장음표시 사용
211쪽
DR DOTIBUs HUMANAR OHRISTI NATURAR.
Duplici rations humanitas christi sanctificata fuit. Imprimis videlicet sanctificata fuit immediate eae unione post intim ipsa sancitilate subsitanitiati, quas est Verbum. In puris Ursaturis sanoificatio supernaturalis non fit, nisi per assimilationem quamdam participatam, qua Deo intimius c0njunguntur. Haec assimilatio et deis0rmitas, quamvis
ipsum esse creatqraruin afficiat, tamen accidentalis est, nse inds h stur vel haberi postest substantiVR unio cum a.--lia .lio ipsa sanctitate smentiali, ut unum subjectum cum Deo 'R -nti'
fiant. Sed in Christo humana natura Deo, essentiali sanctitati, substantive unitur. Quamvis igitur humana natura non stat ipsa sanolitas essentialis, tamen hic homo Christus, sicuti naturam humanam, ita et divinam naturam seu sanctitatem ossentialem habst ut suam. Ex ipsa unione hypostatica igitur natura Christi humana sanctificatur sanctitate o sotius infinita, non tanquam per sormam iubaerensem, sed per conjunctionem ipsius substantivae fa otitatis seu divinae naturas cum humana natura in una Verbi persona. Ν tura humana sie Dei facta seu deifieata tum excludit omn0 peccatum, tum summum is eorum est complacentiae Dei, et jus connaturais habet ad visionem beatificam. Ex hac etiam substantiva sanctificatione, quas ipsa unione hypostatica continetur, fluunt tanquam ex radios omnia reliqua dona orsata, quas naturam hum nam Christi ipsi inhaerendo elevant atque sanctificant. Doris statim s0rmo erit. Hanc sanctificationem ex unione hyp0statica nomine unctionis fasps in ss. Scripturis et Patribus legimus expressam. Sio s. Paulus citat illa verba Psalmi de Christo: Ad Filium autem dieit : Thronus tuus Deus in saeculum Saeculi: virga aequiistis, virm regni tui. Nerisui justitiam et odisti iniquit intem: propterea quod unait te Deras, mus tuus prae partiri bus tuis P. Et s. Joannes Damasconus : Ipse, inquit, se ipsum unaeit, ungens quidem ut
212쪽
Deus corsus divinitate sua, imotus autem ut homo, ipse emm est hoc et illud; est vero divinitus unetio humania
.hei ne,iso 235. Praeter hanc sanctificationem substantivam, quae Pqr d'n', per ipsam gratiam unionis hypostaticae constituitur, alia
fuit sanctificatio humanitatis Christi per gratiam sanetoicantem et multiplicia dona ei neza. Hoc ornatu ipsi in haerente formaliter anima Christi sanctificabatur. Hujus sanctificationis necessitatem, ind0lem, et connexi0nem cuni sanctificatione substantiva per unionem hypostaticam breviter et porspicue explicat Frangelin hac ratione: Verbum seu divinitas nee est nec sodest esse forma sanctificans humanitatem eidem inhaerendo ut formatis ejus sanctitas; istit tamen ipse uiatis infinitae elmationis humanae naturae quae facta est natura Verbi, intrinsecam formiammperfectionem ac deiformitatem supremam in praesenti ordine possibilem. Haec autem formalis perfectio et dei- formitas na urae rationalis est per ornatum gratiae et serha tus Sufernaturales, quorum omnium finis α ultima vetuit terminatio est in visione et fruidione beavifica. Sicut ergo manae natarae radione unionis hyposta leae, seu Christo secundum humanam nauura , ut Fidio Dei naturali debetur visio sit fruitio beati να, i a debetur ei etiam
intrinsecus formalis ornatus inhaerens natarae M pσ-- otio gresiae, quae Aeeundum legem saltem ordinariam praesumsoni ur velut divositio ad hane imum visionem.
Sic igitur sanctifieadio ser Verbum hypotiatice unitum est princisium et radiae deiformitatis naturam humanam in se issa et ab intrinseco informantis. 9 Anima igitur Christi summ0 gradu ornata fuit gratia sanctificante, simulque omnibus habitibus infusis, quae Christ0 c0nvenire
poterant. Sic inerant huic animae omnes virtute8, exceptis tantum iis, quae ei. propter unionem hyp0staticam summamque suam persectionem inesse n0n p0ferant. Sicut
213쪽
DE DOTIBUR HUMANAR CHRIATI NATURAE.
gratia, ait s. Τh0mas, respicit essemiam animae, ita virtus respicit potentiam ejus. Uin se oportet, quod sicut potentiα unimae derivatur ab ejus essentia, ita virtutes sint guaedam derivationes gratiae. Quanto uinem aliquod principium evi perseetius, lano magis imprimit suos infectus. quum gratia Christi fuerit perfectissima, e sepuens est, quod ipsα processerint virtutes ad perficiendum
singulas pote tias animae, quantum ad omnes animae actus
ει ita Christus habuit omnes viritides. 9236. Persectissime etiam in Christo erant dona Spiritus sancti, quae sunt perfectiones quaedam potentiarum animae, secundum ouod sunt natae moveri a Spiritu sancto. ' Ρlenitudinem hanc donorum Spiritus sancti Isaias propheta futuro Μessias attribuit vaticinio illo: 're-λεων virga de radice Iesse, α flos de radice ejus ascendet. Et requiescet siser Hum viritus Domini: viri-- sa eritiae et intel eius, spiritus consilii et fortitudinis, Uiritus sesentiae et pietatis, et reFlebit eum spiritus timoris Domini. Quo modo autem Christus habuerit spiritum timoris Domini, praeclare explicatur a S. Thoma. Dicendum est, inquit, quod in Christo fuit timor Dei, non quidem semundum guod res eu malum separationis a Deo per culmum, neque Etiam sectindum quod res eii madum punitionis pro a, sed seeundum quod res icit ipsam divinam emtinentiam, prout scit et anima Christi puodam
) S. th. p. 3. q. 7. a. 2. - Advertit Angelicus Doctor, fidem in Christo non potuisse locum habere, et spem tantum relate ad quaedam bona. Cum Christus, ait, a primo instanti conceptionis suae plene per essentiam Deum viderit, nullo modo fides in eo esse potuit.ε S. th. p. 3. q. 7. a. 3. - Εt: Cum Christus a principio suae eonceptionis plene diuitionem Dei habuerit, impossibile fuit, in ipso fuisse spem, nisi eorum, quae non plene fuerat adeptus; si ut sui mrporis immortalitatem et gloriam sperabat. 4 Ibidem a. 4. Ρer se patet, etiam poenitentiam in Christo esse non potuisse.') S. Thomas, s. th. p. 3. q. T. a. 5. - CD. Tractatum de Gratia n0 10.
214쪽
ametu reverentiae in ebatur in Deum a Spiritu stincto acta. Unde Hebr. U. 7 dieitur, quod in omnii s Mamditus est pro sua remerentia. Hunc enim .ectum reveremtiae ad Deum Christus, secundum quod homo, prae eaeteris habuit pleniomem. Et ideo ei taurubuit Seriptura plenitudinem timoris Domini. 9237. Ρariter etiam 0mnibus gratiis gratis datis humanitas christi ornata fuit. Gratiae gratis datae videsicst dicuntur illae, quae ad commodum et utilitatem aliorum conferuntur; maxime eaedem ordinantur ad fidei et spiritualis doctrinae manifestationem. OFortet enim, ait s. Thomas, qui docet Actere ea, pre quae sua doctrina manife testiar; alias ejus doctrina esses inultilis. Spiritiualis ainem doctrinae et fidei primus et principalis doctor est miniatius secundum illud Hebr. 2, 3: Cum initium aeresissees enarrari per Dominum, ab eis qui audie uia in nos co firma a est, contestante Deo signis et portemtis. Unde m
nifestum est, quod in Christo emellentissime fuerunt omnes gratiae grauis datae, sicut in primo et principali fidei doctore. 9238. Jam quod attinet ad te ras, quo gratiarum omnium ornatus Christi animas collatus fuit, dicendum est, inde ab initio incarnationis id factum esse. Etenim gratia in Christo non est fruetus meritorum, sed est connatur iis ornatus, qui debetur dignitati naturas humanae Filii Dei. Haec dignitas exsurgit ex ipsa unione hypostatica, et inde ab initio hujus unionis hypostaticas etiam omnibus illis gratiis anima Christi ornata fuit. - Quod vero spectat ad sementionem gratias creatae quae Christo collata est, pariter propter unionem hypostaticam summo gradu Christo gratia haec convenit. Gratia quidem haec habitualis non potest esse quoad essentiam suam ontologico infinita, sod tanta est, ut in ordine praesenti providentiae Dei major esse nequeat; respondet videlicet ejus
215쪽
mensura secundum definiti0nem divinae sapientiae unioni hyp0staticae, qua major c0 uncti0 cum deo esse nequit. 33239. Hinc etiam plenitusto gratiapsensu peculiari et pr0prio in Christ0 fuisse dicituri Qu0 magis videlicet aliqua creaturai ad Deum accedit, eo magis de b0nitate Hus participat et abundanti0ribus donis ex Dei influentia repletur. Sic, ut c0mparatione utamur, ignis cal0rem ille magis participat, qui pr0pinquius ad ignem accedit. Nullus autem m0dus esse p0test, qu0 al na creatura pr0pinquius De0 adhaereat, quam is, ut ei in unitate pers0nae
c0njungatur. Ex ipsa hac igitur uni0liezbyp'sintica sequitur, qu0d antia: a Christi prae caeteris χinmbux creaturis gratiarum d0ni fuerit plena. Habet videlyeet gratiam in maxima intensi0ne et excellentia qua ν es haberi, et
iii maxima extensi0ne ad omnes gratiae ' effectus. Unde
D S. Thomas. s. th. p. 3. q. I. a. 12. ad 24-- Εadlii gratia etiam quodam sensu infinita dici potest, uti Angelisus Doctor praeclare exponit. Et quidem 1' ex parte recipienti . . -,Manifestum est enim, uniuseriusque naturas creatae eapaeitatem esse finitam, quia etsi infinitum bonum recipere possit cognoscendo et fruendo, non tamen ipsum recipit infinite . . . Sic igitur gratia Christi habitualis finita quidem est secundum essentiam, sed infinite et non secundum mensuram dari dicitur, quia tantum datur, qu tum natura creata potest rege capax. 4 2' Ex parte ipsius doni rerepti. ,Quidquid ad rationem gratiae potuit pertinere, totum Christus accepit. Atii autem non totum accipiunt, sed unus sie, alius autem sic; divisiones enim
gratiarum sunt. 3' Εx parte causae. In causa enim quodammodo
habetur effectus. Cuicumque ergo adest causa infinitae virtutis ad influendum, habet quod influitur absque mensura et quodammodo infinite: puta, si quis haberet sontem, qui aquas in infinitum offluere posset, aquam absque mensura et infinite quodammodo diceretur habere. Sic igitur anima Christi infinitam et absque mensura gratiam habet ex hoc ipso, quod habet verbum sibi unitum, quod est totius emanationis creaturarum sadeoque et gratiarum) indeficiens et infinitum principium. Compend. theol. ad h. Reginaldum c. 215. Alias rationes, propter quas gratia in Christo infinita dici potest, vide M. Lessium, De Incarn. q. T. a. s. et ap. Schouppe De Incar
216쪽
etiam in Evangstio legimus: Vidimus eum quasi Unigenitum a Patre, plenum gratiae et veritatis. I240. Doctrina exposita qua statuitur, praeter sanctificati0nem per ipsam gratiam unionis hypostaticas, etiam sanctificationem per gratiam habitualem et habitus infusos Christo convenire, talis est, ut omnes eam habeant saltem ut theologiee certam. Suaresius existimat, eam etiam ad fidem catholicam ita pertinere, ut qui eam negaret haereticus esset. Alii tamen, ut Vasqueg et Do Lugo, non quidem notam haeresis, sed temeritatis neganti infligendam esse, censent; proinde de certitudine doctrinae plenus est
consensuS. - Qua ratione porro cum gratia sanctificationis in Christo etiam ea c0haereat, quae dicitur gratia Capitis, inferius videbimus. Modo de scientia Christi breviter agemus.
240. De se nitia Christi. - Christus Dominus secundum divinam suam naturam sicuti caetera divina attributa, ita etiam divinam infinitam seisntiam habebat. De hac scientia hic non quaeritur, sed consideranda nobis est persectio sapientiae et scientiae, quae humanae naturae Christi inerat. - Τriplex praecipue scientia distingui solet. 19 U sio Dei beatifica, quas in clara Dei intuitione consistit, et angel0rum ac beatorum est; ex eadem ipsa boata fruitio Dei c0nsequitur. Hac visione igitur essentia Dei cognoscitur, et in divina essentia, prouti est omnium rerum causa exemplaris et efficiens omnisque veri sons et origo, viden-n Gratiae igitur plenitudo propria est Christo, quia habet gratiam plenam ex parte ipsius gratiae. Aliis nonnunquam tribuitur plenitudo gratiae propter certam intensionem et extensionem gratiae secundum conditionem subjecti. Ex parte subjeeti, ait s. Thomas, dicitur gratiae plenitudo, quando quis habet plene gratiam secundum suam conditionem, sive secundum intensionem, prout in eo est intensa gratia usque ad terminum praefixum ei a Deo secundum illud Ephes. 4, 7: Unicuique nostrum data est gratia secundum mensuram donationis Christi; sive etiam secundum virtutem, inquantum scilicet habet laeultatom gratias ad Omnia, quae pertinent ad suum officium
sive statum. S. th. p. 3. q. 7. a. 10.
217쪽
tur alia vera distincta a Deo. 2' Scientia infusa ea est, qua per species seu notiones a Deo infusas res et ustritates in seipsis cognoscuntur. Talis scientia fuit e. g. in primo homine. 3' Scientia aequisita ea nuncupatur, quae propriis naturae viribus et experientia acquiritur. Certissimum porro est, triplicem hanc scientiam excellentissima
ratione in Christo fulms, ita ut tum persectissimam habuerit scientiam visionis beatificas, tum perfectissimam scientiam infusam et acquisitam. 242. Ad visionem igitur beatificam quod spectat, con- Vi'i' sentiunt jam omnes Doctorss catholici, animam Christi 'statim ab initio creationis suas clara Dei visione fruitam esse. Haec visio beatifica ob ipsam unionem hypostaticam, qua maj0r cum Deo conjunctio haberi non potest, quaque summam excellentiam anima Christi habebat, huic animae connaturalis erat et debita, idque persectissimo gradu Ρraeclare hac de re Angelicus Doctor scribit: Conveniens fuit, ut Frae caeteris ereaturis illa anima diuina visione beatificaretur, quae Deo propinquius conjungebMur: in gua quidem visione gradus auenditur, secundum quod aliquietarius Deum vident, qui est omnium rerum causa. Quanto autem aliqua causa pleni cognosci ur, tanto in ipsa plum
res effectus perspici possunt. Et inde est, quod eorum qui essentiam Dei vident, aliqui plures effectus vel rati es divinorum Osertim in ipso Deo inspiciunt, quam alii, qui
minus clare vident. . . Anima igitur Christi summam per- feetionem divinae visionis obtinens inter creatura3 caeteraS, omnia divina osera est rationes .sorum quaecumque Suri ,
erunt, fuerunt, in isso Deo sime intuetuF. 9243. Ν0n est tamen haec visio beatifica humanae animae Christi talis, ut sit cognitio Dei comprehensiva cuivis enim creaturae impossibile est Deum comprehendere, adeoque et animae Christi; sed secundum suam naturam divinam sapientia increata Christus Deum comprehendit.
218쪽
Non tamen, ait s. Τh0mas, anima Christi ad eo rehensionem divinitatis perlingere potest. Nam illud cognoscendo comprehenditur, quod tantum cognoscitur, qu-ιtum cognoscibile est. Unumquodque enim cognoscibile est, inquantum est ens et verum; esse autem divinum est infinitum, similiter et veritas ejus. Infinite igitur Deras cognostabilis est. Nulla autem ereatura infinite eognoscere potest, etsi infinitum sit, quod cognoscit. Nulla igitur creatura Deum comprehendere potest. Est autem anima Christi ereaturre, et quidquid in Christo ad humanam naturam tantum pertinet creatum est: adloquin non erit in Christo adia natura humanitatis a natura divinitatis, quae sola inereata est . . . Anima igitur Christi Deram non comprehendit, sed Christus Derum eo rehendit sua sapientia
ineremta. 9 Est proinde illa visio beatifica animae Christi, sicuti gratia ejus, non ontol0gice infinita, sed quamvis
finita, tamen persectissima eo summ0 gradu, qui in ordine praesentis providentiae secundum sapientia Dei consilia locum habere potest.244. . Christus igitur ante pa88i0nem secundum animam plene videbat Deum; et sub h0c respectu erat in statu eorum, qui jam beatitudinem obtinent, ideoque comprehensores dicuntur, secundum illa Ap08t0li: Sie eurrite,
ut bravium) eo rehendatis. 9 Sed simul ejus animachbιὴiu. passibilis erat, c0rpusque pariter passibile et mortale, ade0- ς' pn ' que qu0ad haec adhuc deerat ei beatitud0, ejusque status . . ' simul erat status viatoris. Viatores enim dicuntur, qui adhuc in b0atitudinem tendunt. Ex utriusque statu8, comprehen80ris et viatoris, conjunctione, quae sane a nobili plene intelligi nequit, etiam repetendum est, quomodo in Christo simul summum gaudium ex visione beatifica consequens, et maxima tristitia esse potuerit. Secundum legem ordinariam quidem illo gaudio ex visione beatificadimanante passi0 et tristitia excluduntur, at sicut genera-
219쪽
DE DOTIBUS HUMANAE OHRISTI NATURAE.
Domino simul esset status c0mprehensoris et viatoris, sic etiam ea in ipso simul obtinent, quae utrique statui propria sunt. Gaudium summum Igitur in anima Christi erat de beatificae visionis o seto principe et de Ojectis secundariis eadem visi0ne cognitis, sed tristitia summa lib0rs suscepta de 0bjectis variis, quae cognitione viat0ris tum infusa tum acquisita cognoscebantur. Repugnat quidem, ut de eodem objecto sub eodem respectu et ex e0dem cogniti0nis fonte apprehenso simul habeatur gaudium et tristitia; sed n0n repugnat absolute, ut de diversis obj0ctis et ex diversa ratione gaudium adsit simul in anima et tristitia. 245. Sic idem homo eodem tempore de recuperata sanitate summ0pere gaudere, et de ablata sibi pecunia tristis esse p0test. Et quamvis connaturaliter visi0ne beatifica omnis tristitia excludatur, tamen dispensati0ne supernaturali, uti status comprehensoris et viatoris universim in Christo uniebantur, sic etiam gaudium et tristitia conjungi p0ferant. Huc pertinet qu0d dicit s. Τh0mas: Virtute divinitatis Christi dissensatine sie beatitudo in
anima continebatur, quod non derivabatur ad comus, ne ejus fassibilitas et mortali as tolleretur; et eadem ratione delectatio eontemplationis sic retinebatur in mente, quod non derivabatur ad vires sensibiles, ne ser hoc dolor sensititis eaecluderetur. 9246. Quod ad solentium infusam spectat, c0nveniunt pariter Doctores cath0lici, in anima Christi inde ab initio
existentiae ejus perfectissimam suisse scientiam infusam. Doctrinam hanc ex s. Scriptura et Patribus probant; rati0nem vero praecipuam repetunt ex summa perfectione et
3 S. m. p. 3. q. 15. a. 5. ad 3. - Εrat tamen, uti jam diximus, etiam in mente Christi tristitia, quod ex eadem dispensatione supernaturali divina repetendum est. Cir. de hac quaestione, Tournely, De Incare. Q. 11. a. 2. Albertus a Bulsano O. C. Compend, theol. dogm. Spec. P. 3. Secl. 1. e. 1. g 222.
220쪽
elevatione naturae humanae Christi pr0pter unionem hypostaticam, qua omnibus plane creaturis infinito fere gradu sublimior et excellentior erat. Hac igitur scientia infusa Christi anima non tantum omnia naturalia. omnes actus liboros hominum et angelorum, cogitationes et secreta cordium cognovit, sed etiam omnia supernaturalia, ut sunt Λ quiait . mysteria fidei, perspecta habuit. - Aequisitam postremo scientiam pariter in Christo fuisse, communis est et certa doctrina. Etiam secundum hane nihil unquam ignoravit Christus e0rum, quae pro tempore et l0eo tali scientia ab eo c0gnosci decebat. Ρatet vero, hanc scientiam gradatim Christo advenisse, et augmenti capacem fuisse. Oviscito. 247. Quoad perfectionem scientiae Christi difficultas aliqua oriri videtur ex iis, quae Christus dieit de die judicii: De die autem illa et hora nemo scit, neque angeli in eoelo, neque Filius, nisi Pater. 9 Agnoetae, 8ecta quaedam Μ0n0physitarum, duce Τhemistio Alexandrino inde probare nitebantur, Christum plura ignorasse. Ρraeterea asserebant textum, quo impersectio quaedam scientiae Christisxprimi videtur, videlicet illa Evangelii verba: Iesus froficiebat sapientia, et actate, et gratia apud Deum et homines. I D0 sensu igitur utriusque effati opportunum erit
pauca dicere. Diiutius. 248. Ρrius effatum non ita accipi p0test, ac si revera Christus secundum scientiam, qua ejus anima humana 0rnata erat, diem judicii nesciverit, ita ut sum tantum divina intelligentia n0verit. Hoc enim non congruit cum perfectissima illa scientia, quae Christi animae, uti exp0Suimus, conveniebat, nec juxta doctrinam catholicam id teneri potest. Quo vero sensu dicatur Filius ignoraro diem judicii, varie exp0nunt interpretes. Nulla autem aptior ac stylo Scripturae magis consentiens videtur exp0sitio ea, qua statuitur, Christum dicere, se hunc diem nescire, quia non aperit si revelat. Filius videlicet hominibus ea omnia quae mandat Ρater manifestat et revelat, quemadm0-