장음표시 사용
421쪽
VII. Eae eodem libro secundo. Ἐν ρχη ην ὁ λογος ' λλ' ου ην λόγος ὁ τον λόγον προέμενος' 'Hν γαρ ὁ λόγος προς το Θεόν in σοφία γεγληται ὁ κυριος ου ην υν σοφία ὁ τη σοφίαν νείς' 'Εγὼ a ήμην, φησὶν, ct προσέχαιρεν. ληθειά ἐστιν ὁ ριστος ' Ευλογητος δὲ, φησιν, ὁ Θεος της ληθείaς. Profert haec . Athanasius, ubi
In principio erat Verbum: igitur sapientia qui sapientiam sed ion erat Verbum quod produxit Ego enim eram, in- Verbum produxerit Verbum quit, qua delectabatur Veritas enim O at apud Deum. Domi est Christus Benedictus au nux Sapientia rust non erat lem, ait Deus VeritatiS.
Circa medium Fus. Ε τω τρεις da τας ποστάσεις, μεμερισμένας ιναι λέγουσι, τρεῖς εἰσὶ κα μη θέλωσιν η την θείαν PΙΑΔΑ παντελως νελέτωσαν. Και παλιν inquit S. Basilius M. D: Θειοτάτη γαρ δια τουτο, μετα την Movάδα καὶ H PΙΑΣ. Extant haec apud S. Basilium Magnum de Spiritu Sancto, cap. penult. p. 6 l. Si eo ito tres sint hypo tollant. Stases divisas dicant, tres fiunt, Propter hoc enim post uni etiam si nolint; aut divinam talem, si et divinissima Tri- Trinitatem prorsus in medio nitas.
422쪽
1X. Ei tertio libro. Zωη εκ λης ἐγεννηθη καὶ σπερ ποταμο ὰπὸ πηγης ερρευσε καὶ π φωτος ἀσβέστου λαμπρον φῶς νηφθη. Adducuntur haec a S. Athanasio se de Sententia Dionysii n. viii. p. 56.
Vita in vita genita est mine splendidum lumen accen- quemadmodum e fonte sume11 Sum St. emanavit, et ex ineXstincto lu-
Ei libro quarto. 'sis, γαρ ὁ μέτερος ν0υς ἐρευγεται μὲν φ ἐαυτο τον λόγον, ὼς ειπεν ὁ προφητης, 'Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν καὶ ἔστι μεν κάτερος ἔτερος θατέρου ἴδιον και του λοιπου κεχωρισμένον ληχως τόπον, ὁ με ἐν τη καρδία ὁ δε - της
γλώττης καὶ του στόματος οἰκων τε καὶ κινούμενος ου μηνδιεστηκασιν, οὐδε καθάπαξ αλληλων στέρονται, οὐδέ εστιν ἴτε vos ἄλογος, ἴτε ἄνους ὁ λόγος αλ ὁγε νους ποιει τον λόγον εν αυτω φανείς καὶ ὁ λόγος δείκνυσι τον νουν εν υτω γενόμενος. καὶ ὁ με νους εστὶν οῖον λόγος εγκείμενος ὁ δε
Sicut mens nostra erivetat a se ipsa verbum iit ait Propheta Eructavit cor meum verbum bonum, Stque iitrumque alterum ab ultero, proprium et ab altero distinctum obtinens lo- Cum, ii in il hid iii deni in corde, istud vero iii lingua et
neque tamen ita ter Se distant, aut se invicem privanitIrri neque men Sine Verbo St, neque verbum sine mente: Sed mens verbuni tacit et ii ipso apparet, B Verbum Xhibet mei tem in ita factum est. Et meriis quidem est tuus verbiani
423쪽
λόγος νους προπOων κώ μεθίσταται με ὁ Oῖς ει τον λόγον, ὁ δὲ λογος του νουν εις τους ὰκροατας εγκυκλεῖ, καὶ ἴτως ὁ νους δια του λόγου ταῖς των κουόντων ψυχ)αῖς νιδρύεται, συνεισιων τω λόγω καὶ στιν ὁ με οῖον πατηρ ὁ νους του λόγου, ων φ εαυτου ὁ δε καθάπερ υἱὸς ὁ λόγος του νου προεκείνου μεν δυνατον, αλλ υδε ξωθέν ποθεν συν κείνω γενομει ς, βλαστησας δε det αυτου. υτως ὁ πατηρ ὁ μέγιστος xa καθόλου νους πρῶτον ον υἱον λόγον ερμηνέα καὶ αγγελον εαυτου ἔχει. Adducuntur haec a S. Athariasio, ubi Supra II. 23. p. 259. prosiliens Mens in verbum
transit: verbum autem meIltem in circumstante auditores transmittit : Sicque en Pera erbum in auditorum animis insidet, simul tigreSSa Cum Verbo. Ac men quidem Stquasi pater verbi in se ipSa X-SiStens verbum autem velut filius meritis, ite ante ipSam neque extra ipsam factum esse poteSt, Sed cum ipsa Xsistit, aqua germen et originem Sumsit. Eodeni quoque modo PaterniaXimus et mens universalis ante omnia Filium habet Verbum ac Sermonei sui ipsius interpretem et angelum.
Toυτοις πασιν κολούθως καὶ μεῖς, καὶ δὴ παρα των προημων πρεσβυτέρων τυπον καὶ κανόνα παρειληφότες, ομοφωνως τε αυτοῖς προσευχαριστουντες, καὶ δν καὶ νυν μῖν πιστέλλοντες, καταπαύομεν τ δε Θεῶ πατρὶ καὶ υἱ-τω κυρίω μων Ιησου ριστῶ συν τω γίω πνεύματι, δόξα καὶ κράτος εις τους αἰῶνα των αἰώνων. 'Aμην Adduxit haec ex opere Dionysiano S. Basilinus M. in Lib. de Spiriti Sariclo, cap. penult. p. 60, ed. Benedictin.
His omnibus congruenter et 11os, etiam forma regulaque senioribus qui ante nos ViXerVII nccelita, concordi cum ilialis voce et gratiarum actionem et nunc etiam epiStolaminitam scribimus vobis absolvemus
Deo autem Patri et Filio Domino nostro Jesu Christo cum sancto Spiritu gloria et imperium in Saecula Saeculorum.
424쪽
400 FRAGM. EPIST. DIONYSI ALEX.Do opero ipso Haec rotulit S. Athanasius.
Σαβελλιον μεν εν κείνοις scit in prius Scriptis ανατρεπει, ν τούτοις δε δείκνυσιν ὁλόκληρον αυτου θν ευσεβ πίστιν. De Sententia Dionysii, num iv. P. 253.
quod accusatores sententia Suas non integras referant, Sed truncatas, et quod non bona OnScientia,
sed mala pro libidine loquantur; quos similes ait beati apostoli epistolarum calumniatoribuS. Certe singulis accusatorum verbis
mentis solutionem adhibet cumque Sabellium prioribus illis scriptis planissime confutarit, his posterioribus fidem suam Omninopiam declarat.
QUAE Supra posita sunt testimonia rectae si de Dionysii Alexandrini, ea ex ipsius Epistola Quadripartita maximus doctor Athanasius adduxit. Jam vero, cum viro eximio MOShemio visum fuerit crimen ferre in eundem Dionysiit in dividendi personam Christi, nemo ideo mihi succenseat, quod aliquid de huc accusatione subjungam. In Com=nentariis suis De Rebus Christianorum 1 te Constantinio M. Surc. III. . XXXiii pag. 697. cum dixisset doctissimus auctor, qui Sabelliana dogmata explicaverat, Athanasium aliquot Dio1lysii locis prolatis satis clare Ostendisse, hunc patrem Arianorum errori de Christo lonaddictum esse, pergit scribere Ut vero Athanasius diligen-
Missi rite Dionysi uin, cujus sacrosalicta erat Alexandriae me- moria tueri, ori inibuSque maculis liberare studeat, manifestum 'ainen erit Omnia, ii se ad Xcusationem ejus disputat, accu-
425쪽
rato consideranti, illi luid ii eo erroris misso, at lite opinicationa' Hiis de Cliri tora Nicarito do Imate traiostro hodierno discre- pare. Ut Sabelli uni, qui Detini ipsum sive linir uncii Clii isto
natum, poenas assuiu et tortuum esse adseverabat, fortius
' comprimeret, negabat huma=ia Christi, stilod claro satis scribit Athanasius . v. p. 246 ad Deum in liristo residentem Or- in ore et unice ad filium se rebat. Ad altoram igitii ex- tremitatem contendendi studio doctiliabat. Distinguebat ' nempe Dionysiiis in Christo verbum seu personam divitiam patro distinctam et list , iit, si mavis, dupllicem filiunt, divinitia et humanum. Ierbum seu lium di iniιm ab omni- 'us Christi ἀνθρωπίνοις seu humanis, ab omnibus, quae Chri Stus is homo fecit et perpessus est, excludebat haec Vero omnia Ἀνθρωπινa, nasci, pati, mori ad uitum litim hominis o Maria natum pertinere, disputabat. In vitio haec sunt et recta via rauculit ad illana, quae Nestorio tribuitur, sententiam Nana
si ad Alium Dei seu verbum Christo homini junctum nihil
P earum rerum pertinet, quae lius ho)ninis fecit et sustinuit, perspicuum est, duplicem in Christo et naturam et personam' esse, tra/mque Dei seu verbum filium tantum hominis ro- borasse, illuminasse, iuvisse. Nec igitur temere Dionysius P Romae accusabatur, quamquam partim distincte ac perite. Sic ostioliatiis. Quae gravis profecto, Sed nova, ni fallor, accusatio est. Atenim Dionysitim distrahendae personae ita Christo unquam postulatum fuisse, id credere nos vetat Sua ipsius defensio ex Athanasi producta quae tota in eo erSatur, ut arceatur a Se crimen negatae, vel certe imminutae, divinae Christi naturae, non duos pro uno Christo asserendi. Neque insequentibus, quod sciana, saeculis Dionysii lictoritate se unquam tuebantur Nestoriani dogmatis patroni. Ipsa porro Verba Athanasii indicata a viro l. nihil valent ad obtinendam cau-Sam adversus Alexandrinuna antistitem. Dionysius,' ait Moshemius, teste Athanasio, negabat humatia Christ ad meum in Christo residentem pertinere, et unice ad Filium re- ferebat. V At audi Athanasium Ἐν Πενταπόλει, inquit της
426쪽
402 FRAGM. EPIST. DIONYSII ALEX
γνωσιν τον περὶ του aτρός. . . pag. 46. Hic certe Dionysio ipSo, rationeque ejus certandi valde approbatis, Athanasius ostendit, Sabellianos, quibus ille se opposuit, ad Patrem, Onait ad Deum, humana Christi retulisse. Dionysium autem per patrem intellexisse primam personam Beatissimae Triadis, quidquid revera statuebant Sabelliani, cum X Omnibus ησεσι ejus constat, tum verbis fine libelli sui ab Athanasio positis demonstratur. Postquam enim id laudi Dionysio esse statuit, eum in disputatione cum absellianis, non ab argumentis illi divinitatorii probantibus disserendi initium duxisse, sed praemisisse ταανθρωπίνως εἰρημεν de Servatore, cujusmodi Sunt esurire laborare, quod vili sit, quod oraverit, et pa3sus sit haec addit Athana-
261. Cum vero inter haec verba Patris persona, rion Claristi divina natura, intelligatur, constat Athanasium quidem 11ullum deprehendisse vestigium Dionysii λύειν τον ριστον geStiel Itis. Et Dionysius roserent codem Athanasio, agilia 256. ει καὶ
ita comparata videtur, ut inneio moverit lapidem Diony Sitis, nse Pater cum Filio Dei atque hominis coii funderetiir de duplici
427쪽
alitem Christo De Or Oinniti in tu idem cogitaret. Neque enim O mi itu Valebant ar riinuri ita Hiis coiitra illud quod ipse putabat lognia osse ali 'illi, proptorea quod arctissi ina unio esset Dei at pie hominis; immo idcirco vel ossicaciores, ni fallor, iterent, aedem probatioties ad Ostendendum veram inter Patrem et Fili lim distinctioneni. Denique iuuit negligendii in id est, Opposuisse se mi ipsi solitentia de duplici Filio, Divino thulliano, PerSonatum Dionysium in epistola ad Paulum SamO- Salentinari quod iii dein pus, etsi diversa ni teli et de ejus γνqσιότVτι OIllelitia, prii stili Alexandritio iii ulti viri doctissimi