Godofredi Hermanni Opuscula

161쪽

Pateretur; non autem ratio asserenda, quae neque esset ulla, nec Posset esse. Falsa vero regulae ratio hoc duplex damnum affert, quod neque intelligi potest regula, et transfertur ad ea, ad quae adhiberi non potest. Quodsi οὐ et μὴ non sunt in caussa, quare ουτε et μήτε Selim

nequeat, quomodo vincet vir doctissimus, nusquam eas

particulas iungi posse Sed ne hanc quaestionem ita in suspenso relinquamus, age, ipsi paucis hunc locum grammatices explicemus. Apertum est autem, rem omnem a vi particularumet δε repetendam esse. καὶ particula est coniunctiva; τε adiunctiva; δε disiunctiva. 'Eγω καὶ συ πορεvosa ego et tu imus: quo indicatur coniunctos ire duos, et instar unius habendos esse, i. e. unum par. Ita dicitur Castor et Poliatae, i. e. Dioscuri. 'πιῶ συ τε πορευόμεθα est ego tuque imus; quod qui dicit, se ire fiagrii sicat, altero comitante quidem, sed ita, ut, etiam si non comitaretur, ipse nihilominus iturus esset. Sic dicitur Sentitus Pupulusque Romanorum: non enim Con-2 1iuncti in unam communitatem intelliguntur, sed senatum

censuisse, idque populum deinde approbavisse. Nemo vero dicet εγο, συ δε πορευομεθα, quia diaunctiva Pa scula repugnat, ubi quid a coniunctis fieri dicendum est. Contra recte dictum est, ἁ πολλα μὲν τάλαι rex, πολλῶδ αυ σοφv γυναι : nam quum commune sit hoc, quod multum est, disiungitur id in diversas sibique oppositas 332 partes, miseriam et scientiam. Apparet autem inepte di-L cturum, qui si miseriam et sapientiam coniunctas dicere vellet, ita diceret, πολλἀ τάλαινα, πολλά τε σοφή: non enim sapientiam adiungeret miseriae, sed copiae noliunem eidem notioni adnecteret, quod absurdum est. Quare semper in huiusmodi repetitione eiusdem notionis, aliud, quo in diversas partes disiungatur, additum habentis, δε usurpari videmus, quum quidem illa notio pro communi Partium nota est . Aliter minime. Sic quod apud Ho-

Itaque in Aiace v. 378. recte se habet vulgata scriptura, πάνθ' ὁρων, άπάντων τ' ἄὰ κακιον ὀργανον. Duiligod by Corale

162쪽

AD MEDEAM AB ELMSLEIO EDΙΤΑM. Ilia

merum est, πολλα δ' ἄναντα, καταντα, πάραντά τε,

δοχμια τ-Si communem voles notionem esse multitudinis, dicendum erit, πολλὼ αναντα, πολλα δε κάταντα, πολλά δε πάραντα, πολλά δἐ δοχμια; sin minus, necessario dices, πολλῶ ἄναντα, κάταντα τε πολ-λἀ, πάραντά τε πολλα, δοχμιά τε πολλά. Redeamus nunc ad oυτε et μήτε. Atque apparebit iam, opinor, non - Particulas omnino, sed certa tantum conditione non posse Post οὐ et μ' poni. Etenim ubi coniuncta

in unum cogitari volumus, quorum communis sit negatio, diversa autem ea, quae negantur, ibi necessario ou-

δέ et μηδὲ dicendum esti Absurdum laret enim, negationem cum negatione, i. e. idem secum ipso in unum coniungi. Dividi vero in partes, quod unum est, recte potest: cui rei inservit disiunctiva particula M. Fac

enim vel maxime. natura sua coniuncta esse, quae Sic enunciantur, e. e. hoc Theognidis V. 425. πάντων μεν μηφυναε επιχθονίοισιν ἄριστον, μην ἐσιδειν αυγἀς ὀρέος ελιο aut illud eiusdem v. 1214. ἀργαλε' ε Ουκ ἔπι δουλοσυνη, ουν περν ι'.tamen ineptum quid ei absurdum habebis ubi μήτε et Ουτε posueris, idque in

io magis, quo illa sunt magis suntlia. Hoc enim dices: optimum est, natum n se, Praetereiaque Iucem non inderer non cideia gemitus, praetereaque non υ dura

nos. Clare intelligetur discrimen, ubi copulam ab n gasione removeris. Recte enim iam dices, μη φυναι, μὴ ἐσιδειν τε αυγῶς ῆλα Ουκ επι δουλοσυνζ, ου περ- νασι τε ημας. Vt hic ineptum foret δε, quia haec adiuncta sibi, non disiuncta sunt, ita ineptum est Ουτε et

μήτε, quia adiungit idem eidem. Nam illud est, alanon servire et non Dondi; hoc autem, nego servitutem es nego venditionem, quod est discreta Seorsum negantis, 2 si non coniuncta negantis simul. Similis ratio est, ubi nulla negatio praecessiti Nam quum negativa sententia natura sua DPPosita sit sententiae animasivae, non potest coniungi eum ea, sed disiungenda esti Remove Particulam τε a negatione, quo facto habebis duas alii rinativas sententias, et recte ea utere: ut in illis Homericis, quae supra attuli-Diuit by Corale

163쪽

mus: ἐκ δέ μοι ἔγχος παλα/ιηφιν ἐτώσιον, Ουκεβαλον τε μ θαρσει, μῆ τάρβει τε. Virumque recte dices etiam sic, καὶ Oim ἔβαλον πιν' καὶ μὴ τάρβει. Tantumdem est enim atque ῆμαρτον τε, et ευθυμος se . Sed pone δε in sententia animativa, et senties repugnare: εγχος ηδε σωσιον, si ιαροον δέ' θαρσει, μῆMa τάρβει δέ. Eadem vero ratione, qua negativa sententia L affirmativae opposita δε requirit, etiam amrmativa, si negativae opponitur, hanc sibi particulam vindicat: o

ἔτυχον, ῆμαρτον δέ' μὴ ταρβει, θαρσει δέ.

lactenus quae attulimus, iis hoc nos putamus es- fecisse, ut regulam istam non ita exprimi debuisse ap- Pareat , ουτε et ιι, τμ non post ου et μὴ poni. Iam vero ostendamus, etiam eo falsam esse eam regulam, quod negat fieri, quae est ubi recte n. ni. Nolo talia commemorare, quale hoc Theognidis est v. 535. Oυ ποτε

Ovr υάκινθος, ουτε ποτ εκ μυχνὶς τέκνον ελευθέριον:quamquam haec quoque regulae isti repugnant. Se lutar aliis. Est autem haec duplex ratio. Ac primo recte ponitur Oυτε et μήτε Post ου et μῆ, ubi ou et μηPro ουτε et μήτε dictum est . In huiusmodi enim locis non additur negatio negationi, sed una negatio distinguitur in Partes. Ουτε ἀνηρ, Ουτε γυνο nemo ne gabit recte dici. Ουκ άν ρ, Ουτε γυνή, si haec Coniuncta cogitari volumus, Perperam dici ex iis, quae supra dispulavimus, sequitur. At idem ubi sic dicitur, ut oupro ουτε sit, quod quum sit, aliter pronunciari haec

verba debent, quam quum dicitur osκ ἀνὴρ, ουει γυνή, recte iunguntur istae particulae. Quis nescit illud: ἐπεὶ Ου εθεν ἐστὶ oti δέμας, ουδε φυῆν, ουτ ἀρφρένας, ουτε τι εργα ρ illa, ουδε φυήν, ad oti δέμας

164쪽

adiecta sunt cum Oppositione quadam: haec Vero, i θυλμας, ου τε φρενας, Ουτε distinguuntur ut Ρa tes, quarum communis est negatio. AeschFIus Pers. 586. αοὶ δ' ἀνά γῶν 'Aσίαν δῆν ουγι επι περσονομουνται. Oυκ ἔτι δασμοφορουσιν δεσποσυνοισιν ἀνάγκαις, ουτ

ἐς γῶν προπιτνουντες αρξονται Heathius iam hic enim regulam istam norat) scribi volebat οὐδ' ἐς νῶν, quod in nullo libro est. Homerus Od. δ. 566.' ου νιφετος, ουτ αρ χειμων πολυς, Ουτε πυτ φιβρος r quod rizIosephus de B. I. II. S. P. I 65. apte citatus a Windeto, cuius notitiam debemus doctissimo maero in Recreatio-itibus Classicis p. 3 S. ex illo 'ipso Homeri loco ita ex

ιασι βαρυνομενον. Odyss. ι. 136. ἐν δε λιμὴν ευορ/ιος, iis ου χρεὼ πείσματος ἐστιν, Ουτ' ευνάς βαλέεινουτε πρυμνήσι ἀνάψαι. Ac Ponitur etiam Oυτε et μητε Omis' so ου vel μή, quod quidem pro ovτε et μήτε sit. Aemschylus Choeph. 292. δεχεσθαι δ' Ουτε συλλυειν τινά. Isaeus de Philocteitionis hered. p. 132. ed. Relah. παρα- δουναι Ουτε λαβειν ῆθελ σαν. Et P. I T. ἐκει μεν γάρ ἐστι, νοθω μήτε νοθη εἶναι ἀγχίστειαν ἐερῶν μηθοσίων. Sic scribendum videtur pro ιιηδε- A modum libere enim particulas huiusinodi tractat lingua Graecorum. In his quidem parsiculis rariora sunt haec, alterum Ovτε Plane omissum apud Aeschylum Eumen.

502. Vel ως δ' Ουτως pro eo positum apud Theognidem 334 v. II59. II 0. Ac δε quidem saepius infertur, ut Iliad. Lη. 33. Intelliget iam, ut opinor, vir doctissimus, cur in

Aiacis loco, quem in adnotatione sua attigit, servandum esse ουτε contenderimus. Non minus μήτε servandum videtur in Sophoclis Oed. Col. 495. λεέπομαι γάρ εν πιν ιη δυνασθαι μήθ' οράν, λοιν κακοῖν. Vbi si pro dictum accipimus, recte se habet, quod sequitur,

. APertum est autem, tum esse coniunctim Pronunciandum δυνασθαι-οράν; sin triti scribimus, dirisim, stat δυνασθαι, ορῶν. Huiusmodi autem multi loci sunt. Hesiodus O. et D. IS8. Ουδε τις ευορκου χα- ' ρις ἔσσεται, ουτε δινιαίου, ουτ ἀγαθου. Potuit sic,

165쪽

IM ADNOTATION Espotuit vero etiam, ut apud Stobaeum legitur, οὐδἐ δι-

κααυ, ουδ' ἀγαθου, si divisim ut diversa, non ut eo-Pulata et Paries unius proferri voluiti Theognis v. I. Ovποτε οειο .aησομαι αρχομενος, Ουδ' ἀναπαυομενος. Potuit ouτε scribere, si vel ουποτε Pro ουτε ποτε dixit,

vel οητε ante ἀρχομενος intelligi voluiti Pariterque v. I25. ου γὰρ ἄν ειδείης ἀνδρος νοον ουτε γυναικος οῦ ubi Be kerus οὐδε dedit, ut est apud Aristotelem Eth. Eudem. VII. 2. In Sophoclis O . R. 8IT. - φ-ξενων ἔξεστι, μηδ' ἀστῶν τινὰ δομοις δεχεσθαι, μ ει προς νωνειν τινά, alii habent ιι τ άστων τινά, recte, si μὴ ξενων Pro μήτε ξε, ον dicium. Eodem modo defendi potest hoc v. 824. και μοι φυγοντι 'στι τους ἐμους ἰδειν, μήτ' ἐμβατευειν πατριδος. In Oed. Col. z3I. ον μήτοκνειτε, ι se ἀφῆτ' ἔπος κακόν, nonnulli libri, o ν μῆ-ποτ. Quod si quis ὁν μηποτ οκνειν scribendum Pu tabit, recte habebit oratio, dum illud pro μήτε ποτι accipiatur. 2 8 Sed dicatur iam de altera rauone. Ac videndum erat his, qui οὐτε post os poni posse negant, ne cogitari

posset eiusmodi conformatio sententiarum, qua etiam necessaria redderetur istarum particularum coniunctio. Νο-lum esse Putamus iis, qui accuratiorem habeni Graecae linguae scientiam, id quod supra dicebamus, particulam τε usurpari, ubi quid adnectitur, quod ad rem, de qua sermo mi, non Pertinet, neque cum ea cohaeret. Pleni exemplorum sunt Praeter Homerum historici. Thucydides I. 25.. ελθομες δε οἱ 'Eπιδάμνιοι ἐς τὴν Κορινθον εα-τἀ τὰ μαντεῖον παρε σαν τὴν ἀποικίαν, τον τε οὐ πιστῆν ἀποδεικνυντες σφῶν ἐκ Κορίνθου οντα, καὶ τοχερστήριον δηλουντες ' ἐδέοντο τε μη σφας Πεὐιορανδιαφθειρομενους : i. e. praetereaque Mab t. Nullo modo poterat ἐδέοντο δὲ dicere: quod si secisset, aut hoc, Ruxilium petere legatos, ut rem primariam commemorasset: orabunι aulem; aut uirusnque, quod fecisse legatos dicit, in unum coniunxisset, divisisset ine in duas partes sibi ipsis adversantes; παρέδοσαν is ἐν τῆν ἀποι- Diqiligoo by Cooste

166쪽

non licebat. Fac iam, utramque sententiam negativam esse: quomodo iungi eas voles p utrumne per δέ, quo vidimus iungi non posse, an per τε, qua particula iungi 335 necessario debent Θ Ηoc vero, opinor. Itaque si negasset LThucydides, quae nunc anirmat, sic scribere debuisset: ἐλθοντες δε οἱ Ἐπιδάμνιοι ες τὴν Κορινθον, ου παρμωσαν τὴν ἀποικίαν ' ουτε ἐδέοντο μὴ σφῶς περιορανδιαφθειρομένους. Et prosecto ita loquuti sunt. Asseramus Primo dubia quaedam exemΡla. Hesiodus O. et D. 184. μέμφονται ν ἄρα τους αλεποις βάζοντες επεσσιν σχέτλιοι, ουδε θεων Oπιν εἰδοτες ' ουτε μεν οιγε γηράν τεσσι τοκευσιν απο θρεπτήρια δοιεν. Sic aliquot codd. in iisque Vitebergensis. Alii ουδε μέν. Homerus Iliad. 265. Ουκ εστ' ἐμε καὶ σε φιλῆμενας ουτε τι νωνορκια εσσονται. Hoc servavit Wolfius etiam in novissimaestitione. Aliquot libri ουδέ. Certiora sunt haec: Odyss. s. I 6. - ουτις τῆν νῆσον εςέδρακεν ο φθαλμοισιν

ουτ ουν κυματα μακρα κυλινδομενα προτὶ εἰς

δομεν. Et ibidem V. IIs. Ov μἐν γαρ πάτος ἀνθρώπων '

ἀπερυκει' ουδέ πιν εἰςOιχνευσι κυνηγέται, οἴτε καστλην ἄλγεα πάσχουσιν, κορυφὰς ὀρέων ἐφέποντες ' Oυτἄρα ποίμνησιν καταισχεται, Ουτ' ἀροτοισιν. Iliad. I. Iss. ώς ε εν ονείρω ου δυναται φευγοντα διωκειν, Ουτ' ἄρ' ὁ τον δυναται υποφευγειν, Ουθ ὁ διωκειν. Atque in huiusmodi locis, in quibus Ουτε - ουτε est, Erunt fortasse, qui sententiam explicationis caussa sine copula adiectam putabunt: sed his accurata observatio sermonis Hο-2 smerici meliorem viam monstrare poterit ). Caeterum illud Oυτε - Ουτε Sa e etiam affirmativae sententiae adiicitur,

ut Iliad. ce. 490. g. 203. ρ. 35T. Hesiod. O. et D. 663. Sed redeamus ad Ovτε post ου positum. Et quaedam quidem ex illis 'uae attulimus exemplis certa sunt, minimeque dubia. Sed considerabimus pauca ex illis, quae Wer-

Hoc non dicere debebam. Pertinent enim illa vere ad additamenta explicationi inservientia, quod genus late Patet, magnanaque habet varietatem.

167쪽

IM ADNOTATIONES

serus attulit in Acus Μonacetis. T. I. Ρ. 261. Mirum est hoc Herodoti I. 2. et 3. de Graecis Μedeam regi Colchorum reddere nolentibus: τους ει υποκρίνασθαι, εος ουδι ἐκεινοι 'Aυς--ε3οσάν σφι δίκας τῆς αρπαγῆς, ουδἐ ων αυτοὶ δώσειν ἐκείνοισι, δευτέρη δε λθουσι γενεῆ μετὰ ταυτα 'πιδεανδρον τον Πρια/ιου, ακζκOOτα

ταυτα, εθελῆσαι οἱ ἐκ τῆς 'Eλλάδος δι ἀρπαγῆς γε

νέσθαι γυναικα, επιστάμενον πάντως οτι Ου δωσει δακας' ουτε γαρ ἐκείνους διδυναι. Quis non Pro ουτε hic Ovti, Pro geminato isto ουει autem Ovτε exspectet 8 Sed hoc quidem recte dictum est, etsi potuerat etiam Per ουτε. At etiam alterum, licet et Uerserus otiti scribi voluerit, et Sohaeserus id in textu posuerit, videtur defendi Ροsse: defendendumque erit tanto magis, quo minus veri simile est, librarios insolens illud ουτε, Praesertim Praegrem paucis ante versibus ουδέ an eadem formula, iam constanter hic exhibituros fuisse, ut outi ex uno tantum codice adnotatum habeamus. Nobis quidem hic Oυτε egregie converure videtur stilo Herodoti. Paullo ante bis dixerat outi, ut relationem comparationemque duorum inter ipsa indicaret: ne illas quidem satisfecisse; itaque ne se qui 336dem satisfacturos. Hinc iam, ουτε dicens, abstinet a L comparatione: quumque dicere velit, Μedeae exemplo edoctuma Alexandrum certo credidisse non repetitum iri Helenam, non opus habet asserre rationem iam attulerat enim sed satis ducit allatam repetere. Quae si non fuisset ante commemorata, dicere debebat, ovδε γαρ ἐκελ νους διμναι et nam etiam illos non reddσα Nunc vero mentionem eius tantummo lo faciens, recte, quasi in Parenthesi addit, namque illos non re σε, ουτε γ ἐκείνους διωναι. Non minus recte se habet alius Herodoti locus III. I55. verba Zopyri continens, qui Babylonis capiendae caussa se ipse diris'cruciatinus affecerat:

ουκ ἔστι ουτος eo νῆρ οτι μῆ συ, τῶ ἔστι δυναπις τοσαυτη ἐμἐ δἐ ωδε διαθειναι ' ουτε τις ἀλλοτριων, ω βασιλευ, τάδε ἔργασται, ἀλλ' αυτος θω ἐμεωυτον. Sionti dixisset, sensus foret, ut paucis comprehendam, hic: . --ο hoc nisi tu fecisti; non vero per alium, sed per

168쪽

mc ipsum. Νunc quum ουτε dixerit, aioc ait: tu hoc fecisti, idque non per Glium, seu pre me ipsum. Fi-2Nunem faciamus in loco Isocratis, quem IVerserus attulit, in Panegyr. c. 29. Ρ. 62. Steph. Purgat ibi orator cives

suos propter Supplicium Meliorum et Scionaeorum, cuius crudelitas ipsis vitio vertebatur. Ea in re his utitur verbis: επειτὼ εἰ μεν αλλοι πινἐς των αυτων πραγμάτων πραοτερον ἐπεμελήθησαν, εικοτι ὸς ἄν 3 μῖν ἐπιτιμ φεν' εἰ δε μοποτε τουτο γεγονε, οἰον τε εστι τοσουτων

πολεων το πλῆθος κρατεῖν, ἐν μή τις κολάζηὶ τους ἁμαρ

τανοντας, πιος ου δίκαιον εστιν ἡ μῆς επαινειν, OI τινες

ἐλαχίστοις χαλεπηναντες, πλειστον χρονον τῆν ἀρχὴν κατασχεῖν a δυνήθημεν; Poterat quidem hic quoque μηδε dici: sed quis mutari librorum scripturam volet, qua nihil hic aptius singi potest p Plane enim quo debet offficio fungitur Particula τε, ut adnectat, quod ad rem ipsam

non pertinet: argumentum enim oratoris hoc est: si alii mitiores fuissent, iure nos reprehendent: sed si numquana Se tales Praebuerunt, laudare nos debebunt. Quidquid ex illo pendet, fortuitum est et casu accedit, ut minime ad illos, qui reprehendunt, pertinens, sed ad solos sPectans Athenienses: sed si numquam Se tales pracbuCrunt, praetereaque tanta civitatum multitudo coerceri sine Imenis nequit, laudam e nos debebunt. Sed satis dicium

videtur, ut ostenderemus, Caecam eSSe regulam, quae numero, non Vi exemPlorum niteretur.

Ad v. 5. nonnulla attulit Elmueius de formula χειρας ἐρετμῶσαι. Hic non debebat negligi, quod Ruli Lenius ad Orph. Arg. 360. 3563 et nos ad Orphica Ρ.

SI5. adnotavimus, Νοnnum hac ex Euripide sumpta formula delectari. Omninoque non est Nonni imitatio negligenda interpreti Euripidis: quod si reputasset Μonkius ad Alcest. 460. non repudiasset verissimam emendationem Soligeri. Ad eumdem Μedeae versum observat Elmsle- At codex Vrbinas dedit εἰ δὲ ιήτε τουτο γέγονε.

169쪽

στέων scribendum Censere, et, quum nonnulla de vocella αριστευς adiecisset, nihil ,' inquit, MIenius hac coni L ctura, cui tamen obiici potest, quod aeque bene dicitur ἰνδρων ἀρίστων. 'Αριοτευς quidem non usurpatur e sensu, quo dicitur Μed. 923. ἀνδρος τ' ἀρίστου σου τυχουά ομευνμου. Sed optimates non minus bene αριστοι quam αριστῆς appellantur.' Mirum vero, virum doctissimum, qui ab exemplis, etiam ubi nihil exemplis enicitur, praesidium petere soleat, hic, ubi quam maxime opus erat exemplis, nulla attulisse. Recte illi, qui ἀριστεων scribendum Contendunt. Nam hoc solum huic loco apium est, quia de sola hic nobilitate sermo esse 281 Potest. Etenim αριστοι ubi optimates intelliguntur, non proprie Sunt optimates, sed, ut necesse est, praestantissimi. Quo autem in genere quisque sit praestantissimus, utrum natalibus, an corporis: robore, an ingenio, an Sapientia, loci cuiusque conditio ostendere defet. Quod si optimates hic intelligi volebat Elmst eius, ' demonstrandum ei erat, etiam ubi nihil additum esset, unde cognosceretur, qua re aliquis optimus esset, optimatem ita dici. Ad id autem exemplis opus erat; quae non Ρutamus inveniri posse, nisi corrupta.

V. 12. Quum vulgo legeretur, ἄνδάνουσα μis gu- γῆ πολιτιον ών ἀφίκετο χθονα , Ρorsonus ex Brunckii

coiitectura πολιταις edidit. Vulgatam in constructione

Iaborare putat Elmsteius, ut ad quam defendendam huiusmodi exempla proferri debeant, ut si virgilius dixisset, vestra est urbem quam statuo. Itaque quod eos omnes, qui hunc locum tentarunt, fugisse ait, φυγὴ scribendum esse, id ipse in textu posuit, ut haec verba omnia in aΡ- positione essent ad illa, quae de Medea dicuntur, κατο - κει τήνδε γῆν κορινθίαν. Cuiusmodi appositionem etsi

exemplis quibusdam communire studet, tamen non persimilis iis est Iuc locus. Possemus hoc e licatius demonstrare: sed ne longi simus, durissimam hic monemus t Iem appositionem lare, quum Propter alia, tum quia sta Diuitig le

170쪽

spectans. Nobis, si quidquam, sincera videtur vulgata. Ipse Elmsteius quum simillimum attulerit exemplum ex Heracl. 6 . ἐγώ δε τοvςδε, κἄν - μῆ-, αξω κομί- ουπερ εχ Eυρυσθεως, i. e. αρυσθει, ουπέρ εἰσι, Vel, ουπέρ ελ Eυρυσθεως, τουτφ' si Medeae Io- cum paullo accuratius considerasset, vidiisset, non πολι- των Pro πολίταις, sed χθονα pro indicium esse: πολιτων ῶν ἀφικετο χθονα , ταυτη ἀνώγουσα. 3. Stobaeus,' inquit, μαντη δε, quod recte admisit Beckius, neglexit Porsonus. Opponuntur ἀνώνουσα μεν φυγη, et αυτῆ M.' Iniuria reprehendit Porsonum, qui nobis multo accuratius videtur mentem Poetae Perspectam habuiisse. Recte enim libri Euripidis αυτητε. Νam Verbis ἀνδάνουσα μἐν aperte respondent haec

v. 16. νυν δ' ἐχθρῶ πάντα. U. M. Iterum notat Porsonum, ψπov, quod apud

Pseudogregorium 1egitur, non male se habere affirmantem, quod ipse hic usurpari non posse contendit, si veraam sint, quae ad v. 12z5. dicturus sit. At et quae illo loco, Let item ad v. 678. de particulis affert, minime vera sunt, Sed, quum ad veram earum vim non aliundisset, a 2M que illud I svypose, quemadmodum eas vertendas Puta ubique locum habere existimaret, fieri non potuit, quin de aliquot locis aliter ac debebat iudicaret. Hoc quoque luculentum exemplum est, quantum reserat, recte an male

regulam constituas. Nam non ἐπου significat I P e, sed ea tantum posterioris particulae vis est, et ne huius quidem sic, ut ubique ila verti possit; ῆ autem, quod ei Praemiuitur, plerisque in locis οντως significat, recteque sic interpretatus est glossator in Medeae v. 14. quem reprehendit Elmsteius ad v. 12 5. Plene utramque partiaculam explicat Hesychius: ῆπου, οντως που. Conserat Sophoclis Ai. 62 . Trach. 846. S T. Philoct. 1230. Alibi illud 4 particula est interrogativa, ut in Aeschyli Prom. 520. η που τι σεμνον ἐστιν, ο ξυναμπεχεις; HERM. OP. III. LDiuiti eo by Cooste