장음표시 사용
221쪽
DE DOTIBUου HUMANAE CHRI8TI NATURAE.
dum ait: Eae me ipso non sum locutus; sed qui misit me Pater, ipse mihi manda um dedit, quid dieam et quid loquar. 9 Sic etiam: Omnis, inquit, quae metue audivi a Patre meo, notta femi vobis. 9 Quibus verbis sane non significat, nihil aliud se audivisse et nosse, sed quaecumque communicanda hominibus acceperat a Patre, se Apostolis revelasse. Non audivisse igitur respectu hominum dici pο-
test ea, quas ex voluntate Patris non erant revelanda, eodemque sensu non novit Filius respectu hominum ea, quas ipsis non sunt c0mmunicanda. Ad haec autem pertinet
dies et hora stituri judicii. Bene Messitur, ait s. Augustinus, nescire Filium sie dictum esse, quia facit nescire mines, id est non prodit eis quod inutiliter scirent 249. Aliqui ex sq. Ρatribus, quum Ariani illud effatum contra divinitatem Verbi objicerent, videntur quidem resp0ndisse, Christum ignorasse diem judicii secundum humanam naturam. Sed animadvertendum est, obiter tantum e08 hanc quaesti0nem data illa resp0nsione tetigisse. Quum Ariani divinitatem Verbi impugnarent, illi Ρatres ejusmodi argumentum declinabant, resp0ndentes, illud ad rem non pertinere, quum ad naturam humanam Christi reserri possit, quod ista textu dicitur. Quando vero accuratius 88. Ρatres de illo stato agunt, non admittunt, Christum simpliciter secundum humanam naturam diem judicii ign0rasse, sed vel ea quam prop0suimus solutione utuntur, vel alia. 8unt V. g , qui subtilius resp0ndent, diem illum ignorari etiam a Filii humana natura, quatenus haeo secundum
meram 8uam essentiam spectatur, ita ut non ex nativa
ejus indese illa scientia proveniat. Sic s. Gregorius M. : Unigenitus, inquit, motus pro nobis homo perfectus, in tura quidem humanituitis novit diem et horum judicii;
222쪽
sed tamen hunc non eae natura humanitatis novit. Quod ergo in ipsa novit, nori eae ipsa novit. 9250. Quod ad alterum textum attinet, communis et recepta est ea explicatio, illis Evangelistae verbis non exprimi, Christi gratiam et scientiam in se auctas esse, sed manifestationem sapientiae et gratiae majorem fuisse, uti annis Christus crescebat, ita ut in aestimati0ne hominum sapi0ntia et gratia proficeret. Quemadm0dum videlicet solis lux et calor, in se idem manentes, crescunt tamen in sui manifestatione suisque effectibus, prouti astrum illud magis magisque ascendit, sic etiam Domini sapientia et gratia magis magisque manifestabatur, pr0uti aetate Jesus pr0ficiebat. - Ρraeterea vero qu0ad scientiam, augmentum quoddam admitti p0test relate ad scientiam acquisitam experientia. Aptissime ad rem ait s. Thomas: Anima Christi
Summum cognitionis gradum inter caeteras creaturas obtinuit, quantum ad Dei visionem, qua Dei essentia videtur et alia in issa; etiam similiter quantum ad cognitionem naturalium scibilium: unde in nulla trium harum cognitionum Christus proficere potuit. Sed manifestum est,
quod res sensibiles per te oris succeSSionem magis ac massiS SenSitus comoris eaeperiendo cognovit: et ideo solum quantum ad cognitionem eaeperimentalem Christus potuit
proficere secundum illud Luc. 2, 5a: Her proficiebat sapientia et aetate. Quamvis posset et hoc aliter intelligi, ut profectus sapientiae Christi dicatur, non quo isse fit sapientior, sed quo sapientia proficiebat in aliis, quia scilicet per ejus sapientiam magis ac magis inStruebantur. Quod dispensatine factum est, ut se aliis hominem conformem ostenderet, ne si in puerili aetate perfectam sapientium demonstrasset, incarnationis mysterium pharitasticum fideretur. 9s aith ca. 25 l. De stratia Cisitis. - Christus Dominus ut homo
223쪽
DE DOTIBUS HUMANAE cmlSTI NATURAE.
caput est Ecclesiae, omnium hominum et angelorum, idque expressione gratise capitis designari solet. Haec dignitas frequenter in sacris Litteris Christo tribuitur. Sic Apostolus: Omnia, inquit, subjecit sub pedibus ejus, et ipsum dedit ea it sufer omnem Ecclesiam, quae e8t comus ipsius et stenitudo ejus, qui omnia in omnibus adimpletur. Et caput angelorum Christum dicendum esse; patet ex illis verbis: Suscitans illum Christum) α mortuis, et
constituens ad Maeteram suam in coelestibus, supra omnem princisatum, et sotestatem, et virtutem, et dominationem, et omne nomen, quod nomina ur non solum in hoc saeculio,
sed etiam in futuro. 9 Notandum vero est, hanc dignitatem tribui Christ0, ut h0mo est. Quatenus Deus, ipse 0mnium est D0minus supremus; capitis autem denominatiost dignitas quamdam requirit h0m0geneitatem cum iis, quorum quis caput dicitur, et sic haec dignitas Christo ut h0mini tribuitur recteque gratia dicitur. Ratio tamen hujus dignitatis est ipsa uni0 hypostatica, qua natura Christi humana elevata est, et plenitudo gratiae, qua eadem est ornata. Hinc ad quaesti0nem, ait Lugo, an Christus
sit caput Ecclesiae ut Deus, vel in. homo, revondetur Christum secundum humanitatem eSSe caput, non egeludendo deitatem ut rationem formalem evehendi humanitatem ad esse casitis, sicut Christus ut homo meretur, et
quidem infinite, ita tamen, ut divinitus concinmat ut ratio formavis ad valorem operum, humanitas tamen ut Subjectum et principium formale efflictens operis meritorii; ita eitiam humanitas est, cui formaliter a Frorime competit dignitas et munus capitis, deitas tamen est ratio formulis, propter quam illa dignitas competit humanitati. I 252. Gratia porro capitis c0nsiderari p0test Secundum serfectionem et praeeminentiam dignitatis, secundum sotestatem dominationis, et secundum virtutem sanctificationis. υ - Triplici hoc respectu Christus est caput Eccle
224쪽
si . Tota enim Ecclesia est corpus morale, cui c0rpori
praeest Christus, qui et Ecclesiam instituit. Certo ipse caput est dignitate persectionis; ipse et rex est et dominus Ecclesiae suae; ipse tandem omnem gratiae abundantiam Ecclesiae meruit, et jugiter virtute sanctificationis influxum suum in eam exercet. Adest et praessi Ecclesiae triumphanti in c0elis, sed ita ut m0do proportionato etiam adsit Ecclesiae militanti in terris, praesertim ut victima se in sacrificio qu0tidie osterens. 253. Est Christus etiam caput omnium hominum subtriplici illo respectu, videlicet tum secundum praeeminentiam et dominationem, tum secundum virtutem sanctificati0nis, quia merito suo omnes redemit; est enim salvator omnium hominum, marime fidelium. 9 Praeclare s. Τhomas: Acrisiendo generaliter, Secundum totum te us mundi Christus est caprat omnium hominum, sed secundum diversos gradu8. Primo enim et principaliter est casus eorum, qui actu uniun ur ei per gloriam; Secundo: eorum, qui actu uniuntur et Fer caritatem; tertio eorum, qui actu ei uniuntur ser fidem; quarto vero eorum, qui ei uniuntur solum in potentia nondum reducta ad actum, quae tamen est adactum reducenda secundum divinam Fraedestination a quinto vero eorum, qui in potentia surit ei uniti, quae nunquam reducetur ad actum, simi homines in hoc mundo viventes qui non sunt praedestinati: qui tamen eae hoc saeculo recedentes totaliter desinunt esse membra Christi,
quia jum nee sunt in potentia, ut Christo uniantur. η)254. Caput postremo angelorum est Christus. Nam et angeli portinent ad Ecclesiam triumphantem et regnum coeleste, cujus caput est Verbum incarnatum, Christus, qui est caput omnis principatus et potestatis. I Natura quidem humana ex indole sua inferior est natura angeliea, sed humanitas Christi pr0pter uni0nem hypostaticam et
225쪽
plenitudinem gratiae elevata est super omnia, ita ut prae- eminentia dignitatis omnes creaturas superexcellat. Quoad dominationem et potestatem gubernationis Christus pariter' angelorum rex est et caput, quum sit totius regni coelestis caput, sit isse, cui subjecta sunt omnia. Unde etiam multiplicis gratias largitione in hierarchias angelorum influit. Ν0n tamen angelorum caput Christus dicendus est ratione gratiae, quam in creatione sua receperunt. Haec enim, ut communior fert sententia, ex mera Dei liberalitate, independenter a meritis Christi ipsis concessa fuit; neque pro salute angel0rum incarnatus est Deus aut pas-
255. De impeoeabilitate Christi. - Restat, ut pauca T*hy dieamus de impeccabilitate Christi, seu de repugnantia cujusvis actualis peccati et cujusvis maculae peccati in humana Christi natura. Christum abs0lute impeccabilem fuisse, explorata est fidei doctrina, quae tum ex sacris Litteris,
tum ex 88. Ρatribus clare pr0batur. Scientes, scribit s. Ρetrus, quod non corruptibilibuS, auro vel umento, redempti estis de vana vestra conversatione, sed pretio8o Sanguine
quasi agni imma lati Christi et ine luminati. 9 Et:
Christus Fussus est pro nobis, vobis reliriquens Me lum, ut sequamini vestigia ejus, qui peccatum non fecit, Meo in-oeutus est dolus in ore ejus.' Ex ss. Ρatribus breviter et clare f. Fulgentius: Deilus, inquit, non potest Suvierari: prosterea utique etiam Christi humani as rine peccato permansit, quis eam in uni Me personae diuinitatis accepit, quae naturaliter seceari non novit. I Sed sufficiat pauca haec testimonia innuisse: modo rationem impeccabilitatis Christi indicemus. 256. Ratio igitur, cur humana Christi natura absolute Ratio. impeccabilis esset, praecipue ex unione hypostatica et ex unitate personae Christi repetenda est. Qui substantia et natura Deus est, is capax esse nequit peccati. Sed hic homo
3 Ch. Tractat. De Gratia n0 9.*3 1 Pet. 1, 18. 33 Ibidem 2, 21. 33 Ad Trasimund. l. 3. o. 29.
226쪽
Christus propter unionem hyp0staticam erat ipse Deus. 8i Christus peccasset, is qui peccasset, principium quod, fuisset ipsa persona divina, quae natura humana, quam habet ut suam, tanquam prineipio guo, peccatum perpetra88et.
Jamvero ipsum Verbum divinum natura asSumpta peccatum committere, sane repugnat. - 0nfirmatur haec veritas etiam inde, quod in Christ0 principium supremum dirigens omnes humanae naturae acti0nes erat Verbum secundum divinam naturam , qu0d pleno d0minio omnes m0tus et oporationes inferioris naturae disponebat. Quemadm0- dum vero homo tenetur, ut etiam motus inferiorum facultatum, quantum p0test, ad normam rectitudinis dirigat, sic etiam Verbum, essentialis sanctitas, n0n aliter omnem motum et operati0nem humanae in Christo naturae m0derari et regere p0terat, nisi ad normam summae sanctitatis et rectitudinis. In christo igitur, ut ait s. Leo, Sens- ω foret vigebunt sine lege peccati; et veritas ae eetionum sub moderamine deitatis et mentis nee tenebatur illecebris, neceedebat injuriis. 9 - Etiam 0mnem maculam peccati e. g.
originalis, a Christi natura humana abfuisse, inde maxime perspicitur, quod unio hypostatica fieri n0n p0terat, quin humana natura inde ab initio existentiae suae, tum sanctitate substantiali ipsius Verbi, tum plenitudine gratiarum infusarum ineffabili modo sanctificaretur, et summae complacentiae divinae objectum fieret. Τali autem sanctificationi 0mnis peccati macula repugnat. 9' Epist. 25.
Ch. ea, quae superius de sanctitate Christi dicta sunt Ratio, cur macula originalis peccati in Christo esse non potuerit etiam inde repeti potest, quod non per carnalem generationem ex viro, sed operante Spiritu s. ex Virgine ipse genitus sit. Peccato enim originali subsunt, qui continebantur in Adamo tanquam in radice Decunda, et propagantur ex ipso per naturalem generationem virilem. Qui vero supra leges naturalis generationis operante Spiritu sancto ex B. Virgine generatus est, etiam spectata hac ratione generationis peccato originali non erat obnoxius. Christus, ait s. Thomas, non accepit active ab Adam. humanam naturam, sed solum ma-Dj0jtjgod by OO le
227쪽
tione Christi, cui quaestioni jungemus eam de cultu 38. Cordis Jesu, quam aliquanto fusius ev0lvemus. Etenim quae
hunc cultum spectant accuratius n0sse eo magis nece88arium est, qu0d ex fidelium erga ss. Cor Jesu dev0ti0ne uberrimi nostr0 tempore pietatis fructus dimanant. - Ιtaque Christum ad0randum esse, quum ipse sit verus Deus, nsimo dubitat. Sod Jesus Christus est etiam verus h0mo, adeoque quaeritur, utrum etiam humanitas ejus eadem qua ipsius divinitas colenda sit adoratione. 258. Ad0rati0 sensu generico est actus subjecti0nis ad Adorationis agnitam excellentiam alterius; nobis autem hic sermo est ''q'l''de adoratione stricto sensu sumpta, qua enus est cultus Suremus, qui Deo propter infinitam suam eaecellentiam Glisbe tur, et nomine latriae designari s0let. Inseri0r cultus qui creaturis defertur, uti e. g. 8anctis propter excellentiam e0rum in 0rdine supernaturali, ob distinctionem ab adorati0ne s0li Deo debita, nomine cultus duliae appellatur. - Ρerfectio illa seu excellentia propter quam cultus defertur, dicitur motivum vel objectum formale cultu8; 0bjectum autem vel pers0na, cui propter ejusm0di perfecti0nem h0nor et cultus defertur, est cultus objectum materiale seu terminans. Ρ0rro si persectio, 0b quam cultus desertur , intrinseca est ipsi objecto materiali, alicui videlicet per80nae vel rei, cultus est absolutus; rei ver0, in qua per se non habetur excellentia quaedam intrinseca venerati0nis, sed in qua motivum cultus est repraesentati0 0bjecti in se colendi, non c0nvenit cultus abs0lutus, 8ed tanterialiter, active vero a Spiritu sancto, sicut et ipse Adam materialiter sumpsit corpus ex limo terrae, active autem a Deo. Et propter hoc Christus non peccavit in Adam, in quo fuit solum secundum materiam. S. th. p. 3. q. 15. R. 1. ad 2.Dj0jtjgod by IOO le
228쪽
tum relativus. Τali cultu veneramur e. g. Sanctorum
imagines. Τ)Errores 259. Jam qu0d ad cultum humanitati Christi exhibendum spectat, err0res hac in re varii suorunt. Nestoriani in Christo duas agnoscebant personas, h0minem Jesum et Verbum inhabitans ipsi. Statuebant nihilominus, homini Jesu adorationem exhibendam esse, sed relativam propter inhabitans Verbum. Propter lateriem, aiebat Nestoriu8, adoro .ectabilem. Quamvis autem verbolenus unam ad0rationem praedicarent, re tamen, eo ip80 qu0d duas diversas pers0nas in Christo esse statuebant, etiam duplicem adorationem, alteram Verbo, alteram h0mini exhibendam, intr0ducebant. Μ0n0physitae unam ad0rationem Christo exhibendam ess0 tenebant; sed hac in re insistebant haeretic0 suo principio, divinam ac humanam naturam in Christ0 coaluisse in unam. - Inter Wiclefi errores etiam ille commem0ratur, quo statuit, Christi humanitati relativam tantum adorationem esse exhibendam. Sociniani vero, qui
Christi divinitatem negant, quoad cultum Christo exhibendum in duas dividuntur lactiones. Alii videlicet, quamvis
Christum merum esse hominem blasphementur, tamen adorandum esse cultu latriae stulte contendunt, e0 qu0d Dei repraesentet pers0nam. Hi adorantes dicuntur. Alii vero non adorantes impia consequentia Christo, ut mer0 homini, adorationem exhibendam esse negant. Doetistia 260. Catholica autem doctrina statuit, uno eodemque - h'ii' supremo latriae mitti humanitatem Christi adorrendum esse cum Verbo divino, quocum humanitas hysostatice
unita est. Rem ita sese habere, facile intelligitur, si praeoculis habetur distinctio inter motivum seu objectum sor- male adorationis, et objectum materiale seu terminum. Μ0Expueatur. tivum et ratio formalis, cur Christus sit adorandus, est ejus divinitas. Sed objectum adorati0nis materiale est integer Christus, t0tum unum substantiale, in quo unione
De eultu sanctorum accuratius agemus inserius.
229쪽
hypostatica et substantiva divina natura atque humana unitae sunt. Hinc etiam Christi humanitas divinae naturae hyp0statice unita, est objectum directum sed sumtiate adorationis, 0 solum quod in se et directe, quamvis non promer se, ad0ratur. Una eademque adoratio toti Christo tribuitur, tum ejus divinitati, quae in Re et prop-tre Se RDranda est, tum ejus humanitati, quae quidem non promer se, sed tamen in se ad0randa est, quia uni0ne hypostatica eum divina natura unita est. Ex his igitur vides, motivum Drmale, cur Christus cultu suprem0 latriae sit colendus, esse ejus divinitatem, quae propter se tali ad0rati0us Olenda est, rati0nem ver0, mr etiam ejus humanitati idem cultus conveniat, esse unionem hyp08ιausam, qua humana Christi natura et divina in una persona subsistunt. 26l. Cultus videlicet qui desertur personas, pr0 0bjecta habet personam' non solum secundum aliquid ejus, sed secundum 0mnia quae si substantialiter insunt, quamvis rati0 larmalis, cur persona colatur, sit s0lum sedundum aliquid quod inest p0rsonae. Sic dum e0limus h0minem propter sapientiam vel virtutem, una eademque Venerati0 dirigitur ad totum hominem et in s0 tanquam ad partem etiam in corpus, quamvis ratio formalis venerati0nis immediate assidiat animam. Ad corpus tamen eadem Ven0ratio jurs simul dirigitur, quia est aliquid substantiale h0minis oesendi propter sapientiam. Qua compar U0ne jam
utitur s. Cyrillus scribens: Incarnatum Dei Verbum, utFote -- exiStens Fuius, non absque sua carne sed cum illis potius adoratur, sicut videlicet etiam hominis anima oum suo eo ore honoratur. ) Ex qu0 patet etiam, hanc ad0rationem humanitatis Christi non relativam, sed abs0lutam esse. Relativus enim Hst cultus, quando unum supp0situm colitur propter excellentiam quae alteri inest supp0siis, ad quod prius relationem aliquam habet. Omnia ver0 quae
, Apolog. yro Anath. 8 contra Orientales.
230쪽
substantialiter insunt ipsi pers0nae, pr0pter suam excellentiam abs0luto cultu venerandae, hunc ipsum cultum ab80- lutum pariter terminant. λ) Sequitur etiam ex his, n0ncoli nec colendam esse cultu latriae naturam humanam Christi in abstracto vel veluti praecisam a Verbo; nam motivum seu 0bjectum 10rmale cultus latriae est Christi divinitas. Sed cultu latriae c0litur humanitas ut hyp0statice unita cum divinitate, sicuti de facto in c0ncreto semper est. Juvabit vero jam hoc loco n0tare, quum etiam singulae humanitatis partes eadem unions hyp0statica cum divinitate unitae sint, eumdem cultum latriae singulis quoque naturae humanae in Christo partibus convenire. Simplieiter dieendum est, ait breviter et recte Sylvius, carnem et animam Christi simia et membra comoris ejus adoranda esse cultu latriae, quae quidem eis debetur ratione hysonaris Verbi Dei, α qua et in qua sustentantur. 9262. Μ0do explicata jam ratione, cur humanitas Christi eod0m unico cultu latriae sit colenda, uti tota pers0na Christi, pauca adjiciamus testimonia ex fontibus fidei d0- sumpta, ex quibus pateat, hanc veritatem ad Ecclesias fidems.seripi ura. pertinere. S. Scrisiura igitur, Verbum incarnatum cum sua humanitate summo cultu latriae ad0randum esse, te8tatur. De Filio Dei, qui seipsum exinanivit, larmam servi accepit et obediens factus est usque ad mortem crucis, Apostolus scribit: Proster quod et Deus eaealtavit illum, et dedit illi nomen quod est suser omne nomen, ut in no-3 CD. Frangelin, de Verbo incare. Thesis. XLV. p) In 3. p. q. 25. a. 2. - Si natura humana Christi spectaretur separata a Verbo vel praecisione facta a Verbo, non esset cultu latriae adoranda, quia ratio formalis hujus cultus est ipsa divinitas Verbi. Sed ejusmodi praecisio nunquam in cultu Ecclesiae fit, neque a fidelibus facienda est. De facto enim humanitas Christi semper hypostatice eum divinitate unita est, et ad personam Christi pertinet veluti quid substantiale, ita ut ne eogitatione quidem praescindi debeat ab hac unione hypostatica cum Verbo. Possumus tamen in cultu Christo exhibito per se et directe humanitatem Verbo hypostatice unitam ejusque partes spectare, uti inferius declarabitur. Dj0jtjgod by OO le