Acta ex iis decerpta quae apud Sanctam Sedem geruntur in compedium opportune ...

501쪽

Hanc doctrinam confirmabat ulterius Consultor auctoritato Doctorum, inter quos nullum reperire valuit qui ultra dictas ,-- Aonas hanc obligationem protenderet. Quin imo erraris sim. Missae Sacrifieium art. 3, Girald p. 24 t. 85 3. Circa praelatos, quaerentes an alii sint, qui, saltem ab aliquibus putentur obligati ad applicationem missae pro populo, non alios indicant, quam raelatos Begulares pro suis subditis, ideo quia in suos exercent, ex stricto incio, parochiale munus. Nihilominus bis

proposita hac quaestione apud postolicam Sedem , prouti resert Giraldi, bis insoluta mansit. Quod est notatu dignum. Illi enim, qui prae ceteris videri possent sub Tridentina lege

comprehensi, essent eiusmodi Regulares Praelati, qui, veriusquam Parochi proprias hisen oves Par horum enim oves sunt tandem oves Episcopi. Cui sententiae accederet auctoritas Suareg, Merati, a ualig. Tamburin. Rotar. Hurtad. Naidi, Fer-rar. Ηοnacel. Clericat. Donati, Murg. aliorumque Attameno firmo principio quod obligationis verba strictae sunt interpretationis, sorte sententia lata non nit. Et quod magis est, neque de hac re mentionem secit Benedictus XII in dieta Constitutione. Quod si haec reperimus circa Begulares Praelatos, maiori ratione idem retinendum est, circa eos quos tertio, et quarto loco recensuimus, quos ad missam pro populo obligatos usque adhuc dixit nemo. Hisce adhuc Consultor non contentus, ad excludendos peditius ab hac obligatione eos, quos, tertio et quarto loco, numinraverat, alia adducebat argumenta, quae praesertim issionarios attingebant. Missionarii enim comparari possunt cum iis sacerdotibus, qui ab Episcopis exorati, ad aliquam ameciam derelictam ex charitate accedunt, ut ibi sacramenta administrent. Eiusmodi autem Sacerdotes, communi existimatione, nunquam

habiti sunt obligatione obstricti ad missam applicandam pro populo, licet sua generositate saepe eam applicare .soleant. Quod si disserentia intersit, ea in favorem cedit missionariorum. Ergo quemadmodum illi, ita isti, ab obligatione de qua agimus, e clusi censeri debent. Neque dicas: Missionarios interdum stipendia recipere. Nam eiusmodi stipendia, si quae in ι, ad vitam alendam tribuuntur, eleemosynae tantum titulo , ut charitatis

opera exercere possint.

502쪽

Quin imo ostendebat Consultor eamdem vigere existimati, ne circa Missionarios, ac viget circa dictos Sacerdotes. Id autem argumentando eruebat ex testimonio Roderici Tom. lit attonum Regular 35 art. 5 in quo instituta quaestione, raram Religiosi Indiarum sint curati, - ita respondet: e Respondeo divisendo, quod Epescopus potest messeere monachum, de licems tiarabbatis, ecclesiae parochiali saeculari, prout tradunt te. Attamen Religiosi indiarum, nec per Breve Pii . nec pers Capitula provincialia sunt curati Indorum; quia unumquodque a recipitur per modum recipientis modus autem hic recipiendis in Indorum populis ossicium parochi, nunquam sui recepius

a fratribus per modum curatorum, et ut curati semper enim

fugerunt fraιres hoc grave onus suis humeris imponere item quia ante hoe Breve Pii . certissimum erat, quia ratres non erant curati; hoe enim petebant piscopi ab eis, et ipsi rem e bant ergo nequo postquam venit dictum Breve consequentias patet quia in Brevi nihil Religiosis iniungitur, ut cura tis in .s item Polliggarius Nanvade Regularium Tracι. 8 e.

seet 3 n. 90. Cui accedit etiam Ecclesiae praxis, ex qua eruitur Missionarios addictos non esse alicui Sedi, canonico titulo; neque habere ordinariam acultatem administrandi sacramenta, quae duo sunt Parochis essentialia; sed eis metum tribui propagandi catholicam fidem inter varia infidelium, et haereticorum loca, et administrandi conversis ad fidem sacramenta neeessaria, acultatibus plus vel minus extraordinariis, ceu notat. Card. De-Laurea in Terι sentent. om. 3 p. 2 disp. Mart. - 1 e seqq. in quo inter cetera scribit a munus Missionarii est evangelium, fidemque catholicam, in locis sua missionis, Paganis, ludaeis, atque Haereticis praedicare, et Sacramenta eis necessaria luetis saeuuates sibi concessas a miιιente, ministrare. η Quae qualitum distent a Paroahorum indole oorumdemque obligationibus, unus

quisque intelligit.

Secundum autem expositam usque adhuc doctrinam, pluries respondit S. C. De Propaganda Fide. Et sano circa Missionarios Pehinenses, anno 1798, eorum Episcopus quasdam retulit circum stantias, ob quas idem opinari videbatur, dictos Missionarios teneri ad applicationem issae pro populo. Animadvertebat enim Epi

503쪽

seopus ille, Missionarios, non modo exercere omnia parochialia os i iuxta leges ecclesiasticas, sed etiam inter eos et alios Sinenses presbyteros, quoddam discrimen vigere namque isti libere percurrebant missionum loca intra districtus limites, dum e contra illi observabant strictam in urbe, in qua constituti erant, residentiam. Attamen S. Congregatio respondit: morsum per decrettim 28 Ianuarii 798 a Sanctitate sua probatum. In quo decreto declaratum fuerat: nullo modo parochos esse, sed sim-μkes erbi ei praecones. item, anno I 804, dubium propositum fuit: α An missiona- . ii Sinarum, Ocincinae et Siami, teneantur m christianis,3 quibus ad tempus ministrant, missam applicare, non Solum diebus dominicis, et magnis sollemnitatibus, sed etiam aliis diebus festis, quibus christianionissam quidem audire ue- nentur, sed servilibus operibus vacare possunt. Cui responsum est in decisis sub Ee I Februarii 1803 Haec autem decisio his verbis missa suerat: 0uaestionibus quas . . de missarum applicatione proposuit, . . respondit, Haeta ea quae iam alias decreta fuerunt, neque ricarium generalem, neque Coadiutorem ricari hosιolies, uti nec ipsum ricarium Apostolicum, ulla teneri obligatione eae iustitia applicandi missam diebus festis

pro popula cui praedictis titulis, praesunt; sed eae charitate tantum id decere; eae quo nulla absolutione opus erae pro omissa Sacrorum applicatione, per Se paιet Post haec unum vel alterum responsum, quod aliquam pares posset dimicultatem, in examen revocabat Consultor, nimirum responsum datum Vicari Apostolico de Curava die 12 So-ptembris 1843, quod est sequens u Ad alteram autem quaestionem quod aιιinet, utrum scilice Operarii ricariatus antedicti, diebus

festis, etiam abrogatis, missam pro populo celebrare meantur, scias esumus, in ameciis canonice erectis, viminarios par chos, hoc est curam animarum habentes, teneri ex iustitia, in aionarios ver alios utcumque eamdem curam gerentes, nonnisi ratione charitatis. Quam responsionem, circa ultimum incisum, contendebat Consultor, non posse facile cum ceteris conciliari, atque hunc esse casum, opinabatur, a cuius decisione essetis

eodendum lin Nonnullis insuper animadversis circa unam vel

504쪽

alteram responsionem, quas ostendebat omnino conti es ea

teris decretis, breviter indicabat dies, quibus eadem lex Occidentales Pastores urget, iuxta notas Constitutiones: Cum semper bivias, et Imantissimi. Hisce itaque omnibus, quae breviter attigimus, copiosissime a Consultore disputatis, sermo instituendus erat circa ius, quod in re de qua agimus, apud orientilles obtinet. Ex documentis, quae, Consulior prae oculis habebat, haec duo simul collegit, I Vestigia adimplementi legis, de qua agimus, non reperiri, nisi in cis perpaucis, iisque subiectis inquaeui Iatino eaque nobis eae- hibere regulam non uniformem , sed variam: II. Circa reliquas

orientales regiones, aut certe nosci eam legem in usu non SSU, aut saltem ignorari, et non sine gravibus coniecturis, in usu non eme, videri.

Quaerebat proinde Consultor, in hisce adiunctis, quid agendum, et quaenam esset regula sequenda, circa easdem orientales regiones Considerat praxi, quam usque adhuc tenuit Sacra Congregatio, eam sequi oportere opinabatur. Eiusmodi autem praxis ad haec quatuor capita laeti sibi reduci posse videbatur. I. Lex applicandi missam pro populo, quoad eius substantiam, urget etiam parochos Orientales. II. Ad modum quod attinet, sive ad dies, quibus impleri debeat, si reperiatur statutus mos, aut lex apud eos vigens, dummodo aperte irrationabilis non sit, serunt' debet lil. uatenus hic nos, vel ex non habeatur, determinari debet iuxta leges occidentis. IV. Quod si difficultas occurrat, concedi potest reducti magis, vel minus gravis, secundum indolem difficuliatum, quae reperiantur; quae si penitus sint exclusivae, concedi potest dispensatio, iniuncta tamen obligalione orandi pro populo in iisdem missis quae applicari debuissent. Eiusmodi autem regulas, rationabiles, et consormes omniuOesse iuris principiis, ostendebat Consultor. Et ad primam quod ab tinet regulam, ex qua reliquae consequuntur, non quidem ex lege ecclesiastica Occidentali eam erui existimabat, ctim alia videatur suisse usque adhuc disciplina occidentalis circa rem de qua agimus, sed eam demonstrabat eae intenιione Ecclesiae in instituιione os ii parochiadis, et consequenιer eae naιura os ii eiusdem Certum siquidem est Ecclesiam instituisse parochiale officium, per modum m neri pa3ιoralis, ubicumque parochus constiterit, sive in occidente,

505쪽

sive in oriente. Ex quo consequitur, omne id quod officii Pastoris est proprium, salvis iis, quae capacitatem presbyterorum superant, vel sine ulla dubitatione suerunt ab eo officio exclusa, cuiusmodi est iurisdictio in soro externo, cetera, vi institutionis, intelligi debent etiam arochorum propria. Et quemadmodum necesse non est allegar particularem legem, ut eoncludi possit, Parochum, vi sui omeli, teneri oves noscere, vero in dia

vini praedicatio te, sacramentorum administratione, ac bonorum p rum Gempla pascere eια, quacumque m regione Parochus sit constitutus, sive in occidente sive in Oriente ita opus non est adducere legem, ut ostendatur, vi sui officii, te-ri pro sibus suis sacrificium sperre. Ratio secundae regulae a S. Congregatione identidem servatae, petitur ex eo, quod ecclesia orientalis consuetudinibus, legibusque propriis dirigitur, ne di legibus Occidentalibus obstrisigitur, nisi vel rei natura, vel voluntas exproma S. Sessis, id exigat BeLausem natura, in praesenti casu, non designa deis minatos dies, pr indeque superest, ut rationabillis mos, vel lex hos dis doterminans, SerVetur.

Ratio tertiae regulae ex eo petitur, quod in praxi vechssarium est, ut determinatus exigiat missorum numerus, Et comsorme est s. anonibus, ut ad hunc finem apHicetur ea lex, quae in altera Ecclesiae parte viget Etenim l. in D ma las Ca- nonum uniformitas, quantum fieri possit, servanda est ij. 2. Quia, in casibus similibus Ecclesia eamdem regulam secuta si, uti patet ex more citandi Canones Conciliorum provincialium. 3. Quia iuxta caput sis novi operia nunesaι. in desectu Canonum, inplicantur ipsae civiles leges 2), a fortior ergo adhiberi debent e clesiasticae leges, quae vigent in altera ecclesiae parιe. 4. Quia toxo cidentalis, in praesenti casu, convenientiam habet non is iam, sed

506쪽

inιrinsecam, et ideo omni in loco suam vim exerit l). Si vero huius regulae applicatio difficultates reperiat, dubitandum non est, applicandam ore quartam regulam, quemadmodum usque adhuc SerVR- tum fuisse videbatur. Agitur enim de materia super qua, cum de P rochis agitur, etiam totaliter dispensari potest ius enim divinum parocho non cognoscit, quorum existentia tota repetitur ab ecci siastica institutione neque causa deest iusto dispensandi, ex dis- ficultatum natura deprompta.

doctrina amplissime a se exposita, depromebat Consultor singulis dubiis, quae occidentalem ecclesiam respiciunt, accuratam responsionem. Priori dubio respondendum esse opinabatur: mini, gative, dummodo non agatur de locis, in quibus Sedes epia, scopalis, ac par ciae canonico erectae iam sint, atque ad eas, Vicarius Apostolicus, si issionarii missi sint, ut legitimorum Pastorum Vices gerant. Secundo dubio e provisum in primo. Tertio dubio: decere ex charitateo vel potius evitandam osse locutionem-ι-m eae charitate, dicendum autem MSe decere eae hariιate; - idque ita, ut nulla proprie dictae obli- gationis significati appareat. Dubio quarto a provisum in tertio. Besponsio ad quintum dubium, post ea quae dicta sunt, pendebat ex iudicio serendo super acto, an videlicet in eo i-cariat essent paroeciae canonice erectae. Porro ex relationibus earum issionum , eruebat Consultor, eiusmodi paroecias non adesse. Constabat enim in acto anno 18 6 catholicos Surinenses ecclesiam nullam habuisse anno 1820 religionis status, vere miserabilis dicebatur. Attamen dissicultatem prima moto gignero videbantur haec, quae sequuntur. Ex relationibus habitis anno 1844, ad quaesi-

i Ipsime Graeei Sehismatie in ea . cum V aeceptavit operassis Augustini, nonum otieetione, edita Limia an . et Ambrosii, in quibus propugnarent no 8o in adnotatione secunda, eano fidem eontra haereticos, ita et nos, quae M seeundi Trullani oncilii, ita aiunt: . congruunt synodorum o identalium, Quemadmodum conellium Oecumeni o acceptamu ..

507쪽

tui aras et An ibi adsint Parochi, vel tantummodo simplices Mi

sionarii. responsum fuerat a Vicario Apostolico Praefectus R. B. Groo est Parochus civitatis Paramuribo, et Missionarius Gerardus Sehepera Parochus es meheriensis, a Praefecto deI gavis. Ad quaesitum 2 K Quot sint Parochiae 3 Responsum suit: res sunt parochiae, nempe l. in civitate Paramaroo 2 in leprosorum constituιione Baιavia. . in superiore parte meheriae. ollem ad quaesitum 30. K An parochi sint perpetui, vel ad nus tum amovibiles; et an missam celebrent estis diebus pro postulo. Responsum suit: R. D. Praefecιus Parochus est perpetuus, Parochus autem elegatus, ad nutum amovibilis. Tam ει--mehi, quam issionarii, si aegriturine non arceantur, quοιidie eelctrans missam, eamque dominitas et festis pro popula.

Investigabat porro Consultor, an veri Parochi illi dicondisint, vel potius simplices Missionarii; et an paroeciae, debeant potius dici simpliciter ecclesiae. Etenim idem Vicarius Aposto-jieus ad quaesitum 1, quo potobatur, a quo eiusmodi Parochieligerentur, responderat Parochus eligitur a S. Congregatione de Propaganda Fide Sacra autem Congregatio, non amolium, sed tantum Missionarium, seu issionis Praesectum eligit item ad quaesitum 33, quo indicari debebant fines singularum paroeci mam, responderat Par hiarum fines sun Oceanum, ripae, si mina e silvae vacuae Praesenti autem tempore, ex literis aliis- quo documentis colligebatur, missam pro Popula ab omnibus missionariis applicari, nonnisi pro deοοιione, omnesque generico

Missionarii nomine appellari. Ex his, aliisque similibus validis

coniecturis Consultor arguebat, neque veros parochos, ea inmissione haberi, neque veras par hias, idooque quinto dubio respondendum ess opinabatur: α negative, et dentur decreta et I . nuarii 1780, et I Fobruarii 1808. Hase decreta supra relata sunt. Circa dubium sxtum animadvertebat Consultor, deesse elementa ad iudicandum necessaria; nam ab Episcopo significari sauem debuerat, an paroecia, de qua est sermo, unita sit episcopali mensae, unione plenaria et aetinctipa, vel secus l). Si enim uni plenaria, et extinctiva tituli non sit, unius missae celebratione non videbatur Episeopus satisfacere posse duplici

508쪽

obligati mi. Ad em asserebantur ea, qua, suntu in causa Vrsen Antica is Missae pro populo Aes 7 eo. 808, agitaui apud S. C. Concilii, S. M Tridenιino. ibi uinx Tridentino sta tuitur, quod praecepto divino mandatum sit omnibus, quibus

1 animarum cura commissa est, vos suas agnoscere, pro hiSs saerificium offerre atque idcirco, si Episcopus retinet curam patroeeiae athedrafis, ipse applicare tenetur missam Pro o. Nequo si Episcopus, tanquam totius diose is Parochus, pro Druerso grege missam applicat, idcirco eximi poterit ab applieanda massa pro Parochianis. Nam si ips curam pam-x his iam abi di alis gerit, ne dum pro universo grege, Sed etiam pro ovibus ameciae duo distincta sacrificia offerre de- bet. . ., quod optime noscit vigilantissimus piscopus, dum nihil aliud postulat, quam , ut suo sumptu missa alternatim a Paarochis applicetur. Quamaam vero applicatio missae pro populo ita Pastoribus imposita sιt, ut per se, et non per alium substitutum eam implere 4 eant attamen, si quod subsit necessarium impedimentum, iisdem S Congregatio perinistit, ut per alios supplere possint impeditus autem legitimo vide tur piscopus, ne applicatiosam pro Parochianis praestare possit, dum id pro universo grego iacem leuetur. v lis in S. Ne is eiusdem causae, nec non in altera causa, minius Subis n. 12 Se em 18244. Rursus ly-ihi is Atque, Ma hoc onus imisβae pro populo personam Paroebi, curam et lem hab- tis, respicit, ut, si piseopus uram actualem retinea pae- elate cathedralis, etiam ab ipso sacrum pro populo sit em ageudum. Neque , si piscopus tanquam totius dioecesis Par x huη pro universo grege missam appliest, sicirco eximi poterit ab applicanda missa pro Par hianis, uti admone etc. Quando enim uni plenaria facta non sit, remanet titulus et

Uflorum, quod natura distinguitur ab episcopali titulo, et ossicio;

et ido , distincta remanent onera iisdem adnexa. Eiusmodi auto doctrina locum videbatur obtinere in praesenti casu, in quo Episcopus utrumque titulum nominabat, adeo ut ParoecIn non considerat eluae uti pars dioecesis ab Episcopo peculiariter admirustrandae; et ceteroquin eiusmodi paroeciarum unionis men-

509쪽

sae episeopali, ob quas titulus et parochi officium extinguantur, fieri non solent. Verum, ad modum quod attinet exequendi hanc Obligationem, Consultor non praetermittebat insuper adnotare, duplicem legem Opponi. Prima quae declarat hanc obligationem personalem esse, et de prohibet eius implementum per substitutum; thaltera est quae determinat dies estos, et prohiliet translationem sine dispensatione, Const. Cum emper Oblatas. Quin no non videbatur per seipsum laudatus Episcopus dictam par clam administrare posse, quae distat a castindrali, viginti circiter passuum millia Quare opinabatur Consultor respondendum esse quinto dubio a iusta exposita, negatiVe, et ad mentem n mens autem Consultoris erat, quod si Episcopus in urbe paroeciae non constituerit Vicarium pro paroeciae admistratione hunc constituere deberet, et per eum satisfacere quoque obligationi missae pro populo; in determinatione autem congruae, ratio haberetur dicti neris, iuxta I. 9 Constitutionis,

Cum semper oblatas.

Eiusmodi autem Consultoris opiniones, plenissime probatae ara Congregatione suerunt, muti ex sequentibus patebit. I. An Vicarii Apostolici et issionarii, qui quovis modo

suscipiunt animarum curam, in aliquo determinato loco, tenen antur indiscriminatim eae iustitia applicare missam pro populo, diobus estis. v Et quatenus negatiVe. II. In quosnam Vicarios Apostolicos, et issionarios eiu . modi onus incumbat γη III u An illis, qui ex iustitia non tenentur, responderi de

beat Becere eae charitate, vel teneri eae charitate, ad applicano clam missam pro populo. II. PM, probata formula, tenera e charitate, - haec tel-

, ligi debeat de obligatione sub gravi. ηV. An Vicarius Apostolicus urinae, ceterique missionarii

510쪽

eiusdem Vicariatus, teneantur ad missam applicandam pro populo.

Vt si ii An piscopus N. qui officium arochi exercet, applicatione missae pro suis dioecosanis satisfaciat quoque obligationi, qua tenetur ob Parochiale ossicium. οVlΙ Si idem piscopus non satisfaciat obligationi Par hi propriae, quoad applicationem pro populo, quid dicendum su- per praeteritis omissionibus' , RESOLUTI DυBloavn. - Sacra Congregatio de Propaganda Fide, discussis quaestionibus in comitiis habitis dis 23 Martii 863

respondere censuit: Ad I. Nesatine, dummodo non agatur de locis in quibus Sedes episcopesis, ac pameciae, camonice erectae iam sint, atque ad earicarius Apostolicus, et Missionarii, missi sin u legitimorum Pastor ιm vice steranι. Ad II. Prouisum in primo. Ad III. Vitandam esse locutionem, teneri ex charitate; - ῶ-cendum autem esse: - decere ex charitate , - idque ita, ut nulta

propriae dictae obligationis signifieasi appareaι. Ad IV. Prouisum in tertio. Ad V. Negative, et dentur decreta 28 Ianuarii 1780 et 5 δε-bmiarii 1803. Ad I. Ivaeta eaeposita, negative, et ad mentem. Ad IlI. Id B. Secretarium cum Smo. Dubiorum autem formulae, Orientales ecclesias respicientes, quibus mi Patres in eadem Congregatione responderunt, Sunt

sequentes.

I. 4 An obligatio applicandi missam pro populo, quae secun i dum ius ecclesiae occidentalis imponitur piscopis et Paros his locum pariter habeat in iisdom personis ritus oriens talis vis Boe dubium, quod hi venit sub hant modum quo prospiei deberet Viea-

numero I. in ea causa erat IX. Duo latui urinae, cliquimus, quibus Menim alia dubia inserta, quae respicie- aponsum fuit provisum in L.