장음표시 사용
151쪽
tradere vitae eontemplativae; cum enim crederent, seeogitare de Deo et in loco secreto puras habere or
tiones, citius ipsi tunc et abundantius cogitarent ea, ad quas ox suis malis inclinationibus afficerentur, et sic priores emeerentur. Unde et Seneca dissuadet, nequis solus longo tempore degat. Et eadem ratione omnes Sancti et Ρhilosophi otiositatem damnant. Nihiuominus ipsemet Seneca et Sancti laudant solitudinem et otiositatem contemplationis in exercitatis ad liberius serviendum Deo, sicut laeerunt Sancti, Eremitae et alli multi devoti viri.
Quod non omnes debent imitari gratiam singularem in solitudine habitandi quibusdam divinitus exhibitam.
Quibusdam ex Dei speciali munero exhibitum suit, ut in juventuto sua solitudini et solitariae habitationiseipsos traderent. Quemadmodum B. Benedictus legitur secisse: Apso tamen in regula sua illud non consulit, sicut otiam laciunt alii Eremitae et Doctores, Persuadentes, ne quis audeat attentare illud et aggredi, quia gratia singularis alicui data non est omnino tr henda ad congequentiam seu non omnibus est imitanda; et qui quandoque oppositum ausi sunt sacere, scilicet quaerere solitudinem et eremi otio8itatem absque prae-eedente labore et praevia instructione ac consuetudine conversationis inter societatem, miserabiliter sunt de-haudati. Rationem assignat praelatus Gerson, dicens: Volare enim conati sunt, antequam essent alati, et e-
152쪽
gredi bellum cum hoste immanissimo, priusquam aliosi minores debellassent adVersarios, scilicet mundum et i earnem. Et ideo dicit ipse, quod non habet magnam
fiduciam in quo8dam nostri temporis Εremitas se dicen- tes magnum asserre prosectum Sibiipsis: quod et sentiendum putat de seminis in reclu8oriis positis. Qui etiam
scribens sororibus suis dicit: Scitis vostp8ae, Sorores meae dilectae, quam nece88itatem Su8tinui8tis, uSque huc esse in labore magno, et sorte adhuc ex vobis aliquae tali indigent, antequam potui88etis vos tenere in secreto et solitarias et vos tradere omnino ad cogitandum de Deo in similitudine eremitarum et recluSarum. Habemus enim et recluSorium non solum in nemoribus
locisque desertis po8itum, sed ubicunque possunt haberi vol exerceri tales loci ad declinandum mundum seu evitandum ejus tumultum cum omnibus Suis occupationibus et solicitudinibus. Propter hoc videmus in religionibus bene ordinatis novitios et incipientes oneratos sortiter in addiscendo, magnum habere servitium in laboribus et vigiliis, jejuniis et clamoribus et canticis ad remoVendum peri8ta cogitatione8, quas circa alia solitarii existentes po88ent habere; Sed tamen aliqui bene experti talibus poenitentiis et scientes, tentationes et cogitationeS pra-Vas de Vincere, possunt diutius demorari in solitudine etiam absque Iabore. Unde contingit, aliquos e88e tam sortis complexionis ad vincendum domandumque cum labore tentationes suas, quod habiles non sunt ad persectionem contemplationi8, sed oportet eos aSSidue occupari laboribus vitae activae, et multi reperiuntur tales.
153쪽
E contrario est, inveniri quosdam, quibus ipsa vita activa est grave onus, et mirabiliter per eam impediuntur. Etiam accidit, ut aliquis sit talis et tam bene in
sua naturali compleXione ordinatu8 Vel etiam eX Speciali Dei gratia, quod plus una die proficiet, Vacans contemplati0ni, quam alius proficiat per Spatium unius anni. Verum tamen non intendo, quod quis ita uni vitae studeat, quod aliquando non intendat alteri, vel plus vel minus Secundum tempus, prout Sibi utilius viderit expedire; n0n enim adeo se totum debet tradere vitactactivae, qu0d aliquando non habeat, cogitare aliquid de Deo et sua conscientia, scilicet ad confitendum peccata sua et poenitendum. Et e contrario non Ait ita totus Vacans contemplationi, quin aliquando oporteat eum laborare. Unde semper in una et eadem per80na oportet reperiri Martham cum Maria, et Mariam cum Martha, plus vel minus sicut diximus; talis tamen ab illa vita denominabitur, cui plus incubuerit.
Quod divinus amor est principium et finis vitae contemplativae.
Radix et principium vitae eontemplativae debet esso amor Dei, id est, quod propter eum Vita deseratur mundialis, omnesque solicitudines et occupationes exteriores homo sugiat, ut se totum tradat Deo. Qui autem oppositum lacit, seipsum decipit, et saepe non perveniet ad laudabilem finem, nisi per poenitentiam se emendatum reddiderit. Quales sunt multi religionem
154쪽
intrantes, vel literarum studio intendentes non ex Dei amore, sed ex desidia simulate laborem fugiunt mundi, vel ut habeant unde vivant. Vel ex Vanitate et Supe bia cupientes, se magnos et devotos Religiosos reputari, vel ex curiositate solummodo, Scilicet ut sciant, cujusmodi magni fuerunt philosophi. Amor quoque Dei debet esse contemplationis finis: hoc est, quod ejus amore et dilectione satagat homo do bono in melius proficere et ab omni alio negotio et occupatione segregari terrena, tali scilicet, quae sit notabiliter eontemplationis impeditiva. Neque enim nescius sum, quod ad Vacandum contemplationi et ad pigritiam et inordinatam tristitiam propulsandam interdum necessaria et admodum proficua
est moderata occupatio. Divinum amorem esse finem contemplationis test
tur Apostolus, cum ait: Plenitudo legis est dilectio. Unde in lege divina, quae sapientia Vel theologia nuncupatur, ille debet aestimari excellentior magister et doctor, qui Deum plus amat; ille namque vitam se sectiorem et nobiliorem statum sortitur, qui Deum ardemtius et rectius diligit. Et quia vita contemplativa in exercitatis aptior est ad diligendum Deum, eo quod est sicut quaedam Achola Vel gymnasium, ubi citius et facilius ista ars divini amoris acquiritur: ideo vita ista plus approbatur et commendatur in sacra scriptura et a Sanctis, et praecipue a vero Deo amoris, Christo Je8u, qui hanc protulit sententiam: maria optimam partem elestit. Et quae est ista pars optimar Revera ista, scilicet, quod illa sedebat secus pedes domini et audi bat Verbum illius et audiens ejus amore inflammabatur.
155쪽
Notandum tamen est, quod frequenter quis in suavita activa plus diligit Deum, quam alius in sua contemplativa, et talis est persectior, licet sit in impe sectiori et humiliori statu, quam contemplativus; et vita aetiva illius persectior erit contemplativa alterius, quamvis ex se sit in statu impersectiori. Unde patet, illos seduei, qui putant, sinom vitae contemplativae esse dumtaxat scire vel acquirere novas veritates, quinimmo praecipuus finis illius est, amare Deum et guStare, quam bonus et suavis est. Esto quod ille sapor vel gustus seu spirituale sentimentum sorte potest dici quidam eognitionis modus, quia amor ipse notitia est, sicut dicit B. Gregorius. Quae tamen cognitio est talis et tam Oeeulta, ut a nemine, nisi qui ea fruitur, dignosci queat, quia per Bermocinationem Vel doctrinam nequaquam Ostendi seu explicari potest, sicut consuevit diei do aliquo gravi languore, quod nemo illius dolore ita vehementer afficitur sicut ipse patiens.
In quo consistit perfectio vitae contemplativae per similitudinem mundani amoris.
Declarare convenit aliquatenus, antequam ulterius
proeedamus, in quo perlaetio eonsistit vitae contempI tivae. Quamvis autem in praecedenti eapitulo diximus, Dei amorem finem vitas esse eontemplativae; nihiI-ominus tamen, ut dicit Gerson, ita potest diei, quod ad illum finem, scilicet Dei amorem, omnia opera nostra reserenda sunt. Qua de causa volo aliquas conditionea
156쪽
ponere Vitae eontemplativae: non quidem, quod ego has sufficienter cognoscam, quin potius de his loquor sicut caecus de coloribus, reserens ea, quae Sancti nobis in suis libris tradiderunt, alia expertioribus in hac materia relinquens. Et ut iacilius apprehendere vale mus, qualis debet esso amor Dei, cui perlaetio vitae contemplativae conVenit, Volo hoc per ejus contrarium enodars, Scilicet per amorem mundanum, eo quod illum longe melius et familiarius quam divinum cognoscimus
Consideremus igitur, quid Operatur amor mundi in homino profundo in eo posito, Sieut est amor argenti, auri, honoris, dignitatis Vel praVae carnalitatis. Certum est, quod in tali amore homo primo languet prae aviditate consequendi illud, quod singulariter, licet stulte diligit. Deinde ita mentem suam et totum cor suum et intellectum in re amata apponit, ut nihil aliud nisi illam cogitare queat. Itaque sui ipsius obliviscitur, omnem deponit pudorem, et nihil est, quod continere
vel abstrahere eum a re amata Valeat, neque labor, neque Vexatio, neque periculum, neque mors, neque
amicorum consilium, neque timor Dei vel divinorum judiciorum. Si dormiat, rem amatam somniat, si vigilet, nil aliud curat audire neque loqui, adeo ut usum rationis amittat et fiat sicut amens aut ebrius siVesuribundus. Nihil est, quod hujusmodi hominem a tali amore amoVere po88et, neque quod ipse sormidaret vel recusaret sacere, dum tamen illud posset obtinere, cujus amore stulto et mundano ita ardet et Vulneratur. Obliviseitur adhuc omnia bona tam praesentis quam
157쪽
suturae vitae. Unde si quando quisquam de paradiso quidquam sorte loquatur, aut de inserno, Seu de morte, videtur ei quoddam esse somnium aut sabula. Neque adhuc ad modicum temporis hujusmodi spiritualem cogitationem intra so retinet vel recipit, eo quod amor carnalis vel mundanus citissime eam inde repellit.
uualis debet esse amor Dei, quem contemplativus debeat
Secundum praemissum exemplum conSideremus paria formiteri quod amor Dei esset in aliquo tantus et talis, ut eum faceret penitus mundum contemnere et illius
oblivisci, sicut mundi amor facit oblivisci Dei; et quod
esset adeo ardens et sortis, sicque radicatu8 in eorde, ut nequiret et nesciret sponte neque libere aliundo cogitare, neque metueret vilipensionem et opprobria Seu increpationes et persecutione8, nec adhuc ipsam mortem prae ardore divini amori8, atque omnia, quae mundi sunt visa, audita, ad memoriam reducta, Viderentur ei quoddam somnium et sabula esse, propter divinum honorem et gloriam ea omnia Vilipendens, et breviter mundi judicio tanquam demens et ebrius aestia maretur, eo quod ea quae mundi sunt, spernit, vilius ea aestimans, quam quae Dei et paradisi sunt, mundanoab8orptus amore aestimans. Tunc ego dico, quod isto talis esset amor Dei persectus, ad quem toto conatu Verus contemplativus conari debet ascendere per suam contemplationem, et in tali statu amoris existens merito
158쪽
dicendus esset mortuus mundo et crucifixus, eo quod nihil ejus eum detinere valet, et viveret Deo, dormiret vanitatibus hujus saeculi, et bonis aeternis vigilaret ad universa, quae per homines mundanos fiunt, corporis oculos haberet obtrusos et sopitos, sed ad Sanctorum gaudia patulos. Et hoc est, quo sancti Doctores asseverant figurare per Μoysem, qui Volens cum Deo sermonem habere, ingressu8 est caliginem, per hoc insinuans, qui ad divini amoris persectionem pervenire cupit, intrare oportere oblivionem mundialium rerum, evius typum illa caligo gerebat, ut scilicet neque videat, neque intendat, neque afficiatur ad eas. Sed qualiter hunc Dei amorem, qualem descripsimus, Requirere Valeamu8, aliqualiter ostendamus. Isto
quippe est finis vitae contemplativae, et qui ad istum pervenerit amorem qui hujusmodi est, Verticem attingit montis, ubi eum tribus discipulis Christus transfiguratus est: illo loquitur Deo in figura Μoysis, quando legem aecepit, iste talis rapitur in spiritu vel potius supra spiritum; hujus conversatio in coelis est, iste talis amore vivit, iste feliciter et delectabiliter graditur sine aliqua sumi vel caliginis obseuritate. Verumtamen ha- tres, proh dolor, quam raris haec gratia conceditur et quam modicum durat, quamdiu in hoc exilio demoramur.
De duobus modis silentii et solitudinis. Secundum statuum et humanarum eonditionum varietatem quisque potest sibi locum eligere secretum, ut
159쪽
ibi in pace et silentio quiescat; verum est tamen, quod principale secretum debet potius intra animam quam extra esse, hoc e8t, ut anima pellat eminus ab hahit
culo sui cordis omnem humanam et mundanam solicitudinem et omnem vanam noxiam cogitationem et eum
cia, quae eam impedire possunt, ne quo tendit perveniat. Interdum quippe contingit, ut quis solus eorpore degens et ab hominum consortio separatus non propter hoc minores patiatur phantasias et cogitationes ac melancholias, quin potius in seipso gravissimam et
valde onerosam tolerat societatem, quae videlicet Phamissiae varios in eo tumultus gonerant et magnRS eo fabulationes et garrulationes, ante suae mentis Oculos modo unum modo aliud repraesentantes, deducentes eum modo ad coquinam, modo ad forum, offerenteS ei immundas et carnales voluptates, objiciendo quoquct ei nunc choreas, nunc res pulchras, eantilenas et hujusmodi alias Vanitates, ut eum in peccatum praecipit nisecundum quod de seipso B. Hieronγmus humiliter eonfitetur, qui cum non nisi seris et scorpionibus aBSωciatus esset, interdum nihilominus eogitatione orat Romae inter choreas puellarum saltantium. Rursum hujusmodi phantasiae siVe cogitationes Pro-Vocant animam solitarie degentem ad iram et faciunt eam eum absente, ac Si esset praesens, litigare et Vediborum injuriis eum lacessere. Aliquando numerabit argentum, et magnum thesaurum asportans laciet mercationes. Crebro quoque mare suis desideriis tran laetabit, nonnunquam etiam per diversas terra8 tran eurret, constituitur praeterea in magnis dignitatibus.
160쪽
Itaque talis anima hujusmodi phantasiis ot stultitiis,
quamvis sit sola, saepe implotur. Unde non in secreto et solitudine vere commoratur, licet exterius solitaria manere videatur. Neque putanda est devota animaeontemplationi Vacans omnino sola ess8, quia nunquam minus sola, quam cum est sola. Istarum tamen duarum solitudinum consortia multum inter se distant; nam devota anima et conismplativa non est sola, quia optimam, proneuam et delectabilem possidet foetetatem, scilicet Deum et Sanctos, cum quibus degit per sancta desideria et devotas cogitationes; altera autem, id est, inutiliter vagabunda, habet societatem Valde nocivam et in nullo ei proficuam.
Disputat, quod contemplativa vita primo proficit sibi ipsi
Tribus motivis sive rationibus inter alias quidam admirantur, cum quis se tradit contemplationi. Prima, quia eontemplativi sibi solum prodesse videntur. S eunda, quia Videntur plus Velle investigare et saporo quam oportet, si in altum Velle Volare. Tertia, quia multi seducuntur et in amentiam et melancholiam vertuntur. Ad quas tres rationes fsi sorte rationes diei possuntJ respondet Gerson, reserens sanctos Doctores, qui de hac materia copiose, subtiliter et prolando loquuntur. Et primo, quod aliquis contemplationi intendens sibilpsi proficit, ' multo plus atque divinius, ampliusque Deo placet, quam si vitae activae intenderet: et hoc suffieit; nihil quippe post Deum plus