Pindari Carmina et fragmenta Carminum pindaricorum Fragmenta et Godofredi Hermanni Dissertationes pindaricae

발행: 1817년

분량: 419페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

241쪽

G. II R n M A N N ret 47. Boechhius in vitii suspicionem adduis Nit, in priore nihil obstare monens quin εἰσὶν pro ἐντι scribatur; in altero restitue, Ουκ ἐστιν τὸ πορσω. Isthin. V. 54. VI. 52.) ubi neque καρυξε, neque κυρησε nunc probem, sed malim, αλλ' Αἰακίδαν καλεων ἐς πλοον

κορυσσε, Aeaci m ad e editionem se Mocare indicabat. Quae praetcrea ditrochaei exempla in his numeris inu niuntur, idoneam ericusationem habent.. Sunt enim aut in fine versus, ubi ultimae syllabae mensuram nihil cu-xari constat, aut in fine numeri, sequente mediis in versibus alio numero, qui Iocus eamdem habet ancipitissγHabae veniam. Et prioris quidem generis eriempla asser re uihil attinet; alterius autem quae reperiuntur, Commemorasse non erit superuacaneum. Et ante dactylicos numeros trochaeus inuenitur Ol. VI. 18. II.

tem venit, μαρνυνται reponi malit. X. q. Ra. 6. 4οo Isthm. I. 17. 24.) Ante choriambum Ol. XIII. . 19. go.) Ante Creticum Ol. X. XI. is 17. 21. XII. 15. 21. 3 Pyth. IV. 5. s. diem. l. 1. V. I. 25. 28 )Isthm. III. 15. 17. 34. 35. ἐ4. 23. IV. 25. 2bb et oIim 51 IV. 55eb ubi nunc meliorem lectio iam cum epitrito restituit Boeckhius. At, inqui at aliquis, quid Creticus ad rem, qui quum nihil sit nisi cataleriis , non alius,

Bed idem numerus exi, ut, si ante hunc syllabae anciapiti locus est, ea res indicio sit, esse potius in epitrito isto trochaicum numerum, quam non esse. ΕDimuero ita videri noti nego: attamen non esse ita, tanti Spermihi concedi; volo, dum attulero, quod opinionem meam

confirmet. Nunc, si vera dicimus, Ol. XII. 6. .a me-

242쪽

trorum disDositio ea, qtiae est in vulgatis libris, excusationem praebebit ditrochaeo, quam ille in nupera descriptione non habet. Sod praeter haec qxempla etiam illa noti sunt existimanda di trochaeum habere, in quibus nomen proprium illum Pedem tu fert, ut Isthm. II. x 4. a1. III. 9o. IV. i 2I riam Agesi damos, Agesilaos, Agesiniachos, qui commiliti lingua II gestis dami, Hegesilai, Hegesima obi erant, sciens Omitto, ita ut in his, quae paullo tute Rb alio sequente numero

quibus nomen proprium est, duobus modis defendi possint. Nam vi Aeschylus Imrol δοντος et Παθθετοπιώ ος, Sophocles lautem secunda longa, idenique prima producta Tελεύεαντος diriit, etsi hoc quidem Po Q sonus eleganti coniectura tollere stυduit, ita Pindarusia quoque aliquid in nominibus propriis sibi itidulsit, et Plus fortasse, quam quis opinetur. Insigne exemplum

- ακμα; quibus in verbis, Ut nos quidem putamus, paeon primus secundam tertiamque syllabam contractas habet in unam Iongam: quod quum contra legem PseOnum factum sit, apparet, syllabum istasii duobis sonis eant debuisse. ) ld enim factum esse ita terdum, evhaec Aristoxepi verba monstrant in fragm. rb. pag. 23B.

, Himc liuidem Iocum iri Elemeutis doctriline metricae P. 651. moniti liberari posse licentia ista, membris aliter dispositis, et v. 66. επεί etοί γ' scribendo. 88d rectius tamen, ΟΡiuor, Concedemus h nc veniam uomitii Proprio. MD Hic Iocus Don indiget hac excusatione. Sed nou recte distinxi tu mitra in Elei . do tr. Iuetr. P. 65 . 'μη Iia tamen hoc insolens videtur tu paeolaico numero et Peuec abhorreus ab Piris natura, ut dubitem, an praestet has Cretici soluti contractiones Putare.

243쪽

μεν Ἀας, υπο φθογπων δε πλειονων, et Aristophanes comprobat, abusum huius rei notans iIlo εἱειειειεμμλίσσετε in Ranis v. t 549. Paeones quidem, quiabus vel Germanicas Μusas noster ille canere docuit I lopstochius, Boackhius nunc Graecorum volubiti 1inguae eripere conatus est, quod quae ab ipso inuenta est metrorum doctrina eos non ferret. Nos, aliter ea. de ro sentientes, illud tantum nunc monebimus, in ca mine Ol. II. primum paeonem, aliquoties ab interpolatoribus sublatum, praeter illud πιρακλέης in omnibus Atrophis et posse restitui, et videri restituendum esse. Redeo ad ditrochaeum. Is uno in carmine, Isthmicum quartum, Vulgo quintum, dico, Prorsus videtur rationea

nostras conturbare:

possit, Certo euertent sententiam nostram, nisi inueniatur, quo ipsi' quoque defendi queant. Ac de Isthm. III. 19. IV. 1.) Sic eriistimo: quoniam quaternae dipodiae coniunctae Sunt, binas, ut in multis versibus, Vnum membruin constituere: quam rationem huiC Versuum generi estiam V. carmine Isthmiorum, licet alio, modo, Vindicari, non opias est ut Peritos mone B m. EX quo Con-

sellii itur, nihil offensionis habere ancipitem in fine secundae dipodiae, ut sinito ibi numero; sed in .prima dipodia post εουτι particulam aliquam Excidisse. Aliter statuendum videtur de primis duobus versibus quarti

Descriptionem membrorum Iliuio eam decli, qua tollitur vliatium. Vide Elem. doctr. metri P. 6bo. Diuiti oti by GONI,

244쪽

carminis: in quorrim primo quum secundus, in secundoliartus pes saepiuS, quam Uelis, ericuSation E opus habeat, in priore aut K secundi vorsus dipodia nulla prorsus trochaeo venia sit: nihiΙ reΙiquum est, quam ut hos duo versus aut vere trochaicos numeros haber , ideo quo

plane ab illo genere, de quo loquimur, diuersos esso

censeamus, quod tamen Dori Videtur bene conuenirct cum

reliquis numeris, in quibus omnibus Dorica grauitas con- apicua est; aut Primam primi, secundam secundi versus .dipodiam neque trochaicam, neque ex trochaeo et spondeo, sed ex basi et trochaeo esse statuamus; D quod genus si cui duplicem basin Vocare placet, ostendat U Iim, cur secundus pes alias Sequatur, quam quae fiant baseos leges. Ita Nero non modo in utraque dipodia variatis mensura idoneam rutionem habebit, sed recto etiam in secundo versu prior dipodia trochaeum pro spondeo recipiet, latente, quia alius numerus SequitUr, falsa mensura. In epodorinia autem versu septimo, in quibus omnibus f sunt autem tres tantum) ditrochaeus dactylos praecedit, ferri fortasse trochaicus numerus, quum sit breuissimus, poterit; Sin minus, upparet, certe eXcusarisy IIabam ancipitent POSSe. Sed veniendum talia est ad ea, quorum calassa haec

disserui: ex quibus, ut hoc obiter addam, satis intelli, getur, cur finem fragmenti Pindarici, quod a Thierschio in Aetis Μonacensibus I. fasc. III. p. 5 15 sq. et a Boock-hio in adnotationibus ad Isthm. VII. editum est, cho-xia inbum, non ditrochaeum constituerim. Alia fragmenta, II in quibus ditrochaeus est, ubi epitritum esse conuenie-.bat, vel aperte corrupta sunt, VeI certum iudicium e XoI dunt. Igitur dipodia trochaica 11oci potest alliter pronum clari, quam ut Prior pes maiorem, Posterior minorem ictum accipiat, ut in hoc versu,

Nihil opus esse hac metri description , ex ea, Tiam nun*

245쪽

In qua re nihil mutat Vltimae productio, quia ea syllaba tamen pro breui est. Quin Boeckhio auctore etiam inenissuram in secundo pede prima syllaba breuiorem, quam , in primo, habet. Hic enim lib. I. cap. eri tremo, Vt a qualem pedum mensuram, qua b Odio musici utuntur, et- - iam in Graecam musicam inferret, quum id quosdam per puncta, quibus sescuplum ad dimidium comparatur, frustra teritare intelligeret, rem eNCopitauit, cui rite exsequendae ipse Apollo impar sit, mensuram dipodiae troischnicae, trochaeum irrationalem habentis, eκ his constare rationibus: R. 1. II. Iθ. Esto: quis enim hodio incrediabili. reformidet 7 At quid set praeceptis veterum rhythmicorum 8 Nam quum et hanc rationem habeant, quant 4 et 5, triplicis et quadruplicis mensurae chnsociatio usitatissima foret, quam tamen veteres vel plane reiectam, vel raro certe Vsurpatam perhibent. Deinde, si dicunt veteres, posteriorem spondet irrationalis syllabam breui Iongiorem esse, quis tamen eorum dixit, priorem sylla-ham breuiorem esse Ionga 8 Denique quis di niti, irrationalem syllabam cum irrationali consociari, quae ratio aperte exclusa est et ab Aristoxeno in D. rh. p. 293. et a Bacchio p. 25. Quae quum ita sint, manebit, .ut opinor, , etiam secundi pedis initio eadem, quae primi, mensursin ditrochaeo, etiam si posterior pes. irrationalis sit. Sed . quid dicemus de illo genere, quale hoc est,

quod isto modo si legimus, mensura Vtriusque pedis pari, priore autem pede maiorem percussionem habente, omnis perit numerorum grauitas et magnificentia. Quod genus nominem, qui aliquo Venustatis sensu Polleat, aliter, quamia prioris pedis initio minorem, alterius maiorem habente Percussionem recitaturum putamus, ipso sonsu illuc inclinante, ut Pedem, qui Posterior est; spondeum, quam trois hoi iligod by Corale

246쪽

DIss. II. DE MEΝSURA RHYTHMICA. 2έ1 chaeum irrationalem esse malit. Id vero planissimo

confirmatur iis, quae supra attulimus. Nam si sponis deos tam constanter usurpatur, ut non ipse, sed tro

chaeus, si is aliquando inveniatur, excusatione indigeat, quid aliud, quam non ex duobus trochaeis, sed en trois chaeo et spondeo hoc genus compositum esse dicemus 2 At hoc quoque dubitationem habet non eniguam. Nam ' si iste non ditrochaeus, sed epitritus est, quid caussae est, cur rhythmici, quum hic numerus apud lyricos usi latissimus, apud tragicos minime rarus sit, tamen, ubi de divisione uiriti erorum loquuntur, tria faciant genera, par, dupleX, sescuplcX; quartum genus autem, epitrutum, ut quod exigui Vsus Sit, a quibusdam tantum ad-

iici reserant, veluti Aristides p. 55. bis, Porphyrius in

εξαπλασιου' ωοῦτε πεμπτοι αν εχ αλ' οἱ εν Oκτασή uos μπε - δειt numerauerat autem quattUor ante genera, trium, quattuor, quinque, seX temporum. EX quo apertum

est, quem diXimus epitritum apud Pindarum inueniri, ab rhythmicis aut ad trochaeos relatum, aut certe ne pro epitrito quidem bat itum esse. Atqui ne ad tro.

chaeos referatur, Obstant, quae pBullo aute commemo-xauimus: quodsi ne epitritus quidem est, quid tandem erit aliud ' Laudabo, qui ad hoc ita responderit, ut, locus dubitationi non relinquatur. . Ego satis habebo,

distinctius constituenda quaestione etiam augere dubia tandi materiam. Sensum si consulas, quem solum in hoc genere, et quamquan non c9ptemnendum, attamen ne omni quidem en parte certum ducem 'habemus, niselle adducaris, ut g auitatem, Dorii numeri ne spondeo

247쪽

quidem trochaeum sequente, I. E. hIs mensuris z. 1. a. a. content. m esse, sed longius etiam duci debere se-xs eundi pedis initium existimes. Vnde, qui hodiernam tmusicam veteri immiscent, talem forsitan rationem comis ε miniscentur, Q. 1. 3. 3. adhibito vel illo Aristidis temisporo tripIici, de quo supra dinimus, vel, si id eripiatur, testimonio AriStOKeni p. 3o2. cuius verba emendata adscribam: τεταρτοι δ' εἰσὶν Οἶ- μεγεθε εστι δὴ το μεγεθος του ro δυο . γενῶν κοινον, του τε καὶ 'του δακτυλικου' ἐν γὰρ τοῖς λαμβανομεν- λortiis, του τε ἰσου, καὶ του διπλGοίου, καὶ Ζου τετραπλασιου, o ιῶν τελευzαῖος ρηθώς ουκ ερρυθuος ἐσrι ' των δε λοιπῶν ομεν του ισου λεγυς εἰς τὸ δακτυλικον risoς ἐμπεσεῖται ' o δὲ του διπλασίου εἰς τυ ἰαμβικον. Eademque dicit Mustides p. 35 seq. των ἡννιιων τοίνυν ον μέν εἰσι συνθετοι οἱ δὲ ασυνθετοι ' υσυνθετοι μέν, οἱ ἐνὶ γενει πυδικ* χρω μετοι , ως οἱ τετραοημον συνθετοι δέ, οι εκ δυο γενῶν, Ακαὶ πλειονων, ως οἱ δωδεκασηuοι ' 'κτοὶ δέ, οἱ ποτὲ μετεις ρυθμους απαλυομενοι, ως οἱ εξα-σηειοι. At haec ad aliam rem transfert Boeckhius pag. 27. cui neque contra dicam, neque assentiar, nisi alia praegressa disputatione, cui nunc non est locus. Omnino autem etiam si defendi ista ratio posset, minime apta ea foret his numeris, manente trochaei similitudine, cuius, iteratio non minus Omnem grauitatem ericΙudit, quam ineptiis uIe dactylorum exitus, qui in ol. VI. nimia , patienter ad hunc usque diem toleratus est. Aptiua 'fortasse prioris Pedis duplum Videbitur. R. I. 4. R. Modo quis aliunde hunc Iongiorem trochaeum proferat. ' Poterit vi idem, ductus ope, ex memorabiIi loco Aristoxeni Harm. II. p., 54. ἐν τοῖς περὶ τοὐς ρυθμους diro ιλιι τοιαυθ' ὁρῶμν γ νόμον καὶ γαρ μενοντος του λό- ρου, καθ' ον διωρισται τα γένη, τα μεγέθη κινειται τῶν ποδων, δω την τῆς πωγ'ς δυφρον' καὶ των μεγεθων με- -ιπων ανόμοιοι γινονται Οἶ ποδες,. και Γλυτο το μῖγεθος Diuitiam by Corale

248쪽

DIss. II. DE MENSURA RHYTHMICA. . III

ποδα τε δυναται καὶ συ Παν. QuΘe non recte explicat Meibomius. Nam hoc dicit Aristorienus, manente Taiatione eadem, V. C. dupli, mutari pedum pondus per du- . Ctum, Ut trochseus, si hoc utare, vel trium possit vel sex temporum esse; TurSumque magnitudine manente, veluti senorum temporum, dissimiles fieri pedes, ut ea- dem magnitudo Vel uni, vel duobus trochaeis sussiciat. Verum enim vero nec tam crebro, quam in his epitritis L opus foret, ductum mutatum esse credibile est, praeseristim si compares, quae Quintilianus IX. 4, 5o. dicit, sia Ientiumque ea de re Axisti dis pag. 99 seq. et obstaro quodammodo etiam Plutarchi verba videntur, qui in libro de musica, quamuis C. LI. p. 1133. B. laudet alatia quorum in numeris varietatem, tamen c. 6. P. 1155. B.

ἐυθμους. Praeterea bene tenendum est, quos Graeci Pedes rhythmicos, Vocant, etsi natura sua dizimillimi sunt hodiernae illi aequali pedum mensurae, cui tactui

nomen fecere, tamen usu non inultum ab ea diversos esse: unde consequitur, non necessarium fuisse, Ut ca

tus non alias, quam has ipsas partςs, quibus pedis c iusque natura continetur, exprimeret. Id quum obscu-xius colligi possit ex iis, quae eodem illo, quem cominmemorauimus, Ioco addit Aristoxenus: δολον δ' υτι καικῶν δμιιρε σεων τε καὶ σοὶ ματων δαιφοραι περὶ μετον τι μέγεθος γίνονται' καί oro υ δε εἰπεῖν, η μεν ρυθμοπομα πολλας καὶ παντοδαπας κινησεις κινειται ' Οἶ δε ποδες, vi GUκαινοι εθα τους ἡ-μους, c πλοῦς τt καὶ τυ αυτας αεί', multo clarius intelligitur eX his, quae idem in D. rh. p. 29o. scribit, ubi quum dixisset, pedem suapte natura i , NOD Vltra quattuor Partes, duas theses, totidemque arin

ae , recipere, Pergit ita: 4 ῖ δε μη δαηι τειν ἐν τοῖς

249쪽

xhythmicum spectare videantur, nullo modo assequor.

II Rectius ea compares cum his verbis Longini, in fragm. 3. v. scholiasten Hephaestionis pag. 76. εetι τυινυν ὁια-

τὸν κοινὸν καλου ιενον, ος καὶ αυτος πιιντως μακρος εσυ

' esse, quae musicorum numerorum Cum metris poetarum

consociatio fuerit atque communitas. Quamquam male . ' abuteretur ista Dionysii obseruatione, qui ea veI In metris si quid vitiosum est, ericusatum diei, vel musicos . numeros Non putaret aIiqua tamen ratione cum 'metricis 'eonubii isso. Praeterea viro a Plutarcho in libro de mu-

250쪽

sica c. 23. P. A. qus edam commemora. . tur εἰς τους Ουχ ομογενεῖς ενωσις, 'quae qua in ivim habuerit, melius fortasse intelligetur, quum eKempla, quae ibi allata sunt, maXimeque paeon epihatus, explicatus fuerit, de quo pede quae ab Aristide tradita

sunt, et secum ipsa, et cum iis, quae Lupra eX Aristoxeno de quattuor pedum σηu εχις attulimus, videntur

pugnare. Sed qui qui fuerint numeri musici, qui Doriis istis epitritis aptabantur, hoc tamen eri iis, quae dispu- ,

tau innis, essici Videtur, Posteriorem pedem non trochaeum irrationalem, fortasse ne spondeum quidem quattuor temporum, Sed Iongiorem quempiam pedem fuisse. Quae ravo si Vera est, sponte intelligitur, tolli dubitationem, quam supra tetigimus, quomodo etiam ante Creticum di trochaeus pro epitrito locum habeat. Nam Creticus iam minime erit cataleriis praecedentis numeri, sedi plane alius numerus, ut eri his mensuris Constans, a. . 1. R. eri quo conficitur, si ante dactylos aut choriambos ditrochaeus epitriti vicem sustinere potest, non minus16 id fieri ante Creticum posse. Confirmatque eam rem iusta versuum recitatio. At, in quiat aliquis, epitritum '. istum ex trochaeo rationali et irrationali, maioris tantum grauitatis Caussa , compositum esse, ex eo colligi 'potest, quod etiam Enac siu ,.- si quando ea VSurpatur, constanter longam habet Pindarus, bis tantum breuem . .

sibi indulgens, semel OI. VII. 4. 5.) et Isthm. I. 4. 5. qui loci nescias an corrigendi sint. Nam in. VIII. ,

emendatio leuis mendi, quod v. 87. relictum est, , meliorem versuum distinctionem monstrabit. Fateor,

eiusmodi e se hoc argumentum, ut in se ipso nihil hais beat, quod reprehendi possit. Verum quod ad auacruinsin attinet, eam etsi Ιongam esse necessitas nulla cogit, tamen sequente tam graui, quam nos quidem Putamus,

numero, facile inteuigitur, Iongam anaerusin breui alia

quanto aptiorem esse: quod autem maximum est, non Diuiti by Cooste

SEARCH

MENU NAVIGATION