장음표시 사용
351쪽
mutato ' in us habebit petieanus penultimam pro duetam. Sed et hoc pateat magis. Nam in veritate apud Gi eo penultima in obliquis circumflectitur, ut certum est se signum neuentus in salterio Grseeo. Sed nunquam syllaba nisi Ait naturaliter longa, cireumflectitur ergo relinquitur quod debet acui apud
nos, eum non utamur ireumfleXO; et ideo malo gravatur se breviatur. Et in Luca decimo quinto 26. . symphonia enultimam euit, et est conuentu ConcorAin laudo sei. Sed in Daniel est genus organi, et n-bet enultimam gravem ; nam Horatius breviat, diesens symphonia discors' in no versus. Et exemplum de ptisana, quod in opere rimo posui, reeitabo nune propter majorem necessitatem et pleniorem probationem. Nam non recitavi istud vocabulum nisi e decimo septimo secundi Regum, cum tamen sit in videsimo septimo rovorbiorum 22. . Et non Solum necesso
est quod media neuntur, propter Versum Horatii, Tu e sns, agedum, sume hocitisanarium orygae; qui seandendo Vorsum non Rufertur nisi illimn
syllaba quae est m. Sicut probavi in per Majori. Sed quin neor didit:
Cum tisana succum porri sorbere juvabit. VE p itera semper scribitur ante , ut in hoc voeabulo Ptolominus, eum tamen communiter Scribitur stprosertur non solum post , sed OS i, sic ipsana,'
mutato mutati, T. I productam Om. B. et om T. pateat T. breviat, dicens ymphonia discors ali frie versus breviat, dicens in fine versus symphonia discors V T. Concordia discors,' Epist. xii. 19, in ali editions. in om L. agedum Lagendum, T. Mor Sat. ii I 55. moer I De Herbis. De porro herba, 13. t ipsana tipsanas, B.
352쪽
habet tineXas multo A veritates, quae pulchrs sunt et bonae, juxta materiam cin qua munt et quatenus ejus falsitas nisesto apparent, lonam radice quaSdametren modum neeentunndi. Thera Soeundum igitur Graecos o Latinos, it Priscianus adeoniua doeet, et Omne 'Vetore Latini, et etiam omn0s quiti m X sciunt montes nuctorum et usu communeΗ, habent pro Certo genera te regula A nocentunnili Scilicet, quod omnis monosyllaba pud Latino moderno neuitur de Se itianturaliter, quin circumfleX non utimur nil praesens.
Item omnis dissyllabiere dictio Latina habet neutum
neeontum in prima, quin Circumflexo non utimur.
Item omnis trisyllabica , si habet penultimam brevem, ut Tullius, cui nntopon ultimam. Si penultimam ha bet longa in tunc acuit eam, ut CatelluS, 6ΥOSUS, Athenoe, quin circumflexo non utimur. Deindo considerandum est quod monosyllubie nona mittit necontum neu tum, quando nihil equitur ipsam,ut Johannis primo 21.L: Tropheta es tua se respondit, Non.' Hic hoc pronomen tu nevitur Seeundum Graecos, et Secundum Veritatem nihil sequitur ipsum quod potest impedire, et ideo Secundum Sunm nturam Otino neutum euentum et hae negatio Non similiter. Si etiarii gravis syllaba sequntur, ndhue dictio monO- syllabie rotinet acutum accentum, ut se dixit ad Noo.
Hi liae praepositio ad euitur, quia prima syllaba hujus dictionis oe gravatur, propter hoc quod ultima nouitur pud Latinos in dictionibus Hebraicis quae non deelinantur. Et similiter cum dicimus dixit ad Molirennem V hic docuitur, quia prima dictionis Sequenti gravatur, e quod penultima est longa, ut tertia reuula dicit.
353쪽
LX. OPUS TERTIUM. 239Similitor si dictio nolitica sequntur, ad hil monosyllabica retinet neutum necentum, et hoc laceret si naturaliter gravaretur quia dictio nolitio inclinat
neeentum Suum super syllabam 1 poeedentem, et naturaliter a matur, ut que, ve, Ne sicut dicit Priscianus in declinatione primi versus Eneidos, virumque, Subjectisve tantone. Idem sedit uni in his diotionibus,
nobi8cum, vobiscum, tecum, mecum. Sed quarto casu monosyllabiere mittit neutum euentum, quando scilicet neuta syllaba sequitur. Non enim duae culpo OnVeniunt simul, ne est euphonia, nee Onia Sonu ; quia
nihil est judundum nisi quod reficit arietas, ut Sonoen diei o Bootius diei in Musica quod harmonion deluetatio causatur e neut o gravi non te e dun-bus neutis. Et ideo oportet quod quando monosyllubie prooeddit dictionem, cujus prima Syllaba est neuta, altera illarum gravetur sed sequens graVori non dubet, nisi sit enclitica, quia non sistitur in primo, sed transitur ad posterius, ubi statur; propter quod major instabilitas nudentia necidit priori quam posteriori et ido dictio praeceden magis mutat aeuentum
Item a fine denominatur res, et finis imponit noeessitatem rei, ut Aristoteles diei set ido magis obtino finis immutabilitatem Sus proprietatis, quam illud quod finem praecedit. Propter igitur hoc, natural os quod dictio monosyllabi ea gravetur quandopi sudedit dictionem, cujus principium est neu tum, ut dixit ad illum V hic praepositio ad graVatur, quia prima syllaba dictioni Sequenti nouitur, sequi dum regulam Aeeundam. Et confirmatur lio pse dis i labas, quae similiter graVantur propter Consequentiam dictionis, ut David eae ultima hujus dietionis David aeuitur, sed conVertitur in graVem proptor dictionem meu tam Aure sequitur. EL idem addidit ii
354쪽
Adqusin diuti sit dissyllabit, ut David egis. Et hoc
iterum confirmatur, quin yllaba naturaliter gravis prae-Oedens graVem in neutam Vertitur, ut dixit Iacob. Ultima hujus diotionis dimit est gravis, Aeeundum SQ oundum regulam, Sed nouitur, quin prima hujus dictionis Hebraius Iacob gravatur; nam ultima Hug
Et fortio confirmatur hoc per GrsΡco ; nam in saviunt Graeci, quos Latini imitantur. Nam Johannis primo, Tu quis est Non sum go Christus: Vbi Tu se Non secundum Graeeo gravantur, quinquis ut sum monosyllabae acuendae Sequuntur. Et similiter gravi in neutum Vertitur pud OA ut palo in dictionibus pro cedentibus parte quo habent vim nolosis, ut δοκας αοι, i. e. dedisti mihi. Ultima hujus dictionis δεδοκα: est gravis naturalit0r, sed nouitur propter encliticam diutionem; quin apud Graeeo hoc pronomen χοι est nolitieum. Et hoc dooset Priseianus in libro de Pronomine. Nam qui odam Pronomina Graeca sunt absoluta, et illi sunt notitiea; quaedam respectiva, et illa non sunt talia. Ex his sequitur quod si monosyllaba aliam prim- cedat, prima de jure graVatur, ut inpud se est Vsimilitor it laeta ost lux. mi te gravatur, qui h Medioli est cuia Sequitur. Similiter, in secundo X-0mplo est graVatur, quin tuae neuenda Aequitur. Sed contra haec insurgit famosa opinio et usu solomnis, arisius et alibi, multorum modernorum di centium quod sola monosyllaba indeclinabiles mutantur; doclinabile vero non mutant necentum naturalem. Et ido cum dicitur in fine versus qui ait, ' dicunt quod qui acuitur, i, non gravatur et sic de aliis y
355쪽
LX. OPUM TERTIUM. 244 declinabilibus monosyllabis. Sed contra hoc multa
Veraciter possunt diei. Nam cum probatum est, quod duae acutae, propter desectum euphoniae, non Se OmPntiuntur, et secunda mutari non debet propter cauSas
jam dictas, tunc prima mutabitur in gravem et ideo cum dicitur qui it hoc nomen qui graVabitur, quia prima hujus dictionis ait acuitur per Seeundum regulam. Et cum dico qui loquitur, hic similiter graVabitur, quia per tertiam regulam prima hujus dictionis
loquitur aeutum habet accentum. CaeterUI OmneΗ antiqui Latini usque nunc gravabant declinabiles sicut indeclinabiles. Iterum Graeci, a quibus artem traximUS accentuandi, similiter gravant utrasque eodem modo. Iterum, cum quaelibet monosyllaba Sit naturaliter acuta, o tantum habet de acuto quantum alia, ergo OmniS
monosyllaba retinebit necentum indifferenter. Iterum, declinatio accidentalis est accentui, et indeclinatio similiter ergo nihil faciunt ad mutationem necentus. Nam oportet quod alia natura soni hoc faciat, quia hoc pertinet ad accentum et ideo euphonia, quae est bonitas soni, Si in RUSa. Iterum, Reutus accentu magis convenit indeclinabilibus, ut patet in istis una, pons, illo, illo, illuc, quae acuuntur in fine, non sic declinabiles. Nec est instantia in bene- dio, benefac, quia in talibus remansit Reeentus propter coneiSionem vocalis ; nam naturaliter deberet diei beneface, benedice, et tune ultima non Reueretiar. Iterum, riscianus Sua auctoritate elidit hunc errorem; nam dicit in majori volumine quod Oe nomen qui, relativum, in oratione gravatur. Et in libro de delinatione versuum Eneidos dicit, sere omnis monosyllaba gravatur. Et dicit fere ad differentiam quarundam, quae differentiae causa circumflectuntur ut is, quando est adverbium similitudinis, circumflectitur; quando est
adverbium jurandi. gravatur SL dicatum quod nunc
dicis Se p. 306, 322, ed. I 528. VOL. I. O
356쪽
212 BoGERI BACONIS CAP. tempori non utimur circumfleXo, sed quae antiquitus Circumflectebantur, nos acuimus, ergo hoc adverbium
si similitudinis deb0 acui in oratione; et ita duae neutae Simul Sse possunt. Et dicendum est quod primo per auctoritatem risulani non accideret hoc, nisi in hoc quod dico sto. Et si quod aliud est causa differentis , acuendum. Et ideo contra riseianum erit quod hoc nomen qui, et alia declinabilia, universaliter
Proposes Secundo patet quod per errorem nostrum est quod opilio non utimur CircumfleXO necentu. Deberemus enim hoc circumfleX fauor sicut antiqui et sicut Graeci quia circumflexus necentia est unu gradus naturali accentuum, Sicut gravi et neutus et multas evidentias proserendi faceret, si eo uteremur. Quod igitur per errorem
facimus, non debet allegari ad probandum aliquid, quod tot auctoribus et rationibus contradidit. Unde non debet si similitudinis aeui, quando acutum praecedit, quia duae neutae non simul concordant; et magis Vitium est quam quod causa differentiae possit excusare. Et potest suffcienter per Se iam dictionum, quibus o adverbium sic adjungitur, notari quando est similitudinis et quando jurandi. Unde quod antiquitus circumflectebatur, o fuit de bene esse, non de necessitate. Et omnia quae dicta sunt possunt adhuc eonfirmari. Nam cum dico qui ait, non possunt acuere sonum hujus dictionis qui reSpectu Sequentis, nisi altius elevetur quam prima Syllaba SequenS, Rutilla syllaba sequens graVabitur. Et hoc negant, quia contra generalem regulum necentuandi esset, Sine causa et ration0. Et quia finis dignior est, ut dictum est PriuS, ergo neuetur. Sed in acuto non est differentia;
nam unu neutu Reeentu non Si alio neutior, sicut nee HUS gravis gravior nec unquam ab aliquo dice.
Quod Quia T. ' dictionis orn. T. qui ait qui aut u.
357쪽
LX. OPUS TERTIUM. 2 4 3batur quod gradus essent in acuto Gradus enim Sunt
in Reeentu pene neutum, gravem, et circumfleXum
sed non in aliquo illorum unquam gradus positi sunt, ne apud Graeco nec apud Latinos. Et praeterea finis dignior est; et ideo non auferetur aliquid de acuitate Syllaba Sequenti ergo erit par monosyllabae praeeedenti, quod Stare non potest propter coincidentiam duorum acutorum, ut prius habitum est. Et iterum ipsi, licet in fine versus acuunt, tamen in medio, quum fit alia pausatio per colon e comma, non hoc laetunt, sed gravant. Ut se Israel praevaricatus est legem. Hic est gravatur, et eleVatur prima Syllaba Sequens. Sed nulla ratio potest assignari, quare in uno loco, et non in alio, eleVant: ergo fatua, et contra artem et rationem, est hujusmodi elevatio. Et si quasi ubique in Scriptura confunditur recta Vocabulorum SacrorUm prolatio, et eandalum generatur vehemens hominibus literatis, qui sequuntur vias artis et rationis. CAP. LXI. TRANSE ad alia musicalia prosaica anneX his On aspira- et patet quod aspiratio est unum de istis, nam Subnecentibus continetur apud Graecos. Nam prosodia apud Graecos dicitur a προσαγο ιν, quod Si caritaΥρ προς enim praepositio Graeca valet ad et si est caritus. Unde prosodia est idem quod ad-eantuS, Seu Centit IS, et hoc est necentus; quia accentu dicitur ab accino, accinis, quasi ad cantu. vel aecantus. et accino dicitur deid et cano, canis. Unde dicitur accentus, quia una syllaba alii necantatur in prosodia.
gradus, T. ' quasi ad cantus quia accantus, elevant elevent, T. B. προσωδεῖν prosodin, T. B. Vaccantus ad cantus B. φδη ode T. ' cano, canis cano B.
358쪽
Et cum apud Graecos sint decem prosodiae, edicet' tres toni, et duo spiritus, duo tempora, et re paSSione ; tono vocamus no Specialiter nomine Reeentus, et Spiritus Vocamus aspirationes. Tempora Sunt longum et breve. assionibus non utimur. Et ideo Secundum generalem significatum Reeentus, Secundum
quod significat idem quod prosodia, aspiratio reducitur ad euentum. Et quoniam multi errores fiunt in Scriptura per spirationes, tam in sensu quam in litera, ideo aliqua dicam do his Nos habemus, sicut Omnis lingua, duas aspirationes, scilicet fortem et levem. Et iure habent duas figuras ad has notandas, et
vocantur ασια et νιλη. Δασι est sortis aspiratio φιληest levis. Nos vero non habemus nisi unam Spirationis notam, sciliceti, quae est fortis et per priVationem notae cognoscimus levem quando scilicet ad Syllabam non ponitur , ut mo cum tamen in dativo hujus nominis hamus, cum die hamo, Ountur. Accidit autem error ex subtractione respirationis fortis,
cum dicitur prima ad Thessalonicos, Secundo I 7.J, ad tempus oro V et glossator Epistolarum, scilicet ille qui fodit Sententias dicit quod est ablativus casus hujus nomini OS, Ori8, quod non spiratur. Et sic dicunt doctore theologis, sed falsum est hoc. Nam in Bibliis antiquis est aspiratio, ut sit genitivus hujus nominishoτα, horoe. Et sic est in Graeeo, de quo Sumptus est textus Latinorum. Nam in Graeco habetur χρας,' quod est genitivus hujus nomini Graeci, hora, hoΥa8. Unde hoc nomen hor declinatur Graece hujus horas, huic horai, hanc horari, O hora. Manifestum est quod non solum hic est error in Oee, Sed in SenSu, propter Subtractionem aspirationis Et primo Regum,
359쪽
de Golia, quod lorica amat induebatur, non discernitur a Vulgo haec aspiratio, sed quasi lorica dilecta propter sortitudinem ejus. Et iterum cum dicitur Judicum undecimo, Fili mi, V aestimat vulgus quod sit vocativi casus. Sed nusquam hoc invenitur nisi in m culino genere et ideo est dativi casus. Nam Priscianus in libro Pronominis dicit, quod antiqui dixerunt quod fuit dativi casus. Undo in dativo primae personae est mi. Et si quis profundius inquirat, inveniet hoc necesSario. Nam riscianus vult in primo libro, et Isidorus dicit expresse, quod Onaspiratur apud linguam Latinam nisi vocalis Unde
in Latinis dictionibus nunquam Spirntur ConSOBRIIS. Ssed in Graeci vocabulis, quibus Latini utuntur, Spi Fauit in-rantur quatuor conSonnnteS' , , , , et non Plures. 6s 44 2
Si igitur nulla consonans aspiratur in Latinis dictioni h. bus, tunc cum dicitur michi, nichil in usu modernorum, male apponitur c liter in ultima syllaba, quia Latinae dictiones sunt, habentes aspirationem
in ultima syllaba. Et patet in omnibus Bibliis, et aliis libris antiquis recte scriptis, quod non invenitur liter in istis Vocabulis, sed solum dicitur mihi et nihil. Sed cum sint ibi duae vocales breVes, oportet
quod in sono, propter intum, enuS euphoniae, coincidant in unam longam ; et ideo recte dicitur ni et mi. Et propter hoc oportet quod mi sit dativi casus hujus pronominis ego. Quod autem Priscianus dicit, quod ei non placet quod sit datiVi RSUS, non Sibi Priseian sde hoc Non enim semper imitandus est, licet ut in Ruth0rity
pluribus Unde hic dicit quod antiqui diXerunt quod implieitlymi fuit dativi insus Sed antiquis magis credondum mil0 . est quam ei, qui compilator AES magis quam auctor. Solum inim recitat inliena et aliquando placuit ii
Pronominis Seeap. 186, 90. primo libro J Ibid. p. 5. quatuor consonantes J vocales quatuor B.
libris antiquis antiquis libris, T. hujus om. . magis potius, T.
360쪽
opinio una, aliquando alia. Sed experti in grammatica antiquorum tenent hic opinionem illorum et necesse est io propter rationem dictam de aspiratione. Et ne stupefiamus propter Verbum riseiani in hoc loco, considerandum est, quod riscianus non Solum secutus est opiniones liquando, quae ei placuerunt, sed aliquando, licet raro, manifeSte 11avit, et
falsum imposuit auctoribus Verbi gratia: Ipse vult quod obtundo laeta supinum obtunsum, ut re iterasit in media syllaba, et quod participium praeteriti passivi sit obtunsus, obtun8α, obtunsum. Sed omneS Latini dicunt obtusum, et ita habent omnes auctores ita quod nusquam invenitur apud aliquem Cum tamen ipse errorem suum voluit per Virgilium probare, allegans illud in Georgicis, vomeris obtunsi: V sed exemplar quo usus est fuit salsum in hoc loco. Nam in veracibus libris invenitur, se vomeris obtusi.' Et non solum ibi aufertur u litera, sed alibi in eodem, cum didit, acies obtusa videtur.' Et si Servius, com- montator Virgilii, exposuit evidenter qui Servius est major Prisciano, quoniam Saepe adducit eum riseianus'
Hαο totus et hατuVeae, quae Saepius sunt in Biblia, aspirantur in omnibus libris antiquis ergo non dicuntur de ανα, quod Si altare, qui ατα non aspiratur. Quandocunque enim deriva tum Vel compositum Spiratur, oportet quod ejus primitivum aspiretur, et e converso. Et ideo ducuntur ab hara, quod est avis augurialis. Propter igitur inconsiderationem aspirationis mutantia r non Olum Voce hae,
sed significata. Et per haec eadem patet quod abunde
est om. B. Ipse vult De Octo Partibus, &c. p. 159. obtusum LobtunSum, T. nusquam J nunequam B. exposuis exponit, T. foepe Priscianus' Priscianus saepe adducit, T. primitivum primativum B.