장음표시 사용
241쪽
cimn videtur παυρον γεγος ἐν πολλαις, quam quod eum illo nimis litimili, ιιίαν ἐν πολλαις ευροις ἄν ισως, commutari velis. Denique Pro κουκ nolim o positum esse 'Reis io et Porsono ducibus. Certissime enim eadem ratione παυρον κουκἀπομουσον dictum est, qua usitatissimum illud πολλά και μεγάλα.
1069..οπως θρες ωσι non damnandum. Quum plerumque insignem diligentiam in usu particularum observando adhibeat Elmsteius, tamen v. IuΗ8. seqq. accidit ei, ut aliquam in hoc genere culpam admitteret. Porsonum enim sequutus, edi lit: καὶ δὴ δέ
δορκα τυνδε των ' σονος στειχοντ οπαδων, πνευμά τήρεθισμένον δεικνυσιν, ως τι καινον κακον. Alii δείκνυσι δ interpunctione ante posita. Praestarenos quoque Putamus δείκνυσιν, sed τε Prorsus negamus hic locum habere. Non poterat homo Graecus aliter, 'quam πνευμα δ' ηρεθισμιένον δείκνυσιν dicere. Eamque veram Puto Scripturam esse. Nam quod Musgravius coniecit, πνευ/ιά γ' ἐρεθισ/ιένον, Parum apte dictum videtur. Quod autem aliis ' Placuit, πνευμά τ' ἐρεθισ/ιένον ' δείκνυσι o . Plane ferri non potest. Longe diversum ab eo, quod moX sequitur,' V. I 090. ὼ δει- . νον ἔργον παράνομον τ' εἰργασ/ιένη, quod merito placuit
Elmsteio pro vulgato παρανο/ιως εἰργασμέν i, Vellemus' que recepisset. Ferri sortasse Posset πνενιι ατ' ἐρεθι. σμένον, etsi Vereor ut exemPla Pluralis numeri hoc sigili-1icatu apud tragicos inveniantur. Sed si δείκνυσι δε scri-
109I. In verbis nuncii, φευγε, φευγε, να tu λιπoves ἀπην*ν, μήτ' ὀχον πεδοστιβῆ, quum IIusgravius non sane temere Participio λιπουσα ossensus esset, Elmsteius satis habuit dicere recie sibi haec explicata videri a scholiasta, εἴτε δια νηος, ελε δί ὀχηsιατος, Onωςουν φευγε, ac deinde docet ναῖαν ἀπήνην navem esse. Bene quidem, Sed hoc si omisisset, aequius fer-
242쪽
rent lectores, quam quum illud omisit, quomodo partici- Pium λιπουσα iiitelligi deberet. Xeque enim intelliigi Potest, quomodo se ei sensus iii se possit, quem dicit scitoliastes, nisi quis λιπουσα velit negligones vertere, quod inauditum est. Νοbis, si vitio caret locus, lavpe holice loqui videtur truncius: fuge, nec ritivi ulla, nec curru relicto, quo ne quis persequi te Possit. 098. Νon attenderam, quum in parte terita huius censurae do v. 659. dicerem, ad ea, quae hic de ιιεν
interrogativo attulit Elmst eius, illum, ipsum versum et recie quidem ad hoc genus reserens. Vellem tamen distinctius dixisset ile ea re vir doctisqimus. Quantum enim
colligi potest, non ita, uti debebat, hoc μἐν intelligi
qui illud Aristophanis, vγιαίνεις μεν; interPretetur, Nanusne es' Si sic esset, etiamnum contenderem, non P0-3M luisse si ἐν poni v. 659. Sed lubens consiteor errorem Lmeum, qui non reputaverim, posse versum istum etiam sic explicari, ut recte se habeat. Et haec est illa ipsa ratio, quae commemorata Isic est ab Elmsteio, sed, ut videtur, non recte explicata. Nam ιι ἐν illud non ita interrogativum est, ut rectae interrogationi conveniat, i. e. ei, qua nescientes aliquid interrogamus, sitne an non sit r
Ium, ian non' non potuit poni. Sed ponitur haec particula tantum in interrogatione figurata, qua significamus, opinari nos illud esse, de quo intenogaimis. Vt isto in loco: opinor cole fas esse cogit cere oraculum 'Itaque υγιαίνεις μεν; non est, sanuSnc es' Sed, certe non insanis, opinor 8 Apertum est autem, cur hoc genus interrogationis ι ἐν requirat. Nam si explices, quae in breVe contracta sunt, hoc habes: opinor quidem Itia esse,
ficis dubstare cogor. Id egregie declarat locus Euripidis in Ione, quem attulit ElmsIeius. Continet enim plenam
Senientiam, addito opposito: ευ φρονεχ μεν, ii σ' ἔμηνέ τις βλαβq; surivm quidem toZe exopinor, nisi quium tem tuum perturbavit Z
243쪽
Leve est, Sed Limen rion Praetereundum, quod de πως et similiti iii vocabulorum usu in obliqua interroga , lione dicit Elmstetiis ad v. II 03. se hane constructionem Sisi comici sibi permittunt, exempla e tragicis afferre supervacaneum est.' I e istis quidem vocabulis nulla dubitatio est. Sed ne ciuis abutatur auctoritate viri doctissimi, quem haec putamus minus circumspecte seri Ρ,isse, quum ipse optime sciat, multa vulgaris Sermonis Propria esse, quae non liceat eo, quod in comoedia reperiuntur, etiam in imagoediam iifferre, monendum Duiamus, esse hunc Communis Sermonis usum, ut πῶς et similia etiam in obliqua interrogatione ponat, sed eam citam in tragoedia ad mitti. In subiecta adnotatione iraciat Elmsteius haec ex Ioue v. D. S. IIP. καὶ πῶς ἐν α ντρω παιδα GOν λ πειν.
λλ ς; A P. πιος δ'; οἰκτρα πολλα στοματος ἐκβαλουσ'hari. Quo in loco ως οἰκτρα legendum censet, fretus iis, quae ad v. 596. dixerit. Ibi ως in responsione graviter affirmare ostendit. Recte sane: sed ea affirmatio plane aliena ab hoc loco est, ubi nihil est, quod affirmetur, sed narrandum est, quod interrogatum erat. Conce dimus viro docti Mimo, soloecum esse πως δε, sed ita tantum, si dictum accipiatur pro onως. At id vetat adi cium δε, omninoque frigidum hic esset o πιδες, ut quod significet: quo nouo rausa sim interrogas r Nisi fallor, multo gravior hic. est interrogatio, repetens ipsum Senis verbum, quomodo 't)cro' i. e. tu vero dicere potes, ,, quomodo. Similis, sed tamen alius generis repetitio est apud Aeschalum in Choeph. τω. si Cani erus rectem emendavit eum locum x. πιυς ουν κελευει νιν μολειν '
IIIS. Laudabili diligentia etiam ad collocationem
verborum attendit Elmst eius, quae res nimium neglecta est a criticis. Non assetitimur tamen Di, quum e rias h
ius rei regulas invoniri negat. Sunt illae Plerumque certissimae, et pleraeque quidem rhetoricae, quibus etiam
in Prosa oratione sua auctoritas constat; quaedam vero
244쪽
citam ex numeris versuum Pendent, ut hoc in versu, ad quem haec adnotavit: οργας τ' ἀτίρει καὶ χολον νεάνιδος. Quam collocationem Porsonus recte praetulit alteri, καὶ νεανιδυς Nam quum in trimetro, cuius membra non per interpunctiones mutantur, Prima, tertia, quinta arsis Potissimos locos liabealit, consei tali elim est, in eos locos etiam verba potiora, et quidem etiam Ullabas eorum verborum Potiores incidere: ex quo intelligitur, Parum suaviter ita collocari Verba καὶ νεανιδος
χόλον, non secunda prioris Verbi syllaba, quae potissima est, sed ultima, quae nihil est nisi terminatio casum de signans, in quiniani arsin deposita. Multo gravius est alterum genus. Affert Elm,leius ex Hecuba v. 55. εκ τυραννικων δόμων, et ali luot alios Iocos, in quibus sunt δο ιοι τυραννικοί. Nihil in his arbitrarium: nam iii
omnibus, etiam Sine metro, neces-aria erat haec collocatio. Etenim δομοι τυραννικοὶ ita dicuntur, ut primarium sit domus, quae deinde amplius describitur a sitito adiectivo. 2 ραννικοὶ δομοι autem cum DPPosiatione dicuntur, domus, quae regum, non aliorum t.
Itaque necessario in Hecuba dicendum erat, Θις ἐκ τυραννικῶν Glιων δουλειον , μαρ εἶδες, quia regia cum ditio servili opponitur. Nolo hanc rem pluribus expli care: Permulta enim dicenda essent, in iisque etiam hoc, quibus conditionibus adiectivum ad oppositionem faciendam etiam post nomen poni debeat Ad v. II 20. recie observat Elmsteius, Voculas Ostia i cum suturo coniunctas proserendas esse cum interrogatione. Exemplorum in eam rem magnam vim adiicit: sed ex his illa tantum observationem istam Veram esse demonstrant, in quibus duo membra orationis unam negationem oυ communem habent, μη autem in altero
tantum membro est. Vt in Aristoph. Νub. 505. OD ita
λαλήσεις, ἀλλ' ἀκολουθήσεις ἐμοί; Eurip. Hipp. 498.
exemplis quia ου sine aperte interrogativum est, u
245쪽
cesse est etiam quoit Penitet ex isto ου, interrogati- .vuin obse. Hac igitur observatione motus Elnastutiis dis
serentiam inter ου μ' με νεις et ou stri μεινkς ita constituit, ut futurum Significet uένε vel coniunctivus autem ου ιανεῖς. Similia dixerat in Commentariis trimestribus VII. p. 454. Ibi vero ires sibi locos occurrisse ait, quibus nesciat quid iaciendum sit,
potest hic, quam nihil lucis sit, ubi non caussas aerii in indages. Quamvis enim ingenti exemplorum copia ad Medeam demonstraverit Elmst eius, suturum cum OD μη constructum vim Prohibendi habere, tamen, ut aperte dicam, nihil in ea re veri inest. Nimirum non in futuro 'illa vis est, sed in secunda Pers0na, quam ista exempla habent omnia. Itaque non verior est illa Observatio, quam Si quis contendat, ου cum suturo iunctum iubetidi signifi- cationein habere, quia ουχὶ συγκλείσεις στο/ια et similia
iubentis sint. Quod si ad id attendisset Elmst eius, in quo cardo rei versatur, nihil os sensus esset tribus illis exem-Ρius, sed vidisset, prohibendi significatum ab ilia propterea
abesse, quia non Secundam personam verbi habent. Nihilo minus illud verum manet, interrogativam e e Pan formulam. Interrogatio enim non ex persona verbi, Sed ex negatione ου pendet. Itaque selisus in illis tribus exemplis proprie hic inest: non to quisquam cae his sedi bus non tibilucet incitum Z i. e. non te sinet manere. Sinet vero. Aon te ego non sinutir umquom, vuGm-ris Digitantem Z i. c. non ego tibi resistam Θ Resistam vero. Aon ego te non tibine sinam' i. e. non ego in retinebo ρ immo retinebo. Est vero operae pretium etiam de ov si ' cum Coniunctivo quaerere. Cui formulae recte sane suturi signi- Duiligoo by Coost
246쪽
ficationem inesse contendit Elinest eius. Ei quamquam ea formula videri possit elliptica esse, quae plena talis sit, .ut saepius apud Herodotum, V. c. I. γδ. οὐ γα ρ ἐν δεινόν, sιη αλω ποτε, tamen, quum valde dura sit huiusmodi ellipsis ), quid impedit, quin eadem illa analogia, qua suturum, etiam Coniunctivum cum os ιι η coniunctum interrogantis esse censeamus p Notum est coniuncti, uin interrogative Prolatum quaerentis esse quid sieri debeat: ιω; o O; ὶ Itaque addita altera negatione, . Ov ιι 1i Ao necesse est Significet, Non non eiam Z i. e. non maneam Θ Hoc est autem eius, qui esse manendum Significat, ex quo consequitur mansurum esse. Habet hoc autem in omni persona locum. Aeschalus S. ad Th. 38. και τωνδ' ακουσας ov τι suri δολω, .His auditis, Non ego non cretar dolor i. e. non sim tutus a dolo p
i. e. minus Patiare quod in fatis est Θ Immo aeque Ρaseris. Sophocl. Ai. 560. Oυτοι συχα ν οιδα τις
ωρson; non te non laedat quis Z i. e. non te quis illa sum sinat ' Sinet profecto.
Aperium est, sive cum suturo, sive cum coniunctivis construantur voculae ου μ , ου interrogationi inservire, μη autem sacere ut verbi notio negativa stat:
ideoque negatio illa non Ou, sed μὴ est, quia μη nunam rei, sed cogitatioius negans est. Itaque οὐ M i μενεις; L
Videtur ea tamen vera esse. V. ad Sophocl. El. 1041. et ad Oed. COI. 1028.
D IIanc constructionem Schaeserus ad Demosth. Vol. V. P. 668. perinique exprobat F. U. Fritκschio. Non enim ille omnino in istis Luciani Iocis ου cum coniunctivo coniunxerat. Sed abripuit virum moderationis et modestiae commendatorem tumens dissicili bile ieeur, ut et hoc incautius scriberet, et illud considentius, non esse se appetentem soloecismorum. Huius quidem Soloecismi ego me reum latebor, ubi esse soloecismum ostenderit, removeritque quae eius exempla inVeniuntur.
247쪽
idem est quod οὐκ εἶ; et ou μῆ φιείνως idem quod οὐκ
ιω; Iam ilitelligi potest, cur quum ου ιι at tuticiae cum secunda persona suturi prohibendi vim habeant, eaedem particulae coniunctivo consociatae, quaecumque sit verbi Persona, vi illa Prohibendi careant, et nihil nisi simplex futurum significent. Nam ου cum suturo mirantis est, si ' quid non futurum sit. Quod quum secunda persona dicimus, Non tu fracies exspectare nos indicamus, lacturum esse eum, cui id dicimus. Id est autem monere, ut saciat. Quum autem ου iungimus coniunctivo, eius formulae longe alia ratio est. Nam nudus coniunctivus, ut ιω; delit, rantis est, i. e. dubitantis an non sit eundum, sive ire verentis. Addita negatione, dubitantis est an sit eundum, i. e. non ire, Sive manere verentis. Id est autem in omni Persona idem. Nam omnis deliberatio interrogatio est' . nostrummet ipsorum, quae etiamsi oratione ad alium directa Proseriur, tamen re ait nos ipsos pertinet. Nam Ovη ινς; et ου ιι' ι ; Ροsiremo nihil aliud est, quam ενυ δοξω ἰτεον σοί; et oυ δυξω ιιη λέον σοί; Quibus verbis neque iubemus neque vetamus, sed coniicimus, quid . suturum sit. Caeterum errare puto. eos, qui aο istum coniunctivi ita in hac formula necessarium esse existimant, ut ne gent aliorum temporum coniunctivis locum dari. Nam 'quod sere ubique aurisium usurpari videmus, nihil mirum quum sere omnis deliberatio ad sutura spectet, cui tempori acristi coniunctivus propterea congruus est, quia suturi exacti notionem continet. At fieri potest, ut etiam de re Praesente deliberetur, quum quidem quaerimus, quale esse iani nunc debeat id, quod nondum comperium,
quale sit, habemus. Eiusmodi videtur illud esse, quod in Soph. Oed. Col. I023. veteres libri praebent: αλλοι γαρ οὶ σπευδοντες, ους ου μ ποτε χωρας τοὐντες τος1 . ἐπευχωνται θεοῖς. Correxerunt eo in loco grammatici, alii ἐπευξωνται, alii ἐπευξονται. Quorum neutro opus videtur. Loquitur Theseus de iis, qui Oedipi filias per vim abduxerant. Eos alii, inquit, Persequuntur, quos
248쪽
quoid effugerint, et ex nostris finibus evaserint, non, opinor, vota iaciunt diis. Si ἐπευξοιπαι Vel επευξωνται scribitur, hoc dicit: non regent cliis gratias, quoia evaserint. Praesentis autem contulictivus eam vim liabet, ut iam nunc captos esse, ideoque diis non gratulari indicet. Id per aοristi coia iunctivum non potest nisi per
huiusmodi ambages exprimi, οὐ μῆ ευρεθωοιν i δ'
V. II 38. Quam nos ad Vigerum proposueramus huius loci interpunctionem atque explicationem, non Pro hat Elmfletu : idque recte videtur sacere, licet non dia. xerit, qua ratione ducius faciat. Putamus autem hoc eum, et iure quidem, sensisse, non apte haec coniungi: Dis illa in Iccio procubuerat, quum unus quaedam clum rem sustulit. Nihil enim ad rem, uirum statim an aliquanto post anus ista clamaverit. Tametsi vero recte a Vulgo Post πεσεῖν plenam distinctionem poni dicit, tamen L in eo non possumus ei accedere, quod ordinem verborum hunc esse vult: καὶ θρονοισιν ἐιιπεσουσα, ιιυλις φθάνει od iiii πεσειν. Nam ita distinciis verbis tamen, si Graecam esse orationem volumus,.ad φθάνει repetendum est ἐιιπεσουσα. Itaque cur non potius statim coi iungetuus, μολις φθανει ἐμπεσουσα /ιη πεσειν Nam sensum esse apparet:-Diae in lectum inciderat,
quum in eo fuit, ut, nisi in lectum incidisset, humi
Ad v. II I. vellemus praetulisse Elinsteium vulgatae accentus adiectionem, δόξασα που si Πανος οργἀς ητινος θεων μολειν, cui tuendae Schaeserum citat in indice i- ad Lamb. Bos. V. αλλος. HanC enim Vocem suppleri vult addens ex Actiis Apostolorum, Πετρος καὶ ot απο-ολοι. At hoc quidem Ionge alius generis esse, facile quivis in- telligat. In Euripidis Ioco si ellipsis ista admiitctur, 3 Vide ad Soph. O . Col. 1028. - . Di sitir Cooste
249쪽
nullum usquam erit tam necessarium vocabulum, quod 'non omitti Posse censeamus. Quare nobis considerate Porsonus ῆ θεῶν ex ed. Lasc. recepisse Videtur, quod est tilicuiuspiam deorum: quod contra ex vulgata scriptura necessario consequeretur, Panem non in diis
V. II 3. ad verba, oμματων τ' απο κορας στρεφουσαν, Heathii sententiam continet norat Elinfletu , ἄπο Per tinesin a verbo disiunctam censentis. Ipse quid sentiret, non indicavit, sed assentiri eum Neathio putamus. Nam liuod anastrophen accentus in Praepositione servavit, quum alii iii tmesi aut prorsus omittant accentum, alii in ultima collocent, non videtur inconsiderato secisse. Nos quidem, ut alibi demonstravimus, nihil putamus certius esse, quam Praepositiones Per Se non esse DX innas, ideoque, ubi aut post nomen, ad quod pertinent, aut ante nomen quidem, sed cum singulari quadam vi, aut Pro adverbiis, aut, quod eodem redit, in inaesi ponantur, retinere naturalem accentum suum, qui in disvllabis est in .
Denultima. Nam quod ἀνὰ et διά grammatici excipiunt,
merae sunt nugae. Nain quis credat, Homerum, nisi δία Pronunciasset, talem versum fecisse,
V. II 50. In iis, quae ad hunc versum in ima Pagina adnotata sunt, Verissime dictum putamus, Atticos, risi πεντεaους, εκπους, oκτώπους dixerint, tamen non dixisse πεντεπλους, ἔκπλους, oκτωπλους, πεντεπλάσιος πλασιος, οκτωπλάσιος. Sed quod addit Elinsteius, ubi oκταπλάσιος ex Aristophane attulit , satemur, nos non intelligere: - ident tamen oκτωδάκτυλον dixit Lys. 109. ' si Caussa huius diversitatis est, quod oκτωδάκτυλον com-
Positum est, Secus atque oκταπλάσιον. Nulla, ni in Pars, Orationis est, quae cum ἔκτω Coniuncta ὀκτωπλασιον malacere potest.' Videtur hoc dicere voluisse, numero-L rum vocabula primitivam sormam non nisi in compositione Duiligoo by Cooste
250쪽
cum nominibus rerum numeratarum servare. Nam etiam Oκταπλους et οκταπλάσιος origine composita sunt, sed eiust nodi, ut nomen numero nil tectum non rem numeratam, sed multiplicationem numeri ipsius significet. Ca terum si Attici in quibusdam compositionibus primitivam numeri sortitam servarunt, non sunt id existimandi secisse in omnibus: sed spectati diis in his usus est.-Νeque ita facile crediderim, dixisse Atticos etiam εκ ποδες divi sim, quod ex inscriptione apud Chandierum assert Elmst eius. Iulia enim in inscriptionibus vel ab iis, qui eas descripserunt, vel ab ipsis sculptoribus Peccata esse constat.
V. II 63. πυρ δ', ἐπεὶ κο/Dῖν ε σεισε, μύλλον δὶς τοσως τ' ἐλύιιπετο. Quum hic alii libri δις τόσον τ', alii dis τοσως, Omisso habeant, quaerit Elmsteius,
utrum relinenda sit an delenda copula, quam, ut ex nota marginali colligi licet, deletam malebat. Si deletur, sensus est: tibi coniam movero comit, potius cluplicata Di ursit sanaui L. At cur illud potius hic addatur, nulla Plane caussa est. Quare praestat, servari copulam: magis, et bis tanta Garsit 1lamma. Nam quum eam magis emicare dixisset, auget hoc etiam, non Paullo maiorem, sed bis tantam faciamo se indicans.
Ad v. 1185. quum probat Elmsteius, quod Matthiae in Gram. Gr. g. 521. dixit. usitatius esse imperfectum quam aol istum in eiusinodi sententia, qualis haec est: εἰ ει προς βίαν αγοι, σαρκας ἐσπαρασσαπ ύστεων, non abs re suisset, adiicere, eamdem, quam ubique, horum temporum rationem esse, ut norinus de re cito iranseuiite,c imperfectum de durante dia Catur. Hinc recte utrumque tempus coniunxit Thu dides VI l. I. ciuem assuri Maiihiae: εἰ μεν τινες ιδοιέν πη τους σφετερους ἐπικρατουντας, ανεθάρσύσαν τε αν,
καὶ προς ἀνάκλησιν θεων μ si στερῆσαι σφας τῆς
ριας ἐτρεποντο. Spem enim concipere brevis momentieSt: longius, orare deos. Saepe vero imperis reum etiam
saeΡius repetitae rei rationem habet, ut in hoc Medeae IIER M. OP. III. Q