장음표시 사용
191쪽
sum Christum ejusque s. Spiritum saeris Litueris pere simus, sed multiformiter cognovimus oferarum. Scriptum est: Divisiones vero gratiarum sunt, idem autem Spiritus; et divisiones ministrationum sunt, idem autem Dominus; et divisiones operationum sunt, idem vero Deus, qui Ueratur omnia in omnibus. Si enim divisiones operationum sunt multae, et has omnes in membris omnibus pleni corpori8 sseratur, quanto magis capiti nostro Christo Domino haec possunt plenissime coaptari' 9215. cI Mosus epist0larum Honorii nullatenus erat, aliquam d0ctrinae definitionem de una vel duplici Christi operatione exhibere, nec ulla doctrinae definitio in iis haede re continetur. Finis epist0larum est tantum, exprimere quid Honorius sentiat de opportunitate rationis agendi Sergii et Cyri, qui c0nvenerant, neque unam, neque duas c0mmemorare operati0nes Christi. Nec quoad hanc quaestionem, quam ut quaesti0nem de materiali usu vocabulorum Η0u0rius considerabat, ipse ut Caput Ecclesiae aliquod decretum praeceptivum emittit, sed tantum comprobat oecon0miam practicam ill0rum Ρatriarcharum atque hortatur, ut, quum illa v0cabula lites excitent, etiam in posterum ea
evitent. η) - Ex his autem patet, inepte has Hon0rii epi-
33 Honorius quum utramque naturam operatricem esse et propria operari profiteatur, eo ipso implieite ratione principii quo duplicem in Christo operationem esse statuit. Sed quum materiali usui verborum intentus esset, advertebat, juxta Apostolum etiam de multiformi operatione sermonem esse posse, quatenus videlicet operationes denominari et distribui possunt ratione termini vel ratione donorum Spiritus sancti. Quum praeterea timeret, ne vox duarum operationum in simplicibus, qui theologorum explicationes et voces non intelligunt, novitatis suspicionem excitaret, et pacem turbaret, consultius habuit, sicuti unius operationis quam rejeeit, ita etiam duarum operationum externam et materialem computationem et expressionem evitare, et aliis verbis uti, quibus tamen vera fidei doctrina exprimebatur. yJ Seribit Honorius in ep. 2da: , Caeterum qnantum ad dogma ecclesiasticum pertinet. quae tenere vel praedicare debemus propter simplicitatem hominum et iamputandas inextricabiles quaestionum ambages, sicut superius diximus, non unam vel duas operationes in me-Dj0jtjgsd by OO te
192쪽
stolas in medium afferri quoad . quaesti0nem de Romani Ρontificis infallibilitate. Insallibilitas enim haec e0nvenit R0mano Ρontifici, otim eae rushedra loquitur, id est cum
omnium Christianorum Pastoris et Doctoris munere funge=ιS, pro Suprema Sua Apostolica auctoritate doctrinam de
fide et mortibus ab universa Melesia tenendum definit 'Atque huic insallibilitati supremae in ipsis constitutionibus R. Ρontificis ex Cathedra editis non subest nisi illud, quod pr0ponitur tanquam determinatum, definitum et ab omnibus tenendum. Sed Honorius in epistolis illis exprimit quidem id, de quo omnes c0nveniebant, regulam scilicet fidei Concilii Chaleed0nensis sequendam esse ab omnibus; de una autem et duplici Christi operatione nihil definit, et qu0ad usum vocabulorum non decretum emittit, sed tantum hortatur Patriarchas, ut in suscepta ratione agendi, quam ut prudentem habebat, procedant.') Si vero in iis,
diatore Dei et hominum definire, sed utrasque naturas ... operanteSatque operatrices eonfiteri debemus . . . Auferentes ergo, sicut diximus scandalum novellae inventionis, non nos oportet unam vel duas operationes definientes praedicare. . . sed confiteri ipsas duas natur in una persona inconfuse propria operantes. Verba: Non debemus definire . . . definientes praedicare, hic quidem haud directe reseruntur ad aliquam definitionem ex Cathedra. clarum tamen etiam ex his est, Honorium nullam dogmatis alicujus defluitionem proponere. Dicit enim, standum esse iis, quae jam statuta sunt, videlicet in una porsona Christi duas esse naturas, et utramque inconfuse propria operari. Sed non debere expressionem illam externamae novam unius vel duarum operationum obtrudi fidelibus definire definientes praedicare . Existimat videlicet, haud expedire, ut de operationum computatione externa novellae inseritionis lites generentur; adeoque comprobat o onomiam practicam a Sergio suggestam, ut ab illis vocibus omnino abstineatur. 3 Constit. dogmat. Pastor aeternu8. Sunt aliqui auctores eatholici qui statuunt, epistolas Honorii esse litteras privatas. Id tamen nobis non est persuasum. Certe non sunt aliqua definitio in re fidei vel morum ex Cathedra data; sed inde non sequitur, eas esse tantum litteras privatas. Sunt illae epistolae revera aliquod documentum, quod Honorius ut Episcopus episcoporum mittit Ρatriarchae Cptano, qui ejus consilium petierat. At nullam Dj0jtjgod by OO le
193쪽
quae Η0norius hac 0ccasione in evolutione rationum Sergii et e0nsiderati0num suarum scribit, aliquis error inveniretur, id sane dolendum esset, s0d contra ivlassibilitatem Romani Ρ0ntificis ne minimum quidem praeberet argumentum. 33 At revera nullus omnino fidei error in illis Honorii epistolis invenitur.
2l6. di Ex dictis jam patet, immerito documenta illa
universim Spectata afferri, ac si c0nfirmatio aliqua Μ0n0theletismi iisdem contineatur. Sed etiam peculiaria quaedam effata quae ab adversariis urgentur, nihil c0ntinent quod fidei contrarium sit. - Η0norius igitur in resp0nsione ad Sergium attingens ea quae hic scripserat, oeconomia videlicet quam pr0p0nebat utendum esse, ne affirmari rideantur in Christo duae voluntates contrarise, dicit: Unde et unam voluntatem fatemuin D. N. Jesu Christi, quia profecto a divinimie assumpta est nostra natura, non Ῥα, illa profecto, quae ante peccatum creata rat, non
quae post praevariccttionem vitiavia, . . . Sine peccato conceptus nullum e erienS contagium vitiariae naturae . . .
Non est igitur assumpta a Salvatore vitiata natura, quae
eontinent definitionem doctrinalem nullumque decretum auctoritativum de quaestione unius vel duplicis operationis, sed tantum suasi0nom hortatoriam de modo loquendi. Possunt videlicet esse et sunt Ρontificum documenta publica, etiam responsiones ad episcopos, qui
bus. dum circa doctrinam Versantur, monere, suadere, reprehendere,
propositum est, quin intendant definitivam sententiam edicere, qua obstringatur tota Ecclesia: eoque ipso non est locutio ex Cathedra. Hujusmodi morito censentur epistolae duae Honorii Pontificis ad Sergium. Ch. Frangelin, De Trinitione, Thesis XVI. 33 De insallibilitate igitur Romani Pontificis ex Cathedra loquentis statuendum est idem, quod theologi communiter de insallibilitate Conciliorum oecumenicorum statuunt. Videlicet insallibiles sunt ipsas definitiones dogmaticae in genere fidei et morum. Sed hanc infallibilitatis auctoritatem non habent rationes et argumenta, quibus decisiones fidei fuleiuntur, et alia quae interdum in illis documentis
pro rerum evolutione adduntur et exponuntur. Haec omnia tamen magnam habent auctoritatem, et insigni cum reverentia sunt susci
194쪽
repugnaria legi mentis ejus . . . Voluntas diversa non fuit aut eontraria Salvatori, quia supra legem natus est humanae conditionis. Et siquidem scriptum est: Non veni facere voluntatem meam, sed ejus qui misit me Patris, es: Non quod esso volo, sed qNod vis Pater, et alia hujusmodi, non sunt haec diversae sc0ntrariae) voluntatis, sed dispensationis humanitatis assumptae. His igitur asserunt adversarii contineri professionem Monotheletismi, quum Η0norius unam esse affirmet Christi voluntatem, et testimonia quae pro v0luntate humana citari solent, ad quamdam dispensati0nem seu modum loquendi reducat. 2l7. Sed resp0ndemus, nullum in hisce erroris vestigium inveniri. Honorius videlicet nihil aliud ibidem assi mat, nisi, non esse in Christo ut in aliis hominibus duas opp0sitas v0luntates carnis et Spiritus, sed unam eme V0luntatem humanitatis Christi, eamque conformem Vesuntati Ρatris. Itaque textus non est intelligendus de divina Christi voluntate, sed loquitur Honorius ibidem direete de
voluntate humanitatis. - Ιta rem se habere, probatur 1'
ex testibus Honorio coaevis. Quum videlicet brevi post mortem Hon0rii 638) Pyrrhus Ρatriarcha Cptanus abut retur epist0lis Honorii ad Sergium, J0annes IV Ρ. Μ. 6406423 misit ad Constantinum Imperatorem Asologiam Hon0rii,
in qua, ut ait, subtilissima veritate quae ante brevis intes capedinmm temporis gesta sunt enarrat, et nonnisi de voluutate humanitatis Christi ab Honorio illa seripta esse, peremptoria affirmatione testatur. Scientes, inquit, quod
nullum in eo cum nasceretur et conversaretur esset omnino peccatum, decenter dicimus et veraciter constitemur, unam voluntatem in sanetae ipsius dispensationis humaniatiae, et non duas contrarias mentis et carnis praedicamus,
se dum quod quidam haeretici velin in puro homine delirare noscuntur. Secundum igitur hunc modum jam diactus decessor noster praenominato Sergio patriarchae percontanti scripsisse dignoscitur, quia in Salisatore nostro duae voluntates contrariae, id est in membris ipsius, seni- tua non consistunt, quoniam nihil vitii tr it eae praeuari-
195쪽
ωtione primi hominis. Eadem est expositio s. Μaximi, qui in disputatione eum Pyrrho, et in epistola ad Marinum verborum Honorii dat aptissimam explicationem, simulque provocat ad testimonium Joannis Symponi Abbatis, qui Η0norio a secretis fuerat, illasque epistolas scripserat. Porro 2' ipse contextus satis ostendit, rem vere se ita habere. Legentibus enim patet, praeter divinam supponi humanam voluntatem Christi ab Honorio, eumque totum in eo esse, ut ostendat, in Christo non esse contrariam voluntatem carnis. De hac videlicet locutus fuerat Sergius, et secundum sensum quem ex ejus epist0la perceperat eam removet Honorius, adeoque Christi humanitati unamV0luntatem esse, convenit. Argumentatio Honorii id ostendit. Quia, inquit, a divinitate assumpta est natura nostra, n0n culpa, latemur unam Christi voluntatem, scilicet eam, quae per se inest naturae humanae recta et
bona , non vero v0luntatem carnis, quae rei a culpa. Haec autem humanitatis v0luntas omnino conformis est
cum voluntate Ρatris, et sic indirecte etiam indicatur unitas moralis voluntatis humanae et divinae in Christo. Considerandum vero est, eo facilius fieri potuisse, ut H0norius directe tantum ds humanitate Christi l0queretur, quod quum Christi voluntatem dicimus, saepe de v0luntate ipsius humana cogitamus. Divina enim ejus voluntas ei cum Ρatre et Spiritu sancto eadem est; humana vero soli Christo propria est, sicuti ipsa humana natura, et dum Christum Verbum incarnatum) dicimus, hac v0ce veluti inducimur, ut ad ea mentem advertamus, quae ipsi ob naturam assumptam sunt propria. ) - Dein 3' hanc explicationem
3 Adversarii quidem urgent particulam illativam: unde et unam
fatemur voluntatem, et contendunt, Honorium hac ratione ex unitate personae, de qua superius in epistola sua locutus erat, inferre unitatem numericam voluntatis in Christo. Unus volens, ergo et una numero voluntas). Sed sine fundamento hoc asseritur. Imprimis ipsi particulae unde per se non necessario vis strictae illationis tribuenda est, sed generalem quamdam eonnexionem cum praecedentibus Dj0jtjgod by OO le
196쪽
n0n solum piam sed veram esse, 0stendunt omnia quibus superius probavimus, Η0n0rium abesse ab errore Μ0n0theletarum et orthodoxam profiteri doctrinam. - 4' Qu0d Honorius scribit, verba Christi: Non veni facine voluntatem meam etc., n0n es8e voluntatis diversae i. e. contrariae), sed dispensationis humanitatis assumptae, tantum abest, ut faveat adversariorum placitis, ut Honorii ortho-d0xiam confirmet. Etenim qui opinantur, dispensationem humanitatis assumptae significare solumm0d0 loquendi modum Christi accommodatum, ea statuunt, quae inepta sunt, et inaudita in theologia. Frequentissima enim ista locutio est apud Ρatres Latinos, ut sic humanam naturam li-
eadem frequenter exprimit. Dein vero quod Honorius statuit, non duas contrarias sed unam esse in Christo humanitatis voluntatem, recte ex praecedentibus infertur. Videlicet Christus est persona dia vina, a qua mira unitione assumpta est humana natura. In hae igitur unione naturae humanae cum divinitate ultima ratio est, cur non. ait a8sumpta culpa sed natura, adeoque non duae sint Voluntates, carnis et spiritus, sed una humanitatis voluntas plane conformis voluntati divinae. Atque hoc eo magis menti Honorii obversabatur, quod immediate ante adverterat: Propter ineffabilem conjunctionem humanae divinaeque naturae, ideireo ... dicitur et humanita8 eae coelo cum divinitate descendisse. - Omnino eodem, modo loquitur s. Augustinus,
dum explicat, quomodo Christus non fecerit Voluntatem propriam. Ut autem, inquit, Mediator Dei et hominum homo Jesus Christus non faceret propriam quae Deo adversa est voluntatem, non erat tantum homo, sed Deus et homo; per quam mirabilem singularemque, gratiam humana in illo sine peccato ullo posset esse natura. Ρropter hoe ergo ait: , Descendi de coelo, non ut laesam Voluntatem meam, sed voluntatem ejus, qui me misit,4 ut ea causa esset tantae obedientiae, quae omnino sine peccato esset hominis quem gerebat, quia dρ coelo descenderat; hoc est, non tantum Deus, sed et homo erist. Contra sermonem Arianorum n. 6. Ibidem plerique reliqui textus, qui ab Honorio asseruntur, pariter citantur. Jam alii merito animadverterunt, ab Honorio plurima ex Augustini scriptis videri deprompta, idque omnino suadetur, si Honorii expositio cum variis locis s. Augustini, praesertim cum ejus scriptis contra Arianos consertur. Ρraeter hunc locum vide: Contra Maximum Arianum l. II, c. 20. Ena ratio in Ps. 93. nn. 28. 29. Sermo 77 in vito. VI. De orat. dom. n. 6. Cfr. 8chneemann, Studien uber die Honorius Frage, c. 3.Dj0jtjgod by OO le
197쪽
bere assumptam significent. 33 Et Honorius nihil aliud edicit, nisi illis verbis non probari voluntatem rebellem, sed exprimi, voluntaria et libera dispensatione ejusm0di affectus in Christi humanitate admissos fuisse, ut nobis exemplum praeberet.')218. Superest, ut pauca dicamus de sententia, qua Honorius a Concilio Oecumenico VI una cum Sergio, Ρyrrho, Ρaulo et aliis Μοnothel sitis damnatus fuit, ita quidem ut stiam appellatio haeretici ipsi applicaretur. - Manifestuml' est, quum Honorius nullam ediderit definitionem ex Cathedra, sententia illa nullatenus edici, ipsum in aliqua definitione ejusmodi in errorem incidisse. Ρroinde quum insallibilitas Romani Ρontificis inislligatur de definitionibus ejus ex Cathedra in re fidsi et morum, immerito ex illa
damnati0ne argumenta c0ntra hanc doctrinam depromuntur. 2' Nem0 negare potest, decretum alicujus C0ncilii eatenus tantem valere, quatenus accipitur et confirmatur a Romano Pontifice; et nonnisi consequenter ad hanc approbationem esse validum Concilii Oecumenici decretum. 8ed Leo II R. Ρ., qui Concilium Oecumenicum VI confirmavit, sententiam, quam Episcopi orientales de Honorio tulerant, e0 sensu admisit, auctoritate sua apost0lica explicavit, determinavit, vel correxit, ut Honorius damnati0ne nequaquam perstringatur, eo quod ipse Monotheletarum haeresi infectus fuerit, sed quod Sergium caeterosque Μ notheletas non represserit, ut auctoritatem apostoliciam de-
E. g. s. Hilarius: πQui quum ex dispensatione homo esset, maneret tamen ex natura Deus. α De Trin. L. X. n. 66. - S. Αugustinus: , Dispensatio carnis Christi huic vitae fidelibus necessaria est, per quam tendant ad Dominum.α Serm. 264. De ascensione Domini. Ita etiam s. Aumstinus: ,Te praesignavit Dominus in sua infirmitate, non se; non enim timebat Dominus pati, tertia die resurrecturus. Ergo tristis fuit 2 Ρrorsus tristis, sed voluntate suscipiens tristitiam, quomodo voluntate suscipiens carnem: quomodo voluntate carnem veram, sic voluntate tristitiam veram. Sic ergo voluntate ostendit in se, ut si sorte subrepserit tibi humana infirmitas, ... dirigatur in Deum cor tuum. α In Ρη. 93. n. 19.Dj0jtjgod by OO le
198쪽
eebat, et qu0d sua imprudenti conniventia haereticorum consilia promovere visus sit. Quamvis videlicet Honorius quoad mentem suam et 0ptimam intentionem merito excusari possit, tamen ejus agendi ratio objective spectata non satis provida nimisque negligens fuit, et occasionem dedit erroribus latius propagandis. Hoc sensu tantum damnationem Concilii VI a Leone II admitti et determinari, ade0que n0n aliam vim damnationis decreto convenire, patet ex epist0la Leonis, qui in approbatione Concilii dicit: H-riterque anathematizamus novi erroris inventores, id es Theodorum Pharanitanum episcopum, Cyrum Aleaeandriarium, Semium, . . . necnon et Honorium, qui hanc πο-
stolicam Ecclesiam non apostolicae traditionis doctrina lustravit, sed profana proditione imma latam maeudari permisit. Et in epistola ad episcopos Hispaniae scribit, damnatum esse Honorium, qui flammam haeretici dum iis, non, ut demit apostolicam auctoritatem, incipientem eaestinaeit, sed negligendo confovit. 39 Ρroinde non nisi hoc sonsu sententia de Honorio lata vim habet atque valorem. 3' Sunt quidem, qui existimant, episcopos orientales in Concilio VI severius de Honorio judicasse, eumque condemnasse stricte ut haeresis reum, Le0nem II vero hanc sententium n0n admisisse sed abrogasse, seu p0tius m0dificasse, quatenus n0n haeresis sed negligentias tantum eum damnavit. 3 Attamen cum plurimis theologis censemus, etiam illos episcopos in Concilio VI haud damnasse Honorium ut haeresis propriae dictaereum. Id enim ex verbis quibus utunturn0n probatur. Appellatio haeretici eo temp0re non raro latiori sensu adhibebatur, ut eo nomine non solum significa-3ὶ Acta conen. T. III. e. 1649. et 1730. 3 Haec est sententia, quam propugnavit Jos. Pennaechi in eximia sua dissertatione: De Honorii I causa. Recte animadvertit, latam ab episeopis orientalibus sententiam valorem neque ex subscriptione legatorum Apostolicae Sedis hausisse, quum hi carerent lacultatibus opportunis et necessariis, ut latae damnationi subseriberene Consequenter illam damnationem per se nullius esse roboris. Dj0jtjgsd by LIOO le
199쪽
rentur, qui salsas doctrinas revera tenebant, sed etiam sautores haeretic0rum. Sic s. g. in concilio Chalcedonensi The0dorsius conclamatus est haereticus, quamvis 0rthodoxam fidem susciperet, quia Nestorii personam nolebat anathematigare. Reliqua vero, quae a Concilio ds Honoris dicuntur, aptissime ita aecipi p0ssunt, ut non formalem e r0rem in doctrina exprimant, eo vel magis, quod pluries aresiquis, qui damnantur, Honorius seeernatur, et significetur, eum c0ndescendisse haereticis et ita e0s firmasse. Dicendum nobis videtur, in Concilio rati0ne generali damnationis sententiam latam fuisse in illos, quos relate ad turbasa Μonotheletis excitatas culpae reos judicarunt, Patres t
men n0n clare et accurate determinasse, qu0 gradu Mu0rius reus sit. Dein vero Leo II apostolica sua auctoritate accuratius statuit et determinat, quo sensu Honorii damnatio rata habeatur et ipse poena anathematis cum ha reticis coaequetur, Videsidet pr0pter negligentiam in e stinguenda haeraei. 219. Scholion V. - Εx iis quae praededontibuS Rrtim seboilon II. lis exposita sunt patet, Christum humanis affectibus naturalibus quae indecentiam n0n c0ntinent, d0loribus et co
ruptioni obnoxium fuisse. Haec d0ctrina ad fidem pertinet, atque hac in re Monophyritas et Honotheletae in funestissimos inciderunt err0res. - Disputatum tamen fuit inter ips0s catholicos, utrum ejusmodi affectiones Christus
ex naturae c0nditi0ne seu insita naturae humanas infirmitate passus fuerit, an ver0 non naturaliter, sed extraord,
naria I 0, ita ut per miraculum naturalis impassibilitas suspend0retur, et lacum daret doloribus quibus pro nobis
J Jam diximus, Honophysitas in duas fuisse divisas factiones, Incorrupticolarum et Corruptiectarum. Primi tenebant, unieam quam statuebant Christi naturam dolori, passionibus et corruptioni non fuisse obnoxiam, et ita in D etismum incidebant. Alteri baseunicas illi naturae atribuebant, adeoque divinitatem in Christo deterioratam esse lateri cogebantur, quod non minus impium quam ab
200쪽
Christus affligi voluit. controversia haec praeflertim salculo XII agitata sist inter Ρhilippum Abbatem Bonae Spei,st J0annem quemdam monachum, qui dicitur Ρraepositus. Partem negantem suscepit Ρhilippus, qui acrius c0ntendit, Christi carnem, quia sine peccato concepta fuerat, nihil naturaliter pati potuisse. Joannes ver0 Ρraepositus a88erebat, Christum libere et voluntaris talem adscivisse naturam humanam, quae naturaliter doloribus et passioni obnoxia erat, ade0que insita humanae naturae infirmitate illa pertulisse. Huic sententiae accessit etiam Hunudus, quem bini illi viri silegerant arbitrum, eademque modo communis est theologorum doctrina, a qua reosdere lasn0n est. 3) - Opportunum ver0 erit haec notare. Christi D0mini anima propter unionem hypostatieam gaudebat semper visione beatifica; et veluti consequens ad hunc statum comprehensionis, humanae Christi naturae psr sedebitus fuisset status omnimodae felicitatis et impassibilitatis. Sed mira dispositione sapientiae suas et dilectionis erga genus humanum Christus voluit, ut ejusmodi conditio humanae naturae usque ad mortem non obtineret, sed ut eadem remaneret simul cum visione beatifica in connaturali sua infirmitate, ita ut in Christo simul esset status c0mprehens0ris et status viatoris. Conjunctio haec utriusque status mira est et mysterium qu0ddam; sed eadem posita sequitur, quod communi doctrina cattalica statuitur, connaturali scilicet necessitate humanam Christi naturam humanis affectibus, passionibus et doloribus obnoxiam fuisse.
Articulus VII. DE COMMUNICATIONE IDIOΜΑΤUM ΕΤ ΡΕRICHORES1, AC DE ERRORE UBIQUISTARUM.
220. Explicavimus quantum opus est in praecedentibus articulis rationem unionis hyp0staticae, qua Verbum