장음표시 사용
251쪽
evertuntur isto argumento, quae de grauitate Dorii numeri diximus: quae quum tanta sit, Vt trochaicum rimmerum, quidquid comminiscare, plano aspernari videatur, nihil proderit ad trochaeorum defensionem mensura an acrus eos. Sed satis. Alia, quae fortasse de hoc Ve suum genere dici possent, aliis relinquam. Aliud enim, idque apertius proferre exemplum VOIo
men Surne per nunieros musicos mutatae. Numerum ex
uno spondeo factum nemo magnopere laudabit, sed certis tamen Iocis recte adhiberi fatebitur. Minus etiam troeliacus probabitur unus: etsi hunc quoque pedem, 'ma Xime basi praegressa , arate choriambum vel Creticum Soepe, neque id inepte positum Videmus. Nam qui basin et hunc trochaeum pro duplici basi numeret, non persuadere mihi, supra significavi: vereor potius, ne hio 'illic ibasis in iis Dumeris conspiciatur, quibus Pindarus otiamnum lege solutis fertur. Omninoque est ea nuper imperiosius in arbitrnria in legem coacta, adeo ut lyrici Aeolenses et comici, quibus addere necessario etiam
tragicos debebimus, imperfecti rhythmici audiant. NL . mirum quid facilius, quam in poetas culpam coniicias, ubi, doctum credulis vitii nomen ἰ παρακαταλογὴ ad ma-1 num sit 8 Sed ille, quem di , trochaeus plerumque
. ante breues quosdam et abruptiores humeros inuenitur, nihilque habet, quare non eadem, qua reIiquae syIIabae, mensura esse iudicetur. At alius haud raro inu nitur trechaeus, grauibus ille veI Iongis numeris mi tus, quem sive trochaeum esse, siue Spondeum Putes, plerumque enim ex duabus Iongis constat. J concinnitati eum numerorum, seruata communi mensura, mire ota re fatendum est. Sic apud Pindarum:
Apud AeschyIum in Eumenidibus:
252쪽
Lege istum trochaeum eadem, qua reliquos pedes me 'sura, ut hanc habeat Iongitudinem, Q. I. et senties, nu moros esse ineptos, inconcinnos, elumbes. Cur ita non est etiam tu Versu Hipponacteo:
Nempe in hoc versu trochaeus ille pro iambo substit tus, huius vice sungitur, seruans proinde mensuram eius: in illis autem exemplis seiunctus a caeteris numeris integri membri locum tenet, ut, si trium ilIe temporum Dit, ineptissima euadat tam breuis membri ad tam Ionga, quam caetera sunt, comparatio. Quare quid aliud, quam, quo numeri isti apta proportione aequR--rentur, quantum multitudini syllabarum deerat, tantum . ponderi adiectum fuisse censeamus 2 Ac profecto, tui modo ineptissimi et turpiter fracti numeri videbantur, aptissimi erunt et etaimia grauitate decori, si hunc non vulgarer. iIIum trochaeum, qui trium, sed semantum, qui duodecim temporum spatio producitur, esse statuas. IRHoe eiυsmodi mihi esse videtur, vi neminem fore Credam, qui semel monitus, si reputarit, , quaΙes illa carmina . numeros T*quirant, non vera nos attulisse Siba νPersuadeat. Aliud exemplum huius trochaei inauditos tollet numeros in Ol. IX. Sed facta semeΙ podi; huius mentione, Paucis emplicemus Aristidis locum, qui nescI an a Plerisque non satis intellectus fuerit. Dicit is p. nominis originem declaraturus: σημαντος δε, οτε
253쪽
Capella obscuro vhrtie: gemanticus sane, quia, quom sutardior te ore,' significationem ipsam Prodiactas et revin-nentia cessationis es' gie. Σquασία, de quo vocabulo non satis accurate scholiastes Hephaestionis p. Ro. σημασία οἱ χρονοι Nαρα τοῖς 1ιετ9ικοις καὶουνTαι, Potius no lationem temporis significat. Ita Aristorienus D. Th. p.
3o M. qui locus ita corrigendus: τῶν δε ποδων ἐλαχιστοι μἐν εἰσὶν οἱ ἐν τι , τρι iuω μεγεθει ' το. 'ρ δισηυον μεrε- θος παιπελῶς αν εροι πυκνην την σηu-- γίγνονται δεωuβικοὶ oi τοι, οἱ ἐν τρωγήuoi μεγέθει. Comparandus cum bis scholiastes Hephaestionis, qui p. 81. de eodem pede pyrrhichio ita scribit: Ουτος δε κατα ποδα μἐν οὐ βαι,ε- .
Ut, δια το καταπυκνον γίνεσθαι την βασιν, καὶ συγχεισθαι την αὶ 'ari σιν. Iani quae sint ἐπιτεχνηταὶ σημασιαι, decla- .rabunt haec Quintiliani verba IX. 4, 5 i. inania quoquetemPorci Mythmi facilius acewien' qmιmquam haec et in metris accidunt. maior tamen illic licentia est, s bi te dira . etiam animo metiuntur, et pedum et digitorum ictu inter-Malla ala mne quibusdam notis, citque aestimans, quot bre- Des iliues spatium habeat: intae etersuσηu9ι, πεντ&ση ιοι, est deinceFs D nees fiunt percuagiones: nam σημειον te inseat Mutim. In tanta enim trochaei senianti tarditate non
recte seruata mensura fuisset, nisi pedum digitorumve icta tempora notassent. Iam vero intelligi poterit, cur illa addat, διπλοι Παρων τας θεσεις, quae alias et quod διπλασιαζων, non τεrραΠλασιαζων, et quod τας θεσεις, non τας re θέσεις καὶ τας αρσεις dixerit, mira videantur necesse est. Et quamquam τετραπλασια& ν, quum id Iibrarii etiam ὁπλαnωὐων scribant, tacite restitui possit, I9 tamen διπλα Παρον, ut quod caussam contineat, quare ταψ ἴρσεις omiserit, genuinum esse puto. Hoc enim. Vult, Pedem istum propter magnam eius tarditatem ita Proterri, Ut, quo mensura eius recte comprehendi Obseruarique possit', thesis duplici ictu pedis notetur, eaque ratioue quasi in duas quaternorum temporum Pax
254쪽
DISS. II. DE IIENSURA RHYTHMICA. 249tes diu datur: eri quo consequitur, arsin, quae, Ut eπquattuor tantum temporibus constans, artificiosa, i. e. fictarum partium, notatione nou opus habebat, ne comis momorandam quidem fuisse. Itaque ut vulgaris trochaeus tres habebat moras, sic semantus ille partes complectebatur tres, quattuor quamque temporum , quarum partium priores quum in V no sono comprehensae facile iusta mensura excidere possent, Omnes tres Partes ictu aliquo pedis vel manus notabantur, 'quorum ictuum duo priores επιrεχνηταὶ dicuntur σηαι σίω, quod non syllabas duas, sed unius syllabae duas partes discernebant. Sed finem facio. Existimari vero ex his
poterit, neque metrioam doctrinam ab omni parte iam eriplanatam esse, rhythmicam autem adhuc in tonebris
255쪽
, Graecae gremmaticae pervestigatio, quae nuper Pau
eorum quidem, sed idoneorum hominum studiis admirabiles fecit progressus, nunc, si recte sentio, aut Comaistere In medio cursu cogetur, aut alia, quam hactenus, via debebit ingredi. Eo enim iam perducta vid tur ista doctrina, ut, nisi ille locus, qui est de dialectis, Pertra tetur, nulla in parte eius cum aliquo fructu procedi possit Iongius. Non mirabor ' tamen, si plerique dialectorum explicationem propter incredibilem rei di S cultatem defugient. Neque enim haec res collectione diuersarum formarum confici potest, ut quidam opinati eunt, sed et Iectio in singulis locis ad criticas regulas expendenda est, et tempora scribendique genera dilugenter sunt discernenda. Quod quam magnum sit, quamque dissicile, in tanta non solum coria, sed etiam ', Corruptione veterum scriptorum, sponte intelligitur. Equidem ut aliquid ad eam rem conferam, editis ante . . biennium de hac materia obseruationibus nunc a ias ata. dam, quae ad Pindarum spectabunt. De quo scriptoris non minus peruerse quosdam iudicare video, quam dorieocrito, quum utrumque Dorica lingua VAum eriistia mantes temere, quidquid Doriensibus usitatum fuit, aut ferendum in his scriptoribus, aut etiam reponen
256쪽
DIss. III. DE DIALECTO PINDARI.
dum ess censent. At ne Theocritus quidem ubique aut Doricam dialectum, aut eumdem Dorismum admisit: sed huius rei fines qui monstraret, praesertim in tam corrupto scriptore, nondum inuentus est. Minus
etiam Dorica lingua usus est Pindarus: qui ne, ipso quidem, quamuis integrior aliis Scriptoribus ad nos te venisse creditus, suae dialecti probabilem reperit' pIanatorem. Nimirum, ut alibi non semeI diximus, ante omnia gentium dialecti a dialectis scribendi gene-Tum secernendae erant. Quae res habet sane aliquid 4 difficultatis, quod gentium usus e scriptoribus tamen,
exempla sectantibus illorum, qui in eo dea' genere elaborarunt, cognoscendus est. Verumtamen seribondi genera alia aliis ad hunc finem Eptiora sunt; maximo Pleraeque prosae orationis formae; tum poesis illa,
quae Communem Vitam imitatur, ut comoedia et mimi r multo minus caetera poeseos genera, quorum nullum
est, quod puram cuiusquam gentis Iinguam exprimat Ist quoniam prima omnium fuit epic poesis, cuius duae fuemunt Ievi discrimine distantes familiae, una Ιο- nica Homeri, altera AeoIica Hesiodi, quarum victrin Ionica diu lex et norma habita est omnis ples eos et quaroumque deinde aliae exstiterunt poeseos formae, eae aut epicam sequutae sunt poesin, alia ab alius gentis lingua colorem trahens, ut lyrica poesis, nunc Ionum
linguae, nunc Aeolensium, nunc Doriensium, . neque uno modo, sese accommodans, aut certarum gentium linguam consectatae sunt, colorem ab epicis ducentes, Ut tragoe- ,
dia et bucolicum genus. Haec reputantibus PIanum erit, qua via in hac disputatione incedendum sit. Veniamus ad Pindarum. Verissime hunc vetoes communi lingua usum dixerunt. Sturgium quidφm, hoc
in Mailiatrii Iibro pag. XXXIV. sic interpretantem, Ut, Pindari, poetae temporibus Persicis florentis, dialectum Proxime ad antiquissimam Hedenum Iinguam, a qua
257쪽
oninium minime abfuerit Dorica siue Aeolica, accedero Putaret, mirarer profecto, si nullus Pindari versus ad
nos peruenisset: nunc autem, quum tantum eius caseminum V Iumen omnium manibus teratur, quid de tali
opinione dicam, non inuenio. Qui communem Iinguam Pin ro tribuerunt, hoc dixissε censendi sunt, diaIectum,
qua utitur, singulari quodam temperamento pene eKomnibus dialectis mixtam videri. Id quomodo factum sit, apertum est. Est enim Pindari dialectus epica, sed colorem habens Doricae, interdum etiam Aeolicae linguae. ') Aliis verbis, fundamentum huius dialecti est Iingua epica, sed e Dorica dialecto tantum adscivit Pitiindarus, quantum et ad dictionis splendorem et ad num Torum commoditatem idoneum videretur, repudians illa, quae aut interioris essent, aut vulgaris, aut certis in Iocis usitati Doris . Nec primus hoc . fecit Pindarus, sed sequutus alios, ipse quoque post in exemplis habitus. Horum nitingam quae Praecipua sunt. Fines 1ibelli e breuitatem, breuitas ordinem consulto ne Iectum
Ae de epica apud Pindarum diaIecto quum multa dici possent, consistam in litatu et quorumdam verbo-Tum mensura. De hiatu quidem hoc magis mihi dicem dum est, quod is nuper quemdam doctissimum virum adduxit, ut digamma a Pindaro usurpatum crederet. At ea Iittera Pindarum non esse usum, certissimum est. Nam et hiatum admisit in his quoque vocabulis, quaa numquam habuerunt digamma, neque ante illa vocabula, quae apud antiquos a digammo incepisse scimus, aut
εorreptionem syllabae consonante terminatae, aut apois strophum declinauit. Neque enim fore puto, qui digamma nunc adhibitum, nunc neglectum fuisse censeat; δἐ οἱ Λωριεῖς εχαιρον καὶ αἰολὶ κτες, δηλοι Πίνδαρος, αναυiξ οἴχω ποιων, ῆτοι acini γράφων καὶ Aιολικως. E lautius P. 17oai b. Duiligod by GOosla
258쪽
Dis s. III. DE DIALECTO PINDARI. 25S ,
nec magis, qui eam Iitteram cum spiritu a pero comparet, qui ad mensuram nihil usquam confert, hiatum autem reddit etiam duriorem. . Omnino ex quanam dialecto digamma a Pindaro sumptum dicetur 2 Ex epicat At Pindari tempore pridem digamma eri epica poesi eua-- nuerat. An e Dorica 8 At ab antiquo illo et interiorac Dorismo, cuius proprium erat digamma, plane abstinuit Pindarus. An denique ex Aeolica 8 At quum omnino perpauca hinc hausit, tum ne Aeolici quidem poetae, ut Alcaeus et Sappho, digamma magnopere frequentarunt, quo illi in multis vocabulis abstinuerunt, quibus Pindarus, si ex hiatu coniectura facienda esset, adiecisset diis gamma. Bis occurrens apud hunc αυατα de se ipso, non de aliis vocibus, testimonium edit. Sola ille pronomina εθεν, g, οι, quae tamen ne ipsa quidem apud eum digamma habuisse puto, prorsus ita, ac si haber ut, usurpat. Horum E s mel inuenitur, sed post consonantem, Ol. IX. 25. οὐ ol. I. 37. 1 6. VI. 55. 111. VII. I 64. 168. IX. 24. IOI. XIII. 39. 52. 92. 1 Oo. Io9. .
62. VI. 33. VII. 58. X. 53. Isthm. V. N. VI. 36. Pa. VIII. 125. in fragm. p. do. III. ed. Heyn. His addeol. II. 74. Pyth. ΙΙ. 73. IX. 148. Nem. IV. 96. VII. 632. X. Ω7. 149. Isthm. Iv. Iop. de quibus locis disputaui ad Orphica P. 737 seqq. 'Ἀθεν, nusquam O
' currens, quin eamdem legem sequi debuerit, non est du- ' bium. Hoc unum addo, si quando syllaba ob digamma per positionem produci videatur, hos Iocos aut aperte vitiosos esse, aut suspicionem certes vitii habere non exiguam. Male numeris consulens lectio Pyth. IV. 45o. επεδείξαντο κρισιν ἐσδατος νειφές, scribi postulat επεδει- ξαν : quo facto ad digamma confugientem retinebit eius' dem carminis v. x o. Quare rectius fortasse oscribetur
259쪽
ωρίσις, Ionice pro κρισιας, ut in libris certe omnibus τα- τις est Pyth. III. I99. In Isthm. VI. 6 I. τοιουτον γ' επος haud obscure offert ed. Roni. Arsis quidem in IPTicorum versibus non sufficit ad producendas breuessγllabas. Quare vide ne Ol. II. 1 o. scribendum sit γεγωνητεον, οπιν δίχαιον ξενον : V. Isthan. V. 74. In Pyth. IV. 528. deletum, uno cum codice ineptum γε grauioris mendae inden est, cuius correctionem ab ibris, quam a coniectura, sperare maIim Quamquam haec tenuis
spes est, quum codices Pindari omnes eri uno videantur fonte manasse, Vnde tantus eorum etiam in vitiis conis sensus est. Sic in eodem carmine v. ubi scribendum videtur: καὶ ἐν Mλοδαπως σπεομ' ωρουραις τουτωας
υμετέρας ciκτινος iόλβου δέξατο μοιοίλον αμαρ. Et V. 55. 'Vbi poetam dedisse coniicio καθεσσαν θεω. Redeo ad hiatum, quem epicae Poeseos eTemplo admissum esse a Pindaro inde cognoscitur, quod plorumque in iis vocabulis reperitur, in quibus Homerus quoque eum habet; deinde in nominibus propriis, et quibusdam verborum coniunctionibus, quae ipsae, si opus esset, similibus epicorum Ioeis defendi possent. Quo certius de hac re constet, ipsos asseram Pindari Iocos, ac primo, ubi ita breui vocali hiatus est. Tar ις OI. I. 167. πολλα εἰδως II. 155. τε ' Nανον U. 25. δε εχ πτες 57. τι επος VI. 25. τε ' λυσον VII. 156. κατὰ εἶδος VIII. 25. σα- ειπας o a. τε ἰδων IX. 94. καλα ερ- ξας X. 1o9.. μαλ ω-ο ῆθος XI. RE. ευου Mνασσων XIII. 34. δειδως 69. τοσα εἰλεῖν IO 1. παρα ελπιδα LII. ἐρασιμολπε ἰδοῖσα XIV. 22. ιθι 29. οφρα ἰδοισ' 31. sic enim legendum; αντὶ επων Pyth. II. 33. ἐπὶ ἐλπι- δεσσι 39. ποζὶ απανrα 1R5. 'α ισαντι III. 52. ανέρι εἰδομετιν IV. 57. 'M.λτα αναξ 359. Ουτε ἐ πον 185. δευωλκον, nisi δ' 'μωλκὸν Iegendum 554. παῖδα υν, suum, VI. 36. μαλα Mom 5a. - λα ἐ.m VII. 2ο. ποτε οἰ-
κλεος, si recte sic cod. BodL VIV. 55. δε οἴκοθεν ra.
260쪽
DIS S. ΙΙΙ. DE DIALECTO PINDARI. 255
ἐτεων, defendi potest, sed non male scriberetuρ ἐκατον γ' ἐπ' ἐτέων. Ol. III. 29. hiatum tollit melior lectio. v. 42. corruptum videtur, de quo loco infra. Pyth. I. 7a. acribe στεφανοισί τ' ἐν ιπποις τε. Ibidem V. 373. Scribe,' εἶ φίλος ευτραπελοις κέρδεσσ', Vt Νem. ΙΙΙ. 133. qua Ob- Iata opportunitate moneo ι dativi post duplex σ abiici epicorum exemplo, non poSt Vnum G. Itaque Nem. IX.
ναν legendum. Cod. Λug. σωμασιν ἐπίαναν. olymp. XIII. 153. autem scribe Hic hiatus, Καμεια ἐν δαιτὶ σεβίζομεν Pyth. V. Io6. non ferendus: malim s . Nem. V. 53. scribe τοιο δ' ορ ρον, et Isthm. VII. 18. cum Heynio ανίκ υρ' A ius Iocus, VIII. 87. ine sis emendabitur. Ibidem v. 15o. scribendum videtur,1δοξεν δ' αρ' ἐν μανατοις. In fragm. p. 19. μελίφρονα ο; αν error 'Schneideri est: apud Athenaeum recte μελι
Sequitur hiatus in longa syIlaba, quae est in arsi: Ol. ΙΙΙ. 54. IV. 1 o. VI. 141. VII. 3. IX. 249. X. 51. XI. Ioia XIII. 43. XIV. 23. Pyth. Ι. 74. ΙΙ. 1ag III. 3.
IV. 252. V. 1 Iu. m. 79. 157. XI. 92. XU. 6. Nem. III. 53. VI. 35. 36. IX. 13 c. X. 162. XL 5a. Isthm. I. 21. 36. IV. 24. 69. VII. 14. Sed Οi. XI. 37. XIII. 96. Nersuum distinctio mutata hiatum tollet. Ibidem v. 164. et Pyth. I. 13o. scribendum κευ τέλά. De Pyth. XΙΙ. 24. Vide ad Orph. p. 722. Nem. Ι. 78. iam in . commentatione do metris Pindari correctum. Isthm. n. .