장음표시 사용
211쪽
loquutos esse censeamus. Atque ut Euripides in Ipli. Taur. z59. scripsit, αλλ' οισθ' o δρασω, ita quid est quare lion Potuerit dicere, οἶσθ' οἱς καὶ σοφω- τερα φανεῖ Θ Νeque movet me, quod ex Troad. zn. asseri Elmsteius, ἀλλ' ως rενεσθω, καὶ σοφωτερα τανει. 07Νemo enim non videt diversissima haec esse, siquidem illic primarium est ως γενεσθω, hic autem σοφωτεραν
V. 614. In carmine chorico non videtur Elmsteius satis perspectas habuisse leges numeri Dorii. Aliter non recepisset coiitecturam ΡO Oni, inserto ἐν versum Praebentis heroicum,oυδ' αρετὰν παρεδωκαν ἐν ἀνδρασιν, εἰ δ' ἄλις
Est enim is alienus ab hoc genere numeri. Id quod 'et tragicorum et maxime Pindari exempla docent. De-hebant in duos versus, Sive κωλα apPellare mavis,
dividi, ουδ' αρατῶν παρέδωκανάνδρασιν, εἰ ὁ ς ελθοι, L ei in anti suoPha,
γας, ἀκορεστά τε νείκq. Vltima enim ullaba anceps est. Eadem metri ignoratione in Aeschrii Prom. 531. versus ita disti.igilii: βουφόνοις παρ 'Mκεανοῖο πατρος -
. ἄο βεστον πυρον. At talibus numeris isto in carmine non erat locus. Νeque vero in Medeae v. 640. ωκτισεν Probat dum erat, quod ex Musgravit coniectura admisit Pors ,- nus. Nam vel brevis Ullaba, quae Praeter morem in Porioni descriptione utrubique Praecedentem Versum ter- ΝDisitiet oste
212쪽
minat, de prava distinctione metrorum debebat admonere. Versus isti sic constituendi sunt: τον ἀμαχανίας εχουσα δυς ε
Denique aliter quidem, quam Porsonus, sed non hercle melius, ultimos Strophae versus disposuit Elms-leius: ἀμεραν, τρονν εξανυσα - σα. μόχθων Ουκ ἄλλος υπερῆ γας πατριας στερέσθαι. Qui numeri, ita distributis vocabulis, Pessimi sunt, omninoque a colore huius carminis videntur alieni esse. De- - . . bebant ita distingui: ἁμέραν τανδ' ἐξανυσασα ' μυ- χθων δ' ουκ αλλος υπερθεν, η γῶς πατρίας στερεσθαι. Ut τις Pro Ovκ coniicereiur, non erat idonea caussa. Illud recte iactum, quod V. 632. οικτροτατων, et V. MI.
V. 633. Non immerito haeret Elmst eius in expli- da vulgata, θανάτρο, θανάτω πάρος δαμείχὶν, ἀμε- ραν τάνδ' εξανυσασα, quum dici debuisse rideatur, ri . vel πρὶν ἐξανυσαι τηνδε ἐμεραν. Nihil tamen Caussae est, quare hunc locum de vitio suspectum habeamus. Eadem enim dicendi forma usus est poeta, qua δε4ω γεγώς et similia saepissime dicuntur, quae proprie conversio qua clam est sententiarum. Ita ἀμεραν τάνδ' ἐξα σασα, θα- νάτρο πάρος δαμείην, Proprio est, hoc die perffunctu, prius moriar: quod nihil aliud esse apparet, quam moriar potius, quam hunc diem exegerim. Nam πάρος, πρίν, ei similia, ut apud Germanos, saepe nitul aliud am '
213쪽
quam politis significant. Iia Homerus: δ' seto ουλυσω ' πριν μιν καὶ γῆρας επεισιν ἐιιετερω ἐνὶ οι κω. Simili forma dicendi, ut in Medea, etiam in Alcestide v. Di . ed. MonL. usus est Euripides: τί γἀρ ἀνδρὶ κακον .μεiζον, ἀμαρτεῖν πιστῆς ἀλυχου. In quo loco frustra Ilaeserunt interpretes et critici. Hoc dicit: ἀμαρ ειν πιστῆς άλόχου, τι τουτου μεῖζον ἀνδρι κακον; . V. 659. Dedit Elmst eius cum Porsono, θεμις μέν, ' et μῶς χρ νον εἰδέναι θεου; quae e t librorum Prope
omnium scriptura. Ald. male, θεμις δ' αν. At non satis erat, quod nullo pacto dici potuit, damna e: Osten--ηdendum erat etiam, quo Paeto stare Posset, luod gran
Inaticae quidem non repugnaret, sed Semsum tamen non
videretur idoneum praebere. Nam quid μιν sibi velit, vereor, ut quisquam docere queat 3. Nobis et δ' ἄν et μἐν supplementa videntur a grammaticis illata adversum . Sustinendum, quum θέμις scribi coepisset. Euripidem dedisse Putamus: a
θεμιστον iis Q χρτηιον iaδέναι θεου; Quod mox dicit Medea v. 661. τί δῆτ εχρvσε; λεξον, εἰ
409θεμις κλυειν, in eo tantum abest, ut abundet εἱ θέμις κλυειν, ut verissima sit Brunckii observatio, εἰ ratioci nantis esse. Nam quum Aegeus ad superiora verba respondisset μαλιστα, recte insert Medea, orgo, sistes coet ne scire, cui ere. Non magis Verum est, quod vult Elinsteius, eodem modo V. 1287. ει abundare: ει δ' ε/ιου
χρείαν εχεις, λεχ, εἰ τι βουλει. Quis enim non videt, horum verborum hunc esse sensum: si me inuiges, dic, quou Dis ilico C. . V. GT. Distinxit Elmsteius cum Porsono, παις, εἰς λεγουσι, Πελοπος ευσεβεστατος, quod mavult, quam . cum Aldo et Lascari post Πόλοπος distingui, quia melior ' . - At vide infra ad v. 1093.
214쪽
sit ea ratio, quae Pittheum non solum sed Pelopis filiorum ευσεβέστατον iaciat. Eam rationem nos quidem minime meliorem esse putamus. Nam hic non
agitur de eo, qui Pelopis filiorum magis minusve pius sit, sed illud quaeritur, an is sit pius, ad quem devertere vult Aegeus: quem nihil cogebat ad Pelopis siliorum aliquem
accedere, quem non putaret impium esse, sed quaerere virum bonum, quicuin communicare Draculum Posset,
sive is Pelopis, sive alius viri esset filius. Quare omnino probanda distinctio illa, παῖς, εοῦς λεγουσι, Πέλοπος, ευσε σέστατος. Duo enim respondet, et qui sit, ad quem
V. 6 2. In γαρ συν osιμα τε συντέτII Oh. An dicitur υριμα συντετνηκε ' Non opinor. Supplendum igitur τέγγεται vel aliquid huiusmodi.'' Cur vero ρ Non hic, quid diceretur, sed quid esset, quaeri debebat. Quod est autem, quidni dicatur esse Θ Afflicti enim et
oculi, et colore corporis languescunt. V. 6z3. Aθευ κακιστός ε ί μοι παν των ποσις. Rom. A. ut Aldus κάκιστός εστί μοι. Lego: κακιστος εστί ιιοι. Ita Brunckius, quem sequuntur Porsonus et assMatthiae.' Et iure quidem sequuntur. Nam quum duo Lhic dici possint, est mim maritus, qui pessimus est, ct maritus meus pessimus est, prius illud non modo aperie melius convenit ordiendae orationi, sed etiam ex pronomine μοι verum esse intelligitur. Alterum enim si volui s-Set Poeta, κάκιστος εστ εμος ποσις dixisset.
Ad v. 676. Elmsteius in scholiasta Sophoclis ad . Phil. I. aliud agens, ut videtur, δια τουτον οἰκονομε ται dedit, ubi libri, quod solum recte habet, δια τούτου Praebent. Notandum hoc putavimus, quia iiiiiii in corrigendis monitum. V. 6 8. Etsi iam ad v. I . diximus, neque hoc lolueo, neque ad v. I2z5. satis accurate de particulis Duiliam by Cooste
215쪽
, που disputatum esse, tamen valde laudandum putamus Elmst ei uin, qui hic alienas eas Particulaq esse viderit, . . ei pro iis ῆ licet nullo in libro reperium, rePo- .suerit. Vellemus vero, qui hic Praeclare, quid Verum . . esset, intellexerit, eodem iudicio usus esset v. 686. συγγνωστα μiν r- ῆν σε λυπεῖσθαι, γυναι. Non minus enim ab hoc loco μέν γάρ, quam ab illo irrou, alienae sunt. In Promptu vero est facillima emen- datio, μεντἄρ'. Dimicillimus locus est v. z12. quem Elmsteius cum Porsolio ita scriptum dedit:
λόγοις ει συμβάς, καὶ θεῶν ἀνώμοτος,
τάχ' ἄν πίθοιο. τἀμὰ μεν γάρ ἀσθενῆ,
τοῖς δ' ολβος εστὶ, καὶ θυμος τνραννικός. , νώμοτος est ex coniectura Ilus avii, legiturque pro varia lectione in duobus codd. Vulgo ἐνωμοτος. Delii κύπικρῖρυκευφιατα olim lectum suisse, ex scholiis cognoscitur. TUI ἄν πίθοιο debetur Porsono. Libri omnes ουκἀν πίθοιο. Et insteius, commemorata varietate lectio nis et virorum doctorum coniecturis, Praeterita Lamen coniectura Schaeseri, κἀπὶ κζρυκευμασι νουν ἄν τίθοιο, quam ille Porioni adnotationi subiecit, denique in eo acquiescit, ut videndum dicat, an πίθοιο Potius, quam ovκ ἄν corruptum sit. Non postulamus, ut quis Omnia emendet: sed illud tamen iure videtur ab editore postulari Posse, ut, quae adsunt Praesidia, iis quam accuratissime utatur. Atqui animadvertit quidem Elmsteius, apud scholiastas duplicem exstare posteriorum Medeae verborum e Plicationem, sed neque collegit itide, quod debebat colligere, et neglexit, quam utraque dissicultatem haberet, indicare. Nam quum alii
216쪽
scholi lae posteriorem partem Medeae diciorum in hanc sententiam interpretati essent, in quam vulgo accipitur: si non iuraveris, iamicus sos hostibus meis, sociorisqueam eorum textilionibus, quam interpretationem etiam ipse LProbat Elmst eius: primo monere debebat de ambiguitate
verborum λόγοις δε συμβάς καὶ ἀνώμοτος. Ea ipse
videtur cum Mureto sic intelligere: si nudis tantum sommonibu8 mccum conveneris, neque deos testes adhibuoris. At demonstrandum erat, λογοις ita nude positum, posse hanc vim habere: de qua re et nos dubitamus, et alios dubitaturos credimus. Vix enim aliud verba λογοις ει σοι βοῦς videntur significare Ρosse, quam si dictis accedis, i. e. si facere vis, quod postultitur. Cuius vero dictis, Medeaene, an Creontis p Νon sane Medeae, si sententia haec est, non ivriatis, illis obtempertibis. Num
quum oppositum sit oρκίοισι ι ἐν ζυγείς, in quo iam inest illud λογοις συμβῶς ἐμοί, non poterunt sibi opponi ὀρ- κίοισι μἐν ζυγεὶς et λόγοις M svμβάς. Itaque τουτοις, Peliae et Creonti, si μβὼς λογοις dici putabimus. At ne sic quidem recte Procedit oppositio, quia quod iurato et iniurato fiat, opponi sibi debet. Quod senserunt quum alii, tum Imitenbachius, qui λογοισι ει ξομβῶς θεῶν
ἀνω/ιοτος coniiciebat. Sed numerosior est,' respondet Elmst eius, vulgata, cuius eadem est senientia.' Numerosiorem esse, concedimus; non concedimus, sententiam
esse eamdem. Nam si illud θεῶν ἀνώμοτος per copulam' adnectitur prioribus, λογοις συμβῶς iam per se debet OP poni posse illis, ορκίοισι μἐν ζυγείς. At non est ita, nisi diserte quis dicatur iniurato λυγοις συμβ=ῆναι. Itaque si .
. numerorum elegantiam servari vellet, certe coniicere de
bebat, λόγοις ει σπιιβάς, ων θεων ἀνώμοτος. Taniis
diffficultiatibus quum haec interpretatio prematur, accedit denique plura mutandi necessitas, quam quae corrupta esse credibile si L Nam et ευν pro καὶ scribendum erit, et Plerorumque omnium librorum scriptura ενώμοτος cum ἀνώμοτος Permutanda, et denique οὐκ ἄν in τάχ ἄν aut aliud quid convertendum. Videamus vero alteram inte Pretationem, quae in scholiis his verbis perscripta est: εἰ
217쪽
δἐ ελθοις εις τὴν συμβασιν των εμων λογων, καὶ συνθη κας ἐνωμοτους ποιῆσαιο προς ἐι , ευ οιδα οτι μοι φαλος γενοιο καὶ ἐπίκουρος ασφαλῆς, καὶ Ovκ ἄν τῆν προς ἐκείνους φιλίαν προκρίναις. ἐπικζρυκε ιατα γα2 εισι ταλα των κζρυΠιάτων γινομενα προς φιλίαν. Certum est,' inquit Elnisi eius, hunc graminati cuin in exemplo suo habuisse ἐνώ/ιοτος et Ουκ ἄν πίθοιο ' De ἐνω ιοτος 12 nemo refragat,itur. Seil Ουκ ἄν πίθοιο illum habuisse
quo tandem argumento vincetur Θ Immo quum interpretatio ista accusativum ἐπικζρυκενιιατα, quam Veterem loctionem esse alia scholia testantur, agnoscere videatur,
Verbumque προκρι,αις habeat, quidni Potius legisse illum
censeamus, κἀπικηρυκευ/ιατα ovκ ἄν προθειο Z Ita mediam formam προθέσθαι usurpavit Sophocles Oed. C. I9. Damnat autem Elmst eius hanc interpretationem, quia sic nulla maneat oppositio inter haec verba et supe- arariora, ορκίοισι ιιἐν ζυγείς. At quis credat, grammati-L cos, qui hanc interpretationem in medium attulere, adeo caecos suisse, ut non modo oppositionem illam corruere hac ratione non animadverterent, sed ne illud quidem viderent, ineptissime idem eidem DPP0ni, ορκίοισι si ἐν ζυγείς, λογοις ει σνμβας καὶ θεῶν ἐνω/ιοτος, eod iiique modo etiam utramque apodosin idem continere 3 Iinino certissimum illa interpretatio indicium Praebet, qui sic explicabant, ita legisse: τουτοις δ', ορκίοισι μὴ ζυγείς, ἄγουσιν ἄν μεθει' ύν ἐκ γαίας ἐμε, λυγοις ει συμβὰς καὶ θεῶν ἐνώ/ιοτος, ἔ' φίλος γένοί ἄν, κάπικζρυκευματα
. Ita vero recte illud habet, καὶ θεων ἐνωμοτος. Iam enim iure opponuntur, υρκίοισι μὴ ζυγείς, et λόγοις δε συμβας, quia illud λογοις συμβῆναι in eo ipso positum est, ut quis Se ορκίοις ζυγῆναι Patiatur, et Propterea
addita est explicatio καὶ θεῶν ἐνωμοτος. Unde vero ian-M iae turbae in hoc loco Θ Nolo hic quidem abuti commemoratione duplicis recensionis. Omnis enim et scria Duiligoo by Coos e
218쪽
4 AD MEDEAM AB ELIIS IO EDITAM.Ρlurae et interpretationis nuctuatio a duobus facillimis repeti potest erroribus. Fac enim in primo versu Proscriptum ab alii tuo librario fuisse in ultimo autem πίθοιο Pro προθεῖο, et caelera sponte videbis sequi debuisse ' . V. z35. Quum libri praeberent, ομνum γαιαν, λαμπρον ῆλίου τε φῶς, Vel λα/ιπρυν θ' ῆλίου φάος, vel
λαμπρον ῆλίου φαος, nostra sententia critici erat, postremum illud praeserre, quum caeterae lectiones interpretibus et correctoribus deberi videantur. Et ita censuit etiam Porsolius, qui tamen , λιου αγνὰν φάος dedit, quod Musgravius, quum pro varia lectione ad v. z29. adscriptum esset in nonnullis libris, huc pertinere animad- 13 vertit. Et inclinat quidem ad hoc probandum etiam Elmsteius: quod etsi minime reprehendimus, tamen, si altera lectio in textu servaretur, servandam eam ita fuisse existimamus, ut λαμπρον ἐλιου φάος scriberetur. Ca
terum quid illud, quod v. 10 6. legitur, καὶ dii rἀραλις βίοτον θ' ευρον, σωμά τ' ἐς ἐλυθε τίκιαον,
ad confirmandam particulae τε post duo verba collocatio nem conserat, non intelligere nos confitemur. V. z50. νυν δ' ἐλπις εχθρους τους ἐ/ιους τίσειν δ κ)ὶν, quum Pseudogregorius τiσαι habeat, ansam ea Scriptura dedit Elmsteio exempla asperendi, in quibus ελπὶς insinitivos vel suturi, vel aoristi, vel Praesentis adiunctos
Non haec mihi hodie satisfaciunt. Durum est, quod pla et Porsono, genitivum ad με εχ intelligi, liret id probet
Schaeserus, qui quum in novissima editione milii contradixit, permiscuit diversa. Apud Euripidem quidem nescio an servandum sis μεθεῖς, conta actum ex μεθείης. Κωτικηρυκευματα antiquam lectionem esse, ex scholiis cognoscitur. Sed non minus antiquum Vitium est πίθοιο, quod Verbum corruplum epse etiam Elmst eius et Matutiae suspicati sunt. Scribendum videtur: τουτοις δ', Ορκίοισι μὲν ζυγείς, ἄγουσιν οῦν μεθεις αν ἐκ
γαίας. ἐειέ ' λογοις δὲ μὴ θεῶν ἐνώμοτος, φίλος γένοι
219쪽
habet. Laudamus hanc diligentiam, sed lucri ex ea nihil '. 'percipi putamus, quin in errorem inducere Potest tirones, nisi addatur, quibus conditionibus singuli hi infinitivi ad- . hiberi possint. Id quod non secit Elmst eius. Multum
autem interesse, quo eorum quis utatur, sacile ani inada 2 vertant, qui bene imbutum Graecae orationis elegantia ' . sensum habent. Aoristi enim infinitivus de re exigui teni - Ροris eaque instante usurpatur; suturi de re diuturniore vel olim futura; praesentis de re Praesenti aut praesens complexa. Exempla ipsa, quibus utitur Elmst eius, hoc docere poteranti Ex iis pauca attingemus. Recte dixit Aeschnus Ag. 684. Μενέλεων πρωτον τε καὶ /ιαλιστα προς&κα ιι ολειν. Nam ct unius momenti est advenire et brevi futurum significati Recte vero etiam idem v. .c,s88. ἐλπίς τις αυτον εις δυμους ἐξειν παλιν di, Nam constat non Dentro, sed D isse significare. Quare diu- .
turnitatis notio inest, quum i ξειν dicit, i. e. coquid spciest, eum rassores Euripides in Medea v. 1000. εἶχον ἐλπίδας πολλάς ἐν imis γζροβοσκζσειν τ' ἐμε, καὶ κατθα-
νουσαν ευ περιστελειν. Noli P0iuit γ ροβοσκῆσαι dicere: diuturnum est enim, simulque olim futurum, ut illud, quod per se exigui temporis est, περιστελειν. Vnde licuerat ei dicere κατθανουσαν περιστεῖλαι, re amoriis tempore suspensa. Aeschylus autem in Ag. 1443. 'ου μοι φόβου μέλαθρον ἐλπὶς ἐμπατεῖν, εως ἄν αιθ'
πυρ εφ' ἐστίας ἐμ ς Αιγισθος, recte usus est Praesenti, quia hoc vult, nec metuo treo Aegistho, nec ni tuam, viqvanidiu ille vivet. Caeteritin miror, quum Elmst eius alias valde ad coniectandum inclinet, quod in his versibus non φόβον ei scribere in mentem venit. V. τω. Bene defendit Elmsteius versum, quem
Porsonus, cuius, ubi ei adversatur, saepius nullam mentionem facit, cum Brunckio deleverat. Sed quum εχειν, ut ipse latetur, ex sola coniectura natum videatur, Veremur, ne rectius secisset, si Servata librorum scriptura diversas retensiones Medeae distinxisset, quarum in una, ώς καὶ δοκει μοι ταυτα καὶ καλως by Gocrati
220쪽
AD MEDEAM AB ELMS IO EDITU. 21 I ει, in altera pro hoc versu illi duo, qui sequuntur,
scripti suissent. Versum Is . recte tuetur Elmst eius, sed omisit illum, λεπτον τε πέπλον καὶ πλοκον χρυσήλατον, quem infra v. 91 l . ubi iterum legitur, aptiorem esse censet. Sed
quum saepius ut Medea eadem Verba repetita sint, eo potius uti argumento debebat, quod hic versus in cod. Par. A. non, ut vulgo, Post V. Turi. sed ante eum legeretur: quod iuilicio esse potest, ex margine eum in texta venisse. Fatemur tamen non displicere nobis illum versum, quum ea, quae sequuntur, κανπερ λαβουσα κοσμον αμνιθῆ χροῖ, quodammodo requirere videantur, ut quale donum mittere velit, antea indicaverit. Ordo versuum is, qui est in cod. Par. A. elegantior Videtur.
Euripidea quidem esse, sed librariorum oscitatione ex alia sabula in hanc invecta putat: hic enim Ionge Pra tare . .
λιγειν νεκρου. Primo enim, quid opus alia ex fabula haec sumpta putare, quum una tantum Vocula discrepent, facillimeque librarius, universe sententiam in animo Ita-a ahens, ut sit, κόρη ς Pro νεκροί scribere potuerit ρ At nihil L peccarunt librarii: immo ipse Euripides κορζς posuit. Minatur enim Creonti, vel ipsi etiam Iasoni mortem Medea,
si Glaucon attigerit, opem laturus. Mortuam attingere timebant, qui videbant, quomodo esset mortua: idque ilici debuit v. 919. Hic vitro mirum, ne dicam absonum 'foret, non de ope morienti serenda potius, quam de mortuae tactione cogitari. Nam ubi semel periisset, nemo iam stultus futurus erat, ut veneni Contagionem non reformidaret. V. zz4. Permira sunt, quae scribit ad h. l. Fuiu-rum4 κατακrανω Atticis omnino abiudicavit Porsonus. 15 Recte fortasse, licet ei responderi posset, non magis absurdum esse verbo κτείνω duo sutura κτενω et κτανω tri- .