장음표시 사용
161쪽
eae duabus naturis, ait Ferrandus diaconus, in Domino Jesu inristo unam factam fatetur, dicat mihi, quae harum perierit, ut una fieret eX duabus: divina perire non
potuit, humana non debuit. Aut si nullius audet asserere perditionem, dicat, utrum sit altera in alteram commutata, ea si alte ram in alteram potuisse commuitari ευπicatur, dicat rursus, utrum divinitas in carnem, an in divinitatem caro conversa sit. Si enim divinitas ad inferiorem redacta est qualitatem, deteriorata cognoscitur squ0d manifeste abs0num), α jam sibi creator bonus miseriam pro- rari , quam nobis misericorditer praestitis. Si vero sermunmis inviolata divinitas absorbuit suistantiam carnis, ut hoc esse incipere caro quod Verbum, quis tolerabiliter audiat, creaturam prius omnia accidentia recipientem pervenisse ad genus et potentiam ereatoris, ut esset subito sine qualitate, sine quantitate, sine tempore, Sine loco, Sine Situ,
sine passi ibus, sine habitu, perdita conditione facturae solo faciendi vigore subniχα δ' - Novam vero quamdam ex duabus comp0sitam naturam in Christ0 e88e, pariter repugnat. Tunc enim imprimis, uti superius jam advertimus, Christus neque Deus esset neque hom0, sed tertium quid ex
utroque mixtum et novo n0mine n0minandum; quo vero nomine illud n0minandum sit, nemo hactenus ne 80mniavit quidem. Ρraeclare Ferrandus: Si eae duabus facta esse aSSeritur una, quae facta sit, debet primi us diei. Quoti eae duobus fit unum, nova res fit. Et si nova res fit, n0vum neceSSario naturae nomen eristendo noviter Sumit.
Verbi gratia, alia est in nobis natura animae, alia eorsoris: illa spiritualis. istu terrena; illa invisibillis, ista visibilis. Et quia eae his duabus una est facta natura,
nuvae naturae nomen adepta est, ut diceretur homo. Proinde si divina natura et humana confirmantur unam fecisse naturam, inveniatur nomen. At nunquam natura invenietur, quae nec divina a eblatur nec humana, Sed si in nova, ita novo nomine nuncupata. υ - Ρraeterea i) Epist. ad Anatol. p) Ibidem. Dj0jtjgsd by LIOO le
162쪽
Ver0 quae tanquam partes c0ncurrunt ad aliqnid tertium comp0nendum, ut in homine corpus et anima, ejusmodi sunt, ut neutra pars in se perfecta sit in ratione naturae, sed ut se invicem per comp0sitionem perficiant. Ad h0c enim ordinatae sunt, ut in unum conjungantur, et hac ordinati0ue per unionem expleta tertium quid in ratione naturae perfectum inde emorescit. Jam vero divina natura sane talis est, ut perfici nequeat; est enim in se infinitas persecti0nis, nec ordinata ad ullam creatam substantiam. Neque humana natura ad hoc ordinata est, ut tertium quid cum divina natura unita constituat, sed etiam ipsa est in r ti0ne naturae c0mpleta. Repugnat pr0inde in Christ0 uni0 naturarum immediata per comp08iti0nem. Ru dii m l 77. Rejecimus igitur haeresim monophysitarum, et, i. ' , .. Vindicavimus d0ctrinam Ecclesiae quae statuit, in Christ0
tr ntur. non unam sed duas esse naturas, divinam et humanam, in
una Verbi persona ita unitas, ut utraque distincta permanserit et integra. Μ0d0 opportunum erit, illustrare quaedam d0ctrinae catholicae capita, quae magnam lucem d0gmati de Incarnatione Domini asserunt.
Uuio ineta 178. Imprimis breviter exponenda est communis illa' '' ''μ' Ρatrum et theologorum doctrina, qua statuitur unio humanae naturae facta immediate in persona, et per hunc cum natura divina. In Deo igitur una Summa res sub alia ratione est natura absoluta et una tribus c0mmunis, sub alia rati0ne eadem res est Ρater, Filius, et Spiritus Sanctus, tres per80nae. . Hae tres personae sunt subsistentes in divitia natura, seu habentes naturam divinam. Et quamvis pers0nae realiter cum natura divina identiscentur, tamen sub larmati rati0ne relativorum seu per80narum inter se realiter distinguuntur. - Fieri uni0nem substantialem naturae creatae immediate cum . natura divina, seu cum Deo sub formali ratione quatenus natura
est et essentia, idem est, ac contendere, ipsi quidditali divinae in se aliquid accrescere, vel eam mutari. Id vero ab80lute repugnat. Fieri autem uni0nem substantialem naturae crHatae cum Deo, quatenus est larmaliter hyposta-
163쪽
sis divina secunda, significat, hyp08tasim, quatenus est hic distinctus habens naturam divinam, incipere habere etiam naturam creatam humanam. Id quidem comprehendere ratione n0n p0 Sumus, 8ed repugnantiam hac in re pariter non videmus. Ρorro dum fit ejusmodi unio substantialis naturae humanae immediate per per80nam, mediate etiam natura humana cum divina c0njungitur, quatenus utraque natura subsistit in eadem hyp0stasi. 179. Jam videamus, qu0m0d0 juxta haec solum Verbum sine minatione sui sibi propriam habeat naituram humanam. - Ιn Deo quidem es8entia est communis, sed personae habentes naturam distinguuntiar realiter. Dum dicimus , Verbum a8Sumere naturam humanam, possumus
spectare: 19 Illud qu0d fit 0perati0ne ad extra, sive dum
producitur, Sive dum conServatur, Sive dum unitur humana natura cum Verbo. Et t0ta haec operati0 seu inearnatio efficienser vectata est 0pus Dei unius et trini. Sedi 2' p0test considerari, quis sit habens naturam humanam ut suam. Atque hoc non est operati0 aliqua, sed c0nditi0 quaedam habentis antea tantum divinam naturam, seu extensio aliqua modi subsistendi, qui proprius est distinctae per80nae. Unde vides, unam solam personam divinam jam inde habere ut suam humanam naturam, seu terminative incarnationem esse solius Verbi. - Si vero ulterius investigatur, qu0m0d0 Verbum sine sui mutatione habeat humanam naturam, resp0nderi haec p088unt. Verbum habet, uti exp08uimus, naturam humanam secundum Armalem rati0nem
subsistendi, quam p0ssumus dicere vim hyp0staticam seu actum terminandi naturam. Illa vis hypostatica sicuti ipsa per80na est infinitae perfecti0nis, et pr0pterea p0test eadem, quin mutetur, etiam extendi ad habendam naturam
creatam humanam, et pers0na Verbi sic eamdem elevare ad 8uum esse per80nale eamque habere ut suam. Quemadm0dum autem Deus n0n mutatur, dum libera voluntate n0vas creaturas pr0ducit, sic etiam hoc in casu. Τ0ta mutatio erit in natura amumpta et elevata; per80na autem a88umens
t0ta in se remanet in sua infinita immutabili perfectione.
164쪽
Id quidem ratione c0mprehendi nequit, quia mysterium eSt, sed rem aliquatenus saltem praeclara expositi0ne Le0nardi Lessit illustremus. Hoc maxime, scribit, admirabile et incomprehensibile in hoc mysterio, quomodo Verbum divinum absque ulla nova habitudine ad humanam naturam possit eam ita sibi adstringere, ut ratione illius unionis vere dicatur et sit homo. Sed provenit hoc eae infinitate Verbi, quod sicuit in aliis, ita etiam in ratione hypostasis vim infinitam habet, qua substantiarum omnium eXi8tentias sermodum DFostasis possit terminare, naturas issas actuales per se formaliter hysostatiee sustentando. Sieut enim intellectio divina propter suam infinitatem in ratione intellectionis ad futura contingentia, et volitio divina propter infinitatem in ratione volui is ad omnia eaeiStentia, qu0rum issa est causa, se eaetendit, idque absque accessione
alicujus habitudinis realis ad illus: ita quaevis hysostasis disina ob infinitam vim hypostasis talis est, ut possit se
ad quamlibet naturam terminandam et sustentandam absque ulla sui mutatione, vel habitudinis intrinsecae accessi One, eaetendere et proferre. Sufficit enim illa habitudo nir- tuaias eminentissima, quam rintione suae infinitatis habet, ratione cujus non minus perfecte unitur, quam Si formalem, intrinsecam et novam habitudinem, ad naturam humanam in assumptione acquireret. Recipit igitur ad se et in se Verbum divinum humanam naturam, fitque ejus hypostasis absque ulla sui mutatione, sola mutatione humanitatis, qua trahitur ad Verbum, et extensione seu habitudine virtuali Verbi, qua recisu et terminat humanitatem. 90ompruratio 180. Μ0n0physitae , ut c0nfictam suam divinitatis et humanitatis in Christo confusionem confirmarent, frequenterminis. c0mmem0rabant, a Ρatribus uniti0nem naturae humanae
cum Verbo illustrari similitudine depr0mpta ex concursu animae et corp0ris humani. Quae similitudo etiam in symbolo Athanasiano illis verbis pr0ponitur: Sicut anima rationalis es euro unus est homo: ita Deus et homo unus est
165쪽
Christus. Inserebant igitur Monophysitae, illa comparatione indicari, ex unione divinitatis et humanitatis in Christo
unam existere naturam, quemadm0dum ex unione c0rporis
et animae etiam una existit natura humana. Ut haereti-c0rum fallacia repellatur, et intelligatur, quo sensu in doctrina cath0lica illa c0mparatio adhibeatur, eam jam accuratius determinabimus. Juverit ad hoc similitudinis juxta sit dissimilitudiuis capita definire; sic enim vera significatio illius effati melius patebit. - Ut a dissimilitudinibus 0rdiamur, primum dissimilitudinis caput inde pr0dit, qu0d
anima et c0rpus ad mutuam uni0nem natura 0rdinantur.
Id vero in Verbo prae carne locum non habet. Inde etiam anima et c0rpus se mutuo excipiunt ut verissimae partes unius compositae naturae, et sicut c0rpus perficitur anima, ita vicissim etiam anima perficitur c0rpore. Sed ab infinita Verbi dignitate et perfecti0ne rati0 partis 0mnin0 abh0rret, nec Verbum ex assumpta natura humana perfici p0test. Succedit aliud discrimen inde prosectum, qu0d, cum Christus sit vereque dicatur tam Deus quam h0mo, aut etiam Deus-h0mo, c0ntra h0m0 neque est neque vere dicitur anima rationalis vel corpus, vel anima-c0rpus. - Dissimilitudine
sic c0nstituta jam determinemus, in quo similitudo sita sit, pr0pter quam c0mparati0 illa adhibetur. Itaque imprimis
quemadm0dum unio animae et corporis non m0ralis et accidentalis, sed ont0l0gica est et substantialis, ita etiam
unio Verbi cum humana natura intima est et 0nt0l0gica. Hinc etiam Christus est unum numero et 0nt0logice subjectum, sicuti pariter ex uni0ne animae et c0rporis unum subjectum existit. Atque ad hanc unionem n0n m0ralem sed 0nt0logicam, et unitatem per80nae exprimendam, poti8simum a 88. Patribus et in symbolo Athanasian0 illa comparatio adhibetur. Ρraeterea ver0 quemadmodum in homine substantiae ont0l0gice unitae non c0nfunduntur, ita in christo divina natura, quamquam ab humana n0n divisa, est tamen manetque sine confusi0ne distincta. Et sicut anima corpore, praeterquam qu0d in eo est ut larma in materia, utitur simul ut instrumento propri0, ita Verbum
166쪽
natura humana, licet tamen ejus n0n sit forma, utitur ut instrumento assumpt0 arctissimeque conjunct0, qu0d quidem vita sibi propria p0llet. Ex his itaque sequitur, 0ptim0jure illam comparati0nem adhiberi, nullatenus autem 8ensum0n0physitico eam esse accipiendam. 8. 0yrini 18 l. Ρauea jam dicenda sunt de effato qu0dam a s.
a Cyrillo et aliis Ρatribus saepe adhibit0, ex qu0 pariter
κ. r. a. Μ0 physitae argumentum pro Suo err0re haurire studuerunt. S. Cyrillus igitur et alii Ρatres frequenter 0pp0suerunt divisi0ni Nestorianae illud effatum: Una natura Dei Verbi incarnata, μια φυ τις τον Θεον Αογου σεσαρκωμενη. Unum, ait s. Cyrillus, dicimus Filium, et si ii Patres direrunt unam naturam Dei Verbi incarnatam. 9Unde intulerunt Μ0n0physitae, s. Cyrillum d0cere, post incarnationem unam e88e Christi naturam, ac proinde se antiquam fidei d0ctrinam tenere ac vindicare. 182. Sed significatio illius effati a s. Cyrill0 ipso explicata est. Nest0rianis idem orat natura et pers0na, et dum urgebant duas in Christo naturas, intelligebant naturas divisas, in se consistentes et subsistentes, seu duas personas. Declarat s. Cyrillus, se suam formulam huic doctrinae 0pponere, et ide0 urgeri a se unam naturam Verbi incarnatam, quia, quamvis in Emmanuele humanitatis natura et divinitatis dicatur, ipsa tamen humanitas pr0pria facta est Verbi, et unus intelligitur Filius etiam cum ipsa. Rus sententia igitur huc redit, n0n esse duas naturas per se consistentes divisim et seorsim, Deum et h0minem, sed 088e unum per se consistens substantiale, scilicet Deum' Verbum unum Filium etiam in carne assumpta. Carnem seu humanitatem esse integram in suis proprietatibus; ne tamen Nest0riani invehant duas naturas in se c0nsistentes,c0nsultius esse, ut natura humana exprimatur in 0bliqu0 incarnata), quatenus propria facta Verbi principatum tenentis, quam ut duae naturae exprimantur in recto.
167쪽
Ut vero ulterius illud effatum explanemus, animadvertendum e8t, φυσιν Seu naturam esse apud s. Cyrillum ipsam naturam divinam in concreto. Nomen φυσις per Se c0I
sideratum non significat hanc illamve hyp08tasim, sed exprimi eo p0test. sicut nomine Deus, tum Deus trinus, tum indeterminate quaevis persona, tum Deus unus in confuso adsignificata subsistentia. Verum quando additur Dei Verbi, ut dicatur natura Dei Verbi, eo ipso determinatur significati0 ad unam divinam pers0nam Verbi, adeoque natura verbi idem est, ac natura divina identificata cum Verbo, subsistens in Verbo, sive natura divina sub formali, rati0ne Verbi. Itaqu0 in illa formula: Una natura Dei Verbi incarnata, in recto exhibetur ipsum Verbum unum manens et unus Filius, et in obliquo indicatur natura humana velut accessio ei propria lacta. Sic illud effatum celebre, uti ab ips0 8. Cyrillo explicatur, sensum habet 0mnino orth0d0xum. - Antiocheni quidem propter naturarum in Christo disserentiam n0luerunt hanc formulam admittere. Quum vero ipsi pariter unum Christum, unum Filium et unum Dominum profiterentur, s. Cyrillus nullatenus ab iis divisus est, sed aliis offonsis e0rum vindicias suscepit, judicans, fidem e0rum et pr0fessionem eamdem esse, quam ipse ista sermula expresserat.183. Natura humana Christi etiam haud rar0 a Ρa- DHincatio tribus dicitur deificata. Id sane non sensu m0n0physitic0 ι intelligendum est, ac si mutata esset in divinam naturam, Chri8x0. vel ab ea abs0rpta. Sed deificata nominatur 1', quia divinae pers0nae pr0pria facta est. Ex hac vero deificati0ne formali consequitur 2', naturam humanam ultra omnem naturalem ejus excellentiam elevatam et ornatam esse d0nis praecellentissimis. Atque etiam ob hanc rationem saepe deificata a Patribus appellatur, divinae videlicet naturae similior reddita, atque h0c sensu propter dona c0llata ab ea veluti absorpta. Interdum etiam s8. Ρatres, praesertim p0st resurrecti0nem Christi naturam ejus humanam deificatam esse dicunt, quia videlicet post resurrecti0nem haec
168쪽
praecellentia natui ae etiam in corpus vim Suam exercuit,
in quo gl0riae dona tunc manifestius visa sunt. l84. Ex his igitur facile explicantur Ρatrum effata de deificatione humanae Christi naturae, neque ex eo, qu0d ejusm0di deificationem extollunt, eos ad monophysitismum accedere, inferendum est. Inter alios s. Hilarius et s. Gre-g0rius Νyssenus illam humanae naturae deificati0nem multum celebrant, e0rumque sententiis haeretici abusi sunt. De s. Hilario alibi serm0 recurret; quod vero ad s. Gregorium attinet, pauca de ipsius effatis h0c loc0 dicere Op-p0rtunum est. 'postaticam igitur divinae humanaeque naturae in 0hristo unionem interdum c0mmixtionem seu mixturam συμμιειν, συγκρασιν) Vocat, humanam naturam dicit divinae participasse virtutem, et veluti ab-80rptam esse sicuti aceti guttam in pelag0. Scribit e. g. naituram corristibilem, eae qua cum Deo conjuncta est miaetione reformatam, divinitatis sarticipasse virtutem . Quemadmodum si quis dicut, aceti guttam pelago immiaetam
mare esse mixtione factam, quod non amplius naturalis qualitas in praevalentis immensitate maneat. 9 - Haec verba si per se spectantur, in Sen8um quidem erroneum trahi p0ssunt; sed juxta ea quae diximu8 0mnin0 0rthodoxam explanationem admittunt. Η0c autem SenSu ea revera intelligenda esse, dem0nstrant tum s. Greg0rii ex aliis locis manifesta d0ctrina, qua salvam esse et integram utramque in Christ0 naturam diserte assirmat, ' tum testificatio ali0rum Batrum, qui contra Μ0n0physitas ad s. Gregorii auctoritatem appellarunt, et difficili0ra ejus effata apte explanarunt. Nomine mixtionis igitur s. Gregorius intimam
duarum 'naturarum in una persona c0njunctionem designat,
) Contr. Eunom. l. IV. opp. tom 2. p. 162. y) Scribit o. g. in epistola ad Theophil. Alexandr : Νos enim
salvam esse humanam naturam Verbo unitam ex mysterio ipso didicimus et credimus, Dei vero Filii carnem separatim considerutam neque didicimus, neque consequentiae illius necessitate cogimur intelligere. Dj0jtjg06 by OO le
169쪽
quatenus etiam mixti0 plura elementa conjungit; nullatenus vero c0nfusi0nem naturarum voluit significare. Reliqua pertinent ad eam naturae humanae deificati0nem, de qual0cuti sumus. Ob arctam videlicet cum divinitate conjunctionem infinitus dignitatis, elevationis, et excellentiae splen-d0r, et ineffabilis gratiarum abundantia in naturam humanam redundat, ut summam praestantiam acquirat, iis tamen reservatis quae humanitati propria sunt. Quum ver0 ejusmodi humanae naturae elevatio et excellentia dissicilius intelligatur, ad eam adumbrandam 8s. Patres frequenter similitudinibus utuntur. Sic alii adhibent comparationem ferri igniti, ade0que conservantis quidem 8uam naturam, sed igni similis facti, alii similitudinem aeris, qui luce perfusus est. Atque eadem intenti0ne illa comparatio a. s. Gregori0 abhibita est, qua humanam naturam dicit veluti guttulam aeeti divinitatis pelag0 immixtam. Id jam antiqui Doctores animadverterunt. DivinuS Gregorius, ait Anastasius Sinaita, mensionem fecit pelagi et aceti, non in
res ipsas confunderet, sed ut Gemplo aliquo tenuitatem et parvitatem nostrae naturae eum infinito et incomprehenso
illo divinitatis pelago compararet ac demonStraret. 9185. Difficultates praecipuae, quae c0ntra doctrinam de duabus naturis in Christo inconfusis et impermixtis pr0p0ni p0ssent, iis quae exposuimus jam prae0ccupatae et solutae sunt. Scripturarum videlicet testimonia quibus Μ0n0physitae abutebantur, uti V. g. textus ille s. Joannis: Et Verbum caro factum est, satis sunt explanata. Pariter s0lutio earum difficultatum, quae ex comparati0ne incarnati0nis cum uni0ne c0rporis et animae, et aliis Ρatrum d0ctrinis petebantur, ex iis quae m0d0 exp08uimus per se
consequitur. 186. Sch0lion. - Verbum sane in se consideratum est Seholion.
persona simplex omnin0, nec perficitur a88umpta natura ..tabis, tahumana. Attamen quum verbum incarnatum seu Christus
170쪽
Monothelointas. Eorum doctrinae.
subsistat in divina atque humana natura, adeoque sit una pers0na in duplici natura . Christus recte v0cari potest 60 08itu8, pariterque persona Christi, quatenus duas complectitur naturas.
187. Μ0n0physitis successerunt M0notheletae haeretici, qui ill0rum 0piniones vel b0 tenus quidem reliquerunt, Simul tamen talia statuebant, quae tum in se err0nea erant, tum necessaria consequentia ipsum m0n0physitismum instaurabant. Admiserunt igitur Μοn0theletae, in Christo duas e88e ementias, et conveniebant etiam cum catholicis, ChritSum e8Se unam per80nam operantem. Sed falso statuerunt, unieam qu0que esse tantum in Christ0 0perationem et nnicam voluntatem, videlicet divinam. Humanam enim naturam veluti inertem habuerunt, ita ut unice divina natura esset principium operationis, quae in humanam naturam inertem nonnisi passive reciperetur. δ) - Animadvertendum porro est, considerari posse operandi virtutem ἐνεργητικην δυναμιν), et ipsam operationem actualem ενεργειαν). Quidam exstimarunt, a Μ0n0theletis admissam fuisse duplicem virtutem operandi, sed unam tantum 0perationem; at ex e0rum scriptis et Patrum expositione patet, eos tum unicam operandi vim, tum unicam 0perationem in Christo statuisse. Sic humanam essentiam non agn0verunt ut principium operandi, sub quo respectu proprie natura denominatur.
3) ,Posuernnt, scribit s. Thomas, in Christo unam voluntatem, quamvis ponerent duas naturas in Christo secundum hypostasim unitas, quia opinabantur, quod humana natura in Christo nunquam mo-Vebatur proprio motu, sed solum secundum quod erat mota a divinitate.α S. th. p. 3. q. 18. R. 1.