Germana s. Cypriani, et Aphrorum, nec non Firmiliani, et orientalium opinio de haereticorum baptismate ... exposita a f. Johanne H. Sbaralea

31쪽

ditionem dixit: nibit innovetur, inquit, ns quod traditum es.

Postremo si ad sacrae Rituum Congregationis examen defera. tur consimilis Epistola cuiuspiam Servi Dei Christianis vel virtutibus praeelari, utique nunquam ipse in Sanctorum Fa. stis describeturr Sed si etiam ad eandem Congregationem quisquam Christianis virtutibus quamvis eximius, qui tamen

Romano Pontifici ita refractarie obstiterit, ut anathematis aut comminationem, aut sententiam ad se attraxerit, deferais

tur; in eundem scopulum impinget; cuiusmodi quidem Firmilianus fuit; uti produnt Epistolae S. Dionysii Aleis xandrini apud Eusebium. Ad num. III. Firmiliani fidem commaculaι inum igitur ostensum sit, hanc Epistolam non adimere

Firmiliano sanctitatem eam , vel quam ipse nunquam habuit, vel si quam unquam habuisset; nunc etiam ostendenis dum est, multominus ei fidem adimere Catholicam . Nam primum falsum est, Autorem Epistolae , ut quidam ex ipsa se habere arbitrantur, opinioni Quartodecimanorum adhaerescere ; idque demonstrabitur infra ad Nor. IX. Cap. II. ,& si adhaeresceret etiam, non continvo haeresis labe conis spectum pronunclare debemus, ut ibi videbitur: probari deinde oportet, Stephanum P P. in illa de Haereticorum Baptismo quaestione & decretum ex Cathedra, & in causa fidei interposui me; non autem privatum in causa disciplinae rescriptum, quod alias fusius examinabitur. Firmilianus enim neque Romani Pontificis certissimum, neque in causa fidei iudicium, S in universa Ecclesia Primatum multimo. dis pessundedit, sed unius Stephani decretum, vel restriis p tum in caussa disciplinae diversae; quae quidem ejuscemodi quantum resormari, immutarique possint, apparet ex C. Quanto de Divortiis, ex decreto Bonifacii II. de successore sibi viventi deligendo, & ex aliis plurimis. Quod si

Fellus unus hac abutitur Epistola ad Romani Pontificis Miudicium, S Primatum subvertendum, caeteri tamen H retici, & Schismatici, qui utrumque Iabefactare nisi sunt, nihilo sunt usi minus quam ea ipsa, non quam non norint, sed quam parum ad rem conducere iudicarint: nam quod Firmilianus Stephani personam , & definitionem tam inur. hane tractaverit; non ex eo ducere debebat Fellus, eum

miniis

32쪽

C A P. I.

minime opinatum esse, Stephanum fuisse universalem Ecclesiae Pallorem, & controversarum infallibilem iudicem ; secleum credidisse, Stephanum in errorem incidisse; propterea quod momenta quaedam sunt, in quibus Romanum Pontificem errare non posse subscribunt; & quaedam quoquo sunt, in quibus eum errare posse, & errasse fatentur: Certe & Card. Baronius, & caeteri Scriptores Catholici Stephanum VI. al. VII., & Joannem XII. tradiderunt uni ve sales fuisse Ecclesiae Patiores, & controversiarum iudices, qui errare non possint; attamen omnibus innotescit, quidnam de illis isti scripserint, pessima quidem scripserunt isti, iccirco quod illi pessima fecisse dicuntur. Postea quid si

etiam Firmilianus, vel quispiam alius opinatus esset, Stephanum non fuisse universalem Ecclesiae Pastorem, Certumque controversiarum judicem ; num propterea Fellus vicitas et caussam num Romani Pontificis Primatus ob hanc causam cecidisset non si de uno Stephano, sed neque si de omnibus Pontificibus Romanis ita sensissent. scripsissentque: non enim Scriptoribus quibuscunque, qui & errare, & partium studio abduci possunt; sed Scripturae sacrae, divinaeque, ac libris Canonicis potissimum inniti tradunt istud de Romano Pontifice dogma. S. autem Cyprianum illis ad Co ne lium in Epist. 33. verbis: neque enim alιunde haereser oboristae sunt, aut nata Scbismata, quam inde, quod Sacerdoti Dei

non obtemperetur ; nec unus ιn Ecclesia ad tempus Sacerdos,

ω ad tempus Judex vice Cbrisi evitetur oee. non loqui de Romano tantummodo Sacerdotio, sed de uniuscujusque Ecclesiae Episcopo, videbitur alias ad num. III. Prop. IV. Theor. VI.; & quamquam facile & ego puto Romani Pontificis vindicare Primatum praesertim adversus librum vel Episcopi Meldensis , vel illi suppositum ; non tamen facil- ί Posimum ex his, quae habemus T. Cypriani monumentis, opusculisque. Caeterum quoquo modo Clerus Gallicanus de summi Pontificis judicio censuerit; Firmilianus certe id temporis , & ea in causa impune potuit Stephani decreto re fragari ob ea, quae dicta sunt, & quae poti hac dicentur; non enim eam vindicabat sententiam, quam soli quinquaginta Episcopi Orientales, & paulo plus septuaginta Episco. pi Asri propugnarent, ut legitur apud S. Αueultinum lib. 2. contra Cresco n. cap. 3. , quod quidem S. Doctor ita ex ipso

33쪽

D r ς s E R T. I. Cresconio reseri, ut quaerat lib. q. contra eundem ea . II., an possit probari : si hoc ab aliquibus paueis orientalibursa ctum es , quod quidem 1nterest, utrum pusis ostendi : tam mulista Aphros ad eam quaestionem attinentia latebant, eodem Augustino teste lib. a. de Baptismo cap. q. , sed quam Africa tota, totus fere Oriens tenebat ex S. Dionysio Alexandrino in multis, ac maximis Conciliis firmatam. Sic & Hieronymus Epist. 8a. ad Oceanum defendit eum posse esse Praeissbyterum , ct Episcopum, qui ante Baptismum uxorem habuit, eaque defuncta post Baptismum aliam duxit; nec eum esse bigamum, neque id contra Apostoli dictum , oportere Episcopum esse unius uxoris virum; quamquam sciret Romae contrarium & amrmari, & a Siricio Papa esse definitum ;sed quum videret alibi passim eam opinionem servari, ab ea

nee sibi discedendum duxit; ait enim: miror autem te unum

Episcopum protraκisse in medium eum omnis Mundus his ordinationibus plenus yt; non dico de Praesbyte is , non de inferiori gradu; oenis ad Episcopos, quos si Rutulatim Ooluero

nominare , tantur numeruν congregabitur , ut Ariminensis SIno.

di multitudo superetur: quantumque ea sententia latius etiam accepta invaluerit in oriente, legere est Theodore tum in Epist. II o. ad Domnum Antioch. Episcopum.

Ad num. IV. Desunt literae S. Cypriani missiciae, quibus bae Epis Ola a Firmiliano responsum Duse censetur

od inquiritur de S. Cypriani ad Firmilianum Epistola;

quae, quantum ex Firmiliani ad eam rescripto intel ligimus,' pene eadem continebat non tantum quae ad Pompeium, ut sentit Baronius ad ann. 238. n. 43. , sed etiam quae ad Iubaia. num, Squosdam alios; aio non occultatam fuisse, sed vel periisse, vel adhuc cum pluribus aliis eiusdem generis latere; nec unam hanc, sed plurimas desiderari ex his, quae S. Martyris certo fuere ; cum in una ad Clerum Romanum , & in alia ad Calidonium Episc. epistola de lapsis scribat: Sicut OCollegis meis plurimis Icripsi: quarum literarum vix unae ad ipsum Calidonium supersunt. S. enim Cyprianum etiam in hacee Haereticorum Baptismo quaestione non ad unum Firmilia. num, nec ad unum Pompeium, paucosve alios, sed ad plurimos dedisse literas mihi persuasum est; quemadmodum S. Irmnaeus Episc. Lugdun. in causa diei Paschatis celebrandi scripsis. χ

34쪽

CAP. I.

se dieitur non ad rictorem Papam solum, sed σν ad alios

plerosque, ae diversor Ecclesiarum Prae der, uti refert Eusebius His . lib. I. cap. 23. , quarum tamen Epistolarun nonnili flagis mentum illius ad victorem habemus. Numquid autem ambigemus, vel falsam dicemus Cypriani ad Cornelium P P. Epliastolam Aa ., quia in ea scribit: quid bie actum fit, ut scirenses, Irteras ad te Collegae nostri manu sua subscriptas miserunt : & Collegarum literae non extant, extat autem hae ejus aut Epistolam 33. ad eundem Cornelium, iccirco quod petierunt binae Cornelii ad eum Epistolae, quae in ea commeis morantur , is a vero non periit Non temere igitur Laun ius spuriam dixerit Cypriani ad Stephanum Pri de Martiano Arelat. Episcopo epistolam 67., eo quod hinae Faustini Lugis dunen. Episcopi ad eum , aliaeque Gallorum Episcoporum ad Stephanum literae, quas ibi Cyprianus scriptas fulta fignificat, nusquam inveniantur, ista vero legatur. Implerem librum, finemque scribendi vix facerem , s cunctas, quae ex uno Cyis priano sunt vel eius ad alios, vel aliorum ad eum, Episto las amissas vellem enumerare. Similiter deperditae sunt lite rae Joannis Episcopi Hierosolym. ad S. Epiphanium, non es autem deperditum hujus ad eum responsum durum, & acetabum , quin imo & e Graeco in Latinum translatum , idque a S. Hieronymo; nec ob id a quoquam in dubium vocatur Epistola Epiphanii: Caremus etiam literis Orientalium Euasebianorum ad Iulium Papam in causa S. Athanasii i quamis quam apud eundem Athanasium Apol. 2. Iulii rescriptum ad illos, est quidem Graece tantum habemus. At quis est demum, qui cuncta possit; aut si posset, velit & seripta ,& rescripta, quae sunt amissa, tempus terendo recensere Ad num. U. Des O graecum exemplar Episolae Firmilianirae. Malium derogat Cypriani ebaritati ,s Firmiliani responsum in Oustus prodidit multo etiam magιν ,

inessellus in differt. ix. ad opera S. Leonis Papae eum est

probare conatus, Actionem, quae inscribitur de Domno Antiocheno Episcopo, & Acts Concilii Chalcedonen. post AE . x. inserta est, hoc ipso fallam , est commentitiam esse, quod Actio illa inter omnes alias Chalcedonen. Concilii latine tantum reperitur; probe consulaths est a Cl. Baluato in B Prae.

35쪽

Io D Iss RT. I. praefatione ad Concilium Chalcedon. , didicitque multa veterum Graecorum scripta hodie dumtaxat Latine extare. N mo certe fuit unquam, qui negarit, vel in dubium vocarit Iatinos S. Irenaei libros adversus Haereses , propterea quod

Graecum exemplar non extet z deest etiam textus graecus

Epistolae Procli Episcopi Constantinopolitani contra Ibam Edessenum scit piae, quae latine Iegitur in Collat. VI. Syn di V., & tamen qui de ea haesitaret, hactenus fuit nemo. Postea undenam lita necessitas quaerendi graecum exemplat Firmilianicae Epistolae, quaerendi interpretem, illum Credenodi fuisse Cyprianum An quia graecus erat Firmilianus p Non erat Carthagine, non erat in Africa, qui sciret graecet Nox Caesareae, non in Cappadocia, qui latine Si in toto orbe Romano frequentissinii utriusque linguae Iudi aperti erant; si Photinus Gallograecus Cappadociae Provinciae proximus li-hros partim graece, part in latine scripsit, uti memoriae prois didit Uincentius Lirinen. in CLmmonitis cap. I 6., si Tertulistianus Aser, ac Latinus de Baptismo libros latine, & gr. ce reliquisse scitur, cur non potuit Aser, ac Latinus Cyprianus ad Graecum hominem graece scribere, & Firmilia. nus Graecus ad Latinum latine rescribere At Stylus, imquiunt, Cyprianum prodit; id ego inficiari non vereor; quum enim Epistolas V., & 48. Cornelii P R., a. 26. 3

S gr. Cleri Romani, iς. & 39. Caldonii Episcopi , alio.

Iumque ad Cyprianum, nec non I 8. 79. & 8o Confessorum in metallo constitutorum ad eundem inter Cyprianicas, at. que aliorum Confessiorum in Africa ad Fratres universos apud SuriunI tom. I. die M. Februarii revolvo, & ipsas cum illis Cypriani consero; tantam video inter utrasque dyli simili. tudinem, ut unius Scriptoris eme mihi videantur omnes; &nt illius seeuli potius quam unius Cypriani itylus iudicari possit. Mihi sane haud facile probari potest, Firmiliani Epistolam a Cypriano latine factam fuisse; quoties adverto,

autoritates Sacrae Scripturae ea in Epistola alterius esse verasionis, ac sint illae Epistolarum Cypriani; Firmilianica enim habet: quotquot εα Cbriso tinriti estr ωc. 74. vero Cypriani ad Pompeium i quotquot 1. Chrisio baptiΣati esιν ωe., item in illa legitur: ω a fonte aIleuo ne biberis; in huius

vero To. ad Numidas : ut a fonte aquae alιenae ne biberis μ.

Quod si Cyprianus quoque Firmiliani Epistolam vertiiset in

36쪽

C A P. I.

latinum sernionem , id non ad conciliandos sbi Africano rum animos, quos & addictissimos habebat, ει opinioni etiam assuetos, egi fiet; sed ad illos magis confirmandos ; cum inde intelligere possent, non se solos, sed etiam in Oriente plurimos, & spectatissimos praecipuarum Sedium Antistites eam sequi sententiam, quam & Conciliis firmatam, S i m. memorabili consuetudine stabilitam declarabant. Quod au tem satius fuisset graecam, quam latinam evulgare ad ceria tam , ct sine dubio fidem aucupandam; aut columnis dua. bus distinctam graece, & latine Promulgare et frigidum quid.& assectati nonnihil redolere dicent; quodque esset etiam . ex S. Hieronymo quaerendum, cur quando latinam fecit S. E piphanii ad Iohannem Episcopum Hierosolym. Epistolam , qua praesertim Epiphanius illum admonet, ut ab Origenis eris roribus abstineat ; nec non Epistodas Theophili Alexandia Episcopi ad Epiphanium, S ad ipsum de Origeniana hae resi damnanda, aliasque Palabales literas, non ita se ge se rit Nec tantum ab uno Hieronymo, verum & a plurimis vitis ingenio, ac sanctitate praeclarissimis, qui vel graece , vel latine, vel alias in linguas opera transtulerunt de fido, aut disciplina Ecclesiastica tractantia, id sciscitandum esset.

Cyprianus pariter si eam Epistolam latine vertisset, non no vas excitalset turbas, nec unitatem conscidisset; cum id hoe

praestitiiset post mortem Stephani Papae, poli quam & ipsa

Epistola conscripta fuit, ut suo loco demonstrabitur: mor tuo autem Stephano, Sixtus ejus successor literis potissimum

Dionysii Alexandr. Episcopi persuasus destitit, abstinuitque

a quaestione illa, atque omnes sivit uti more unumquemque suo; qua quidem controversia hoc modo sopita, longe ah rat schismatis, unitatisque scindendae Periculum, etiam vulgatis Epiliolis durioribus, quae a partium studios s magis calori disputationis, quam efferatis animis tribuebantur ; ut

manifestum fit ex Epistola Cypriani ad Pompeium, quae sive falsa dicatur, si ve vera, extabar seculo sequenti parum propitia Stephano P P., & tamen inter Romanos, & Afros nullum suscitavit dissidium, α nullum schisma, sed nee saniactitati Cypriani legitur unquam obfuisse. In tempore namque monuit Card. Baronius ad ann. 2 9. n. s. dispares esse controversias, quibus inter se Catholici viri invicem ad vet.

37쪽

D I s s T. I. tur; iis innatum eta cum sibi altercantibus vehemens , ac prorsus implacabile odium cum livore conjunctum , ut nullo ossicio demulceri possint, aut ratione convinci; illos ve- .ro instar Columbarum, postquam mutuo rixati fuerint, mox osculo sanctae pacis Catholicae concordiae symbolo se invicem complectentes amice, fraterneque salutari: quod in hac caussa factum suilla autumat S. Augustinus lib. I. de Baptismo cap. 23., cum de Cypriano, ac Stephano contendentibus scribit e sta quamvis eominsitur, sed tamen fraterne indignetur , vicιr tamen pax Cbrisi in cordibus eorum, ut circ. Quare quod Christus perhibet Matth. s. qui diκerit fratri suo Raca, reui erat Coneιlio saec. recte se habet; sed cum &Protomartyr Stephanus Act. r. Judaeos appellaverit coram proditores, & homicidas; α Paulus Apostolus Galatas inissensatos , Cretenses semper mendaces, malas Bestias, ac ventres pigros; Elymam filium Diaboli, dolosum, & fallacem;

Ananiam vero parietem dealbatum Adt. 33. & aue., intelligendum est; uti cum antea Christus dixerat: omnis qui ira scitur fratri suo, reus erit judicior quo loco Graeca exemplaria habent additum, fratri suo Aa, id est temere, & sine causa; caeterum ubi subest causa, Deus ipse dieit Psalm. q. irascimini, O nolite peccare; ad quae verba S. Io. Chrysost mus inquit: licet is se irasci, nam ω Paular Ebnue succensuit, εν Petrus Sapbirae; sed id non iram dixer/m absilute, sed pbriosopbiam , evram, O Oeconomiam μ. 6e ho m. Io. in P. I. Matth. qvi arascitur, 1nquit, frates suo fine causa, reus

erιt juricto p non enim omn=no Uium extinxit aqfectum ἰ primo quιdem se. deinde quia etiam multir utilis es affectur ise, sesIlo υιdeticeι opporιune, ac scienter utamur . Itaque consedera , quam ampla quondam bona operata sit 1ra Patillι sire. Non ergo ipsum tragici malum es, sed σmportune , ac leviter ra- fcι: hom. vero Ici. c. s. oec dri Pbιnees hominem, Or reputarum eri illi ad se Iitium cre. Petrur geminum feeit homicis drum Ere. non sola igitur respiciamur opera , sed tempur , creausam , O voluntatem, ω personarum di ferentiam, O quanis tacunque aha ipsis operibus acciderint, diligentissime snquiramus: Autor etiam Operis imperfecti ho m. II. in Matth. imgit: quι irascrttir fratri suo Me causa, reui erit judicro ergo quι cum caura irascitur, non ersi reur : nam si tra non

fuerit, nec doctrina prosicit, nec judicia sant, nec erιminst

38쪽

compescuntur ἰ fusa ergo ἰra matre es disciplinae: itaque non flum non peccant, qui cum eausa irascuntur ἰ sed contra ωc. nec his dissentit S. Augustinus serm. I 6. in Matth. , & lib. I g. de Civit. Dei, aliisque in locis; nec non S. Gregorius in cap. I. Iob. Ad num. v Ι. Supposita demonseratur ex summo, perpetuoque

Scriptorum Mentio tum Cypriano coaevorum , tum δε- quιorum , sed tamen antιquusimorum , ac primum S. Dionasia Alexandrinι -

SI cui unquam minus obfuit Scriptorum silentium, quod

argumentum negatρvum quidam vocare solent; id nimirum Epistolae Firmilianicae contingat oportet: nam quantum ad S. Dionysium Alexandriae Episcopum, cum ejus opera fere universa exciderint; & Epiitolae, quas de hac quaestione plurimar teste Hieronymo in Script. Eccles. edidit, nedum non Paucae, sed paucarum solummodo fragmenta apud Eusebium legantur; quis est, qui possit assirmare, eum Firmiliani Epistolam non memorasse quamquam eo facile adducor, ut Tear, eam Epistolam ad Dionysium Alexandri n. neutiquam Pervenisse de propter persecutionem valeriani in Christia-NOS excitatam eo anno, vel insequenti, quo ipsa, non vi- Uente Stephano, sed mortuo, ut infra dicetur, scripta est; Dionysiusque, ae Cyprianus in exilium acti; rie quod minus necesse ellet, unam Epistolam ubique diuulgari , α quoquoversum transmitti maxime ad Dionysium, cui mens, atque opinio Firmiliani satis comperta erat. Illud autem persuasum habeo, in tanta controversia innumeras fuisse scriptas Epistolas; id quod alii quoque persuasum habere debebunt; nam si unus Dionysius ea de re, ut paulo ante dictum est , plurimas edidit; caeteros etiam cum Orientales, tum Afros, ct Occidentales Episcopos pro sua quemque sententia plu,

res conscripsisse credendum est: sed non omnes ad haec usque tempora Perveni me , nec Omnes itidem commemoratas uno quam esse; cum id neque necesse fuerit: Dionysius certe

scripsit in hac caulia ad Stephanum, & Sixtum P P., ad Phi- Iemonem, & Dionysium Praesbyteros Romanos, quos omnes illi rescripsisse nemini dubium esse potest ; cle tamen neque rescripta extant, neque illa memorat aut Dionysius, aut Euis

39쪽

sebius, vel antiquorum alius: & si plurimarum Dionysii ne

unam quidem Cyprianus nominat; quid mirum, si unam . Firmiliani non meminit Dionysius Epistolam Caeterum Di nysi una Alexandrinum novissime adhaesisse rebaptietantibus. nec turpiter conjicit Launo ius, nec mira licentia Pearsonius assirmat; & quae Tillemontius, ac Dupinius in contrarium esse putant tum literas ipsas Dionysii, tum rem ipsam, niis hi l evincunt: non res ipsa; nam cum a junt, qui fieri potuit, ut Dionysius pro aliis intercederet, qui & ipse erat ejusdem criminis consors brevi quidem , sed tamen satis huic occurrit Baronius ad ann. 238. n. 48., S sane Dionysius alios patrocinatus est praesertim apud Stephanum P P., ut illa eius Epistolae ex lib. . Hist. Eusebii cap. q. verba testanis tur: atque ut pro his omnibur illum deprecarer, Diriolam seriasi: tamen nihilominus adhuc sub Sixto P P. sententiae reis baptigantium adhaerebat, ut ostendit Pagius ad ann. 136. n. x s. ex ipsius Dionysii Epistolis; Quapropter ex ipsa re, a que facto aut non probatur mutasse sententiam; aut sumismum probatur, in ea Stephani sententia fuisse Dionysium, dum alios patrocinabatur, quod sub initium controversiae sactum est; at in ea perseverasse novisti me, istis non proh tur. Neque ipsius literae id evincunt; unae enim tantum in hanc rem adduci possunt, quae extant apud Eusebium lib. I. cap. 8. , quibus de quodam ab Haereticis prave baptietato, & in Ecclesia a Catholicis rebaptizari flagitante Sixtum Pa. pam consulit, scribitque se minime ausum esse eum rebapti. etare: Sed quis iure non ambiget,. Dionysium ita egisse eum Sixto, quo illum tacite commonefaceret, Haereticorum haptismum illis maxime remporibus, ct plerumque plenum esse ampietatis, ω hlaspbemiae , quale dicit fuisse baptisma eius, qui iterum tingi efflagitabat; ac proinde tutiorem sibi viis deri Orientalium , & Afrorum opinionem de Haereticorum iterando baptismater Ecquis enim in animum facile induincet, Dionysium hominem doctissimum , ct Basilii M. testimonio Canonum peritissimum ignorare, aut dubitare potui sisse de re tam aperta, ac manifesta , ut est de baptismo emis pietatis . ac bla bem a pleno, an iterari deberet; praesertim cum ipse fassus sit. haptismum illum irritum fuisse, ac nullum, quippe qui assirmavit, non Haereticorum haptisma, sed dιuturnam illam communionem, qua fuerat cum fidelibur s.ci

40쪽

ώatur , fatis babe e visium ad ejux animum purgandum y quod

quidem error esset, si ex animo diceretur. Postea cur non

potuit sub Pontifieatu Stephani, & etiam sub initium Sed is

Sixti Pri Romanae Ecclesiae sententiam tenuisse. & eum pro aliis intercedebat, & cum Sixtum de eo ab Haereticis ba. Ptietato consuluit, moxque in oppositam opinionem sensim descendisse P Dionysium enim in eorum opinionem, qui Ηae. reticos rebaptigari debere tradebant, ivisse suadent & Hie. ronymi verba de Scriptor. Eceles. Hic in Cyprias, car Afrι-

cauae Synoda dogma consentiens de Haeretreis rebaptizandrs ad

viversos plurimas misit Episeolas; & factum S. Petri Alexan. drini Episci, qui, ut scriptum reliquit Soetomenus , Meletii Sehismatici baptisma improbasse fertur; & Libri S. Athana.

si Alexandr. Episcopi, quibus palam docet Haereticorur baptisma irritum esse, ac nullum; hisque suspicari posse vi. detur, eam opinionem ante in Ecclesia Alexandrina extitis. se, & ipsam Dionysium quoque esse secutum. Alexandrinus quidem Antistes Haereticos non baptigabat, sed eos dumis taxat, qui iam in Ecclesia aqua salutari perfusi fuerant, ut Dionysus ipse Alexandrinus scribit in Epist. ad Philemonem Praesbyterum Rom. apud Nicephorum Callixti lib. o. cap. 9. referens, uti Heraclas suus in Sede Alexandrina praedecensor illos, qui a Catholicis defecerant, & ad Haereticorum

castra transfugerant, cum ad Ecclesiam Catholicam reveristerentur, solitus sit admittere, nihil prorsus in eis opus ebebaptasmo atio juricanae , sacrum enim id lavacrum antehac ab eo obtιnuerant; vel ut apud Eusebium lib. I. cap. 6. legitur et cum oer aut jam ab eo Spiritum Sanctum accepisent: quod &Cyprianus in Epist. ad Quintum, ac Pompeium, & Firmilianus ad Cyprianum id ipsum se consuevisse conscribunt. Porro SoZomenus lib. I. cap. 24. tradit, S. Petrum Alexan.

driae Episcopum fautores Meletii Schismatici abdicasse, elucque baptisma improbaste, & ob hanc caussam Arii in si

odium concitasse: nec me fugit, nonnullos Nicephoro Caulixti innixos interpretari, vetuisse Petrum, ne Meletius in Ecclesia baptizareti quod an satis exprima i Sozomeni merutem , plane non video; nam quum ille scripserit Meletium a S. Petro abdicatum, & a dignitate depositum, supervacaneum erat addere, ei interdixit se in Ecclesia bapti rare , propterea quod id depositionem, abdicationemque consequu