장음표시 사용
131쪽
caret Graecis eas quas in memoriae subsidium quisque sibi anno lationes conderet Uuippe non alio sensu auctorum Graecum Vitae Thucydidis oeum adlii buisse, Budaeus observavit. Et cum Graeci Poeta ruin Interpretes, annotationibus suis antiquas Criticas notas iudicio vetustiorum appositas vel imitati sint vel explicaverint latius velim animadvortas, indidem esse quod frequenter inculcant, immo annotationum saepe initio ponunt hoc Verbuin ηst ει uatae, signa vel nota. Ne solum Graeci quandoquidem etiam ad Latinos hoc verbum video sua cum illa significatione manasse. Ηο- ratius enim, qui Musis faventibus, omnes Graecorum Veneres mutavit in Latium, non est aliter loquutus, neque aliter Xpi candus initio quartae Satyrae libri secundi: Unde et quo Catius non est inhi tempus aventi Ponere frena novis pra ceptis. seria, inquit, id St ans ει υσεις Graeco plane loquendi more. Quo loco
etiam ponendi verbo scite ad inodum utitur cum Τιθεσθαι, 9ucr ,
sit Gracis non semel, quod certi principit m o aliquid sumere. Torrentius vidit, signa ponere, apud Horatium, non aliter intelligi
posse, quam ut valeat quocumque tandem modo mandare moriae. Nec tamen Graecum sonteni aperuit. cutior et in Graeco pulvere tritior ricius ius. Ergo autumat, Poetam Graecorum phrasim prae oculis hic habuisse, qua dicerentur philosophi nosημειουν Tu κυοια do ζας, designare certa principia, cum opinio-nc Sua yecum ipsi cone erent et in commentarios referrent. Verum ut nil vetet id verbi do quo eum quo adhiberi suas etiam, non alienas modo, cogitationes mandante commentariis cum articii apud Horatium agatur de ho inino, qui non a se cogitata, Sed ab
alio accepta reserre in cominentarios meditaretur; si omnino Velimus, poetam hoc loco orbum Graecorum no Iris ει0υν, de LXXXISignare, imitatum esse, opus os verbia in a nobis e sensu potius
accipi quo Ammonius Aristotelis interpres ait Philosophos Vetere consuevisse, cum antiquiorum libris incumberent, cit Simo ολὶl ιει0LG9αι οζQς, principia designare, hoc est, annotatiunculis
CXcerpta comprehendere, quasi notis. tque hunc ipsum verbi sensum Quintilianus Latine reddere voluit libro secundo, cum di Ait Regerere in commentarios quae aliis de lamantibus laudata Sunt. Qui locus in monii nescio an obversatus e in Si non sit illa scribenti, paullo tamen alienior sensu. Ceterum VideS, Oratiun dixisse signa, quod ηφιεῖα Graeci, Vel 'Is ει υ εις, at que idem esse ponere signa, quod annotatiuncutit colligere breVes et starum similes, quae nova praecepta continerent. Hic a te petam, Lector, ut qua es timanitate, aliaris, me adhuc licere aliquid ex iis quae hactenus dicta sunt. Nec longa erit mora, et redibunt ad Indicem omnia, cuius caussa instituta isthaec ratio est. Hinc igitur, non aliunde prosecto, caussa viris docti qua emrenda suit, cur origones, cum suos in Sacras Litteras labore in- Scriptione triplici distingueret porum dua quidem parte Τοm0ruin inscripserit atque Nomiliarum tertia vero parti GNμιειωGEων, Siguo ut vel notarum, titulum secerit. Continebantur enim hac
132쪽
opertim parte breviores in Divinos Libros anno lationes. Hic vero adversatur plane doctis si inus et elo lentissimus Huelius. Quippe contendit in suis Origenianis, illud o inen tertium non adeo Scholiis et brevibus notis datum peculiariter ab Origene, quin pertineat
et inui ad alia eius grandiora volumina, quae diei aeque Secunduluuile liuiu OSSint 37s ει si Πεις, notae. Sed, ut veru in dicam, ego
illi parum in hac re credulus Quid enim Hieronymuiu sequi
LX II malo, qui loco nequaquam idem Uuelio praeterviso, habet haec de libris istis Origenis Et onis ει si Πεις, /las O fice Pta OSSu mus dicere. Ac primum hic vide mihi doctrinam Hieronymi l appellavit enim excerpta breves notas Origenis apti Ssimo nomine. Quibus enim locis respondebant in libris veterum illae de quibus loquor notae vel signa, dici excerptu consuevisse, didici ex Casa ubono ad Laertium Pulcherrime igitur Ga st ει υσεις, Signa Hieronymia transtulit eaecerpta. Ego autem ex illa Casau boniana Observatione Senecam intelligo, Epistola trigesima tertia scribentem: Non est ergo quod aetas incerpta, et repelita continuum est
apud nostros quod pud alios eae erpitur. Quo loco repetita de huius enim verbi sensu dubitat ipsius intelligenda esse credo
lumina orationis et sententias X intervallo redeuntes, novumque iterum et insperatum lectori splendorem reserentes, quomodo apud
terum sunt in eadem Epistola Senecae plura census eiusdem Verba. Nam quae dicta sunt incerpta , rursu appellat aliter ea quae anno tantur; quae sunt notabilia quae in fronte Suspensa sunt idq/to excerpitur ea q/lae a Scribunt/tr Singulare Sententius.
plane a turba separatas et Si quae alia sunt huiusmodi Sed quod liuetium Hieronymo accedere prohibet, hoc est, librum habemus inscriptu in Origenis Philocalia is liber excerpta continet ex Origenis multis volunt inibus, cura duorum Theologorum insignitim, Basilii Magni et Gregorii agi angeni. Cum igitur ibi salis longunt
excerptum alseratur, uin tu inque dicatur X omis in Exodum, atque id Xcerptum ipsa prolixitate sua clamet, se ab Scholiorum. quae brevia solent esse, longe diversum consuetudine; quini inmolii aecedat aliud excorpium eiusdem plane mensurae nihilo ininus
hanc epigraphen in hi co siti praesiXam habet flem eae ullo Porno,
riis. Ego autem ad verbum prorsus malim in eis mn ad modum si nis vel notis ratio paullo post apparebit. Sed viden', ii uiuit. II uelitis in illa pigraphe Pomos et o μει υσεις, notus, confundi uuippe dieitur locus idem simul decerptus istis, quae s 3ιει Disεις erant, et simul e Pontis. Nil ergo volat ii in is ludis μειtύσε ον nomen ad num etiam o alia maioris molis voliti uina dis undatur. Non igitur cli lioriani lanii immodo proprium fuit. Ecce tibi propi ignaci illi minuetii. t bene, in qua in isthuc quidem, si Dinino G s et D Gεων, notarum, si Itorum, illi daretur umquam intelligi
practer Origenis libros ab co sic inscriptos ideo tu i intuitum ubi-
133쪽
cumque de illis esset necessari semper intelligendum. Sed cum
aliter sit, idemque nomen uerit antiquorum criticorum ignorum quae solebant addi libris videndum ne ludat nos homonymia, atque in illa epigraphe hi localiae nomen Gry ει osε υν, notarum, sensu prorsus alio sit accipiendum. Ego enim ita rationem in eo: Antiqui loca scriptorum nobiliora vel in usum commendatiora signabant notis, atque ita eaecerpere se illa dicebant locaque ipsa vocabantur incerpta Notae vero etiam ad Sacros Libros adscribendos et signandos traductae sunt, ut ex Epiphanio patet. Cum ergo loca notis responderent, et locis notae, facili fiebat metalepsi, ut dicere in iisdem notis prorsus esset idem ac si diceretur, in iisdem locis vel ad eadem loca. Quippe enim ea loca, ut verbis utar
Senecae, suspensa erant notis, Vel potius p Sae notae suspensae locis . t Seneca Graeca consuetudine locutus est eleganter prorsus ut Graeci περικεῖ stu verbo uti solent. Sic ergo epigraphen intelligo in Origeniana Philocalia Item eae alio Tomo,
εν ταῖς εἰς To odo G s εμο σεσι, et Sic, ut aiebam, Vert Item LXX IV cae alio Pomo, in iisdem ad Godum notis hoc est, in iisdem locis nota signatis Exodi non, ut male arinus, in iisdem ad Godum commentariis. Nam quaenam esset alioqui, quamque inelegans TMUT0λογία, repetitio, unum atque idem opus Origenis duobus continuo nominibus, orni ac ris ει υσε υν, nota iam, appellari sic: In eodem Pomo; in iisdem ad Godum annotationibus cum
praeSertim Veteres, accuratius modo qui locuti sunt, Origenis Το- mos nunquam non ab annotationibus discreverint. Contra quorum
perpetuam diligentiam et assertionem Hieronymi, una profecto epigrapho Philocalia utcumque intellecta, parum habet virium. Contra sic, ut aiebam, vertas, ecce tibi plena lucis omnia veteremque Criticen amabiliter lentia. Νοn aliter ubi Suidas reseri, Philoxenum scripsisse librum hoc titulo: Iερι ηs είων των ν'Iλιαθι, de notis aut signis in Iliade, ut intelligendum, Philoxenum illum applicuisse antinum explicandis insignibus in Iliade locis, nempe iis quibus antiqua Critice notationem apposui S Set. tque ita hunc dici agere de notis in Iliade, eum anno lala loca Iliadis
illustraret quemadmodum rigenes cum ad quaedam certa loca EXoui commentaretur, versari dictus est in isdem ad Godum notationibus. Atqui iam evanescit, ni fallor, argumentum Hiietii. Nam quod etiam significatione adiuvari se nominis credit, Vereor ne sit haec fallacia ex illis quae dicuntur ab ristotele cis Tr ν
reliquod ad aliud adiicere; πιπιεμυσις, quidquid ad aliud Scribendo adiicitur, cuiusmodi sunt Scholia et Comme/ltarii, qui ad oram Abrorum adiici solent. Unde infert, ex nominis ergo i etiam commentariis maioribus, utpote qui adderentur auctoribus, eamd In NANV appellationem convenire. Ego vero non pernego Gηst ειωσεις, Si
g nu vel designatio Gellius vertit anno lamenta haud minus dici posse additiones vel appositiones. Sit, inquam, hoc, non enim
averSor immo quadam tenus probo, in non multo ante probavi.
134쪽
modo stet, eo verbo non significari addissones proprie, exque noni in is vi atque et vino. Nam vi sua niliit ostendit aliud oris εἰ linις praeter signum et designationem sicut Gnsi ει oi sya nihil luam signare vel os urere. Sed quoniam signa rebus designandis apponuntur, inde πιτα συι ιβεβν.κός, ei accidenti, signa eadem uim ditiones itoque dici possunt. Non ergo Ut εια, sture, pr0prie dici possunt omnes res quaecumque appon utitur: at illa Signa quae sic apponuntur vel adiiciuntur, ut ipsa tantummodo appositione sui aliquid compendio signent, hinc appositiones vel additiones eli aiudicantur licet. revi, non signa sunt eo quod apponuntur. Itide apponuntur quia signa sunt quemadmodii in ii viarum lapides de quibus initio dicebam. Hoc ossicio signandi sungebantur an liquorum criticae notae libris appositae, inde Gns ειωσεις, exin
tiones, dictae ad has essbrmatae sunt prima in auctores vetorinu vilicorum anno tali uncillae nolis tum appositae unde non aliud obtinuere nomen quam designationum. Λ susiores commentarii, qui deinde a notis nacti occasionem sunt, ampliores erant quam ut signorum vel designationum serre nomen possent ex eo tantum quod
Scriptoribus adiiciebantur. Nee probabilius id quod firmandae sententiae suae deinceps addit hinc illustrari loeum Eusebii, ex libri quinti capite vigesimo, ubi de Irenaei libris agens, et adnotatiunculam adducens ab eo dein renaeo libris additam suis, in sine,
Praeterque coni initim, ait u lius ; eam appellat aριεστατr νLNNAUIGryt εἰ oσιν, elegantissimam adnotassonem. Valesius maluit utilissiarnam. Quasi non usurus sitisset Eusebius nomine rit ει υσε seM ΠΟ- talionis, designationis, nisi praeter contortum, adeo lite additionis loco sita reperiretur. Unde conscere vult, Gri ει υ Πεις SSU additiones ita Scumque Verumtamen Eusebio consuetudinem sequi licebat Graecorum scriptorum, qui biis illud nomen anno latiun cillus designat quascum lite, sine ullo discrina inie, si V leni seri- baliturque separatim, sive illae scriptoribus aliis apponantur. Nec longe petendum Xemplum est. uandoquidem auctor, ut paullo
ante dixi, Graecus ita Thucydidis appellavit σηst ειωσεις, deS A nationes vel annotationes, quas ipse Thucydides, dum Xsularet
ile rebus Graecoruin in chariam coniecerat, iuvandae In moriae Stine cauSSa. ni illae Cilinam, quaeso, apponebantur c0ni iiii
Erant solitariae, nec aliunde pendebant. Et Horatius, ut vidimu S, cum Si um, id est ση/ ει usεις, ponere dixit ni intellexit 'a Signa novis praeceptis constantia, textui cuipiam auctoris addenda fore nihil miniis. Quare neque arctandus utique sui Eusebii sermo, quasi aditioni liii ne illa ni Irenaei non aliter oris ιερυσιν,
designationem, rennotationem, appullaturus suerit, quam Si praeter textum, sui librorum adiecta esset ab auctore. Nihil ergo
hinc ro horis latoris ac odit Iluetio. Nam principioistis ει υ εις,
3 Quo, designutiones, erant potissimum illae notae critica quae appositae libris volorum hi ovissimo compendio aliquid in iis indica
135쪽
suetudinem apparet , sicut ob Servabam antea, Ut quaecumque scriptiones brevitate sua re in pol tu innuerent, quani Xplicarent, ab
illa similitudine celeriter indicandi Gνὶμ ει υσεις pariter appellarentur, polius quam ab ulla ad ullos auctores oppositione . t me siquis interroget, in istius etiam interpretationi dicti Eusebiani, I xxxvi multo equidem lubentius Hieronymo illideream. Qui Gr7l εἰίωσιν, ibi loci, non pro annotatione intellexit apposita libris suis ab Irenaeo, verum interpretatus est SubScriptionem. Ait enim , Irenaeum illis verbis subscripsisse. Si eut porro et Rufinus is enim quoque eadem Eusebii Verba, χαριεστατην ν si ειωπιν, Sic Vertit: et gantissimum Subscrotionem Optime, quantum ego Video. Tamen Henrico Valesio, vir doctissimo, utraque displicuit, nempo Hieronymi ac Riiiiiii conversio quod nulla esse subscriptio possit absque noui in viri subscribentis; at in verbis allatis ab Eusebio nullum appareat nomen Irenaei unde neque subscriptio dicenda sint. Verum operae pretium est animadvertere, Hieronymum loci sententiam allius profecto ac se licius rimatum esse. Dixit enim subseriptionem qua Si Subsignationem quae signo imprimitur vel sigillo. Nam σηφιεῖον Graecis est etiam sigillum, ut signum Latinis. atque inde hs εἰ osi ς, cori Signotio, esse potest. Solebant vero veteres aliquando Aemplaribus librorum suorum, quibus auctori- talom esse indubiam studerent, sigillum addere. Sic Vespasianus libris Historiarum Iosephi, unde apographa vellet edi, cavit sigillo Suo, usu ας εαυτου χειρ , Signans propria manu, ait ipso Iosephus in Vila. Cum autem verba Irenaei quae prae ianibus
erant Eusebio, gravis si inani obtestationean contiiteant, ne qui linuis eXemplar a Se prosectum attentaret, eaque Verba G 7s εἴ 0σιν appellet Eusebius, de Hieronymus vocent acute Vertit Subscriptionem, quasi scriptione ista, ceu Sigillo quodam, Suum libruin auctor consignasset unde ab Eusebi apposite dicta videatur, elegantissima subscriptio, ut Rufinus transtulit, id est, elegans ratio modusque subscribendi. Nec interest quod nomen desit subscribentis non LX XXVmcnim erat nominis, at ipsius libri subscriptio et consignatio, clegantis et iucundae novitatis uuae si sunt huiusmodi, iam non admodum saeit Eusebii locus ad remi uelit; at neque, credo, alter deinceps allatus ex ipsius Eusebii decim et sexto capite libris X i. Quem locum, cum summae dissicultatis esset Valesio iudicatus, existimavit Uuctius e iisdem principiis Os Se clarescere. Λgit Eusebius ibi de Origenis UeXaptis. Hexapli vero, ut notissimum est, distribuerat Origenes aliquot Sacrorum Librorum
versiones in columellas totidem sic, ut e regione Sibi invicem essent appositae διελων τε, inquit Eusebiu S, κα Tu κ Γλον, etiam a curans ut membrum membro inter series illas responderet; si ecnim puto vertendunt. Columellas vero istas Epiphanius dixit σε λωΩς eleganter et commode. Iam Suida testo σελίς, paginta Rulino, est Graecis interstitium linearia in vel interordinium, ut verbo utar Columellac hoc est, spatium ordinibus interpositum. qua similitudine dispositionis Hexaptorum, σελιδα, Seu interor-
136쪽
dissum, dixit Epiphanius idque simillima voce, vel potius eadem,
Hieronymus extulit, cum vicinam seriem in Hexaptis appellavitri DNιm tramitem. Et Lalina VOX pagina idem signi liealioni aptissima est. Festus ait Paginae dictae, quod in libris s/Iam quaeque obtineat regionem, ut si Videa ergo quam bene regi uncula versionum in Hexaptis dicerentur paginae. tque haec, non alii in adversa fortasse Valesio, Deserunt ut is parum probaret Epiphanti phrasim, eo quod plures columellae una pagina conlinerentur, unde minus proprie vocentur paginae. Melius quod Hiietius Verbo monuit. Πελίθα posse columna in silloque significare. Sed hoc misso; narrat Eus bilis ueXapta concinnata suisse μετα καὶ L altant Tri Thes Eo sui κῆς sis ει si Πειυς, una cum ipsa Hebraica, sia gnatione ad quae Valesius: Hic locus, inquit, non parvam habet id cultatem. t uelius ex eo explicat, quod i: uni priores ue-Xaptorum a dextris columellae duae repraesentarent Sacras Lilleras, Hebraice quidem scriptas earum una Hebraicis vero vocibus, a Graecis litteris altera , iure nuncuparentur, quaSi dicas, inquit, adiunctiones, adiectiones, adeoque ση&ειωGεις hunc enim vocis putat sensum isto loco. Mihi videtur Eusebius aliud potius ab hoc ea scribens habuisse prae oculis nimirum voluisse dicere, prioribus ordinibus binis altribulas suisse puras ac mera , absque narratione, litteras, vel notas Hebraicas adeoque nominem O GH0ςUSum, prout elementum litterarium aut notas litterarias depictas indicat, non autem prout appositionem. Idemque aliis di Ai qe verbis imi Epiphanius de Ponderibus et Mensuris nil addi in in και τὴν 'Eβοαῖκην pug γην, Ἐβραῖκοῖς στοιχείοις, eliam Hebraicam Scroturum Hebraicis ipsis elementis. Et enucleatius Haeresi 04. μετα Παραγε σειος κυστνης λέξειυς ostii H κ ut Dr υν ὁι οὐ τεῖν Gro χελ v, cum additione singularum vocum Hebraicarum punis putis lo/nentis. Quod scripturam mbraicum H braicis elemendis, quod singulas Hebraicas voces ipsis elementis Epiphanita dixit, idem, ut puto, dicitur, nihilque aliud Eusebio designotio id est Signorum ipsorum et elementorum propositio quae quidem Graecis Lectori biis, rerum Hebraicarum sere nesciis, evadebant inlaequaedam aspectuque Sol usurpandae notae Pelavius ad Epiphauit locum de Ponderibus verterat G εδευσιν, pro significatione. Ill:i vero mirum in modum Valesio displicui interpretatio. Si elavi iis p r signisi utionem intellexerit, ipsorum signorum et litterarum diligentem deformationem, quasique signorum Di litui me quod sane
Sensus quam esse ipsa vox reddenda. Iam discedo ab his adni-
braico redegisses in uexapta, dictum reb Eusebio libros prototypos Divinae Scripturae, scriptus uebraicis litteris, cra si ιδιον Ποι-
137쪽
Graecae linguae usu locum intelligo non, ut si Origenem illos
comparasse sibi. Conlit ex his, nisi ego plurimum salior, observationes ueti de hac voce σηs ει 0σις, est latio, quibus adstruere conatus est, in libris Origenis non brevium tantuni modo notarii in eam suisse titulum, sed et magnae molis commentariorum, contra quam Hieronymia ostenderat ibi placere consit, inquam, illas observationes esse magis, dicere si liceat de viro doctissimo, acutas et elegantes, quam profecto eras. Quibus de rebus com-iuod mi incidit illi sermo exponenti antiquissimum omnium Indi
nyinus allirmat, et in Graecorum Latinorumque poematibus inveniri solita quemadmodum et Seneca Epistola A. Eiusmodi vocibus ne in pu signo annotandis referta sunt carmina, refertae historia .
At pertinebat, sicut est initio dictum, illius ni odi Iudex ad Criticen idque illustrius quo fieret, eo denique rem deduxi, ut os lenderem, ortas inde suisse primas annotationes Criticas, voluti quas dam Nplanatrices notaria in ac signorum; quae postea sicut in aliquam coloniam longe gentium, ita in diversum a notis commentariorum genus tandem aliquando deductae sunt. Huic certe methodo, ad quam respicere non nihil Indice meo sunt annis Us, ut XCIpostea dicam, huic certe conveniebat Indicis nomen Indicat enim vere, i qui certum cuique rei pretium persolvit. Huic apposita maxime, inter cetera Indi eis Graeca nomina, sui VOX ελεγχου, sive speciminis dicas, vel argumenti, e quo argumentUm caper liceret, sententiamque de auctoris cuius que ferre tacultate. Credo anti unis intellectum praeterea suisse nomine ιλοκαλίας, Philo aliam; hunc enim vidi inus Basilium et Gregorium excerptis ex Origene suis titulum apposuisse. Sed est et alterum genus Indicis, natura granianalicum, de quo nunc perquam pauca. Huius indolem si e SpeXeris, melius κατάλυγον, recensionem, dicas, vel etiam
πίνακα, tabulam. Putant quidam, tali de Indico ullium intelligendum, cum ad Atticum libri quarti Epistola quarta, cupere se ait librorum suorum bibliothecae seri Indices, quos, inquit, vos Graeci συλλαδεους appellatis. Nisi quod emendabat Graevius, σιλ- λυβους, qui explicantur ab Hesychi pro membranulis inscriptis
auctoris no in ine librorum tergo prostantibus. Mihi vero non placeat ibi mutari quicquam. Credo enim Tullii sensum exigere ut intelligantur Indices illi, vel συλλαβοι, suisse tabulae, per Singula quaeque bibliotheca pegmata, vel figendae vel suspendendae, de- Signandis quotquot continerentur thecis item singulis libri κανονας aliis uando dixere Graeci. Ceterum Indicis Xemplum omnino implici iris nihilque habentis eo in inune cum arte Critica est cuius in I raestationem istoriae Naturalis meminit Plinius Valerium Soranum suis ilibus dum libris addidisse quamdam enuine rationem Omniurn quae libris inessent singulis, quibus de agerent ii libri au-elorum etiam unde sumsisset, nomina. Qui labor cuiusnam esset
modi licet perspicere in primo iusdem Plinii libro; nam eos pr0 litetur Soranum imitari. o Libri vero istiusce Sorani πο- Cri
138쪽
οἰδες inscribebantur. De quorum ambigitur quidem argunt enlo: cum Gaga εἰ raecam vocem Spectacula verterit, credo ad verbii uisu tu ruin suisse magis inve trices dicere, ac Turnebus ad .raui maticen pertinuisse Sorani libros existi inet. Quid auteni si cui veniret in tente in , γηλlidus ab auctore suisse dictum tuli eiuili sum, aliquot libris, ad Oninia Sua voluinina concinnatum quasi tabulas appella SSet Dis λectrices eleganti metaphora; lier quas nenipe librorunt musteria licuerit inspicere larvo labore. Post Plinium videntus aliquot ex antiqui hanc Iudicis viam tenuisse. praecipue de nostris. Certe Ilieron unius inde inii latur, quod initio Commentarioruni suorum in Sacro Libros e X ponit auctortini, qui biles Sus est, nomina. Osteriores Procindicis pomoeria mirum quantuin protulere. Neque enim titulis capitum exlionendis auctoria inque Orninibus continuerunt industriam suam; qui ii intino
per Indice accuratissimos comparavere lectoribus id quod Plinius optandum, his e Praefatione adorat an uni verbis, pulchre concludit ne perlegant, sed ut quisque desidera erit aliquid, in tantii itquaerat, et sciat quo loco DHwnial. 1is diciis ad Indi est ni venio, quo nunc recenti donatus editur Cominianis praelis in luceti hic noster Muretus. De quo haec habe. Qualisnam tibi esset exspectandus IndeX, quidque in eo componendo in aXime qua situm foret, ut in anteceSSluti cognosceres opera tuam et, aliud agens interim rebusque, ut puto, non inutilibus minorans pro literea, P lor, de veterum Indicibus adlui verba tecum, longiore fortasse circuitu seci. Ego enim arbitror, Iudice in qui maioris modo rugis aliquid Spondeat, X utroque isto a In Supra Xp0 Silo genere nonnulla de-XCIII bere decerpere, ac in nutu amborum coulicere. Ne sit ille vero servili quaedam res, neu, Sine corde ne mente assiduitali Opus laboriosae. Quin audeat S suinere Spiritu antiquos, recordetur elegantius Criticae, quam nulla non veterum litterula spirat deni ille mereatur, non auctoris modo causa cui obsequitur. V rum
et propter Semet ipsu in inspici ci prae Sertim si luando ad scriptores instituitur filios dum ut dicani sic, ilici vel Polyelelei Canonis de quo uinero ne sit ut eius no ino, nisi qui sit inlic luς.
tergiversabitur. Nisi erg0 vires proposito desuerint, quod nimis
quam fieri potuit, hoc inihi volebam Indico eo iusionendo videbis
non tam enuinci ala diligenter quaecunque cuiuscumque lauit in neris habeat auctor, quam Xcilata de medio quae velut in Oncit ne in produc Ot animadverti pra iter cetera, studiosis elegantiarum 1 isti in abani portore. Itaque adii in bra lani curavi tibi. c purpurae
modo erexi suspiciendam primina indolem Viri sententias eius: iudicii regulam instituta noruni rationem studiorum casus Ulpi speros vel adversiis diversa divorsis aetatis annis studia dicta otiam vel essula ex imo prudentis animi deprompta, quae I ἰοεις dicuntur a Graecis, ct animadverti maxime uoces in viris claris: nam
dus quavis dem iusti alioue ui aestantius Aristoteles assii maxit Eliam
amicitias duxi illo iidendas qua es illi sui seni utinet iiiiii lino c
139쪽
res maxime vitam et bres, pertinetque ad verae virtutis suavitatem. Earumque amicitiarum indicare studui quaedam, ut mediet loquntur, συμβεβηκοτα, motu et actiones urius, ut dicam Latine. Iucundum putabamus hoc animi bene natis fore. Neque neglecta eius, quo vixit ille, temporis attributa historica immo, quod ab iis prudentiae pars non exigua pendeat, annotata diligenter ob civcainque caussam ratio habita nominum propriorum sunt enim haec rerum ac temporum velut annales clavi. Quemadmodum autem
istis, quibus prudentia constat et Sapientia, unde scribendi recte dicendique sons manat, Inde incubuit, ita non minus dicendi virtutibus et ornamentis intentum digitum habuit. Exempli gratia,
mepe sunt apud Auctore eloquentiae, SEU POSRE SEU OI SIE, praeeipue autem in versibus, quaedam ingeni ita circumducta, ut caput abscondant et scopum suum; quae ni Si tamen evolvantur, artem et industriam artificis necesse est ignorari et sollertiam convolvendi.
Graeci dicunt ἐσχx tu τισ&ένα quod verbum doctissime convertitur ab Hieronyuio, obliqila et lubrisa, dum, inquit, aliud auctor loquitur, aliud agit ac de his figuris detegendis duos habemus perelegantes libros Halicarnassensis Dionysii. Cumque plurima huiusmodi reperire sit in Muret Carminibus, omnium tibi caput ipsum dabit noster Index in manus. Uno verbo Carminum habes omnium
argumenta aut selectum potiti e ornamentorum acervo, quem
eorum cuique scopum dicere debeas. Saepe dictis egregie plausum
dedimiis, et more veterum, quasi apposuimu asteriscum, addicio
litum laudatis locis. Hanc que nobis licentiam plaudendi cum alibi sumsimus, tum in Graeca Institutione Murcii, quae oppido est elegans nam insigniores quaSilam Sententia quin versu plaudentes et iucunde redderemus continere sane haudquaquam potuimus nos.
Consensum cum Nostr alicuius auctoris aliquando etiam placuit addere, saepius facturi ubi per angustias tempori licuisset. υμ φ 0νιας antiqui dicebant. Denique obelo etiam, etsi nro, huc aspirare permisimus, nonnunquam tamen, cunctabunde aliquid indicautes nostrae dubitationis. Ne plura. En additum habes lateria hac in lectione capessenda, non de nomenclatorem attentum, ut XCVsedulum admonitorem, qui tacite legendi prudentiam adminiculetur, non praecipiendo, Verum, ubi Sit OPUS, parumper modo consistendo. Atque hoc crat praeter propter veterum notarum institutum. Resertautem iuventulis, inter legendum aliquo uti monstratoris ductu. Ecquis enim lectionis multae fructus, nisi animus quaedam idem-tidem sibi capiat diversoria hoc est, eligat quibus immorari velit, atquc in alienorum operum lectione, probando et iudicium adhibendo, noverit aliquid sui reperire. Πο ita sit ab unoquoque, non proinde ut est illo que in legit liber, sed ut varia cuique diversaque indoles ingenii iudiciique attributa est. Praeclare enim dixit Au gustinus, ad Caium scribens: Nemo enim quod legit, in codice, so cernit verum esse, ut in eo qui Scripserit, Pil in se ipso potius; si menti ius quoddam non vulgariter candidum, sed a De ecor oris remotissimum lumen veritatis impressum est. Ut e eoi
140쪽
verso Virgilius mihi videtur sapienter in Λenea voluisse hoc ipsum lacere indicium praestantis an inii, quod inter plura visendi ut legendi, obluctali Oilem, lingit cli sentem monumenta Veterum virorum, quibus naturae suae ductu quodam pro ceteris caperetur. Aeneas capiturque locis et Singula motus Miratu qu auditque virui tmonunt frita priorum. Non ergo animum advertas quot res in hunc In licem collocata sint a quaenam; sicque usum eius et Scopum
habes uno verbo, quod qui deni attineat priorem illam Indicis curam criti eam, iudicio inserviendi magis quam memoriae; quod aute in ad posteriorem, Grammati eae propriam et diligentiae neque huic non diligenter obsequutum est. Λ profecto vellem licuisset mihi
per angustias te inporum esse in ullo gandis nominibus et locis om-ΣCUI nium auctorum accuratiori, e quibus Mureliis docti inam in sua
monumenta derivavit. Scilicet rationes huius plurimis et reconditis ex omni antiqua doctrina copiis resertae sunt atque intersi in-etae. Dicique iure de illis potest, quod Graeci proverbium usurpant Cecropiam S se aliquam ιρεσι ων γ ν Ei essenem, omnium
tim ex Philosophia plurima, tum e Poesi, ex Oratoribus, exit
Sloria omnis aevi plenis Almo cornu standuntur. Cum autem sit Oratoris, eloquentia o quidem suae comparare undi tu maiestatem nec
lai non inepte laudare sontes illa unde ero erit lit ut Mureli divi lino magis lateant, quam et lotia ip ius o lectorum ruditioni silutile. vebam igitur, ut dicam sic, delegero sontium capita ex quibus humectae niterent haria in Orationii in areolae promere inu pertum loca veterum Noster unde sumsisse l. tqui cum iam aliqproceSsisset huius compages aedilicii adstructis locis diis cilioribus
ac maioris momenti, iamque solummodo parietes restarent secundi
curis repetendi, non tamen solido de die de mero tali liani lieuit quantum oportuisset demi, ne adsectum adhuc opus et rude praeberetur. Verumtamen X eo quod huius ellectum est, poteris admirari doctrinam Oratoris nostri reconditam simulque Urspicere, none sui iam is labris veram eloquentiam, sed ex abdita sapientia pectoris flandi. Xeque doctrinani videre licebit sola in at insuper in ad-niinistranda illa doctrina elegantiam in promiscuam. Si enim, ut
detur exemplum, Tragoediam quae inscribitur Iulius Caesar. Omparare olueris uni excerptis ex illa in Indicem nostru in stupebisCogitans, innia quae ab omnibus aut Graecis aut Latinis Historiarum sciri plotibus de illa re non dica in exposita. Sed indicata. XCVII non tantum in rei gestae nam alio e sed etiam in politi altilius Historicis reperii intur, tam eleganti diae trina in Oesin esse compacta, nullu, ut X ea Versus, aut potius verbuin non X aliqua pendon erit ditione veleris doctrina reperiatur. Ut succurra illa
Lucilii elegans admiratio: Ut in lare opus os tu co ritu cui sis sol ita illum infra colli uinos tragicos et Grast a xeniplaria istud pus vere subsidit, tantum do in logantis sinia doctrinae palma sese insita l. iste iii dona ui ut a lux' ni Mur in i ii inluni Olius quan
persectum, non parvam sane seri laudem eruditionis et ingenii e