장음표시 사용
271쪽
S. IX. llos. X. 52. Nem. Ι. 45. 68. 74. III. Iop. V. 92. XI. 56. Isthm. I. 56. Consensu, quod sciam, Iibri a criticorum mutationibus puri formas communes exhibent Ol. I. 3. II. IOB. III. 5. V. 17. VI. Lo. 54. 61. 97. VII. 8. 5a. 61. 96. 1Ο6. IX. 87. 91. 12 L. 159. N. g5. 36. 49. 51. 54. 53. 87. Ios. Pyth. IILR5. 39. IV. 1OR. - 179. 365. 595. 4Ο9. 425. 417. Q9. 5o2. 522. V. 67. VI. So. VIII. 37. 74. IX. 66. 93. 129. 147. X. 37. XII. 23. Nem. V. R Ι. 8 . VII. ιo4. Isthm VI. 6o. nam VIII. 6 I. ε: Θων Iegendum videtur. Doricae formae inueniuntuT Ol. II. 165. IX. 23. 142. X. 1 II. Pyth. I. 86. 154. III. 63. 39. IV. 178. 134. XII. 14. Nem. IV. xosi. V. 51. VII. 99. 145. IX. 45. 58. Vbi cod. Aug. σαις, quod si σχίσσαις scribatur L et deinde κρυ i 'εν θ',
habebit quo defendi possit; X. 44. 152. Isthm. II. I. 51. 59. III. 1- IV. 45. 57. 65. 93. VI. 21. 75. In hoc quoque indice iIlud notabile est, 'quod in Nemeis, maxime lup in Isthmiis, peno ubique obrica forma com-' paret. In cinfinitivis quoque quum tantum non Vbique
communi forma utatur, aliquando tamen Doricam εν, nusquam ρον habet. Quamquam non ausim contendere, illud εν non deberi grammaticis. Nam bis tantum certa Iectio est, γαρυεν OI. I. 5. et τρυφεν AeoIicum pro τρα- ψεῖν Pyth. IV. Eo5. quorum Iocorum Prior a carmine isto habet aliquam excusationem, ut infra apparebit, nuter fortasse a verbo. Sed πορευεν OI. III. 45. ακουεν VI. 112. Nem. I. 1o6. νυχεν VI. 46. criticorum inuenta sunt, repugnantibus alatiquis 1ibris. 'Amrἐν Pyth. IV. 93. iam in commentatione de metris Pindari correctum. Στολλεν Ol. VII. 6r. Iectionis varietatem et scholia consideranti non erit dubium quin genuinoiνευ θὴν cedere debeat. μελι μεν Nem. . X l. 25. si' μελιζεν Scriberetur, metro satis fieret, non sensui. Fortasse
. Poeta scripsit μόλμν ἐν αοιδαῖς.
272쪽
Addam his denique singulares quasdam formas et verba Pindaro propria. 'Anάδας eri nostra emendatione Pyth. I. 161. υποφατιες Pyth. II. 14o. v ευδις Nem. II. a. ψεγιον VII. 1oa. τοσσαι et ἐπιτοσσαι Ρyth. III. 43
Isthm. IV. 51. ας OI. X. 61. εργμα cum aspero spiritu Bemper scriptum, et praegressam tenuem litteram ita a spiratam mutatis Nem. I. 9. Isthm. I. 65. Nec praeis tereundum κάπετον ΟΙ. III. 5o. correpta prima, pro καππεσον. Alibi in verbo πεσεῖν τ pro σ ponit, ubi duore sibi vicina futura essent. Hinc est participium πε- τοισα ol. VII. 1Ω6. Nem. IV. 66. εμπετες Pyth. VIII 117. Seruatur cy, Vbi non accedit alterum σ. Sed πε- τυοεσσι Pyth. V. 64. ad Aeolismum, de quo mox, r tulerim. Pro πιτνῶντα Isthm. II. 39. scribendum πιτνοντα. Illud κλειον et Alcmanis καβαίνων apud H Phaest. P. 44. quom moueat, ut κασας scribendum putet Nem. VI. 87. in quo carmine pene omnium stro. Pliarum sinis corruptus est, moneo ibi sic leondum viis
derit βαρύ δέ σφι νεῖκος εμπας, λαπὰς χύλευς χαμαι
ωκοroto. 'χμπας, ab sensu commendatum, ob metrum uecessarium efit, quum in vulgato ει-εσ', E
iamsi vocalis sequatur, non possit breuem syllabam BPOStrophus ante anacrusin excipere. . 'Aχιλευς vno λcod. Aug. 'IZν addidi, quod alibi quoquo Homerum sequitur Pindarus. Correptionem diphthongi ante Loo Pronomen tuetur Ol. V. 17. Mooe Schmidio debetur: metrum certe hanc formam requirit: alibi poeta Doυς, ' γους, Κλεους, sed Pyth. IV: 182. ed. Rom. λαρικλυῖς. -υα denique, iam ab aliis inuentum, et saepius Rimiliter a Pindaro usurpatur, nec sentes cum Perin
273쪽
tatum inuenitur. Sed ne cui in reliquis strophis metrum difficultates obiiciat, de his quoque dicendum puto. Ac V. 12. scribendum videtur 6ῖαν τω : v. νυν πεφαντυμ ODκ αμμορος, Vbi αμμορος cod. Aug. Pra 18buite v. εὐκλῆα, forma ab Homero accepta, apud quem est Iliad. XII. 518. denique v. 99. αγγελος
elisione esse in cod. Aug. iam supra indicauLDicendum est denique etiam de Aeolismo Pindari, qui, si recte diiudico, duplex est, alius communia omnium eius carminum, aIius quorumdam proprius. Habet hic Iocus magnam difficultatem, nec nunc quiadem nisi primis lineis . describi potest. Μotam semeIquaestionem erit fortasse aliquando qui plenius tractet Harmonias Pindarus, quibus Vsus sit, commemorat tres,
Doricam, Aeolicam, Lydiam. Dorica et Aeolica quales fuerint, docebit instar omnium Heraclides Ponticus apud Athenaeam XIU. p. 624. D. his verbis: η μἐν Ουν ' ριος uονια τὸ ανδρωδες εμφαινει, καὶ τὸ μεγαλοπρεπες, ωαὶ Ου δι εχυριδεον, Ουδ' ἱλαρον, αλλα σκυθρωπον -ὶ σφοδρον, Ουτε δε ποι σίλον, Ουτε πολυτροπον. τὸ δε τῶν Αἰολίων πεν et ο γαυρον καὶ ὀγκῶδες, ἐτι δε ὁποχαυνοπιομολογεῖ δἐ etαυτα ταις Ἀποτροφίαις αυτῶν καd ξενοδοχίαις οὐ πανουργον δε, ἰλλυ εξηριιενον κώ- διὸ Miaotieεῖον ἐστιν αὐτας ἡ γλυποσια κα ὶ τα ερυπM. α, mi πασαη περὶ δίαιταν ανεσις. Lydiam Plutarchus de minsica p. 1I56. B. a Platone in lib. III. de rep. . repudiatam esse scribit, επειδὴ οξεῖα καὶ επιτηδειος προς ο ρῆνον. Plato isto Ioco Pag. 339. E. θρηνώδεις esse dicit harmonias, quae μιξολυδατrι et συντονολυωαὶ vocabantur: mOκ autem μαλακας et συμποτικας aPpellas τὴν Ἱα-στι καὶ Aυδιστί, ἀτινες χαλαραὶ καλουιπαι. Plura in hanc xem quum ex aliis scriptoribus, tum ex illo mutarchi libro de musica eolligi possent. Ex eodem libro, ma-γime P. 1145. cognoscimus, id quod etiam sponte Pote- Diqilir Dν Corale
274쪽
lDIss. III. DE DIA I. ECTO PINDARI. 269rat intelligi, aliis harmoniis alios numeros aptari soΙitos fuisse. Ad quem finem philosophiam commendat PI . tarchus Pag. 1142. D. αbrη γαο, inquit, ἱκανη κριναι τὸ μουσικῆ πρεπον μετρον μαὶ τὸ χρτὶ σιμον. Ηaoc quoque
res multis posset veterum scriptorum locis confirmari: de pIeniore tamen eius cognitione, nisi plura vetorum musicorum scripta in lucem protrahantur, desperamus.
Quare, quid coniectura effici possit, eriperiendum est. Quod si in numeris Pindari eadem diuersitas inuenietur, quas est inter illas tres harmonias, en numeria coniici poterit, quae cuiusque carminis fuerit harmonia. Inde vero, quae maxime sibi dissimiles sunt tia I9moniae, Dorica et Aeolica, etiam cum diaIecti quadam
diuersitate coniunctas fuisse imn immerito suspicabimur. Ac maior Pindari carminum pars numeros habet e dactylis et trochaeis cum spondeo alternantibus mixtos:
quod genus ob insignem grauitatem eximie conuenit Doricas harmoniae. IdquLipse poeta indicat OI. III. p.
alia pars numeros habet breuium syllabarum frequentia concitatos, multoque motu inaequabiles: quod genus ab Horatio legibus solutum dici videtur. Hos ad Aeolicam harmoniam aptatos fuisse et similitudo eorum cum isto genere harmoniae ostendit, et ipse poeta significat ΟΙ. I. 162. εμε δε στεφανῶσαι κεῖνον ἱππικῆ νόuιν λο- ληῖδι μοιπα χρη. Nem. ΙΙΙ. 156. Vbi se carmen mitteris dicit χολέσσιν ἐν πνοαῖσιν αυλῶν. Ad Vtrumque ' locum falsa veris miscent scholiastae. Sed obiicientur nobis haec duo, Vnum, quod, quum poeta OI. I. 26. dicat, Πλλα χωρίον απο φορπιγγα πασσαλου λαμβανε, nihil discriminis inter Doricam atque Aeolicam harmoniam agnoscere videatur. At non dubitamus, quin' Αωρίαν q=όρ. ροπα de Hypodoria harmonia intelligi voluerit: ita
Praestabit, ΟΡinor, A έαν φορμιγγα de Poeat Doria, non d*modia in icia istellio.
275쪽
vero Aeolica harmonia vocabatur, ut Heraclides Pontiaeus apud Athenaeum docet X U. p. 624. E. F. et 625. A. Eamdem harmoniam poeta tangit his verbis in schol. ad Pyth. II. 127. Ηἰολευς ε ινε 1 ειαν κελευθον υμνων. Alterum, quod obiicietur, haec Verba sunt, Pyth. IΙ..125. voti μεν κατα Φοίνισσαν ἐμπολαν μελος υπερ πυλιυς αλος πεμπεται ' το Καστορε ν δ' ἐν Αἰολίδεσσι χορδαῖς θελων a θρησον χαριν επτακzυπ0υ φόρuιrγος αντομενος. Nam, si acholiastas audias , Pindarus hoc carmen, quod nobis Aeo1icis numeris scriptum Videtur, Pretio emptum mitti dieit, distinguens illud ab Aeolico carmine, gratis misso, cuius initium fuerit, συνες o τι λεπι, ζαθέων ἱερcta ὁμωνυμε. κτισrOρ Αιτνας. Fuerunt Sane huius quoque caris minis numeri, ut exordium docet, Aeolici: sed inept. tradere scholiastas iam Heynius et Gedichius senserunt: qu quidem nollem ad emendationem confugissent, quam nec res, nec metrum admittit. Inepta sunt in scholia- stamin eripIicatione haec duo, Vnum, quod de mercena-xio carmine et gratis misso poetam loqua Putant; aIte-2o rum, quod hic eum istud gratis missum carmen Hieroni commendare credunt, quod in ipso illo carmine fieri debebat. Vtraque uriminatione liberabitur Pindarus, si eum hoc dicere statuas: hoc carmen, i. e. ipsa carminis verba, Tyriae mercis modo, i. e. naui, tibi mittitur ripsum veru chori ingressum. carmen hoc Aeolicis fidiutius canentis, benigne excipias. Καστορειον enim μελος, obscurius memoratum Isthm. I. 2I. canebatur apud Lacedaemonios, quum acie instructa hosti obviam irent: V. Plutarch. de mus. p. 114O. C. et alios, quos citauit Hemius ad Pyth. II. init. Est autem carmen Pyth. II. vel maxime in his, quorum numeri Aeolicae harmoniacteonueniunt. Eosdem numeros eamdemque harmoniam habuit Lasi hymnus in Cererem, ut en eius initio arParet, seruato apud Athenaeum XIV. pag. 624. E. Λα-
276쪽
αναγων Αἰολιδ' αμα βαρυβρομην res ιγίων. Tertia deniquo a Pindaro memoratur Lydia harnionia OI V. 44. XIV.
24 diem. IV.. 75. VIII. 25. Quae carmilia, Numeris mirifica divorsa, hoc tamen commune habent, quod neo
tam concitatis numeris sunt, ut Aeolica, nec tam grauibus, ut Dorica. Ad Doricos numeros propiui accedit Nem. VIII. ad Aeolicos OI. XIV. maXime omnium proinprie Lydios numeros dirierim, qui sunt in Nem. IV. Quantum ex tam tenuibus indiciis colligi potest, Doriacam harmoniam in his carmiuibus fuisse coniicio: OI.
III. VI. VIII. XI. XII. Pyth. I. m. IV. Nem. I. V. N. XI. Isthm. I. ΙΙ. III. et IV. V. VI. Aeolicam in his: OΙ. Ι. Π. X. Pyth. II. V. I. VII. VIII. XI. Nem. ΙΙΙ. VI. VII. Lydiae vestigia reperire mihi. via deor in his: Ol. IV. V. VII. IX. XIII. XIV. Pyth. IX. X. XII. Nem. ΙΙ. IV. VIII. IX. Isthm. VII. VIII.
Redeo nunc ad Aeolismum. Ac veri simile est, concitatiores Aeolicae harmoniae rumeros maiorem sibi
dialecti libertatem vindicasse. Lydii enim numeri, Ie viores Doricis, non aliam, quam hi, Iinguam habent Aeolicis igitur numeris hae videntur propriae formactesse: ποὶ pro που Pyth. V. I 55. eripellendum Ol. III. 7. ubi cod. Pal. recte τοι. In Doricis enim et Lydiis carminibus που dicit, ut Pyth. IV. 154. X. 13. 'Isthm. II. 37. ne ab Aeolicis quidem prorsus alienum, Vt OI X. 44. Deinde πεδοι Pyth. V. 62. in quo tamen car-2Imine V. 126. μεχα sine libris non mutandum VIII. 1o5. Iragm. Pag. 1 5. apud Athen. pag. 641. C. o Schneideri emendatione: πεδερχεται, Nem. VII. 1o9. Composita tamen etiam in Doricis πεδα admittunt: πεδαμεις via VI.
M Boec ius pag. 295. sequod Hermamius hoc excusat in positis, uitul est: quid enim hac quideiu in ro interest inter ,,πέδα simpIeκ et cum verin compositum dioti nihil, seli aliquid dicturn esse fatebitur vir optunus, ubi reputauerit, Vel ' a tragicis nida in compotius adnuosum iuueniri. Oni aOM.
277쪽
XII. IB. Nem. X. 114. ubi cod. Aug. ed. Rom. aliique libri ποδ' αυγαζων. Porro ἐπαμεροι Pytb. VIII. 135. quod in Doricis est εψαμεροι et ἐς ad ριοι. Tum ἐν pro ἐς Pyth. II. gi. V. 5o. et in Aeolico fragment. p. 67. Nusquam hoc in Doricis inuenitur, nisi forte librariorum errore, aut grammaticorum iuuento, ut Pyth. IV. 459. Ibidem v. 376. pro δ' επειτ' λυθον scribendum est, Versuum quoque distinctione postulante, ἐς Φύσιν δ' ἐπεπεν ῆλυθυν. Hoc ἐπειτεν, quod Aelius Dionysius apud Eustath. p. 1158, 59. Ionicum esse et apud Herodotum inueniri testatur, Phrynicho P. 43. Atticos respicienti, et inde Favorino in v. εἶτε, ἐσχατοις βαρβαρον Vocatum, Pindaro etiam Nem. III. 94. Pro επειτ' ἐν , ut iam Pau ius suspicabatur, Testituenis dum Cod. Aug. ibi ἐει τὸν. Aeolicis carminibus etiam ὀνυμαξαι tribuendum videtur, Pyth. II. 8a. VII. 6.ΣΙ. Io. In caeteris enim communis forma inuenitur,oνομασθεν ΟΙ. IX. 71. -υμασεν Pyth. XII. 4ic ubi nemo paullo doctior ὀνυμως θεν et ω 1tασεν scribi voIet. Nomen autem ἄνυμα et in Dorico et in Aeolico carmino Iocum habet: Ol. VI. 95. Nem. VI. 32. neque Usquam οτομα apud Pindarum est. Etiam accusativus pluralis secundae declinationis in ος terminatus in solis Aeolicis carminibus videtur admissus esse: νασος Ol. II. 129.
ἐσλός Nem. III. 5o. ubi quidem cod. Aug. ἐσλον. Alibi
ai haec forma inuenitur, expellenda est, non minus quam Dorica cυς, qua nusquam Vsum esse Pindarum Puto
Traxit enim aliquid 1abis hic illic Pindarus a grammaticis, neque a recentioribus, sed a Veterrimis et clarissimis, quod vel haec, quae habemus, 'scholia ostendunt: multo clarius intelligeretur, si' reperirentur, qualia ad Iliadem. Ol. I. 35. genuina Scriptura est κακαγορος. Nem.
non adeo imotum credideram, vomPMitorum alium es e, quam simplicium usuui.
278쪽
Iibrorum, metro conueniret, Si ἰδια sanum, esset, quod et sensus et praestantissima apud scholiasten lectio' διειτ' ἐρευνασε corruptum esse arguunt. Restitue tres lititeras ob praecedentium similitudinem neglectas: δαμασε δε θῆoας ἐν πελ ιγεσιν υπεροχος' δια τ' tiυτ' ερευνα τε τε-22 . ναγε- ροας. Πελίγεσι et uccusa tiuum υπέροχος, accentu nominatini scriptum, praebuit Optimus coderi, cuius saeis pius iam facta est mentio. Nem. I. 35. suisse qui meistro repuguans ἐσλος scriberent ἐσλως, scholia docent. Scribe ἐσλους. Aristarchi apud scholsastera verba in cod.NS. sic scripta: καταλείπετΠε δε Τη σεχ ια Gni itaσια τοἔσλος. η ras kντιστρο νος οὐκ Magi τει το υ. Dele cum edd. οὐκ, et hoc dicet Arista rebus, antiquo more Pindaiaxum o scripsisse, quod es et ου Pronunciandum. Nem. X. 116. cod. Aug. ἡμε3 ος, quae vetus lectio fuit. Ari
starchus et Apollodorus scribebant huενον, Didymu,
quενος pro ἐειενους. Ed. ROM. BI. ηuενο ς. Acciis at iuum seu plurarent seu singularem agnoScunt Heynio commemorati Pausanias et scholiastes Al istophanis,' auctoritatem, opinor, Sequuti grammaticorum. Mihi Pindarus, spreto incredibili commento, Mi facit Ol. I. fi 5 . 3s. nominatiuo casu videtur que ιενος de Lynceo dixisse. Deia 'nique in Aeolico fragmento p. 6O. V. 1 o. non debebat 'λπος in ιππως mutari. Aeolicorum carminum propria sunt etiam verba in μι terminatu Pro contractis: αιrημι
fragm. p. 11 o. Sed in alio Aeolico fragm. p. 79. Testia tuendus optativus inris ι. Nisi'. fallor, etiam Doriea 'quaedam, quae in AeoIicis carminibus inueniuntur, a Doricis abiudicanda erunt. Sic πολυuαiro recte videtur Iegi Ol. I. 19. recte Vero etiam μῆλα Pyth. IV. 265
fluctuat, communem formam praetulerim.
Aeolismi illius, quem poeta. ini omnibus carminibus ' . usurpat, aliquot exempla iam supra dispersimus. His
279쪽
11 2 . Sed non est horum constans VSUs: sic Αἰγεῖδαι 23 Isthm. VII. 21. ωτοεῖδuι ΟΙ. t X. IO7. Οἰκλειαν diem. X. 16. Aαro δα Pyth. I. ER. Alia, ut videtur, Aeolica forma est αμευσασθαι Pyth. I. 96. restituenda, Ut supra dixi, etiam XI. i, 4. παραυε υσεται diem. XI. 17. 9μευσιπορος Pyth. XI. 58. Vbi scribendum videtur κατ' ti; ευ- σιπορος τριοδους, nisi quis utriusque accusati ii commuia
nem forniam Praefctrat. . . ProrSris Aeolicum nomen, etiam digammo memorabile, αυπια Iegitur Pyth. II. 52. II l. 4 a. Addam denique hoc: duplicatas consonantes, quae in quibusdam vocabulis, ut in κελαδεντος, κλεεννος,
ηλ Adde περιδαῖον pro meιῖδαῖον Dagari. p. Iob. quod ita scri-
-κ ελαχον, Ουδε G1ασα .Paucia ootueritinii essΘ hoauiuetu debere dicit, nec, si mi presso delectoris, quidquid huius arboris circa Idam in Creta nascatur, eximiendum. . Abundabat autem Creta hoc geuere arbo- ris, auctore IlernuΡPo apud Athenaeum P. a7. F. Plinius D. N. XVI. c. 33. s. 6O. de duobus generibus cupressi: huic patria insula creta. - 'ed in Creta quocumque in Ioco ter- ram mouerat quispiam, Mi naturali haec gignitur, protinusquae emicat et illa Mero etiam non appellato solo ac monta, ' mraxia meque εn Llaeis monuibus, et quos Areos Mocant, aummiεque
280쪽
φαεντος, origine Aeolicae sunt, etiam in his verbis ad Aeolicae lingua usuin referendas Videri, in quibus apud epicos aut improbatae aut rurissime adhibita o in veniuntur. Eiusmodi sunt εσσαντο Pyth. IV. 365. μαι. 486. καθεσσαντο, siue κύνθεσσαν, V. 55. ωσαν Ol. IX79. θεσσαν l. 1Ο2. θέσσαν to diem. V. IB. Persequutus sum, quae in Pindari dialecto madii momemorabilia videbantur. Omnia attingere ii ac lieebat neque animus erat. Quare si quis amplius de his re bus quaerere volet, satis inueniet materiae: veluti in verbis e praeterito factis, 'Vt Πῖροκλε , κεχλαδονταe, πεφρικοιτας; in formis influitiuorum, de quibus muεν, σταuεν, et similes in rarioribus sunt ἰ in terminationil,u Persoriarum, Ut Τίδεν, ιεν, eram; et eri BIio genere εξικέσθαν, κτη σθαν; in compositorum formatione, ut
βουλαφοροι, et quae sunt huiuscemodi alia. Quae omnia operae pretium est aliquando diligentius' pertractari.