neque Commemorare et
profecto ne facere quidem debebat. Quid enim ad hunc locum, quod istae particulae alio in loco leguntur Θ Hic non Sunt aptae, neque alterutra sola Posita, neque ambae coniunctae. Idque non vidisse virum doctissimum tanto magis mirum est, quod ipse, quae . Vis sit Particularum καὶ mi, ad v. 380. docet. V. 1 T. Si certum esset,' inquit, ἰαχὰν in diam apud Atticos semper Producere, facile reponi pos- Maset ἀχάν' Optamus, ut numquam obliviscatur vir praestantissimus, quod ipse sapienter dixit in subiecta adnot Sistione: si unum tantum de his quinque exemplis erat L rei, quis vulgatam scripturam defendere auderet 8'Diuiti su by Corale
186쪽
Daque etiam atque etiam rogamus, procul habeat istud ἀχάν, quod in Aeschyli quidem S. ait Th. DEI. recte restituita versum illum ingeniosa, sed minime lamen probabili coniectura tentans: δομων /ιαλ' ἀχὰν λ ους προπεμ
πει. Quid enim prodest coniectura quamvis elegans, si ab sensu loci aliena est, ut omittam, quod simul etiam anti- strophicus versus emendandus erat, quem attingit quidem vir doctissimus p. I T. sed ut non asserat medelam. De sensu autem quod dicebamus, quem criticus ante omnia debet respicere, quid aliud nobis dedit Elmsteius quam huiusmodi sententiam: ticulum luctum meus luctus mihi auiaurem iadmovet' V. 149. Scribendum coniicit, τίς σοι ποτε τἄς ἀπλάτου κοίτας ερος, eo Sensu, quo V. 423. τας ἀνάνδρου gio usurpari, quod aliquot exemplis demonstrat. Non dissitemur, hanc quoque ingeniosam esse coniecturam: Sed istorum, quibus utitur, Verborum exempla nihil ad rem faciunt. Illud erat demonstrandum, etiam ἄπλατος ii idici, quod veremur ne demonstrari nequeat. Ita enim huic nomini videtur rei gravis et metuendae significatio adhaesisse, ut valde dubium sit, an non recte de eo, quod simpliciter vetitum et prohibitum est, dicatur. Caeterum, ut solet vir doctissimus ubique occasionem corrigendi quaerere, Parum circumspecie quum de aliis locis iudicat, tum de Rhesi v. 310. in quo Piersonum ad Moer. P. 25. recte et πλατον scribere ait. At male Pieri onus, cuius disputatio de verbis απλετος, α πληστος, απλητος, innuino Pa'rum explicata est. Unice α πληστος illi loco convenit, id que libri etiani in Medeae versu recte, ut nobis videtur, Praebent. V. 156. Bene di putat de forma verbi ευνεταν, sed quod ait, in hoc metri genere epitritum primum et diambum bene sibi r pondere, o ti per se verum est, tamen quae exempla affert, non quadrant: sunt enim ex aliis
187쪽
metas deprompta, et alterum quidem etiam comptum.
Quo numero esse Putet Vedium, quem dedit, . - λίαν τακου ειρομένα -ν ευ,εται , a ' . .
non potest ex iis, quae ditit, intelligi. Accuratior observatio usitata praebuiAset metra, in quibus Crines ac Molossi permutatio offensione caret: . - . .
V. I62. Si interpretis officio fungi, ut promiserat, volebat Elingleius, mallemus omisisset longam adnotan alio nem ad v. 160. quae usitatissimam et nemini non notissi-L- mam formulam αυτοις μελάθροις διακναιομενους 'urudiis exemplis confirmat, et potius, cur in his, or re με προσθεν τολμωά άδικειν, additum sit προσθεν, docuisset. Hoc enim eiusmodi est, ut, quum facile possit inutiliter adiectum videri,' aliqua adnotatione indigeat. Paucis indicabimus, monendum fuisse, diei ita propter praegressum ορκοις ἐνδησαμένα, Si quidem Graeci, ubi de pacto et foedere sermo est, illud maxime urgere solent, si quis prior fidem solvexit, quo facto alter, si idem iacit, iure agere videtur. Sic iam Homerus :onnoτεροι προτεροι vulρ ορκια Π μήνειαν. U. Iz9. Serihendum putamus, σπεvσον δε τι πριν κακῶσαι, ut eod. Rom. D. habet, nisi quod cum caeteris libris di omittit. Tr in his non cum σπευσον, Sed cum κακωσαι iungendum. Similes encliticarum collocationes indicavimus ad Vigerum P. M3. Seq. V. 210. In verbis, OIδα πολλους βροτων σεμ- ους γεγωτας, τους μἐν Oμμάτων απο, τους δ' εν θυραίοις, iuxta ac reliqui interpretes dubius haeret ElmsἈ- ius. Verum vidit Sei dierus sensum esse: novi inivios h Disiliam by Cooste
188쪽
mines austor , alios quos ipse oculis vicis ludi, tilios
cle quibus audii. Comparat ille Aeschrii Agam. Di T.
V. 2I5. Laiidamus diligentiam, qua de constructione voculae πρὶν disseruit Elmst eius, licet non in omnibus ei assentiamtir. Statim quod ait, Subiunctivum non usur-Ρant iragici, uisi in priore membro adsit negandi aut pro hibendi significatio, ita dictum est, ut lectores credere debeant, qui ita loquatur, aut a caeteris scriptoribus non esse obseriatani hanc regulam dicere, aut foepraeter tragicos nihil legisse significare. Atqui non pro prium hoc tragicorum est, sed commune omnium, qui Graece scripserunt. Paullo aptius πριν sine ἄν cum subiunctivo tragicis, sive rectius omnibus Poetis, qui non familiarem sermonem imitantur, tribuisset. Et abiudicat sane omissionem Particulae ἄν cum Porsono a familiari sermone: iure an iniuria alibi quaeremus. Nunc si Graeci. omnes a coniunctivo cum πρὶν coniungendo abstinent,
nisi negatio sit in altero membro, operae pretium fecisset vir doctissimus, ut nubis videtur, si huius rei
Caussam aperuisset. Permirum enim Videatur necesse
ESt, Oυ ποι σω πιγὶν ἄν κεκε Dans recte dici, male autem a Gποι, isto Irs ιν ἄν κελευσζς, quum Praesertim neque Latina, neque aliae linguae huiusmodi discrimen norint. Verum tamen si omnes Graeci illud discrimen observarunt, quid aliud, quam caussam aliquam subesse censebimus, cur necessario ita loqui debuerint ρ Aliter enim ne millena quidem exempla Vincent, ut non potuisse etiam discedi ab alii illa consuetudine credamus. Videamus vero. Recte di- L. Citur et nοι soa et oti ποιησω, πρίν σε κελευσαι. Quid ita Θ Quia hoc idem est, ac πρό του κελευσαί se. Atqui quae Praecedunt mandatum, sive sant, Sive non fiant, cer tum est et planum quo tempore fiant vel non fiant: siunt enim aut non sunt ante mandatum. Longe aliud e t πρινῶν κελευσ1ὶς. Quod qui dicit, non solum illud, antem
189쪽
datum, dicit, hod primo subindicat, incertum esse, utrum tu si mandaturus, an non; deinde autem, quoniam apud Graecos in omni conivii clivo significatio quaedam futuri exacti inest, mandatum illud etiam ut iani datum commemorat, hoc modo, prilas quo impore tu milvi vcris, Sive Graece, προῦν ii Oταν κελευσνς. Iam Ov ποιήσω πριν ἐν oταν κευυσνὶς planum est, nihil aliud signiscare, quam ποιήσω οταν κελευσνῖς. Vide vero quid lut ποιησω πρὶν ἡ οταν κελευσ1 ς. Nihil profecto aliud, quam facium Prius, quum quo tempore tu mandaveris, quoia nescio an Ais umquam mandiaturus. Atqui si facies quid quo tempore id, quod nescis suturuinno sit an non, nondum factum erit, quando tandem facies Θ Certum enim esse debet non modo esse futurum, sed etiam quando 1 turum sit, si ante, quam nat,.sa cre quid vis 'Quarent i intuitiivo uti voles, dicere debebis aut ποιῆσοὶ πριν κελευσεις, aut ποιwσω πριν αν κελευσαμ, i. e. priis . quum iubere pulcris. Sed ποιήσω πριν αν κελευσνὶς non magis Graeco dicas, quam Latine: facies priusquam hisserim. Eadem enim in utroque perversitas est. Sed redeamus ad ea, quae dixit Elmsleius. Ac laudamus, quod monuit, non illud spectantium esse, utrum ipsa particula oti vcl μ i in altero membro sit, sed utrum sententia
sit negativa, an non. Nam etiam in affirmativa sententia particulam negativam usurpari, Et negativam POSSe sententiam esse sine Particula negativa. Sed erravit.tamen in
Ioco Orestis v. II Id. , φυλασσε δ', iis τις, πρὶν τελευ-ὶθῆ τονος, .η ξιμ1 αχος τις, η καοθνζτος-πατρος ελθων ες Οικους φθῆ eque enim in verbis φυλασσε δ' ην τις, quae idem sint ac φυλασσε φιξ τις, quaerenda negatio est, sed adest in ipso verbo de quo verbo dictum ad vigerum adnot. 320. Simonides se. 231. apud Hobaeum Serm. XCVI.
190쪽
Caeteritin oΡErae pretium errat errorem eorum notare, qui
in Sophoclis Alitia. 61Ν. interpunxerunt. 'είδυτι δ' ODδεν,ερπει, πριν πνίγὶ θερli 0 ποδα τις προς αυσI, si Iutilem et linguae lex, de qua dictum, et sententia verborum alia Ovδεν eum ερπει iungi postulat. Eleganter Seidlerus ita hunc locum emendat: hi δοτι δ' Ουδεν ἡγεπει, πριν πνριποδα τις προςαvρνὶ, nihil mutans in strophicis, nisi quod ἀκάμαντοι scribit. V. 2IS. Hic non abs re sui et adnotare, in Cleonem haec dicta esse, qui ium maxime civibus incommoda
V. 223. Recte putamus EI insteium dixisse, scripturam γιγνωσκειν a scholiasta tribui videri histrioni hus..Apposuit autem verba scholiastae, ut in ed. Ven. legunturi Κατθανεiν χρ . o. τουτο ἐν ῆθει ἀναπεφωνηται. Κακιστος ἀνδρῶν ἐν γῆν. μοι πάντα, κακι- στος ανδιγων ἐκ νέν κεν , οἱ δ' υποκριτωὶ ου συμπεριφερο- ιενοι τῶ τροπω, λέγουσι γινώσκειν καλως. IIaec,' inquit, acutioribus corrigenda relinquo. ' Cur ob ecro corrigenda Θ niqi quod ita consuerit, corrigendo initium sacere, quod fieri interpretando debet. Adeo plana sunt omnia, ut miremur profecto, quid corrigi velit. Nam illud quidem nemo non videt, κάκιστος ἀν' ων ante o Poetae Verba esse, quibus suam deinde explicationem addit scholiastes. Iam quid illo 3 Kατθανεῖν ribus convenienter dictum ait. Ferox enim Medea et animi impotens est. Quae sequuntur, si e construenda significat, εν A ῆν ριοι πάντα, κακιστος ἐκβεβζκεν. Ex quo RPerium est, elim non γιγνωσκειν καλως, sed aliter legisse. Quid legerit, non dicit: sed veri simile est, I xisse eum γιγνωaκεις καλως. Histriones enim, nou RC- commodantes se ingenio Medeae, γιγνωσκειν καλως Pro nunciare diciti Hoc videlicet vuli, Medeam, qua est Diqitigoo by Cooste