장음표시 사용
61쪽
52 DE AESCHYLI NI OBLelatus est, humi deiicitur, monens me, ne nimium tribuam rebus humanis. Comperto deinde, quas poenas superbiae dedisset silia gua, exprobrasse ei temeritatem illam, inviterque monuisse videtur, ut serret sorti animo, quae insecta reddi non possent. Ex ea oratione sumΡla videntur Verba, quae
Ox Niobe Aeschali ab Aristophane in Avibus posita dieit scholiastes ad v. I 2 T. Sed operae Pretium est, etiam quae praecedunt apud Aristophanem considerare. Sic igi-inr ibi v. 1238. Iris ei Pisthetaerus colloquuntur: L ἁ μωρε, μυρε, μὴ θεων κίνει φρενας δεινάς , Onως μη σου γενος πανώλεθρον νιος μακελλη πάν ἀναστρε ipsi Dγνυς ει Gωμα καὶ ωμων περιπτυχὰς
Composuit haec Aristophanes partim ex certis tragicorum versibus, Partim de suo. Ac Sophoclis verba, χρυσν ιακελDi Zθνος ἐξαναστρατxi, adnotavit scholiastes; illa uuiem, ποτερα Avδον si Φρύγα, ex Euripidis Alcestide Petila esse, recentiores interpretes viderunt. De Aeschyli Niobe vero rursum scholiastes testis exstat: καὶ δομους Ἀμφίονος. - Νιοβης Αἰσχυλov. εξερριπται δέ τ. Ἀμφίονor ἐκ μον νειαρ: quae patet corrupta esse. Ediatores Aesculi in fragmenti loco posuerunt καὶ δομους-ιφανος καταιθαλώσω πυρφοροισιν αἰετοῖς. Ea d Izberent Iovis verba esse. At vereor ego magnopere, ut, quemadmodum alios deos, ita supremum regem deorum in scenam Producere ausi sint traici, non quo id impium putavorint, sed quod summi deorum hominunique regii toris ea inaiestas est, quae in conspectum adducta non Ροs- Diqiligoo by Cooste
62쪽
sit non exspectationem fallere, eoque se ipsa fidendam praebere ). Praeterea cui tandem, aut cur ita minatus esset Iuppiter Θ Quod si non videntur illa Iovis
verba fuisse. consequens eSt, non esse ab Aeschylo καταιθαλωσc a Prima Periona Scriptum. Permirum Vero aecidit, quod idem Verbum paullo ante apud Aristophanem tertia persona Positum est; et magis etiam mirum, quod pleraque illa verba, in quibus Ianguidam ineptamque Vo-Cem δεινάς, Vel, ut apud Suidam V. ιιάκελλα legitur, δειλάς, Porsonus egregie in δείσας mutabat, ita in Nioben quadrant, ut quis non inepte Suspicari possit, illa quoque ex ista Aeschyli fabula sumpta esse. Neque vero Θιός μύκελλα Sophocli propria fuit, sed ab ipso Aeschylo nominata est iu Agam. v. 535. Accedit, quod corrupta illa
scholiastae verba sic scribenda videntur: δε
ἐκ παρφδιας. Hoc enim dicere debuit, quoniam haec parodia esset Aeschyli verborum, coniecisse Pisthetaei uni illud dictum totum in Iovem, quamvis ei non AmΡtiionis, sed Iovis esset domus nominanda. Ex his igitur licet tenui-hus ac perambiguis indiciis tamen aliqua nascitur suspicio, Tantalum quaesivisse ex Nioba, an eam non Propter sa-stum et SuPerbiam huiuscemodi verbis admonuisset: is lG0ρε, lιωρε, m 7 θεων κίνει φρενας,
das V. 3φρά 3ιοι δοκεις φρονεῖν. Qui ex eo, quod dicit
καὶ αυθις, quum ante Solihoclem citasset, non est huic EOS Versus tribuere censendus: nam saepe illud καὶ αυ- ) Τamen factum ab ipso AescItylo osse ait Pol Iux IV. 130.
63쪽
alium alius seripioris locum notat, ut V. ανεδον,
is Eiusdem Tantali, nisi salior, ad Niobon adinonius
hoc ornata erat praeclaro de moris Ioco apud Siobaeum
S. CXVIII. I. μονος θεῶν γὰρ Θάνατος ου δωρων ἐρα,
ουδ' ἄν τι θυι ν ουδ' ἐπισπενδιον ἄνοις 'ουδ' εστι βωμος, ουδε παιωνίζετα μονου δε πειθώ δαιμονων ἀποστατεῖ. Eorum versuum primum posuit Aristophanes in Rariis v. 392. I 39. ed. Κusi. Eumdem asserunt schol. Eurip. ad Alcest. 56. et schol. Sophocl. ad Electr. 139. adiungens ille quasi cohaerentia haec verba, μονος ου δεχεται γλυκερῶς μερος ἐλπίδος, quae si Aeschyli verba sunt, ex alio loco petita esse necesse est. Scholion illud eodem modo scriptum dedit Suidas v. πάγκοινος, nisi quod in illo additamento μονος omittit, et antiquae eius edd. in A schrii trimetro γε Pro γάρ exhibent. ωρέων est in sch Bastae edd. Florentinis, Francolarianisque a. I5 4. 1555. Tres primos versus afferunt scholiastes Ven. ad Iliad. IX. 58. et Eustathius p. 744, 2. qui γἀρ omittiti Vterque in secundo versu his Ουδ' habet, ubi Stobaeus non recte Ουτ'; ultimam autem vocem λάβοις, ubi Hobaeus ναοῖς. Aνοις, in quod ego quoque incideram, ex Dobres co rectura ad Aristoph. Ρ. 133 apud Sisbaeum recepit Gaissordius, quum a Grotio ἄγοις adnotatita esset. In scholiis ad Iliad. IX. ab Homelo editis primus et tertius versus integri servati, pro secundo autem scriptum, Ovδ' ἐπιθυμεῖ σπονδων. Versu tertio, quem temere attreci vii Miseneidius ad Eurip. Alc. 43I. scripturam Posui, quae apud scholiasias illos et Eustathiuin Stobaeus, ου βωμος ἐστιν. Caeteruin nemo vituperabit hanc A schyli sententiam, etiam si Lacedaemone aut Gadibus aut aliquo alio loco Μοriis ara fuit, de qua re Eustathius
Butlerusque disseruerunt. Disit os by Cooste
64쪽
sione victa Niobe rupit Iongum illud silentium, et effusa est in querelas et criminationes Iovis, qui suum ipse genus sic perire sivisseti Strabo enim in fine libri XII. situs loco- .rum ab Aeschylo confusos docens, ita scribit: θίπυλος ει
πουπω σφιν Qίτηλον αιμου δαιμονων 3. Primus horum versuum e Strabone his verbis videtur uit grandus esse, μνησθήσομαι Hoc, opinor, dicebat: memnem, deorum propinqui, familiares Iovis, qui in Idae aetherio vertice auctorem generis sui Iovem colunt, quorumque in nepotibus nondum exolevit sanguis deorum, quam eorum nullus sit honor apud illum ipsum Iovem, ex
quo sunt prognati. Pertinet ad hunc locum Photii adnotauo: ἀγχίσποροι, θρος γενους. Pergit Strabo: καὶ πάλιν
χθόνα. Ita Iovis crudelitatem conquesta quum subire destinatam sibi latiis sortem deberet, quoniam in scena non Poterat in saxum mutari, relicto sepulcro ut in Sintum montem se conserret necesso erat. Id eximio invenio sicilisti fuisse Aeschylum coniicio, ut eam dei cuiuspiam Voceo locis subterraneis accidente vocari sacereti Eo enim
ducit, quod apud Diogenem Laertium de Zenone scriptum est VII. 28. ἐτελευτα α ουτως' ἐκ τῆς σχολῆς
' Lucian. encom. Demost. 13. T. III. p. 501. των ψυχῶν,
65쪽
μ' αυεις; καὶ παραχρῆμα ἐτελευτησεν, αποπνιξας ἐαυτον. Haecuruliciatu ad Sophoclis Nioben retulit, Viackenarii, ut solebat, sequutus iudici uin. Is in diau. de D. Euri Ρ. 13. Probabilius esse putat, Sophoclis haec Verba esse, quod huius dicio usus sit Zeno apud eumdem Diogenem g. Is.
limin vero argumentum: immo non modo Per se nullum, sed citam eo, quod isto loco vix dubitari potest, quin Menatus recte nomen Antisthenis reponendum esse viderit. Utrius Ρoetae Niobe respiciatur, sibi non liquere ait Blomsieldius in glossar. ad Sept. c. Th. Iz0. Mihi, 20 si recte conieci Sophoclis Nioben sauricam fuisse, multo videtur in hac caussa credibilius, tragoediae, eiusque nobilissimae, quam fabulae fa me esse mentionem sa-elam. Atque ut multa alia Aeschylus Sophocli Praeivit, ita Sophoclem hoc quoque inventum ab Aeschrio sum- Psisse puto, quum eodem modo, quo ille Nioben, Oedipum iacit ad inferos vocari . Caeterum Brunckius αυ- τεις eadem scripsit Ualchenarii auctoritate, qui ita non illo tantum, quem dixi, loco dedit, sed iam antea ad Phoenias. 856. non tragicum ratus αυεις. At non meminerat nec Suidae V. αυεις. φωνεις, λαλεις, quibus ille Diogenis verba, quae attulimus, adiecit, neque Aeschyli, verbo illo usi in Sept. ad Th. I92. De Zenone qui ca- In Nioba imitatus est, ut videtur, Timotheus dithyrambo rum scriytor, de quo Macho apud Athenaeum VIII. p. 341. C. ἀλλ' ἐπεὶ
quem locum cum Eurip. Alccst. 262. compat avit Molixius. Vlti nus illorum apud Machoilem versuum nescio an ex aliqua ait tragoedia sumptus.
66쪽
idem grammaticus et Photius per αμοιρος interpretantur. Aliam, eamque permiram vocem ex hac fabula attulit idem Hesychius: κάκαλα, τείχη. Aioχυλος ΛιO' Photius sine nomine auctoris: κάκαλον, τειχος.
Nec dubito quin ad Aeschyli tabulam spectet, quod Aristophanes de Deagro scripsit in Vespis v. 5 T. κῶν Oιαγρος ελελθη φευγων, Ovn ἀποφευγει, πρὶν ἄν ν μιν - τῆς Mosi 7ς si σιν τῆν καλλιστην
si recte iudicamus, sauricam fuisse Sophoclis Nioben, hic, ubi aliquid insigne commemorandum erat, non φθbiguum videtur, tragoediam nominari debuisset Aeschrii autem sabulam nominavit Aristophanes, quod hunc illa Poetam maxime admirabatur.
Incertum est, quo pertineat, quod Plutarchus iii 2IConsol. ad Apoll. p. 116. D. C. refert: ει γουν ῆ mositi κατα τους μύθους ' προχειρον ειχε τὴν vΠΩqφιν ταυ
67쪽
πειν διἀ το μέγεθος τῆς συμφορας, καὶ τους θεους ἐπικαλεῖσθαι, αναρπαστον αυτῆν γενέσθαι προς ἀπώλειαν την χαλεπωτάτην. Sed si quid in his ex Aeschyli Niobesumptum est, id necesse est postremis mutaretii verbis contineatur. Nam quod Mitenbachius dicit, versus istos aut ex Aeschrii, aut ex Sophoclis Niobe, aut ex Euripidis aliquo, vel alius poetae loco esse, nemo, qui tragicos satis cognitos habeat, dubitare poterit, Aees si non esse
versus illos. Diuiligod by Cooste
68쪽
Quum te iam ex eo tempore valde dilexerim, Stetnackere, Vir amicissime, quo Primum adolescens eximia cum Commendatione magistrorum PortenAium in meam venisti notitiam, tum magis magisque crevit meius in te amor, quum videbam ad egregiam indolem tuam tantum accedere tamque bene collocatum optimarum artium Studium, ut praeclari in te fructus sperari possent. Quam tu spem ita comprobasti, ut, quum Graecas Latinaesque litteras quanta pauci diligentia tractavisses, Ρostquam inde animum ad iuris Prudentiam appulisti, non solum in illa quoque doctrina ea quae summa sunt consectarere, Sed retine- 2 res etiam et colere pergeres priora illa studia, neque in. Adiecta est editioni Ciceronis librorum do re publica, quam
a. 1823. secit Steti ac rus, nunc Regi Saxoniae a consiliis aulae et rei iudiciariae. Disputatum est postea de centuriis a comPluribus viris doctis, aliis alia, et quibusdam animosius tuentibus. Atque haud sciam, si e lis penitus composita. 'Diuitiaco by Cooste
69쪽
altero genere mediocriter versalus esse, Red excellere in utroque velles. Itaque magnopere garisus sum, quum mihi significasti, te quae nuper Ang. Maius Ciceronis fragmenta librorum de re publica edidisset, tuis velle adnotationibus instructa in lucem emittere. Et quod exspectabam, utilissimam fore praeclaro illi libro operam tuam,
id mox confirmatum vidi, quum emendationes nonnullas mecum communicabas, quas nemo erit qui non elegantissimas oratiotiique Cic ronis accommodatissimas esse fateatur. Sed quum unus potissimum esset in illo libro Iocus, quo quid faciendum esset valde ambigebas, quoniam quaesivisti ex me quid ego de illo loco sentirem, utendum Patavi hac opportunitate, ut has ad te litteras scriberem, quae si adiicerentur editioni tuae, aliquod Publicum essent
meae erga te voluntatis documentum.
Disserit Cicero in libri secundi cap. XXII. de sapientia Servii Tullii, qui populum Romanum ita in classes
aquasdam distribuerit, ut, quamvis pari omnes iure suffragii uterentur, tamen suffragia non in multitudinis, sed in locupletium potestate essent: eiusque in rei explicatione haec verba Posuit: is nunc rati cm Nidetis esse talem, ut equitum centuriae cum scae Au ragiis et prima classis, iacissilia centuria quae aia summum usum urbis fabris
tignariis est cliata, LXXXVIIII. conturi beate
quibus eae emium quattuor centuriis, tot enim reliquos Suri, octo solae si accessorunt, consocia mi Dis populi univeraa: rcliquaque multo maior multitudo sex et nonaginta centuriarum neque excludCretur suis fragiis, ne Superbum esset; nec valeret nimis, ne e es p riculosum. Cuius rei quae ratio esset quum tu, Steln- Rinere, et acute perspexisses ei distincte explicuisses, ostendissesque, quam Ni vhuus Proposuit coniecturain, eam admitti nullo modo posse: nam ex equitibus centuriisque Primae classis, addita una centuria fabrum, confici debere numerum centuriarum LXXXVIIII. quibus si solae accedaut octo centuriae, suffragia numerari XCVII. quae 4 uno suffragio superarent numerum reliquarum XCVI. cen-Diuitiam by Corale
70쪽
cere Cicero videretur cum illa Posset classium centuriarumque descriptione conciliari, quae ex parte ab ipso, Plenius autem et accuratius a Diono sto Halicarnassensi Titoque Livio esset exposita. Ac mihi de hac re cogitanti visa est talis quaedam ratio inveniri Posse, qua, quoslsummum est in hoc genere, etiam emendandi nece itatem declinaremus. Tu videbis, verumne aut veri simile dicam, an errem quaerique aliud quid oporteat. Ac primo equitum centurias iactas esse duodeviginti, diserte et a Dionysio et a Cicerone Ρroditum est: idemque dictum est etiam ab Livio I. 43. his verbis: equitum eae primoribus civitatis duodecim scripsit centurias: a item alias centurias, tribus ab Romula histitvlis, sub iisdem quibus inauguratae crant nominibus fecit. Praeter equites autem in Ρrima classe numeratas esse centurias
octoginta, his dixit eodem in capite Livius, quater Dionysius, libro IV. cap. 16. IS. 20. et Iib. VII. cap. 59.
Et hic quidem lib. IV. c. 20. alia ratione, quam Cicero, factum iudicat, ut in opulentiorum potestate esset summa acivitatis. Sic enim scribit: ἐκάλει δε εἰς ἀποφασιν γνωμης πέ ωτους μἐν λοχους τους ἀπο του μεγίστου τιμο- ιατος καταγραφεντας, εν οἶς ῆσαν or τε τῶν ἱππέων ὀκτωκαιδεκα καὶ οἱ τῶν ordo κοντα. ' ουτοι τρισὶ πλείους των υπολειπομενων,. εἰ τὰ αυτο φρονήσειαν,εκράτουν τῶν ἐτερων, καὶ τελος ειχεν η γνώμη. Sic
ergo existimabat, quum esset universarum centuriarum numerus CXCIII. primam classem cum multibus habuisse suffragia XCVIII. eoque tribus suffragiis superavisse retia quam multitudinem, ut quae XC L centuriis contineretur. Eadem etiam Livii sententia suerit necesse est, cuius haee Verba sunt: equites vocabamur Primi; Octoginta indoprimiae classis censuriae. Ab his aperte dissentit Cicero, qui, quod a te rectissime est Perspectum, eosdem, quo rum illi XCVIII. centurias numerant, citam fabrum Centuria addita LXXXIX. confecisse centurias scripsit. Atque ego quidem nec Ciceronem neque illos falsa prodidisse Duilirso by Cooste