장음표시 사용
301쪽
bus ad Deum solum pertinentibur judieare praessumunt .... autem quid judrcas fratrem tuum t aut tu quare spernis fratrem tuum ρ omnes enιm stabimus ante trabunal Christi . . . Ita
que unusiquisique nostrum pro D rationem reddet Deo. . . Monetegitiae B. Apostolus, ne de his nobi praesumamut judicium, de quibus nemo potest melius, vel verius judicare quam Deus; ne sibi in hoc quispiam temerarνυ auses usurpet se propter bis pax , ω unitas Ecclesiae disi etur. Quod autem Constantinus Magnus respondit ad libellos sibi porrectos in Concilio Ni
caeno variarum Antistitum accusationum apud Russinum.&S Zomenum lib. I. cap. Itb., idipuum attulerunt S Gregorius Magnus in Epist. 3 i. 'lib. q. ad Mauritium Augustum , MNicolaus I. in Epist. S. ad Michaelem Imp., non quod eae ad Synodum referri non pollent, deberentque; sed quia tum libuit ita fieri quibusdam de causis: qua in re plane smili& S. Augustinus Epist. 26 i. ad Coelestinum Papam de A tonio Fuileiensi Episcopo iam condemnato, S ad Romanam
Sedem provocante scripsit: recolens enim quod ait Apostolus rF nosmetipso1 judicaremus, a Domino non Iudicaremur: Ddiis cabo me sysum ἰ ut parcat mi bε, qui judicaturus es tutor , ese inor vos. Re namque vera tam ea, quae fidei esse noscuntur, quam quae ad morum informa tonem, atque ad Eecle fasticae disciplinae usum attinent, in Conciliis discuti certum est; & Episcoporusta actus ne dum circa fidem, verum etiam circa mores, & disciplinam ubique receptam discrepantes, S longius aberrantes ibidem corrigi, conciliari , S ad. ehesiani unem viam revocari satis compertum est; cum Ob id instituta sint Concilia cum Provincialia , tum Generalia, ae Oecumenica, nec non dioece sana. Propterquid autem Cyprianus ad Antonianum refert, cuni apud uuleeesores suos quidam de Episcopis dandam pacem moecbis non putassent, ωιn totum paenιtentια locum conrra adulterra clausissent; notia tamen, quia apud altos adulteris pax dabatur, Catholicae Ec. clesae unitatem rupit ent; manente concordiae vinculo actum
suum disponere, & diregere unumquemque Episcopum ratιο-nem actus mi Domino redditurum num quia huius disciplinae causa finis humanae mentis aciem omnino fugiebat, soli. que Deo aperta erat an non extabat Romani Pontificis contrarium ei decretum abs Tertulliano lib. de Pudicitia relatum an non explosa est tandem, & eliminata tam durae di.
302쪽
seIplinae sanctio ideo igitur ita locutus est Cyprianus, quod
disciplina de pace maee bis danda tunc adhuc varia erat ;&nondum, quod Romanus Episcopus edixerat, ubique rece-Prum , neque, ut reciperetur, praeceptum ; nondumve in ullo Generali Concilio disputatum, firmatumque fuerat; quapropter unicuique Episcoporum liberum erat sentire, ac pronunciare, quod vellet. Hac quidem ratione se tuetur S. Hieronymus in A pol. contra Rumnum lib. I. cap. I. , qui objecerat, quod ipse teneret, desenderetque posse eum esse Prae-sbyterum, vel Episcopum, qui uxorem habuisset ante baptismum, eaque mortua aliam post baptismum duximet; nec eundem esse bigamum, nec contra Apostoli Pauli dictum , debere Episcopum esse unius uxoris virum; respondetque se ita scri psi it e, quod plane fecerat Epist. 82. ad Oceanum , nulli praeiudicantes sequι quod velit ἰ nec alterius decretumno Ira sententia subvertenter; nempe Siricii Papae decretum suae opinioni contrarium, ut multi interpretantur. Postea.
quam vero semel ab Ecclesia sancitum est, aliquid sive quod dei, sive quod disciplinae sit, ubique terrarum recipiendum esse .& ubique observandum; nemini amplius Episcoporum
integrum, tutumque est oppositum sentiroe, & illi non obia temperare; cum non solum Deo, sed etiam hominibus de-hitores sint; sintque reddituri rationem etiam illis, qui in Ecclesia primas obtinent, Episcopus Metropolitano, Metr politanus Primati, hic vero Patriarchae, & omnes Romano Pontifici, ac universae Ecclesiae omnibus quidem de rebus , exceptis iis, quae intrinsecus latent, & in corde reconditae sunt; hae namque unae uni ad iudicandum reservantur Deo. Quare ista haec ad Concilium III. Carthagin. praefatio eoabeli ab impudentia, pervicacia, atque haeresi Donatiana; quo certo noscitur tape usurpata a Cypriani doctrina, tem. Perantia, ac sanctitate , quemadmodum ex ejus opuscu. lis etiam ab omnibus receptis hactenus ostensum est: praeseristim quod etsi Donatistarum erat Rom. Pontificis, Ecclesia que Catholicae iudicium subterfugere, non tame . quod cunisque in terris iudicium; cum S ipsi Iudices appellarent, Seccetus, Conciliaque congregarent; sed tale judicium refugiebant: illa autem Praefationis verba Vindicis sententia quodcunque hominum judicium evertunt, repelluntque.
303쪽
NIhil hie profecto a Cypriano non in speciem, sed reaia
pse lenius dici potuit; nihil magis concordiae, pactisque conducens : & sane haec eius ad Iubaianum Epistolae verba recitat, & expendit S. Augustinus lib. 3. de Baptismo cap. 8., & lib. I. cap. II., nec ea in ipsis permulta, & pera magna, quae putantur, consequi absurda depraehendit: illa ipsa adducit, & admittit S. Hieronymus vir ingenio acerri. mus, ct eruditione praestantissiunus, qui quam se cunque in partem dedisset, omnium fuit facile princeps, in dialogo
adversus Luciferianos. Neque enim Cyprianus ait, non esse contendendum cum Collegis propter Haeretreos, idest ob hae. resim eos oppugnandi, compescendi, atque vitandi causa; sed negat se contendere cum Collegis, & Coepiscopis suis propter haereticos, nimirum ob ius quoddam, seu potestatem baptizandi; quae num haereticis attribui possiet, de heriretque, an non. disputabatur; quam quidem disputationem etiam iudicio Cypriant recte ad disciplinam, non ad fidem pertinuita satis, & abundanter demonstratum puto. Ita quo que loquitur & Hieronymus in Α pol. a. contra Ruffinum Propter Origenistas. quκ e.1m, inquit, es axGentrum ad sicatio, δεον fener enter se propter Haeret1cos det tariari; praestris ιm cum ambo Carbol1eot δε orderi velenit S. vero Aue ustinus lib. ex de Baptismo cap. I. ista, & sequentis numeri verba a Cypriano dicta esse scribit: ne quinquam, F hac eadem libera potesate diversa senigret, pellendaes a eaeterorum tonsortis via deretur: & lib. s. cap. 4. ad illa alia Epistolae ad Iubaia
num verba: non tamen qura aI quando erratum es, .deo nemper errandum est; cum magεν Dpιenιιbus, ω Deam timent ιμ congruat patefactα, persspectα verιtair libenter, atque cunctanter obsequι, quam pertrua ter, at me issmate contra fratres, O Consacerdotes pro viretisιν reluctari e reponit Augustinus: non, ut arbitror, euam εα , si ad est, viderer peditιnac ster, atque obsmate contra fratres, or Consacerdotes pro
304쪽
Haeretreis reluctari; cum aeciperet tanta ista, qua nos movent ωe. Quamobrem ut erat sacerdotalis sortitudinis Cypriani cum iis Episcopis contendere, qui cum Haereticis , Schismaticisque sentirent; vel eis tuerentur ob ea, quae aut haeresim, aut se hisma foverent: ita non erat Cyprianicae pruis dentiae cum iis Episcopis decertare; qui quidem suporem moreιieis ipsis patroetnso consensur fui augebant, ω haeresim contra Ecclesiam vindicabant; haereticis videlicet patrocinabantur, permittebantque eis baptizandi potestatem, quae solius erat Ecclesiae, sed ob rem adhuc obscuram, & dubiam, variaeque disciplinae; & quae nondum ab universa Ecclesia definita fuerat, utrum ab omnibus tenenda esset. Caeterum Epistolam Cypriani ad Iubaianum non fuisse post, sed ante Stephani decretum, seu rescriptum editam, perspicuum feci ad num. XII l. cap. I. Atenim Cyprianus Martyr, & Doctor deo a contentione abhorruit, ut ne cum illis quidem, qui contentioni studebant, contendere voluerit; quiveritque dicere id, quod S. Hieronymus Epist. ν I. ad S. Augustinum . scripsit: Vide, quantum te diligams ut ne provocatur quidem
Ooluerim respondere; nec credam tuum esse, quod in altero forte reprahenderem.
Ad num. II. Cum quibus diuinam concordiam, O δε-
CYprianum eum Stephano, aliisque contrariae opinionis in controversia rebaptismi divinam tenuisse concordiam, credere debet, quicunque credit SS. Hieronymo, & Augustino; quoniam & ipsi istud erediderunt, & monumentis suis tradiderunt: Hieronymus enim in Dial. adversus Luci serianos num. 9. ait: sciant illum Cyprianum hac non cum anathemate eorum, qui se sequι noluerant, edidisse ; Fquidem
in commianione eorum permanser, qu sententiae suae contrasrenre Augustinus vero lib. de unico Bapt. cap. I 4. habet: eum ergo Stepbanus xon solum non rebaptizaret Hareticor, verum etιam hoc facientes, vel ut fieret, deeernenter excommumcandos esse senseret . . . tamen eum eo Cyprianus in umtatis pace permam
sit: de lib. s. de Baptismo cap. a I. Stepbanus autem ab ILuendor putaverat, qua de fuso.prendit Haereticis priscam comsuetudinem eonvellere conarentare ise Cyprianus autem
305쪽
sceribus largi me praed1tur an una tale cum ess mauendum, qui diis a sentιrent. Ita quam υιν commotius , sed tamen fraterne inditnetur; vicit tamen pax Cbrim ea cordibur eorum, ut nullum inter eos sebomaiss malum oriretur: lib. I. cap. I 8. non se ille tamen a caeterra drversa sentientsbus separata eomo munione diriunκιt; ω hoc etiam caeteris persuadere non desiistit . . . Quo is non recte fieri, tanto υιro us mirum propterea Do. minus non aperuιt; ut ejus pia ω humalitas, ω cbaratas ineus odienda Diubriter pace pateferet: lib. 6. cap. o. quaa huic perspicua veritata obfuit, quod multa Coeprscopa C prram an aliam sentenitam consenserunt, suasique in dem conven entes proprias protulerunt. nisi ut magi , magssique tititit Osri erga unitatem Cbrasit ebaratas 1nnotescat loque pluribus in locis recudit. & notum esse peroptat; non alia cle causa Deum
per naisisse, Cyprianum a Stephano de hac baptismi quae itio ne clit sensiise; quam ut ii, qui post eos venturi elsent, diis scerent; quomodo disputandum si, disceptandumque inter
Catholicos viros, manente Corcordiae. ac Cnaritatis vincuislo: quemadmodum i pse etiam cum aliis Africam Concilii Episcopis in caussa Apellationum anno 4 9. ad Bonifacium
Papam scripsit ea, quae utrorumque concordia terminata Iunt 'rn quibus, inquit, salva qu1dem charitate, sed non sine pamyo altercationis labore demorat ρ sumus. At furiali ad Pompeium Epistola Cyprianus principem Ecclesiae Catholicae Episcopum est insectatus: primum Epistola ad Pompeium scripta e it post illam ad Iubaianum, ut ostendi ad num. XIII. cap. I. . deinde familiaris illa fuit, ac privatim ad amicum, ut unaque Antistitem missa, non encyclica, neque in publicum, & quoquoversus ja a, aut ad ipsum Stephanun
trant milla, ac proinde nullum schisma, discordiam nullamanter eum , & Stephan una gignere poterat, vel certe peyerit. ut ait S. Augustinus lib. s. de Baptismo cap. 23. non autem hinc uberius excreverunt haereses, O schismata. Quod enim
Cyprianus Epistolae, qua in ad Iuba janum dedit, exemplum ad Pompeium transmiserit, magis conjici, suspicarique pO- teli, quam sciri; si quidem exempla Epillo larum, quas ipse ad Pompeium scribit se ad eum transmisiste , esse possunt Epistolarum ad Magnum, ad Numidas Episcopos, a a Quintum , a ad Stephan una; ex quibus omnibus conflata fuerat ea ad
306쪽
28 ITullo R. V. ea ad Iubaianum data. Et si quoque eam transmisisset; non
dixi fiet Pompeius, Cyprianum longe aliud re praestare , ac verbo polliceri; cum neque id S. Augustinus dixerit. Reis namque vera Cyprianus eum probe tenuit, quam se tenere profitetur, divinam concordiam, & dominicam pacem eum Collegis suis; quandoquidem nec ab illis discissus est , nee unitatem Ecclesiae laedi permisit; quamquam de eisdem seri
hens non omnem verborum modum adhibuit, quem nec illi quoque cum eo tenuerunt; Propterquod S. Augustinus in. quit de eo; quae in Stepbanum irritatus est dit: an autem
irritatus, ac lacessitus semel, vel septies fuerit; non est meum definire; nec sorsan aliorum.
contentio fur esse, nox talem consuetudinem non
habemus , neque Ecclesia Dea αFGregium Apostoli monitum & opportune Cyprianus usura pavit, S seiiciter observavit; planeque demonstravit se
nunquam lasse φλογωων, nunquam rixarum, ac dissidiorum cupidum: non enim pauca ac versus aliquem verba commitistere Epistolae, & alii notificare, est contentiosum esse, sed subiratum, ac sub insensum; vel tantum ea, quae quibusdam lacessentibus reponi possent, alteri significare ; praesertim cum eo in loco & Apostolus, & Cyprianus de contentioso loquantur, non qui Provocatus respondet, sed qui suapte natura proclivis est ad rixas, & iurgia; & facile lites serere, crebroque alios provocare solet: qualem profecto su isse Cyprianum ex his etiam in Stephanum iactatis neminem dies rum existimo; noverat enim o ictum: bonor es bomini, qui separat se a contentrov1bus: Proverb. 2 .
Λd num. Iv. Servatur a nobis patienter, O firmiter eret. tar anrmi, Collegii bonor, νιηculum Mei , ω concordia Sacerdotii
S Cyprianus Epist. 61. ad Rogatianum Novensem, ut puis
. to . in Mauritania Episcopum a suo Diacono contum Itis affectum scribit: magir enim optamur, O cupimus, contuis metiar, ω injuriam fingulorum clementι patientia vincere,
307쪽
quam saeerdotali licentia vindicarer eum tamen antea αDiaconi superbiam, atque audaciam exaggerasset; & eius
dein licentiam, ac praesumptionem puniendam dixi listi adisdidissetque: haec sunt enim rustia Haereticorum, ω ortus, a que conatus Sebiseraticorum male cogitantιum, ut μι placeant. . . Quod si ultra te contumetiis suis exacerbaverit , ε pro Docaverat . fungeris circa eum potestate bonorat tui; ut eum vel deponar . vel abseιneas. Satis etiam est Omnibus notum, quid ille idem ad Florentium Pupplenum criminatorem reis
scripserit Fpist. 69., & quam egregie verbis illum castig
ver it, ac compresserit: numquid ob eam rem patientiam, quam extollit, ac profitetur, minime servat vel si non setivat interdum, culpandus est Λit enim Eptit. I . ad Clerum suum contra quosdam Praesbyteros, qui temere lapsis aperirent Ecclesiam nondum pace restituta, neque annuente Epi. scopo: Contumelias Eprscopatus uostri dissimulare, ω ferre
possem ; Acut dissimulavi semper, ω pertuti r sed dissimulandi
nunc locur non es, quando decipiatur fraternitas nostra a quia busdam vestrum Osee. quippe qui praeclare sciebat, quodnam tempus esset tacendi, quodnam vero loquendi: qua in roetiam Leo Magnus Epist. I . ad Anatolium CP. Episcopum scripsit: nam super ο extra Ecclesiam positix re νι-3 ; Fab bir, qui intus sunt, in eιν, quos decipsunt, vulnera-r . Abscienda premur pestifera haec a sacerdotali vigore parsen. tia es, quae Mimet peecatis aliorum parcendo non parer . Id Porro est patienter, & firmiter charitatem animi, Collegii honorem, vinculum fidei, S concordiam Sacerdotii servare; schisma scilicet non conflare, S unitatem Ecclesiae non scindere: quod constanter praestitit Cyprianus, & cum ii Concilio edixit, neminem judicantes, aut a jure communicursaliquem, fi diversum senserit, amoventer; & cum usque ad martyrium in omnium pace perseveravit; quamquam ipsi, M suis Stephanus omnium communionem subtraxerat: nec egit, ut Asel illi, qui in caussa trium Capitulorum vigiislium Papam varie decernentem anathemati subiecisse feruntatur a victore Tu nunensi. At Cyprianus obedientiam deneis
gavit: huic facile occurrit S. Augustinus lib. a. de Baptismo Cap. q. , ubi de eo scribit: fa is os endit, facillime se eoine.
cturum fuisse sententiam suam a F quιν ei demonstraret baptiasmum Gripi μ ινι posse ab eis, qui forat ememur ... sed
308쪽
Ad num. U. Propter hoc etiam libellum de bono patientia,
quantum valuit nosera mediocritas , permittente domino , ω σnspirante conscria mitis FTsi infirmae virtutis est, fractique animi extraneis sabsi diis, hoe est scriptione Libelli de bono parientia indi.
gere ad patientiam servandam; est tamen virtutis praeci puae, magnaeque charitatis haec ipsa praesidia parare ad patientiam aliis insinuandam, confirmandamque. Neque enim Cyprianus
libellum illum sua ipfius causa conscripsit, sed propter alios,
quos aut forsan eo indigere cognoverat I aut quo virtutis hujus studiosiores emceret. Quo autem tempore Martyr egregius libellum ipsum elucubraverit; tempore ne persecutio. nis, an pacis; nec satis compertum est; nec permagni etiam Interest id scire: nam non solum persecutionis tempore patientia necessaria est, sed quocunque tempore; & nedum .eontra inimicos Ecclesiae, S adversarios legis divinae, verum etiam inter domesticos , & fidei nostrae socios. Illud ruidem mihi perspectum est; Tractatum hunc a Cypriano conia emim fuisse S ante valeriani persecutionem; & ante etiam Stephani Papae decretum, seu rescriptum; ac proinde anto iurgium Stephani cum Cypriano; quippe qui commemoratur in hae ad Iubaianum Epistola; ad quem etiam pro mutua dilectione transmitas asseritur; dictum est autem ad superiorem Disputationem , eam Epistolam ante dissidium inter Ste phanum, & Cyprianum ortum editam fuisse; reliquum est igitur, ut compositus sit Tractatus de Bono patientia vel tempore persecutionis Decii; vel Christianis in pace quiesce tibus. Sed quovis tempore sit ipse conscriptus; quod, ut di. xi, parum interest scire; etiamsi occasione iurgii cum Ste. Phano, aliisque contrariae opinionis de Haereticorum bapti. smo Cyprianus eum ediderit; tamen datis etiam ad Pompeium literis, quae circunseruntur, adhuc eo sibi, & suis praeis elare consuluisset; propter quod proxime demonstratum est,
309쪽
Cyprianum, quamvis nonnulla privatim In Stephanum irrutatus effuderit; publice tamen & patientiam exercuisse, M acem cum omnibus tenui ile; eorumque, quae docuit, accripsit, aliis exemplum operibus etiam praebuisse. Quod deismum ad Concilium III. Carthagin. , & Epiriolam Cypriani ad Iuba janum attinet; frustra factum est, pluribus disserere,
Conarique causam explicare, propterquam a Donatistis ea
confi igi potuerint, quae recte, firmiter, penitusque illorum schisma re seriebant, prosternebant, atque extinguebant Auis gustini telli monio; cum supra non semel demonstratum sit, nec Concilium illud , nec eam Epistolam a Donatistis po. tuisse confingi. Quonam enim pacto affirmari potest, Donaistillas, qui dicti sunt terribilis a Iuttae Theor. I., ita rem suam gellilla, ut nihil prorsus incommodi ex utroque monuismento in illorum schisma derivare potuerit; si, dum scriptis Caussam agerent, illa nunquam in medium protulerunt; sed solum eorum quidam a jebant, suam de Baptismo Haeretico . rum, Schismaticorumque opinionem etiam a Cypriano prois pugnatam fuit se, idque testari eius literas, & Concilium qua in re satis erant bina monumenta excogitare; non septem, vel octo aisngere si, cum serio res ageretur, Cy. priani factum, & monumenta omnino refugiebant, scientes,
inquit Augustinus, se naufragium ibi facturos tantumquod i itat a vero, Augustinum de hac ad Juba janum Epistola aut dubitasse aperte, aut in hypothesi tantum eam recepi illa; ut lib. de Baptismo cap. 4. habeat: Quid ad Juboanum scripserit C prianus, jam legi , fateor ; Er profecto i hyem ιn ean.
dem sententiam ς nisi me ais diligentrorem consederatιonem reisu caret tanta authoritas aliorum; quos veI paret gratia doctrinae, Det etiam fortasse doctiores per tot gentes Latinas , Graeca , Barbaras , ω ipsam Hebraea in Ecclesia toto orbe diffusa parere potuit ; quae ipsum quoque pepererat ἰ qui inibi quoque nullo modo viderι posunt Irusra noluisse Ulam sententrum e non quia fieri non potuit, ut εn obscurissima quaestione verius pluribus unus, paucique sentirent; sed quia non facile pro uno, vel pro paucιs adversus 3nnumerabiles ejusdem Religιonιν, ω unitatis viros O magno ingenio, ω ubere doctrina praeditor ,
nisi pertractatir pro Diribus, atque perspectis rebur, ferenda sententia es. Non igitur absurua; sed aliorum, malorisque partis Ecclesiae ipsum ab ea abstraxit consensus, & authori.
310쪽
tas: adeo verum est, fieri potuisse aliquo modo, ut etiam absolute eam receperit; & fraudolentiam . iactantiana, levitatem, Contortiones, ac mendaciorum acervum non introspexerit; qui enim haec introspiceret, quae nullo modo erant
Quomodo autem Augustinus de hac ad Jubaianum Epistola dubitaverit, dictum est ad Propos. II. & v I. Theor. II. Τ Η Ε Ο R. v I. Ad Propos. I., ω II. Communio bujusce Fyinoia absurda
generatim , ω Deciatim attinguntur, O ad certa capita rediguntur m
ITa sunt, quae his locis afferuntur, perpauca; ut quid ad
ipsa dicam, vix occurrat; nisi verbis, quae mihi semper supervacanea sunt visa, rem traducam. Omnia, quae ex bi miliani Epistola prolata sunt, absurda in hac ipsa ad Pompeium Epistola etiam perspici dicuntur et ea igitur omnia sunt adeunda, quibus tamen id lubet, quae pro illa asserenda, vindicandaque congessi Dissertatione prima. Ad Propos III. Stubant decretum expenditur , con estimque demonstratur Ι. onumenta omnia literae potissimum S. Dionysii Alexam1V1 dtini; quibus hactenus probatum et , fui Ise Stephano sine dubio cum Afris, & orientalibus concertationem super Haereticorum si non quorunc unque , saltem aliquorum baptismo; itidem probant, aliquid a Stephano sanciri potuiss& ; ac proinde non fictilium, sed verum adeo pervulgatum ejus decretum habendum esse; praesertim quod unum hoc in prumis testatur de vetustissima Romanae Ecclesiae traritione maximo, ac praecipuo hujus quaestionis iundamento. Quantum gitur ad naturam hujus Decreti Stephani attinet, levissimo est argumento, istud aiserere Romanae Ecclesiae incognitum fuisse ; quod ab Anastasio inter Constituisones, in Actis eius, ct in C bronico Damin commemoratum non legatur: etenim minime mirum esse oebet, tu ab Anastasio inter , tephani conisi itutiones non refertur; quando nec victoris, audi Zephirini memorat decretum de Moechis, & fornicatoribus au poeni.