Godofredi Hermanni Opuscula

201쪽

ADNOTATIONES -- iniuria sit, ius est, ac viro: sed vir in se ipso praesidium habet, mulier in Parentibus et copiatis. In ,Iedea v ro, de viro an de muliere agatur, nihil interest: sermo est enim de omnibus, qui ait iram proni sunt, sive viri sint, sive mulieres. Quod si in Andromacha necessario diei debuit ως δ' αυτως ἀνηρ. hic autem etiam, ευς δ ιαυτως dici Ρotuit, quid Andromachae locus o ad stabiliendam vulgatam.in Medea confert 3 Ail dicet fortasse, etiam in Medea de muliere agi. Verorat non quia mulier, sed quia homo est. Itaque alioram modo quaeri debebat, utra scriptura melior ESSei: no- .iandaque erat negligetitia podiae in opponendi satis, quae sibi non recte opponuntur. Nam primo Devov/ιοις sιωπηλοὶ opponendi erant. Νune opponit σιωπζλους σού Ovς, quod Sic demum recte fecisset, si antea /ιω- ρους Oξυθυ/ιους coimnemorasset. Deinde etsi de muliere Somo est, tamen, quia tion Proprium est mulierum, quod . de Medea Haedicat, sed commune omnium hominum, nec mulieres nec viros, sed ii omines dicere debebat. At in id non fecit, sed prouit hanc aut alteram scripturam Pr

haveris, mulierem aut virum nominat, et deinde sese corrigens, alterum sexum addit. Vtrumque aliquam rationem habet. 'am si dixit, ανηρ-Oξυθvlιος, ως δ' αυτως γυνii, existimandus erit in generali sententia viarum ut Potiorem nominasse, sed quoniam hic de Medea loquitur, diserte deinde, ne propter ambiguitatem O - . buli de solis loqui viris videretur, adiiciendum PulaSSe, eamdeni esse etiam mulieris conditionem. Sui dixit, γυ

deam in mente haberet, de muliere dicere incepisse, sed, ne quis id in solas mulieres dictum putaret, adiecisse deinde viros. Et hoc quidem veri similius videtur, ut quod metui, in quo est, magis consentaneum sit. Neque vero Praetereundum erat, quum illud σοφος addit, respicere eum, quod ipse anie dixerat, Gog ri πεφυκας,

202쪽

Et ed. L c. γουνων, negans ea sorma usos esse fragicos contra Porsonum ad Phoen. μ66. qui nobis quidem sapienter scripsisse videtur: ne lue ratio filii potest, cur tragici hac larma abstinuerint.' Ieminerit velimus Elmst eius suorum ipsius verborum,.quae SuPraad v. I I. attulimus.

V. 326. Νon dixerim ego quidem utrumque bo-355 num esse, in λάθη et μ' λαθοι. Hic, ubi aperte

optat, non iubet IIedea, optativus unice Praeserendus. V. 326. Quae Elmst eius ad hunc versum in subiecta adiicitatione de elisionibus ante Penutilitiam arsin in iambicis et trochaicis versibus disputavit, non libet persequi. Satis ducimus monere, non ipsas esse elisiones Per Se SPectandas, sed verborum quoque in loco et interpunctionum rationes. Aliter et caeca manet haec diligentia, et corrumpendis aliquot locis ansam Praebet. V. 328. Laudandum quidem censemus Elnasleium, qui, quod Maithiae quoque socii, librorum scripturam revocaVerit, πονουμεν ζιιεῖς κοὐ πονων κεχρῆ/ιεθα, ne que admiserit coniecturani Musgravit, quam nou modo Brunckius, sed, quod mirere, Porsonus ut ceriissimam recePit, πονος ιι εο ημεla δ ζου πονων κεχρῆμεθα; sed quem sibi frigidum in his verbis iocuni invenire Elms-leius videtur, ab eo alienissimuq suit Euripides. Fraudem scilicet fieri sibi passus est V. D. a scholiasia et Buchaliano, qui Veriit, curiae premunt uic, nec egeo cu- miris novis. Mirum profecto, Iatui se viros doctos usita- 'Ltissimam dicendi rationem, qua Graeci, ut quid constr- metit et corroborent, idem iterum dicunt negando contrario, qualia Sunt γνωτα κουκ αγνωτα, et millena alia. Itaque quum Creon dixisset, uesino mihi laborem fa-C scre, respondet Medea, ego Doro laboro, neque in uiga MDns laborum, i. e. intino ego, et quidem Plus

satis laborum:habeo. Similiter iii Herc. sur. 12 5. HEI . OP. III. Ν

203쪽

ADNOTATIONES

γεμω κακῶν δή, κουκ ετ' εσθ' ὐπου τεθη. V. 335. Nescio,' inquit, an legenitum φευξου/ιεθa.' Cur Vero, quum si φευξουμεθα hic Potius, quam Οἱ φει ξονμεθα dicendum fuerit Z Quid interiai, diximus ad Herc. fur. 1236. V. 348. Iterum hic, ut supra ad V. SI., SDIOE- cum videtur Elin leto εἰ our unde in Herc. svr. I 315. ubi legebatur, αοιδων ει περλου φενδεις λογοι, recte in Matthiae editione repositum dicit ἀψευδεῖς. Monuimus iam ad v. ST. esse, ubi recte dicatur εἰ os. Sed

ne exempla requirantur, En quaedam. Homerus Od.

ναν, ἐν et μῖν ει κρινο/ιενος, Ους Ουειν κακον πεποίηκα, ου σωθήσομαι; et Aeschines c. Ctesiph. P. G 1. seq. Ed. Reish. cuius locum, quia longior est, nolo ad

204쪽

' . . AD MEDEAM AB ELMSI EIO EDIT . ' IGU. 409. Facile accedimus viro doctissimo, laturum reponendum iudicanii. Sed quod στρεφουσι in στεψουσι

mulari vult, non probamus. multoque melius esse censemus, quod, si illud displiceat, Proponit, στρεφουσι.

Nam non solum mulatio minor est, sed ipsum etiam

verbum huic loco longe est convenientius, ut in quo id . . ipsum dicere velit poeta, conversum iri contemptum mulierum in laudem. V. 420. Adscivit Elmsteius, quod Porsonus ex sola Aldina posuit, πατρίων Pro πατρωων, eodem argumen-M2to, quo V. 428. μενει Potius quam ιιέμνει legendum LSit. Νegamus Vero, Parem utriusque Verbi conditionem esse. ιιένει et Praeterquam quod durissima foret correptio ante /ιν, neque significatu, neque colore disserunt: quod non est iii πάτριος et πατρωος, quae quum significatu disserant, disserunt etiam colore, i. e. Potestate, quam ad animi assectionem habent Per ea, quae adsignificantur, etiam ubi ad rem ipsam idem est, utrovocabulo utare. Obscure disserentiam :.idicavit gramma

ita: πάτρια sunt, quae Sunt Patris; πατρώ7α, quae Ve' .niunt a patre; πατρικά, qualia sunt Patris ). lia Pindarus proprie dixit πατρία ὁσσα, πατρία o&ς Ol. V1. . 'Ius. Nem. II. u. Πατρεγα autem tantum abest ut eadem sint quae πάτρια, ut sint ea, quae Sunt κατα τα 'Vt ad Euripidem revertar, ad rem ipsam quidem idem

eSt, utrum εκ πατρίων an εκ πατρφων οικων Profuga dicatur Medea, sed vim tamen non eamdem utrumque

205쪽

196 ADNOTATIONES

Ita spurio filio πατριος οἶκος est, genuino πατρωος, iaproprie verba usurpamus. Quod autem ad mensuram mediae ullabae attinet, quid impedit, quin, si γεραιος, ZMδειλαιος, at tuo alia, media correpta dicuntur, idem iaetiam in vocabulo πατρωος fieri potuerit 3 Modo apte fiat.

Neminem autem opinamur iam invenustum esse, ut non sPonte sentiat, eam correptionem in vocabulo primam D llabam natura brevem habente non aliter sine elegantiae

detrimento admitti posse, nisi si icius in ultimam incidat, . Prima autem licet propter duplicem consonantem Ρroduci P08-ii, brevis maneat. Quare nihil offensionis habentialia,su δ εκ /ιεν οι κων πατρώων επλευσας' ' ξεινου πατρωου φυλακαῖσιν.

At turpissimus foret versus Girconeus Pindari Xeni. II. D. si sic scriptus esset: Oφείλει δ' ετι πατρωαν. I .

nus σων τε λεκτρων coniecisset, sentiebat enim et articu- tum languidum esse, et praegresso ουτε respondere ali- . quid debere) recepit eam coniecturam Elmst eius. Et stu ν'θquidem nemo erit quin verum esse intelligat, δε autem nollemus mutatum, quod recte et apte hic ad oυτε reser- tur. Saepe sibi τε ei δε respondent, ubi singula membra et verbum suum habent, et res eiusmodi est, ut quae

3sa per τε et Paries disiungi coeperant, etiam opponi sibii. L possint. Sophocles Oed. Col. 367. ' πρὶν μἐν γαρ αυτοις ερως Κρέοντί τε θρόνους ἐασθαι, μζει πολιν. Vide Brunckium ad Aesch. S. c. Theb. 835. Sic etiam Latini et et autem coniungunt. Est autem in his rebus illa quam dicunt grata negligentia posita, quae libera ab

exili grammaticorum severitate ilavivoque in loco conso mat orationem, uti sententia postillat. Eo sine enim inventa est oratio, ut id, quod sentiamus, apte accomm Duili Cooste

206쪽

. AD MEDEAM AB EDISI EIO EDITAM. Imdaleque exprimat. Et hoc in genere saepius videmus Elinsteium veteres scriptores ad eum modum CDrrigere, a quo ludi magistri pueros solent, quum Primum scribere di cunt. At illi regula, discere debent: sed has qui iani didicerunt, his licet eas etiam aliquando prudenter negligere.

Diari classie. lasc. XLIV. Quod instituimus, ut ex P. Elmsteti adnotationibus ad Euripidis Medeam ea potissimum asserremus, in quibus di sentiendum ab editore doctissimo putamus, in eo iam Pergemus, ut corpimus, omis,ila quae vel leviora sunt Davel, qualia multa esse iam alio tempore di ximus, Praeternecessitatem tentata nobis Videntur. . . V. 438. Apud Euripidem,' inquit, Hec. 4028. Iuli. Pors.) non optime Graeco dictum videtur εκπε Gli, quod defendit Porsonus.' Verba sunt, 'Aλβιε νον τις ω ς ἐς αντλον πεσων λεχριος ἐκπίονὶ φίλας καρδίας. Miramur Vero, non optime Graece ilicia videri viro doctissimo, quae Homeri exemplo dixit Euripides. Ita Iliad. I. . 93. ώς δε δράκων ἐπὶ χειν ὀρεστερος υνδρα μένησιν. Et saepe alibi. Sed saepius videtur Elmst eius iniuria reprehenitere Poriolium. V. 4 2, 4 3. Medea se dicit Peliam occidisse his verbis: Πελίαν τ' ἀπέκτειν', ωςπιρ ἄλγιστον ore νειν, παίdων υπ αυτου. Immo' inquit, παίδων υτ αυ- του. Et ita edidii: recte sane, si haec verba ad θανειν retulit. At quid cogit id facere, quum etiam a l . ἀπέκτεινα referri Possint Θ Ita vero recte se habebat.

207쪽

librorum scriptura. Eaque nescio an etiam sortior sit ad sententiam.

V. 4 I, 4 8. Disputat hic de verbis, εἰναρ ἐσθ'

l. σοι, defendi posse ait Sophoclis verbis in Oed. R. 255. ουν εἰ γαρ γ ν τὰ πρύγμα μὴ θεήλατον, ἀκάθαρτον τμῆς εἰκός ἐν Ουτως ἐῶν, sed rectius addi ἄν, ut in Eurip. El. I 024. κεἰ /ιεν πολεως ἄλωσιν ἐξεωμενος, si inosin

Oνζσων, τἄλλα τ εκσωζων τεκνα, εκτεινε πολλων μίανυπερ, συγγνωστ' αν ῆν. Cur tandem rectius p In Sophoclis quidem exemplo non recte adderetur particula; in Euripidis autem locis et addi eam et omitii potuisse, qui huius particulae vim et Potestatem Perspexerit, uitelliget.. Sed de hac re alio loco dicemus.

V. 480. Νon audemus nos quidem quaestionem dissicillimam, quam hic movit Eli letus, dirimere, sed illud videmus, eum neque recte satis, neque caute iudicasse. Verba sunt: otio ' μαθειν, θεους νομίζεις τους τοτ ova ἄρχειν ετι, ὴ καινὰ κεῖσθαι θεσμ' ἀνθρώποις τανυν. Quum lib. Put , Reisvius, Musgravius, Pomsonus, εἰ θεους dedissent, vulgatam si θεοῖς revocaviι Elmst eius. Nam pro πότερον in Priore membro etiam ηdici. At quibus tandem id exemplis confirmavit Θ Mul--liorum haec res, si quidquam, exemplorum erat, eorum' que et Certorum et accommodatorum. At Elmsteius quinque tantum exempla dedit, quorum duo Plane aliena sunt unum Aescho li Prom. zz9. ελου γὰρ, ri πονων τα λοιπά σου ita scribit) τράσω σατ γνως, ii τυν εκλυσον τ' ἐμε. Nam ut ποτερον hic dici potuerit, non iam de hoc quam de eo ciuaerebatur, an εἰ ei η permutari liceret. Atqui εἰ hic dici non potuit. Alterum Homeri est Il. ε. GTi. δ' επειτα κατὰ τυενα καὶ κατα θυ/ιον, η προτερω λῆς viον ἐριγδουποιο διώκοι, νοῦ ο ε τιοῦν πλεονων Αυκίων ἄπο i γιον ελοιτο. Neque in Matthiae Gr. Gr. g. 609. quem auctorem citat, aliud quam unum

208쪽

AD MEDEAM AB ELMSI EIO EDITAU. Ista huic simillimum exemplum prosertur ex Iliad. α. I90. Viroque in loco, pariter sue in Aeschrii exemplo Plane abesse prius poterat: ex quo Satis patet, non posse haec exempla cuin Euripidis verbis comparari, nisi quis apud vhunc praeserendam censeat eleganti linam lectionem, . quae apud scholiasteri Aeschinis exstat, ῆ θεους νομίζω, quam mirum est neque Porsono ne iue Elmsteio aliqua commendatione dignam visam esse. Caetera, quibus Elimicius utitur, exempla haec sunt. Aeschyli in Clioe- Phoris zf3. Ου γαρ τι φωνει παις π ων ἐν σπα9γανοις,

ius scribit. Nobis εἰ, ut Porsono aliisque, requiti vide batur, nec caetera recte coitistituisse Elia fletum putamus.

Deinde Sophoclis in Oeil. C. 79. οἱ Τε γαρ κρινουοί γε, η χρο si hi νειν, ri πορευεσθαι πάλιν. hi particula

γε ostensus, cuius vim non perceperat, κρινουσιν ευ Scribendum putat, quo nihil singi potest frigidius. Sed hχρῆ veteres libri: at lain Turnebi et Step talii edd. εἰ χρή,

quod nobis verum videtur. Denique apud Homerum

Iliad. β. 299. τλεῖτε, φίλοι, καὶ μείνατ ἐπὶ χρονον,οτρα δα 01ιεν, ii ἐτεον Κάλχας μαντενεται,δε ε καὶ

Ουκί, recie sic uinii iuui pro εἰ ἐτευν scripsisse dicit. assi Quid vero his tribu9, iisque iam dubiis exemplis efficitur Θ LAperium est, ea toto caelo ab illis, quae ante comm morata sunt, differre. Praeterea quum nihil neque laci lius neque frequentius sit commutatione particularum εἰ etsi, eiusmodi exempla proserenda erant, iii quibus aut Corto non esse εἰ positum credi Posset, aut, quod optimum fuisset, neutra particula in priore membro inveniretur. Hoc enim solum genus idoneam hac in re probandi vim habet. V. 487. Non intercedimus, quominus, quod Schο--δliastes quoque habuit, δοκουσα μεν τί πρός γε σου πρα- ξειν καλῶς scribatur, ut id sit, nihil a te quidem commodi exspectans: sed illud miramur, quod sint,it Elms-leius: MPar. D. pro var. lect. Dura. λκουσα μή τι, qu0d admisit Musgravius. Male. Non dicitur δοκω μη πρα-

209쪽

ξειν καλως, sed δοκω ου πραξειν καλως' Idque cons mat duobus exemplis, quibus tertium in auctario addidit. Silet vir doctissimus de Porsono, reverentia quadam. Nain etiam Porsonus τι recepit. At itane imperitum Graecae linguae fuisse Porsonum, ut, si δοκῶ μ i non dicatur, id nescierit ρ Immo Elmsteius, exempla, quorum

forte meminerat, non rationem linguae, resPiciens, no- vana illam, sed salsissimam regulam commentus est. Nam

ubi ou dicendum, ου; ubi μη, μὴ cum hoc verbo coniungitur. Aeschylus Prom. 740. εἶναι δοκει σοι μηδεπω, προοιμίοις. Sept. ad Th. 62I. δοκῶ μἐν ουν σφε προσαλειν πυλαις. Simile nobis videtur, quum ad V. 496. πολλαις μακαρίαν 'πιλάδα non putavit stare posse, nisi etiam πολλοις legatur. Vnde 'Eλληνίδων recepit, quod facilius quis interpretibus deberi suspicetur. Hic quoque 'nollemus a Porioni acutiore iudicio recessisset. Eliam ad v. 513. diligentiam desideramus, quum . notandum dicit καὶ λίαν, quod paullo maiorem vim habeat, quam λίαν. Neque enim καὶ λίαν coniunctim dicuntur, ut saepe καὶ δή, sed καὶ ad totam sententiam. Pertinet. Eadem ratio est, ubi καὶ πολυ dicitur, de quare infra dicit ad v. 871. Acuto disputat Elmsteius de v. 552. in quo ευδαιμονοῖμεν ab Euripide scriptum coniicit, quod non diffitemur

maiorem quamdam humanitatis speciem praebere, quam quod libri habent ευδαιμονοί ν. Non videtur tamen haeC satis idonea caussa esse reponendi Pluralis, Probamus tuus , quod non est in textum receptus. B Odem versu quum Ii- .

bri habeant, σοί τε γαρ παίδων τί δεῖ, εμοί τε λυειτοισι μελλουσιν τεκνοις τα ζωντ ονῆσαι, Perelegans eSt Elmsteti coniectura, σοί τε γαρ παίδων μελει. Sed non Putam tamen quidquam uiuuandum csse. Νam qui est mos Graecorum, ut sine aiidiagibus ilicaiit, quae hodie

Mosi quis dicat, rudis et parum elegans videatur, eo hic

210쪽

ex ipsius oratione eluceret, eum sui ipsius maxime stu- Liliosum esse. Vt igitur Propter hanc caussam etiam illud ευδαιμονοίην defendendum putamus, iri non ossendimur, si, quo iiii tum ab se novum connubium excuset, his duobus argumentis utitur, neque Medeam, ut cui iam sint liberi, Prole indigere, et se, quos ex ea susceperit

liberos, eos praesidium habere velle ab iis, qui ipsi ex novo illo coniugio nasci iuri sint. Quid quod ipsa Medea, ubi se in Iasonis sententiam concedere simulat, V. 850. uirumque argumentum repetii: ovκ εἰσὶ μεν μοι

παῖδες, οιδα δἐ χθόνα φευγοντας ἡ μας και σπανίζοντας φίλων; Νοn debebat autem Elmsteius, qui sine interpunctione scripsit, ἐμοί τε λυει τοισι μελλουσιν τεκνοις τὰζ υντ' ονῆσαι, illud praeterire, male a Porsono, et re- Pugnante sensu loci comma Post τεκνοις Postium esse, quum alii recte post λυει disti uxissent. Hoc quoque Con firmat Medea infra v. S T. dicens, καὶ κασιγνήτους τεκνοις ἐμοῖς φυτευων. Caeterum in adnotatione ad h. l. sine idonea ratione Elmst eius in Aeschali Prom. SI. 'Scribit προμvθίας, atque in eiusdem Poetae Eumen. v. '94. τί δεῖ corrupta Putat. V. 58I. Acute coniicit, νῆιιαί με λεκτρα βασι

λέων, quia vulgatum βασιλεως Ροtius uxorem regis, quam filiam significaturum esset. Sed Prorsus alienum

est, quod asseri, βασιλse interdum reginam significare. Neque enim id hoc loco fieri potest, sed λέκτρα βασι-

λεων regum, i. e. regium lorum notat.

V. 58T. Librorum scripturam, οισθ' ως μετευξει καὶ σοφωτέρα φανεῖ, sic mutandam censuit, eamque mutationem in textum recepit, οισθ' ως μετευξαι καὶ Ποτωτέρα φανε0. Idque praeceperat iam ad Soph. Oed. R. 543. At ut ita loqui soliti sint Attici, ex eo non sequitur, ubique ita loquutos esse. Quin ipsa cogitandi celeritas, cui haec formula originem debet, suadet, ut Pro diversa sententiarum coniunctione aliis in locis aliter

라틴어 텍스트