장음표시 사용
81쪽
sio As , Epicureis, Cartesio, Gibnutio, IMI D. Ad haec ille: se Excepto Platone &M Eleatica schola, nemini horum licebat e &se fortasse minime omnium LeibnitZio, qui phae-
,, nomena Pro rebus habebat, quamquam ea si sic appellabat, quod ea non nisi consula necis accurate nobis percipiantur, nec qualia extra is nos revera sunt. Qui hoc statuit, is, si sibi se consentaneus esse Velit, fines omnes repudia se re debet. Videtur W. phaenomena Leibnitetia-- na & Κantiana confundere: quod ut suspice- ,, mur, facit Vocabulum opinabilis Loquitur de rebus sibi ignotis, ut qui Philosophiae III. storiam ne a limine quidem salutaverit. Nam contra se res habet: si exceptio in quosdam horum valeret; Platoni, Eleaticis, & Leibnitrio id minus licuisset; quippe corpoream rerum par tem, opinabilem, δοξοπτν & φαινο- νην nom, ne appellantibus. At iidem rerum incorporeatum & intelligibilium veritatem tuebantur, nec eam sensibilis originis ludibrio subjiciebant. Ergo & his & Leibnitetio licuisset finium designationem suscipere, nec sibi non consentaneis manere ; quippe haec phaenomena, hae umbraticae imagines, tamquam in Platonis illa spelunca,
non sunt Vagae ac temerariae, sed eamdem constantiam mutationum servant, quam Corpora,
82쪽
σκιαγραρια, designari ponnt. Denique nulIasuit nostra confusio phaenomeni Leibnitetiani cum Kantiano, sed comparatio fuit. Confunduntur, quae diversa pro iisdem habentur: at comparan tur quae, quamvis diversa, quibusdam in parii
bus inter se convenire Ostenduntur.
Pag. I 8s-I87. Iterum infeliciter joratur. Nam quod tu posueras p. XXI, & X vI, K-tium pronunciasse, se tribunal instituisse, quo
secundum ipsius Rationis aeternas N immut biles leges, ipsius eaussa judicaretur, jus vindia
caretur, sines constituerenturi Horrearius contendebat, Rantium hoc nusquam dixita, te Theoreticam Rationem cum Practica Ratione consudisse: tu utrumque consutasti, apposito Κantii loco: Censor in eadem ignoratione hae rens, aliquid etiam de suo sale adspergit, dicens se te immane quantum distentis cruribus, ,, alterum pedem in Theoretica Ratione, alte- ,, rum in Practica ponere, plane ut ille Sanctio Johannis angelus manu tenens librum, ut tu se Bibliothecam Criticam, alterum pedem in te is ra, alterum in mari ponat: & plane est simi-
lis res, inquit; nam Latinus iste de Philoso-- phia libellus, item, ut ille angeli, dulcis estis in ore, sed acerbus ad mauducandum. Sedis Iectores nobis hanc digressionem ignoscant - l'Atqui ipse saeit, quod te arguit et tu in una stas The
83쪽
Theoretiea Ratione, ille in utramque se distendit. Mirum etiam est, ut in hoc quamvis crasisse errore, tamen de se ipse imprudens verum dicat. Ueluti, libellum tuum manducanti ama rum serit credo i subest enim dulcedini veritas, quae hominem pungit. Et vero ignoscimus ei digredienti: quin miseramur indecore se spectaeulo praebentem. ipsum stantem altero pede in Apocalypsi, altero in scena tabernarii scurrae equi hoc se Censorem oeconomico - Literario in Theatralem, decere putet. Tum Critobulus: Immo duabus innititur Apocalypsibus, Johanneae & Κantianae. Consequenter prosecto; inquit Philalethes; cui
Κantiam ratio divinam auctoritatem habet. Porro p. 188, denuo confundit, ipsum hoc confundere & comparare. Ad ea quae tu dixisti p. xxxvIII, respondet: se quid tandem commune se habent Kantii Categoriae cum Platonis notio. M nibus' ' Scilicet id, sodes, quod utraequo sunt in Animo ante adventum sensibilium viso.
rum. In hoc conveniunt, caeterum diversae. Tu p. XLI , recte monueras, in numero duodenais
rio Categoriarum constituendo non satisfactum esse rationi: v. c. Limitationem ad Quantitatem reserendam potius quam, ut Kantius secit, ad Quantitatem,&instar Particularitatis esse: male ex Εnunciatione Infinita duci, quam ipsam non satis accurate ab
84쪽
Enunciatione Negante distingui R My
altera reprehensioni, pihi. α δ' nisi tres numeratae Coibst. , . Rm involat, ad quies 'SVRRtur, in
85쪽
t sh aebuisset, Modalitatis item Categorias, Possibi-ῆlias litatem & Impossibilitatem, Esse & Non esse,
0 a' Necessitatem & Contingentiam, binas quasque eo ale' vinculo esse nexas, ut pro una numerari possent. di, Notionum generationem naturalem te desig- natam secundum priores Philosophos, P. XLII, - ille mirifice carpit, carptimque memorat p. I9 τΠi- tum convertens se ad lectores, is Quid V inquit,
do is videtur nostris lectoribus de hoc . inventa-di' rio psychologico, quod substitui vult tabulaebet ' Categoriarum Κantianae V Scita interrogast tiol quasi omnes lectores, cum Censore senti. lv rent. Facilis responsio, quam hic non praevia dit: lectores intelligentes & peritos hanc Nais, turae ennoeogoniam Probaturos: Κantianis Ca-r tegoriis, insaluatos, improbaturos. Animam auistem h te insormatam ut recentem in corpore ad . venam , versum . aliunde arripiens & auctorem Ignorans, notat appositis Verbis animula, vagula, blandula, plane a re alienis. Hadriani Caesaris fertur morientis, v Spartiano in ejus Vita Cap. 25, proditum, Animula, pagula, blandula, Hospes comesque corporis, Quae nune abibis in loca
Pallidula, rigida, nuduως Nec, ut soler, dabis iocos.
86쪽
An vero, iudicio censoris, eadem sunt abire& advenire, eadem anima, quae nondum quid egit,& quae jocos dedit, qualem suam ipse vult Potius alium locum Hadriani ex eodem libro, Cap. 16 sibi sumsisset, ac Diectatori suo subjecisset: Ego nolo Horus esse, Ambulare per tabernas, Latitare per popinar, Culices pati rotundor. Rursus festivitatem captans aberrat veritate p. I99. Quod tu recte monueras p. M, scho Iae Κantianae decretum hoc, quia res sensibiles
ad Tempus S Spatium adstrictae Iunt, ideo res non sensibiles non ad Tempus S Spatium ad-
prictas esse, eodem errore conelusum esse ac si quis sic dicat, Omnes canes habent quatuor pedes; Ergo, qui non sunt canes, non habent quatuor pedes: hoc igitur Verissime te monitum, sic eludere conatur, ut legentibus sumum objiciat, mihi aliquid pro mea pistrice reponat, quae num Valde pungere non desinit: is Finga- ,, mus V, inquit , ,, tuos pedes & pedes canis is esse νοουμενα, & esse aliquem qui eos adspia ,, ciat per dioptram vitri viridis; necesse erit, ., ut ei hi pedes viridis coloris esse videantur .
Nil midi acutius, & tali dialemco digniust qui
hoc argumento se ipse caedat. Nonne videt
87쪽
hine sequi, quia res sensibiles per hane nostram Sensuum quasi dioptram Spatio ac Τempori adstrictae sunt, etiam intelligibiles res iisdem adis strictas esse, & his utrumque eodem jure, quo sensibilibus, tribui debere. Et quando Censordioptra delectatur, reseram ei veterem sabulam, ipsi admonendo accommodatam & salutarem. Sic autem narratur: Fuit olim ludi magister rusticanus, pinguis, crasso Corpore, Voce sonora,
qui, imposita naso dioptra, legere in templo cipraecinere soleret, civibusque suis rusticis valde probaretur & sapiens videretur. Ab his gravi in caussa pagi ad Praesidem Provinciae orator eligitur: suscipit munus, legatur, proficiscitur: in itinere venit ad rapidum flumen angusto ponticulo junctum: subsistit; dubitat quid faciat: tandem consilium expedit: Nae, inquit, ego te ex angusto latumfaciam: imponit naso dioptram: transire pergit: at mox , pede extra pontem P sito, decidit, & miser in undis periit. Vin' etiam, Censor, epilogum sabulae, quem vulgo barbare sensum moralem & applicationem dicunt an vero satis diserte mutato nomine, de te bula narratur pPer imperitiam bis p. stoo. categorumena ineategor umora mutavit.
88쪽
Denique gloriatur in exitu, se statim ex edito tuo libello, hanc responsionem conscripsisse nec nonum in annum distulisse. Quae pariendi celeritas minime miranda est in talibus scriptiun- eulis & levitate, quales sunt Horrearii & Censoris rivolatici libelli, quorum nec ratio, nec Ora. tio, nec materia cogitationem postulat, & similes plures non stultissimus quisque una insomni nocte fundere possit. Solvi promissum tibi, W, munus: tuum jam est, ex ista intervalli quiete ad institutum opus
Tu vero, inquam, non modo solvisti, sed cumulasti; multo enim acrius adversus Censorem, quam ego adversus Horrearium, disputasti. Et recte quidem, inquit Critobulus, secit, quod acrius disputavit , quam tu et qui, quod Ruhnhenius dudum in te desideravit, id hodieque es, nimis lenis & remissus adversus vituperatores, quamvis malevolos & maledicos. Quamquam enim rei & argumento satisfecisti, tamen subinde sic egisti quasi Horreario parcens, &metuens ne nimium eum premeres: qui primum te lacessivit, tum tuam lentitudinem spernens, sero tandem di te admonitus, novae socium injuriae sibi allegavit, quocum maledicendi provin clam partitus, inauditam quamdam & indignam humanis auribus verborum contumqtiam in te en
89쪽
sudit. Et absque ipsorum impudentia fuisset. . invidiam apud bonos viros tibi fecissent; quorum nunc nemini quidquam suorum criminum persuaserunt, meram mentiendi libidinem & conviciandi insolentiam adserentes. Veluti, ut duntaxat de genere Kantiano dicam, in hoc quomo do versati sunt Tu istius doctrinae summam brevissime ac perspicue designaveras, vanitatem multis sirmisque argumentis demonstraveras:
quorum unum solum eam vim haberet . ut totam
ijlam doctrinam labefactaret. Isti partim & cursim quaedam captarunt, quasi canes h Nilo lambentes , nil via & considerate tractantes, suum
illud fere jactantes non intelligis Kantium: quod
ubi jactare non possent, tuum argumentum n Ourationibus refellerunt, sed Kantianum placitum nude ac simpliciter sic affrmarunt, ut dicerent,
Omnino pere sic statuit Rantius: ut ipse demons, it; quamquam tu hoc confutaveraS: unum Kantium, nec hunc satis, noscentes; novi &recentes: negantes eum dixisse, quae antea dixit quam ipsi in eum inciderunt: nec placita ejus perspicientes, nec ejus Germanicam, nec tuam Latinam orationem intelligentes: Logicae expertes, nec definire, dividere, argumentari, scien tes: omnia turbantes, statum quaestionis invertentes, aliud alio permutantes, impudenter crepant te Κantianas sententias non intelligere, in quaS
90쪽
quas ipsi parum sibi intellectas iurarunt: de suis mendaciis quid prudentes viri judicent non curantes, dummodo ea imperitae plebi persuadeant. His tu parcas poptime Critobulet inquam, nostine Biantis Praeceptum Quodnam illud, inquit, & cui bono
Illud, inquam, φίλει ως πισμων, και νώσειωe φιλμων, quo jubemur ita amicitias colere, ut aliquando osuri, inimicitias autem sic exercere, ut amaturi. Hujus ego praecepti alterum disjunctum sequor , alteram corrigo, γαρ ωeλει φιλησων, Φώσω δὲ ως αὐθις φιλησων ' amicussum, ut semper amaturus ; inimicus, ut rursus amicus futurus. Itaque nolui inimicum insana bili offensione vulnerare, & omnem gratiae spem excludere. Tu videbis, inquit, qualis ista gratia sutura sit: nunc vero, quod Philalethes te vult . reliquas partes tuas age, & grammatica vitia recense.
Satis, inquit Philalethes in K. spineto reptam vimus: veniamus ad alia, quae ad amoeniora excurrendi facultatem praebeant, Graeca , Latina, Literas; quo ex genere multa ,. & sponte, & vobis monitus, annotavi. En locos, en librum lui.