장음표시 사용
181쪽
LIbere quidem Baronius, sed arbitrarie etiam pronunciais vit, Firmilianum esse mentitum, quando scripto tradi. dit Cyprianum a Stephano Pseudocbrisum , ω pseudoapos
tum, O dolosum operarium esse nuncupatum ex a. ad C rinth. II., quoniam non aliunde id ille deduxit, quam ex Cypriani, & Augustini silentio: at enim iam ante pluribus in locis admonui, docuique, non omnes nos habere Cypri ni Epiliolas, & Augustinum fateri, se cuncta, quae eo temispore literis mandata sunt, minime novisse. Nec mihi prora sus incredibile videtur, Stephanum potuisse haec in S. Cyri prianum in mera etiam disciplinae controversia effutire, tametsi Cypriani nomen maximi in Ecclesia Romana fieret: quae enim non dicuntur interdum a quibusvis in aettu disceptationum, & in Epistolis potissimum, quas facile supprimendas existimamus; & in quibus propter hoc ipsum utimur familiari, ac liberiori stylo An non Magnus Leo in mera disciplinae Ecclesiasticae controversia cum S. Hilario Episco. po Arelatensi Epist. II. al. 89. ad Epist. Provinciae Viennen. n. q. scribit, non solum eum mentiri ilitum, S praesumpto. rem esse; sed etiam cum ipse frequentius temerariis, O ins
Ientibus Derbir sententiam damnatronis expeteret . . . exori Ap riolicae communionis, cujur particeps esse non meruit: & n. 5. ipsius quoque beatissimi Petri reverentiam verbιν arrogantιbus
minuendo. . . insatur spiritu superbiae suae semetipsum in inferna demertit Et quamvis Lupus parum consulte dicat, propter ea sola verba dubitandum esse, an Epistola Firmiliant sit vera; & Pearsonius arbitratu suo tradat, illa ipsa verba ad Orientales a Stephano scripta suilla; & Cypriano per Fi milianum innotuisse: illud nihilominus compertum esse potest, & contumeliosa verba nihil veritati Epistolae derogare; & ea conscripta fuisse post Epistolam Pompeio a Cypriano missam ex his, quae superiori numero dixi; ac proinde non potuisse Cyprianum ab eis Pompejana in Epistola se se purgare.
182쪽
INjurius plane, & contumeliosus haberetur Firmilianus, si par pari Stephano convicianti retulisset; sed ex his, quae proxime, & aliis in locis sunt dicta, manifestum est, inter. dum quaedam dici, fierique a viris probis, ac dodiis, quae nec dici quidem ita, nec fieri quoque deberent. Et si Si
phanus, qui inter Sanctorum coetus locum obtinuisse puta. tur, ea fertur dixisse, quae injuriam, & contumeliam saperent; cur ambigemus asserere, ea ipsa a Firmiliano prolata esse; qui doctus quidem fuit, ac religioni deditus, sed nu quam in Sanctorum album relatust Petilianus Episcopus D natianorum scitur non semel dictus a S. Augustino non Deridiis cur disputator, sed maledicur conviciator in libris adversum eum editis; & lib. g. contra Cresco n. cap. 8 I. legitur: arro. gantia tamen vestra, ω horrenda superbia Parmeniani literis declaratur: & ista sane merito in Schismaticos, & Haeretiueos, iisque similes ; at in re quoque nostra alter alterum . Sehisma fovere arbitrabatur. i
Argumentorum , quibus Firmiliani authoritas huic DisoLe mindicari possit, eorundemque
eonfutationum . I. argumentum, quod ex Rugustino desumi posset Iib. 3.
contra Crescon. cap. I., occupatur, ω convellιtur. α
I. Rgumentum ex iis prosecto est, quae sunt prorsus Inis Q certa; nam quod Cresconius Grammaticus Donatiis I statum apud S. Augustinum lib. 3. Contra eundem Cap. I. memoret quorundam orientalsum literas super hac re scriptas, quis assirmare poterit, ibi certo Firmiliani Epistolam commemorari solum igitur suspicari licet, uti Probe fecerunt Monachi Maurini; quorum suspicionem nullo modo Diuitigod by Cooste
183쪽
modo diluit Tillemontius: quoniam etsi verum est, verba illa multorum Episcoporum, non unius literas indicare; tamen falsum est, inter quorundam orientalium literas a Cresconio propositas hanc Firmiliani Epistolam esse non potuis. se. Et cum addit, videri hanc Epistolam praeterisse S. Augustinum; quod nunquam reponat immemorabili consuetudiis ni, quam ea Epistola portendit, idque ab Augustini ing nuitate abhorrere: potuit Augustinus esse summe ingenuus, uti fuisse reor; & tamen ea Epistola perlecta immemorabili consuetudini nihil reponere; aut quod ei fidem non omnem haberet; aut si haberet, eam nihili faceret ob oppositam Romanae, ac occidentalis Ecclesiae consuetudinem; vel demum eo quod illam iactatam consuetudinem ei non obiecis.sent adversarii Donatistae, suum non esset illi ipsi occurrere; sicut & Tertullianum suae gentis Scriptorem illustrem de Baptismo secundum Cypriani, & Firmiliani sententiam dis
serentem non alia de causa nunquam in hac controversia
produxit , nisi quia ab ipsis Adversariis nunquam ad dumis fuit: & Foeminae quoque praestigiatricis exemplum quid uri.
quam in medium proferre praestabat quamquam ista haec nihil ad hoc argumentum; non enim locus ille perhibet literas quorundam Orientalium compertas Augustino fuisse, sed Cresconio. Quod autem Donatistae tantum ex hac Epistola praetermiserint patrocinium, vix video rem secus accidere potuisse; cum enim patrocinium Martyris Cypriani summum esset, hocque ab ipsis allatum adeo per Augustinum exceptum, tractatumque fuerit, ut ad illud confugere amplius non auderent, sicut ostensum est supra ad num. IX. cap. I., quid ultra ex Firmiliani patrocinio sibi ipsis sperandum erat Sed nec opinationi Maurinorum repugnat Augustini locus ex lib. 2. contra Cresco n. cap. 3. ductus de quιnquaginta Diasvis Orientalium, ex eo quod non certo constat, an e
loco Augustinus de iis ipsis agat, de quibus scripsit cap. I. lib. g. . tu an Cresconio respondeat de iis, quae tunc ille proposuerat ; quando quidem ibi Cresconio satis occurrit Augustinus; ibique de literis, hic vero de Conciliis agere videtur. Extant porro ejusdem Augustini alia loca quodammodo minus incerta, ex quibus non obscure conjicere est,
agnovisse eum hanc Firmiliani Epistolam ; & quae iania attuli ad num. VIII. Cap. I. , simulque ea ipsa perpendi οῦ
184쪽
CAP. III. II sverum etsi minus incerta videntur, sunt tamen & ipsa in.
II. argumentum eo vergit, ut Firmilianum maledici Iabeabsolvat tum excandestentiae obtentu, tum SS. Virorum
dictis, ω exemplar Hieron mi , pr ertim , Basilu , ac Bernardi. mII. A Rrumentum illorum est, qui putant, aut volunt Firis L . milianum vel non potuisse, vel non debuisse unquam
peccare; dum eum maledici labe absolvere nituntur: quamis quam maledicum fuisse nec arbitror, nec constat; quisquis hujus Epiliolae aut hor astruatur; nam maledicus reapse diciis tur, quicunque suapte natura pronus est ad maledicendum;
quo tamen loco non me fugit id, quod S. Augustinus lib. 3. contra literas Peti Iiani scripsit cap. I. Proinde F ω ego tibi vellem pro maledictis maledicta rependere; quid aliud quam
duo maledici essemust Firmilianum autem non potui Ise pecocare; quis tam audax erit, idemque impius, qui amrmare velit non debuisse vero, neminem esse sentio, qui id igno. Tet, ac etiam non asseveret: Non debuit igitur ita scribere de Stephano; sed multa fiunt, quae fieri non deberent. Quum itaque peccare quiverit Firmilianus; cur ejus non dicemus hanc Epistolam quantumcunque amarulentam, & injuriosam Qua in re supervacanea sunt plura illa de Christiana patienistia, & de jure tuendi se se non quidem in speciem con gesta, sed ex multa eruditionis, doctrinaeque ubertate redundantia; quippe quum elevari, extenuarique nonnihil possint
Hilarii, & si qui alii extiterunt, excessus, ac nimietates inscribendo; absolvi omnino non possint. Nam de Paullo, qui Petro Apostolo in faciem restitit, dispar sane, ac diversa
ratio est; eo non obtrectante, aut convitiante, sed corri-Piente more fraterno, & admonente Petrum Apostolum, non autem Cepbam discipulum, ut placet Harduino; cujus obliqua opinio extabat iam usque temporibus S. Hieronyismi, qui eam meminit, exsussatque in cap. a. Epist. ad Gais latas, dum ait: alterius nescio cujus Cephae nescire nos nomen
185쪽
& paulo post: si propter Porpbγrii blasphemiam aliar nobis sitagendus es Cepbar, ne Petrus putetur errain; in ita eνune de Scripturis emendanda Di υιnir, quae sile, quae non intelliis git, criminatur. Commentor enim ille, vel descriptor videri
potest accepi se a stramineo libro de LXXII. Discipulis Christi Hippolyto ascripto, Synopsique Dorotheo adiudicista, qui inter 2. Christi discipulos & Cepham connumerant; aut potius a Clemente Alexandrino apud Eusebium varie exarato, seu perperam intellecto: qui quidem Clemens etiamsi Ceptiam illum Pauli scripsit set non Apostolum Petrum fuisse, sed unum ex Ia. Discipulis Christi; nonne corrigenisdus elset non modo per SS. Cyrillum, Ambrosium, Hier nymum, Augustinum, ac Io: Chrysostomum paulo iuniores;
verum etiam per S. Irenaeum lib. 3. adversus Haereses c. II.,& Tertullianum lib. de Praescrip t. Haeret. cap. 23. , & ad verissus Marcionem lib. q. cap. 3. vel aequales, vel etiam ant
qui ores ; qui omnes Petro Apostolo factum contigille tradunt Postea cur haesitare, an Paulus Antiochiae in faciem Petro restiteriti quando id alios fideles etiam Hierosolymis fecisse
constat ex Act. II. dι center quare ntroisti ad viros praepuistium habenter, O manducaris cum illis P sncipiens autem Petrus evonebat illit ordinem ... His auditis tacuerunt, O glorificaverunt Deum Quod enim apud S. Epiphanium haer. 2 legamus, illorum unum sui sis Cherinthum postea Haeresiarucham, hoc ex vulgi rumore prodiisse puto ; tametsi ibi ducatur factum, priusquam ille in haeresim incidisset: certo S. Gregorius M. Epist. 39. lib. s. ad Theotistam Patritiam id scribit factum a Metibus. Quantum autem ad M. Basilium
attinet, non is occidentalium animos ideo a se alienatos sensit; quod modo cum Eustathio communicasset, modo cum Apollinari veteris amicitiae argueretur; nunc Trithe ita, nune vero Pneum atomachus haberetur; nam ita apud nonnullos tantum orientales audiebat: sed alia fuisse creduntur in causa, cur Occidentales erga se morosos, ac pene aversos sit aliquando expertus; ea nimirum, quae leguntur in eius TA. Epistola ad ipsos occidentales anno 3 a. data, in qua pomquam scripsit eorum literas se summo gaudio recepisse, cum per literas, quas nobis per desideratissimos compraesbyteror scripsi lis; tum ex es quod calamitatibus no ris tanquam viscera commiserationis induti condoletir, eos commonefacit, Eusainibium
186쪽
C A p. III. IGIrbium suam disseminare haeresim; sollinarem salsa dogmata
multis propinare; Marcellum , ejusque sectatores velut haere tieos cavendos; & de Paulinι Antiocheni Episcopi ordin tiona se dubitare dicit: hunc enim occidentales mordicus tutabantur; Basili in vero cum Orientalibus S. Meletium itiadem Antiochenum Episcopum; & Paulinum ut Marcelli fami rem traducebat. De Marcello etiam scripserat antea Basilius ad S. Athanasium Epist. 32. , ut ab Occidentalibus quoia rue proscriberetur, subdens; attamen Ulum nequaquam reproisare Ois sunt, ω per haec culpandi veniunt : Occidentales autem Marcellum Ancyranum, semel ac absolutus est in Romana Iulii Papae Synodo, iterumque in plenario Sardicensi
Concilio, nunquam damnare voluerant; et si Pagius ad ann.2Α . n. q. tradit, eum tandem a Liberio Romano, S Paulino Trevirensi Antistitibus condemnatum ζ Probavit certe
Liberius libellum fidei Macedonianorum, seu Orientalium eorum e Synodo Lampsacena anno 36I. Romam legatorum, in quo S Μarcellians velut haeretici reprobati sunt; & Meia trophanes Smyrnae Metropolitanus in VIII. Synodo Oecuia menica A ct. VI. dixit, Liberium Papam per literas, quae quidem non extant, & quae num genuinae fuerint, incertum,
cripsisse: Marcellum denuo ruere dogmatizantem 2 eum tamen aperte, ac non inatim ab Occidentalibus damnatum non logimus illo Basilii seculo; id quod etiam evincunt, vel se dent eiusdem commemoratae Epistolae; quodque de ea ha resi agat quidem S. Epiphanius Orientalis, sed non occidentales SS. Philastrius, Hieronymus, & Augustinus post Bais
silii obitum scribentes. Eustatbιtim porro Sebastenum Liberius Papa susceperat, effeceratque, ut Sedi suae restitueretur in Tyanen si Νynodo ann. 364., & haeresis sollinarss noniadum Occidentalibus id temporis, nec omnibus orientalibus innotuerat, ut elicitur ex S. Epiphanio lib. de Haeresbus . Quapropter nil mirum esse debet, si ad quasdam Basilii. &Orientalium Epillo las neque rescripta dederint Occidenta. Ies, neque qui visitarent, amictosque consolarentur, ut poscebatur, mittere voluerint. Ueruntamen non ob id Basilius cum Eusebio Samosa tensi de Occidentalibus expostulatus est; neque eo tempore, sed antea sub initium suae ad Episcopatum promotionis anno 3 i. , vel ineunte 3 a. literas ad Eu. sebium dederat hujuscemodi: S1n autem tra Dei permanserit,
187쪽
quale nobis auκilium ab occidentalium superellis, fassa
aderit ρ qui veritatem neque norunt, neque dascere funinent ἰverum falsis opinionιbus praepedιtι 1lla nunc faciunt, quae priurin Marcello patrarunt, nempe cum eis , quι veritatem ιλήν au-nunctant, contendenter haeresim autem per se rUOrsabitrenter.
Ego sane ipse absque communi titerarum figura volebam ad eorum AEntesignanum scribere de Ecclesiasticιν quidem nihil n
per anstinata ; quoniam nec inteligunt noseratium veritatem; neque Dram , qua p sunt addiscere, anilectuntur. In unιveris
suis boe literis volebam significare, non per σοιctiones oppressis, bu nitiatisque poenam ese ιrrogandam, neque digustatem aestiorandam superbiam, quod etiam Dium peccatum Deum mi micuis reddere fumit: Ad quae subirati verba Raronius proohe animadvertit ad ann. 372. n. a T. , ac seqq. , controversam tunc de rebus fidei scilicet de bus aues vocabulo orienis tales inter, S Occidentales extitiite ; quamquam Norisius differt. de Sanctitate Siricii Papae existimat, ibi Basilium loqui de Damaso Romano Antistite, qui vitali Apollinaristae in Cathedram Antiochenam intruso fidei libellum Romae simu. Iate Offarenti literas communicatorias dedit; estque ab illo deceptus, ut a Marcello Ancyrano dicitur circumventus Julius Papa: sed tempora non conveniunt. Et Basilius de mum Orientalis erat: sed quid de S. Paulino Episcopo Nolano , qui in Epist. I. ad Severum Episcopum scriptum reliquit de Stricio Rom. Pontifice: quantum nobis gratiae D minrea detrimentum facεat Urbiei Papa superba discretιο quid de S. Hieronymo, qui si dicendi libertate, acrimonia , atque acerbitate impune in Rumnum invehi potuit tanquam Prae. sbyter in Praesbyterum; licueritne eidem ita adversus S. Jo: Chrysostomum Episcopum Constantinopolitanum , dum in Epis . ad Theopnilum Alexandrinum Antistitem , qua illi translationem trium ipsius Epistolarum Paschalium a se factam dedicat, inquit de tanto Praesule: fed ille, ut careraejur fugitia taceam, Origenistas in suam recipiens famrtiar
ratem, O ex bis plurimos n bacerdot1um provebens, atque ab hoe scelus beatae memoria bominem Epipbanitim, qui inter Epistopos Harum in orbe S1dux usui , non parvo maerore conis trisanr meruit audire: cecιdit, cecsdat Babylon S adversus
Johannem Hierosolymitanum Episcopum, cujus in Dioecesi
ipse degebat; quum Epist. 6I. al. 63. ad Pammachium ei ininsultat Disit iroo by Cooste
188쪽
sultat his verbis: quae baec est tanta arrogentia non respondere de fide interrogantibu λ. . . . an tu, qu aut bene credis, ω superba deside taces ; aut male , O vere scindιν Ecclesiam ...
quae tanta sultitia eri, volentibus occasionem dare nalle reston dere ... nisi me bonor Sacerdotιι, ω veneratio nominis reia
fraenaret. ω scirem illud Aposoli: nesciebam fratres , quod
Pontifex en ; scriptum es enim: Principι popuIι tui ne matri dicer: qua vociferatιone, O ndgnat1one verborum de tua narratione conquererer i suspectus, inquiunt , de fide erat Iohannes; tamen Anastasius Papa in Epistola ad eum anno gor. data ipsum apprime laudat, ejusque successor Zosimus in F pis . q. ad Afros Episcopos de Pelagio, atque Coelemo Sanctum appellat, admιrabilem vero Theodoretus lib. s. Hist. cap. a ., Sanctum etiam nominat Idalius in Fastis ad ann.
I ., qui & cap. 3O. ad Perpetuam Iohannis hujus commen. dationem scribit: 1psum gleanteox monter adversus superemia .entiam gratiae coeles1s structor trιbux Dιυsuorum testimoniorum tanqtiam fulminum ictιbus dejeciser in Synodo videlicet Hierosolymitana contra Pelagium celebrata. Postea P sbyteros Episcopum suum in iudicium vocare vetat, increpatis rue S. Cyprianus Epiit. 69. ad Florentium Pupplenum ita cribens: quιν enim hic es superbrae tumor, quae arrogantia anima, qua mentιν insat O ad cognιιιοnem tuam Praepositos , ω Sacerdotes vocare ρ Tandem, ur omittam S. Bernardi li-hertatem, acrimoniam S. Columbani, & licentiam Galloiarum, eorumque Episcoporum, qui asperaur objurgarunt VLctorem Papam velut inutιliter Ecclesiae commodis consilenistem, quos inter legitur suisse S. Irenaeus Lugdunen. Episcopus, apud Eusebium lib. I. Hist. cap. 24., qui cum Paullo Petrum castigante, ac commonente, non conviciante, aut comminante cucurrerunt . quid de S. Hilario Arelaten. Epi scopo, quem Leo Magnus Epist. II. al. 89. ad Episcopos Provinciae Uiennen. n. o. scribit, νψur quoque beatis 3 Petri reverentiam verbis arrogantιbus minutile Ista haec pr se. cto, quantumcunque quis conetur eluere, &excusare; non alio prorsus modo absolvi posse videntur, quam iis, quae protulit S. Gregorius Nagianetenus Orat. in laudem M. Ba.
silii: non viles tantum, O plebejor, sed etiam praestanti morquosque viror MomAr ιnterdum attingit i ut solius Dei sit omni X a prorsus
189쪽
prorsur peeca st, an perturbatione vaearer quod MCato. Barcinius adduxit, addiditque sub ann. 3 a. num. 2I.& 32. , Sanctorum quoque virorum animos interdum ex peris turbatione instar Solis alioquin semper effulgentis ad breve temporis spatium pati deliquium; interdumque impetu haud omnino in omnibus rationi consentaneo commoveri, & quod naturae eth non semel facere. III. intumentum ex Baladio neminem dubitasse, an Meuiso ιιι sit vera e & l v. eκ summa consensione omnium adnotatorum , atque Illustratorum operum S. Capriani. m
L . nectunt aliud, quam quod II. proxime Conuulsum nam propter quid Lupus dubitavit ad illa ueris ha Pseudoebrisum . Pseudopropbetam , or dolosum operarium , an Epistola Firmiliani vera sit; nisi quia non facile in an mum induxit, ea a Firmiliano, quem Sanctum habebat, de
Stephano dici potuisse; S a B. Stephano de Cypriano &Cur consentiunt Scriptores fere omnes, ut Firmiliani dicteria uno ore excusent, & in aestum disputationis traducant; nisi quia vellent Firmilianum non peccatis ego vero convicia non excuso, probra non defendo, contumelias non amo ἔ& tamen Epillo iam hirmiliani esse contendo; aioque Balugium recte censuillis, ob illa verba PseudoebrisIxm cre. per- Peram Lupum haesitasse, an vere Epithola ea Firmiliani e set; inanemque secutum esse coniecturam & propter ea , quae hactenus dicta sunt; & eo quod extent exempla aeque , vel paulo etiam deteriora virorum tam ex oriente, quam ex Occidente doctrina , & sanctitate celeberrimorum. Etenim quantumvis gravia sint Firmiliani verba, probraque in Stephanum ; levis tamen coniectura est ex iis deducere, nullam, aut salsam esse Firmiliani Epistolam; si quidem hominis est errare eius praesertim, quem nunquam Sanctum fuisse demonstratum est: Ecquis erit unquam, oro, qui Christianam profiteatur Religionem, & Evangelia aut falsa, aut dubia ausit affirmare, vel coniectare velit; propterea quod I sta tradant, Petrum ter abnegasse Christum ubi factum grave quidem est, sed conjectura levis et S interdum etiam contrarium
190쪽
rIum aeeId It, ut coniectura gravis sit; sactum vero leve, ae
ferme nullum. v. Baludis, non esse tenebris damnandum tam ill
U. A Rgunien in m aut est ipsum nullum , aut parum in
rem conducens nostram: quandoquidem aliud est, Illustre hoc antiquitatis monumentum non fuisse occultan.
dum; aliud vero quod Firmiliani st: neque Balutius iniuria succensuit Latinio, quo probaret hanc Epitholam esse Firmiliani, sed ut ostenderet, monumentum istud non fuisse occultandum ob rationes, quae & sibi, & aliis non improban.
tur. Certe nonnulla nobis ex hac Epistola innotescunt, quae
ex aliis frustra requites & ad Historiam, & ad Ecclesiasti. Cam disciplinam, dogmaque quoque pertinentia; & quae si
etiam euncta ab aliis traAata fuissent, perpauci tamen cum antiquitatem, tum authoritatem aequare possent Firmiliani; quibus, vix credi potest, quam ingens rebus nostris pondus, ac robur accesserit. Propter quod quantum ad Conciliorum quotannis celebrationem, quae hac ex Epistola patescit, non est Rigallii divinatio; neque ejus,& Epistolae assertioni repugnat tam modicus Conciliorum Dumorus ; cum id denotet tantummodo , deesse nobis vetera multa monumenta , aut latere
adhuc ; non autem ab antiquis habitas non suisse annuas Syno. dos: Δe si locus esset, & tempus, quod spero fore, ut aliquam do detur, possem ex certis S.Cypriani literis ostendere , ipsum non quotannis solum, sed etiam interdum bis in anno comgisse Concilia; id quod & statuit Apostolorum canonat. 38., confirmavitque Nicaenus canon I. Quantum vero adhaeresim Cataphragum, falsum est, Irenaeum , & Tertullia. num de ea quicquam literis tradidisse; quorum alter vel contra ipsam non scripsit, vel scriptum ad nos non perve nit; in libris certe, quos adversus haereses composuit, draea secta ne verbum quidem ; alter haeresi illi patrocinatus est; & quamquam Baronius ad ann. IT3. num. 35. tradit, eum sectae huius meminisse in fine libri de Praescript. Haeret. , eruditi tamen observarunt , caput illud postremum neuti quam esse Tertulliani, sed additamentum Tertulliano factum. Clemens Λlexandrinus nudum Phrygum agnomen semel exhu