장음표시 사용
191쪽
animi affectionum vehementia, ea etiam in amore uti, illeοilue dicere, in quo mihi, ut bore omnia Sita crant. Id fugisse histriones: unde eos aliter pronunciare et construero haec verba. Quomodo vero Θ Res ipsa monstrat. Nam si γιγνωσκειν illi Pronunciabant, παντα cum hoc verbo, non cum ἐν debebant coniungere: ἐν
se γαρ ῆν μοι, παντα γιγνώσκειν καλως, in quo missi
silum crat, ut omnici rectc instituerCm. Nam γιγνωσκειν est etiam uec nere, constituere. Iphig. Aul. 107. si δ' Oυ καλῶς εγνων τor , αυεις ροταγραφω καλως πήλιν. Iain vero alia oritur quaestio, Verti inne Sit, quod de histrionibus refert scitoliastes, an si uiuiti. AC magno-Pere vereor, ne, quod ille legisse videtur γιγνωσκεις κα-
λως , emendatio sit critici cuiuspiam, convenire id ingenio Medeae, infinitivum autem ab histrionibus invectum ratullo Quare nescio an Matthiae etiam laudandus sit, quod γιγνώκειν revocaverit, quod optime cum iis, quae ante dixerat Medea, congruit, v vχρὶν διεφθαρκα et κατθανεῖν Ilitelligit enim haec choro videri debere ιιῆκαλως ἐγνωσμιένα : undo addit, non mirum esse, si quid minus recie consulat. Per quem enim sibi steterit, omnia
recte sacere, ab eo Se deseriam e e.
V. 224. Non perutilem quaestionem movisse nobis alia videtur Elmsteius de eo, utrum in quinta sede trimetri ἐμος an ὀν/ιὰς praestet. In qua re iudicanda si vellet recto iudicio procedere, nonnisi eiusmodi exemplis uti de
debat, in quibus Pariter et ἐμος et Ουμος dici licebat. oam quid mirum, ubi non poterat G/ιος dici, ἐμυς; ubi
non Poterat εριος, ὀυι ιος dictum esse pV. 256. Mirabar, quum legerem, ποσιν δικρῖν τωνδ' - αντι τίσασθαι κακῶν et similia me in Obss. crit. p. 64. nullo Pacto cum Graecae linguae legibus conciliari posse contendisse, librumque uispexi. Et quamquam neque quae olim adolescens scripsi, defendere,'si falsa sint, velim,
neque, Si nunc me errare quis doceat, non libenter sente
tiara mutem, tamen non hoc, quod Elmsteius ait,Qibi aine dictum est, sed illud, τους κτανοντας ἀντικατα-
192쪽
AD MEDEAM AB ELMSI EIO EDITAU. IM
κτανε ιν δικζν Graecae linguae legibus repugnare. Id vero I Orid iiiii refutavit Elii stellis. V. 257.s Non satis circumqpecie ScriPSisse eum Puta
et Eu tathius tuentur. Non intercedam equidem, quominus quis Antiphanis auctoritatem elevet, quoniam non Siat locus, ut iudicare possimus; neque defendam grammaticum, qui liserte scribit de illo Antiphanis loco, ἐγηφια- μην ὀ ἀνηρ λεγει ἀντὶ του At illud non iniuria postulari poterit, ut, qui apud Euripidem si τ' ἐγ ιι ατο
scribendum contendat, Prius quaerat, quid sit risια- σθαι. Mirum enim, quum vir dicatur, mulierem non modo dici γαμηθῆναι , Sed Plerumque γή μασθαι. Ex quo facile coniicias, proprie esse, clare in matrimonium, Se Scilicet, Vel Suos, quemadmodum γαμε σασθαι eSi cractere puellam in matrimonium'. ex quo γαμεθεισα, expetita, demon9titia, fefellit interpretos Theocriti VIII. BI. ut ostendimus in Diar. Iiit. Lips. I SIT. m. Februar. n. 3T. Ρ. 294. Verum vidit nuper etiam Etessiingius. Ita Hie apud Euripidem omnia
Sana sunt, ipsis poetae Verbis veram interpretationem monstrantibus: neque enim de Iasone, sed de Creonte verbum
illud.intelligi voluit, quum dixit, τον δοντα τ' citisse θυγατερ', εγ 9ιατο, et qui dedit ei filiam, et quam cleuit. V. ET . Nihil Elmsteti adnotationes legens tam molestum est, quam Pruritus ille corrigendi, etiam ubi omnia. integerrima sunt. Exemplis vix ulla pagina caret. Sed a Shaec Plera lue omnia intacta praeterimus. Tantum hic illic aliquid ex hoc genere adnotabimus. Ad Verba, κουκεστιν ατης ευπροσοιστος εκβασις, scholiastes adscripsit: ευπPOGOιστος , ευεπιβουλευτος , καὶ ραδία προς το dιαφυγειν αυτήν. Immo,' inquit, προς το διαφηγειν ἄτην. Quid vero pro ευεπιβουλευτος legemium Sit, nor video. '' Neque hoc mutandum, et Pessime αυτ λὶν, qu0d nemo non ad ἄτην reseret, in hanc ipsam vocem muttivit, quam Si Posuisset scholiastes, scripsisset τὴν ἄτην. Quid δδε est autem, quod in ενι βουλευτος reprehendat Θ Νam si
193쪽
ADNOTATIONES. 184 ἐπιβουλευειν proprie est agitare aliquid animo, moliri,
quod constat non semper in malam Partem dici, quidni etiam ευεπιβουλευτος recte significabit id, quod. quis tacita mente concipiat atque aggredi conetur pV. 29I. Recte quidem αλλ ἐς servavit Elmsteius in Verbis γαρ αλλης αργίας, sol quo argumento utitur, saepe abundare αλλος, uti militi ne debebat. Insani prosecto suissent Graeci, si verba orationi inseruissent ni hil significantia. Aptu, hic locus erat longae et non inutili ilissertationi, quae de nomine αλλος, quod nil nisgaepe lusit interpretes ,-contexi poterat. Quem id usum habeat in his Medeae versibus,
is sic explicandus est: uam praetre cilia, nominati innui iam, etiam invidia laborant. Satis putamus, haec tribus verbis indicasse, qui lioli ipsi interPretationem, sed cenisuram interpretationis scribamus. V. 310. Bene atque acute ostendit vir doctissimus, scripsisse Euripidem, ἀλλ' ελω φρενων ὀρρωδια μοι, μη τι βουλευyς κακον, nDu, ut legitur, βουλευσ=ῖς, quia non metuat Creon, ne aliquando Medea malum machinatura sit, sed ne id iam nunc faciat. Non ex omni parto tamen, quae disputat, nobis satisfaciunt. Legitur,
inquit, apud Sophoclem Trach. 550. ταυτ' Ουν φοβουμαι μῆ πυσις μἐν ' Πρακλης ἐμὰς καλῆται, της νεωτερας δ' ἀνηρ. Vbi futurum tempus significari res ipsa' declarat. Sic etiam Aristophanes Eccl. 865. δεδοικα γαρ μη,καὶ παρῶ τῆ στρατ γίδι, o τ' ἄν κατατιθω, προςποιῆ τε ἄν nescius huiusmodi exempla nonnulla reperiri Ρο e. Sed si centum millia
exstarent, non defenderent scripturam quam nunc ΟΡ-
194쪽
pn usurpari Posse. '' Laudamus quidem, quod exemplisse non moveri ilicit: sed in re ipsa tamen nonnihil fallitur. Νam neque Pro γρα In dicitur, neque omnino illa, quae affert exempla, aut si qua Similia reperiuntur, prae-a 9Sens Pro auristo Poni Posse evincunt. Etenim ubique in his verbi modis videndum, uirum de re Permanente vel aliquamdiu durante, an de eo, quod Cito transit, agatiir. Recte dicit Deianira, φοβουμαι ιιη καλῆται, quia hoc manet, neque semel, sed semper ita Vocatum iri Hercu Iem putat, ne illud commemorem, ex iis, quae ante dixerat, coniici posse. eam omnino non de re sutura, sed de praesente loqui. Si dixisset, significaret, ni tuo ne hanc appellationem accipiat, quod unius momenti .
est. Eodem modo Aristophanes Mai προέποιν dixit, ne repectes mea: προςποι non si dixisset, id esset ne potas: quod semel et paucis sit, quum illud diuturnum sit et pe alia
manentem voluntatem indicet. In adnotatione ita scribit: Aristophanes Vesp. I 32. υβρι , εως αν την δίκ/ὶναρχων καλii. Quis non mallet καλέον, si Ρer metrum li- ceret 8'-Hoc alius generis est. Nam iidem modi saepe etiam propria temporum suorum significatione usurpantur, neque id tamen temere et sine caussa. Si κὐεση dixisset, sensus esset: iace contumelias, usque dum lit m vocave rit archon. At hoc minus accurate dictum foret: iam . enim dum ille vocat, cadet spiritus Philocleoni. Itaque recte dicit, εως αν καλῆ usquo dum ΓοcEt, i. e. quamdiu non vocabit. Valde idoneum huic rei illustrandae
est illud Xenophontis CFrop. III. 3, IS. καὶ olκ ἀναμέμ
κωθῆ si dixisset, nemo non videt quam id alienum laret: clum Dastaverint. Herodotum Vero, qui VII. 1 I. scripsit, αλλ' αυτου τῆδε μενέομεν, ἔστ' ἄν καιλευτήσωμεν, apertum est nullo modo scribere potuisse τελευτωμεν. Addit Elmsteius in alia adnotatione, si verae Sint, quae nos ad Aiacem v. 2I2. dixerimus, apud Euri Pidem Pulius μη τι βουλευεις scribendum fore. Sed v retur , ne id non recte contenderimus, Siquidem non memi-
195쪽
nerit, se apud Atticos Positas legere δεδοικα /ιο εστι, nec . putet eos nisi iii praeteritis verborum temporibus indicativo uti. Non negamus, Pleraque liuius Coii structi Ditis exem - .pla praeteritum habere: sed quum per se intelligatur, ubi praeterito persecis Iocus sit, recte etiam Praesens PO ni, apparet nillil esse, quod praesentis indicativum usurpari prohibeat. Sed operae pretium est, hanc rem accuratius considerare, ut eius caussae in clara luce conspici possint. Bene Schaeserus in Meletem. p. 115. seq. docuit, quid dii Ierat, utrum dicas, ορα καίν' υπνον si κατακλιθεὶς κυγεῖ, an, ορα ιιν κυρν . Indicativo enim significari, Diuo num uomicia; coniunctivo, Diuc ne clormiat, i. e. vereor, ne dormiat. Horum illud ea nescientis, sitne quili, an non sit; hoc autem mei uentis, ne . rassit. Vtrumque aut est, aut non eR: sed qui nescit, utrum sit, an non sit, nihil nisi veritatem rei cognoscere vult, i. e. eum, in quo nunc res est, statum; qui autem me-luit, ne sit, cupit non esse, Operamque dari Vult, ut, si non est, ne fiat; si est, ut esse desinat: quod est futuri temporis. Quare ille indicativo, ut qui verum rei statum iudicet: hic conjunctivo, in quo suturi significatio inest. utitur. Neque enim existimandum est, diversas esse significationes Particulae μη, ut quum Latine nuur et ne dicimus, quarum altera indicativum 'altera coiiiunctivum requirat. Nam id ita esset, non posset illa Particula uno eodemque in loco simul utramque significationem habere, quod necessarium soret, ubi cum utroque modo contulicta est, ut apud Euripidem in Phoen. 90. ἐπίσχες , ως αν προυξερεvνήσω στίβον, irai τις πολιτων ἐν-τρι ω ταντάζεται,
Nam ut Ρriora recte Vertas, nutu quis in via πρα- retit, at mox necessario debebis ilicere, ne roPrehen riRecte vero utrum lite sic dices: ne quis Gyarciat, rePr hendarque. Quod si non in Particula caussa inest, Cur indicativus aut coiiiunctivus adhibeatur, num sorte inest iii
196쪽
iat verbi significatiotiein, alteram cognoscendi, alteram cavendi: at ea ipsa verba, quae quam maxime cavendinietuendi lite notionem habent, indicativo iutiguntur. Homerus Od. E. 300.
Cur Vero alter non ει πη, alter non ημαρτήκωμεν dixit, . quum utrique licereiΘ Homerum dicat quis ambiguitatem vitare Voluisse, quum ειπη et clιxerit et dicat significare possit. Esto:, sane enim ambiguum est ει rn, ut de uno deae sermone. Νulla ambiguitas apud Platonem
κρατες, ποτέ τις των νυν εργα τοιαυτα εργάσηται et
ubi quum de pluribus faciis sermo sit, εργάσηται neCessario est perfecerit, ut Heliadorsius interpretatur: nam de Praesenti tempore ob eamdem caussam ἐργάζ/ ται dicendum erat, quod quidem Basileensis secunda habet, ne unum, idque breve lacium intelligeretur. Sed quid Thucydidem censebimus p Nam in persecti coniunctivo nulla ambiguitas est. Nimirum de praeteritis Proprie non Pos-
Sumus metuere, quia omnis metus de suturo est. Itaque ubi de re praeterita metuimus, nihil aliud Possumus m 351 tuere, quam ne cognoscamus tactum esse, quod nolimus evenisse. Allier, si de tali re nos metuere dicimus, abii timur verbo metuendi, ut nihil nisi nescire nos, quid fa- .ctum sit, significemus. Vt si quis de amici vita solli- ,
citus sit, is si dicit, δεδοικα μη τεθνήκη, hoc dicit, metuo ne mortuum esse accipiam. Sin dicat, δεδοικα μὴ τεθνηκε, non sollicitudinem suam et metum, sed Opi nionem significabit. Iam quum in Plerisque rebus Praeteritis frustra sit metuere quidquam, satis Plerumque est, Si tantummodo opinionem nostram indicamus. Eadem Vero etiam Praesentium ratio est. Nam quod imn est, coepit esse, eoque non amplius metui ut futurum potest. Vt si Euripi
des dixisset, ορ δία μοι, μο τι βουλευεις κακον i. e.
197쪽
opinor te aliqviu mali tigitare. Pertinent huc etiam
ea, quae semPer sunt. Lucialitis IIora intim. c. 53. T.
δεηται. S aeserus in Meleteni. P. II 5. δε αι scribi iubet, quod neque necessarium et minus eleganM E LQvum enim, quod non Ροte t particula aliqua diei perfici , non continuo inleseos multos dies impleat, distincieapteque Lucianus indicativum de ro, quod certum videretur; coiiiiiiictivulii do eo, quod dubitationi obnoxium esset, posuit: non particulae ilici, Opinor, eia, seu De- . reor ne siι multorum uterum. Etiam in suturis haec ra
λ νικον, ἐλαυνει αντίος. Sic edd. veit. i. o. Dulcius cum a tergo impetum facturum. Recentioruin ei ld. scriptura κατακoipn metum Potius indicat, Meritus ne im-
petum faceret. Sed satis dictum ad illud illustrandum,
quod volebam. Infinita enim haec Et inexhausta materia est. Unuin tamen addam: ad quod velim attendant, qui de his rebus quaerunt. Quum OmniR metus ad sua. tura spectet, non est idem, praesentisne Conii inclivo, an coniunctivo aoricli, an futuro utare. Nam coniunctivu cuiuscumque ille temporis Sit, ad ea refertur. quae certo tempore, et quidem, si non diserte est definitum, eo, . quod nunc instat, sutura esse metuimus; ita quidem, iit praesentis coniunctivus de re vel diutius durante, vel sa . Ρius repetenda, aurisii autem de ullo Eoque coleriter per agendo sacto intelligatur. Futuro autem ibi locus est ubi quid infinito tempore, i. e. aliquando PVenturum me tuimus. Tria harum trimia formarum vicina ex inpia sunt in Aristophanis Ecclesiazusis: primum V. i. 65. . iarauo δεινον τοῖσιν ἐλίκοισι νων, .
μη καταλαβουσαι τῆς πολεως τας ηνίας, ι επε' ἀναγκάζω γι προς βίαν , a
198쪽
Non obstant his talia, qualis Xenophontis locus est, quem modo vidimus. I ii quo esti scribi potest, quod Sclineia dero in mentem venit, κατακοφίιε, tamen laturum, si de opinione accipitur, recte se habet; non, si de metu.
Scilicet hoc illud est, in quo disticultas linguae Graecae
Posita est, quod multa, quae eodem modo ilicuntur, alibi alios explicatus habent. In eadem adnotatione quod de Nero loti loco VII. 103. Elmsteius nobis contradixit, arrirecte secit. Nam sane. quod ibi scriptum est,χυρα ιιῆ L. ιιάτην κυιιπος ὁ λογος οὐτος ἡ ειρημένος εις, non debe hamus interpretari, vide ne fuerit, quum optativus, Iicet saepe, de Praeteritis usurpetur, tamen non aliter ad Praeterita reseratur, nitii si alio verbo id tempus indica tum sit. Sed minime tamen in eo accedendum putamus Elinsteio, liuod sine dubio ε' apud Herodotum scribet dum esse. licit. Nam ὐ consuevit ille dicere, esti in Plurali-εωσι scribit. Sanum Vero est, nisi vehementer sallimur, quod libri omnes habent, ειρὶ, sed aliter, quam ad Aiacem diximus, explicandum. Quod intelligetur,
considerata omni verborum complexione, quae haec est:
ει γύρ κείνων 1κωτος δεκα ἀνθρων τῆςtστρατιῆς ἐμῆς ἀντάξιος ἐστι, σε δε γε δίζημαι εικοσι ειναι δε
199쪽
robore pracditi tantopore gloriamini, DIdo ne vana ista in latio fores. Loquitur, ut saepe fit, ii egligetilius, .npollosi ad aliam rationem Protaseos consorinata: id quod alio modo etiam in priore parie huius periodi secit. De hebant enim omnia hoc ordine procedere: si singuli
berct, τι id dicis; scia si nihilo nobis meliores ita nD- ιriaremini, vana diceretis At, iliquiat aliquis, si hoc volebat, addere debebat ἄν. Potuit addere: sed potuit
etiam omittere. Recte enim omittitur haec particula in altero membro orationis, quod ita comparatum est, ut Pro Parie eius sententiae, cui additum est αν, haberi Possii. Aeschalus Agam. Is M.
V. 3 3. Praesert Elmst eius ως δ' αDτως cum spiritu aspero. Accentum enim docere, non ab αὐτός derivatum osse hoc adverbium, sed a seminino αυτ i, ut o υτως a masculino ουτος. Non intercedimus. quin ita videatur formam verbi intuentibus. Sed qui etiam significationem respiciunt, iis aliter videri debere contendimus. Mirum primo, a seminino derivatum esse adverbium. Verum esto ita: quid est, quod, si oυτος et αυτ 7 Fignificatu non disserunt, nisi quod sunt genere di Versa, si . τως et αυτως diversissimas habeant significationes, et quidem αυτως eam, quae non ab a se sed unice ab αυτ', alis si semininis utendum est, petita sit 8 Vnde quis non Polius
L colligat, αυτως Veram scripturam esse, accentum autem
ab regula recedere Θ Caeterum ad sensum Euripidis versuum quod alii net, non satis planum est, quid statuat vir doctissimus. erba sunt haec: uiti red by Co
200쪽
Asseri scholiastae ' auctoritatem, qui visaάσσειν pro φυλαχθῆναι, I. τ ρηθῆναι, disium ait, aetivum Pro Pa
sivo. Sed de linc re nullam controversiam esse. Fuisse autem, qui ραων φυλασσειν, etsi Graecum esset, tamen ab hoc loco alienum esse censerent, quod hic λαοσετσθαι dicendum fuisset, ut Dawesium. Resphndere linio D villium, φυλάσσειν esse observare aliquem ' ne alia quid faciat, auctore Demosthene. Hanc interpretatio ' pmbare Heastilum ire Μ gravium. Nisi fallimur, ipis quomae Probat. Debet certe. Quamquam aliquid suspicionis praebet, se in illo acquiescere, quod didierat, are Vum Pro passivo positum esse. At eo nihil emceret. Nam etiam φυλάσσεσθαι si hic scriptum esset, activi vim haber , ut oram re significam. mque de eo potius agmbatur, uirum id ver in luc cavere, an cut re significaret. Non potest autem aliud quam Modire. Praeterea aliud erat in his versibus, de quo accuratius quaerere debebat Elmsteius quam eum fecisse videmus. Vbi scholiastae verba attulit ρζέων ἐστὶ φυλάττεσθαι, φησiν,οξυθυμος ἀνήρ, ώσα-ως δε καὶ γυνή, Dawesium dicit scripsisse ἀνηρ γαρ ὀξυθυμος, ῶς δ' αυτως γυνή ; sed
vulgatam agnoscere alterum scholiasten, πάσα γάρ, qιν, οξυθυμος γυνή, ομοίως δε καὶ ἀνῆρ, ε ιαρεστερον ἀν φυλαχθείη, ῆ ὀ κρυπτων τὴν Oργῆν, eamque stabiliri poetae verbis in Andr. 6 3. . . . . . . ' . . . . .. ,αὶ μην ισον γ ἀνηρ τε καὶ γυνη σθενει- άμιουμενη προς ἀνδρος, ῶς δ' αυτως ἀνήρ,
Aecidit hic quoque viro doctissimo, quod saepius, ut in
verbis haerens sententiam verborum negligeret. Nihil prorsus similitudinis est inter hos duos locos, quam quod tu utroque verba sunt λ ε αυτωρ ἀνηρ. Nam in Andromacha hoc dicit posita: par mulieri, si ei a marito Diuiti Coosla