Godofredi Hermanni Opuscula

231쪽

. . . .

is V. 848. In his, ovκ ἀπαλλαχθήσο/ιαι θυμου, im-' - Perativunt Primae Personae, si ita loqui liceat, notari iubet Elnasleius. Negamus quidem in hac formula talem imperativum esse, quae potius interrogatio est: et ipse ' Elmsteius interrogandi signum apposuit: nam si imperati- Vus esSet, o vlιωσομαι, vel Polius mi θυιιουμαι dici deberet, licet non sim nescius, etiam Oυ imperati ο iun- α .ctum inveniri apud Theocritum, ΡοSSeque iungi, certa ι quidem conditione. Sed imperativum primae personae, ut μὴ ovi ιου/ι , non esse Somnium Putamus, Velimusque viri docti attendant, si qua iis exempla occur- rant. Nobis alibi fortasse de hac re coniectandi oΡ- . Portunitas dabitur.

424 V. 864. δευτε, quod cum δευρο commutavit ElmS-aleius, ut non Aiticum, satius fuisset, ut nos quidem cen- Seniu8, notari, Praesertim agnitum a Pseudogregorio. Non putamus in hoc genere nimis caute procedi Posse. V. STI. Quid sentiamus de iis, quae de verbis καιπολi ς adnotata sunt, paucis indicavimus iam ad v. 513. Ne longi simus, ex ipsis Euripidis verbis sententiam no . stram declarabimus. Qui quum dicit, αρ ὼ τέκν. ουτωκαὶ πολυν ζωντες χρονον φίλ=ὶν ὀρεξετ ωλενην, non re tulit καὶ ad πολυν, sed ad totam sententiam. Poterat enim dicere, αρα καὶ δαρον ουτω φίλην o ρεξετ' ωλενθν. Alia plane ratione καi πολυς in illis locis, quos ex Aristo Ρhane Archytaque affert Elmsteius, dicta sunt, sed in nullo, quin καὶ aut et aut etiam significet.

V. 872. Diversa sibi videri dicit ἀρίδακρυς et αρτιδακρυς; prius illud esse, qui multum, alterum, qui fa-

) Do G. Dindorsi coniectura, αν particulam ancipiti mensura esse putautis, dicetur in disseitatione de ea particula.

232쪽

cile lacrimetur. De priore nemo non assentietur. At qui multum, idem etiam facile lacrimatur. Nec novimus

aliud ab αρτι compositum vocabulum, quod facilitatem Potius, quam recens quid factum esse indicet. Atqui qui inimi Medea dicii, ως ὰρτίδακρυς εilia καὶ το βου πλεα, non , illud significare potest, se modo lacrimasse, sed Pronam esse ad lacrimas. Vnde quis non coniiciat scripsisse Poetam, ως καρίδακρυς εὐιι καὶ φόβου πλεαῖ Comparet quis Aristotelis verba, ab Elin leto ad v. 898. allata. At et libri omnes cis: ἀρτιδακρυς, et Pseudogregorius, et hunc ipsum, ut Videtur, locum respiciens Hesychius, qui αρτι δακρυς, ευχερῆς προς δακρυον inierpretatur. Velimus tamen docori, quomodo haec explicatio defendi possit, idque ipsum agere debebat Elmst eius, aut usitatam significationem, si fieri posset, iueri.

V. Ν 5. Quum libri τερεῖν iν vel τερεινῆν haberent,

Elmst eius recte quidem ad leges grammaticas Oφινναν τ= νδ επλ σα δακρυων Scripsit. Sed aegre tamen desideramus viri dociis imi diligentiam in eo, in quo Praecipue versatur interpretis ossicium, sensus explicationem dicimus. Quid enim grammatica prodest, nisi ut recte intelligamus, quae scripta legimus p Sic ad v. 870. cuius duplicem scholiastae interpretationem Protulerunt, nihil

videmus adnotatuin esse, etsi multum refert, quomodo hic versus intelligatur. Hoc autem loco non satis erat, formam reponere grammaticae legibus convenientem, nisi etiam sensui accommodata esset. Atqui quis non offende- ratur, ubi Medeam, ira, odio, dolore agitatam, ocellos suos audiat Oiρον appellantem p Adeone hebetem

atque insulsum fuisse credamus Euripidem, ut non Sens

rit, nihil tali epitheto hic alienius atque ineptius inveniri posse Θ At nimirum non sic ille, sed oφιν τερείνων τ νδ λληisce δακρυων scripsit ). Molles enim illa et miser

ὶ Irascor mihi ipso, qui et formam reponi voluerim, quam inusitatam esse iuro dixit Elmst eius, et non viderim τερὸν δάκρυ ab hoc loco multo magis abhorrere,.quam quod iniuria repr-hendi τέρειναν oinu.

233쪽

224 ADNOTATIONE Ailone prolectas Iacrimas dicere volebat, ut, quemadmodum Homerus loquitur, τερἐν κατα δακρυ χεουσα. -

V. 876. χλωρο, δάκρυ qua ratione humidas Iac cinas significare velit Elmsteius, non intelligimus. Huiu

quoque vocis Veram explicationem monstrare poterat, qui sons est uberrimus scientiae, Homerus, cuius quis non meminit θαλερον δάκρυ p Comparari potest etiam Pindari, illud Nem. Vill. 68. χλωραις εερσαις ώς οτε δε, εον α σει. Quod non minus obscurum videtur Elingleio, πολιον δάκρυον in Uerc. sur. 1209. nos non magis obscurum esse Putamus. Significat enim sonilem Itierimum. 'Eadem significatione dicta lusit interpretes πολιά

apud Pindarum Diti. IV. I 5. ut ibi iudicavimus. U. 880. Quod ex scholiis colligit, fuisse qui legerent, γάμους παρεμπολωντας ἀλλοίους ἐμου, errore ty-- Ροgrahi ita scriptum videtur Pro παρεμπολωντος. Νοhis recte codicum scripturam tueri videtur Gaissordius, cuius. sententia in Addendis assertur, modo ne Signa Parenth

V. 884. τμῖν δε παῖδες Ουκ ἀφροντίστως πιτ, ρ 'πoaλῆν εθζκε συν θεοις προμηθίαν. Porsonus ex Varai M2 inenarii coniectura, υμῶν. Sed docte monet Elnifiei L ita requiri εθετο. Pauci libri σωτ ρίαν, quod si prolim' mus, et .vμιν et ἔθηκε recte se habebunti r E uehu, ut. de scriptura incertus, vulgatam servavit, sed in Addendis animadvertit, hanc quoque, si recte intelligatur, defendi' 'posse. Hunc enim praebet sensum: vobis esseci ut s lauis prospectum sit, sive, ut aliis verbis dicamus, vobis

γυναῖκα. Id est,' inquit, μει ipse hoc a Creonte petere disitas, uxorem a patre petere iube. Hoc αι λα n sua lingua -- thera ' Non videtur haec interpretatio, 26 quae rectius in particulam τοίνυν quadraret, exha

234쪽

V. 9l0. Quae hic docte di putat Elmsteius de usu

particularum τi ei δε, quod ad summam rei attinet, valde probamus; sed quum non satis distin te rem exponeret, .lacium putamus: ut in quorum tam locorum explicationea vero aberraret. Nimirum ubi describere aliquem et qui sit indicare volumus, necessario /ι ἐν et δε adhibendae sunt quarum ιι ἐν quidem omitti potest, παῖδα si ν, ψι ν δ ὁμαιμον. At non omnes, quos attulit, loci eiusmodi descriptionem continent. Et quidem statim ipso Medeae versu , sic ille in libris Scriptus, πατρος νεαν γυναῖκα, δεσποτιν τ non δεσποτιν δ' , ut edidit Elin Ιeius, requirebat: nihil enim caussae erat, quare mulierem satis notam liberis suis ita describeret: sed potius, quod etiam ad mutationem facilius est, δεσποτιν γ ε/ιην. Argumenio enim opus est, cur exorare illam debeant: Drtite novam patris uxor , quae quidem hemia mea Ost,

potestatemque habet concedendi, quod petetis. Eadem ratio est in Euripidis Androni. 25. ubi Brunckius recte γε reposuit. Neque Sophoclis illud in Trachiniis v. I. asserri dei ebat, τυν ανδρα τον Goν ισθι, τον δ' εμον λεrco πατερα, κατακτεἱνασα, ubi descriptio quidem est, sed, ut λεγω indicat, diversissimi generis. Illud scribi

debet, τον ἄνδρα τον σον ισθι τονδ', εμον λεγω πατέρα, κατακτείνασα. Nam etiam de absente interdum

dam sententiam suam poterat, sed non ita ut secit. Nam si hic aliqua descriptio est, ad eam non Pertinet η κτα- νουσα : neque apte quis haec, quae diversissima sunt, ita coniungat, κτανουσα, ἐμὴ δε ιι τηρ. Debent enim, quae ita copulari volumus, coiti imilia esse, et unius generis diversae formae. Hic vero ri κτανουσα nominandae HERII. OP. IV. P

235쪽

ei, ite qua uim dicendum sit, illi coit: postea demum degra scribenda est. Nos quidem non dubitamu , quin ante illa L verba δὲ μ τηρ cxciderit versus liac seri ne sententia, ri του ιιεν αἰσχυντῆρος Αἰγίσθου ὁ ψιαρ. I euitiue de Eurip dis Iphig. A. I 55. etsi assetitimur Elin leto, ποσιν 42 γε σον scribenti, tamen, quod ait, Rei iii colaiecti iram, πατερα τον ἀμον ποσιν di soν, Mignificatu 'ram esse , sιῆ πατερα τον ψιον, ἀλλἀ πον ποσιν στ γει, iniquius dictum est. Quidni enim etiam lioc significetur, ιο στυγει πατέρα /ιεν τον ἐμον, συν δε πόσιν ΘV. 950. metra ita di posuit:

ξανθα δ' ἀμφὶ κοιμ'

Non potest dubium esse, qui haec et tragicis et Pindaro usitatissima metra satis cognita liabeat, describi versus hoc modo debere: ξανθα δ' ἀ/ιτὶ κοπιι σει τον Ῥιδα κοσμον αυτά γ' ἐν χεροῖν λαβουσα. Ultima ita emendavit Porsonus. Ehnsteius nihil cerii pro

unciare ausus est, quia antistrophae Verba, αταν δ' Ουχ . . υπεκφευξεται, non Congruant. At illud tamen, non Pin dari quidem, sed tragicorum usus docet, stropham huius generis siniri versu illi phallico, ita ut de strophici versuqscriptura non videatur dubitandum esse. Iii antistroplia valde nobis blanditur Porsoni coniectura, αταν δ' οDχυπεκδραφιε αι, vulgatam ex interpretatione ortam Pu- '. tantis. Ita Hesychius, υπεκδρύ/ιω, φευγαλ, Per con 'pendium scribendi, ni fallor, Pro υπεκφευγω. U. 954. Laudat Pus Elmsleium, qui, quum Reiskius πεπλους χρυσεοτευκτον τε στέφανον ConiecisCet, τε adsciverit, et χρυσότευκτον scripserit, repudiata Porsoniconiectura χρυσεοπλεκτον. Sed quod scripsit, πείσει Diuitia Cooste

236쪽

χαρις ἀμβροσιος τ αυγὰ πέπλον, χρυσοτευκτον τε στέφανον περιθεσθαι, eo non satisfecit nobis, nec dubitamus , quin, si accuratius locum considerasset, ipse, quod displiceret, depreliensurus fuisset. Libri omnes πέπλων vel πέπλου. Quumque haec praecedant, ξανθα δ' ἀμ φὶσιOlm τον κοσμον, αυτά γ' ἐν βουσα, quid attinebat iterum dicere, Vestem eam coronamque indui Illud satis erat, indutum vere ista iri. Quare scripsisse Poetam putamus: πείσει ἀμβροσιος τ' αὐγὰ πέπλων χρυσότευκτος τε στετανος περιθεσθαι:ut illa indual, pulcritudo suadebit et splendor divinus Destium, ex auroque facta corona. Apparet iam, ΟΡi- ranor, offensos librarios nudo infinitivos , quum

Praecedentes Versus non respicerent, accusativos PosuisSe.

V. 931. Quum legeretur, παισὶν ου κατειδὼς ὀλεθριον βιοτἀν προςἄγεις, ἀλοχρο τε σα στυγερον θάνατον, Elnasleius, reperto in uno libro, cui duos alios postea addidit Matthiae, ὀλεθρον. in alio varia lectione 38 βιοτα, uirumque recepit, ita habuisse scholiasten ratus. LEt βιοτα quidem sane habuit scholiastes, sed ὀλεθρον minime: nam quum dicit, oλεθρον τοις αυτου παισι καὶ τῆ νυμφη κατασκευάζεις, Verbum θάνατρον interpretatur: ολέθριον vero se legisse ostendit his verbis, ου συνεις τὼ ἐπ oλέθρω μηχάν=ῖμα. Quae sane ineptissima interpret tio est, sed tamen, ut illud, oλεθρον τοις αυτου Παισι καὶ τῆ νυμφη παρασκευάζεις, Pariem veri continet. Nam Elmsteti correctio vel Dropterea displiceat necesse est, quod frigide idem bis dicitur, παισιν Oλεθρον βιοτμ, et ἀλοχ ' θάνατον, quasi haec diversa sint. Recte se habet Vulgala, modo recte interpungatur: παισὶν, ου κατειδὼς 'λέθριον βιοταν , προςάγεις ἀλοχω τε σα στυγερον θάνατον. Liberis tuis, ignarus lolialis eorum Ditiae, i. e. morti a Medea destinatae paras uxorique ili'

ram nec .

V. 964. Verba μοίρας οσον παροίχη interpretatur, quamlum a pristina fortuna excidisti. Videtur hoc Ve-

237쪽

rum esse: ne quem enim os inlat, quod illud pristina non est in Graecis, reputet iii tantum perspicuitatis caus a . additum esse. Proprie enim dici debebat ti fortuna tua. Caeterum comparari Poterat Aeschrius in Suppl. 461 καὶ καρτα νείκους τουν παροίχομαι. Ita ibi legit scholi t . V. 96T. Dedii Elinsteius τεκνα sine articulo cum plerisque libris. Alii ex Brutichii coiitectura σὼ τεκνα. Si, ut nos existimamus, in Strophico Versu Oλέθριον genuinum est, a Paeone quarto incipere debet versus. Recte tamen articulum deletum censemus. Naim vel numerorum

Elegantia τεκεα scribi postulat Sed haec hactenus. Alio tempore reliquam libri utilissimi Partem Persequemur.

PARS IV.

B eliquum est ut Postremam partem Medeae perlustremus, et, quemadmodum instituimus, potiora ex iis commemoremus , in quibus Vel dissentimus a P. Ehnsteio, vel habemus, quod addi cum aliquo fructu posse videatur. Ac primo adverterunt nos verba, quae V. 102I. Ieguntur:

χωρεῖτε, παῖδες, εις δομου oτω ει μῆ θέμις παρεῖ

ναι τoiς ἐμοῖσι θυμασιν, αυτ o μελησε -δ ου διαφθερω. Quorum)Postrema quum Elmsteius recte Heathio et scholiastis quibusdam ducibus sic interpretetur, ut Medea nolle se misericordia irritum reddere tacinus avsuum dicat, anceps animi suisse videtur, quomodo quae praecedunt interpretanda essent, siquidem quid alii sens rint, dicit, non etiam, quid ipse censeat. Atqui perdita ficilia sunt haec verba, et maxime indigent idonea explia

238쪽

calione, Praesertim citium Permirum sit, quod in plerisque libris διομασιν pro or/ιασιν legitur, scholimine autem a l- nutatio ex Parte plane non quadret ad hunc locum. Sed haec quidem infra alio loco attingemus. Nunc satis habemus, monere lectorem, aposiopeseos si ra usum esse Poetam Post θυ/ιαοιν, et deinde apodosiii aliter conso matam subiicere. Nam quum hoc vellet Meilea: quom nefas cst Gil sc meo sacrisicio, tibsit, utioil debebat Ρer imperativum exprimere, ut ἐκποδων εστω, non Per futurum , in quo nulla Plane vis foret, si esset pro imperativo positum: ita loquitur: quem Nefas est uil sc meο --

ci scio. - ipso Diu rite facinus ego non reddam irritum. Intelligit Iasonem: sed . quum non possit iubere hunc abesse, quid, inquit, ad nae attinet, adveniat ille an absit: videat ipse de hac re: ego Perpetrabo, quod

destitiavi.

Ad v. 1024. assert Elin letiiq versus Neophronis o Medea, servatos a Stobaeo, qui ei duarum observationum DPPOriunitatem Praebuerunt, in quibus uti diligentiam laudamus. ita dubitamu tamen, an non sint verae. Vitam hic expromit, διαφθε νουσα ερχομαι ut vix Atticum no talis. Sed hoc qui leni ip e in Addendis Platonis auctoritate retractavit. Enimvero etiam si nullum exemplum in I=romptu esset, non debebat haec constructio ab Atticis

abiudicari. Quum enim εἶμι, ἐλευσομαι, ἐλθον cum Participio suturi coniungant, quidni etiam ερχομαι ' Sed

si rara sunt exempla, caussa haec est, quod omnino ra- , rus est usus Praesentis ερχομαι, ut non sit mirum, si in

tanta paucitate exemplorum verbum hoc habentium multo rarius etiam inveniantur loci Participium futuri adiuncti iiii habentes. Eiusdem generis altera obser atio mi, oro lata

ad v. 179.. quod Neophron dixerit, τι δράσεις, oi με; βουλευσαι καλως, πρι, η 'ξαμαρτεῖν, Euripidem πρὶν ἐξαμαρτῶν dicturum suisse, siquidem Attici pociae

non videantur πρὶν η dixi e. At etiam iii Prosa oratione rarum est πρι, η, si ad exempla nudi πρὶν compares. Cur vero Θ Nempe quia Plerumque πρὶν

239쪽

dici res Postulat, rarius πρὶν Disserunt enim. Similiter non idem est, utrum priusquam dicas, an prius, quam ). In Neophronis verbis si πρι, nil

dum Positum esset, ante capiendum esse Salutare consilium diceretur, quam quis Peccaret: quasi is Peccaturus esset capto consilio. At hoc vult, P tius esse, rectum consilium capere, quam Peccare: ita enim non peccatum iri. Ita in Aristophanis Pace v. 273. Buttia annum accepimus coniecisse πριν ῆ γε τυ, μυττω- τον quae perelegans coniectura est, et loco

illi accommodatissima. Nam εἰ πρίν γε, quod scholiastes

legit, friget.

am Aegro desideratur interpretatio ad v. 1024. L μεθ' r μων ζωντες ετ τι ανουσί σε./Nihil Elm,leius, nisi glossam attulit, ἐν Ἀθήναις. Sed etsi verba ipsa, si sic intelliguntur, Athonis te, animo, liberi mecum vivont

Obicctabunt, sensum aliquem praebent, tamen valde dubitari potest, an is iam non aptus sit. Petierat Medea, ut liberis, qui cum ipsa in exilium abituri erant, manere Corinthi concederetur, idque impetraverat. Itaque etsi

id non ea mente secerat, ut vere eos manere vellet, Sed ut occideret, tamen nunc, quum haesitat lacinus illud Perpetratura, non recte potest eo argumento a caede sa-cienda se revocare, quod liberi sui Athenis secum habit turi sint: non sunt enim ituri istuc, nisi iterum contrarium atque antea petat atque impetret. Deinde, ut putet se, abducere secum Posse liberos, non aptum tamen argumentum adhibet ad resutandam hanc sententiam, quum

flatim dicit, Ουτοι ποτ εσται τουθ', οπως ἐχθροῖ. ἐγω παῖδας παρθσω τους ἐμους καθυβρίσαι. Nam hoc in

manentes quadrat, non autem in abductos, quum ne ex- Theocritus I. 50. τὰ παιδίον ου πρὶν ἀνήσειν φατὶ πρὶν u κράτιστου ἐπὶ καθ ρ. Plutareth. Artax. 3. την μεν ἰδίαν ἀποθέσθαι στολη, , ἀναλαβεῖν δ' ην Κυρος ὁ παλαιος ἐφορει πρὶν ἡ βασιλευς γενέσθαι. Sed tamen verum videt , Atticis illud πρὶν dii non Placuisse.

240쪽

tos ab exsulandi necessitate ipsa ultro secum ductura sit. Quae quum ita sint, non videtur hic Versus vitio carere. Nisi aliud quid latet, putem scribendum esse, κει μῆ st εο ζῶντες ευτρα νουσί σε. Eo, quoia Divent, elicim-ουι uou mccttin, uic Obicctabunt.

Vatile ingeniosam emendationem protulit Elmst eius ad v. I 053. ubi quum in edd. legeretur παυρον δογενος δε πολλαῖσιν, in cod l. autem sere παυρον δε δοVel δε τι γένος εν πολλαιή ευροις ἄν ἐσως κουκ ἀπόμου σον τὰ γυναικων, inserto, μίαν ita scribendum iudicavit παυρον δε γενος s. ιιιαν εν πολλαῖς ευροις ἄν λως 'ουκ

quod semper Post /ι ἐν OD sequatur ὁ quare non probat Porsui lim παυρον γὰρ θνῆ γένος scribentem, tum simili. Heraclidarum loco, V. 328. ενα γὰρ ἐν πολλοῖς ισως ετροις ἄν, υςτις ἐστὶ sati χείρων πατρος. Laudare hanc

coniecturain quis dubitet: non puto tamen in textum recipiendam suisse. Nam neque parenthesis ista valde Placet, nec quod de particula δε post ιιἐν ου scribit: ,, ita si semper locuti sunt tragici, quis non videt, neque παύ- ρον τοδε δῆ γενος cum Musgra tu, neque παυρον γαρ δῆγένος cum Porsono scribendum esse Θ' idoneum inihi a guineuium videtur. Est illud ex eo genere, cui mea Sei tentia nihil plane tribuendum. Non enim sequitur, si Sae-Pe δε post Ου ponitur, semper id fieri debere: quid prohibet enim, quominus ullo modo consorinetur oratio, modo id apte fiat Θ Atqui aptissime dictum, quod PDr-Iius Posuit γάν. Nam si accuratius perpendas, videbis Sententiam, quae per δε opponi debebat, omissam esse, quia sponte ex eo, quod in medio positum est, intelligi Poterat. Plena oratio haec laret: uos quoquct Saphratis: Omnis quiuem non e natu raru ecti revia IeminMA'Sa-Pientire: seu viuioclum. Comparari potest Sophocles SMOed. R. 22 . κεἰ μεν φο δεῖται τουπίκλημ' υπεξελων L

δεν ' γῆς δ' ἄπεισιν ἀβλαβ ς, Praeterea exquisitius di-

라틴어 텍스트