장음표시 사용
261쪽
libros. Νon negamus, ex usitata con fruenili ratione ita
L vulgatam corrigi. I t Onim hoc in loco eadem, quae in multis aliis, negligentia orationis. Nam quum dicere vellet, Oυτε GD, ουτε ὐ τυραννος, ουτε Κρεων τερπνον διάξει βιοτον, in media oratione mutat dicendi formas, . addito alio iii sinitivo. Similem aliis in particulis ilegii - 'gentiam ipse Elmsteius ad v. 12Sa. in his notavit: cu i διπλουν κακον, τους ιι ἐν θανοντας, τλῆν δε τι σω/ιαιφονω. Sed ut ad ovτε redeam, iis, quae ad V. 4. attuli ), addam hoc Platonis de Rep. VI. p. 508. A. ot κ' εστιν ηλιος η υψις, Ουτε εν ω ἐγγίγνεται, o dii καλου- ιιεν Oμμα. Ita recte edidit Belikerus,rioini,sis codicum .' auctoritate Verbis ot τε αὐτ , quae vulgo Post inserebantur. Hoc enim dicit Plato: neque visus Sol est, n quo oculus. Simillimus locus est lib. III. P. auri. A. εῖ . ποι ιεν δ' αν ἔπι Ουκ εστι τοιουτος ἀνῆ ν ἐν τὶν πυλει παρ M. μιν, Ουτε δε γιις ὐγενεσθαι. Quae si ut con-- iuncta cogitantur, neque: sse illic talem virum, nec tole-' rari, recte positum est ουτε Sed ibi ne Lerus, codices, ut credi fas est, sequutus, oi δε edidit ): quo sacto haec ut disiuncta cogitantur, non adesse talem vimina, neque vero Posse adesse. Reisitus citium in commentationibus criticis ad Oedipum Coloneum p. 259. ou vel si hi sequente Oυτε Vel ιι, τε negat Pro ovτε ei ιι τε Positum putari Ρosse, ii uia Sic etiam Simplex τἐ posset duplicis vim obtinere, argute dicto incautum lectorem soriasse saltat, cau- lii A non sallet. Nam quod primo adspectu absurdum est, semel Positam vocem duplicis vim hal, ere, desiuit
absurdum esse, ubi reputaveris, in sermone vocem, qua verba pronunciantur, audient in de omissione admonere.
Itaque iam ad v. . dixi,,aliter Pronunciari Ουκ - ουτε, ὶ Vido etiam ad Soph. Ai. 282. 1178.
Edita diversitate scriptui arunt, libros oυτε habere cogito-vi. Etiam Stalibamilius ουδὲ exhibuit , nihilἰille do librorum scriptura dicens: ut Miser a videatur sequutus esse.
262쪽
2M .ub ου Pro ODτε Positum sit, quam ubi secus est. Sed ut etiam prius τε omissum. quod fieri posse negat Res igius coii firmem, quis negabit id sactum esse in his Aeschrit
τουτων προμανυς ουσα, πολλα δ' Οιο/ιαι ψευσθεισα παιδος σπαι γάνων φαιδρυντρια, γνατενς, τρωτεύς τε ταυτον εὐχετον τελος. Nam prior vox, γναφευς, quoniam Sine altera, τροτενς, nullum hic sensum Praeberet, necessario aliter Proiiuiicianda est, ac si τροφευς etiam omitti Posset; atque ita quidem pronunciatur, ut et voce Paullum erigatur, et brevi pausa lacia indicetur partem tantummodo nomina tam esse rei, cuius iam altera pars nominanda sit. Id vero idem est, ac si Plene dicatur γναφευς τε τροφευς τε. Intelligi potest ex huiusmodi rebus, non satis esse, graininaticum rigentibus oculis litteraes intueri, sed vivam animo suo vocem loquentium repraesciitare. Maius enim quiddam aliive divinius est sermo humanus, quam quod totum mutis litterarum siguris comprehcndi queat. V. 1326. legitur. και Σκυλλαν, ii 2 υρσηνον ωκζ- '. sεν πεδον. vltimam Vocem quum glossa codicis Par. A. 402on, λαιον explicei, sπεος cum Brunckio edidit Porsonus. L . Probabilius Elmst eius πετραν. Vereor iam it, ne non inii; idonea caussa mutaverint librorum scripturam. Nihil
videtur aliud dicere pocia, quam quoil Apollonius Rhodius IV. 828. 2κυλλης Αυσονίης. re v. I 327. opus suisse puto, ut χρῆ ReisHisenientia in mutaretur, si quidem adhuc oportere . laedi Iasonem recte dicit Medea.
V. 1332. quod legitur, ου τοίνυν ὴ 'μῆ- ντ' ἀπι0λεσεν, ita corrigendum coniicit Elmst eius, ουτοι νυνη 'μὴ δεξιά scp ἀπώλεσεν, asserens Alc. III. ουτοι πρός
imoν r ωλετ. ovκ ἐρεις τοδε. Recte eum Putamus particulam τοίνυν ab hoc loco alienam iudicare, sed ne νυν
263쪽
quidem serendum videtur, quod non minus abhorrui ab huius loci sententia. Erit fortasse, qui ad exemplum Ver- sus I 263. scribi posse coniiciat, ουτοι νιν δεξιά σφ' απώλεσεν. Verum id hic quidem reponi non liret. Nam huiusmodi iteratio pronominis ibi tantum admitti potest, ubi ex duabus locutionibus constata est oratio. quum ali ter incepta aliter ad finem perducitur: ut isto in loco: δειγαρ νιν, P0st quae Verba Paullum consistere vox debet, ῆτοι δει γῆς σφε κρυφθῆναι κατιο. Similiterque in
exemplis, quae ad eum vorsum ex Pausania attulimus.
Itaque hic haud scio, an s τε debeatur librariis, quum νιν , in νυν abiisset, ut sic potius scribendum videatur: ουτοι νιν δεξια γ' απωλεσεν. T. ad δεξια , non ad addi debuisse, ex eo apparet, quod δεξια πPο-
V. 1334. Laudamus, quod repudiavit Elmsteius vulgatam scripturam, λέχους στέ γ' ἐξίωσας Ουνεκα κτανεῖν. Sed quae hac opportunitate plurima asteri exempla, in quibus γε in interrogatione positum deleri . debeat, in iis non interrogatio caussam continet, cur delendum sit γε, sed quod in plerisque illorum exemplo rum, etiam si abesset interrogatio, ferri ea particula non posset. Nihil enim interrogatio Per se quidem impedit, quin γε ponatur. Vt in Antigona v. 502. καίτοι ποθεν
τῆςθ' αρχειν χθονός; Vbi non, ut Elmsteio videtur, γε . ad sequentia pertinet, ut sit Pro τῆςδε γε χ λονός, quod fieri per collocationem particulae non potest, sed ad ipsum Verbum χρῆ ' ποτιει ario alium, quam mo, huic regioni importire' Ad v. 1314. in Neophronis fragmento a scholiasta
servato quaedam Praeclare emendavit Elmst eius. Sed et lacuna, quam in versibus istis esse putat, uno Verbo transposito removeri potest, et non satis eleganter βροχοντον ἀγχυνζς dictum siletur, et denique displicet ἄλλοις
264쪽
μυριοις ε νημεροις, ubi P0lius aut τοῖς αλλοις, sine M ινριοις, aut τοῖς μυρίοις sine ἄλλοις exspecies. Qua- Lre emendationem fragmenti illius ita demum perlici Putamus: τελος φθερει γαρ αυτος αἰσχιοτροβροχωτον ἀγχονην ἐπισπασας δερs. τοία σε μοιρα σῶν κακων εργων μενει, δίδαξα εις τους ινριους ἐς Jιεέλους, θεων υπερθε μ ii ποτ' αιρεσθαι βροτους. Probamus etiam v. 1355. iudicium Elmdeii, qui hunc Ordin in Verborum, πικρας τελευτας των θιων ἰωνγαlιων, Praeserendum viderit ei, qui est in aliis libris, των εμων γάμων Πων. Νοn abs re fuisset, si placuisset viro doctissimo rationem reddere huius iudicii. Sunt enim non pauci, qui collocationem verborum in poesi ex metro Pendere rati, non respiciunt leges rhetoricas, quas ut in omni culta oratione, ita etiam in poesi observari par est. Et hic quidem quum verbis illis finiatur oratio Medeae, exile laret Verbum ιδ D, quod quum potiorem in illa sententia vim quam γάμων habeat, nimis breve est, 'quam ut a Pie numeroseque concludi orationem patiatur Mala enim conclusio est, quae, nisi Propter aliquam sit gularem caussam, in ultimis,sollabis erigi vocem atque intendi postulati V. 135S. non dixerim in eo, quod Porius coniecit, τις δἐ κλυοι σου, salva constructione non posse ἄν abesse. Aliud est enim, τις δ' ἄν κλυοι σου quis te audieι' aliud, τις δὲ κλυοι σου; quis te avdiris i. e. quemnam
putas te auditurum esse pV. 1362. Non recte putamus Elinsteium in Aeschyli Eum. 353. ἄμμοιροι scribendum coniicere. Neque enim haec forma Graeca esse videtur; quum tantummodo in ἄμορος ab epicis introducta sit metri caussa duplicatio
consonantis. Diuitiaco by Cooste
265쪽
Attulimus Poti ima corum, in quibus a P. Et insteio
dissentiremus. Ileliquum est, ut etiam de iis pauca adiiciamus, quae praetermissa sunt a viro doctissimo. Eorum illud satis est obiter commemorasse, quod Athenaeus refert ex Clearcho, ex Calliae tragoedia grammatica Euripidem in Medea cautica totamque dispositionem hausisse. Nam de hac re quid nobis quidem videretur, diximus indissertatione, quae obser ationes de Graecae linguae dialectis continet. Aliud autem idque non minus dignum, de quo diligentius quaereretur, illud erat, utrum duplex exstitisset Medeae recensio. De qua re tanto magis videtur explicandum suisse, quod et Por onus ad V. 300. et I 314. correctam esse hanc fabulam ab Euripide iis ilicat, et Boeckhius in libro de tragicis Graecis cap. XIII. accuratius in eam rem inquisivit. Disseruerunt eadem de re etiam Hieronomus Mulierus in Medea, quem librum Ersordiae a. 1811. editum non vidimus, et Aug. Frider.. Vol perus in disseriatione de Medea Euripidis irago ilia correcta ei denuo edita, quae dissertatio Got-L illigae prodiit a. ISIS. Esi ea autem admodum lubrica materia, Propterea quod Valde ambiguum est, quid sit illud, correctam edere sabulam. Nam vel tota compositio sabulae mutari potest, Vel partes aliquae resingi, vel
hic illic verbum aliquod aut versus minus numerosus co
rigi. Horum si aliquid, quid in Medeam Euripidis cadat, diversae videntur doctorum sententiae esse. Quum .
a quibusdam traditum sit quinque talenta a Corinthiis accepisse Euripidem, ut Medeam saceret suos ipsam silios interimentem, Hoee liliis p. VII. ingeniose coniicit, in pri-' ina tabulae editione a Corinthiis occisos. suis e filios Medeae, nisi quis ab ipsiA Corinthiis excitatum dicat Pu iam, ut quod facinus alii Corinthiis tribuissent, a Mellea Perpetratum Produceret. Sed hoc 'Postremum mi inis Ρrohabile et Boeckhio visum e t et volpero. Ac Doeckhius uuidem eo utitur argumento, quod v. 1348. Medea dicat:
266쪽
Significari enim illa saera, quae Corinthii ait expiandam
caedem Medeae siliorum ab se sacrum celebraverint: quae ridiculum fuisse poetam si Ob Iedeae lacinus instituta tradidi s ei: nec Iedeam , quae ipsa liberos suos trucidaverit, caedem illam tam laedo nomine appellare debuisse. Itaque lios versus, quos cum Boetiigero in prima editione
ali lii nono pronunciatos putat, sive incuria, sive alia filiacvit siue de caussa in altera editione servatos existimat Cori tithiim praeterea invidioso ri ν,2 GDτου Propter notos huius dolos appellari ratus. Nobis haec cupidius quam incorruptius, et speciosius quam verius disputata videntur. i a levioribus incipiamus, si l Iedea caedem a se factam duςσεβῆ ψόνον:appellat, non laudo, sed eo, quo debet, nomine utitur. Neque enim adeo serox est et humanitatis expers, ut, quod necessitate coacta secit, etiam pie sactum existimet. Quod autem summum est, hic, ubi sacra ad expiandam illam caedem se instituturam ait, etiam necessarium est, ut ipsa improbet illud facinus. Aliter enim cur expiari vellet 8 Porro in verbis, γη τ, δε Σισυ λου non plus invidiae est, quam v. 399. in his, ου
γ 0τα-σ' ὐ τλειν τοῖς Σισυφειοις, sed Corinthii et nihil amplius intelligunti ir. Illud ipsum autem, quod de instituendis illis sacris dicit, etsi salemur melius Iunoni
convenire, quam mulieri in exsilium abeunti, cuius nulla potest amplius apud Corinthios auctoritas esse: tamen eam ipsam ob rem negamus, hos versus ex prima editione servatos esse. Nam quae illa tanta esset incuria, quae , servaret, quod Pugnaret cum correctis p Omnino autem siquid veri est in illa narratione de pecunia a Corinthiis data, Inullo minus verisimile est, Euripidem, quum ante 405 a Corinthiis occisos secisset Medeae pueros, id argento LCorruptum mutavisse, quam munere illo adductum esse,
ut, quod alii isto molio tradidissent, is e aliter in scenain Produceret. Quin etiam Corinthios credibilius est, si ab ipsis occisos Medeae filios introduxisset Euripides, alium tragicum, ut ea se culpa liberaret, Permovisse, quam Euripidem ipsum, ut iani contrariarscriberet, adisse. Quare etiam si his edidit Medeam Euripides, statim ab initio II En M. OP. III. RDig Cooste
267쪽
cum ita, ut factum viilemus, rem iii, titui me existimo. Quod quum saceret, consentaneum erat, ut etiam sacra
illa, quae ad expiandam illam caedem fiebant, a Medeae facinore repeteret. Sed quum sentiret, opinor, nullam Corinthi potestatem habere Medoam, Verbo ambiguo προςάipo1ιεν usus est. quomodo illud effectura esset Me dea, in uicerto relinquens. Alia ratione eadem, quae Boeckhius, efficere studet Wol perus, qui p. 42. Aristotelis testimonium adhibet in A. P. XVIIL II. φανερον ουν Oτι καὶ τας λυσεις των μυθων ἐξ αντου δεῖ του μυθου συ/ιβαίνειν, καὶ ιι η,
τα περι τον ἀποπλουν. Quae ille verba conserens cuin
his, quae se iuuntur: ἀλλἀ μζχανῆ χρζστεον ἐπὶ τα εξω του δράματος, =i osα προὶ τoυνγέγονεν, O Oυχ οιον τε ἄνθρωπον είδεναι , ῆ οσα υστερον, ἁ δελαι.προαγορευσεως καὶ αγγελίας ' ἄπαντα γαρ αποδίδομεν τοις θεοῖς ὀρῶν ' machinae usum in ea, quae hodie exstet
Medea, vituperari Potuisse negat: nam Currum,d quo Medea aufugiat, ad ipsam Medeae Personam SPeciare, atque ἐξ αντου του μυθου συ/ιβαίνειν, neque εξω του δρά/ιατος esse. At ea in re magnopere sallitur. Nil έλος enim, quem dicit Aristoteles, non complectitur omnia, quae de aliquo sabulis narrantur, in quibus sane est illud, curru Per auras Vectam esse Medeam, Sed aetionem, quam PDDia composuit, cuius Singulae Paries recte apte lue cohaerere interque se nexae esse debent. At currus isto nihil est nisi adminiculum, ad quod con fugit poeta, quum aliter eripere periculo Medeam nesciret. Estque illud tanto magis vituperandum, quod nemini non Potest in mentem venire, cur Medea, quum talia currus copiam halinat, interficere liberos, quam uua S cum currui impositos abducere maluerit.
Illud levius est, quod a Boettigero allatum commovit alios, Minicam non esse sati dicam, nec proinde muriis genus Praedicere posse Iasoni. Νam ut alibi Eu-
268쪽
ripules, ubi vaticinantes introducit eos, qui non sunt rerum suturarum Praescii, oracula eos aut Vates commemorare faciat, ut in Hecuba Pol mestorem et in Heraclia diis Eliu stheum, in Medea non opus habuit huiusmodi Praetextu, ut quae tamquam dei omnia videntiti neptis et magicarum artium Perita facile supra alios sapere videatur. Quin omnino quid opus est, ut dicat, unde sciat illud, quod futurum praedicit Θ Id an apud Neophronem se- Leerit, nescimus: sed apud hunc quoque praedixisse sutura, fragmentum illud ostendit, quod supra emenda-ium dedimus. Quod si non videtur insignem aliquam mutationem fecisse Euripides, consequitur, si correxit sabulam, constitisse eam correctionem fere in dictione expolienda. Haec Pomoni opinio suit: qui ut leve sit quod ad v. 300. attulit, maioris pondoris argumentum Expromit ad v. 1314. I 284. Et nisi.) Nam ex illo Aristophanis, Jκαινων ἐπων κινζτὰ καὶ μοχλευτα, ubi codices quidam λογων habent; tum ex Heliodori auusione, τι ταυτακινεῖς κἀναμοχλευεις, quod Pariter ad orationem translatum est; denique ex eo quod scriptor Christi patientis bis hunc versum habet, τί ταυτα κινεις κύναμοχλευεις λογους, nisi quod altero in loco καὶ pro τι est, colligit, Euripidem, quum τουωε λόγους scripsisset, idque ab Aristophane traductum vidisset, τάςδε πυλας PD-suisse. Et insteius hanc scripturam librariis deberi existimat. Matthiae Aristophanem ad alium quempiam Euria Didis locum respexisse putat: ileridendum enim suisse Euripidem, si hic τουςδε λογους seripsisset, ubi Aledea Iasonem non Propter ea, quae dicat, sed quoil fores essetn-gere et impetum in aedes sacere conatur, increpeti Quod ita est cogitate perspecteque dictum, ut, nisi Pseudogregorii auctoritas obstaret, facile videri Possit vera dixisse. Hunc Vero non ost verisimile alium quam hunc ipsum I Cum in mente habuisse. Quamobrem assentior Porsonor ad ea autem,' tuae Matthiae obiicit, respondendum Puto, ut mulis aptius sit τάςδε πυλας, tamen, quum non ipse
269쪽
Iason vim laciat laribus, sed ministros aperire valvas iv beat, recte Potuisse Medeam dicere, τί τουςδε κινεις κύναμοχλευεις λογον , hoc sensu, qui I hNec tianio im
petu limitique contentione vociferaris'.Quod quidem
quum esset tumidius atque insolentius dictum, correctum Postea est, PraeSertim quum etiam ab Aristophane ii ita tum esset. Quaeritur vero, quis Correxerit, Potua. an histriones, an grammatici, an denique librarii. Est haec perdisseilis disputatio, quum et histriones quaedzIn mutavisse sesioliastes testetur ad v. γ5. 3,3. dilis. qui Elin leto sunt S . 3 5. ΝΜ0. et grammati 'os constet etiam tragicorum scriptis recingendis ingenia sua exercus se. Ac saceret forsitan Operae Pretium, qui illa utroque g mere accuratius quaereret, si sorte indicia quaedam reperirontur, quibus et deprehendi histrionum mutationes correctiones
que grammaticorum et abaese invicem distingui possent.1'o tae ipsi an aliquid correxerint, nobis quidem ex eo maxime colligi Ρosse videtur, si eiusdem loci duae ita
diversae scripturae inveniuntur, ut caussa, cur altera alteri
substituta fuerit, neque ab histrionum, vel errantium, vel commoditati suae aut temporibus inservientium, neque a 4set grammaticorum, ilictionis Potissimum puritatem n ectan L tium, rationibus repeti Possit. Versantur ea autem sere in his, quae ut quid magis PersPicue, ut aptius, ut Elogantius, ut ornatius, ut sortius dictum sit, mutata esse apparet. Cuiusmodi exempla in qua fabula reperta Sunt. in ea veri simile est illorum quo iue multa ab ipso PDi acorrecta esse, quae leviora Sunt, et unius tantum aut Paucorum Verborum mutatione continentur. Atque in Meilea
quidem istiusmodi, quale diximus exemplum invenire nobis visi sumus illud, de quo diximus ad v.. 60. Quumque etiam Versus I 284. quoniam esset i ab Aristophane irrisus, ab ipso esse Euripide correctus videatur, non te mere, opinor. etiam aliae Scripturarum diversitates, quae sati s magnae in hac fabula in 'eniuntur, ex eodem lanie derivari poterunt. Eodemque Pertinent sortasse etiam re- Petitiones quaedam eorumdem versuum. Seil haec res intricatior est, quam ut nobis ei disceptandae otium suΡ- Diuitiam by Corale
270쪽
petat. Exempla Scripturae insignius variantis exstant v.
Sed finienda iam nobis est haec disseriatio: in quasi sere ea iantum, in quibus dissentiremus a doctissimo editore huius fabulae, protulimus, secimus id Propterea, quod hanc scribendi rationem longe existimamus litteris
fructuosiorem esse, quam Commemorationes laudationesque
earum animadversionum, in quibus nullam dubitandi materiam invenerimus. Est autem hic liber plenissimus talium observationum. Itaque tantum abest ut dissentiendo minuere laudem viri praestantissimi voluerimus, ut eum et ipsi valde admireinur, et dignum in primis Putemus quem audiant omnes. Est enim P. ElnasIeliis, si quis alius, vir' giatus augendae accuratiori Graecae linguae cognitioni , ut cuius eximia ac plane singularis in pervestigandis rebus grammaticis diligentia regatur Praeclaro ingenio, mente ab auctoritatil,lis libera, animo veri amantissimo, neque aut superbia, aut gloriae studio 'aut obtrectandi cupiditate praepedito. His ille virtutibus id est consequutus, ut, quum doctrina eius maximi facienda sit, non minus ipse sit amandus atque Venerandus. Ea autem maxima est et non interitura laus, non utilem tantum, sed etiam bonum