장음표시 사용
111쪽
163 DE INTERDICTO postulabatur,ut constitutio in posterrutatis gratiam ea de re fieret. Genera .lia sunt quae ab iis ponuntur fundameta: Atq; senatusconsultum, ordinem qui perpetuo a posteris observari debeat, Continet. Et vero nihil novum tunc constituebatur, cum id ipsum edictis nominatim ea de re factis tum ab aliis, tum ab ipso etiam D.Ludovico jampridem constitutu fuisset. E latenim pragmatica illius sanctio, in qua hoc caput his omnino perscriptu
Via pecuniarum per curiam Romana Ecclesiis regni nostri imposita quibus regnum miserabiliter depauperatum extitit) seu etiam toponenda levari M' colligi nullatenus volumus, ni si dun- taxat pro rationabili, pia, & urgentisi1- ma, vel inevitabili necessitate, ac de expresso & consentaneo consensu nos. . stro, & ipsius Ecclesiae regni nostri. Ham ille. Quod si ex voluntate regia illiusq; animi sententia, inde Certe C5-
sequitur nihil rationis aut juris fuisse, Quo & rex &Gallicana Ecclesia obstri
112쪽
RE NI FRANCIAE. I scti tenerentur id Papis largiri. Plures paginae adhibendae essent & complendae , si omnia edicta & decreta, quae in ' eam rem facta reperiuntur, hic pem scribere vellemus, quibus omnibus est constitutum, Papas nullo jure ex hujus regni sacerdotiis quidquam attingere, & ad se transferre posse. Ex iis tamen siquid utilitatis ad eos pervenit, id regum nostrorum beneficio, liberalitatiq; soli,non alii cuiquam,aut rei, aut homini acceptu ferendum. Unde factum,ut quoties illis ad nostra usque tempora ita placuerit,edictis caverint,
ne istius sacerdotiorum nundinationis ergo, Romam iretur,pecuniave ulla eo exportaretur. Quantum vero ad
conventus Ecclesiasticos & concilia pertinet, quae gravioris quidem ponderis sunt,& in quibus clarius apparet,cumam summa auctoritas praecipue debeatur: eg Merovingiorum,& Ca linorum maxime, &posterorum etiam
aliquot regnis certo probari potest, non Papas sed reges sua ipsoru auctoritate ea convocasse, & quae in iis com
113쪽
stituta fuissent,confirmasse. Extant ad huc cocilia in quibus id cernitur.Multis post annis reges in suo jure retinendo negligentiores, plura Papis tribuetunt, parum animo cernente S qua inde consequutura essent: usque adeo,
ut quosdam Paparum nomine interduacciperent, qui conciliis cum summai auctoritate praeessent. At cum a Carolo Calvo forte id factum fuisset, Papae obsequedi gratia , universus regni Clerus ei rei, ut testatur Aimonius, intercessit. Postea vero cum aliter regibus nostris visum est, aliter sene & contra
Papas etiam ipsos ad retinendam pristinam libertatem factitatum quoquo fuit.Ex his igitur plane costat,in omnibus petit Ecclesiastice partibus,quod ad homines quidem attinet,auctoritatem summa penes reges nostros fuisse: eosque nihil hua suscepisse aut gessisse quam quod sibi a Deo conimissum, mandatumq; esset, Christianiq; Imperatores ante se fecissent, itemq; prisci illi piiq; sub lege reges, qui ea ipsam p litiani tua auctoritag e &prudentia Iano- . dera
114쪽
&alioru exeptis Carolu VI admonebat. Quae igit ut hactenus a nobis co mC-
morata sunt, satis docet Papas summa, quam jam sibi tribuunt, auctoritate an Galliis nostris praeditos minime fuisse rduosque illos ita terribiles, quos nobis proferunt gladios,non potuisse unquain hujusce regni fines,ut in eo auctoritatis aliquid obtinerent, penetrare ,
quemadmodu Papae superbissime hodie jactant. Reges nostri de rebus & actis Ecclesiasticis cognoscebat, in quibus majori quam quotidiana eorum, qui Ecclesiis praeerat, auctoritate Opus esset: ad eos cofugiebatur, etia adversus Paparsi abusus: Apud eos Papae accusabantur: abiis edicta manabant, petquar recte omnia costitueretur.Si qua-do in Comitiis, quae a regibuS eXtra omdinem advocabantur: aut in suprema curia Paparum procuratores & ministri existerent sui in eo c5ventu quem
Carolus vi habuit) illic assistebant, nodecreta quidem ipsi in tribunali factu-ri,sed ut rei in subselliis caussam acturi,
115쪽
& quae haberent postulata in publicue
proposithiri quae eaten' admittebatur, quatenus regi curiςq;lbaretur.Si quarcscripta, mandatave a Papis in hoc regnum einissa sunt, ea certe hactenus reccpta non fuerunt quum prςsertim aliqua universalis nota in iis observabatur) ni si regis codicilli, illius voluntatis Zc assensionis testes, iis apponere-xur , eaq; in supremo senatu lecta examinataque fuissent. Eadem quoq; ratio est legatorum,qui a pontificibus in Galliam mittuntur: quibus nullus est ad eam neq; accessus,neq; aditus, neque auctoritas nisi cum bona regis venia, quam suo diplomate testatarn fecerit: nisi etiam hae declaratione scripto expressa, quaecunque facient, ea omnia ex illius cocessione &auctoritate, &pro temporis, quod ipse praestituerit ratione, se facturos: nisi denique eorum potestate in ipso senatu probata, qui eam pro suo jure moderatur & Coangustat, quatenus id optimum factu judicat, ut videat nequid regis, regniq, jura & praerogativas,atqv
116쪽
Rg NI FRANCIAE. IIJ Ecclesiae Gallicanae libertatem infringat. Haec omnia quamplurimis actis confirmata in p ublicis curiae monimetis videnitur. Deniq; Franciae regnum libertatis semper Imperium fuit, non obedientiae ut nostri Jurisconsulti dicunt,hoc est nullo modoPaparum potestati & libidini obnoxium. Nec est quod Paparum patroni nobis persu
dere conentur, hanc totam auctoritatem Paparum privilegio tantum & indulgentia, penes reges nostros fuisse. Ea enim jure, quod sibi a Deo datum esse sciebant, nititur, etiam in caussa adversus Papas contestatione, si forte illam vel digito attingere tentarint: ut
proximis etiam annis tentarunt: Unde
factu est ut reges, ordines, & Parisie sis senatus concilii Tridentini propter quod tantae flagitiones adhibitae, tot contentiones factae sunt: propter quod etiam Papae prae stomacho &iracundia
hanc tam funestam nobis calamitatem coflarunt) promulgationi tam strenue& constanter intercesserint. Interces.sionis autem illius haec inter alias causi
117쪽
petuae regum nostrorum authoritatis,& veteris Gallicanarum Ecclesiarum libertatis pernicie, conciliu illud pro mulgari non posset. At e contrario Pampar nisi admodum ingrati essent,deberent ingenue agnostere & cofiteri, re ges nostros de suς libertatis &potest tis jure in corum gratiam multum sinpe remisisse: idque eo duntaxat animo fecisse, ut eorum opera concordia δε consensio cum caeteri Ecclesiis foveretur. His accedunt assiduae nostra quae postremis temporibus nobis cum Anglis intercesserunt, dimicationes, necnon ea quae in Italia & cum Hispaniae gente gessimus bella, quorum n cessitate adducti multaPapis pr terjus tradidimus,ne in eoru odium incurreremus.Neq; id Papas fugiebat, qui data opera his nos bellis implicatos &c5- strictos tenebant, ut id a nobis etiam
invitis extorquerent. Verunt, non inde consequitur, id regis auctoritati &- regni libertati fraudi esse debere,unde Papa pro animi arbitrio de reb' nostris
118쪽
nos redigere aut possit, aut debeat. '. ' Vt majorum nostroru propositu Te iste accipiamus,tot taq; pr clarae,& Co- stantes eoru actiones nobis aliunde testificantur, eos nunqua penitus credi
disse sumimam essePapis)ure divino in reliquas omnes tum hujus regni, turialioru etia Imperiorii Ecdlesias auctoritatem,quale sibi arrogant. Id enim si credidissent,ut pii &religiosii viri erat sc nunqua profecto ea de re cu Papis colendissent.Equidem cum populodcatompne & animo vere si anco hoc es libero, tu tot tamq; magnanimis regi bus indignissimu ravissimu erat,bC-stiae reviviscentis imaginem videre , dc urbis Romaejugo iterum sulaici, postquam tam diu tamque acriter pugnatum fuisset, tantumque sanguinis effusum, ut injuste erepta libertas postliminii quodam jure aliquando recuperaretur. Attamen pietas, religiosusque Dei metus, quo talopere apud omnes celebrati erant, eos procul dubio nec invitos impulisset, ut Papis
119쪽
DE INTER Dic rose subjicerent,rerum divinarum & suis manarum sui regni dispensatione eorundem arbitrio potestatique permi teret,si ca Dei voluntas fuisset. At cum id praetermiserint,ut satis costat,immo vero Papas longissime a suis finibus ropulerint: persuasissimum habeamus, longe aliter eos persuasum hoc habuiose: Etenim quod rei caput est,summos habebant sua aetate doctores, a quibus quid ea de re in sacris scripturis contuneretur,didicerat. Eorum testimonia
nulla jam, brevitatis caussa proferam tnec ad rem totam pernoscenda ultra ea, quarantea Noposui, exempla progrediar. In Parisiensis Academiae admonitione, quam Caroli V 1 decretum sequutum est, hoc nominatim scripta extat: Praerogativam summamque authoritatem, quam Romana Ecclesia sibi vendicaret, a Constantino delatam ei fuisse : quam tamen Constam tinopolitana, Alexandrina, & aliae ce tatim sibi deberi contenderent. ANque hoc unum illud est , quod in Gaulia de Romanae Ecclesiae, eteneb
120쪽
RE NI FRANCIAE. IIZtur. Quinetiam poterant eam Constantini donationem in cotroversiam vocare. Illis enim non difficile erat ex regum etiam nostrorum historiis probare, praecipuam Paparum potentiam & dignitatem multis post Constantinum annis extitisse,Papa'; totam ejus rei laudem Pepino praecipue & nostris illius successoribus regibus debere. Sed nulla moti ratione id agnoscere dccosueri volunt. Summa tamen rei huc redit, Ecclesiae Romanae sedis praero- sativae caussam ad Constantini don tionem vulgo referri : hoc est, majoribus nostris cognitum & exploratum fuisse, jus illud omne, quo se venditabat, positivum esse, hominis donatione , non ulla Dei constitutione sacris literis comprehensa, constans: Eo autem nomine regnu hoc illi nullo modo obnoxium esse posse: immo consi-ctam illam donationem nullam omnino exigendae pecuniae potestatem Pa- par permittere, tantamq; illi duntaxat Concedendam esse,quantam Ecclesiae