Pium consilium super papae Sfondrati dicti Gregorii 14. monitorialibus vt vocant bullis, & excommunicationis, atque interdicti in Galliae regem, ecclesiam, & regnum minis, è Francorum maiorum nostrorum exemplis in rebus iisdem repetitum; à Tussano Be

121쪽

i18 DE INTERDICTO detrimentum. Haec illorum verba

sunt. Quod si de Constantini dona

tione aliter sensissent, indeque conscriquutum fuisset illius vi dc auctoritate Papam pecuniae ex hoc regno CXigendae jus habere, Parisiensis Academiae.& Galliae Antistites secum ipsi pugnaLsent. Verum id probe sciebant , Constantini donationem no esse Dei mann datum, quo tenerentur, Constantinique munificentiam imperii Gallo rum libertati ac dignitati fraudi ac d a. mno esse non posse. Sciebat hoc quoque, jus illud qualecunque tandem es set, ab iis, quas nominant, Ecclesiis in Contentione poni. quod quidem do

illius vi & veritate multum detrahit Ita certe majores nostri de ea loquebatur, quia certo scirent totam orien'

talem & occidentalem plagam de primatu adversus Papas multis gravissimisque rationibus dimicasse, & Afri canas Ecclesias D, Augustini tempore in magnam ea de re contentionem

venisse. Romana Ecclesia asserebat transmarinasEcclesias sibi subjectas es esse: Com

122쪽

o: Contra D. August. aliiqi Africae patres Sc Episcopi id negabant. Ea Cotroversia utrinque sic agitata fuit, ut Papa Romanus falsi compertus sit, quod concilii Niceni in eam rem decretum supposuisset: nihilque aliud in Episse piRo'ani gratia reperiri potuit,quam

ut Romae locorumque Vicinorum rationem, curamque haberet: Et ex co-cilii auctoritate vetitum fuit, ne ad Romanum pontificem in posterum provocaretur. A Cypriani usque tem- Desii l poribus RomaniEpiscopi aliquid huic citate prae- non dissimile in Africanos movere in latomtac animo habuerant. At D. Cyprianus adversus Romanum Episcopum hanc constantissime caussam egit, firmissimisq; argumentis docuit, nullam esse illius in alios praerogativam & auctoritatem. Unum Christum suminum esse

omnium Episcopum, sub quo alii omnes Episcopi idem munus & onus haberet. Postea D. Hieronymu quar A s. ad quam Ecclosiae Romanae presbyter) Eoagriu. professus est, scriptoque confirmavit

tantum eis: oppiduli cui Eugubium

H iiij

123쪽

rio DE INTERDICTO nomen erat non procul ab urbe Episcopum, quantus ille Romanus esset.

Id ipsum quoque D. Bernardus Papam Eugenium sui supra dictum est) cdocuit, dum ait eum non esse Episcoporum dominum, sed ex iis unum. Parisiensis Ecclesiae primatij & Antistites

Caroli V r imperh tempore haec omniano ignorabant,quae hodie etiam in se ctorum Patrum libris & Ecclesiae histo- riis extant. Sciebant quoque quantaei colentiones ob istam Episcopi unive salis praerogativam & auctoritatem imter Constantinopolitanum & Rom i num Episcopum exarsissent, & quo Mnimo ac studio D. Gregorius Roma- nus Episcopus adversus alium, nempe Joannem Constantinopolitanum, quii se G-h ς dignitatem sibi arroganter attribuebat, invectus fuisset, in multis librorum suorum locis testificatus, ib. s. vi eum quiEpiscopi universalis nomen Mi 88. . auctoritatem sibi arrogaret, Antichristi praecursorem esse. Hoc ergo maJOribus nostris adversus usurpatam Romani Potificis auctoritatem probe cognitum

124쪽

gnitum erat illudque Parisiensis Academia &illi adjuncti Gallicanae Ecclestiae Antistites in sua adversus Papa e postulavone praecipue commemorabant. Quin & rex,& suprema illius C ria id minime repudiarunt, sed consimmarunt , &suo etiam decreto, solenni quodam ritu, inseruerunt: nimirum tanquam rem certissimam, & validum adversus Paparum usurpationes fundamentu, id esse rati. Deinde Ecclesiasticus ordo in concilio Turonensi

non dixit Papam ullum in se jus potestatemq; habere, sed regem tantum, nulli alii praeterquam illi subjectum se asserens. Quod si Papa ista primatus

opinione elae regi molestus esse pergeret, nihil obstare, quin rex illum justo bello ad retinendam suam auctoritatem persequi posset. Atque haec de Papae auctoritate, quantum quidem

in majorum nostrorum monimentis scriptum CXtat. In illis autem discemus etiam,quomodo Paparum excommunicationesia interdictiones accipi debeant. N o-

125쪽

sint, troprie & per se ligat. quod si ali

ter quam Deus instituit ac praecepit,ab hominibus ustirpatur, nullum est jam

Dei promissum, aclinde eXComunicationes nihil amplius sunt, qua mera hominu verba,&mime,quq momento evanescui, nec ullis aliis, nisi autoribus ipsis nocere possunt. Neq; enim Deus peccatoru, quae in iis admittuntur, aut perversarum assectionum, quas ad eas adhibet,actor & executor est. Tales nimirum erant summorum Hierosolymis pontificum eorumque consistorii contra Apostolos & Christianos excommunicationes. Id inquam patres nostri noverant, atque ex sacris scripturis priscorumq; doctorum D. Augustini maxime libris didicerant, qui praeclaras ea de re sententias edidit, quarum nonnullas DEus sua pro, videntia Paparum decretis inseri voluit , quibus adversus illos ipsos uteremur. Itaque Paparum CXcommunicationes merito pro nihilo ducebant, quod nullo jure aut potius prae-tςr omne jus, ut multis & gravissimis

126쪽

1α DE INTERDIc Torationibus probari potest, fierent. Ac primum,quod Papae eas emitteret,ista utriusque gladii potestate, quam sibi

in universum orbem datam esse volunt, steti: quod nostri patres minimo Credebant. Ita enim falso fundame eo jacto, quicquid in eo superstruebatur, Omnino corruςbat. Deinde quod id omni legitimae actioni repugnar t.

. Priusquam enim aliquis excommuni- Cetur, tum probatam culpam, tum justas caussas, & eas, quae excommuni- Cationem commereantur, esse oportet. Ut autem de illis plane constet, in rem praesentem ventedum est, ubi delictum admissumsiit, auctoresq; adeo

ipsi, si fieri potest, inspiciendi, ut nihil praecipiti judicio fiat : cavendumque diligenter, ne ad ultimam hanc quae

tantam a reliquo grege separationem continet) resectionem ante Veniatur, quam salutaribus & appositis admoniationibus tentata suerit ejus, qui peccavit, ad meliorem mentem reductio. Praeter haec etiam, de illius pertinacia

127쪽

RE N1 FRAN cIE 11sAt nisi a pastoribus & senioribus, qui in locis ipsis deguist, fieri hoc non potest, nisi etia res illic, ubi admissa fuit, disceptetur,ut vetus Ecclesiae diseiplianapraescribit. hocpr terea requiritur, ut excommunicationis fines pii sint,& ad nocentis hominis silutem referantur e ut ad extremum hoc remedium non simultate & odio, sed pio

sinceroque in sentem assectu veni tur, totiusque Ecclesiae utilitati cons latur. Si haec in excommunicatione

desiderentur, Dei sine costitutio pervertitur. Nec est quod putemus Deuid ratum unquam habiturum. Qui etiam si id per alios fiat quam per eos, quos Deus ei muneri praefecerit,nullo auctore fit, nullo etiam fructu. Atque

hic verus est summatim exeommunicationis a Deo institutae usus. Patres vero nostri omnia his omnino contraria in Papis animadvert*bant,sine munere, sine ulla causse cognitione, nulla legitima actione observata, sinej sta causa, stomachoses & animo affectos homines non ad servandam sed

128쪽

116 DE IN TE ED1crae perdendum potius, & diris suis fulini nationibus, si modo id potuissent,op primendum. Proinde sine ulla dubi ratione infimos etiam quosque homines excommunicationis nexu soli. tos, ac nulli poenae obnoxios judic bant, eorumq; provocationes ex P.

paru tyrannide profectas recipiebant: Sed imprimis,si fortePapae in reges sua fulmina contorqueret, gravissime hoc ferebant: Non quod nescirent, reges etiam ipsos disciplinae censurisque Ecclesiasticis, itemq; pastorum suorum reprehensionibus, & Correctionibus,

atque hujus etiam excommunicatio

nis poenae , siquid ea dignum admisissent, obnoxios esse debere,uthacvia soad Deum,ad sanitatem,melioremque frugem Coverterent. Verum in illisPaparum contra reges nostros eXco municationibus , gravissimae aliae pra ter eas, quae supra jam commemoratae sunt, causi, erant, ob quas non illiso

lum meritissimo damnaretur, sed universi etiam regum subditi justo dolore accensi uno animo conspirarent ad

suscipiendam eoru , qui tam indignis

129쪽

riodis a saperbis illis accipiebatur, de fensionem. Cosiderabant enicti patres nostri, reges esse Iunctos Domini, in quib8 illius Ma)estas nobis, quodamodo ante oculos ponitur:quod nobis a gumento esse debet ad eos summa ob- Iematia prosequendos, & nunqua, nisi eoru amplitudinis ratione diligenter

habita,nominandos.Sciebant, Ut sacra Exod. aa. scriptura cocinetur,a Deo nominatim

fuisse hoc velit nequis sui populi principi malediceret: Et ab Apost. cos co- a Peta.

denari, qui de principibus aliter quam δε h0norifice loqueretur: dum iis, qui in

principes & reges columeliosi essent, ipsoru etiam Angeloru exemplum op- pontit,his verbis:Non horrent covitiis dignitates incessere: cti ipsi Angeliqui sunt robore ac potestate majores, no ferant adversus eas upud Dominu, maledicum judicium. Id autem ab Apostolis dicebatur de illius aetatis prina fcipibus icet Ethnicis, iisque ut plurimum sceleratiis. Majores igitur nostri; literas c5tumeliis in principes suos refertas Roma ad se perferri facinus plane indignum,&sibi etiam nullo modo

130쪽

G8 DE INTERDICTO tolerandum putabant. adde quod facile exsiliis bullis animo cerneret, quo

Papae rua consilia & Cogitationes referrent , nempe ad Principum suorum perniciem, cum de eorum salute

nullo modo laborarent: quippe illorum plerique omnes profligatissimi &perditissimi, omnisque pietatis exper- . tes,ut Platina&alh historici eorum facta & mores suis scriptis nobis depingunt. Sed aut flagrantissimus principum nostrorum ulciscendorum & opprimendorum ardor erat, si quid pro regni dignitate &comodis, quod P

pis minime cordi esset, effecistent: aut artificia haec erant insidiosa comenta, per quae & reges dc regum consili rii metu perterriti ne hiscere quidem auderent, miserum popellum & Clerum praecipue Mnmensis Paparum exactionibus objicerent, &ipsos, ut

libi,sic in hoc regno tyrannidem suam stabilire sinerent: Academia Parisiensis & Antistites de iis ita loquuntur) Aut deniq; , hoc inter eos & lavius regni hostes ex mutuo scedere conVe