장음표시 사용
221쪽
linere, quam duos aοristos ενιτεινα et εκτανον ' Sciro vero vellemus, qua analogia futurum κτανω tueri velit. Magis autem miramur, quod ἀπεκτανε ab solo Rhesi scriptore, ut ait, usurpatum, si in comico versus iste legeretur, audacter in ἀπεκτονε se mutaturum dicit, Aeschyloque in Euni. 590. κατεκτανες obtrudit, quod, etsi ἀπεκτονὼ coniici et prosae orationis scriptorcs dicant, tamen κατέκτονα, quantum meminerit, nemo usurpaverit.
Quid vero ρ Num vir doctissimus temporum rationem Pensi habuit ΘV. zz5. Ουτις ἐστἰ, οέτις εύαιρήσεται. Huius
coinimctionis alterum exemplum se reperisse ite L Nam Ovκ εστιν, Ουδείς εστιν, τίς ἐστιν, o ις dici solere, ODτις autem Plerumque ος, non ορτις sibi habere subiectum. Viriusque coiti tructionis exempla assert. Tam singularis observatio aut ad casus ludibria ableganda erat, aut advertere virum doctissimum debebat, ut caussas eius indagaret. Atqui apparet, si usus iste non casui debetur, rationem eius a disterentia repetendam esse, quae et inier ovδεὶς et Ουτις, et inter ος τις et Oς, eorumque Pronominum diversas consociationes intercedat. Atque Elins-leius quidem caussam, quare o υτις non Soleat cum Oς τις
coniungi, in repetito Pronomine τις posuisse videtur, ut colligi licet ex locis, quibus defendi hanc constructionem putat. Habent enim ii loci omnes τὶς οςτις. Et est sane hac in re aliquid veri. Nam quum iani ουτις inlinitum sit, non opus est ei aliud pronomen infinitum oςτις addi Sed non satis hoc est, latiusque Patet harum constructionum ratio. Eam Paucis conabimur adumbrare. Ουυς est non aliquis, et negat quid de uno aliquo; ουδεὶς est Non ullus, negatque de omnibus. Itaque ουτις insinitum,oυδεὶς sinitum est. Similis ratio est pronominum ύς et o ις: Vide quae diximus in Ersurditi ed. min. Oedipi R. ad v. 68S. 'Oς enim finitum est, ct ad certum aliquem resertur; ος τις infinitum, referturque ad unum aliquem
de multis quemcumque. Iam si rem univerae spectamus,
qui dicit, non est aliquis, qui, oυυς ἐστιν oς dicere de
222쪽
Praedicaturus esi, non de uno alterove ex pluribus. Qui Lautem non est ullus qui dicit, et si recte uti poterit eodem 16 Pronomine ύς, quia ne unum quidem, qui talis sit, qualem dicere vult, esse contendit, tamen recte etiam Ovδείς εστιν Oςτις dicet, quia, quum de omnibus neget, Praedicaturus est aliquid de quolibet ex istis omnibus. Recto ergo Sophocles in Λiace v. 724. Hr ὐνείδεσιν ἐρασσον ἔνθεν κανθεν ουτις εσθ' ος ov. Neque vero Perperam idem iii Oed. R. 372. α σοι ουδεὶς ὁ ς ουχὶ τῶνδ' o νειδιεῖ τάχα. Vsitatius tamen, ut Euripides Hel. 932. 'Uένον γαρ ουδεὶς ος- ου στυγεῖ βροτων. Haec quidem universe. Sed inultae sunt con litiones, quae vel alteram constructionem efflagitent, vel utramque admittant, vel ambas coniungi Ροstulent. Rem exemplis quibusdam declarabimus. Recte Aeschrius et necessario in Eum. z39. ιητχὶρ γαρ ουτις ἐστὶν, ii μ' εγείνατο, h. e. non est ali qua ut iter, quuo me PUPUrit. Est enim, qui Vere genuit Minervam: quare ii dicit, non ῆτις : sed unde nata est, non mater, Sed Pater est: itaque ουτις ιιέτ ρ diciti Ineptis imo dixisset, oνδε ιία ἐοτὶν, i τις ιι ἐγε νατο. Significaret enim, non s ulla mater, i. e. nulla est ex iis, quae matres sunt) quarum aliqua me pepererit. Saepe vero utraque constructio admitti potest Quum enim, quod nullus iaciat, id recte non . sacere aliquem Concludamus, iure ουτις Pro ουδεὶς poni potest. Vt quum Euripides in Alcesti 505. dicit, ἀλλ' ουτις ἐστὶν,ος τον 'Aλκμύν/ὶς γονον τρεσαντα χειρα πολεμίαν ποτυφεται, quis offenderetur, Si dixisset οὐκ εστιν Ovδεὶς.ύςτις 'Aλκμήνης γυνον τρεσαντά ποτ ῶς εται Θ Quod si coniiuigitur aliquando utrumque, et oυυς oςτις Rique Οὐδεὶς υς dicitur, non solet hoc temere, sed -btili quadam cum notatione eius, quoil res quaeque requirit, fieri. Valde similia sunt haec Aeschyli in Choepti. I 0. ovκ εοτινος ς πλῆν ἐμου κειραιτο νιν, et illud Xenophoniis in Mem. S. IIl. 5, 3. καὶ ιιῆν προγονων γε καλἀ εργα ουκεστιν οις μείζω καὶ πλείω et πάρχει η 'Aθηναιοις. Sed alter rectius dixit οπις, alter οις. Etenian Electra non
223쪽
absciderat sibi cincinnum: itaque proni initio isto quum utitur, mirabunda significat, qui cum titu id M. qui quis ille fuit, practer mo nemo est. Sed apud Xeno-Ρhontem oις Scriptum est, quia rem ceriam in mente Iiabet: qui maxime omnium gloriantur maioribus, Athc- riniensis Sunt. Eleganter di,tincteque Lucianus Dial. deor. II. I. ως τε μηδεεν ἐστιν Ο μη πεποί κάς με, σάτυρον, ταυρον, χρυσον, κυκνον, ἀετον' ἐμου di ολως Ουδε μίαν ηντινα ἐραοθ ναι πεποίvκας. APParet μηδεν ο dici, quia desinita est et certa sentcnita, πάντα ταυτά με πεποδεμιας . contra ovo μίαν έ ντινα dicit, quia insiliituiti est atque incertum, quod ult: quamcumque feminam circumspiciam, tib nulla me expcli fecisti. Hinc ap-a 75 Paret, etiam Praegresso τις, aliquando o ις vel Posse L vel debere inferri. Exempla exsinat apud Elinsteium: v. c. in Eurip. Andiom. 915. σοἱ δ' ἰν τις οὐτις τουδ' εκοινώνει φονους quae est oratio nescientis an adiutor caedi
assuerit: ecquis tibi Gutulor, quisquis sit, offuit Z Quod
si ex huiusmodi exemplis Elinsteius colligit, non eqse mutandum, quod in Medea legitur, ουτις ἐστὶν ἐύζυς ἐύαι- ρζσεται , Vereor ut satis idonea ratione usus sit. Nam in illis exemplis omnibus et τὶς necessarium, ἔς autem non aptum erat. In illo Medeae vero proprie ἔς dici debebat: non est aliquis, qui eos servet. Itaque aut Sic statuen dum est, ea quam supra diximus ratiocinatione oυυς pro ουδεὶς dictum esse, aut, quod magis Placet, hic quoque λτις hanc vim habere, ut significetur, non est aliquis, qui, quisquis sit, eos serves. Singulare est, Sed nequaquam corrigendum quod in Alcestide V. γ0. legitur άλλ' ουδε φίλων τις πελας ουδεὶς, Γέτις αν ἐνεποι n.'
V. z98. Miro argumento sprevit Elmsteius σω παῖδε, quod, quum saepissime Medeae liberi παῖδες et τεκνα ε .appellenturi tamen nusquam παῖδε dicantur vel τε κνω. in Schaeserus ad Dei nosui. T. II. p. 619. συδ' ε4 scriben
224쪽
Hoc ita demum aliquid valeret, si dubium esset, an Euri-Pides eos Plures, quam duo fuisse, statuisset. At duali, tametsi non iii illis vocibus, alibi utitur, ut v. 939.
V. 800. Iure quidem tuetur Elmstetiis praeeunte Pomono particulam γε, quam removerat Briinckius: sed quod ait, significare hanc particulam, cliorum iis, quae a
Medea dicta sunt, aliquatenus assentiri: sensum esse enim,
δοχθείς si ἐν α ν Ιἄσων, συ γένοι αν άθλιωτατ' γυν , id nihil neque ad vim particulae, neque ad Senientiam illustrandam facit. Nam etiam omissa particula idem ille sensus pro liret. Similia dicit de loco quodam Plu tarchi. Res haec est. Duplicem vim habet particula,
alteram minuendi, quidem, crete; alteram augendi, quin, 'el. Vtriusque unus communis sons est, qui positus est in restrictione, qua quid nunc ad minora, nunc ad maiora IS reiicitur. In Medeae loco, Provii quis rem considerat, utravis ratio admitti potest. Nam quum se liberos suos interficere vello dicit, ut lasoni dolorem saceret, chorus autem ei respondei, GD 3 αν γένοιο γ' ἀθλιωτατο γυνη, haec verba aut hoc significant: tit tu corte infortunati Mnia mulier eris; aut hunc sensum habent: quin tu Cris infortuniatissima mulier. Quorum alterum est, si Iason uolebit, tu non vacabis uolore; altervili, si Iason d Iebit, tu clolebis magis. Hoc postremum volebat PO Sonus, et recte, quia ipsum Verbum ἀθλ ωτατ' gravius ciuid significari prodit, illiam quod Medea dixerat. Elms- Ieius vero utramque potestatem Particulae commiscuit, ut EX EO adparet, quod, quum altera quae asseri exempla augendi vim confirment, unum ait minuendi significationem Pertinet, ideoque alienum est, Herculis furentis dico
V. 80 . Recte putamus Elinsteium dedisse λεξεῖς δε3νιμ δεν, Pro δε ιι θεν; recte etiam sentire de Ari- 1. Ktophanis loco, Av. 130. se iis sed quod haec in eiusdem Pluto v. SI. αλλ' ἐδη χργῆν τι λέγειν vlιῶς σοφον, ω
225쪽
νικήσετε τηνδὶ εν τοῖσι λογοις ἀντιλεγοντες ' ιιαλακον σἐν σετε μηδεν, sic interpretatur, ut χρῆν τι λέγειν D/ιας idem esse velit quod onως τι λεξετε υμεις, inito pen- tdero ἐνδωσετε, in eo veremur ne sibi neinitioni habiturus sit consentientem. Immo commate post ἀντιλεγοντες I' si io, o, etiam ad ἐνδωσετε reserendum erat, quo facto et
μγηθεν recte se habet, neque in constructione dis icultas , est. Meditiatam vos orationem habere oportet, iiiiiiiii, qua et vincatis hunc, neque ei liatus nudum pria beatis.
V. 897. Nullo pacto accedere pos uinus Elinsteio in his, quae de formis semininis, quales ἀπορο τας, άθα-
νατας sunt, disputat: quae quum suminis viris, Valcke- nario et Porsono, sincerae visae essent, ab Elmsteio non damnantur tantum, seil violentiqsime exstirpantnr. Nobis quidem usus Poetarum persuasit, ita has sormas a poeti A . Omnibus usurpari, si vel metrum eas requirat, vel aliquid ad elegantiam et gravitatem dictionis, tum etiam aliqua do ad homoeoteleuton hiatumve vitandum conserant. Ad haec si volet vir docti simus attendere, ubique, ubi tales larinae reperiuntur, idoneam rationem, quare Praelatae
419 a poetis sint, inveniet. Nunc quidem satiis habemus, de quibusdam emendationibus dicere, quas hac opportunitate , profert. Et primo ἀπορθητοι , καλλιδίφροι , κιρκηλ τοι, quae Euripidi et Aeschylo obtrudit, prorsus inaudita Graecis auribus esse, et Pridem ad Orpheum Ρ. z22. seq. diximus, et hodie asseveramus. In Aesci ii quidem versibus etiam illud neglexit, T ρεῖας scribendum esse, quo uti poterat ad v. Si m. In subiecta adnotatione his infeliciter reprehendit Porionum, semel in Agam. I 534. πολυκλαυτην corrigentem, ubi ipse τη, πολυκλαυτον ἀνά- ιξια δρασας scribi iubet, deleto nomine Iphigeniae, quo nihil neque durius, neque insolentius, neque ab Aeschylidictione alienius excogitari potuit; iterum in Choeph. 654. ειπερ φιλοξεν 'στὶν -γισθου βία scribentem, qua coni iura etsi gravius quam quis credidisset lapsus est ri sonus, tamen haud melior est Elmsteti emendatio, ειπερ
226쪽
munire istud τις studuit, tamen, qui ea attentius considerare voluerit, Omnia aliena esse Videbit, nec, quem plura attulisse dicit, Matthiae in Gr. o. g. 487. talia, qualibus hic opus laret, aut dedit, aut dare voluit. Vii uni tamen attulit Elmst eius, quod coniecturae ipsius convenit, modo certum esset, ex Eurip. Hel. 9II. εατεος δ' ὀ πλοfτος ἔκδικος τις ων. Sic quidem ipse tacite scripsit. Vulgo, ἐατέος ὀ πλουτος αδικος τις ών. A' ex MS. additum. Matthiae, αδικος ως τις ων, ex Porsoni adversariis. Vereor ego quidem, ne hic versus nihil sit, nisi adnotatio a Ilibrarii, metro politico scriptus in margine. Certe, si Leui genuinus videbitur,' aliter eum emendare debebit, quam vel Porsonus vel Elmst eius secerunt. Caeterum ad eamdem quaestionem de formis femininis Periinet etiam noecinii parum pensitata disputatio ad Pilid. Xem. IX. I s. Nam neque ανδροδ δειαν illo loco sollicitandum, neque I ilim. IV. z5. v. 66. ed. Boeckh. γυιοδάμαις aliter quam cum construendum; denique in Fragm. Pindari inc. 60. de cuius metro recte iudicavit Boeckhius,
non ἀνδροδαμαντα, sed ἀδάμαντα legendum est, de quo non dubitabit, qui Athenaeum inspexerit. V. 813-819. putat ob oculos suisse Sophocli in
Oed. C. GM. Nam apud utrumque poetam Veneris, Musarum, et Cephissi mentionem seri. Vereor Vero, ut cuiquam Persuasurus sit, Sophoclem eum fuisse, qui Eu- 20ripidem imitaretur. Immo veri similius est, loci ipsius conditionem, delubraque, quae ibi erant, uirumque poetam monuisse, ut ista commemorarent. Simul emendat
Elmsteius locum Sophoclis, scribens ex Aldina, οὐδἐχρυο νιος υτρομα , et in Sirophico versu θεαις mono-yllabum reponi iubens. At codd. certe ovae ἁ χρυσήνιος. Videndum ne οὐδἐ ιμὰν scribendum sit. Nam de θεαῖς
vel metri caussa non vincet Elmsleius. Postremos enim edius eum non recte disposuisse, apertum est.
V. 814. Aliena nobila videntur, quae Elmsteius de littera a in ἀφυσσαμεναν duplicata assert. Talia recen
227쪽
liores poetae ab epicis accepta in quibus lani Verbis con-- stanti usu servarunt. Si i φυσσα dixis,et Euripides, non abs re suisset aliquid adnotari. Sed ubi non est augmenium in lioc verbo, usus stabilivit geminatam litteram. Νeque νάσσασθαι ex Aescholo asserendum erat, quod etiam ex Euripide confirmari potuisset: nam quis νασασθαι unos dixit Θ Quod autem vir doctissimus ex Aeschali Sept. ad Th. I 064. γενος ωλεσσατε πρεμνοθεν Ουτως asseri, quae ipsiuq correctio est, id est Prosecto προς έφαι τῆς νοσου τὰ φαρμακον. Νam ut facile oλεσσαι iragicus dicere audeat, tamen Mx dicere ausit ἄλεσσα. Metri scientia quam necessaria sit critico, docere potest v. HI s. in quo Elmst eius ν δυπνυους αυρας Sine vitii suspicione servavit. Spondeus Ilic, etiam si nullus exstaret Versus antistrophicus, qui de dactylo admoneret, in hoc genere metri, quod leges habet certissimas, non magis serri potest, quam dactolus in sexta sede versus heroici. Conveniret et metro et sententiae r δυπνοους τε πνοας; Sed quum , iδυπνοους in aliquot codd. desit, vi . dendum ne verba δυπνυους αυρας mammaticis debeantur, lacunam, quae hic in antiquis libris erat, utcumque explere conantibus. Eliam v. Hi z. quod dicit Elmst eius ara Matilliae χαίταις:-Vulgata metro convenientior est . L ostendit eum metri huius leges minime cognitas habuisse. , Nullo pacto enim χαιταις metro convenit; et si in omnibus id libris legeretur, tamen χαίταισιν reponendum lar t.
Impeditissima est pars carminis chorici, quae est a v. 820. D lmst eius noων ποτο/ιων πολιν, duce scholia-UI sta, de Athenis intelligit: sed manet tamen Praeter insolentiam dicendi, implicata collocatio verborum iερυ ν πο- ταιιων πολις. Nobis Porsorius, qui τις ad ποταμων addi volebat, non longe a vero abfuisse videtur, modo πως in τἰς mutavisset, quae quantillum in libis disserani, neminem fugit. Legimus enim, τὶς ουν ἱερων ποταμων, in ολις, ῆ φίλων πυμπιμος οε χωρα ταν παιδολετειραν Ecquis to sacroi uin suminum, tin urbs, an a ι i- Duiligod by Coos e
228쪽
trorum prosecuti Lx regio prolis tuae interfectricem habebit' Sane enitit Atlienae, fluxit quo Ilii sus et Cephissus ilitelliguntur: aliter inutiles forent tuae quae Praccedunt Stropliae. De τις, Ccquis, speramus inutasse Elmsteium sententiam, quam in Diario Classico fasc. XIVII. Ρ. 64. protulit. Posset tamen hic quidem etiam τίς scribi, modo ne mente repeteretur ad πυλα et φίλν. V. 823. Probamus quod verba μετ αλλων non Sequentibus iungenda censet: sed quod ταν Ουχ οσίαν μεταλλων interpretatur, τῶν Ουχ Oσίαν ως οἱ ἄλλοι πολῖται, languidum nobis videtur, Praesertim quum PDSi ταν παιδολετειραν gravius quid inferri debeat. Scribendum putamus, τἀν ουχ ὐσίαν μεγ' αλλων, i. e. τἀν ιιεγα ἀνοσίαν δεῖ ν, positivo, ut saepe, superlativi'vicem
V. 82τ. Si nos aliquem sensum eorum, quae numeri sibi postulant, habemus, non recte scriPsit τεκνα φονευονὶς Pro μῆ τεκνα φονευο1.ς. Anacrusin enim in hac metrorum compositione eulagitare videtur numeri concituitias.
. V. 828. qui locus vexatissimus est, o mala scriptura'. meliusculam ei lici dicit Elmsteius scribendo, πονεν θρύ-οος η φρενος η χειρι, τεκνοις οεθεν, καρδίαν τε λήφει, ε δεινὰν προς ουσα τολμαν; Ordinem Verborum esse Vult, τεκνοις σε θεν δεινάν προςάγουσα τολμαν. At, nu' quid dicamus de constructione, quae tam impedita est,' ut vix intelligi queat, valde otiose putamus καρθίαν τε. ληφει additum esse. Νοbis quidem scribendum videtur, ποθεν δε θράσος φρενος η χειρι, τεκνοις se θεν, καρ- . δίφ τε λ η'ει, δειναν προς έγουσα τολμαν; I nclo ν ο&udaciam ianimi Dci manui vel cordi cupies, dirum au- movens liberis tuis ausum Z VI et τε copulari pro h - ῆVel τε - τε, non opus est ut exemplis demonstremus. At, inquiat aliquis, non minus haec impedita verborum collocatio est. Minime vero. Nam quia Praegre um e Disitiroo by Cooste
229쪽
22 nondum absolutam esse constructionem indicat, sine omsensione deinde in medio Ponitur reliqua eius Pars, καρδία τε , quod secus est in Elmsteti ra-2 stione, in qua illud καρδίαν τε, quod nullo modo exspectabatur, turbat et confundit animum legentis vel audientis. V. 833. Quidquid Iegerit scholiasies,' inquit, scripsit Euripides αδακρυν μοιραν σχήσεις φονovi' et mox: dicitur μοιραν φόνου, ut μοιραν θανατo v v. 95 7. Versus hi sunt:
etc. Iam si quaerimus, quid illa adnotatione voluerit vir doctissimus, haeremus, neque invenimus quod respondeamus. Nam Primo, quod ita considenter, quid scripserit Euripides, indicat, tanto minus probamus, quo Certius nobis Persuasum est, rudem istum hiatum φονον ου non esse ab Euripide admissum. Habent autem multi libri φονον. Deinde non putamus lectoribus bene consultum esse comparando V. 957. qui nobis plane ab hoc loco alienus videtur. Vellemus vero sensum loci declarasset Elnasleius. Nam, ut ipse edidit, verba significant: quo' modo liberos intuens lacrimis carentem sortem craedia
cohibebis 8 At quid hoc est Θ Si, ut V. 9.ὼ7., ιιοιραθανύτου Pro θανατος dictum, ita hic μοῖρα φόνου Pro
τυνος Positum est, chorus, qui interrogare vult, an Ale- dea, liberos occidens, a lacrimis temperatura Sit, hoc Potius quaereret, an sine lacrimis temperatura a Caede sit, i. e. siccis oculis liberos non occisura. Id vero absonum est. Nimirum credas Elii letum σχ σειν idem esse, quDdεξειν, Putavisse. At hoc cum quis sugisse adducatur pQuae quum ita sini, quid aliud quam tantum abesse dicamus, ut emendatus hic locus expi maiusque sit, ut cum sensu carere, ideoque Pro corrupis habendum esse aPP
230쪽
reat. Neque vero dubitamus, quin scripserit Euripides: πῶς δ' ο ιματα προσαλουσα τεκνοις αδακρυν /ιοιραν σχήσεις φυνον; Quae satis usitata tragicis sigura dicendi est . idem Significans, quod πως Ου δακρυσεις φυνον. ide Porsonuin ad Eur. Plioen. 300. Seidierunt ad Iph. Taur. 1061. et quae nos ad Vigerum diximus p. 899. Aptissime comparari potest Aeschrius in Agam. 822. δίκας 23 γαρ Ovκ απο γλώσσης θεοὶ κλtζοντες, ἀνδροθνῆτας 'Iλίου φθορας ἐς αθιατζρον τευχος ου διχορρυπιυς ψοφους εθεντο, i. e. φθορὰς ἐφζφισαντο. Ita hic αδακρυνιιοῖραν σχήσεις φο oν idem est ac si dixisset, πιυς α ξει μὴ δακρυουσα τον φονον, Sive explicatius mavis, πῶς σχ - σεις μοῖραν την σήν, ωςτε άδάκρυτον φονου εἶναι, Vel ωστε μὴ δακρυουσαν εἶναι τον φονον. Nam ἄδακρυν μοιραν dicit, essecium complexus, quum satis fuisset dicere σχήσεις δάκρυα. Simillime Sophocles in Electra v. I I. ro νεων ἐκτιμους ἰσχουσα πτερυγας οξυτονων γοων, quem locum recte explicuit Seidlerus ad Eur. El. 442. Ut Euripides φονον, ita Sophocles potuerat etiam ro-
V. 835. Quum quidam libri praeberent εω τλαμονι moElmst eius cum Porsono omisit εν, quod Propter L metrum, de quo ad V. 827. diximus, non probamus. Scribendum vero Putamus ευτλάμονι Eadem scripturae varietas in Aeschrii Persis v. 28. V. 836. Non audemus quidem plane improbare ov-ταν, quod Porsono auctore Pro plerorumque librorum scriptura οὐκ αν reposuit Elmsteius: sed non satis suisse Putamus, de confusione istarum particularum admonere, vellemusque secisset vir doctissimus, quod ad Aiacem v. 318. cuius adliotationis mentionem iacit, suasimus, ut de vi et potestate particularum Ουταν disputaret. Nam illud ipsum Isic requirebatur, ubi Aldinae scriptura, ουκῶν γ' ὐιάρτοις, ad sensum aptissima est, ut ostenderetur, quomodo, quum καὶ γὰρ ουσα δυςμενῆς Praecessisset, cuam ταν recte Potuisset dici. De qua re eitainnum