장음표시 사용
251쪽
loco. Homerus Iliad. 232. quum dicit, πολλά,α ιυνξεἱνισσεν ἀρηῖψιλος Μενελαος οικ' ἐν ήμιετερω οποτε Κρητηθεν ἐκοιτο, Si πολλάκι omisisset, dixisset ξεινιζεν. U. I 205. libri praebeni: φίλαι, δέδοκται τουργον 'εος τάχιστά μοι παιδας κτανουση τῆςδ' ἀφορμῶσθαι χθονος, καὶ μὴ σχολον ἄγουσαν ἐκδουναι τέκνα ἄλλη.
φονευσαι δν ιενεστερα χερί quod Elmsteius κτα- νουση in κτανουσαν mutari mali, pariterque in similrloco Sophoclis El. 958. ἐστερημενη in ἐστερημενην, non 'magis probo, quam quod nonnulli apud Aeschylum
Prom. 2I6. προςλαβοντα scripserunt contra Plerosque. Iibros in his verbis: κράτιστα δή μοι των παρεστωτων - τοτε εφαίνετ εἶναι, προςλαβοντι μητερα, ἐκον τέκοντο .L Ζηνὶ συμπαραστατειν. Nam quum utra lue Constructi . recte se habeat, quid Vimpedit ambas coniungi Θ Talia corrigere, id est, mea sententia, libertatem, in qua marcima venustas est, ereptum ire sermoni Graecorum.
Ad v. 1209. speciosius nobis, quam verius disserere . videtur Elmsteius de constructione Verbi μελλειν. Quod ubi cunctari significat, ne futuri quidem infinitivum, nedum aoristi adsciscere contendit: ideoque iii Phoenissis v. 306. θιγειν in θιγγάνειν, . et in Rheso V. 6 4. σω- σαι in σωζειν nulla. adiuvante librorum auctoritate mutat. Νοs Primo quaerimus, cur aοristi infinitivum, magis etiam, quam futuri ab isto verbi ἐλλειν significatu alienum putet. Aorisius enim cur excludendus sit, caussa nulla apparet: cur autem futurum non adhibeatur, satis, Planum est. Μέλλειν quum Ρroprie esset curare, uel berare, duas accepit significationes: Pro iis, quae opposita cogitantur. Nam qui deliberat, aut cupit facere, aut sacere dubitat. Si cupit, facturum credibile est: unde μέλλω ποιεῖν idem sere est quod πο σει cor quare non est mirum saepe in hoc significatu infinitivum futuri ad-' iungi. Sin dubitat quis facere, consentaneum est, eum non esse facturum. Iunc igitur si dicere volumus quid
252쪽
agat, non recte futuro utemur, quia nihil facturus est, sed nonianare debebimus id, quod nunc agit: id est autem deliberare. Itaque quem cunctari isto verbo indicamus, eum semper deliberare, numquam sacere dicimus. Ideoque praesentis uilinitivo utimur, μελλει ποιεῖν dicentes, quod est, ου ποιει, αεὶ μελῶων. Nihil vero ob tat, quili etiam noristi infinitivo Iocus concellatur, ubi quidem de re cito traii eunte sermo sit. Ita in duobus illis exem-Ρlis, quae corrigi vult Elmsteius, aperium est recte positum esse a risium, ut in caeteris, quae attulit, recte est praesentis inlinitivus positus, quum omnia rei diutius durantis significationem admixtam habeant, nisi illud unum
velis excipere in Heraclidis v. 10 5. τί δῆτα μελλετε
κτείνειν τον ανδρα τονδε. At hoc quoque recte dicium, quia κτείνειν saepe nihil aliud est quam Iurrare caeclom: unde paullo ante v. 1026. similiter κτεινε, non κτεινον scriptuin videmus. Quod existimare videtur ElmsIeius, Ionge alio sensu aοristi infinitivum adiungi, motus videtur uno tantum, quod asseri, exemplo ex Aristoph Av. 365. ειπε ιιοι, τί /ιελλετ', ὼ πάντων κακιστα θηρίων, ἀπολεσαι παθοντες Ovθεν, ἄνδρε καὶ διασπάσαι, τῆς εμῆς γυναικος Oντε συγγενέε καὶ φυλενα; At ibi noristus propter illam, quam dixi, rei cito transeuntis notionem positus est, quae si aliena ab hoc loco esset, Praesensis infinitivum adhibuisset Ari tophanes. quemadmodum secit
Aeschylus Suppl. v. I065. τί δε ιιέλλω φρενα ίαν κα- θοραν, ὀφιν ἄβυσσον; Sed veniam nunc ad Euripidis
locum, ad quem illa adiicitavit ElmsIeius. In eo loco quum haec verba legantur: τί μελλομεν τα δειναναγκαια μη πράσσειν κακά; Elmsteius ad aliorum exem- L .plorum similitudinem μὴ in μῆ ου mutandum censet. Ita
dici potuisse, non est dubium: sed si ita scripsisset Euri-Pides, sensus laret: quid cunctamur, quo minus dirum illud et necessarium mulum perpetrem Z Quum autem omisit ου, multo est sortius loquutus: quia cunctamur, ut illud malum ne facismus' i. e. quid cunctor , tamquam non factura, quod fieri debet ρ De ea diversitate disputavi ad vigerum p. 800. Itaque tantum abest
253쪽
ut μη ου rePonendum sit, ut multum praestet
v. III 2. In verbis, ερπε προς βαλβιδα λυπηραν βίου, Elmsteius βαλβιδα interpretatur ἀγωνα. Nobis
rectius videtur scholiastes sensum verborum indicasse,
quum dixit δυστχους βίου. Nam limen significat: vide ad Antig. Sophocl. I 31. V. I 214. ita loquitur Medea: αλλα τήνδε γε λα- λου βραχειαν ἐμεραν παίδων οέθεν, καπειτα καὶ γὰρ ει κτενεις σφ' ομως, φὼ.οι r εφυσαν, δνςτυχος δ' εrti, νον . Ibi quum aliquot libri φιλοι τ' exhibeant,
Elmsteio scribendum Videtur, φιλοι τ ετυσαν, δν υχζς τ' ἐγω rvνv, Simulque ad eaindein normam ires alios
Iocos in quibus τε et M Oppositae sunt, corrigi iubet. Atque hoc quidem saepe a nobis monitum est, recte. inferri δὲ pro ubi quidem, quae ut partes disiungi co Perant, sibi opponuntur, quoniam aliquid continent, quo Possint sibi opponi. Nam ubi nulla cogitari oppotitio Potest, nemo non videt, M' non posse admitti. Itaque vellemus abstinuisset vir doctissimus manum ab istis tribus locis, in quibus nihil est, quod τε et δε coniungi prohibeat. Ad Medeae autem verba quod attinet, ne ferii quidem posse geminum τε existi amus. Posset, si haec tantum diceret Medea: και γαρ φιλοι τ' ἔφυσαν, - δη - χῆς τ' ἐγω γυνή. - Νam iis tum Procedinent sententiae; postea Iuge: nam et illi curi sunt, et ego sum itinetiae. Duplex enim . caussa lugendi asserretur, si quod liberos, qui cari essent, amisisset, Et quod ipsa esset in&Iix 'Posset vero . etiam secundo Ioco δέ Poni, b quemadmodum Latine vertia recte diceres: num et illi Cari sunt, ego iaciem infelix. Inciperes enita orationem, ut partiturus Iugendi caussam in duas partes, mitialem liberorum, et infestunium matris: sed exorsus partitionem, quoniam etiam oppositae sues illae partes. opponeres, hoc modo: num illi curs sunt, ego autem misera. At neutr6 mο-do loqui potuit Medea inseriis illis εἰ κτενεῖς oμως, quia
254쪽
utroVis modo Perversa enasceretur sententia. Νam si bis
Ponatur τε, sensus erit: nam Cliamsi occiuis, et illi curi sunt, ct ego miscam. At illi quidem, etiamsi occiduntur, cari sunt: non alitem ipsa. etiamsi occidit, misera est, sint potius ob id ipsum, quia occidit. Non melius res procedet, bi τε et di contuligas. Tum euim sensus hic erii: nam, clium,i octauis, ει illi ciari sunt, ego rautem misci G. . Hoc est enim idem, ac si dicas: nam etiamsi occidis, otiri sunt illi, ego Demo misera. Qua in senten-39stia eadem inest perversitas, quia mater interficiendo libe- Lms, non, etiamsi iii torsiciat, misera erat. Nam quae tandem haec ratiocinatio est: interficiam vos, et deinde lugebo infortunium meum: nam etiamsi vos interficiam, misera ero. Iinitio si misera est, etiamsi occillat liberos, nece liberorum se indicat vi tori posse liberari a miseria, sed tamen non liberari. Quod si non liberatur, non opus habet interlicere Iiberos, ut lugere insoriunium Suum PDS- sit. Apertum est alienissima haec esse ab huius loci natura. itaque sola reliqua Ust vulgata, iii qua nihil est quod reprehendas, ut quae hunc sensum Praebeat, P0Siculumbo: nam otiamsi vos occidum, curi ccrte fuistis,mo autem miscuo sum. Ita illiae quidem lugendi caussae, Sed illae non coniunctae commemorantur, una, quod liberi, etiamsi eos interficiat, tamen cari fuerint, altera, quod intersectis miseram se fore sentiat. Non satisfecerunt nobis viri docti in carmine melico, quod est a V. I 1μ. quod qui consideraverit, facile videbit, quum in in antiquitus corruptum esset, a metricis uicumque correctum esse. Sed ut aliquot versuum insolen-
te numeri de vitio admonere Poterant, ita magis etiam quod Primum omnium respici debet, sed saepe a criticis
aut PD-iremum, aut nou respicitur omnino, Sensus Verborum, quid corrigi debeat, ostendit. AdMeum ipse in Elein. d. motr. P. 257. ubi hunc locum attigi, lioli satis attondi. Versu I 219. Elm,leius Seidlero auctore αελίου prima brevi esse Putat, eamque Ob caumam in antistro-
255쪽
eis dixi ad Soph. Trach. 832. quod exemplum Iereor ne unicum sit, quod iure assem possit. At non eadem in omnibus numeris licentia conceditur, nec quod in trimetro solutionibus pleno fieri licet, continuo etiam ad alios xersus transferri poterit. Hic quidem tanto magis dubia est illa correptio, quod in antistrophico versu alii libri s lum ματαν, alii αρα μάταν, alii καὶ ματαν, nullus μάταν αρα habet. quidem si admittitur, rectu omnino μάταν αρα scripsit Elmleius. Nam ἄρα μάταν, quod Seidlerus recepit, ne ipsi liuidein hodie probari puto. Durum autem foret, si quis ita vellet interpungi: μάταν /ιοχθος ερρει τεκνων
Mihi codicum di crepantia nihil nisi correctiones mei ico- . rum videtur continere, quum excidisset Ρarticula, quae a poeta posita suerat et Is ita, nisi fallor, Fcripserat: μάταν τοι γε,ος φίλιον ἔτεκες. Ex quo Verisimile est, 'Aλίου .in simplia scribendum esse. Sequuntur mox haec: οας γαρ απο χρυσεας γονας εβλαστεν. θεῶν δ' αιμα πίτνειν φοβος va ἀνέρων. versus distinctos praebuit Elmst eius. Respondent his in antistropha: -
δειλαία, τι σοι φρενων βαρυς -
Μetra haec ex parte apparet ei insueta esse et corrupta. Libes nihil variant, nisi quod nonnulli αιματι Praebent, quod et Seidlerus recepit, et Praeferre videtur Elmsleius. Ac Seidlerus quidem duos primos versus ita scripsit: Ita τας σας γαρ απο χρυσεας γονας ' ἔβλαστεν -δ' αῖματι πιτνειν, quibus i respondeant haec: Disitirco by Corale
256쪽
δειλαία, τι σοι φρενων βαρυς χόλος προς πιrνεῖ, καὶ θν μενῆς. At nec libris firmatur τας σας, et languet articulus, Ver-
susque ex dochmio et dipodia iambica Constantes, non, uti decebat, singulis inter se syllabis congruunt, Dinniit que Parum Venusti sunt. Aliam inelniiii, audacioreii .quidem, sed multo elegalitiorem coniecturam Midleri:
δειλαία, τί σοι φρενοβαρζς χόλος προςπιτνεῖ.
At quocumque modo ista scribantur,autraque in strophaselisus laborat. Primum αι/ια πιτνεῖν cum Parte librο-rum et scholiastes legit et scriptor Christi pallentis, estque ea Certissime vera scriptura. Nam hoc dicere debet Chorus, metuendum esse, ne liberi Medeae, divinitus or- . tum genus, Pereant. Illud vero inepte diceret, Ii heris metum se, ne Pereant. Nam et nesciunt illi, quid mater agitet, et si scirent, ac metverent, nihil.aliud dice-Tet chorus, quam sibi mortem timere eos, qui ab diis oriundi essent, non illud, quod debet, indignum esse, Perire genus divisiunt. Quum ergo αιματι omnino Prava
scriptura sit, nihil aliud relitui uitur, quam, si quid in ea. Scriptura Veri est, Ullabam τι alius vocabuli vestigia con linere. Alia dubitatio de anti trophicis est. Nam quid hoc est: δειλαία , τί σοι φρενῶν βαρυς χυλος προςπιτνεῖ, καὶ δ ςsιενῆς φονος ἀμείβεται; Scholiasies: φονος των
παίδων ciμείβεται καὶ διαδύχεται τον Patet uecessitate, propter inopiam melioris explicationis, extoriam esse hanc interpretationem. Inepta enim sententia est. di que enim caedes dici potest in irae locum succedere, amCum Ea lue iCes permutare, quia in occidendo ira ut quum Lmaxime viget. Itaque quis non, semel hac de re adna
uitus, statilii videat, longe aliud quid hic requiri: quod
quid sit, non potest obscurum esse: nam Glaucae necem
excipit caedes ipsius Medeae liberorum: a iam by Cooste
257쪽
βαρυς χολος προύπιτνει, ε καὶ δυς υνζς φονον lφυνος.αμειβεται; Primus horum versuum et tertius iambici iψchiori liogici sunt. Hinc Strophicos ita, opinor, liccbit resiligere: Gας γαρ απο-IPPσεας . γονας εἰ λαστεν δ' αἱμα τοι πιτνειν φοβος υπ' ἀνάρων. Quid exciderit post εβλαστεν, non ausim Coniectare. Si liber aliquis ε βλαστεν γονῆς Praeberet, elegant si inuin et aptissimum foret, σας γαρ ἀπο χρῖ σεας, uναξ εβλαοτεν γονας. Versu 1226. I 22z. miramur, quod Elnasleius quam probat Seidleri transpositiovem verborum φονίαν τάλαινάν τ' in textum recipere dubitaverit, qua nihil nec facilius nec certius inveniri potest.
V. 1235.iquae leguntur, explicatu perdi inicilia sunt: χαλεπἀ γ ἀρ'ἴ ροτυις υμογενῆ sMάσματ' ἐπὶ γαιαν αντο- φονταις ξυνφα πιτνουντ ἐπὶ do ιοις δε . Ea Elm,leius sic construenda Putai: χαλεπα γὰρ βροτοις ἐστὶν o ιογενῆ μια ιατα, τουτέστι , Qq ξυνωδἀ νευθεν ἐπὶ γαιαν πίτνοντα auro poνταις ἐπὶ δόμοις. Vtilina eo modo dicta censet, ut λίγος ἔπεσέ μοι ἐπὶ κεφαλῆ, nihil
tamen Obstare monens,,quo minus αυτο γονταις Pro ad'
iectivo accipiatur. Νοbis' hach in explicatione illud non Placet, quod ἄχη θεόθεν ἐπὶ γαιαν ἐπὶ δομοις πιτνειν
dicuntur. Insuetum est enim tragicis, in huiusmodi quidem re, quae ab diis veniunt, in terram venire dicere. Potius ἐπὶ γαιαν nιτνουντα ad μιάσματα Periinere, et sanguinem humi profusum intelligi, permultis confirmari exemplis potest. Itaque sic videntur haec verba intelli'
genda esse: χαλεπῶ γάρ βροτοῖς ἐστὶν Ομογενῆ φάσμα-
258쪽
τα ἐπὶ γαιαν πιτνουνα, αχη β εο ν ξυνωδὰ ἐπὶ donoις αυτOφυνταις . gr reis CSt Cuim mortalibus cognatus 9annuis humi pro fusus, uolor clivinitus congruus expetens in parriciuam uomum. Ad ξυνωδὰ intelligenduin αυ- τοῖς ex δομοις . non enim haec vox cum particula ἐπὶ construitur, sed ipsa μιασματα dicuntur ἄχ' esse ἐπὶ δομοις αυτοτονταις, i. e. in dolorem vertere expetentem in parricidas.
1263. librorum scripturam, δεῖ γαρ νιν δη γῆς
σφε κρυφθλιναι κατω, Elm,leius, quum alii νυν Pro νιν Posuissent, ita mutandam censet, ut Pro στε Scribatur γε, asta Inultis iue exemplis cui uiriliat consociationem particularum L- γε - illas autem Voculas, rύ0 νυν, qui coniunxerit neminem se reperire ait. Nobis, an γάρ νυν hoc loco scribi possit, ex illa quaestione Pendere Videtur, an νυν correptum temporis significationem recipiat. Id quod non putamus negandum esse. Sed missam sacere possumus hanc quaestionem, quilin neque νιν neque σφε ab hoc loco removendum videatur. Multis enim modis Pr nomina mutato tenore orationis iterari a Graecis solent: quorum unus regi notissimus ille, cuius exemplum est apud Sophoclem Philoci. 3I5. οις 'Oλυμπιοι θεοὶ δοιέν ποταυτοῖς άντίποιν ἐμου τυχειν. autem modo, quo Euripides hic pronomen iteravit, saepius usus est Pausa
nias, ut Il. 3, s. ων ὀνοματα μέν σφι u Μέρμερος καὶ Φερης. Et VIII. II, 2. ταυτας φασὶν οἱ Ναντινεῖς μετοικῆσαι σφῶς τὰ ἐπὶ τω θανάτ ' του πατρος o νείδοτευγουσας. Et cap. 2 , 2. τουτους ἐγω παρέχειν στῶς vδωρ ψυχρόν. Iierum dicetur de hac loquendi ra- . . tione ad v. 1332. Sed haec quidem minima est, aut nulla potius in F uripidis loco disti cultas. Aliam, quae vere dissicultas dici potest, ne animadvertisse quidem Videntur critici. Vide enim, quid ilicat Iason: δεῖ γάρ νιν ῆτοι γῆς σφε κρυφθηναι κάτω, Meti πτηνὰν αραι σωμ ἐς αἰθέρος βαθος, εἰ μ)ὶ τυράννων δωμασιν δωσει δίκζν. πέποιθὼ άποκτείνασα κοιρανους χθονος, ' i. θωος αυτη τῶνδε φευξεσθαι δομων;
259쪽
ιασιν δωσει δίκην, quod saltem ita rectius diceretur, εἰ τυράννων δωμασι ιι ii δωσει δίκρὶν Θ quem autem Porro non interrogatio illa, πεποιθε φευξε σναι, male habeat, quam opportebat Per superioribus adnecti Θ Deni lue quid αυτ i sibi vult, quod plane hic Otiosum et super acaneum vocabulum est Θ Ab libris parum auxilii accedit.
Nam quo i unus codex a Prima manu, alius a correctore
Praebet, /ιζν Pro εἰ siti, iure damnasse videtur Elins-leius. Est illa, ut Ogo quidem Puto, correctio cuiuspiam, qui sentiebat laborare hunc locum. Aliud legisse videtur scholiastes, cuius interpretatio eam ipsam sententiam
Praebet, qua hic opus esse apparet: δει γαρ αυτὴν si καταταρταρωθῆναι, si ἀναπτῆναι, εἰ ἄρα πέποιθε iiii
δώσειν δίκρν. Quem quum εἰ πεποιθε coniunxissuPateat, quo laeto tollitur inepta ista interrogatio, facile intelligi potest, in verbis τυράννων δωμασιν δώσει δικλῖν aliquid latere, ad quod . θ γυς αυτ i tanquam appositum reserendum sit. Poterit id, nisi salior, lenissima mutatione restitui, loco ita relicto: δεῖ γάρ νιν ητοι γῆς σφε κρυφθῆναι κάτω, si πτην νυν ἄραι s Θι ες αiθερος βαθος, τεἰ mi, τυραννων δωμα θ' ινα δώσει δίκην,
πεποι F, ἀποκτείνασα κοιράνους χθονος, άθωος αυτη τῶνδε φευξεσθαι δομων. Oportet eam, inquit, aut terra occultari, aut in altum aetherem avolare, ni si,/ubi regia domus poena- dabit, sperat, occisis regibus, ipsa immunis Poena ex hiA aedi- .lius evadore. Regiam domum quum dicit poenas dare,
Glaticen et Creontein iiitelligit, qui poenas dent Medeae divortii atque exsilii. Recte Elin letus v. I 271. vituperat eos, qui verba, δράσωs οἱ προς κοντες γενει, ita interpretati sunt, ut si μέ τι δρασωσι scriptum esset. Sed quod ipse existimat, haud dubio Euripidem scripsisse, τι δράσωσὼ id nobis non persuadeti Nam ut conceda-
260쪽
mus, paullo durius esse, αυτους intelligi, quamquam ut non est eiusmodi, ut magnam Offensionem hal,eat, quid obstat, quin nihil plane omissum statuamus, quum re te Omnia Procedant, si sic interpretamur: Dcni ut vitam liberorum meorum Conserviarem , nc quid propinqui in liantur, caedem a mGirc eorum perpesi Glam Ninuictituri. Non magis in locis, quae ex Philocteta et Ue cule furente assert, 1i et ἄν tu νιν mutari opus est. V. 1306. legitur, o εστιν, ηυς τουτ' ἄν Ἐλληνὶς γυνη ετλεγ πυ es. Vbi quum duo codd. habeant, οπικεστι του γ ῆτις ἄν, Praeserenda videtur fortior verborum collocatio, ουκ εστι, τουτ' ἄν
k εἰργάσαι. Eιργάσω quidem ipse concedit non opus esse mutari. Concedet etiam, ut speramus, de Particula τε. Nam si illa speciavit, quae ad v. 1039. attulit, iubet autem illa conferri) sallitur. Neque enim hic exaggeratio est, ut in illis locis, aut in Oed. R. 1224. Οι' εργάκουσεσθ', o ια δ' εἰςo εσθ', οσον δ' αρεισθε πενθος, sed, si hic δε scribitur, vere Oppositio est, quam explicatius ita exprimas, οια μεν πέπονθας, οἷα δἐ ειργάσω. At quum haec non minus recte ut coniuncta,nquam ut opposita Proserri possint, oια πέπονθας καὶ ota εἰργάσω, Patet, etiam ota τε recte Se habere.
V. 132I. haec leguntur: συ δ' Dux εμελλες, ταμ ἀτιμάσας λεχ η, τερπνον διάξειν βίοτον, ἐγγελων Ῥοί, ουθ η τυραννος, Ουθ' ὀ σοι προςθεἰς γαμους. εων ανατε. τῆςδε μ εκβαλειν χθονός. Elmsteius, illa opiniono ductus, de qua in Prima Pario huius scriptionis ad v. 4. disputavimus, edidit ovae η τυραννος, ουδ' ὀ ool προς ἐς γάμους, contra Omnes