장음표시 사용
51쪽
Verbo veram divinam naturam non attribuerent, etiam docebant, Verbum in natura sua pati potuisse, et revera, quum in c0rp0re instar substantiae animae esset, passum esse. Facile vides, quomod0 hic Arianorum de incarnatione error intimo cum eorum haereHi, qua Verbi divinitatem impugnabant, cohaereat. De utroque hoc errore scribit s. Athanasius: Arius carnem. solam ad occultandam divinitatem fate tur, ac pro nostro interiori homine, hoc est pro anima, Verbum in came ait eaestitisse, passionis Sensum et resurreetionem ab inferis divinitati ausus adseribere. 3 Quum primaria autem et omnium pernici0sissima labes fonsque caeterarum et stirps in Arii haeresi esset ejus contra Filii divinitatem insania, cujus velut appendicula et consectaria orat perversa de Incarnatione sententia: id00 haec ipsa perfidiae pars tum a Nicaenis Ρatribus neglecta est et omissa, tum a plerisque qui eamdem 0ppugnavere singuli, vel dissimulata prorsus vel levius perstricta, cum omnium intenti essent animi ad illud, quod latius patebat et periculosius urgebat, extinguendum nefarii
err0ris incendium. 47. Evidentius vero error .de Christi humana natura Appollina-
in lueem pr0latus est per Ap0llonaristas, qui sic dicti sunt '' ab Apollinari eorum duce et capite. Fuit is Episcopus Laodiceae, atque, ut c0aetaneus illius s. Epiphanius testatur, vir insigni d0ctrina et antequam in haeresim caderet pietate ac virtute. ac tum s. Epiphani0 ipsi, tum s. Athanasio et Cath0licis 0mnibus longe carissimus. Inter caetera ejus 0pera maxime celebratum est quod adversus Ρ0rphyrium edidit pro christiana religione, cujus Vincentius Lirinensis meminit, qui et ejusdem Apollinaris praeconium hoc, compendio colligit: Quid illo praestantius, inquit, acumine, erritatio e, doctrina 8 Quam multas ille haereses multis voluminibus os esserit, quot inimieos fidei e futaverit errores, indicio opus est illuci tristin a non minus librorum
52쪽
nobilissimum et marimum, quo insanas Pomhyrii calumnius magna probationum mole confudit. Longum est universa ipsiu8 opera commemorare, gutibus profecto summis
aedificatoribus Ecclesiae par esse potuisset, nisi profanuula haeretieae euriositatis sibidine, novum nescio quid invenisset, quo et cunctos labores suos veΚ sdam leprae admistione foedaret, et doctrina ejus non tam aedificulo, quam tentatio ecclesiastica diceretur 9. - Et primo quidem Ap0llinaris eamdem quam Arius haeresim pr0p0suit, naturam videlicet h0minis in Christo anima carere, cujus vicem supplebat c0rpori Verbum ipsum caro factum. Postea vero mutata vellificatione aliter profiteri est ingressus, et
n0n funditus defuisse animum asseruit, sed animam rati0nalem seu mentem; adfuisse vero concessit animam vitalem. Sic Th00d0retus hujus haeretici sententiam accuratius exp0nit: Inearnatum esse dirit Deum Verbum, quod corpus et animam aSm Sit, non rationalem τρην λογικην), sed rationis ememtem την ἀλογον), quam naturalem φυ
dicenS, Messavit sun tam, Sed nasuram suffecisse disinam ad usum mentis e lendum '. Etiam eam addidit insanam d0gmatis c0rruptelam, qu0d carnem Christi dissimilem n08trae, nec de B. Virginis carne sumptam c0nfinxit, sed partem ipsius substantiae Dei in carnem esse c0nversam a c0eloque delapsam. Unde et divinitatem c0nsubstantialem ομοονσιον) humanitati Christi esse contendit. Decursu vero temporis Αp0llinaristae, quum a Catholicis
gum est '). - Sunt quidem et alii haeretici, qui err0res funest0s qu0ad humanitatem Domini prop0Suerunt, ut Μ0n0theletae, qui voluntatem humanam Christi rejec0runt, et Julianus Halicarnassensis, qui asseruit, carnem Christi fuisse
53쪽
incorruptibilem et impassibilem; sed de ill0rum opini0nibus alio l0c0 0pp0rtune agemus. Μ0d0 probabimus generatim, Christum perfectum suisse h0minem. adeoque assumpsis8e naturam humanam veram et integram, Seu c0nstantem c0rpore et anima rati0nali. 48. Ρr0positi0. - Jesus Christus, quem verum Deum Propositio. Deique Filium esse demonstravimus, etiam serfectus est homo; seu Verbum divinum nasuram humanam assumpsit veram et integram, corpore constansem carneo et anima rationali. DemonStratio. - Christum verum et integrum suisse 8 8ur Piur
h0minem, probatur ex sacris Litueris, tum argumentis quibus generatim natura humana ipsi vindicatur, tum testimoniis illis, e quibus singillatim qu0ad partes humanae
naturae eruitur, corpus humanum atque animam rationalem
a Verb0 fuisse assumpta. - Ιmprimis igitur verum h0minem Christum fuisse, omnia illa Scripturae loca 08tendunt,
quibus Christus dicitur homo, filius hominis, filius Abrahae,
filius David, et similis nostri. Sed frequentis8ima ejusmodi sunt testimonia. Sic ut ex innumeris textibus aliquos asseramus: Nunc autem, ait D0minus Judaeis, quaeritis me interficere, hominem, qui veritatem vobis locratus
sum. 9 Et: Venit filius hominis salvare quod perierat. 9
y) Matth. 18, 11. - Nomen Filii hominis a Domino ipso et sa- Nomen Filii eris Scriptoribus frequentissime adhibetur. Variae possunt afferri ra- hominis. tiones. Tali sub nomine imprimis Christus fuerat a Daniele propheta praenuntiatus. Aspiciebam ergo in visione noctis, et ecue cum nubibus coeli quasi filius hominis veniebat, et usque ad adtiquum dierum pervenit: et in conspectu ejus obtulerunt eum. Et dedit ei potestatem et honorem et regnum: et omnes populi, tribus, et linguae ipsi servient: potestas ejus, potestas aeterna, quae non auferetur, et regnum ejus, quod non corrumpetur. Dan. 7, 13 et sqq. Hac porro loquendi ratione manifestum fiebat, Christum esse verum hominem, et non aliunde, quam ex maternis visceribus per veram generationem, licet virgineam et Operante Spiritu sancto, prodiisse. Μagis Domini humilitas hoc nomine declarabatur, et magis etiam ipse hac appellatione suum amorem erga homines fratres secundo genitos aperiebat he testabatur. Dj0jtjgod by OO le
54쪽
- Non minus quam Adamum, Jesum esse hominem, Apostolus testatur scribens: Si unius s Adami) delicto multi mortui sunt; multo magis gratia Dei et donum in gratia unius hominis Iesu Christi in plures abundanit ') Et pariter 0mnibus reliquis h0minibus quorum mediat0r est, Christum assimilat illis verbis: Unus enim Deus, unus et mediator Dei et hominum, homo Christus Iesus I. - Unde etiam describitur Christus ut nobis consubstantialis, ejusdem videlicet speciei ac caeteri homines, frater noster et caro nostra, eadem ac nos stime Adamica procreatus. Sic de Christo iterum s. Ρaulus: Qui factus est ei de semine David se ardum carnem . Et ad Hebraeos scribit: Decebat enim eum Deum), propter quem omnia et per quem omnia, qui multos filios in gloriam ad aereat, araetorem
Sallusis eorum per passionem consummare. Qui enim saneti- fleat et sanctificantur eae uno omneS. Pro ter quam cau-Sam non confundi in fratres eos appellare, dicens: Nuntiabo nomen tuum fratribus meis: in medio ecclesiae laudabot 9 ... Et iterum: Ecce ego et pueri meri, quos dedit mihi Deus I Quia ergo pueri communicaverunt carni et Sanguini, et ipse similiter partieisavit iisdem ' , ut per mortem destrueret eum, qui habebat mortis imperium, ita est diabolum, et liberaret eos, qui timore mortis per totam vitam obnoxii erant servituti. . . . Unde debuit ser omnia fratribus similari, in misericors fieret et fidelis sontifer ad Deum, ut repromitiaret delicta populi . Accuratam explicationem hujus ultimi textus, quum vari0 modo ab interpretibus exp0natur, m0d0 n0n pr0p0nimus. Sed id clarum est, ab Apostolo explicari convenientiam incarnati0nis et mortis Christi. Eam ver0 convenientiam inde repetit, quod qui redimendi erant communicabant carni et sanguini, seu habebant humanam naturam. Unde et conveniebat, ut ipse Redempt0r assumeret eamdem naturam, et per passi0nem ac mortem vinceret diabolum, a m0rtis
55쪽
metu hominos liberaret atque redimeret ipsos. Sed et in singulis hujus testimonii versibus, reliquis h0minibus Christum con8ubstantialem esse, Apost0lus praedicat. 49. Porro animadvertendum est, saepe in sacris Litteris integram humanam naturam ita exhiberi, ut per partem eam tantum quae visibilis est, per carnem videlicet, adhibita synecd0cho designetur. Apud Isaiam e. g. legimus: Ommis euro foenum, et omnis foris ejus quasi flos agri 9 Apud s. Lucam: Et videbit omnis caro salutare Dei'. Juxta hunc loquendi usum etiam Domino integra humana natura n0n raro adscribitur, dum eadem nomini carnis exhibetur. Sic in textibus superius citatis s. Paulus significat, Christum assumpsisse integram humanam naturam, diesens, eum communicasse earni et sanguini, eum factnm esse filium David seerandum earnem; et commemorat Israelitas, eae quibus est Christus secundum carnem V. Ρraesertim vero s. Joannes, uti jam innuimus,
hoc loquendi modo utitur. Initio Evangelii sui, Verbum assumpsisse humanam naturam, illa propositi0ne exprimit: Et Verbum earo faetum est, et habitavit in xobis . Et in epistolis suis eamdem rationem loqu0ndi adhibet. Omnis spiritus, scribit, gui confitetur, Jesum Christum in carne
venisse, eae Deo est; es omnis spiritus, qui sobvit Iesum, Deo nom est, et hie est antishristus β'. Miuti se elo--S erierunt in mundum, qui non e fit&ntur, Jesum Chrinum venisse in earne: hie esι seduct- et antireris rus Imrit0 existimatur, a. s. Joanne hunc modum loquendi 80-
lectum esse, ut rojiceret deliria Docetarum, qui inde ab initio, ut ex epistolis quoque s. Ignatii Μ. patet 'i, veram de incarnati0ns doctrinam subvertebant. Sed etiam contra errores Cerinthi illa ratio scribendi omnino 0pportuna erat. Cerinthus non negabat, Jesum fuisse verum h0minem, sed alium a Jesu dicebat Christum, aeonem scilicet viri alem
56쪽
eit impassibulem V, eumque super hominem Jesum in baptism0 venisse, si tomp0re passi0nis rocessisse. 8copus s. J0annis igitur erat, ut unum eumdmque esse Christum, et Jesum hominem hunc visibilem et pauenim, inculcaret, qu0d illa expressione, qua humana natura ex sua parte visibili designatur, praeclaro fiebat. 50. Tota dein Christi Domini vita, quemadmodum in sacris Litteris nobis narratur, tam manifeste ut verum hominem eum exhibet, ut si negetur humana Christi natura, suam ejus divinitas, dus doctrina, ejus red0mpti im0 0mnia, quae in. Evangelio continentur, tanquam fraus et deceptio sint
habenda. Dicitur enim Christus c0nceptus, natus et cladumcisus; perhibetur ambulasse, manducasso, jejuname, esuriisse, d0rmivisse, nevisse, tristatus fuisse; dicitur satigatus, passus et m0rtuus; quae omnia Mn nisi de vero h0mine dicip sunt Qu0 argumento se uontissime M. Patres contra D0cetas usi sunt. Tani Sunt, scribit 8. Irenaeus, gui Putative dicunt, eum G arui8Se; non enim ρομανο hom sed in sissimntia vertistis fiebant; si autem, quum homo non eμα, in rebes homo, neque quod veis erat perω - rarit, h. e. Dei Spiritus, nsque veritas quae m erat in eo. Non enim illud erat, quod videbatur'. bi. Ex his quae pr0bavimus jam veluti evidens corollarium fluit, Jesum Christum corpus vere humanum et animam rationaliam assumpsisse; pauca nihil inus argumenta subjungimus, ex quibus eruitur etiam singillatim, has naturae humanae partes in Christ0 fuisse. - Atque imprimis veritas e Foris ejus manis ta est ex iis, quae
I untur de ejus conoepti0ne et nativitate. Ne time Moria, inquit angelus Gabriel, invenissi enim struitiam apud Dorem: eooe concipies in utero, et paries filium, αν abis nomen ejus Jemm . . . Quod naSoctur eae is Sanctum,noeubi in Filius Dei Et: Impleti sunt dies, ut poereret. Et peperit filium suum primogenuum, et panniis m- -
57쪽
xolvit, et reelinavit eum in praesepio. 3 Unde etiam s. Ρ-lus Christum vocat faetum eae muliere ' Haecne quaes0
alium, quam verum h0minem cum c0rpore ver0 designare
possunt' An h0minis phantastici e0ncepti0, nativitas, ac tempus et m0dus nativitatis, tali ratione describi potuis- sont 3 - Sed etiam Christus Dominus ipse manifestis verbis
corpu8 et sanguinem, carnem et ossa humana sibi attribuit. Instituens sanctissimum eucharistiae sacramentum
ait: Hoc est eorpus meram, quod pro vobis datur ' Die est sanguis meus novi testam ii, qui pro multis es'unde-μr . Et p0st resurrecti0nem quum discipulis appareret, ipsi vero conturbati et conterriti existimarent, se spiritum videre, dixit eis: Quid turbati estis, et cogitationes ascendunt in corda vestra st Uidete manus meas eia pedes, quismo isse sum: palpate et videte: quia viritus carnem et ossa non habet, sicut me videtis habere. Et eram hoc di-Xisset, ostendit eis manus et sedes β'. Vindicat igitur D0- minus sibi expresse c0rpus visibile et palpabile, carne et ossibus constans. Tota quoque vita Domini et passio veluti continuum argumentum est realitatis corporis ejus veri atque humani. Si nihil sumpsisset eae Maria, scribit
S. Irenaeus, nunquam eas quae a terra erant percepisset escas, per quas id quod a terra sumptum est nutritur eorpus; nec quadraginta diebus, quemadmodum Moyses et Elius, jejunans esuriisset eomus ejus Suam quaereriS eam; sed nec Joannes discipiaM ejus de eo seribens dimissa: JesuN autem fatigasuvi in itinere sedebat; nec David praeelamasses in eum: Et super dolorem vulnerum meorum apposueruns; nec lacrimasSet supin Lazarum; nec sudasset globos sanguinis; nee disisset: Tristis est anima
mea; nec percuras latere egisset sanguis et aqua. Haec enim omnia signa carnis, quae a terra Sumpta e8t, quam in se reca tutatus est suum plasma salvans I 3 Ibidem. 2, 6. 7. y Galat. 4, 4. Luc. 22, 19. Ibidem 14, 21.
58쪽
Anima hu- 52. Qu0d ad animam humanam spectat, innumeris '''' pariter sacrarum Litterarum etatis e0nstat, eam a Christ0 assumptam fuisse. Sufficit considerare illa apud s. Joannem: Animam meam pono pro ovictus meis . . . Propterea me diligit Pater, quia ego pono animam meam, ut iterum sumam eam. Nemo tollit eam a me: sed ego pono eam
a meipso, et potestatem habeo ponendi eam, et potestatem habeo iterum sumendi eam. 9 Ρosuit ver0 animam suam D0minus, quando inclinato capite tradidit spiritum. 'Anima autem, quam Christus ponere et iterum assumere p0tuit, procul dubio non erat ejus divinitas, sed ejus anima humana. - Quam inepta et impia vero fuerit fictio Apollinaris, animam a Christo assumptam haud rationalem, sed mere sensitivam fuisse, nemo non videt. Imprimis animadvertendum est, Apollinarem suo err0ri substruxisse platonicam illam d0ctrinam, qua statuebatur, duplicem homini inesse animam, sensitivam alteram, alteram ver0 intellectivam. Sensitivam igitur Christo tribuebat, intellectivae vices a Verbo expletas fuisse delirabat. Sed jam vidimus, illam quorumdam philosophorum de duplici animah0minis opinionem, tum phil0sophice tum theologice salsam esse, atque ab Ecclesia cath0lica rejici. δ) Quemadmodum igitur Christus animam assumpsit eamque humanam, sine qua n0n fuisset h0mo, sic etiam assumpsit illam unicam, quae in h0mine est vitae vegetativae, sensitivae, et rati0nalis principium. 54. Haec porro veritas omnibus illis sacrarum Litterarum effatis c0mprobatur, quibus Christo Domin0 tales adscribuntur intellectus et voluntatis actus qui nec c0rpori nec divinitati ejus, sed soli animae humanae rati0nali tribui p0ssunt. Sic e. g. Christus Dominus sibi adscribit
humilitatem, monens: Discite a me, quia mitis Sum et humilis corde, et requiem invenietis animabus vestris;
59쪽
quae quidem humilitatis virtus, nisi animam rationalem haberet, nullo modo in ipso concipi potest. Magna cum reverentia preces et supplicationes fundit ad Patrem suum, ipsique se exhibet 0bedientem, uti dicit Apostolus: Qui in
diebus carnis Suae preces susticationesque ad eum, qui possit illum statuum facere a morte, cum clamore valido et lacrimis offerens, Gauditus est pro sua remerentia. Et quidem quum esset Filius Dei, didicit eae iis quae sussus est obedientiam. ) - Voluntatem testatur in se esse differentem a voluntate Ρatris, et proinde aliam ac divinam, eamque Patri 0mnin0 submittit, et in agonia p0situs ab angelo recipit cons0lati0nem. Positis genibus orabia dicens: Pater, si possibile est, transfer calicem istum a me: verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat. Apparuit autem uti angelus de coelo confortans eum. Et faetua in asonia proliaeius orabat. 9 Generatim tota vita ac pa8sione Christi, sicuti ostenditur eum habere animam, sic et rationalem hanc esse, simul c0mprobatur. - Νec 0pUS pa8sionis meritoriae sine anima rationali Christus suscipere p0tuisset; divinitas enim pati nequit, ac meritoria passio tantum esse p0terat, quatenus animam mente ac voluntate rationali praeditam D0minus habebat. Sane etiam haud aliam quam rationalem animam Ρatri c0mmendavit, quand0 in cruce clamans voce magna Iesus ait: Pater in manus tuaS commendo spiritum meum. 54. Quod attinet ad Traditionis doctrinam, inde ab Traditio. initio videmus instanter propositam et vindicatam eam veritatem, Christum persectum h0minem esse, atque a Verbo assumptum tam Verum e0rpus humanum, quam animam rati0nalem. Ac re quidem vera, prouti vel una vel altera pars humanae Christi naturae ab haereticis impugnabatur, impium ejusmodi errorem magna cum vi 88. Patres rejecerunt, et integritatem humanae naturae in Christ0 pr0- pugnarunt. Sic Patres Apostolici c0ntra D etas, corpus
60쪽
verum Christo convenire, inculcant. Ad testimonia 8. Ιrenaei jam citata sufficiat addere verba s. Ignatii Μ., qui in epistola ad Smyrnenses scribit: Coonori vos perfectos in fide immota, plene persuasos in Dominum
nostrum vere Mistentem de genere Davidis secundum carnem, qui vere pu8Sus est, Sicut et vere SemetipSum resuscitarit, non ut quidam infideles dicunt, secundum asparentium eum passum esse. 9 Eadem vero constantia postea 88. Ρatres Arian0rum et Ap0llinaristarum err0ribus diserte 0pposuerunt doctrinam catholicam, a Verbo etiam animam rationalem esse adscitam. Deus, inquit s. errillus Alexandrinus, factus est caro, h. e. homo animatu8 anima rationali. I55. Tanta est in hac doctrina omnium 88. Ρatrum c0nsensi0, ut nullus sit, qui non magnam vim sententiarum suppeditet, quae Christum Deum verum esse significent, h0minemque persectum ex vera carne animaque rati0nali contextum. Sed etiam simul non pauci sapienter rati0nes exp0nunt the0logicas, quibus humanae naturae in Christo integritas probatur, et contra obtrectatores ejus id0nea causa redditur. Quum vero ad intelligentiam accuratiorem doctrinae de incarnatione et redemptione valde utile sit, ejusm0di rationes a 88. Patribus jam expositas no88e, non abs re erit, pauca de his Uuxta Petavit expositionem) afferre. Rationes 56. Ρrimum igitur genus argumentandi ab antiquisin''in'syς'' six eo quod nisi integra esset humana Christi natura, Vera n0n 888et, nec verus h0m0 Christus, ide0que nec homo esset omnino. Quaero, inquit s. Augustinus, quemadmodum accipias hominem Christum. Non utique, ut quidam haeretici, Verbum Dei et carnem, hoc est sine anima humana, ut rarbum esset carni pro anima; vel Verbum Dei et animam et carnem, sed sine mente humana, in Verbum Dei esset animae pro mente humana . . . Profecto,