장음표시 사용
211쪽
tentia Asteriscorum illorunt, obelomitii, leniniscorum, et hypoterianiscorum formas notat Epiplianius, Pt noriti imID significationes; multuriique sallitur, reum vocabuluin: Asteriscus ad Ormissa, quae inserebantiar, annotarida, Et Obelus ad ea, quae redundabant; ligularida, ut ait Ilieron mus, appositi sunt ita l. errani seu in adli ibi tu in fuisse, ubi LXX. iii terpretes lectionem clia de in Hebraicam exprimebant, sed non ita accurate atque distincte quae Causa erat, ut illa in textu relicta, altera, quae melior videbatur, ex aliis interpretibus petita, huic subjungeretur. Neque enim putandum est, Origener virum admodum accurat una, qui tam diligenter vel levissima, quae addebantur, Asterisco, et quae demenda erant Obelo notabat, nullam apposuisse notam iis in locis sane frequentibus, ubi relicta priori lectione, novam tamen addebat ex aliquo interpretum desumtam. Deinde allato quodam Exemplo, Unde Sententiam suam consi rimat, Sic Prosequitur eruditus vir: Crederem IIIpolemnis cum tunc appositum fuisse, cum lectio illa notata, septuaginta interpretuita solum erat, quod uno Subtus lineam posito uncto indicabatur; Lemniscurra vero cum duobus Planctis, quando noti septuaginta tantum, sed etiam Theodotionis erat. R. Ruaeus in notis : De hii jus nominis etymo , inquit, uernard de Monisau coli ibidem, quo su Pra, quid sentiat vir eruditissinius L. Moneta Paucis, ut ab eo accepi, expromam Athenaeus Pag. 26s. d. Liagdunensis,
in prolixo Callixeni Rhodii loco, vocen λιμνήσκst ha-b t, quae in Diargine sic inendatur: ti ίσκοι; atque ita
legit Eustathius in vers. To libri XVIII. Iliados ubi
hunc ipsum ci Athenaeo allatum locum resert Isaacus vero Casaubonus in notis, aut λημνίσκοι; aut νίσκo clegendum esse dicit, sed neutraru alteri lectioiaem praeserre audet. Certuri est autem, vocem λημVί κοσ, quae Primitus angustam fasciam significabat, ex voce . quo .
lana, derivatam esse, quia ab ipsa Agine fasciae hujus- inodi laneae erant. Hinc vero Syracusani singulari formatioue loco et o iiii/ισκo ius eri ita secerunt λημνίσκoc:
212쪽
λημνίσκοc derivat a Graeco λιμνάξειν ' nam Syracusiam esse vocem constat. Reliqua sus persequitii Epiplianius quae causa fuit, ut haec vox pro Syracusana haberetur. Hesychius: λημνίσκoυ rccc Irer sic UtucκO Itot reti in , subintellige λέγουσι. ine ad alia significanda usurpata vox fuit nempe Pro fasciis, quibus coronae circumplicabantur pro lineamento convoluto vulneribus inserendo; demumque pro nota librorum, de qua Isidorus: re is, Li-mDiscus, id est, virgula inter geminos punctos iacens, apponitur in iis locis, quae sacrae scripturae interPretes
eodem sensu, sed diversis Sermonibus transtulerurat. rin Ilae triplici significatione vox ληMi/ίσκo usurpata suit, nempe ad res significandas angustis fasciis similes, quas Syracusani λημνίσκoti vocabant inde vocatus Lenaniscus, Sive linea vittae more depicta cum duobus punctis, altero Superne, altero inferne positis, Sic - , Spoleniniscus
ero tunc vocatur, cum Uno solum uncto linea signatur, SIC --. Obelorum autem et Asteriscorum haec est figuras
obelorurn quidem sic ri, Asteris eorum vero sit o. Quae post Asteris cum ponebantur, inquit Cap. IV. Dum 3. Idem D. Bernaris de donis aucon, ex editione Theodotionis ut plurimum excerpta erant, non infrequenter ex Aquila interdum, sed rarius, ex SImmacho nonnunqualm ex dii obus, vel ex tribus simul. Exempli causa ob.
OU, Occi rha vi , ἐλεγχων, αντα, ο κοιρόμεroco 'tarte Dro hs i Pre V Inhrε UDOVEM GO MTora EO 'DOσθεμεi si ubi animadvertas, cum aliquid vel ex Theodotione, vel ex aliis adiiceretur, si id initio, sive in medio, sive in fine lineae iaceret, Praemisso Sem Per Asterisco additum suisse, appositis post additamentum duobus punctis. Si vero addita inentum illud ad plures lineas extrali eretur, initio citius libet lineae Asteriscus ap-Pingebatur, donec totum desineret, ibique diro puncta
Crassiora de more Pingehantur: quae anaen Pieriamque negliguntur in Ss. Praesertim Datido additaritenta liuiusmodi longiuscula sunt. I ii vetustissimis Codd. Coistiniano,
213쪽
ORIGENIANORUM LIER III. olin eodem libro nec docet tamen, utrum quae, ex aptis intexta est interpretatio Tῶν δομηκoντα , ejusmodi notis
fuerit insignis sed id perspicuum est ex Romanis Scitoliis των ἐβdsitηκoi r in s. Reg. a d. Iαλλον ταυτα ντωχ απλιο στεlator ἐκ ΘεOlyor νοσηροστεθέντα et ex istis ieron mi, quae repetit Rufinus Invecl. 2.-Sel et Origenes steriscos decit, rem translatione Theo- Claronaoniano, sive R. PP. Jesultarum Collegi Ludovi ei Magni, et aliis, post Asteriscos nomina interpretum a primis literis describuntur, ita ut frequentissime Asteriscus
nomen praecedat, rarius autem nomen Steriscum. Utrum
vero ipse Origenes nomina cum Asteriscis in textu suae editionis posuerit, an id subsequenti aevo ab iis, qui Hexaptorum collectiones collegerunt, et in Bibliis posuerunt, factum fuerit, non ita facile est divinare. Certe
Codex ille RII., P desultarum in Ieremia et in techiele
saepe steriscos in ipso textu ponit, subjuncto plerum qii ea prima solum litera nomine interpretis, ex quo lectio
illa adjectitia desumta fuit, sic o A., quando ex Aquila; vel ni . si ex Theodotione aut o et, cum ex Symnaacho vel denique, o T. si ex tribus illis simul
interpretibus lectio illa excerpta Sit Fortasse vero quia ut plurimum Theodotionis lectiones cum Asteriscis asserebat Origenes, Theodotionis nomen non solebat exprimere Aquilae vero, quia rarius, et Syri machi, quia rarissime interpretationes cum Steri Scis inserebat, nomina a princia liter depingebat, ut Indi Caret, non ex lieodotione pro solito verba decerpi Sed hoc ex conjectura tantum di itur. Ceterum, inquit num a. ex similitudine, quae intercedebat Obeios inter et Lemniscos, atque IIIpolemniscos, non solum quantum ad formam, Sed e tiana
quantum ad Marin, factum est, ut Lenanisci pro obelis sint liabiti. Nam uno excepto Ilesychii loco, nullam me Lemniscorum mentionem a tempore Epiphanii et Iliero-nJm uspiam reperire nientini in Bissiliis scit Alss. in Catenis, et in Conimentarii S. c
214쪽
ilotionis assumens, ut componeret volumina, tuae appetalantur,exapla. Tum Subiungit: n Quia frequenter, si dis Dutatio accidisset, vel immutata esse aliquanta, vel deesse, vel abun clare in tostris Scripturis mentiebantur, voluit Origenes nostris si eudere, qualis apud Judaeos Scripturarum lectio teneretur, et in Propriis P ginis, vel columellis, editiones eorum singulas Masque descripsit; et ea, ita apud illos sunt addita, vel decerpta, certis quibusque signi additis, ad versiculorum capita designavit; et in alieno, non suo opere suas tantum inodo notas fixit ut circinus non quid nobis, sed quid dudaeis adversum nos certantibus aut deesse, aut abundare videretur: re et iterum ex istis ieron in in Praefat. Paralip ad Chromatium .,Et certe Origenes non
solum exemplari lege: exapta composuit quatuor editionum, e regione Singula verba de Scribens, ut unus dissentiens statim ceteris inter se consentientibus arguatur sed
quod maioris audaciae est, in editione septuaginta Theodotionis editionem miscuit, asteriscis designans, quae minus fuerant, et virgulis, quae ex superi tuo videbantur apposita. Sed Origenen ipsum audire operae Pretium
c do ἐκείναι ἐφυλάξαμεν, καί τινα μεν βελίσαμεν ἐκ
215쪽
εθήκαμεν. Ex hoc loco suspicari licet, non ex Theodo tione solum, sed et aliis editionibus nonnulla fuisse inspersa. Quapropter Epiphanius, ' a quo rerum illarum accurate tradita historia est, desiderari ait a plurimis apud
interpretes septuaginta, quae ex IIebraeis referre praetem miserunt ipsi Aquila vero, et Imma civis, ac reliqui interpretes repraesentarauit ex uno autem Theodotione addita esse non apposuit. Eruendatio haec τῶν ἐβo os ii κorr per obelos et steriscos, caussae fuit,tero laymo, eur ita Augustinum alloqueretur epist. s. cap. 6. , Miror, quomodo septuaginta interpretum libro legas, non puros, ut ab iis editi sunt, sed ab Agene emendatos, sive corruptos Per obelos et Sterascos, et Christiani hominis interpretatiunculam non Sequaris Praesertim Cum ea, quae
addita sunt, ex hominis Iudaei atque blasphemi, post passionem Christi, editione transtulerit. re Corruptos dicit
libros septuaginta interpretum, Propter additamenta Theodotione, cum in Isaiae S. cap. emendata ac vera appelle Hexaptorum exemplaria, quae eadem additamenta praeserebant; nam neglectis steriscis, qui vel in legendo, vel in describendo negligi poterant, maxima exsistebat Theodotionis cum op εβδομηκυνr confusio at observata asteris corum distinctione legitima etων β ομηκοντα verba a Theodotione accurate secernebantur. Itaque Protegentis attentione et diligentia corrupta erant, vel emendata. Quocirca in eadem ad Augustinum epistola ita pergit uteron mus uVis amator esse Nero septuaginta
216쪽
irtier preliarii Non legas ea . tuae sub asteris eis sunt iii, ora se de volitui inibus. u
felicitia ad iiii burii alii sua adfecisse Oi genem disi linus ex inelii orato Codice Marchali, que in tabent Clarontoniani Patre Societatis Iesu madnotatuni enirn est ante Zechielero, librii in hunc exi excipiis descripturii esse correctum vero ad Tetraploium fidem postmodum subest Diti te
VIII. Apud julios hanc opinionem percrebuisse video, rigeneni, quo parabilior esset emendata a Seeditio seniorum septuaginta, edi illis eam Seorsum C ex ingentii exaptorum mole exemisse adeo ut solitaria illa, alterius, quae habebatur in II exaptis, unde erat prosecta, gema ara a SSet, et omni ex parte similis Ratio istius
opinionis valida in ulla assertur. Probabilior iiiiiii videtur sententia Ioannis' naptistae 3Iorini, viri doctissimi, editionem lain τῶν βύσμήκοντα ex Origellianis exaptis descriptam ab Eusebio et amplitio, et prinium vulgatam aibitrantis juxta illud Hieron imi in Pi aestat ad Paralip. ad Chromatium: v Alexandria et Aegyptus in Septuagi utasuis Ilesychium laudat auctorem Constantinopolis usque Antiochiam Luciani ni artyris exemplaria probat Mediae inter has provinciae Palaestinos Codices legunt; quos ab
Origene elaboratos Eusebius et Partiphilus vulgaverunt. sdiam cur frequenter exscriberentur, exapta in ecclesiarum doctorumque honii num usunt, novis in dies des ori Ex his patet, et raptis nova Eusebiit m adiecisse scholia in quibus lain salieni Scripturae libris idque in alio, ut videtur, quan Origeniano exerta piari, quod Postremum Pamphili et Eusebii opera einendatum est. m. si . Joat in Babiis t. Morin. in ilicsat ad LXX.
217쪽
inabantur sordium inquinamentis cum praesertim steris eorum et obelorum adnotationem vel insuper liaberent
librarii, vel non satis diligenter administrarent: unde ingens ilicidebat rerum perturbatio, confusis et permistis cum Septuaginta senum interpretatione Tlieodotionis additamentis: Misericordia et veritas, inquit Ilieronymus in epistol ad Sun et Freteil. obviaverunt sibi et dicitis, quod in Graeco, Sibi non habeatur: ελεos j cc ἀλη- θεια συνηντησαν, id est, misericordia et veritas oti turrerunt; nec in ebraeo habetur, et apud Septuaginta obelo praenotatum est: quae signa dum Per scriptorum negligentiam a plerisque quasi superflua relinquuntur, magnus in legendo error oboritur re Loquitur de editionerῶν βόοιχηκοντα , quae exaptis inerat. Degenerante ergo magis imagisque hac editione, restituere eam conati sunt Eusebius et Pamphilus , ex ipso ei TO ac sis, quod erat in Caesariens Bibliotheca restitutam vero et Seorsum magna diligentia descriptam publicaverunt. Atque ea editio Palaestina dieta est. Summo scilicet applausu sitit excepta, et in ierosolymae, aliisque Orientis ecclesiis decantari coepta, et librariorum saepe eam in publicos
usus exscribentium labore disseminata passim a Propagata cum propter auctoris sanianae, et emendatorum Obiteri doctrinam, tum propter operis ipsius dignitater D. IIujus editionis et emendationis luculentum exstat monumentum in Codice ne nati Marchali, iam saepe laudato;
in quo post Ieremiae librum adnotatum est, descriptum eum esse ex Origenis Ilexaptis, et emendatum ex Tetra-plis manu ipsius exaratis idque opera Pamphili et Eusebii. En tibi jam itaque triplex editio septuaginta CDum Origeniana haec, quae in exaptis continebatur altera privatim edita ab Eusebio et Pamphilo, quae prioris meregermana erat tertia vetus illa, quae Origenis emendatio-
218쪽
nem praecessit, et Otνη, Seu vulgata appellata est, quaeque multiplex et diversa suit, utpote varias passa adiit terationes. Non alia autem septuaginta interpretum editio rasurpabatur vulgo ante Origenem, quam quaerasti' dicebatur. Hanc appellationem idcirco consecuta erat, quod
nulla per Orientem Scripturae editio frequentiori usu
contereretur. Quo factum est, ut editio oti non unam aliquarii et peculiarem Septuaginta senum editionein notare deinde coeperit, sed ipsam eorundem interpretum conversionem generali appellatione significaverit. Rem uno verbo expedio. Vocabul uni illud, o iuv, generi et specie comui une suit, ut aliae Pleraeque voces generi, cum qualemcunque Tων ἐβδομήκsi Tre editionem notavit; speciei, cum ei soli addicta est, quae ante Origenis emendationem circumferebatur. Speciei tributa est primuna; inde ad genus ipsum transivit. Quamobrem aliquando Ilieronymus Toυ εβδομηκονTα, ab Origene scilicet emendatos, a stνη distinguit aliquando cum ea Permiscet et
confundit. Distinguit quidem in Prooemio ad librum 16.
Cornmentar in Isaiam. DLiqitido, inquit, confitentes in Hebraico non haberi, nec esse in LXX interpretibus, sed in editione Vulgata, quae Graece Oiν dicitur, et in toto orbe diversa est.. LXX interpretes signat ab Origene emendatos. Et in epistola ad nn et Freteil. DΚοινη autem ista, hoc est, communis editio, ipsa est quae et Septuaginta; sed hoc interest inter utramque, quod oti ii pro locis et temporibus, et Pro voluntate
Scriptorum veterum Comipta editio St. Ea autem, quae
habetur in Licenis pc, et quam nos vertimus, ipsa est, quae in eruditoruin libris incorrupta et mnaaculata septuaginta interpretum translatio reservatur. Quidquid ergo ab hac discrepat, nulli dubium est, qui ita et ab Hebraeorui, auctolitates discordet. Confundit vero . rotis Ed Ruae sola is emendatos et in epistola Et C.
219쪽
ORIGENIANORUM iER III. OTεβδομήκονi cum Vulgata libr. s. in Isaiae Zo 26. Multum, inquit, in hoc loco LXX editici, IIebraiciarnque
discordant. Primum ergo de Vulgata tractabimus. c. Vulgatam editionem appellat Toυ ἐβδομήκονrα, quorum verba Prosere Prosert autem eruexaptis. Et in Praefat. Commentar in Daniel. Origenes de Theodotionis opere in editione Vulgata asteriscos posuit. Et in epistola ad Suniam et Freteil. Licet in Septuaginta et inruexaptis ita repererim. IIo est in Vulgata, et in illaruexaplorum. Vulgata speciatim et proprie dicta utebantur Sunia et Fretella, piae et eruditae feminae multum illa a Primigenio exemplari deflexerat. a rogarunt,ieronymum, ut Plurmorum salterii locorum, in quibus Graeca a Latinis dissonabant, legitimam lectionem ex IIebraicaveritate sibi traderet. Morem gessit IIieronymus, et Prolixam rescripsit epistolam, ex cuius evolutione discas,
quid Vulgatam inter editionem, et illam, quae iacebat in IIexaptis, discriminis interfuerit.
IX. Dum hanc emaculandis septuaginta senibus navabant operam Eusebius et Pamphilus, similis euralesychium Donachum in Aegypto, et Lucianum Antiochiae eodem circiter tempore exercebat Ili priscam illam editionem, κοινή dictam, deformem mendis, et sexcentis
vitiatam locis mutare in melius aggressi sunt. Adhibitis ergo vetustis Vulgatae liuius interpretationis exemplaribus
rem ita gesserunt, ut recusam ab Hesychio editionei Ae-g Plus amplexa sit quam vero recoxit Lucianus, ab universas probata et usurpata sit regionibus, quae Constantinopolin et Antiochiam interjacent; nam IIebraicam etiam
veritatem coDsuluisse fertur, ab eoque emendata vetus illa
Vulgata nomine ipsius assecta est. ieron in epist ad Sun et Freteil. In quo breviter illud admoneo, ut sciatis, aliam esse editionen, quam Origenes et Caesariensis Eusebius, omnesque Graeciae tractatores oινὴν, id est, Communeri PPellant, atque Vulgatam, et a plerisque
220쪽
nunc Aoυκιανεto dicitur aliam septuaginta interpretum, quae et iii Tereniola Codicibus reperiti ir, et a nobis in Latinum sermonem fideliter versa est, et Ilierosolymae,nique in Orientis ecclesiis decantatur. αIgitur quintuplex post lianc aetatem septuaginta interpretum editio habita est Vulgata vetus Origeniana Eusebiana, illa Luciani, et quinta denium esycliti. Sed quoniam ex ex aptis profecta erat Eusebiana, pro una eademque utraque labita est. Quae vero Thc oti Vc exemplaria supererant, in studiosorum bibliothecis delitescebant. Atque ita licet quinque revera exstarent hoc tempore editiones, trium untaxat usus erat in ecclesiis. n Alexandria et Aegyptus, inquit Ilieron unius, in Septuaginta suis, esychiurn laudat auctorem Constantinopolis usque Antiochiam Luciani martyris exemplaria probat. Mediae inter lias provinciae Palaestilio Codices legunt; quos ab Origene elaboratos Eusebius et Panipli ilus vulgaverunt: totusque orbis hac inter te trifaria varietate
X. Ceterum veri nihi videtur similli naum, Lucianum ipsum et IlesIchium, cum oti V emendabant, ut Origenis imitabantur studium, ita emendationis rationem tenuisse, et obelis ac steriscis otνη distinxisse, eique Theodotionis lacinias assuisse. Cur enim certum sit,
Aegyptum ac xriam Hesychii et Luciani editionibus esse usas nec minus Certum sit, quae iis in regionibus usum pabantur editiones Tων β ομηκourre, obelis suisse et asteriscis signatas, plane hinc es sicitur Hesychii et Luciani editiones notatas fuisse obelis et steriscis Ilieronymus in Prooemio Comment Daniel. Sed et Origenes de Theodotionis opere in editione Vulgata asteriscos posuit,
docens de suisse quae addita sunt; et rursus quoSdam versus obelis praenotavit, Superflua quaeque designans. Cumque omnes liristi ecclesiae, ani Graecorum, quarta