장음표시 사용
161쪽
artibus laetum coniicio, qui eum se Origenismi vulgo
SuSpectum esse, Proptereaque minus vendibiles merces
suas intelligeret, fucum incautis lectoribus facere voluisseverisimile est; ieronyrni autem adversarii sui nomen praescripsit, quo eum quoque in Origenis mi suspicionem vocaret, a quo tam saepe doctrinae hujus fuerat criminatus. Simili' vafritie adversus eum usus est in Peroratione interpretationis Commentariorun Origenis in epist. ad Romanos, ut suo loco a nobis dicetur. Rusini autem non minus familiaris fuisse videtur Cliromatius, quam
Ilieronymi, utpote episcopus Aquileiae, quae Rufini patria fuit Gratianus Causs. 23. quaest. I. ex IIo milia I b. Origenis in Josue locum assert, quem Gregorio adscribit.
Nempe locum hunc sibi usurpaverat Gregorius, quem aliunde arreptum esse Gratianus advertere debuit. O- miliae vigesimae insigni parte constat duodecimum ' Philo caliae caput IIanc si cum Rufini interpretatione contuleris, verene haec in laudata toties Peroratione Commenotar Origenis in epist ad Romanos de se praedicaverit Rii sinus, deprehendes 'bam illa, quae in est Nave, et in Judicum libriim, et in trigesimum sextum, et in trigesimum septirnum, et trigesimum octavum Psalmum scripsimus, Simpliciter expressimus, ut invenimus, et non multo cum labore transtulimus. Rufinum quidem inter ipso iudice, quam Ilieronymus, absque vafritie dicere non potuit: O mi semper venerabilis pater Chromati . Ex eo, quod Ilieronymus in Prologo Galeato dixerit: In templo Dei offert unusquisque ii Od Potest, mete , Rufinus in Prologo suo absque dolosis artibus eundem Scripturae
contextum diversis verbis ad usus suos accommodare et
dilatare non potuit Credat Judaeus Apella Deinde,
si ex his natus error, unde factum est, ut plures aliae
Rufini interpretationes, ubi armen illii ejusmodi reperiatur. Ilieronymo itidem in quibusdam Codd. fuerint attributae R. ' Vide quae insta observavimus in num XV R. ' Edd. II. et n. duodecim Philocalia caput, s
162쪽
pretationis iij iis aucto leni agnoscit Erasmus in Censur.
libr. Origenis; a Praestationem confictari a Bibliopolis et suppositam existimat, idcirco quod soloecismis et sermonis ineptiis scateat, et quod, omitias istas in Iosue extemporales esse Significet, ii scribat tamen Athanasius, diligentissimum Origenem suisse. utilia sane argumenta. Quasi non orationem suam stri bliginibus quoque inquinaverit Rufinus quasi non homilias et ex tempore Pro militiaverit Origenes, et per otiui luctibraverit, ut infra denion Strabimus. Haec Erasmi censura quanturii vis inepta, ineptiorem etiam istam a Magdeburgensibus expressit Centur. III. cap. o. , In librum Iesu Naxo,omilia 26. supersunt, quas non esse Otigenis Erasmus iudicat, ex soloecismis dictionum, et locutionum improprietate, et Ser-nionis ineptiis item ex singulis allegoriis tum quod II ierondimus in Catalogo Scriptorum nullam huius operis mentionen saciat. Quod de Praelatione dixit Erasmus, de omitiis dictum ibitrati sunt 3Iagdeburgenses Id longe abest ab Erasmi sententia: nam hoc argumento supposititiam Putat 1 aestationem, non quodio milias istas oti geni salso ipsa adscribat, sed quod ex tempore ab ipso recitatas suisse doceat. Tum addit: Isis adjiciam, quod, iit Hiemis dirutis iii Catalogo Scriptorum nullam liuius operis saei itientionem, ita Rusitatis in Peroratione, quana Patito alit cita viuius, Profitetur se liuius libri, et sequentis
sent ei Diteron rnum ii, Catalogo Scriptorum nullam inte Pretationi liuius fecisse mentionem Rusinum vero in P eam ratione subjecta Coinnientariis Origenis in epist ad II GIDaDo S, Se ejus auctore ui esse professum. Atque ait id is uidem, ut Rufinum, non Ilieron mum, interpretaelionis liuius auctorem esse probet; non ut salso Ilomilias ipsas Adamantio adscribi demonstret, quod Putaverunt Magde- burgenses. Sic derisum concludit: ntiae pluribus incul- Care visum est ob Ilio rosa quorundam crassaque judicia,
163쪽
qui nimium tribuunt quibuslibet titulis ac Praefatiunculis. couibus verbis satis ostendit, se de Praelationis, non de Ilomiliarum auctore disputasse. Et tamen Magdeburgen-Sium sententiam amplexum esse video Gulielmum Per- hinsium,' aliumque aetatis hujus eterodoxum, virum bene doctum, cuius nomini parco. Ex eader Rusini Peroratione proxime commemorata Homiliarum novem in Judices auctor esse Origenes, Rufinus interpres, et quidem , si quid ipsi credendum, satis accuratus deprehenditiir. Nec aliunde prosectam dicas orniliam unicam in Reges Latine editam, Sive opus ipsum, sive interpretationem spectes illud in ea maxime an iniadversi velim, quod habetur num. l. circa initium tu olite ergo in nobis illud requirere, quod in Papa
Alexandro habetis. Falernii enim, quod omnes NOS Superat in gratia lenitatis. re Alexandrum Hierosolymitanum Praesuleni significat, a quo ad Presbyterii ordinem fuerat Promotus. Quod cum ignoraret Andreas nivetus, frustra
ex iis occasionem sumsit Ilo miliae huius Origeni biodi eandae. DAt quis ille, inquit, Alexander Papa Si primus episcopus Romanus ejus nominis, multo antiquior est: si vero episcopus Alexandrinus, Daulto recentior;
successit enim Acti illae anno Clii isti II., cum Origenes extremuti, diem obiisset circa annuui 256. Alteram Ilo rei illam P Engastri in illo, quani e Vaticana Bibliotheca eruta rei publicavit Allatius, et Codicis sides, et stilus ipse, et Eustathii Diagnosticus Ois genis esse demonstrant. I. Agnoscimus etiam ex proxime allato Rufinianae Perorationis testimonio, II ornilias novem in Psalmos G T. et 38. Origeni merito abscribi, Busino vel interpretationeros eamque simpliciter suisse expressam. Ingratiam Aproniani viri mobilis, et caussam suae laventis
164쪽
laborem tunc susceptum a se declarat in Prologo his Horniliis praefixo Tangendus hic obiter Erasmus, qui in Censura super iis omitiis, criticae suae nimium per- inittit, earumque auctorem, et interpretem, dubios tacit: nNec ipse, inquit, qui praefatur, profitetur se has,omilias si impliciter vertisse, ut habebantur apuit Graecos, nec illic exprimit nomen auctoris. Verum itidem at meminisse debuerat Erasmus, auctorium nomina perum initiis praescribi solere, ac proinde praestantem Rufinum Iaecesse non tabuisse prositeri, has, o milias se ex Origene vertisse, cum id titulus clamaret: utilius etiam est argumentum Petitum ex Peroratione, in qua nomen auctoris non expressit. Agebat de operibus Origenis a se interpretatis Origenem ipsum nominaverat Ilo miliarum ipsius in Genesin, Exodum, et Leviticum mentionem fecerat. Addit deinde odiam illa, quae in Jesu Nave, et inraudi eum librum, et in trigesimuni sextum, et in trigesimurn Septirnaim, et trigesimum octavum Psalmum scripsimus, sitripliciter expressimus ut invenimus. Facile sane intelligitur, haec quoque Opera, itidem ut Proxime commemorata Origenis esse, cuius nomen ad Singula ap- Ponere supersitium suisset et ni olestum. Quod si haec Origeniani nominis praetermissio dubium auctorem tacit, cur te auctorem omi liarum in Psalmos dubitavit Erasmus, de auctore o initiarum in librii in Ilidicum neutiquam
dubitavit Par en in reat utrobiqii ratio. Eodem modo de auctore interpretationis ratiocinamur. Quaenam enim liae est serioκληΠωσισ, eliquarum uo initiarum in Peroratione memoratarum interpretationem tribuere Busino; lianc vero illi earum itidem ut aliarum interpretem se
profitent abjudicare Magni profecto et excellentis ingenii vir sui Erasmus, sed praecipitis iudicii. Hanc tamen
eius censuram sequiantur Magdeburgenses, sequitur et Robertus Cocus Anglus eamque hoc fulcit argumento:
MQuod in diversis texit sus explicandis quomodo Latine,
165쪽
quomodo Graece se liabent, enarrat. Exempli gratia in Psalmum 36. Hic inquit, verba faciens de textu quodam in Deuteronomio, ubi Latine dicitur: u ,,In elum adduxerunt rite, et ego in Zelum adducam: cu in Graeco idem ipse sermo est, qui et in Psalmi initio est dictus: stois Aemulati sunt nae, et ego aemulabor eos. Parum
enimvero perspecta fuit huic censori Rufini licentia, cui solenne est ejusmodi additamenta ad auctoris contextum adiicere. oc aniplius, Erasmus ex Origenianis in Psalia terium Commentariis depromtum hunc omiliarum librum, liberius conversum, et inruomilias dissectum, immani prorsus audacia coniectat. Nam eiusmodi feratur coniectorum licentia jam vero quid erit certum, quid constans in literi y Antiqui rerum confundentur fines, et omnia sus deque vertentur. Merito itaque hanc Erasmi censuram consutat Genebrardus in Collectaneis, multisque ac solidis rationibus has omitias auctori suo Origeni serit. Atque ex eo quoque refellitur Gulielmus Peria insius' Anglus, qui omilias duas in Psalmum S. ex genuinorum Oii genis operum serie expungit. Antonius Verderius Supplemento Epitomes Biblio thecae Gesneriana Bibliothecam, sive antiquitates Constantinopolitarias subjunxit, in quibus inter libros illustriss. prine pis domini Jacobi Marmoretae hunc recenset, cui titulus est: Origenis explicatio in Psalterium David. re Tum subjicitur: Et rursus in explicationem Origenis habet solutione rei explicationis Ioannes abropoda 3Ietropolitanus sanctissimae metropoliticae ecclesiae Eucliaita rum atque ipse Origenes, ut habet sua in explicationem, si lius est S. Ilippolyti philosoplii, et mari ris. v aeeipsa ad calcem apparatus sui adiecit Posse vinus, cum va-
' Ch Peikins. in Problem de rementito Romanaes de Catholicismo.
166쪽
ritarum Biblio ille caruria Catalogos pertexeret. Quae cum
satis obscura sint, ego sic intelligo, Origenem in hae Expositione salterii imitatum esse Ilippolytum, quem Commentarios in Psalterium scripsisse tradit ieronymus descript eccles cap. 36. Eundem autem, eron mum alibi
probavimus salso ibidem docuisse Origenem in Hippol ii
aemulationem ad interpretandas Scripturas sese accinxisse.
Igitur vel Catalogi concinnator, vel qui Codicem ipsum descripserat, Origenem putavit in explicando salterio IIippolyti imitatorem et filium suisse. Scribunt praeterea Iosias imi erus, et Conradus Frisius in Epitome Bibliothecae Gesnerianae, aliique Origenianam Psalterii expositionem in Caesarea Viennensi Bibliotheca asservari. Porro e Tomis in Psalmum primum habemus artes aliquas apud Epiphanium aer. i. cap. 6. et Philocaliae cap. 2. et 3. et apud Eusebium libr. I. Ilistor cap. 25. et iteruru apud Epiphanium in eaden IIaer. cap. o. , et apii Pamphilum in Apologetico, ubi sextam adversus
Origenem crinii nationem refellit. Rursum insigne segmentum e Tomo in Psalmum quartum capite b. exhibet Philocalias et aliti e Commentariis in Psalmii sextuna Apologeticus Pampli ili, septimam coiis utans adversus Origenem crinii nationern et aliud iterum ident pologeii-CUS, SEX tarn Criminationem tractans, e Cominentariis in Psalnimn decinaum quintiim; et aliud denuo ibidem, Commentariis in Psalmui decimuin octavium et rursum
aliud Philocalia capite primo, e Commentariis in Psalmum qua diagesinuini Elisebius libr. VI. Ilistor cap. 38. profert particulani ex ona ilia ad Psalmum 2. aeoninino reliquiae e tot Ilo miliis et Tortiis temporum iniuriae subductae sunt. Commentariorum in Proverbia
fragmenta duo in Apologetico suo Pamphilus ab interitu vindicavit. Aliud quoque ii, Catena manariniana in Lu-' Ed ni iaci quinquagesinatim.
167쪽
cam exStat Sed Calenarii fragmenta recensere nobis hic propositum non St.
VII. E parvo Tomo in Canticum, quem iuvenis scripserat Origenes, particulam quandam habemus Philocaliae capite septimo. E secundo vero Tomo CommentarioruID, quos decem voluminibus grandior natu digessit, aliud segmentum reperimus vigesimo sexto capite Philocaliae, quae in eo sineri facit. Eorundem vero voluminum decem Prologum, cum sequentium Tomorum initio latina Origenis lepraesentat editio, a Rufino interpretatuna, sed deformatum, et Pro omitiis Perperam venditatum. Cur ita sentiam, caussas asseram adversus nonnullos, qui de Operis huius auctore falsa senserunt. Eius quidem scriptor esse Origenes ex stilo deprehenditur, et ex allegoricis et tropologicis expositionibus, in quas abii istoricis excurrit. Id probant praeterea sententiae earum consimiles et germanae, quae in duabus,omitiis abite rora mo Conversis occurrunt: Epithalami una, inquit in Prologi initio , libellus hic, id est, nuptiale carmen, raniatis in modum mihi videtur a Salomone conscriptus, quem cecinit instar nubentis Sponsae et erga Ponsurusuum. In ornilia vero priore ab teron ii, Latine 1eddita istiae quippe in hoc libro, inquit num. s. fabula pariter et epilli alamio, sunt Personae, ex quo et Genii les sibi epilli alamium vindicarunt, et istius generis Caimen assumtum est Epithalamium si quidem Canticum Canticorum. Prina uni Cantici versum exponens in ipευ- θωνυμψ Ηomilia, quae Prologum excipit, scribit o γε- Mor Mo variis nominibus in Scriptura sancta signari, vel vocabulo cordis, vel pectoris ac sinus, si de discumbentibus in convivio agatur; velut cum Super pectus Iesu
recubuisse dicitur Joatines, Cluisti γεμονικόν esse intel- Edd. IIvetii es in Modiana alii hi videsu dramatis a
168쪽
ligendum in Levitico idem exprimi Per Pectusculum et
armum, qui sacerdotibus separatur in Canti eo vero per ubera. Tum ita concludit: Cor tuuria, o Pons meus, id est dogmata quae intra te sunt, vel doctrinae gratia, superat omne vinum, quod cor lio minis laetificare solet.Sicut enim in his, de quibus dicit: Mn Quia i Delim videbunt: ure cor competenter dictum esse videtur, et inter discumbentes sinus ac pectus ponitur Pro habitu sine dubio discumbentium, tarmaque convivii et rursus iit apud sacerdotes pectusculum et brachium mysticis designatur eloquiis ita etiam arbitror in praesenti Ioeo, ubi ainantium habitus et colloquia describuntur, gratissime
hoc ipsum principale ordis in uberibus appellatum .re Ecce tibi res easdem inruontilia priore ab Ilieronymo
conversa num L, Super eundem Cantici versum: Congrue sermo divinus unam eandemque rem pro locomam qualitate diversis vocabulis nuncupat. Quando hostico fertur in lege, et vult intellectum ostendere, Pectusculum separationis assatur. Quando vero recumbit aliquis cum Jesu, et sensuum eius Communione Perfruitur, non pectusculum, ut supra, sed Pectus alloquitur. Porro cum sponsa loquitur ad sponsum, quia nuptiale Carmen inducitur, non pectusculum, ut in Sacrificio non Pectus, ut in Ioanne
discipulo, sed ubera noruinat, dicens: re Di, Quia ' bona
libera tua Super vinum. tac Communica ut Sponsa Cum
sensibus sponsi, et scias, quia inebriant atque laetificantistiusmodi cogitatus Quis non utrumque locum in eadem incude formatum dicac Merlinus demum in aliquo quiden, Codice nomen Ilierondi mi operi huic adscriptum sese reperisse dicit, sed in omnibus tamen vetustis, et probatis voluminibus Origenem auctorem signari fatetur. Dubitandum itaque non est, qui Origenem Opus istud, de quo agimus, auctorem habeat.
169쪽
Nunc vero probandum est, perperam suisse illud in IIomilias distributum, et partem esse Tomorum de em, quos in Canticum scripsisse memoratur. Argumento Primum stilus est, quem alium esse in Tomis, alium in IIo- miliis sciunt, qui in Origenis Iectione versati sunt. Stilus Homiteticus familiaris est, simplex, popularis, brevis; alter sublimis, dis susus, curiosus, eruditus. Talis autem scriptio in Canticiana, de qua res est. Quorsum Praeterea Prologus ille Prologos Tomis nunquam non Praefigit Origenes nunquam,omitiis. Postremo solenni hac clausula Origenis,omiliae fere terminari solent, ut vix unam alteramve ab hoc mor discrepantem reperias, ἐν Πι-
genis IIomitiis occurrit Minime ergo IIomiliae sunt, sed Tomi Optime vincentius Bellovacensis peculi Doctrinalis lib. I S. cap. ad Origenianarum Scriptionum numerum Contexens emisisse Adamantium ait in Canticum
Homilias duas in principium vero libri eiusdem libros
tres. Nec patitur peris granditas, ut partem eam esse putemus parvi Tomi, quem iuvenis in Canticum elaboravit cum praesertim fragmentum illud e parvo Tomo, quod Philocaliae capite septimo adducitur, in his quatuor Ilomitiis, vel Prologo nusquam exstet: at illud alterum, quod capite vigesimo sexto Philocaliae ex secundo e decem Tomis depromtum est, in omilia secunda ex illis quatuor reperiatur. Quapropter verisimile est, tres Ηο- milias priores ipsos esse priores Tomos tres postremam vero, quarti Partem quod et ex eorum prolixitate aestim mare licet Denique in eo opere laudat Origenes Expositiones suas in Exodum, in Leviticum, in Numeros, et in Josue, quas probabile non est iam tum fuisse elaboratas, cum parvum Tomum in Canticum moliretur, utpote quem adhuc juvenis composuit; at maturior aetate
ad secem Iomox concinnandos raecessit. Objici potest
170쪽
scriptum esse ab Ilieronymo in Prologo interpretationis Itomiliarurn duarurn in Canticuin Origenem in decem Tomis Septuaginta interpretes Aquilam, Plimachum, Theodotionem, et quintam editionem magnifice, aperteque disseruisse quod cum in ψευδωνυμ Oic, quas tractamus, IIo miliis non appareat, hinc consequi Opus esse a decem Tomis diversum. Verum sciendum est, Rufinum se q-ptionis huius esse interpletem, ut mox ostendam, Cui cum solenne Sit pervertere omnia, et ad libitum recoquere, adeo ut Tomos rigenis in epistolam ad Romanos ad mediam artem coarctaverit, quis ullan ab eo dem ex-SPectet Superest, ut Rusinum interpretem esse demonstremus. ieron mus in Prologo IIomiliariana duarum Origenis in Canticum, de decem voluminibiis Commentariorum agens, eorum in te rCtatio ite in ait a se fuisse praetermissarii, quod res esset ingentis otii, laboris, et uin tuum.
In libro quoque de scriptoribus Uceles cap. 13, inter libros Origenis a se conversos, nullam hujus ruentionem
feeit Minime igitur ieronymo adscribenda est haec interpretatio. Gennadius autem in Catalogo virorum illustrium cap. 8 significare videtur quaecunque Origenis
opera Ilieronymum interpretem non habent, ad Rusinum esse referenda neutiquam ergo dubitare licet, qui ii interpretatio ea Rufino debeatur: nam antiquam esse, et aequalem Ilieronymianae aetatis, et Gennadio antiquiorem stilus satis arguit; qui, ut alia omnia Praetermitterem argumenta, solus Rufinum interpretern indicat. Iaxime vero indicant selectae quaedam, et magna ex arte harbarae voe es Rufino usitatissimae, cujusmodi illae sunt: Mariitulare, competenter, cornplecti is in significatione passiva: cassare, creatura, Pro Creatior incorruptio, numerositas, observantiae, observanter, participium, pro eo, quod est, partis adeptio : pretiositas, rationabiliter, resutare, pro abnuere: sequestrara, significantiae. . quod