장음표시 사용
131쪽
Dominiea die oratorium ingressus et sanetae crueis vexillo munitus, assumensque personam filii veI spon-8ae cum amoris affectu, sorma isto modo meditati
Primo eosita, quomodo iste, quem amans desideras, est sufficientissimus: et qui eum possidet, Omnia Po sidet, et qui eum non habet, mendicus est et pauPer, quia quidquid praeter eum est, non reficit, et si reficit non sufficit, et si ad tempus sufficit, non tamen in Perpetuum satiat, quin adhuc amplius quaeratur; qui autem eum habet, saturatus est, quia secum finem suam habet et non aliud, quod quaerat. Cogita, quomodo iste tuus dilectus est super
Audibile, Gustabile, Ddorabile, Tangibile,
Sensibile. Omne Quomodo est altior, quia Super Omne
Numerabile, circumscriptibile, Commutabile, Imaginabile. Quomodo est altissimus; est enim super
132쪽
Dyinabile, Inuestigabisse, istimabile, Intelligibile.
Est tamen totus amabilis, maximo laudabilis et summe desiderabilis. Quomodo iste tuus dilectus est thesaurus fidelis, et ubi est thesaurus tuus, ibi est cor tuum quidquid tibi auseratur. Si ille in te permanserit, sufficit tibi; nam
ille est illud unum, quod dixit Μarthae es88 nee88Sarium. Quomodo ille est summa complacentia nostra, et si totus mundus nos reprobat, si ille nos approbat, sufficit nobis; desiderium enim nostrum ipse est et nostra sufficientia. . Quomodo est Vita, a qua habent Vivere omnia, in quo nos mOVemur, Vivimus et sumus; de illo enim dict-tur: Eae ipso, per ipsum, et in ipso sunt omnia.
Quomodo dilectus tuus dicitur Christus, id est, unctus; nam est talis unctio et salsa, quae apposita unicuique rei mundi facit ipsam sapidam. Quomodo in electis est sapor gratiae, in damnatis sapor justitiae et vindex iniquitatum. Quomodo iste tuus dilectus est creator, gubernator, redemptor, justificator, retributor et glorificator. Exultans igitur in meditations harum persectionum dilecti tui si eis congratulans liquefiat anima tua et in pace in idipsum dormiat et requiescat et dicat: Nolite su eitare dilectam, donec ipsa velit et prorumpam in ejus
133쪽
laudibus. Et si digne eum laudare nequeam, de eo tamen non silebo, cum solum de eo gaudeam; ille enim est dulcissimus sapor, et qui eum gustat, Vietus ab ejus sapore, mori poterit prae amore. Τu solus amans, unice dilecte mi, pulcherrime, ubi, quae80, Vis manere δUbi vis te quaeram, qui totus es sapor et dulcedo O dulcis hospes animae, esto hospes meus et ego tecum sine fine. Cumque ista congratulans sufficientiae et fideli thesauro vitaρ et unctioni tui dilecti morose meditatua sueris, ex intimis suspiriis et desideriis ejus forma or tionem prout diximus seria secunda, dicens: O Domine,
Quomodo anima nostra per fervidum amorem sine aliqua intelIectus operatione erigitur in Deum.
Diximus in superioribus, quomodo intellectus noster per meditationem et laudationem divinarum persectionum erigitur in Deum, et qualiter in anima nostra per verba et desideria ignita ignis divini amoris est accendendus; nunc tractandum est, qualiter mens jam aliquantulum secundum sormam suprapositam exercitata elevatur in Deum absque ulla intellectus actione et ei per servidum amorem adhaeret, quod Sancti veram sapientiam nuncupant, ut enim dicit divinus ille Di nysius: Sapientia ista est per isnorantiam cognita, eo quod nulla humana ratio intelleetus, vel notitia elevat animam ad hujusmodi amorosam unionem: sed est Opus
134쪽
solius Dei, qui sine aliquo intelleetus nostri o scio
dignatur, sui sentimentum animae communicare.
Unde hic anima nostra quoad intelligere potius se habet passive et receptive quam active, nam ibi sensus non habet locum, ubi sola regnat amoris assectio. De hae sapientia dicit Beatus Jacobus, quod omne donum perlaetum de sursum est descendens, id est, a Deo. Ista est sapientia, quae tantum et tam saepe comme datur in libro sapientiae. Et non gignitur in nobis haec sapientia per studium intellectus sicut scientiae humanitus acquisitae, sed per exercitia internorum asse-etuum, de qua loquitur Propheta, cum ait: Renuit cons Iari anima mea: memor fui Dei et delectatus sum, et defeeit Spiritus meus, hoc est, quod anima, quae omnem
humanam et carnalem delectationem a se repulerit, tactu divinae sapientiae exhilaratur et Sursum eleVR-tur et hic deficit; nam non sufficit linguae exprimere officio, quod de suo hic sentit dilecto. Ad hanc sapientiam nunquam philosophi perVenerunt, neque illi, qui circa corporalia et phantasmata intellectum occupant. Et ost super omnia dona nobis supernaturaliter infusa, quantum ad modum elevandi in Deum, scilicet per amorem, superiorem animaΘ portionem neque enim in aliqua alia re anima tantum quiescit, neque adhuc in eo habens respectum ad aliquid commodi vel voluptatis; sed solum propter seipsum, qui solus est summe
amabilis, quem quaerit et petit et diligit dumtaxat, quia
sentit eum summe bonum, immo ipsum summum bonum
ab omni desectu et miseria elongatis8imum. Et ut dicit quoque idem Beatus Dionysius eabit. 7: De disinis
135쪽
nominibus: sapientia ista ita pertingit suum dilectum p ramorem, quod non speculatur Vel considerat eum spe- eulative vel subtiliter, quod quidem non movet ad am rem, sicut si quis ad investigandum aliquas veritat Asubtiles vehementer occupetur in materia de Τrinitat vel de aeterna verbi generatione aut de mundi cre tione, in quibus patefit divina potentia, non afficitur ad amorem, sed solummodo haec sapientia studet illiseonsiderationibus, quae afficiant animam nostram, ut elevetur et calescat ad amorem ardentem sui condit ris, sentiens eum absque aliqua similitudine corporiaist intelligens ineffabiliter; itaque supra naturae cursum prius amatur quam cognoscatur. Et qualiter per hane seraphicam sapientiam ametur et cognoscatur, hic Experiri potest, dici non potest; nam cum hoc totum sit pure spirituale, nihil eorporeum ad illud aliquod ad miniculum praestare potest, hoc enim Deus tantummodo per Seipsum operatur. Unde quilibet licet simplex et illiteratus, qualis est unus rusticu8, Vel una simplex Vetula in hac sapientia tam alta potest repente fieri magnus discipulus, prout ei Dominus illam sapientiam dignabitur communicare in magna Vel parva quantitate, prout ad eam se praeparaVerit; si enim non se praeparat faciens quod in se est, nunquam ad hanc sapientiam perveniet.
136쪽
Quod exercitator plus sentit et diligit quam videt et intelligit.
David propheta confirmat hanc sententiam dicens: Gustate et ridete, quoniam suavis est Dominus. Ubi ostendit, quod devotus quisque prius gustat Deum affectu per amorem et deinde cognoscit intellectu, quod interiori palato praegustaverat. Rursum patet hoc per hoc, quod multi contemplativi et devoti plus amant quam intelligant vel sciant, sicut patet de ignorantibus vel simpli-eibus, qui magnis Scholasticis sunt devotiores. Illi ergo tales majorem habent amorem, et ad plura se extendit in eis amor quam intelligentia, et per consequens aliquis est amor in eis, qui non est per intelligentiam Vel cognitionem praeviam. Ρraeexigit tamen talis amor lumen fidei et praesentiam gratiae et eharitatiS, secundum enim quod ait Dionysius in principio libri de mystiea theologia: ista alta sapientia, de qua loquimur, ista est sapientia, quod solum est ejus, qui Verus est Christianus et amicus Dei. Unde notandum, quod, quamvis amor iste detur devotis personis sine hoc, quod prae eaigatur aliqua cognitio praecedens, quia hie amor non firmatur in anima, nisi per cognitionem fidei, quam de Deo habemus: tamen haec gratia non ita omnibus copiose consertur. Ideo qui noviter contemplationi vacare incipiunt, antequam ad persectionem hujus amoris perveniant, in quo omnis contemplatio finitur, oportet primitus speeulationi et considerationi creaturarum et divinorum operum in-
137쪽
sistere, quemadmodum ei, qui vult in altum ascendere, opus est scala. Hoc insinuavit Ρropheta, cum dixit, In meditatione mea eaeardescet ignis, quasi dicat: Ρrius quam anima igne divini amoris inflammetur: oportet ut praecedat aliqua creaturarum et divinorum operum consideratio, qua veluti quadam scala sursum seratur. In persectis vero et exercitatis contemplativis absque ulla scala intelligentias vel consideratiovis speculativae vel practicae alicujus alterius rei, quae non est Deus, et adhuc nulla de Deo praecedente specul tiva cogitatione moX per ardorem amoris erigitur sursum Superior animae portio. Et quia aliquis posset dicere, quod Augustinus dicit: Invisa amare Rossumus, inem ynita vero munime, dico, quod secundum quod dicunt sancti doctores, Augustinus vult dicere: quod in omni contemplatione requiritur aliqua cognitio, et hoc Verum est; iste autem tam altus amor, de quo agitur, est totus circa Deum, in quantum est summum bonum, et est Speciale donum Dei, ita ut per nullum alium modum nequctab alio quam a Deo haberi possit. Et ideo amor lato praesupponit cognitionem Dei, quae habetur per lumen fidei, quae est virtus Theologiea et per consequens nobis infusa a solo Deo, et per nullam viam gignitur in nobis talis amor, neque per aliquam cognitionem V lindustriam aut artem humanam, sicut ille amor communis, qui naturaliter excitatur in nobis ex quadamnaturali inclinatione animae nostrae in rem amatam.
Et ad clariorem praemissorum intelligentiam est notandum, quod sicut contingit, accedentem ad ignem prius sentire calorem ignis, quam videat ejus lumen:
138쪽
Sic contemplativus perfectus prius sentit calorem divinitamoris quam cognoscat quod experitur, saltem in hae vita; nam in patria aliud erit, ubi anima nostra imSeparabiliter unietur eum illo aeterno lumine gloriae, quod est Deus. Ad istum amorem, de quo loquimur, citius vel prius ascendit, qui saepius suspirans et gemens in eorde suo dicit illud, quod supra diximus in meditatione et oratione secundae feriae hane materiam tangente. O Domine, quando te diligam, quando te
fruar, quando te amplexabor, quando intra me intue-hor, etc. Qui hujusmodi est, citius elevatur ad amanctum et serventer desiderandum Deum, quam Si contΘ-Plaretur profunda arcana immensurabilis aeternitatis vel clivinarum processionum; qui enim hujusmodi specul tiones in mente sua Versat, ut sciat solum et non, ut igne divini amoris ignescat, parum proficit, nam amor si finis omnium cogitationum in homine bene ordinato.
Et quia hoc non fecerunt magni Ρhilosophi neque laciunt moderni Theologi, ideo quamvis sint magni speculatiVi,
sunt tamen elongati a Deo et ab omni devotione et amore et timore Dei, in multis et magnis seeleribus involuti.
De hae tam sublimi et tam gloriosa sapientia ait Beatus Ρaulus: Quam nullus sapientium, scilicet Graecorum, intelligere potuit. De qua etiam Corinthiis scribens ait: Spiritus noster spiritui divino unitus sentit quae sunt ejus, et haec est sapientia quam loquimur inter persectos, de illa quoque redemptor noster dixit Apostolis ante Ascensionem: Induemini virtute ex alto. Et hoc signatur, eum ad altare induitur sacerdos, qui
139쪽
ineipiens a capite Vestit se amictu, alba et casula, Eo quod ista saneta sapientia solum venit desursum, nΘque quisquam alius eam docere potest, quam Deus.
De effectibus, quos gradatim iste amor unitivus et perfecti
Opera sive effectus, quos iste divinus amor et apiritus Supernae eontemplationis in mente deVota gra tim operatur, secundum doctrinam Sanctorum sunt sex
isti gradus: Illuminatio, Desiderium, Inflammatio, Saturitas,
Suavitas, Raptuη, et significantur per sex gradus, quibus Salomon RSeendebat ad thronum, qui erat in alto positus, quia eodem modo Christus Jesus ascendit per eos in altiori portione animae nostrae, quae dieitur apex mentis, et illic reaidet, cum eam plena pace possidet. Primus gradus vel effectus, quem iste supernus amor in anima contemplantis operatur, dicitur illuminatio. Ρostquam enim igne illius seraphici amoris inflammatur, relinquit in ea quandam experimentalem Dei cognitionem. Hic cognoscit anima, Deum esse sontem totius bonitatis, nobilitatis et speciositatis et dignum omni honore, gloria, reverentia et laude, et ex comparatione ad ipsum cognoscit, seipsum esse miserabiliorem, Viliorem, contemptibiliorem et abominabiliorem, quam aliqua mortali lingua exprimi possit. Et comparans Deum ad seipsum cogno-
140쪽
scit nihilominus, quanta sit ejus dulcedo et clementia, qui suae sapientiae tam inaestimabiles thesauros dignatur in tam vili loco, sellicet sua abominabili conscie tia et anima peccatorum omnium spurcitiis plena reponere. Secundus fructus sive gradus hujus unitivi amoris, qui ost in hac vita altissima contemplationis pars, Voe tur inflammatio; nam anima illuminata, habens experientiam speciositatis, sublimitatis et nobilitatis divinae, manet in tantum inflammata ejus ignito amore, M ut nihil aliud cogitet neque in alia re delectetur neque cogitare vel loqui aliud vellet. Et tunc abhorret pror8us omnem
earnis voluptatem undecunque Venientem.
Tertius effectus sive gradus est quaedam suavitas et delectatio. Ubi enim anima fuerit illuminata et ignoisto divini amoris inflammata, oritur in ea quaedam i effabilis delectatio omnes superans mundanas delectati nes, sicut mellis dulcedo sellis amaritudinem; itaqua modicum quid illius supernae dulcedinis praevalet et plus animam delectat quam omnes mundi hujus, quae fuerunt et sunt futurae, carnales deleetationes. quartus gradus dicitur esuries vel desiderium; cum enim anima contemplantis sic illuminata et delectata in Deo fuerit, sicut dictum est, desiderat ita vehementer per assiduum amorem et sentimentum Deo adha rere, quod potius quaecunque tormentorum et poenarum genera, in quibus ipse non offenderetur, eligeret, quam illis supernis deliciis, quas in suo dilecto expertus est, ad horam carere. Et ideo omnis alia voluptas est sibi mora, et semper manet in illo ardore et vehemenis