장음표시 사용
261쪽
per passi0nem et mortem in cruce c0nsummaretur. Et haec oblatio a Deo acceptata fuit. - Itaque quamvis dignitate sua intrinseca et in actu primo quaecumque 0pera Christi, quum valorem infinitum ex pers0na operante haberent, apta essent et sumcerent ad satisfactionem atque ad redimendum genus humanum, tamen de facto est in actu sectindo redemptio non fuit abs0luta, nisi quando Christ0 sanguinem
suum fundente et m0riente in cruce, opus ejus satisfactorium c0nsummatum suit. Excellentissimo scilicet modo v0luit Christus genus humanum redimere. In ara crucis, seribit Clemens VI, innocens immolatus Non guttam san--inis modicam, quae tamen pro ictr unionem ad Verbum
pro redemptione totiu8 humani seneris 3 fecisset, sed eo-sisse nelut quoddam profluvium n03citur est disse i. Quum, siro Christus se issum dederit Sanguinemque suum ad satisfaciendum D 00 pr0fuderit, facile vides, infiniti valoris fuisse non tantum acti0nem Christi propter operantis dignitatem, sed et ipsum d0num oblatum, ganguinem scilicet Dei-hominis, et Christum ipsum ut victimam. 290. Fere eadem quae de satisfactione Christi, etiam M. ii, do meritis ejus dicenda sunt. Meritum est opus, quo quis ψhyi' i dignum se reddit, ut sibi, vel intuitu sui aliis, bona retribuuntur. Haec bona sunt ipsi merenti merces et praemium, aliis sunt gratia facta a merente vel intuitu merentis. Opsra Christi sicuti ad satisfaciendum, ita et ad merendum intrinsece infinitum valorem habebant. Ut vero in actu secundo hominibus mereretur . iisdem restitutionem bonorum amissorum, requirebatur pariter acceptati0 Ρatris si ordinatio meritorum ad hoc. Quid porro hae de re statuendum sit, ex superioribus jam e0lligitur.
291. Opus quod Christus Dominus satisfaciendo et Rsdsmptio- merend0 pr0 genere humano persedit, saepissime re- 'i' R0ti' demptio n0minatur. Redemptio est restitutio eae servitiae in lubertatem amissam pretio oblato. Amissa erat ab hominibus libertas filiorum Dei, et suberant servituti m0rtis, peccati et daemonis. Oblatum pretium est ipsa satisfactio
262쪽
st meritum Christi. Ρr0secto illud pretium non s0lvitur diab0l0, ut ex rius 80rvitute h0mines redimantur; sed satisfactio et merita offeruntur De0, atque propter haec Deus servitutem hominis sub morte, peccato et daem0ne ipse destruit, adoptionemque filiorum et b0na supernaturalia h0minibus restituit. Satisfactio igitur et m0ritum Christicum aliqua metaph0ra pretium n0minaniur, et sic etiam vox redempti0nis metaph0ram istam includit. 292. Finis p0rro atque enotus redempti0nis ad haec reduci p0ssunt. Imprimis finis ad quem Deus constituit Christum redempt0rem n0n is fuit, ut latum genus humanum c0ntinuo et nullis interpositis mediis ac dispositi0nibus redimend0rum ad pristinam gratiam et gl0riam beatam restitueretur. Sed finis erat: 1' Ut injuria Deo facta quibu8Vis hominum peccatis compensaretur. 2' Ut Deus placatus integra servata justitia t0tum lapsum genu8 conservaret in primitiva destinati0ne ad beatitudinem Superuaturalem, et se usilet iterum Dminibus supernaturaliter ωmmunieare, b0naque perdita restituere. Restituenda autem erant ex beneplacito divin0 bona perdita supernaturalia, gratia scilicet sanctificans et quae ad hunc gratiae ordinem pertinent, c0ntinuo, b0na ver0 perdita praetern turalia, ut integritas et impassibilitas, in c0nsummati0ne saeculorum. 3' Ut ex parte sua Deus vellet 0mnibus restituere possibilitatem merendi beatitudinem supernaturalem. Atque id00 4' ut in parte sua pr0pter Christi merita vellet dare omnibus necessaria media salutis et gratiarum auxilia, quibus bene utentes sese disponerent ad remissi0n0m psecatorum, ad gratiam ad0pU0nis, et jus ha reditatis asternae, ex meritis Christi obtinenda. Pariter, ut gratia rse Maia propter merita Christi, admittorentur ad c0ndigne satisfaciendum pro p00nis residuis, et ad m0rendam 00r0nam, pr0priis operibus lactis per gratiam ex Christi meritis concedendam. 293. Rsoolendum etiam est, satisfacti0n0m et m0rita Christi suum effretum habuisse n0n s0lum pro iis, qui p0st Christum vixerunt hominibus, sed etiam pr0 iis, qui ante
263쪽
DR NECRASITATE AO NATURA REDEMPTIONIA.
Salvatoris adventum fuerunt in h0c mundo. Deus videlicetc0nsequenter ad praevisi0nem lapsus protoparentum incarnati0nem et redemptionem per Verbum caro factum decrevit, statimque p0st lapsum redempt0rem pr0misit, qui in plenitudine temporis missus est. latuitu igitur futurae satisfacti0nis ac meritorum futurorum Christi, m0d0 superius indicato Deus hominibus etiam ante Christi adventum possibilitatem salutis largiebatur; ipsi autem futuro Salvatori jungebantur per fidem et spem in illum, qui pr0missus erat. Et quando in mundum Salvator juxta consilia divinae sapientiae venit, tunc actu illud pretium solvit, cujus intuitu
paritor omnibus hominibus usque ad saeculorum c0nsummati0nem victuris eadem gratia parata est. Notanda tamen est differentia quaedam inter statum e0rum, qui ante adventum Christi fuerunt, et e0rum qui post ipsum vivunt. Imprimis nemini e0rum, qui ante Redemptoris adventum intuitu satisfactionis et meriti futuri ejus justificati sunt, aeterna gl0ria c0nserebatur, nisi post Christi satisfactionem actu praestitam et consummatam in cruce. Degerunt igitur justi defuncti in limbo Ρatrum, donec ab ipso Redempt0re in c0elum ascendente in aeternae beatitudinis domicilium introducti sunt 3. Praeterea, quamquam etiam ante D0mini adventum omnibus gratias ad salutem obtinendam praest0 erant, tamen multo majori abundantia gratias suas in novo F0edere Deus elargitur φ).33 In coelum abiens, portas quae Adami peccato interclusae fuerant, patefecit, nobisque viam munivit, qua ad coelestem beatitudinem perVeniremus, quemadmodum ipse in eoena discipulis futurum praedixerat; quod quidem ut rei etiam eventu aperte comprobaret, piorum animas quas ab inferis eripuerat, secum in aeternae beatitudinis domicilium introduxit.. Catech. Concit. Trid. P. 1. R. 6. y De mediis salutis ante Salvatoris adventum gentibus concessis praeclara sunt illa Auctoris librorum de vocatione omnium sentium: ,Quod in Israel per constitutionem legis et prophetica eloquia gerebatur, hoc in universis nationibus totius creaturae festimonia et
bonitatis Dei miracula semper egerunt. Sed cum in illo populo, cui utraque eruditio praefuit, nemo nisi gratia justificatus sit per spiritum fidei, quis ambigat eos, qui de quibuscumque nationibus quibus-
264쪽
294. Satisfactio igitur Christi Domini, oblati0 hujus
satisfacti0nis ac meritorum ejus, et acceptati0 Patris universalis suit. Ad remissi0nem peccat0rum videlicet, ac gratiam et salutρm omnibus hominibus conserendam haec satisfactio a Christo ordinata et a Patre acceptata fuit, voluntate tamen antecedente et c0nditi0nata, quatenus pr0pter merita Christi omnibus quidem necessariae gratiae prae8t0 e88ent, Sed praeterea pr0pria qu0que c00perati0 juxta m0dum exp0situm requireretur. Hinc quamvis omnes Sal- Vari p088int, n0n omnes tam eri actu salvi fiunt. Atque hoc exprimitur quando dicitur: satisfactionem et merita Christi oblata esse pro omnibus hominibus qu0ad suffci tiam, n0n vero quoad emeaciam. Calvinistae et Jansenistae id eo sensu dicunt, quod valor intrinsecus quidem meritorum Christi sufficiens sit pro salute 0mnium, Deu8 tamen hanc salutem etiam antecedente ac seria voluntate nullatenus velit. At blasphema et impia est ejusmodi d0ctrina. Dum sufficientiam satisfactionis et meritorum Christi pr0 0mnibus asserimus, non agitur tantum de valore intrinseco merit0rum, med statuitur, omnibus pr0pter merita Christi sufficientes gratias, quibus salutem obtinere p088int, a Deo ex seria voluntate salutis omnium 0fferri. Dum Vero dicimus, n0n pro 0mnibus oblata esse illa merita quoad 0Rficaciam, significamus, n0n omnes actu salvari, sed id culpae ips0rum tribuimus '). - Abundantissima etiam dicimus satisfactionem et merita Christi, non 80lum ut significemus multiplicia esse et praeclarissima 0pera, quibus satisfacti0 et meritum Christi consummata fuerunt; sed maxime ut exprimamus, satisfacti0nis et meritorum val0rem esse infinitum. Inde fit, ut nunquam exhauriatur, sed dignus sit, ut semper ulteri0res gratias propter eum hominibus Deus concedat.
libet temporibus Deo placere potuerunt, spiritu gratiae Dei fuisse discretos 3 Quae etsi parcior ante atque occultior fuit, nullis tamen saeculis se negavit, virtute una, quantitate diversa, consilio incommutabili, opera multiformi.4 L. 2. c. 5. Q - CD. Τract. de Gratia n.
237 et sqq. Τ) Cis. Trach. de Gratia n' 180 et sqq. et Trael. de Deo ny258 et sqq.
265쪽
DE NECE88ITATE AC NATURA REDEMPTIONIS.
296. cum natura redemptionis intime cohaeret, quod Christus mediator sit inter. Deum et homines. Unus enim Deus, scribit Apostolus, unus et mediator Dei et hominum, homo Christus Jesus, qui dedit redemptionem semetipsum pro omnissus ). Est autem Christus mediator perfectissimo modo; unus videlicet Christus potuit esse atque est mediator naturalis, et talis mediator moralis, ut adaequata satisfiuctione praestita genus humanum Deo reconciliarit. - Μediator universim est medius inter du0s pluresve ad e08 aliquom0d0 c0 ungendos et rec0nciliand0s, seu ille, qui injuriam pr0pter quam inter duas partes exorta erat inimicitia reparans, easdem partes iterum c0njungit atque rec0nciliat. Ex hac ipsa noti0ne patet, necessarium esse, ut mediat0rcum ambabus quas c0 ungit partibus aliquid commune habeat. Haec c0njunctio per aliquod commune cum utraque parte constituit mediatorem in ordine ontologico, simulque sundamentum seu aptitudinem ad munus reconciliati0nis. Hos vero mun is ipsum est mediatio in ordine morali; 00dem aliquis mediator moralis constituitur. Christus D0minus naturalis est mediator inter Deum et h0mines, quia naturam utramque, divinam scilicet et humanum per uni0nem hypostaticam in semetipso continens, per h0c aptus erat, ut amicitiam Deum inter et h0mines restauraret. Atque h0e non nisi uni Christ0 c0nvenit. Quicumque enim alii mediat0res inter Deum et h0mines constituuntur, in 0rdine ontologico non per naturam, sed
per d0na gratiae ea habent, ut mediatores esse possint. Id sacile vid0s in sacerdotibus, qui per charisma datum muneris et potestatis illa habent, quibus mediat0res inter Deum et homines constituti sunt. Atque h0c ipsum d0num in ordine actuali rerum ipsis non conceditur, nisi pr0pter merita Christi, qui solus est mediat0r naturalis, ex e0 qu0d in ipsius pers0na natura divina atque humana uniuntur. 296. Quum p0rro Christus ad eum finem missus sit in mundum, ut homines cum De0 reconciliaret, quoniam
266쪽
quidem Deras erat in Christo missim reconessians sibi, 33 vides, munus quoque reconectistionis ei datum fuisse, adeoque Christum sicuti naturalem, ita et moralem esse me- Et moralis. diatorem generis humani. Reconciliati0nem autem perfecit persectissimo m0d0, scilicet adaequata praestita satisfactione, ut superius jam explicavimus. Atque adaequatam hanc satisfactionem praestare p0terat, quia in sua persona utramque naturam c0 ungebat. Μissus ad generis humani recinciliati0nem, suscepta natura humana, et vere genitus ex muliere operante Spiritu sanct0, ut secundus Adam repraesentare p0terat totum genus humanum ac satisfacere pro ipso. Quum vero simul Deus esset, satisfactio quae efficienter fiebat per humanam naturam assumptam, infinitum acquirebat valorem et adaequat0 m0d0 injuriam Deo illatam reparabat. De hac ratione mediatoris fre- quenter et c0piose 88. Patres agunt, quorum tamen testimonia singillatim afferre l0ngum esset. Sufficiant pulcherrima illa s. Augustini verba: Ut mediator esset inter Betim et homines, inter bustum et injustos, intre immortalem et mortales, assumpsit aliquid ab injustis et mortutibus servans aliquid eram justo et timmortali. Cum justo enim et immortali servans justitiam, ab injustis tat mortalibus assumens mortalitatem, factus est in medio reconcitiaitor ; dejiciens murum peccatorum noStrorum'). Errores. 297. Opportunum erit pauca adjungere de praecipuis erroribus qu0ad satisfactionem et redemptionem per Christum. Inter antiquos relate ad haec maxime erraverunt Pelagiani; nec mirum, quum juxta principia sua hac de ren0n nisi d0ctrinam omnino erroneam tenere p0ssent. Quum PQ ginum. enim negarent peccatum originale ejusque sequelas, Statuerentque, hominem naturae suae viribus assequi posse aeternam beatitudinem, inde etiam consequenter inserebant, nos mediatoris gratia non indigere ad salutem, neque necessarium fuisse, ut Christus pro n0bis satisfaceret,
267쪽
DE NEGESSITATA AD NATURA REDEMPTIONIS.
et sanguine suo gratias n0bis compararet, quibus c0rrupta natura sanaretur. Totum igitur missionis Christi fructum in eo coll0cabant, quod viam salutis nobis tum exemplis, tum doctrina monstraverit.
298. Recentiori tempore Sociniani, quum Christi divinitatem negent, ac generatim omnia fidei mysteria e medio tollant et rationalismum ipsis substituant, pariter d0etrinae verae de redempli 0ne per Christum sua placita substituerunt, erroribus Pelagian0rum hac in re Valde Similia. sodius.tii. Censeo ego, scribit Faustus Socinus, et orthod am sententiam esse arbitror, Jesum Christum ideo Servatorem no-Strum esse, quod Salutis aeternae viam nobis annuntiarit, confirmarit, et in sua ipsius persona tum vitae Memplo, tum eX mortuis resumendo manifeste ostenderit. Divinae autem justitiae, per quam nos peccatores damnari meremur pro peccatis nostris, negue illum Satisfecisse, neque in Satisfaceret opus fuisse ini. Statuunt videlicet Sociniani, Deum peccata gratis ac sine ulla satisfactione dimittere, ade0que et Christum pro nobis non satisfecisse. Nihilominus haeretici isti, ut fucum faciant, e0dem m0do l0quendi, quo cith0liei, uti solent; sed verbis alium sensum callide subjiciunt. Sic Christum Salvatorem et Redemptorem appellant, non qu0d pretio sanguinis n08 redemerit, sed qu0d viam salutis nobis monstraverit; Mediat0rem apud Deum, quod deprecat0r intercedat apud Deum, qui deinde gratis nobis peccata dimittat, quodque divinae v0luntatis interpres sit. Ιmo et mortuum Christum esse pr0 nobis non diffitentur. Jam vero n0n e0 sensu id admittunt, quod tamquam victimam se in mortem dederit ad peccata expianda, sed quatenus m0rte sua sanctissimam quam praedicavit doctrinam confirmaverit, insigne 0mnibus patientiae exemplum reliquerit, et h0mines a terrenis desideriis evocaverit. - Quum omnes illae doctrinae perversae indescaturiant veluti ex lante, quod quidquid in religione christiana supernaturale est rejiciant et commentis rati0nis ac
268쪽
comm0dare nitantur, necessarium non est, err0res h08ce
ulterius refellere. Neque singula capita doctrinae orth0d0xae a nobis propositae hic accuratius ex fidei fontibus dem0nstrabimus; plurima enim quae huc spectant ex praecedentibus jam c0nsequuntur, et magis etiam ex iis probabuntur atque clarescent, quae de muneribus redempt0ris usque sacrificio inserius exp0nemus. Diluendae tamen sunt aliquae 0bjectiones, quibus 80ciniani et increduli evincere nituntur, doctrinam catholicam de satissaeti0ne et redempti0ne sanae repugnare rati0ni. Mhetioli.,. 299. 0bjectiones e0rum praecipuae ad has difficultates reduci p0ssunt. Catholica de satisfactione Christi doctrina tandem eo redit, quod Christus innocens peccata omnium hominum in se susceperit, a De0 pro iis punitus fuerit, ac pr0pter hanc poenam Christo inflictam h0minibus peccata condonata sint. Jam ver0 c0nsentaneum n0n
est rationi, ut inu0cens puniatur pro reis, et hi a poena liberentur. - Quom0d0 porro Christus vere satisfecerit, nullatenus intelligitur, quum satisfaciens idem esset atque is, cui satisfactio praestabatur; videlicet Christus Des i. e. sibi ipsi satisfacti0nem praestitit. Id vero repugnat, quum, distinctio pers0nae requiratur inter eum qui satisfacit, et illum cui satisfactio praestatur. Sic etiam intelligi nequit,
quomod0 Christus mediator erat inter Deum et homines. Mediator inter duos est tertius, qui e0s reconciliat. Sed Christus erat ipse Deus, cum qu0 h0mines reconciliandi erant; pr0inde nequit esse mediator inter Deum et homines. - Demum si abundans est satisfacti0 Christi, eo ipso superflua est satisfactio n0stra. Unde etiam hac in red0ctrina cath0lica c0ntradictoria c0ntinet, quum praeter Christi satisfacti0nem simul a peccat0re etiam pr0priam satisfacti0nem pro peccatis suis p08tulet. Diluunius. 300. Re8p0ndemus ad primam difficultatem, Christum n0n formaliter peccata nostra in se suscepissρ, ita ut ipse peccat0r esset. Id sane repugnat. Quum ver0 p0ena m8uo sensu propri0 significet malum quod delinquenti infligitur in vindictam culpae, etiam dici nequit Sensu pr0pri0,
269쪽
Christum a Deo punitum ess0. Sed 'Christus ut caput ju- ridicum repraesentatis, sicuti Adam in su0 lapsu, totum genus humanum, libere suscepit munus, per voluntari08 la, b0res, d0lores, ac m0rtem, satisfaciendi pro injuriis Deo illatis a membris suis. Oblati0nem v0luntariam, ut hac rati0ne pro hominibus satisfaceret juribus justitiae divinae, Deus acceptavit. 80lum igitur h0c sensu dicitur Christus suscepisse in se peccata n08tra. Nec pr0inde innocens a Deo punitur, sed voluntaria oblatio innocentis, qua reparat ut caput juridicum injurius D00 ab hominibus lactas, acceptatur. Quatenus peccata h0minum causa erant, cur Christus susciperet lab0res et dolores, et quatenus hi ordinabantur a D00 ut satisfacti0 pro peccatis, aliquo sensu iidem p0enae peccati dici p0ssunt. - Neque Deus Christo m0rtem istulit, sed judicium impiorum et Judaeorum scelus ipse permisit. Praeclare haec illustrant quae scribit s. Τh0mas explicans verba Ap0stoli: Prosrio Filio suo non pepercit Deus, sed pro nobis omnibus tradidit illum. Ait videlicet: Christus passus est voluntarie eae obedientia H-tris. Unde secundum tria Deus Pater Christum tradidit
pressioni: uno quidem modo, quod Sua aeterna voluntate
praeordinaurit pressionem Christi ad humani generis liberationem; . . . Secundo, in quantum inspiravit ei voluntatem satiendi pro nobis, infundendo ei caritatem ; . . . tertio, non protegendo eum a passione, Sed e onendo persequenti
33 S. th. p. 3. q. 47. a. 3. Unde, quum Christus voluntarie omnia pro hominibus reconciliandis susceperit, ejus opus non fuit εα-tispastis Seu perpessio patiens eorum quae ab ejus voluntate haud dependebant, sed satisfactio, scilicet susceptio voluntaria laborum, dolorum et mortis. αInnocentem hominem, ait ibidem Angelicus Doctor, passioni et morti tradere contra ejus voluntatem, est impium et crudele. Sic autem Deus Pater Christum non tradidit, sed inspirando ei voluntatem patiendi pro nobis. In quo ostenditur et Dei severitas, qui peccatum sine poena dimittere noluit, ... et bonitas ejus in eo, quod quum homo sussicientur satisfacere non posset per aliquam poenam quam puteretur, ei satisfactorem dedit. κDj0jtjgod by OO le
270쪽
tendum igitur est, in Christo duplicem esse naturam, divinam et humanam, ade0que eum vere esse Deum et h0minem. Satisfactionem autem ipse v0luntaris suscepit et perfecit, quatenus naturam humanam habebat, atque ut verus homo genus humanum repraesentabat. Ρraestabat
igitur sati8sactionem natura humana ut principio quo, eademque satisfactio infinitum val0rem habebat, quia ipse satisfaciens, principium quod, erat persona divina. Satis aciebat autem De0 uni et trino, adeoque et sibi ipsi quatenus Deus erat, sed non per divinitatem, at per assumptam humanitatem. Atque haec distinctio naturarum in Christo sufficit, ut idem, quatenus h0m0 est, sibi ut Deo satisfactionem praestare p088it, neque admittendum est, ad
satisfacti0nem necessariam esse per80narum distinctionem. Im0 si Deus adaequatam pro peccatis hominum satisfacti0nem exigebat, eadem praestari non p0terat, nisi per incarnationem persona divina humanam assumeret naturam,
saque ut principio quo satisfactionem perficeret. - Ιdem sere dicendum est de mediatione Christi. Principium quo mediatio fit est humana illa singularis natura a Christo assumpta, quae conjungitur Deo propter uni0nem hyp08taticam, caeteris vero hominibus propter unitatem specificam et repraesentationem juridicam. Hinc facile vides, etiam in hac mediatione admiranda esse tres termin08. Illi qui reconciliantur, sunt totum genus humanum; ille cui reconciliantur h0mines, est Deus unus et trinus, Pater, Filius et Spiritus sanctus; mediator est Christus secundum
humanam naturam et per humanam naturam. Actibus videlicet am0ris . obedientiae, aliarumque virtutum, per RS- sumptam humanam naturam elicitis, rec0nciliat homines Ss.
Trinitati, ade0que et sibi ut D00. Christus quidem physice una per80na est, sed pr0pter duplicem naturam gerit duplicem personam moralem, et quatenus formaliter homo est, p0test mediator esse inter genus humanum et se ipsum quatenus larmaliter Deus est.
302. Quod ad tertiam attinet difficultatem, nullate-hus ex eo, qu0d abundans sit satisfactio, et abundantia