장음표시 사용
231쪽
neque illue, quo tendit , per seipsum praesumenB Posse
Sunt et alii, qui statim putant, se esse in Summo, eum tamen vere sint ad pedem montis, et ideo Meem dere renuunt, propter quod semper retroeedunt. Alii quoque sunt, qui usque ad summitat m aBeendunt, qui tamen continuo emetuntur inanis gloriae cupidi: videntur enim sibi iter suum bene peregisse, et Suam dierum viriliter eonsummasso, et non curant diIlgentiam adhibere, qualiter ibi perdurent, unde et statim rct huntur ad ima et non ascendunt ita vel iter sicut vellent. Et sorte eis Deus nunquam auxilium prnest
hit, ut illuc, unde ceciderunt, reascendant, hoc exigonis eorum superbia, ingratitudine et abusu cognitionis habitae, quod est horribile, et eausa nunquam praesumendi, imo se tenendi in profunda humilitate, eum scilieotvidet homo, quod ille, qui Deo suerat tam proximus atque familiaris in collocutione sua, et flent avicula, quae eonstruxerat sibi nidum intra coelum, postea dejueeretur usque ad infernum sine revocatione.
Deinceps sunt alii, qui, cum se in monte isto modueum aliis altius Viderint, caeteros aspernantur, et d rident infra illos Oxistentes, qui, ut labantur, juste des
runtur a Deo, quatenus eadentes, quam modi eum a semeti ipsis Valeant, agnoscant. Sunt qui istum montem non nisi curiositate eonscendere volunt, et ut dicere valeant, etiam suimus ibidem, aut revera, ut aliqua seereta inquirant, aut propter solam suam recreationem et delectationem, aut propter loel eminentis amoenitatem: non autem, ut
232쪽
melius Deo placeant, proximiusque ei serviant, honestius, amplius et magis meritorie: et isti cito amittunt Dei auxilium atque ejus gratiam, aut certe nimis dure, turpiter atque miserabiliter reperiunt se deceptos; putant
Enim, Se esse in monte Dei, cum sint in monte diaboli. Postremo est aliquos invenire, plusquam dictat ratio, seStinantes, et suum nitente8 praeire ductorem aut VelociuS, quam vult ille, properante8, quod magna est latuitaS : ductor iste, sicut dictum est, gratia Dei est. Qui ergo non pote Si aut non dignatur eX8pectare spatium temporis Secundum motus iStius gratiae, jure eam perdit, et alia vice pro libito Suo eam tam cito non reperiet. Sunt e regione quidam, qui ad hanc recipiendam gratiam non sunt parati, cum ab ea VOeantur et moVentur, imo potius resutant, aut aliis negotiis Se tradunt, Vel Certe Verbo vel sacto dicunt gratiae, ut adhuc modicum eos expectet, et sic ipsa depulsa mox recedit. Oportet ergo nos Vigilare Semper Super cu8todia cordis nostri ad recipiendum visitationem divinae gratiae, et moVeri secundum ipsius instinctum, neque VelociuS neque tardiu8, omni tempore cum profunda humilitate indignos nos judicando, etiam ad montis hujus latus jacere, quanto
magis ad ejus apicem ascendere: quanto enim prosundius in corde Suo se quis humiliaverit, tanto trahetur altius. Quemadmodum rex praepotens, VolenS honorare militem Suum, tanto eum colloeat superius, Scilicet ut Sedeat cum principibus, quanto eum ad hoc plus cernit renitentem et contradicentem; et quanto ip8e Se profundius humiliat et indignum reputat, tanto reX inStantius trahit et ageendere compellit. Super omnia enim,
233쪽
displieet Deo praesumptio, neque placet ei modus volentium ad eum effrenate et sine timore, quasi ad suum socium et sibi similem, accedere, sed semper debet eustodiri sancta et laudabilis Vereeundia, tremor, paVoret timor cum confidentia suae benignitatis; sine confidentia enim talis timor nimis esset culpabilis et impedimentum ascendendi ad montem contemplationis; esset enim talis timor immoderatu8.
De quibusdam aliis impedimentis contemplationis.
Dicamus adhuc de quibusdam aliis obstaculis et impedimentis contemplationis. Sunt igitur quidam, qui asinum suum, hoc est corpus proprium, nimis VeXant, ita quod anima eo uti non potest. Alii autem nimis sunt repleti atque onusti, infirmiet dormientes, sive pigri: nimis enim demorati sunt in infirmaria earnalitatis per excessivam commestionem et potationem aut vaniloquium. Tales autem sunt quasi contracti, resoluti, paralytici et dormitantes, ideoque oportet ipsos curari, scilicet ab infimis incipiendo per humilem poenitentiam. Sed et quidam sunt, qui ascendendo Vehementem patiuntur famem aliquando spiritualem verbi divini, et cupiunt post hoc illud audire vel legere. Unde fit, ut in lectione nimis se detineant, recipientes ibi ampli
rem, quam recta ratio dictat, resectionem: unde et vel citatis sui ascensus, a qua inceperunt, obliti, non ascendunt secundum quod coeperant. Verum est tamen,
234쪽
-I m resectionem interdum esse proficuam et necess xiam, et praesertim in principio, quando sobrie sumitur. Somper igitur debet homo considerare suum ascensum in Iegendo, ut plus quaerat devotionem quam in-atruetionem.
Rursum reperiuntur alii recalcitrantes atque saltan-tBE contra stimulum ipsos perurgentem ad ascendendum,
hoc est, qui nimium fugiunt tribulationes. Praeterea sunt alii, qui non adhuc an ficienter instrueti de itinere quaerendo seu interrogando a scientibuS, Vel de habendo desuper eonsilium non curant acta abundantes in sensu proprio confidum in seipsis, seipsos docere volentes, et ideo saepe aberrant et toficiunt.
Ulterius sunt alii diligenter per studium servens viam quaerentes, ut de hac seiant loqui et alios docere, Iicot ibi ipsi non fuerint, loquuntur autem, quia Sic audierunt ab aliis, nec nituntur, aliquando per Viam quam docent ascendere, et ideo nimirum, si tales in imis maneant semper, non enim itur per eam per Sola Verba, sed oportet pedes ad opus mittere. Et isti assimilantur illis, qui in praeliis exhortantur et instruunt alios sortiter eertare, sed ipsi neque arma tangere Volunt: vel sicut illi, qui aliis demonstrant vias, per quas ip8i ob suam imbecillitatem vel pusillanimitatem non Po
8unt adhuc alii, qui, postquam unam Viam arripuerunt, continuo declinant ad aliam, et hoc propter eorum ineonStantiam, aut quia putant leviorem aut delectabiliorem se inventuros, unde parum vel nihil proficiunt,
235쪽
sicut canes cervos insequentes nullum Venantur, si modo post unum, modo post alium currant, sed oportet, ut vestigia primi insequantur, et circa aliquem auum nolloceupentur, ut canes in arte Venandi bene inatrueli
Alii vero, seipsos et huius Viae pericula non attendentes, imprudenter et incaute pedes ponunt, Et ideo a summis ad ima ruinas patiuntur. Alii autem, eum ascendunt, retro aspiciunt vel imserius, et cum aliquis eos ad descendendum invitat,
mox totum derelinquunt; qui innio efficiuntur inhabiles, quanto diutius inserius detinentur, et inde difficilius ei
graVius reascendunt, quia mundana conVerSatio in
loquendo, vel aliquid aliud mundanum exercendo, non modicum impedit vel retardat, et in talibus cor suum figens, et non velociter resiliens, et citius diSCedens, ut contineret ascensum suum, magnum sibi parat impedimentum, ideoque non oportet in istis metam facere, nisi quantum necessitas deposcit, et cum corpuS fuerit inserius, saltem eorda sint sursum, quod tamen his, qui non sunt experti, difficile est, quia neque anchoram eordis fixam habent in monte, eo quod desunt eiS chordae bonae consuetudinis, quibus alligari habet cor. Sunt praeterea, qui eum a8cenderint, nunquam Putant se inde recessuros, sed illic persistere tanquam jure haereditario; sed in suo easu deorsum fragilitatem pro- Priam cognoscunt, et tribulantur atque discunt, quod divina gratia illic eos collocavit et tenuit, quamdiu sibi placuit, et si in alto eos contigerit e88e, per humi
236쪽
serius esse vident, hoc aequo animo portantes sperent, se per divinam misericordiam iterum aseen8uros; opo tet enim, ut homo non solum immobiliter et constanter se habeat in adversitate corporali, sed etiam in spirutuali, et multo amplius, Scilicet in tentationibus duri que mentis amictionibus, qui sunt absque consolatione aliqua earum, quas habere consueverat vel desiderat. Ρostremo sunt aliqui, qui ascendendo nimias et excessivas faciunt expensas, puta per lacrimas et eo poris assiduas amictiones, ita ut ea, ad quae tenentur, nequeant explere: et ideo misericors Dominus miser eorditer se babet eum istis, interdum permittens eos decidere et labi inserius, ut ea, quae sunt nece88aria,
Ista sunt, quae impediunt ascensum ad montem eo templationis. Alia sunt innumerabilia impedimenta, sed tamen ad praedicta reduci possunt, ad quae superanda et vitanda necessaria est sortis perseverantia eum gradibus supradictis, scilicet humili patientia loeoque secretost silentio.
Quomodo quidam deficiunt in forti perseverantia et ideo modicum in contemplatione proficiunt.
Ρlures Aunt non bene cauti circa perseVerantiae so titudinem et circa contemplationis fructum, et ideo ad ejus persectionem non po88unt pertingere: non enim curant orationi vacare vel meditationi, nisi se ad ista persenserint devotione affectos et in eis gustaverint
237쪽
aliquam spiritualem dulcedinem; videtur enim oratio vel meditatio eis nihil prodesse, si devotionis affectum non senserint. Sed isti similes sunt illi, qui nimio frigore cruciatur, et non Vult ad ignem accedere, nisi prius ealescat; aut illi, qui fame vexatur, et renuit cibum quaerere, nisi prius fuerit saturatus. Cur enim quis se tradit orationi seu meditationi, nisi ut igne divini amoris calefiat, vel ut donis seu Dei gratia saturetur Errant autem vel defieiunt isti in hoc, quia se putant tempus perdere, si orantes Vel meditantes mox devotionis imbre non irrigantur. Ad quod dicit Gerson, quod, si ipsi nituntur et laborant, quantum in se est, habere devotionem, et assidue contra suas cogitationes certamen gerunt, quia eis multum displicent, eo quod habere eos pacem non permittunt, hi saepe majus reportant meritum, quam si eis statim sine tali conflictu devotio adveniret. Ratio est, quia militant et serviunt Deo propriis sumptibus et cum majori poena atque labore.
Verum est tamen, quod Volens seipsum exercere oportet, ut habeat ad hoc magnum temporis spatium, rejecto a se omni onere occupationum tam ad se quam ad alios pertinentium, seque ad permanendum per duas vel trea horas in uno loco fixum cogat, sive consolatio sequatur sive non , ad quam tamen habendam assiduo laboraro debet, eumque se nimio taedio arietum senserit; sibiipsi dicat, quod adhuc expectet per mediam horam Vel integram laciendo poenitentiam suam, expectans divinae gratiae largitatem, post horam vero elapsam adhuc S commoneat ad persistendum alia hora. Et saepe in dimidiae horae parte extrema talis in sua contemplatione
238쪽
amplius proficiet, quam alius decem diebus aut eerto in uno mense. Et si a casu in suo regressu reperit se quasi resutatum, sic scilicet, quod eleemosyna ei denegetur, puta quod non consequatur gratiam devotionis: oportet, ut humiliter se convertat ad Dominum confitendo se indignum tanta gratia et quod potius meretur flagellari et affligi, quam hujusmodi eonsolationibus Perfrui, et dicat: O Domine, Deus totius consolationis, laus et gloria tibi sint semper, mihi autem, ut dignum est et justum, confusio, nisi oppositum mihi proveniat de tua misericordia. Ρer talem modum vincet Deum, laclens ei sacrifieium de eordis sui duritia. Et certe Deus non obluviscetur misereri ejus, suam ei conserens misericordiam, eum cognoverit horam secundum suum beneplacitum portunam. Neque debet quis in lacrimis et devotione ad suam consolationem hujusmodi consolationes Vehementer assectare; sed ut per eas ardentiori amore Deo adhaereat. Si igitur magis placet ei, quod pro tunc ei famulemur sine hujusmodi consolationibus, illud idem debet nobis placere et debemus dicere: O Domine, Deus meus omnipotens, optime per te mecum agitur; Si praemium meum a te reservetur mihi in alia Vita, hoc unum suppliciter oro, ut mihi ita non ira8earis, quod tuam amittam gratiam, de eaetero fiat voluntas tua. Si Vero quisquam nostrum optatam devotionem suerit assecutus, solicitus sit, ut omnipotenti Deo gratias reserat, orans instantius, ut opus plantationis suae in
239쪽
eo coeptum augmentet et confirmet, ita quod tale quid hic non conserat ei ut praemium, sed in laturum rese vel ei praebendam integram.
Qualia sit cognitio, quam contemplativus hic habet de Deo.
Sumcero debst viro contemplativo, quod clare ΒΘ sperat videro Deum in patria; in praesenti autem exilio sufficiat ei eredere, eum esse suum Creatorem, Redemptorem, Gubernatorem et Remuneratorem, et sic de aliis dignitatibus, de quibus per fidem certi sumu8, nec appetat hic Videre clare divinam naturam. Quocirca advertere debet contemplativus, quod secum dum divinum Dionysium, quantumcunque contempletur alte Deum, et videatur sibi aliqua nova intueri, si tale quid quod cernit, quomodoeumque videtur esse simiis alicui rei hujus mundi, procul dubio credat, se non clara visione videre Deum; et idem judicium est de
angelis. Deus namquo non est mole magnus, nee aliquo colore affectus, puta albo, nigro, rula, flaVO, aut caeruleo, neque angelus. Verum est tamen, quod bene cognoscitur Deus hic per alium modum Verbis Vel Scriptis inexplieabilem: nisi quod illi Deum sic eognoscentes sciunt quod vident: sentiontes in anima sua quaslquendam dulcorem, repletionem, Saporem, Seu mel diam, quae sentimenta nullatenus explicare Valent. Quippe quemadmodum intra nos aliquando sentimus bene ipsum amorem vel gaudium quo afficimur, tamen non po88umus dicere, quod sint rotunda aut quadrata
240쪽
seu alba vel nigra vel alicujus alterius coloris, eo quod non sunt corporea: ita nemo posset hujusmodi spiritualia sentimenta alteri exponere, si ea ipse non praegustaSSet. Non tamen dico, quod non posset de Deo etiam hic concipi, quid sit quantum ad assumptam humanitatem, quia bene possumus imaginari, quare nostram asSumps rit naturam. Et sic, quod de Deo praediximus, intelligendum est quantum ad diVinam naturam. Et si anima esset multum assuefacta in assidua contemplatione per sortem et jugem meditationem, facile elevaretur supra se et inveniret ibi pulchras contemplationes sine numero, et esset et quasi quidam portus et refugium contra universas tribulationes et fluctu tiones et amaritudines hujus maris tam spatiosi, id est, hujus mundi.
Quomodo tribus modis Deus per gratiam habitat in anima.
In superioribus simpliciter locuti sumus de mat riis contemplationis, alios subtiliores contemplandi modos peritioribus et magis eruditis relinquentes, et ideo de hoc nos expedientes: nunc P08tremo exponemus, qu modo trifariam habitat Deus in anima per gratiam. Primor per justificationem, absque hoc quod ipsa anima habeat de hoc aliquod sentimentum. Et quamvis non habeat sentimentum de hoc, est tamen Deo accepta. Secundo: per aliquam spiritualem consolationem seu sentimentum, sicut hi, qui in sua contemplatione reci-