장음표시 사용
141쪽
νει EPISTOLAB D. R. ET L. Q. V. TAE .
tum pro nullo potuerit haberi. Neque etiam valchenarit nomen, ut contra Hemsterhusii et Ru kenii, in titulo editionis positum est et perinde quasi nil h Valetanario alumenti a cessisset Quod vero deinceps posuit W. non quod his nollet dare, sed quod Ernestus nouet rogare, istelligem suas copiolas in tantis auxiliis obrum tum iri, id, more suo, verbose ac superbe T. insectatur: ubi haec attendisse satis erit ris Sed quum Veschenaerii V, inquit, is epistolas M legerint ingenui homines, statim et Emestiis nomen ab illa turpi suspicione liberabunt, et M illius viri audaciam mirabuntur, qui quum se ex Ruhnkenio meliora scire posset, quae se salsissima sunt in hominis integerrimi opprovis brium projecit. Fatetur enim Veschenarius se se ab illo rogatum, negat se multa daturum. ,, Quid saceret Emesti Videtur quidem ex his Valchenarii Epistolis apparere, eum ab
Emesto rogatum esse e sed hanc rogationem deinde vel retractatam vel cohibitam fuisse, pluribus aliis indiciis ostenditur, quae mox expo nemus. Nullam vero turpem suspicionem in. Emestum conjecit m dicens, illum Ualchenarii auxilia noluisse assumere . intelligentem in iis suas copiolas obrutum iri; potuit enim EmeMeus probabiles habuisse rationes, quare suas co
- piolas obrui a Veschenarii copiis, et hanc
142쪽
accessionem Valchenario debere, nolletr mala suit in Orpheo ornando, Gemeri et Ruhestenti negotium: in Herodoto, We elingit et Vale. kenarii: quorum narratio negotiorum huic Cal. limacheo consertur et subjicitur , W. in Vita D. R. p. 83 - 89: quod debebat. Neque vero turpem suspicionem in Draestum conjecit : nec suspicionem ; nam narravit ea, quae saepius Ruhnhenium et Ues
henarium narrantes audiverat z nec turpem,
quod nomen addidit T. , ut invidiam Wo. con staret; quum tamen ipse, addito hoc nomine, Er nestum turpiter secime arguat; s quidem eum id fecisse apparuerit. Nonne igitur, ut Tu Verbis utamur , ingenui homilies, quum re cognoverint, statim et Wl. nomen ab lata turpi suspicione liberabunt, et Ti. audaciam mira. huntur, qui Wo. ea narranti, quae saepius Rub henium et Veschenarium narrantes audiverat, et quae aliis Indiciis confirmantur j audaciam obiicit, et salsissima eum in hominis integerrimi opprobrium projecisse mentitur. An vero in di minutivo copiosis aliquid vel turpitudinis vel offensionis inest; quae minor aut . nulla sumit,s W. dixisset parvas cistas P At hoc quidem nugatorium est: et Emestus ipse suas notas no tutas vocat. Valeat hoc in minutis hominibus, ut aliquid dissimulando eorum existimationi consulatur: in magnis quidem viris, in quibus
143쪽
tas EPISTOLAE D. R. ET L. C. V. GET.
recte Emestum numeramus, Vere et simpliciter Omnia memoranda sunt, nec Verendum est nonotulamim tenuitas reliquis illorum laudibus aedoctrinae magnitudini obsit. Pergit T. quaerere, qui factum sit ut Eme
tus. quum Veschenarium rogasset, parum rem Ierit: quas ratiunculas referre non opus est rin his haec saltem Ti. verba animadvertamus:
M Certe si utramque Valchenarii epistolam comparamus , vix intelligi potest quomodo se excusemus ea, quae a Veschenario scripta
se leguntur in observationibus ad Callimachiis Elegiarum Fragmenta , Luracio editis p. aio: Casiimactea quum sub auspiciis Er-
nesti reno arentur. hic meas fecum ut conjecturas communicarem rogavit: unas ad
,, ipsum dedi literas , quibus priora tantum ,, carminum fragmina sumseram tractanda, is hujus generis centena daturus, si fuissentri desiderata , sed ad istam epistolam responis sum demum accepi, nee sane mirabar, quum
,, Callimacheis jam recentatis donarer. . Er- ,, go rogavit Εmesti, sed missa sunt tantum se paucissima et exspectavit Ualchenaerius ut illo se denuo rogaret et tertium et deinceps , donec o singula centena extorsisset. Non secit Er- nesti; quid enim saceret, quum humanissi- me roganti prima statim epistola suisset nega- ,, tum Τ Habent nunc in manibus epistolam
144쪽
si illam aequi judices: videant uter superbius is egerit, Veschemerius, qui non nisi saepius
se rogatus bona sua impertire Ruhnhenio ami eois voluerit, an Ernesti, qui ne saepius roganis do instaret, ipsa, quam in eo maximam su iso si se scimus, verecundia impeditus potest vide-. ri. Dabimus, utrumque humani quid pas se sum esse, Ernestium, quod repulsa offensus
se denuo rogare noluerit, Ualchenaerium auis D tem, quod rogatas primum negaverit, effe- se ceritque ut ille dare hunc nolle crederet, .se quod vel ex amico communi sciret plurima se eum dare posse et concedemus quoque V caei. Nam caeteras nil attinet reponere ratiunculas vanas et in Valchonarium injuriosas. Hic vero vel unus Veschenarii locus satis debebat valere ad Τit annum veriora docendum,
nisi plane prae ira et invidia in Wyttenbachium
coecutiret. Nunc vero sunt duo alii ad hanc caussam pertinentes loci, iique diserti, quos per casdem animi labes non viderat, aut non meminerat : alter Valchenarii in Ep. II, p.
Ss: Libenter mea quoque misissem, si desiderasses, in Callimactum observata, qui poetam
illam olim non indiligenter tractaveram: scripsit autem haec Valchenarius, postquam ab Ernesto exemplar editionis dono accepisset: alter
locus est ipsius Emesti in pagina ultima illius praelationis: A que utinam mihi otii tantum
145쪽
1sa EPISTOLAE D. R. ET L. C. R EAET.
fuisset, ut magis uti in hac paria potuissem eousilio GL Valahenarii, eetis illa mihi eo-piam humanissimis literis fecit; profecto, ut intelligi poteit ex iis, quae de sententia ejus innotulis meis subinde dixi, multum lucis accessisset his fragmentis ab ejus recondita et ac uis ta in his literis doctrina. Haec igitur T. antea animadvertere debebat, quam frivola convicia in m jaceret; atque dans, utrumque et E. et V. humani quid possum esse, ipse inhumanissimum quid pateretur,
et Wum temere ac maledico carperet; quod ea dixisset, quae nisi verbis, tamen sententia et re cum duumvirorum illorum dictis convenirent.
Iam quid T. dicat, cum bellam suam argumen talionem claudicare ostendimus ' Nam quum duae sint Wi in Vita D. R. narrationes, quas T. criminatur, altera de Xenophonte, de Callimacho altera, illam per hanc redarguere instim tuerat p. XI, ubi egregiae scilicet suae arguo mentationi hanc sormulam praesereri se sed huic se narrationi quanta fides habenda sit, alia accum satis ostendet, quam de Callimacho adversus M Ernestium protulit. V Ergo confutata Calli machea Ti. criminatione, jacet item Xenophontea , et tota concluso. T. tamen, ut valens nimirum dialecticus, non
desinit eadem crepare ἔ sc enim p. XVII et
, , - arbitramur potius, Omnes, cum Germa- is uos,
146쪽
,, nos, tum BataVos intellecturos adversus horiis minem mortuum , quem amaret et coleret,. Ruhnkenius, nihil iniquius ab eo dici po-
is tuisse, qui vivum amplissima reverentiae sig- nificatione adulatus esset. V Atqui et nos M. . bitramur, omnes Batavos et Germanos intellecturos adversus bominem vivum W., quem Ruh
Lenius vivus amasset, et intima familiaritate complexus esset, nil iniquius nec stultius ab eo dici potuisse, qui se Ruhnhenium amplissima reverentiae significatione coluisse simularet. Istud vero adulationis crimen iterat T. p. XIX quamvis impudentissime illud ementiens. Itane tibi, Titimanne, Prosessori Lipsiensi ac S. S. Theologiae Doctori, impune mendacia jacere Iicet ρ Cedo unum locum in scriptis Wi, ubiis Emestum adulatus siti An in epistola illa, quam tu nunc in tuo asciculo edidisti Atqui
hanc totam mera et simplex veritas occupavit. Scripsit eam W. honestissimo consilio, quamvis sine fructu, ut Emesto duos homines egregie literatos, eosque Germanos, meliore fortuna et
professoriis cathedris dignos, Bangium et --gnerum, commendareti sibi ipsi nihil gratiae aut beneficii Emestum rogavit: putabat sibi bene esse in Bataviae et si manere noluisset, patebat ei Patria Bema, ubi cives eum sui semper desd rarunt: in epistolae exordio Emestum h doctri,pae praestanti* laudavit, et quod ex ea fructus
147쪽
lase magnos percepisset, gratum illi animum testificatus est, omnia vere, sincere et procul ab adulatione: vocavit eum Virum summum, antistitem Literarum; item et similiter eum vo- earunt Rufinhenius, Veschenarius, et alii, sine ulla prorsus adulationis suspicione. Quam epistolam hic reponere nolumus; et quia longior est quam pro finibus huic Philomathiae libro destinatis ; et quia in reliquis his virorum doctorum ad Emestum epistolis uniuscujusque lectioni patet. Proximis annis ΜDCCLxxvII et MDCCLXXvIII , min tribus prioribus Bibliothecae Criticae Partibus tres censiiras prodens editionis Ciceronianae ab Ernesto factae, iisdem tunc publice, quibus antea privatim, laudibus doctrinam viri et me- rita celebravit, liberaliter item et vere, atque adeo sine adulatione, ut multis in locis ab illius judicio dissentire se ostenderet. Sed fortasse W. tantummodo de vivo Ernesto, non item de mortuo, honorifice locutus est, quod reprehensor T. insimulati Legat quis nobis ea, quae de mortuo Ernesto dixit: quae, quia non omnibus prae manu sunt, ea hic nos appo
Bibliothecae Criticae Vol. II, Part. II, p. I 39: ,, Hac nos Emesti mentione admonemur, ' ne antea finem imponamus huic Parti, quam de - illius obitu dixissemus: non quidem ut reseramus de eo tamquam de re nova; quippe diu est
148쪽
quod percrebuit tristis nuntius: sed ut dolo
rem nostrum Prodamus, ad ejusque societateni bonarum Literarum amantes Vocemus; neque reticendo sensu nostro, aliis videamur carere sensu, quo praeditos esse: decet cultores earum Literarum . quarum praecipuus antistes fuit Esenestus, vae.molliunt mores, nec sinunt esse seros. Ergo vana suerunt vota nostra, quaa
pro vita ejus fecimus in censura operis Claceroniani. Jam enim eo Mmpore 'Instabat sotalis hora, qua primo corpus labefactaretur, mox illud ingenii Literarumque lumen exstingueretur. Nos quo minus in laudes Viri digrediamur, prohibemur et loco et iacultate. Et speramus non defuturum idoneum laudatorem ejus viri, qui per Elogia tot alios immortalitati commendavit, quorum nemo fuit, qui ubertorem quam ipse materiam Elogii praeberet. V rum tamen , quod Romanus Poet, 'de se ipse - gloriatus est, se opus exegisse, quod nec. Unes, Nec poterit ferrum, nec edax abolere vetustas, quid impedit, quo minus augurio nos quodam ad Ernestum reseramus 2 Venit quidem illa dies, quae nil nisi corporis hujus jus habet, et incerti finivit spatium aevi. Ille vero parte sui meliore superstes, et indelebile nomen asis tus, legetur quacumque humanior patebit oriabis, non quidem populo, qui Literas ad ludicram oblectationem reserat, sed ab iis, qui
149쪽
liquam venu tatem retineant, quique fructum ejus metiantur doctrina, cum eleganti, tum a
Ibidem Vol. II, Part. III, p. II 6: ,, num
speramus, Emesti, summi viri, memoriam ab hominet docto ac diserto ita proditum iri, ut non tantum illius laudes celebrentur, sed ingenium, doctrina, mores, animus et vita eleganter accurateque describantur ἔ adsertur hic ad nos libellus C. L. Baueri et Aug. Guil. E nesti a qui desiderium. spei nostrae magis incendat, quam expleat. Sed tamen is euicuimodio, eo minus potuimus sacere quin de eo rese remus, quo jucundior, in recenti etiam nunc dolore, recordatio egregii viri esse debet. U. Poteratne sincerius amantiusque de Emesto quidquam dici ab eo i qui illi non nisi famaaeognitus esset, quique nullum ab eo beneficium, nisi Iegendis ejus libris, percepisset Nec minus postea quanta reverentia et quassaeligione de eodem locutus est W. ubi dissen- sum ab eo suum declarare cogebatur: veluti de Lexlao Hedericiano in Praelatione ad Selecta Historicorum Gr. p. XXVI: is Magnopere prolecto de studiosa juventute meritus est Emestus locupletando et ' purgando Lexico Hedericiano. Illiberale sit, eum ob ea, quae reliquit, vitia defraudare laude et gratia bene factorum: sed illiberale etiam non profiteri verum, praesertim
150쪽
ipso loco et utilitate discipulorum postulante. Magnus fuit vir Emestus et omni laude cumulatust cujus ego laudis si vel exiguam partem assequar, egregie mecum agi existimem. Sed in Graecis Literis quantum superabat Hedericum, quod sane magnum fuit spatium, tantum ipse superabatur ab idemsterhusiis, Valchenariis, Ruhnhenius, Piersonis, Lenneptis, cael. '. Iam in Vita Davidis Ru kenii, unde non nisi duos iocos prpetulit T. , eosque non satis sis ira intellectok per invidiam calumniatus est, ut supra i demonstravimus: in Vita igitur Davidis Rahnkenti quot quantaque sunt quamque lucu
lenta idocumenta, per quae M testatum reliquit, i non, modo quam certae aestumatione, sed etiam quam liqnorifice . de Emesto et sentiret et iudic rei. LX. . quibus tres longiores locos reseramus, , omissis iis, quae paucis continentur
Igitur p. 38, de annotandi et adversaria coni sciendi necessitate sic W.: se Quis neget magnos fuisse. viros Gemerum et Ernestum, doctimnae praestantia et varietate, judicandi secultate, scribendi laude' Ut eorum in disserendo mi-aamur diligentiam, copiam,' subtilitatem et gantiam, prudentiam, ire in animadversionibus ad Scriptores antiquos, in primis Graecos, ve-duti Gesneri ad Lucianum et Orpheum, Ernesti ad Homerum , Xenophontem , Callimachum,