장음표시 사용
251쪽
tionis Gisi in se spectatum, ut sciremus, quis sit ille, a quo gens Christiana n0men habet, Christus D0minus, si qua rati0us aeterni Patris unigenitus Filius factus sit homo. Quas igitur ad divinam humanamque Christi naturam, et utriusque in una persona admirabilem unitionem spectant, admoto revelationis lumine contemplati sumus, et cognatas his veritatibus conclusiones ex fidei radicibus deduximus. Restat, ut inquiramus in quo consistat magnum RedemptioniS saommemium, quo Christus Mediator homines Deo reconciliavit, iisque recuperavit d0na peccato perdita. De ista igitur redemptione psr Christum in hac tractationis suas altera parte imprimis agemus. Quum ver0 etiam Sancti, qui in patria coelesti jam aeterna felicitate Duuntur, mediainres secundarii sint Deum intsr et homines a huc militantes in terra, paritor de Sanctorum isteroeMisne tit out tu hoc loco tractabimus.
279. Si finem 0perum Dei tum in ordine naturali, mus ino-- tum in ordine supernaturali laquirimus, sa semper nobis
252쪽
debet esse veritas fixa et firma, ultimum operum Dei finem ess0 gl0riam ejus; omnia enim proster Semet Sum ροσα- tus est Dominuε. 9 Sic etiam totum incarnati0Ms 0pus,et 0000n0mia redempti0nis, quae per Saecul0rum seriem u8que ad mundi c0nsummati0nem e0ntinuatur, ut ultimum
finem respiciunt gloriam Dei. Gloria illa in ista sua plenitudine obtinebitur magno ill0 die aeternitatis, de quos. Ρaulus: Deinde finis: cum tradiderit Christus, regnum
Deo ei Patri, eum macuaverit omnem principutum et potest intem et virtutem. Oportet audem tibiam regnare, donec pones omnes inimicos sub pediJ- ejus. Novissima autem inimica deurueitur mora. . . Cum autem Subjecta fuerintilii omnia, tum et ipse Fiuius sisjectus eriit ei, qui sisjecit sibi omnia, ut sit Deus omnia in omnibuS.I - Quemadm0dum ver0 in ipsa rerum 0mnium creatisne eum fine ultimo qui gloria Dei Gntinetur, ut finis sedundarius ad 0ximus intimo nexa est h0minum selicitas; sic stiam in opere incarnatilanis similis habetur pr0ximus finis, qui h0mines spectat. Clarissime enim n0s docet revelatis, Filium Dei incarnatum esse ad lapsum genus humanum redimendum.
280. Totum videlicet genus humanum lapsum erat in protoparentibus; et gratia sanctificante privatum, a Deo alienum, ejus irae justae subjectum et captivum sub da mone a regn0 c00lesti erat ext0rre. Ut igitur a tanta miseria liberaretur ac Deo rec0noiliatum salvari p0sset, Filius Dei humanam naturam assumpsit. Eum incarnatilanis fuisse finem, ex 0mnibus fidei lantibus patet. Sic Deus, inquit ips0 Salvat0r, diteri mundum, in Futium suum unigenitum daret, in qui credit in eum non persint, Sed Λαωα vitam aeternam. I Et: Veniit Filius hominis quaerere a Salvum fac e quod seri M. I Ex Patribus sufficiat in re tam explorata citars illa s. Augustini: Nulla
253쪽
DE NE ssITATE AG NATURA REDEMPTIONIS.
eausa fuit veniendi Christo Domino, nisi seceatores saJ- vos facere. Tolle morbos, et nudia est causa medicinae. Si venit de coelo magmta medieras, magnu 3 per orbem D- rebat aegrotus. 9 In Symbolo autem Nicaeno-Cptano profit0mur fidem in Jesum Christum Filium Dei unigenitum, qui proptem nos homines et propter nostram salutem deseendit de eoelis et inearnatus est.28 l. Consentiunt sane hac de fidei veritate omnestheologi; commemorare tamen oportet hoc loco paucis quaestionem confinem inter eos a latam. Quaerunt videlicet, utrum incarnatio solum facta sit propter redemptionem humani generis, ita ut si Adam n0n peccasset, Verbum
humanam naturam non assumpsisset. Non defuerunt nec
desunt in lagi qui statuunt: etiam antecedenter ad prae-
visionem lapsus protoparentis propter fines altiores et nobiliores incarnationem Verbi a Deo decretam fuisse. Rusmodi fines varios recensent, inter quos praecipui sunt summa gloria Dei, quae ex incarnatione ac regno beatorum, cujus caput Christus hom0-Deus est, obtinetur, et ex persectione harmonica quae inde oritur, quod tota creaturarum series etiam per incarnationem in ordine ontologico miro modo cum Deo conjungitur. Sic igitur inter ali0scensuerunt Rupertus Abbas Tulliensis, Alexander Halensis, B. Albertus Μ., et Scotus cum sch0la 8ua, atque inter re-eentiores Suaresius ac g. Franciscus Salesius. Negantem vero sententiam tenuerunt duce D0ct0re Angelico Th0mistae, quibus plerique aliarum Scholarum d0ct0res junguntur. Ratio praecipua hujus sententiae negantis est, quod in fontibus fidei nullum alterius opinionis continetur 80lidum argumentum; imo Scripturarum et Patrum effatis potius redempti0 generis humani ut unicum Incarnationis m0tivum exhiberi, et huic sententiae etiam Ecclesiae et fidelium sensus favere videtur. Sed nemo melius quam ipse s. Thomas, quae hac in re dicenda sunt exprimit illis verbis: Quidum dicunt, quod e iamsi homo Non peccasSei,
254쪽
Dei Filius inea uitus fuisset. Alii vero contrarium -- Serunt, quorum assertioni magis assentiendum videtur; ea enim quae eae sola voluntate Dei proveniunt supra omne debitum niaurae, nobis innotescere non posSunt, nisi quatenus in s. Soriptura traduntur, per quam divina voluntas nobis innotescit. Unde quum in s. Scriptura ubique inearnationis ratio eae peccato primi hominis assignetur, convenientius dicitur, incarnationis opus ordinatum esse a Deo in remedium contra sece tum, ita quod peccaso non
istente incarnaitio non fuisset. Quamvis solentia Dei ad hoc non limitetur; potuisset enim etiam peccato non eristente Deus incarnari. 9 Hanc igitur s. Thomae doctrinam alteri praeferendam esse existimamus. Eadem huc redit, p0tuisse quidem Verbi incarnationem fieri peccaton0n exist0nte; in actuali autem ordine rerum incarnationis opus decretum fuisse ad redimendos homines peccato
. . :ώ. renti8 Π00088aria fuerit redemptio humani generis, et incarnati0 Verbi ad suscipiendam hanc redemptionem. 3 Ad hanc quaesti0nem brevi responderi pot0st verbis Concilii
Coloniensis: Poterat quidem Deus genus humanum in Adamo lapsum non reparare, sed sorti sibi paratae et libere inductae, suisque viribus naturali tantum aurilio ad-m istis eommittere. Poterat quoque aliis humano generi, si
resarare volebat, Succiurrere viis. Si vero integrum eae geris satisfacitionem justitiam non minus quam misemicin diam manifestando reparare volebat, nemo soterat satisfacere, nisi qui Deus simia esset et homo. υ
) S. th. p. 3. q. 1. a. 3. y) Statuesunt aliqui inter antiquos sui Mimundus Lullusi nec non inter recentiores absolutam necessitatem innarnationis, saltem in hypothesi creationis mundi. Sed haec sententia tam manifeste falsa est Deique summae libertati contraria, ut superfluum videatur eidem resutandae immorari. CD. ea, quae de libertate voluntatis divinas statuuntur in Tractatu de Deo uno ny 234 et sqq. y3 Conc. Col. a. 1860. P. 1. c. 18.
255쪽
283. Imprimis igitur post hominis lapsum Deus nul- -uς xv latenus obligabatur ad reparandum humanum genus, Sed potuisset illud in statu in quem inciderat culpa pr0t0parentis relinquere. Id plane patet, si consideramus, bona, quibus pr0pter Adae peccatum omnes p0steri ejus privati fuerunt, fuisse b0na gratuita et naturae humanae haud debita. Gratuita enim erant d0na illa supernaturalia et praeternaturalia, ut gratia sanctificans, et integritas; gratuita etiam promissa supernaturalis felicitas, cui assequendae humanum genus jam capax non erat. Subtractis autem d0nis gratuitis, infirmitas ac difficultas ad bonum ex ipsa
natura humana consequebantur. Potuisset igitur Deus homines in illo statu relinquere, et ju8ti88ime n0n velle reparare genus lap8um. Nec tamen, quantum cogitare po8- sumus, iis subtraxisset auxilia naturalia, ut bonum sacerset ad statum quemdam felicitatis naturalis in altera vita pervenire possent. Bene hac de re Suaresius: Lices Deus post praevisum originale peccatum statuisset non redimere homines per Christium, vel omnino illos non restituere ad felicitatem sumernaturalem neque ad gratiam, nihilominus squantum cogitari potest in non crearet illos destitutos debita et convenienti providentis naturali, neque hoc esset debitum peccato originati; sed potius illos relinqueret in hoc mundo tamquam viatores in ordine ad conservationem ει propagationem naturae, et ud comparandam in hoc mundo Dei eognitionem et virtutem, et consequenter' ad obtinendum post mortem saltem in anima separata ali quem Stadum naturalem, vel felicem in suo ordine et gradu, vel saltem carentem speciali dolore et poena Sen8-, Si nova peccata non admitterent. Ergo eae vi talis provideritiae non privaret illos omni cogitatione honesta, nec Ob- .
duraret illos, vel quasi in malo obstinatos relinqueret. 9Sed necessarium n0n est subtilius hic inquirere, quid in hypothesi fieret, quod Deus genus humanum reparare Π0n
256쪽
vellet; sufficiat ostendisse, Deum hominibus reyarationem
nullo modo debuisse. 284. Etiam, si humanum genus reparare volebat, non erat per se necessaria incarnati0 Filii unigeniti ac redemptio per ipsum. Nam Deus per suam omnipotentem virtutem poterat humanam naturam aliis m0dis reparare. Ρoterate. g. ex mera misericordia protoparentibus gratiam ad poenitendum de peccato commisso concedere , et etiam satisfactione non praestita eos cum posteris suis in statum supernaturalem restituere. Vel potuisset aliquem ex ipsis hominibus ut caput juridicum totius generis c0nstituere, qui satisfacti0nem quamdam pr0 omnibus praestaret, ita ut ea praestita, quamvis peccato delendo nullatenus esset condigna, ex miseric0rdia sua homines iterum gratia supernaturali ornaret. Et variae viae aliae Deo erant apertae ad genus humanum reparandum. Nam etiam hac in re
valet illud Jeremias prophetae: Non erit tibi difficile omne verbum; 9 et quod Dominus dicit: Apud homines
hoc impossibile est, apud Deum autem omnia possibilia sunt. υ - Ηaec pariter sanctorum Ρatrum sententia est; statuunt enim communiter, etiam sine Filii Dei incarnatione humanum genus reparare p0tuisse. Sunt studii, ait s. Augustinus, qui dicunt: Non poterat aliter Sapientia Dei homines liberare, nisi susciperet hominem et naseretur de femina, et a peccatoribus omnia illa sale-
restir 8 Quibus dicitur: Poterat omnia; sed si aliter fae rei, similitem studiitiae vestrae displiceret Sic etiam s. Gregorius Nagiangenus: Haec, scribit, Salvator fecit, ... cum tamen sola voluntate nobis, utpote Deus salutem afferrep08set, quemadmodum et universam rerum machinam sola' jussu atque imperio creavitq).285. Necessaria vero fuit incarnatio in duplici hac hyp0thesi, quod 1' Deus voluit genus humanum restaurare,
257쪽
DE NEORASITATE AO NATURA REDEMPTIONIA. 251
st quod simul 2' peccatum remittere et gratiam, quam h0mo culpa sua perdiderat, restituere noluit, nisi satisfactio adaequata praestaretur pro injuria Deo illata, et meritum adaequatum exhiberetur pro recuperandis Supernaturalibus b0nis, quae amissa erant. Etenim n0n alius adaequatam poterat praestare satisfactionem, nisi qui Deus simul erat et h0m0, nec alius meritum adaequatum pro bonis illis recuperandis offerre. Hunc autem m0dum, reparandi genus humanum per incarnationem Filii et per satisfacti0nem ac merita Dei-h0minis, Deus elegit. Atque eum modum maxime c0nVenientem suisse, nemo n0n videt. Splendidissima enim ratione Deus ita tum justitiam, tum misericordiam suam ac sapientiam manifestat. Certe justitia Dei maxime manifestatur, dum Deus pr0 peccat0 commisso adaequatam requirit satisfactionem, et merita condigna ad b0na perdita hominibus recuperanda. Misericordiam autem suam et sapientiam Deus simul ineffabili modo ostendit, quum non solum in statum supernaturalem ex mera bonitate sua genus humanum restaurat, sed Filium proprium unigenitum mittit, ipsumque in assumpta humana natura constituit caput humani generis, ut tanquam mediat0r inter Deum et homines, ipse satisfacti0nem praestet, h08 reconciliet Deo, meritisque suis infinitis iis perdita b0na iterum acquirat. Unde et Salvat0r ipse ex incarnati0ne sua maxime Dei bonitatem commendat dicens: Sie Deus dilerit mundum, ret Filium suum unigenitum daret, ut qui credit in eram non sereat, sed habeat vitam aeternam. 3) - Sed jam naturam satisfactionis et redempti0nis per Christum accuratim evolVamus.
J Jo. 3, 16. - De bonis quae indo secuta sunt, quod Deus per incarnationem Filii unigeniti humanum genus reparare voluit, inferius sermo recurret. - Notandum est, esse inter auctores catholicos qui statuunt, spectatis omnibus Dei persectionibus reparationem humani generis non aliter nisi per incarnationem Filii fieri potuisse. Censent videlicet, Deum si homines rsparare volebat, non potuisse illaesis justitiae suae juribus haud repetere plenam et condignam satisfactionem, adeoque quum haec a solo Filio incarnato praestari posset, Dj0jtjgod by OO le
258쪽
Redemptio- 286. Ut noti0nem accuratam redemptionis per Chri-ms D t' r ρ--efformemus, breviter aliqua de pescat' prot0parentum rec0lenda veniunt. Transgressime mandati
divini protoparentes imprimis libere se a Deo averterunt eique summam intulerunt injuriam. Essentiale enim et summum jus est Dei, principii et finis omnium, ut rati natis creatura se totam ad ipsum dirigat, et ipsi absoluto sit subjecta. Supereminenti et infinita Dei persections fit quidem, ut Deo nullum damnum inferatur nec inferri possit, sed ex eadem persectione et essentiali creaturae subjectione fit etiam, ut injuria per peccatum facta sit eo gravior. Gravitas enim injuriae primarie desumitur ex dignitate pers0nae laesae prae illa a qua laeditur, et sub hoc respectu, quum peccatum sit injuria Deo infinito illata' a creatura sua, omne peccatum mortale quamdam habet reitatem infinitam. Pecoesum contra Deram commissum,
in illa hypothesi incarnationem necessariam fuisse. Hanc sententiam Tourne , gravis sane theologus, ita mitigat: a ' Ex hypothesi, quod lapsum hominem Deus reparare voluerit, absoluta et extraordinaria potentia potuisset absque incarnatione et suae justitiae satis Merobi hominem servare. 20 in potentia Dei ordinaria. et jure virtutibus temperato, seu ex legibus divinae justitiae, ita neeessaria fuit incarnatio Verbi, ac satisfactio per ipsum Deo persolvenda, ut sine illa homo lapsus reparari non potuisset. - Attamen haec distinctio inter Dei potentiam absolutam et extraordinariam, atque potentiam ordinariam et jus virtutibus temperatum nobis non probatur, quum in concreto id solum et omne Deus liberrime possit, quod cum omnibus persectionibus ejus congruit. Existimamus igitur, simpliciter statuendum esse, Deum si voluerit genus humanum reparare, id potuisse et aliis viis facere, quam per Incarnationem. Citantur quidem aliqua Patrum effata, quibus necessitatem Incarnationis ad reparationem humani generia vindicare videntur. Sed explanari possunt variis modis. Vel enim loquuntur in suppositione, quod Deus voluerit adaequatam satisfactionem pro culpa; vel magnam Incarnationis convenientiam urgent et commendant, quin omnimodam necessitatem asserere velint. Ultima hac ratione etiam s. Anselmus non incongrue explicatur, cujus libro: Cur Deus homo, praecipue illi insistunt, qui in suppositione reparandi generis humaui, necessitatem Incarnationis delandunt. Sed haec innuisse sufficiat. Dj0jtjgod i y OO le
259쪽
ait Angelidus Doctor, quamdam infini atem habes eae infinita e disinae majestatis: tanto enim offensa est gravior, quanto mαjor est sile, in quem delinquitur 33. 287. Transgressi0nem et culpam actualem protoparentum sequebatur status peccati, seu eulsa habit alis; status videlicet obnoxius displicentias et improbationi Dei propter actum praecedentem. In praesenti ordine culpa haec habitualis consistit in privatione supernaturalis splendoris. gratiae, sive in mamila peccati, quae peccatum est ex sua relatione ad actuale peccatum, cujus est effectus'). Haec gratiae privatio constituit psccatum originale, cui 0mnes posteri Adae pr0pter protoparentis transgressi0nem obnoxii sunt. In vindictam hujus transgressi0nis etiam alia bona supernaturalia pr0toparentes tum sibi, tum p0- steris suis amiserunt, et genus humanum concupiscentiae, hujus vitae aerumnis, damnationi aeternae obnoxium lactum est. Totus hic status, in quo miseria, m0rs atque peccatum homini veluti dominantur, saepissime in sacris Litteris ut servi tis sub morte a peccato designatur; quumque diabolus, operis mali suas0r, homines ad peccatum adduxisset, et non solum eos suas poenae 80ci0s reddidisset, sed etiam tyrannidem quamdam Deo permittente in genus humanum exerceret, idem status pariter servitus sub diabolo merito nominatur δ).288. Ρostquam hisce exposuimus, qualis fuerit status generis humani post peccatum a protoparentibus commi8- sum, facile est ostendere, si Deus satisfactionem adaequatam exigebat pro illata injuria, et meritum adaequatum pro bonis recuperandis, tantum per Verbum incarnatum h0minum r0demptionem fieri potuisse. - Satisfacti0 est osus,
S. th. p. 3. q. 1. a. 2. ad 2. - Ch. Tract. De Novissimis n. 57. Privatio gratiae active sumpta, h. e. quatenus est ex parte Dot, est poena peccati actualis; passive eonsiderata ut status animae, haec privatio gratiae in aua relatione ad peccatum actuale est macula pecenti, seu peccatum habituale. CD. de his Tractat. de Deo creatore n' 338 et sqq. D eh. Traetatum De Deo Creatore n. 310 sqq.
260쪽
3 tisi 'u' quo quis eo ensat injuriam a se vel alio illlatam aurei. Eadem agitur praestatur IllI, cujus honor laesus est, et cedit in bonum rei, pro cujus culpa et poena satisfit. Valor satisfactionis est moralis dignitas et promortio iseris ad compensandam injuriam illauum, adeoque si inter hoc opus et injuriam adest plena prop0rtio, satisfactio erit adaequata, secus ver0 inadaequata. Sicut autem gravitas injuriae maxime desumitur ex dignitate personae laesae, ita ordine invers0 val0r satisfacti0nis desumitur ex dignitate personae satisfacti0nem exhibentis. Quod enim honorem et obsequium defert, n0n est tantopere
0pus in se spectatum, sed pers00 a quae opere alterum honorat. Quaevis erg0 satisfactio a persona creata Deo exhibita pro injuria hominum peccatis ipsi illata, finiti oratvaloris, nec apta ad compensandam injuriam illam Deo infinito inflictam. Ab homine ipso eo minus illa satisfactio fieri poterat, quia subjectus erat irae divinae. Sed. Sati8- factio quaevis exhibita a persona excellentiae infinitae etiam infinitum habebat valorem, adeoque apta erat ad injuriam Dei reparandam. Manifestum igitur est, a Verbo incarnato adaequatam satisfacti0nem praestari p0tuisse. Et quidem infinitum valorem habebat quaevis exhibitio obsequii atque h0noris ex parte Verbi incarnati, ade0que intrimSece, vel uti dici solet in aetu primo sufficiens erat, ut illata Deo ab hominibus injuria eadem reparari p088et. s. i. h. i. 289. Ut Ver0 quis Fro alio satisfaciat, requiritur ut
christi. eum re raeSentet, ut a per80na satisfaciente opema ordinentur
ad satisfaciendum pro alio, et ut haec satisfactio a laeso acceFietur. Per ipsum p0rro decretum Incarnationis et missionem Verbi in mundum, Christus constituitur secundus Adam, caput et repraesemitans juridicus generis humani, et etiam accestatio satisfactionis ejus pro genere humano in hoc includitur. Intentio autem satisfaciendi per haec opera ex voluntate humana Christi est repetenda, qua se Deo obtulit ut hostiam pro salute generis humani, ita quidem ut satisfactio et redemptio n0n quacumque rati0ne, sed determinato illo m0d0 quo Christus functus est fieret, ade0que