Institutiones theologiæ dogmaticæ specialis : tractatus de Verbo incarnato

발행: 1872년

분량: 396페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

201쪽

DE cOMMUNICATIONE INDIOMATUM ETC.

aeternum in tempore humanam a88umpsit naturam, praecipu08que err0res, quibus d0gma cath0licum impetitum fuit, refutavimus. Facili neg0ti0 nunc quaedam d0ctrinae capita explanabimus, quae cum praecedentibus intime c0haerent. et magni momenti sunt, ut de Incarnati0nis mysterio et Christo Verbo incarnato recte sentiamus ac loquamur. Atque imprimis de celebri in theologia communicatione idiomatum ac de perichorest agemus, simulque refutabimus absurdam de ubiquitate corp0ris Christi d0ctrinam, quam Lutherani ad alios suos errores defendend0s invenerunt. 221. De eommunicatione idiomatum. - Unam esse Communi-

Christi pers, nam, duas vero ejus naturas, divinam scilicet '' ' ζ' et humanam, quae distinctae et in confusae in hypostatica

unione permanent, ex dem0nstratis constat. Atque ex hoc dogmate fundamentali per se fluit d0ctrina de communicatione idiomatum l. e. pr0prietatum. Haec communicati0idi0matum spectanda est in ordine ontologico et in ordine praedicationis. - Εadem ontolossice in e0 e8t p08ita, qu0d oniolowle.. Deus est h0mo per naturam humanam cum suis proprietatibus assumptam, et idem qui hom0 est ipse est Deus per naturam divinam sibi essentialem, naturis tamen impermixte et inconfuse permanentibus. Seu aliis verbis, quum per incarnationis mysterium una hypostasis sit duplicis naturae divinae atque humanae, inde fit, ut hypostasis haec subsistens et n0minata secundum unam naturam, habeat etiam naturam alteram in qua subsistat, et utriusque proprietates. Sic igitur Deus vere est h0m0, naturam habens humanam ejusque proprietates, et hic h0m0 Jesus Christus) est vere Deus, habetque naturam divinam ejusque proprietates. Quamobrsm in ordine fraedicari is haed 00mmuni quoad ph,4 eatio idiomatum postulat: 1' Ut de Deo ex rei veritate a&die itonsio. firmentur omnia, quae affirmantur de hoc homine, et vicissimul de hoc homine ex rei veritate affirmentur omnia, quae sive essentialia de Deo, sive hypostatica de Verbo praedicantur Sed 2' genuiua ratio communicationis idiomatum non 8,

202쪽

Illustratio.

nit, ut natura una naturaeque proprietates praedicentur de natura altera, neque permittit, ut humana abstracte significata humanitas) praedicentur de Deo, sive ut divina significandi m0do itidem abstracto divinitas) praedicentur de

h0mine, nisi Arte sensu materiali ut aiunt et identico. 222. Certe ut hanc communicationem idiomatum in ordine praedicati0nis aliquantisper illustremus, una est in Christo hypostasis duplicis naturae. Itaque de hac hypostasi secundum unam naturam ejusque proprietates significata, p0ssum praedicare hypostasim eamdem significatam secundum alteram naturam ejusque proprietates. Hinc dicimus, idiomata praedicari mutuo in conereto, seu communicationem idiomatum locum habere in concreto, i. e. quum talia nomina seu vocabula adhibentur, quae ipsam personam, ipsum subjectum exhibent designatum ex una vel altera natura ejusve proprietate. Sic possum dicere: Deus est homo, et hic homo est Deus; Unigenitus Patris natus est eae Maria; Filius Mariae est verus Deus; μ- tus eae Maria est aeternus. - Facile etiam vides, de Christ0, cujus est utraque natura, p0sse in c0ncreto utramque naturam ejusque proprietates simul exhiberi. Sic dicitur: Christuvi est Deus et homo; Christuvi est aeternuta es

natus in tempore. 9 Pariter etiam ea quae hypostatice de Verbo praedicantur, possum praedicare de hoc h0mine, v. g : hic homo Christus) est Unigenitua Patris. Haec omnia facillims intelliguntur, dummodo unitas personae in Christo prae oculis habeatur. )3J Coram simplicioribus tamen et rudibus utile esse potest, addere in quibusdam expressionibus brevem explicationem, e. g. Deus mortuus est secundum naturam humanam assumptam; Christus, hi homo, aeternus est secundum naturam divinam.

y Quum in propositionibus negantibus praedicatum removeatura subjecto omni ex parte, patet, id quod secundum unam naturam de Christo negatur, non posse simpliciter de ipso negari. Quapropter omnibus Husmodi propositionibus negativis addenda est explicatio. Falsa esset propositio: Deus non est passus; sed dicendum est: Deus

n0n est passus secundum naturam divinam.

203쪽

223. Patet p0rro, eo ipso, quod naturae manent distinctae suasque retinent pr0prietates, non p0sse de una natura in abstracto alteram naturam ejusque proprietates praedicari. Sic non potest dici: Humanitas est disinitas, vel humanitas est imminabilis, divinitas est passibilis.

Pariter inter hyp0stasim divinam Deus, Verbum), et inter

naturam humanam per se spectatam non est identitas. Ρroinds do divinis etiam in concreto significatis non praedicantur humana in abstracto, ita ut dici nequeat: Deus est humaritas. - Et quum divina natura non sit homo sub formali ratione naturae, sed solum sub formali ratione secundae personae, patet locuti0nes: Divinitas est homo, et homo est divinitas, n0n posse usurpari sensu formali, qu0 plerumque accipi solent. Quia tamen sensu identicost materiali hypostasis divina est natura divina, Τ, aliquissensus genuinus talium prop0sitionum admitti potest.224. Eo quem exposuimus m0do tum in ordine ont0- logico tum in ordine praedicationis idiomatum c0mmunicationem locum habere, ipsa rei declaratione satis palsi. Atque plurima sunt s. Scripturas et 8S. Patrum effata, quibus h c idiomatum communicatio ostenditur et commendatur. Sic dicitur Dominus gloriae crueifletus, ) auetor niuae interfectus, et Christus se ipsum in terris degentem dicit filium hominis qui est in coelo. Ρatrum sententia colligitur ex omnibus argumentis et effatis eorum, quae attulimus demonstrantes, Christum verum Deum et

verum hominem esse. Nest0rius autem quum suos errores

callide tegere studeret, inde maxime haeresis convictus est, quod negaret, Deum esse hominem, et hominem Deum, quodque Deum insantem, Deum passum, Deum mortuum

esse, ut absurdum quid rejiceret. Unde etiam in s. Cyrillianathematismo 4' definitur: Si quis dividit personis dua-

) L e. inter naturam divinam et hypostasim divinam secundam non est distinetis realis, sed eadem summa res est et natura divina et hypostasis quaevis.

204쪽

Quaedam Propositio,

bus sive hysostasibus eas voces, quae in Mangelicis et Apostolicis scriptis continentur, vel a stanetis de Christodi Mur, anathema Sit. 225. Ex dictis etiam patet, quam longe absit corum nicatio idiomatum, sicuti sensu orthodoxo statuitur, ab ea, quae juxta Nestorian0rum vel Μonophysitarum placita l0- cum haberet. Nestorius statuebat communicati em idiomatum quae sit inter duas hyp08ta808, quarum una per conjunctionem moralem particeps fiat honoris, auct0ritatis, et aliquot nominum alterius sensu quodam impr0pri0. Ρerversam hanc d0ctrinam esse, 0stendimus. α Μ0nophysitarum errore sequebatur c0mmunicatio idiomatum inter ipsas naturas et earum proprietates, ita quidem ut formaliter naturae et proprietates unirentur et c0ulauderentur. Quam absurda fuerit hujusm0di haeresis, pariter vidimus. Sed doctrina 0rthod0xa c0mmunicationem idiomatum repetit ex fundamentali veritate, in Christo unam hypostasim duplicis esse naturae, divinae atque humanae. Inde enim

pulcherrima consecutione 0mnia ea fluunt, quae de hac re diximu8.226. Controversia fuit variis temp0ribus do quibusdam pr0p0siti0nibus, quarum significatio cum hac doctrina doc0mmunicatione idi0matum cohaeret. Quid dicendum sit de propositionibus: Christus est servuS, est creatus, eStcreatura, superiu8 jam explicavimus. - Α Ρstro Fullons inducta fuit prop0siti0: Unus de Trinitate passus et crueissaeus est; atque is sensu monophvsitico ea larmula utebatur. Videlicet n0n secundum humanam naturam Christum pa8sum esse v0lebat, sed ipsam divinitat0m, unicam in Christo naturam passam esse insinuabat; quapropter assumptae carnis menti0nem non fecit. Hinc accidit, ut aliqui d0ctores cath0lici ipsam pr0positionem rejicerent. Alii tamen animadvertebant, eam Drmulam per Se Sano sensu intelligi posse; etsi enim praetermittatur, c0mmode

tamen subaudiri posse, crucifixum esse et pa88um unum ex Τrinitate secundum assumptam humanam naturam. Et sic explicata larmula manifeste orthodoxa Mi. - Ρr0p0

205쪽

sitionem: Deus factus est homo, adhiberi p08se, per se patet; in eadem enim v0x Deu3 supponit pro secunda persona divina. At de propositione: Homo factus est Deus, alitor judicandum est. Cum in hae propositione, ait

8. Thomas, profrie αωπια: homo factus est Deus, vom homo personalem haberi suppositionem, perso a autem Filii semper Doras fuerit, eam esse falsam Fers ouum est.

Addit tamen Angelicus Doctor: Potest intelligi, ut U faebus

diaerminet compositionem, ut sit sensus: Homo faetus est D G, id est, factum est ut homo sit Deus. Et sub hoo sensu in aque est vera, et: Homo factus est Deus, et, Deus factus est homo. Sed hie non est promius sensus harum locultionum: nisi forte intelligatur secundum quod homo non habet personalem sispositionem sed simplierem. Licet enim hic homo non sit factua Deus, quia hoos soritum, scilicet persona Filii Dei ab aeterno fuit Deus, tamen homo communiter loquendo non semper fitiis Deus. Unde ad verba s. Augustini: Talis erat illa susceptio, quae Deum hominem faceret, et hominem D m, 'adveriit Angelieus Doctor: Illud verbum Augustini estirietiligendum in illo sensu, se rictum quod eae illa sus- emtione Incarnationis factum est, ut homo esset Deus et Deus esset homo. υ - Atque haec de idiomatum communicatione sufficiant.

227. De serichoreri. - Quemadmodum relate ad eriehoresia.

sanctissimam Trinitatem frequonter apud Graecos Ρatres germo est de perichorosi perS0narum trium, quarum est una natura divina, sic qu0ad Incarnationis mysterium non raro celebrant ipsi perichoresim duarum unius per40nas Christi naturarum. Eadem tamen parum dissert a communicati0ne idiomatum. Ν0mine videlicet perichoresis intelligitur mutua naturarum in Christo inexistentia, circum-

incessi0 seu permeatio, quatenus hae naturae sunt in una Explieatur.

hyp0stasi. Ad perichoresim duo requiruntur: l' Ut quo-

206쪽

rum immanentia seu immeatio statuitur, sint atque remaneant realiter distincta; secus enim non habetur permeatio et immanentia, sed confusio. 2' Ut inter haec duo sit vinculum qu0ddam intimae unitatis, unde ejusmodi inexbstentia et permeatio oritur. In Christo duas naturas distinctas in una hypostasi sunt indivulse unitae, ac propter hanc unitatem hypostaseos intima adest naturarum commeatio seu circumincessio. Non existit scilicet una natura separata ab altera et veluti juxta ipsam posita, sed propter unitatem hypostaseos sibi inexistunt et immanent naturae. Egregis s. Leo Papa id ita exponit: me oesholim fides tradit, Me erigit, ut in Redemptorem novom duasn erimus convenisse nisuras, et manentibus profrictist bus suis tantam factam unitatem utriusque substantiae, in ab illo tempore, quo sicut humani generis causa poscebait, in B. Virginis utero 'σbum caro metum est, nee D milium sine Me quod homo est. nee hominem Iieeri sine hoe cogitare quod Deus est. Eae imi quidem stit iastinetis actionsbus veritatem suam utraque natura, Sed n utra se ab alterius conneae ne disjungit. Mhid ibi ab inui inmeia; tota est in majestate humuitas, tota in humilitiae majestas, nec infert unitas confusionem, nee dirimit proprietas unuMem . . . Suscepit eryo totum hominem Deus, et ita se uti atque illum sibi misericordiae ει potest is

sione conseruit, ut ueraque adteri nactura inesset, et se tra in ad Mam a Sura, proprietati transiret. 9228. Quum formalis perichoresis ratio sit personae unitas, in ordine reali eadem huc redit, quod hypostasis divinas naturae habet etiam inde ab incarnatione humanam naturam substantialiter unitam ut suam, et hic hom0, seu hypostasis significata ut habens humanam nataram,habst etiam divinam naturam identificatam realiter cum ipsa hypostasi. Ex tempore igitur incarnationis nec Deus Verbum est, quin sit homo, nee hic h0mo Jesus est, quin

207쪽

sit Deus. - Hinc etiam in ordine togiso perichoresis est in eo, quod dum facta incarnatiuns concipio et nomino Deum Verbum, concipio et n0mino illum, qui inseparabiliter est homo, sit vicissim dum concipio si n0min0 hominem Jesum, concipis si nomino illum, qui est ipsum Deum Verbum. Sic ratione unitatis hypostaseos etiam conceptus et nomina in se veluti commeant, ac s0 includunt. Sicuti, an s. Gregorius Νagiangenus, noeturae quodammodo miscentur 6. s. initas uniuntur pr0pter unitatem porsonas , ita a nomina commutantur est in invicem commeant ratione unionis: - Ex his omnibus satis patet, ipsam porto resim seu inexistentiam et commeationem naturarum pr0pter unitatem hyp taris, intime nexam esse cum idimatum communieati0ne, 80u p0tius in pleniore ejus considerations jam contineri. φὶ 229. De errore Vbiguistaru m. - Quaedam hi0 d, ubiquisis

Christi ubique esse statuerunt. Quamvis enim hoc tempore jam ab ejusmodi opinions plerique recesserint, oelebs rima tamen fuit saeculo XVI controversia cum Lusteranis de utiquitate corporis Christi. Lutherus videlicet, sicuti transsubstantiationem rejseit, ita etiam negavit, vi verborum sacerdotalium corpus Christi in Eucharistia praesenseo titui. Ut nihilominus praesentiam corporis Domini iusis et cum pans tenuet, audacter pro more suo decrevit, corpus Christi vi incarnationis ubique prassens 0880, ade0- quo etiam in Eucharistia per se adesse. ARus hanc se

tentiam de ubiquitato oorporis Christi plures ex discipulis Hus pre aliquod temporis spatium acerrime contra catholicos vindicarunt, unde et Ubiquistarum vel Ubiquitari rum appellationem adepti sunt ' Et primum quidem rem

in Epist. I, ad cladonium.' eis. Frangelin, De Verbo incarnato p. 342.' Inter Luineranos praesertim Brentius si Schmidetinus illum

errorem propugnaverunt; intor Catholicos vero eum refutarunt eum

aliis Benarininus De ebristo I. III. e. 11 et sqq. et Gregorius de Valentia contra Ubiquitarios.

208쪽

eo convincere c0nati sunt, quod per incarnationem omnia

attributa divina fiant attributa humanae naturae, ita quidem, ut humana Christi natura formaliter omnipotens, immensa et consequenter ubique praesens facta sit. Hoc modo Monophysitismum diserte instaurabant. Quum videlicet attributa divina realiter n0n distinguantur ab ipsa divina essentia, inde jam sequebatur, divinam naturam propriam

factam esse naturae Christi humanae, seu unam ex duabus coaluisse naturam. - Quando autem haeretici illi animadverterunt, se hac ratione lacile argui impii et absurdi s roris, aliter sententiam suam explicare nisi sunt. Statuu-runt videsicet, quemadmodum sanctitas ut dinum creatum humanae Christi naturae communicata est, ita et immensitatem et omnipraesentiam eidem ut charisma aliquod communicatas fuisse. Multi in hac opinione, uti a Mine- ranis proponebatur, inerant errore8, qu08 tamen exponere longum est minusque neces8arium, quum haeresis illa jam a plerisque Lutheranis relicta sit. Ρauca igitur sufficit animadvertere.

230. Christus, ut omnes Catholici profitentur, secundum divinam naturam immensus est et ubique prae8Θns, sod nullatenus ubique praesens est secundum humanam naturam. Haec enim etiam p0Si hypostaticam unionem loco circumscripta manet. Id evidenter docetur in sacris

Litteris; frequenter enim legitur, Christum de loco in locum transiisse, modo in montem ascendisse, 9 modo ad turbas deseeridisse,' modo in templ0, non autem apud parentes fuisse , ) modo relicta Judaea in Galilaeam abiisse.' Talis vero mutatio loci in omnipraesente natura concipi nequit. Postremo Christus ab Apostolis suis r cessit et ferebatur in coelum. β9 Ρrofecto divinitas Christi nec recessit ab Apost0lis, nec ferebatur in coelum; sequitur pr0inde, humanitatem recessisse, adeoque n0n ubique praesentem esse. Ρatrum plane eadem Sententia 6st, et 3 1 Μatth. 5, 1. ' Matth. 8, 1. ηὶ Luc. 2, 46. ' δο. 4, 3. h) Lue. 24, 51.

209쪽

DE GOMMUNIUATIONE IDIO MATUM ETC.

s. Augustinus digeriis verbis Ubiquistarum errorem jam refutavit. Cui, inquit, immortalitviem dedit, naturam non abstui L Semndum hanc formam nempe humanitatem)non est putandus ubique diffusus. Cavendum es onim,

ne ita diuinitatem adstruamus hominis, in verituitem autem S corporis. Non eri enim e sequens, ut quod in

Deo est, ita sit ubique ut Deus. 9 - Ιtaque Verbum, quod unitum est humanae naturae et per hanc homo, est quidem ubique, nec tamen humana natura unita Verbo ubique est. Qu0d ut comparatione aliqua illustremus, anima sane intime unita est capiti hominis viventis, illudque insormat. Nec tamen inde sequitur, ubicumque est anima, ibi et caput esse. Anima enim est in toto corpore, n0n Vero caput; latius enim patet praesentia animae caput informantis, quam praesentia capitis. Sic etiam Verbum habens humanam naturam sibi hypostatice unitam

immensum est et ubique praesens, sed humana natura esse cumscripta est, eique omnipraesentia n0n convenit. 23l. Animadvertendum est, hic non inquiri, utrum potuerit Deus efficere, ut corpus Christi omnibus creaturis praesens esset. Hoc ab80lute non repugnat; at non vi uni0nis hyp0staticae, sed nov0 aliquo miraculo id eveniret. Revelatio autem nos docet, rem n0n ita sese habere, et corpori Christi omnipraesentiam non c0nvenire. - Ιn Sanctissimo quidem Eucharistiae sacramento, certe idem numero corpus 0riosum Domini per transsubstantiationem multis in l0cis ac multis sub speciebus praesens c0nstituitur. Id in hoc mysterio fieri admirabili et stupend0 modo, replicatione videlicet ut plurimi theologi dicunt, fides nos docet; sed aliud plane id est, quam ineptus err0r Lutheride ubiquitate corp0ris Christi. Imo Lutherus, ne cath0licam de transsubstantiatione doctrinam admitteret, ineptissimos illos errores ferrea fronte pr0clamavit. 232. Scholion. - Opportune hoc loco notatur, in tri- subolion.

210쪽

duo mortis Christi Verbum et cum corpore, et cum animai . triduo Christi hypostatice unitum remansisse. In Symbolo scimmorii obri Christus verus Dei Filius et sepultus dicitur et descendisse ad inferos. Credo in Jesum Christum, qui cruci laeus est, mortuus a sepultus, deseendit ad inferos θω. Quoad corpus videlicet Christus sepultus est, quoad animam descendit ad inferos, et utrique Verbum hypostatice unitum erat. In tantam unitatem, ait s. Leo M., Dei α hominis n. tura converiit, ut nee supplicio potuerit dividi, nee morte

disjungi. θ. Et perspicue Catechismus concilii Tridentini docet: Neque vero Me solum credimus, Christi comus Sepultum esse, sed illud praecipue his verbis eredendum proponibur, Deum Semilium esse, quemadmodum eae fidei catholicae regula verissime etiam dicimus, Deum moris met eae Uirgine natum esse. Nam quum divinitas nunquam divisa fuerit a e fore quUd in sepulchro conditum est, recte confiitemur, Deum se intum esse.

Dota. huis. 233. Jam innuimuS, propter unionem hypostaticamnat. obristi, summas gratias et maxima dona in humanam Christi naturam redundasse; modo igitur de illis dotibus et ornamentis paulo accuratius n0bis agendum est. Praecipua autem haec dona sunt summa sanctitas atque scientia humanae Christi naturas; cohaeret praeterea cum gratia unionis hypostaticae et plenitudine gratiae infusae, quod Christus ut homo caput sit hominum et angelorum, quodque aibsoluta ipsi eonvenerit i eccabilitas. De his igitur, omissis quaestionibus subtilioribus, ea dicemus, quae communi theologorum doctrina explorata habentur. sinita .i 284. De strutia et sanctificatione humanitatis Christi.

SEARCH

MENU NAVIGATION