장음표시 사용
491쪽
SUPER DUBIIS DE APPLICATIONE ISSAE
--maamma ei-M. Episcopus . qui in sua dioecesi est etiam Parochus unius ex paroeciis, petiit ara Congregatione de Propaganda Fide, an diebus dominicis, aliisque festis, ipso satisfaceret qua Episcopus, et Parochus, unica applicatione missae pro populo occasione autem qua Vicarius Apostolicus Surinensis nonnulla postulaverat circa applicationem missae pro populo, alia etiam dubia dirimenda Sacrae Congregationi pro opportunitate proposita suerunt circa eamdem materiam, quaeque respiciebant Vicarios Apostolicos et Missionarios an videlicet hi ten rentur applicare missam pro populo, et ex quo titulo, an scilicet ex iustitia, vel ex charitate, sub gravi aut sub levi. Insuper, praeter haec dubia, quae ad occidentalem ecclesiam reserebantur, occasione cuiusdam synodi in ecclesia ritus orient lis celebratae, cuius acta pro revisione de more Sacrae C. exhibita erant, et alia quatuor dubia prioribus adiecta sunt, in quibus illud praecipue quaerebatur, an ius, quo circa applicati nem missae pro populo, ecclesia occidentalis dirigitur, eodem modo Iocum obtineat in ecclesiis orientalis ritus. Concinnatis itaque dubiis, quae in calce reperies, iisdemque S. C. Propositis, attenta gravitate materiae S. C. distulit, hac responsione, iudicium dilaιa, et seribant duo eae Consulioribus Theologus allar, et alter Canonisιa l). Duo itaque vota, et quidem elucubratissima suerunt S. Congregationi exhibita, et quamvis Theologus et Canonista divel sam tenuerit melodum; nihilominus ad metam praestitutam armonico
1 Cl. Theologus Philippus ean Co Tarquini S. I. seleeti sierunt consuli
M. et Cl. Iuriseonsultus P. Camillus res.
492쪽
Pervenerunt. Desinu uirumn autem Lector. abstro trueti,haupexiguo, si Vnoptice saltem non deduceremus in mediuin Cl. Iurisconsulti votum.
Iurisconsultus, analytie methodo pi ocedens, in res partes sui voti materiem divisit, in quarum prima sibi proposuit inquirendum, quid praecipiat ius diuinum hirca missam pro popli In altera autem parte, quid praeripia hirca Missam pro populatus ecclesiasticum , sive quoad incidentales, sive quoad Oriemu-ιm- In tertia vero parte, doctrinam expositam singulis applicabat dubiis.
hanc itaque partem sibi proponebat Consultor ex pendere. l. An in iure divino hoc praeceptum habeatu '. 0uέsham comprehendat personas. 3. intra quos limites . . An raliter praeceptum ratione speii, ex tuatitia, possit aliud haberi praeceptum repetendum eae haritate. Animadvertebat ore eirca primunt, riguisse riuaestiones in ter Seriptores, quaerentes, an detur praedi3ptilis ex divino iure applicanda missam pro populo, et selithntia 'oordiit, praevaluisse olim videtur, qui Oe8bant colebrations quid/m divino iure praesoribi, praesertim animatum pastoribus, non est eiusdem missae pro popula applicationem. Et in propriam sententiam trahobant Concilii Trid. verba cap. I sera. 28 de repor u cum praecepto divino mandatum sit omnibus, quibus anima m eum v comitum est, oves suas agnoscere, pro his sacrificillim us ferro li. Verum, post S. Congregatmnum Resolutiones, et praesinim m. Pontificum Constitutiones, non amplius duhltatum est, quin verba C. Trid pro his sacrificium sperre: impia tarent saerisici applieationem pro populo. Quaerens protrides positivamssivinam legem, qua hoc praeceptum applicandi mi am pro pγPulo constitueretur, animadvertebat, non videri hahe laom primo
493쪽
promulgatam fuisse an epist ad Hebraeos . . Petis VII 8: eum S. Paulus his in locis, verbis: Omnis pontifer pro homin bus eo ιiruitur in iis quae sunt ad Deum, ut ossema dona et sacria fici pro peccatis, praeceptum divinum iam Maesupponere V deatur. Utitur enim Apostolus hac doctrina veluti medio termino omnibus noto ad aliud domonstrandum. Quare licet S. Paulus mentionem de hac lege faciat, non tamen hanc legem primo statuit ideoque inquirens Consultor ulterius, unde ea primo repeti debeat; non aliunde repeti posse censebat, quaan eae indole, et notione stiri pastoralis. Sufficit enim, prout eruitur etiam ex Pauli verbis, ut quis pontifex sit, ut intelligatur constitutus ad sacrificia pro populi peccatis offerenda. in Calmet in cit. cap. VIII v. 3, ait u hoc omnibus sacerdotibus, illis etiam, qui, in salsis religionibus ministrant, commune est. Quars, eon eludebat Consultor . 'eium pasιorale sua integritate seu pleni ludine secumfert natura sua debiιum offerendi saeritiesum m
Hac exposita doctrina facile colligebat, quinam sub hac comprehendantur ego. Secundum enim divinam Ecclesiae institutionem, stirium pastoris, sua integritate seu plenitudine, residet in solis piscopis. Proindeque soli piscopi iure divino absoluto tenentur ad sacrificium pro populo osserendum. Et s,ne
ipsomo Paulus Ioc est non ait omnis sacerdos, sed πῶς αρχιερευς, 0mnis princeps sacerdotum, omnis pontifex. Quod nomen in
Christi Ecclesia competit solum Episcopis Ac missis Patrum testimoniis, illud asserebat Hieronymi epist ad Fabiol. 1ὶ - ibi
ego si secero, si dixero quidpiam, quod reprehensione dignum est, de sanctis egredior, et pollu nomen Christi, de quo mihi blandior quanto magis Pontifex et piscopus, quem oportet
esse Sine crimine tautarumque virtutum, ut semper moreturn in sanctis, et paratus sit victimas offerre pro populo, seque3ιer Dei et hominum: Caeteri enim qui curam animarum habent praeter Episcopos, non habent veluti proprium, sibique inhaerens, pastoris ni
494쪽
cium, divino iure, sed illud exercent ex ecclesiastica dese-gatione, e constitutione, i et intra quosdam limites. Quare cum in Ecclesiae iure in parochos dicitur incumbere onus ex divino praecepto applicandi missam pro populo, hoc est intolligendum non de divino iure absoluto spectato, sed de iure divino hypothetico spectato 2) Hypothesis autem os triplex, quod nempe l. Ecclesia commiserit aliqua ratione parochis animarum curam. II. Quod non commiserit modo mere facultativo, ut Missionariis committere solet; sed modo quo obligatio inducatur. Ill. Quod commiserit hanc animarum curam siue ea limitatione, quae excludat obligationem applicandi missam pro populo. Quare cum tres hypotheses indicatae ex ecclesiastico iure in parochis orificentur, in potestate est Ecclesiae, quemadmodum illa moderari vel auferre, ita etiam super applicationis officio disponsam et reapse urgente rationabili causa, S. Sedes desaei dispensat Descondens deinde Consultor ad inquirendum intra quos terminos huiusmodi divinum praeceptum obliget, consideravit illud non solum in suo genere, quatenus est praeceptum a s sui--m, 3 sed otiam in sua specie suisque proprietatibus. Proprie-
e a S. Damasus Papa νώι s ad Pr aperum. AbuIensis in Matth. XVI. q. 87 Caietanua in a Thom 2 2 q. 84 art. 8; in hae re eonsulendae sunt literae Apostolieas ad Arehiepiseopum Ebredunensem, quae insertae reperiuntur in Op ribus card Gerdit sub fine Vol. V. nee non et Auetor Nardi an opere italico, euititulus, De Parrores.sa Etlam in Constitutionibus RR. Pomtilleum cum semper oblatas et Ama tissimi, non dieitur absolute ex diuino praecepto, sed ex divino praecepto M
δὲ Praeeepta mere amrmativa, ut ostendebat idem Consultor, obligant tantum in easu alienius urgentis nee sitatis, seu ut ait S. Thomas in Caent. ιει. 7 quaest 3 art. 1 quaestisne 4 in Orp. obligant ad tempus determinatum, non quidem ex hoe, quod tune commode impleri possunt, quia sic, si non dareta aliquis eleemosynam de superfluo quan- docunque pauper offerretur, peccaret mortaliter, quod falsum est, sed ex hoe, quod tempus Messitatem timentem . Muciι et ideo eae str. non portet, disero quod si statim oblata oppo
. tunitalis habens peccatum moriale non . eonfiteatur, etiamsi maior opportunitas non expectetur, aliquis pereet mortat, . ter, sed quando, ex artieulo temporis, . Messitas confessionis inducitur. Neque
hoe ex indulgentia Ecclesiae quae seu siset intra anni spatium cor sιeri quem piam indulget quod non teneatur ad statim, sed ex natura praecepti a dio maιivi, unde ante Ecelesiae statutum s in eanone Omnis utriusque sexus m, . nus debebatur..
Itaque, ut consultor arguebat, praee,
495쪽
tas autem huius praecepti est, ut sit impositum per modum os icti, subiecto proinde inhaerens ad modum habitus, ideoque impletum dici non potes per unum actum durante pastorali incio, sed impletur per quamdam actorum frequentiam, missam nempe applicando aliquoties in anno Et illud aliquoιies sterminabat eo sere modo quo theologi determinant similem omnino quaestionem, quoties sub gravi quilibet Sacerdos in anno celebrare teneatur-In hac enim Theologorum quaestione agitur pariter de praecept amrmativo divino, et indeterminato , quod inhaereat sacerdoti per modum os icii. Etenim iuxta verba Ritualis Sacem dotem oporte ostierre Cui quaestioni ita respondet S. Thomas Responde dicendum, quod quidam dixerunt, quod sacerdos
potest omnino a celebratione licite abstinere, nisi teneatur exi cura sibi commissa celebrare opulo, et saeramenta praebere., Sed hoc irrationabiliter dicitur, quia unusquisque tenetur utis gratia sibi data, cum fuerit opportunum Unde sacerdoti, etiamsi non habeat curam animarum, non licet omnino a ce lebratione cessare; sed saltem videtur, quod teneatur celebrare, in praecipuis festis, et maxime in quibus fideles communicare consueverunt. s Verba autem in praecipuis festis, subiungit
sione laeta a Melesiastiea lege, praeee pium amrmativum de quo agimus, appli- eandi nempe missam pro populo, obligabit quando vera necessitas urget, quae esse potest vel ex parte populi, vel ex parte ipsius legis. At vero, hae urgens ne-eevitas ex parte populi, in re de qua sit sermo, dari non potest, ut supra demonstrabitur. Superest igitur, neeessitas ex parte legis, quae ne dieatur frusιranea, suum implementum habere debet Boca tem implemantum lex consequitur, si una vice durante pastorali offleio, missa pro
populo applieetur. Et sane de simili prae-eepto molamatioo divino,euiusmodi est illud Fidelibus impositum participandi diu, nam eueharistiam, hoe doeent paludanus, Gaietanus, Ledesma, Victoria Vel si tempus pastoralis ossici breve non sit, ediiissime legi applieandi missam satisfieret si missa appliearetur aliqvoties durante pastorali ossicio prout de altero dicto
praeeepto participandi sacram euchariatiam, docet, quodam rigore, Suarez, si longa nempe sit hominis fidelis vita. Ratio autem elara est ut enim lex frustranea non dieatur, nulla alia urgente neeessitate, sumet ad suum implementum ut aetus praeseriptus, durante munere, una vie emittatur. Quod si multum perduret pastorale ossicium, quoniam populus
mortalis decursu annorum notabiliter ω novatur, ob extrinseeam cireumstantiam,
ne magna populi pars metu praecepti destituta maneat, posset praeeeptum a quo agimus obligare aliquoties, durante offleto. Hae esset responsio si lex de qua agimus eonsiderari posset tantum in suo genere, quatenus est lex naturaiis et ammati a.
496쪽
S. Alphonsus de Ligorio si intelligi de tribus praecipuis o.
lemnitatibus, in quibus fideles communicare consueverunt, nimirum diebus Nativitatis, Paschatis, et Pentecostes quare concludit sententiam longe communiorem eam esse quae affirmat, sacerdotes non teneri ad celebrandum, nisi ter vel quater in anno ... Et haec sententia est conformis Decreto S. Congrega
tionis Concilii edit mense Novembri 1696 apud Monacellium p. 1 it. I 'rm. 9, 15ὶ ubi dictum fuit qui sine iusta causa,
ter Vel quater in anno non celebravit, peccat mortaliter, et
potest ab Episcopo puniri. Cui accedit auctoritos Toletani Concilii sive Arandensis habiti sub Pontificatu Sixti IV anno 1478
cap. 2 in quo intor alia legitur: si hortamur praeterea nostrae provinciae Praelatos ob reverentiam Iesu Christi, ut ter in anno ad minus celebrent. Si vero secus egerint, graviteron sequentis concilio arguentur. Et in titulo eiusdem capitis legitur Otia Episcopi ter, et Sacerdotes quater saltem in anno celebrent ludicarunt itaque huius Concilii Patres praeceptum divinum celebrandi sacrificium, obligare Pastores ter in anno. Ex paritate itaque rationis Consultor censebat, idem dici debea o de praecepto applicandi missam pro populo, spectato tantum divino iure. Post haec negabat Consultor hanc obligationem enasci posse ex charitate. - Obligatio enim ex charitate oritur tantum ex Becessitate alterius, Suare de Sacram disp. 86 seet L e alibi Subiungebat porro, non posse reperiri certum casum in quo applicati missae pro populo eidem necessaria sit, vel ad consequendam aeternam salutem, vel saltem ad servandum iustitiae
Porro applicatio missae pro populo dici non potest medium necessarium ad alterutrum, vel alium quemlibet finem, sive quia nunquam est medium unteum; non desunt enim alia media cuiusmodi sunt sacramenta, vel saltem oratio sive quia sacrificii seu-ctus nunquam populo deest, quantus sufficiat ad obtinendas gratias. Populus enim Dei participat generalem fructum sacrificiorum, iuxta generalem applicationem, quae in Canone legitur- pro omni' bur ori doris atque caιholicae fidei cultoribus-Benedictus XIV. D sacris missae l. 3 c. 8 aliique oui uniter. Ex quo sequitur
497쪽
desectum applicationis fructus medii, esse privationem, sed tantummodo minus copiosam applicationem fructus sacrificii, quae, quam tum vis minor censeatur, nunquam insumciens diei poterit, ad buuondam quamvis gratiam insuffieientia enim, si habeatur, proveniet aptum ex defeetu dispositionis in populo, qui dispositionis desectus inefficacem reddere etiam potest fru-eιum medium, qui consertur per applicationem missae pro populo. Post eiusmodi directam argumentationem, alteram indirectam instituebat Consultor. Si enim vera se sitas fructus medii de qua loquimur reperiri posset in populo, mrtissimo ea necessitate premerentur magis infideles, qui aliis destituti sunt mediis, quam fideles Ex quo fieret, ut in ecclesia praeeoptum haberi deberet eae hariιαι applicandi missam pro infidelibus Charitas enim Omnes, qui sub nomine proximi veniunt, comprehendit illos omnes scilicet, qui capaces sunt dilaeιionis acιivae, et pressivae Dei, quemadmodum cum S. Augustino, Scoto, docet Card. De- Laurea tract. De spe et charit disp. 8 n. 63. Et ideo, omnes illos comprehendit, qui nobis iunguntur capacitate participandi eamdem beatitudinem aetemam S. Thomas 2 2 quaesι. Mart. 5 meorρ , in qu ambitu reperiuntur etiam infideles, qui sunt in stadio viae. tqui iusmodi praeceptum Ecclesia nunquam cognovit. m etc. Neque dicas infideles incapaces esse fructus impetratorii de quo agimus. Haec enim opinio praeterquam quod a sanioribus theologis reiicitur, in praesenti quaestione intolerabilis redderetur. Repugnat enim indoli Ecclesiae eiusdemque Auctori, ut medium
detur vere e proprie necessarium ad aeternam proximi salutem
secundum praesentem hypothesim , illudque applicari non possit. Insuperi, charitas in eo etiam a iustitia differt, quod haec
urget eo tantum, qui aliquo assumpto munere, vel obligations adstringuntur illa, e contra, omnes urget, qui possunt Verae proximi necessitati conserre remedium in sua positum potestate omne ergo sacerdotes pro populo applicare tenerentur. Quandoquidem ignorat nemo, plures adesse christianitates derelictas, quae hoc auxilio sunt destitutae. Et sutilis esset excusatio dicentis: Si ego scirem; si ego praesens essem te cogniti enim non deest, et praesentia non exigitur. Atqui Ecclesia nunquam hoc praeceptum cognovit. Ergo eis.
498쪽
ciens Iurisconsultus ad secundam sibi propositam exponendam partem, quaerebat in quas personas ius ecclesiasticum protenderit praeceptum divinum de quo in priori parte egimus, et ad quodnam tempus; prius autem de occidentalibus, deinde de orientalibus sermonem instituit. In ecclesia occidentali, ante ridentinum Concilium, non videtur suisse universalis lex, quae obligationem determinar tapplicandi missam pro populo, licet non deessent consuetudin se leges particulares, quae aliquas dioeceses vel provinciam obligarent, et ad certos dies. In quaestione enim quae agitabatur, an Parochi tenerentur applicure, vel tantum celebrare qui hanc alteram sententiam defendebant, explicatis aliqua ratione verbis Tridentinis . oras. 23 de Reform ., ain tuebantur hoc argumento quia nulla iure positivo, neque beneficii institutione applicatio missae pro populo praecipitur, uti notat arbos De PDis et potest. Discopi p. , adleg. 24. n. 23. Alii vero qui priorem sententiam secuti sunt, innitebantur solummodo ridentinis verbis, nullamque antecedentem universalem legem adduxerunt.
Clericatus Discord Forens p.ra disc. 29; Onacellius Form. est ιit. 6 form 2 n. 18 et seqq. asqualigus De sacris novae est. q. 852 Fugnanus in Cap. Fraternitatem e sepult. n. 92 Reif- sensiue in tiι celeb mira. n. 22 e seqq. Benedictus XIV. H
Quin imo, prosequebatur Iurisconsultus in Concilii Tridem tini capite, per accidens haec obligatio cum aliis pastoralibus
officiis memoratur, ut inde deducatur necessitas, quae Pastoresurget ad residendum; in eo enim legitur- Quum praecepto D vino mandatum sit omnibus, quibus animarum cura commissa est, Ves suas agnoscere, pro his aer esum sperre verbiquei divini praedicatione etc. pascere... quae Omnia nequaquam ab his impleri possunt, qui gregi Suo non Mistunt .... Sacr Sanctai Synodus eos admonet etc. ii Quae ridentina dispositi supponit Obligationem applicandi missam pro populo, cuiusmodi ea est, quae ex iure divino deduci potest, sive absolute, si agatur
499쪽
do Episcopis sive hypothetice, si agatur de ceteris, qui parochiulo
beneficium obtinent. Nihilominus ex communi conSensu accedentibus authenticis declarationibus, ea generalia verba velutilandamentum habita sunt legis ecclesiasticae generalis. Ad rem autem Consultor declarabat verba ilia, omnibus quibus animarum cura commissa est. Nulli sunt qui dicuntur habere animarum curam. Primo illi sunt qui beneficium aliquod liabent cum ii directe, et principaliter connectitur eiusmodi officium, ut sunt piscopi et Parochi, quocumque Vocentur nomine. Secundo illi qui in casu dicti benoficii vacantis, vel etiam illi qui actu ossicium exercent, dum cura habitualis aliis inest,
vel in alio simili casu permtatim alienam repraesentant, cuius Onficium exercent tales sunt Vicarii curati, sive perpetui sive temporanei, et amovibiles Vicarii Apostolici, qui suspensa Episcoporum nominatione, mittuntur ad regendam ecclesiam canonice erectam in sedem episcopalem, vel illi administratores ecclesiarum pariter episcopalium, qui ponuntur in locum piscopi absentis de cuius vita ignoratur, vel alicuius Episcopi a divinis
suspensi est. Terti Pastorum coadiutores, qui non subintrant In eorum Ocum, sed coadiuvant, cuiusinodi sunt Capellani a Parochis stipendiati, otiamsi constituantur in aliqua succursali
ecclesia vel Suffraganei, si de Episcopis agatur, qui dari solent non populo, sed Episcopo, ut eum coadiuvent in pontificalibus tantum, Rigantius in Reg. I. Cancel. S. 7 n. 7 et 8 l. Quarto illi,
qui tantum ex charitate sacramenta administrant, cuiusmodi sunt quidam Sacerdotes Regulares, vel etiam Saeculares, qui, diebus saltem estis, assistunt alicui paroeciae derelictae ad quem Ndin m referri possunt issionarii, qui, commendabili generositate, in longinquas regiones emigrant, vel ad serendam Christi Servatoris fidem, vel ad colendam eamdem fidem in christianis populis, in quibus nunquam froeciae canonice erectae sunt velotiam illi Vicarii Apostolici, inter Missionarios, qui in easdem regiones proficiscuntur in quibus nunquam erecta fuit episcopalis sedes. Hi omnes dici possunt, quibus animarum cura commissa sit. Verum opinabatur Cohsultor, tantum illos sub Tridentina lego comprehendi, qui ad duos priores ordines reseruntur. Ut hoc ostenderet praemisso principio, quo nulla obligatio debet ultra claram obligationis sententiam extendi, in examen
500쪽
revocabat Tridentinum Decretum, secundum quod illi tantum animarum astores tenentur ad sacrificium pro popul offerendum, qui a Concilio in eodem capite obligantur ad residendum. Qui ver sint, qui in eo capite ad residentiam obligentur, indicantur hisce verbis l. Omnes viriarchalibetis primatialisus, mimpoliιanis, ac cathedrodibus ecclesiis quibuscumque quo nisue nomine, et iιula praefecιοs. II. Curatis inferioribus, et iis quibuscumque, qui beneflesum aliquod ecclesiaiaicum euram animarum habens obtinent. Porro hisce verbis, illi tantum comprehenduntur, qui ad primum supra indicatum ordinem pertinent, et aequalitate rationis,
otiam illi, qui ad alterum spectant ordinem. Qui enim in locum
alterius ponitur, ut personam repraesentet, et omnia eiusdem exerceat ossicia, pro una, eademque persona habetur. Celeri
ergo ab obligatione applicandi missam pro populo soluti maneni. Et sane, illi, iuxta Tridentinam legem, tenentur Morificium os ferre, qui tenentur agnoscere oves suas Porro neque Capellani stipendiati a Parochis, neque Sumaganei in Pontificalibus a tum, qui piscopis dantur, et non populo , neque quilibet alius , qui alicui derelicto populo succurrit non ex titulo pastorali, opes propria habent. Eiusmodi proinde viri, sub ea lege non comprehenduntur. Neque dicas: si Missionarii
OVes proprias non haberent, illae oves essent sine iri tori . Falsum siquidem est eas esse sine Pastore, quando o et Petri. Haec autem omnia confirmabantur authenticis declaraιionibus Et ut brevitati studeret Consultor, saιis sibi fuit in didium deducero Constitutionom Cum semper obialas, Benedicti XIV., qui in more habebat omnia decreta abunde recolere, quae ante se emissa suerant. In hac porro Constitutione nominantur tantum Possessores Beneficii parochialis etiam tenuis. 2 Vicarii a 'chiales etiam amovibiles ad nutum, vel ad breve tempus on
stituti. Et missa pro populo appellatur missa mischialia pro popido, veluti exclusive propria illius, qui possidet parochiale beneficium , vel Vicarii, qui illius loco ponitur. Reliqui ergo
qui in tertio et quarto ordine numerantur, excluduntur, quos laudatus Pontifex neque ignorare, neque silentio praeterire interat, si aliter censuisset.