장음표시 사용
411쪽
Secundo probatur haec opinio per textum in d. l. eum notus i. g. M. ubi dicitur. in annuis praestationibus computari praescriptionem ab initio cujusque anni. deinde textus ibi aequiparat debita ex ultima voluntate dc contractibus. Itaque cum singulorum annorum sit una di separata praescriptio. non potest unica praescriptio pro futuris pensionibus iussicere. Et haec sententia, quod scilicet praescriptio annuarum pensionum ad futuras pensiones non extendatur, in Camera imperii observatur; unde ab ea recedere in foro non est tutum. Ita notat Minscent. 3. obf i 3. Tertio confirmat hanc sententiam, quod tam in contractibus, quam ultimis voluntatibus, pro sequentibus annis. in annuis deo bitis est obligatio in diem vel sub conditione, I.si Stichum. 16. g. r. . de verh. obl. l. r. C. quand. dies leg. me dele. eed. ubi dicitur, quod in annuis legatis ab initio cujusque anni competit primum exigendi facultas. Ergo pro annis sequentibus, ante diem obligationis non incipit currere praescriptior quia quod nondum existit, sed incerta conditione suspensum haeret, praescribi non potest: & actori non obstat praescriptio, nisi ab eo tempore quo agere potuit sc debitorem ad solvendum compellere. ι lius m. II .F. de tutel. Θ rat. diser. c. d. I. eum notissimι. f. iEud. I. . infin. C. de annal. exceptionis Ad l. eos. 26. C. de Uur. qua traditur debitorem xxx. annorum praescriptione a sorte liberatum, ab usuris quoque liberari. Respondetur, quod illa in usuris, fructibus, dc reliquis accessionibus loquatur, haec autem in serte di principali debito vera sunt. Cum enim obligatio usurarum sit accessio seu sequela sortis sive principalis obligationis, sequitur quod extincta principali obligatione sertis per praescriptionem XXX. annorum, eX tinguatur quo inque obligatio accessoria usurarum. I. cum principalis. I 78. f. de R.J. Diversum obtinet in reditibus annuis intra xxx. annos non solutis. tunc enim praeteriti tantum temporis reditus, quorum respectu xxx. anni praeterlapsi sunt. peti & exigi non possunt: sed sequentium annorum reditus recte petuntur, cum isti annui reditus tanis
quam principale debitum per se subsistant. Costasius a. d. l.siususIst.
Personales actiones amittuntur xxx. annis, licet
HIEc propositio jure eivili est indistincte vera, ut aliquis sit litium finis, di ne in incerto maneant rerum dominia. Meflemb. ad tit. si usus'. pet. Imo ec jure canonico hoc verius di probabilius esse defendit Cost I. ηι ι. 6.1. ιe sirv. urb.travi Ratio est, quia
412쪽
quia ad praescriptionem actionum personalium non dispicitur Actum possidentis, sed negligentia non utentis seu agere cessantis sussicit; & praescriptiones longissimi temporis non respectu possidentium, neque considerato utrum bonae vel malae fidei sint, sed in odium tantum agere negligentium sunt introductis de annal. except. Probat hoc Bart. quoque in ι. 4. f. se viam. F. do usucap. Objicitur, quod jure canonico malae fidei possessor nunquam praescribat. Resp. Hoc intellectum 8c rationem habet in casibus, in quibus posseisio & usus praescribentis requiritur; non autem in iis actionibus, quae sola negligentia non utentis amittuntur. Proinhatur hoc exemplo servitutum. In praescribenda libertate servitutum urbanarum opus est facto praescribentis: utputa qui debet vicini praedio servitutem tigni immittendi, non aliter libertatem servitutis praescribit, quam si vicinus non habeat tignum immisesum; & praeterea requiritur, ut foramen in quod vicini lignum immitti solet, a domino praedii servientis sit obstructum. l. hae autem. 6. 1. deserv. urb. prad. l. et si forte. 6. f. i .f. Mem. vind. Non amittuntur urbanae servitutes non utendo, sed praeterea facto ejus opus est, qui servit. Itaque tum demum amittuntur, cum is qui servitutem debet, aliquid contra servitutem agendo, praedii sui libertatem usucepit. ἰ.si qui1 alia. I g. g. vlt.j quema .serv. amite. Igitur quia usus ic factum possidentis necessario requiritur, debet habere praescribens bonam fidem, &existimare se suo jure uti. I. si ades. 3 2. J. deserv. urb. prad. I. I. C. deserv. ct aqua. l.siquis diuturno. Io. d. συ. vind. Contra ad praescribendam libertatem a servitute rustica satis est amittentem non uti, licet alter nihil faciat. Itaque quia per solam non utentis negligentiam rusticae servitutes amittuntur, ideo nec praescribentis bona fides requiritur. Quamobrem licet is, cujus fundus debet servitutem, dominum viae vi expulerit, nihilominus longo tempore viam praescribet. I. . f. si viam. 17.ff. de usucat. Unde recte colligitur, quod in praescriptione actionum personalium mala fides non attendatur, eo quod in praescriptione illarum nullum interveniat factum ponsidentis, sed tantum negligentia non utentis vel non agentis inspi ciatur. Cossat. d. loco. Illud postremo notandum, quod licet praescriptio xxx.annorum in actionibus personalibus bonam fidem non requirat, tamen contra hanc praescriptionem datur restitutio in integrum ex capite ignorantiae, iis qui jussuum ignorantes sibi praeseribi siverunt. intra quadriennium a tempore scientiae computandum. gli in is t. verb. militia.C. de praesicr. 3 o. vel 4o. ann. Ociud. S.
si viam. quod comprobat Mesemb. covs. s.
413쪽
AssERTIO VII. Mala sides, superveniens post impletam praescriptionem,
non interrumpit eam. T Εtus est quaestio, An, si mala fides post completam praescripti-V onem superveniat, debeat res praescripta restitui. Et verior est sententia, quod possit res praescripta rotineri. Ita decidit gl. ine. vigilanti. extr. de prasicripi. Et hanc sententiam communis DD.schoola amplectitur, attestantibus Panorm. in s. c. vigilanti. Joan. Andr. Alberico & Uno in c. possessor. de reg. jur. in 6. Balb. de prascriptiis 3. pari. princ. 2. pari. quast. 7. Ratio est, quia legis auctoritate jam in eum transsatum est dominium . 8t juste possidet, qui legis auctoritate possidet. ι.juste. i I .F. de aeq. vel amitt. poss. Confirma. tur & haec inesis hac evidenti ratione, quia non potest dici in mala fide eme, cui supervenit scientia rei alienae, completa jam praescriptione. nam mala fides est scientia rei alienae. Sed res praescripta non potest dici aliena, postquam est praescripta, sed censetur propria praescribentis. Tertio confirmatur ista assertio tali ratione . quod lex vel Princeps ex justa causa potest dominium auferre uni de
tribuere alteri. l. Lucius. II .F. de evin. l. item verberatum. I s.f. I.
f. da res vind. Si ergo Princeps domino invito & non consentiente potest dominium rei suae alicui ex legitima causa auferre: Ergo cum similiter lex vel Princeps adjicit praescribenti dominium, non tenetur is qui legis auctoritate praescripsit, rem usucaptam restitu. ere, quia non detinet alienum, sed quod auctoritate legis suu ni factum est. Non enim potest dici alienum . quod jure di ex ordinatione legis possidetur. c. quid dicam. I . q. 4. Lex namque magis nostrarum rerum domina censetur, quam nos ipsi, vel ulli privati domini, cum lex sit omnium rerum domina di regina. l. lib. Confirmat hanc decisionem Fachis. libr. I. controv.jur. c. 6 . Vide Francis Sarmient. libro I. selectar. interpretat. cap. Io. V αquium in illustr. eontrov. pari. I. lib. e. 7Φ. ubi dicit δc refert hanc esse communem opinionem Canonistarum M Legistarum.
Iu usucapionibus dies coeptus pro completo habetur. VLρianus in l. 6. 1. de usu p. ita respondet: In usucapionibus
non a momento ad momentum. f. postremum totum diem e-- putamus. Quibus verbis hoc significat J C. non computare nos in usucapionibus tempus ab hora ad horam, ut necesse sit, qua hora quis coepit possidere M usucapere, in eandem horam desinere ultimi
414쪽
ultimi anni diem, quo finiatur usucapio, sed computare totum diem postremum: ut scilicet cum ad eum diem perventum sit. quamvis coeptus tantum sit, non finitus, nihilominus completum censeatur usucapiendi tempus. ι. pennis.f. de divers temp. prafer. Sed obstat huic sententiae l. in omnibus. 6. f. de obl. is a ubi sic statuitur : In omnibus actionibus temporalibus . nisi novissimus dies totus templeatur . non sinitur obligatio. Ergo actio in rem prioris domini non finietur quoque per usucapionem . nisi novissimo usucapionis die completo. Resp. Istius legis definitio tantum de actionibus in personam scripta extat. & ad actiones in rem . quae usucapione perimuntur, nulla ratione pertinet. Quod verba legis evidenter demonstranti nam lex ait Diri obligationem. atqui solae actiones personales nascuntur ex obligatione, actio in rem miniis me. g. r. instit. de action. Sed quaeritur ratio diversitatis, cur actiones personales non fini. antur nisi novissimo die completo, actio vero in rem finiatur simul atque usucapio ad novi stimum diem postremi anni pervenit. etiamsi is dies nondum sit finitus. Dicendum, in usucapione id receptum esse favore bonae fidei possessoris, ut qui ultimum diem triennii attigerit, usiucepisse dicatur. Econtra in praescriptione
actionum personalium ideo dies de momento ad momentum com putantur , quia ibi tantum attenditur negligentia creditoris cessantis actionem exercere, non favor possidentis. Ideoque quia istae
praescriptiones actionum personalium sunt odiosae, strictius sunt
Pignus a debitore creditori surreptum usucapi potest,
h potheca non item. Docet IC. Paulus in I. 4. s.si rem pirnori. M. f. de Uutav. quod
si debitor creditori rem pignori dasHm βurripuerit, ct vendide. rit, nihilominus eam usucapi posse. Concordat. ι. se rem. s.ss pro empl. Sed contrarius sibi ipsi est Paulus in l. ult. 1. de usucap. 8ccum illa lege congruit ι. 6. C. de usucap. pro empl. ubi deciditur, ruod ad hoc ut pignus a debitore creditori surreptum & alteriistractum usucapi possit, requiritur, ut prius pervenerit in potestatem creditoris. In hac antinomia concilianda servanda mihi videtur distinctio Cujacii, tradita in d. g. se rem pignori. quae ita habet: Aut debitor creditori detinenti pignus surripuit di vendidit, S. eo casu pignus emtore usucapi potest. Ratio est, quia postquam furtum factum est. res rediit in potestatem debitoris, allue sic furti vitium pur
415쪽
debitor pignus quod a creditore non tenebatur, alii vendidit retradidit ; de hoc modo si furtum factum sit, res usucapi non potest. Ratio diversitatis est. quia postquam furtum factum est, res non reis diit in potestatem debitoris, sed ante, ut non sit purgatum vitium patque ita res quasi furtiva usucapi non potest. Et hoc modo intel. ligi debet d. l. tili. Scl. 6. C. de usucap. pro empl. Castrensis conciliat hasce leges hac distinctione. Aut per extraneum res pignori data surripitur, & tunc non usucapitur, nisi perveniat in potestatem domini. Aut per ipsum seu debitorem surripitur, & tunc non efficitur furtiva, ideoque nec opus est ut redeat in potestatem domi. ni: quia satis censetur reversia, ex quo apud eum fuit. Ita accipienda est d. l. 4. S. si rem pignori. Quod tamen ita procedit, ut re-ipeetia veri domini possit usucapi, & contra ipsum dominum. Sed quantum ad hoc, ut possit usucapi contra creditorem, dc quoad jus hypothecae, requiretur, ut revertatur in potestatem creditoris. cui surrepta est res pignori data. & aliter non pretescribitur. Ita imtelligenda est l. vlt. V. de usucap. Ita notat Castrens abbreviator Barioli ad I. 6. S. quod autem. d. num. q. de usucap.
Res empta a furioso bona fide, usucapi potest.
QUI ignorans rem emit a furioso, cum putaret eum sanae mendiis esse, possidet de usucapit pro emtore. I. pignori. t 3. 6. I. asce usucap. Quaestionem movebat. quod usucapio sine titulo non procedit: sed hic nulla censetur esse emtio, quia furiosi consentire
non possunt. attamen utilitatis causa hoc receptum esse, ut procedat usucapio, tradit Hus1nι. 2.3.Murioso. I 6.F. pro empl.
Sed hic magna occurrit antinomia: nam in d. g. se a suris traditur, quod ei qui ignorans emit a furioso, non competat diabliciana. Contrarium aperte diciditur in I. 7. g. Marcessui. 2 a. DPMI. in rem. acy. dum inquit Ulpianus, eum qui ignoram emit a furioso, posse usucapere, de proinde ei Publiciana actio competit. Resp. Stricto M summo jure nec Publiciana nec usucapio competit ei, qui emit ignorans a furioso: quia cum nulla sit emtio, si merum
jus spectemus, quae contrabitur cum furioso, nec competit Publi Ciana. nec usucapio procedit, Sed tamen utilitatis causa. id est, ex aequitate contra jus strictum hoc receptum est, ut sit locus usucapioni, bc competat Publicianat nam emtio quae mero jure non valet, aequitatis causa consistere intelligitur. Duaren. ad tit. de usucap. e. 2. Faber lib. I. eonject. e. i8. Aliter Cujae. ad d. I. a. 3 sa furioso. M lib. I 6. obser. e. 29. ubi notat haec verba , posita ind. g. si a furioso. neo Publiciana eompetis, n/ς accessio possessio ovis, esse spuria, di supposititia, propter ι. I. 7. S. mrce r. f.
416쪽
de pMI. in rem. act. Idque ex Greco interprete Constantino Har. menopulo confirmat , qui ea verba nec Publiciana eompetis. tanquam superflua rejicit & non agnoscit, tanquam a jure civili abhorrentia. Nam si hoc casu cum quis a furioso bona fide rem emit. procedit usucapio, etiam Publiciana actio locum habet ι
eum haec necessario inter se sint consequentia, ut usucapio procedat. etiam Publiciana actio competat. arg. l. I. D. de Publ. in rem My. Uide aliter has leges conciliantem Joan. Robert. libro a. recepi. sement. c. io . cui tamen respondet Affron, Mercator, lib. a.
ucapione pignus non extinguitur.
Q Uod usucapione non extinguatur jus pignoris, diserte assiris
matur in I. 7. C. de pignor. ubi Imp. Gordianus rescribit, quod usucapio conventionem pignoris non extinguit. 8c in I.justo. 44. f. non mutat. s.ff. de usucap. Exempli gratia: Fundus quidam a debitore pignori obligatus erat. alius quidam extraneus eum a non domino bona fide emit, eumque decem annis possedit & usucepit. Quaeritur, an jus pignoris usucaptum sit. Et deciditur, quod juspignoris usucapione non extinguatur. Licet enim possessor contra dominum & debitorem acquisivit dominium usucapiones tamen
nihilominus creditori silva manet persecutio pignoris adversus hunc, qui usu cepit dominium pignoris. Ratio decidendi redditur' in d. g. non mutat. quia pignoris persecutio nulla societate cum dominio jungitur, id est, non sic pignus jungitur dominio, iit necesse sit eum qui dominus sit, jus pignoris in eadem re habere. Imo
horum contraria inter se est natura. Qui enim dominus est, jus pignoris in eadem re habere non potest, cum pignus rei suae non consistat. t. neque pignus. s.ff. de R. 7. Ideoque qua ratione fit, ut debitor amiserit dominium usucapione, eadem fit in contrarium, ne creditor ejusdem rei piMus amittat. Objicitur l. I. 8c 1 .C.se adυres ered. praseripi. oppon. ubi dicitur. creditori pignus suum persequenti obstare praescriptionem longi . temporis. Resp. Quod dicitur usucapione pignus non extingui, hoc ita intelligendum est . quod solius debitoris silentium, quo ipse passius est remisiam usucapi, creditori non noceat ad pignus extinguendum Licet enim debitor, qui siluit longo tempore, cum
res sua usucaperetur. amittat rei suae dominium, tamen noc factum non nocet creditori, dummodo creditor non cessavit longo tem .pore pignus persequi. Caeterum si creditor etiam per decem vel viginti annos cessavit in persecutione pignoris, praescriptio longi
temporis piguus ei postea persequemi obstabit. Quod ergo dicitur
417쪽
In d. l. 1 8c a. creditori obstare praescriptionem longi temporis in persecutione pignoris, hoc intelligendum est non de longo silentio debitoris, sed creditoris, quod scilicet praescriptione longi tempoἀris actio hypothecaria extinguatur, ii creditor x. vel XX. annis, ex quo res sibi pignori obligata est, cessavit jus suum persequi. Doney.
lib. s. comm. c. M9. Scau d. l. 7. C. de pignor. Aliam solutionem videin operibus postumis apud Cubactum , in commeat. ad librum. q. Cod. ad tit. de oblig. Ο acE. ad i. 6. &. 7. qui tradit, i. 7. dum dicit, 'uica pione pignus non extingui, accipiendam esse secundum jus vetus, quo anno vel biennio res usucapiebantur. At cum hodie ex constitutione Justiniani rerum immobilium dominium longo tempore per usucapionem acquiratur. l. unic. C. de usu cap. tram . . coniti tutum etiam est, ut hypotheca eodem modo etiam praescriptionσX. vel xx. annorum finiatur.
Sine possesione, eaque continua, von procedit su bio.
Comprobatur haec assertio aperte in I. sine. 2 p.P. de usuωρ. Cui
concordat c. e. de R. I. in o. Ratio assertionis est . quia causa usucapionis est posselso, cum usucapio nihil aliud sit quam ca pio, id est, acquisitio per usum, id est . possessionem. I. quassio. de V. S. s. 34'. de Uueap. Unde nisi integra de continua sidcausa, effectus perfici non potest. Objicitur primo, quod hereditas jacens, hoc est . quae nondum est adita, non possidet, quia non habet animum . per quem civilio ter possidetur & faetorum est incapax. l. i. S. Mavola. i s. f. si is quires. ι b. esse jusf. me. 8c tamen coeptam a defuncto usucapionem Complet. t. coeptam. o. l. iusso. - nondum. 3.st de umcap. Resp. Hoc singulari jure dc utilitatis causa receptum est . quod scilicellhereditas jacens tantisper defuncti personam sustinet. l. hereditas. 34. . f. de acq. rer. dom. fingiturque hereditas eo respectu qualem qualem possessionem non vere, sed juris interpretatione Sc fictione habere, ac proinde inchoata a defuncto usucapio poterit jacente hereditate compleri, modo non fuerit polle illo medio tempore ab alio occupata. l. possessio. 2 o.'. de usucap. Secundo adversatur quod Labeo respondet in I. rerum. go. g. γLabeo. i. ff. de usucap. si is cui ad usucapionem columnarum vel te gularum X. dies superessent, eas in aedificium contulit, eum nihilominus usucapturum, licet paucissimis istis diebus ceciderit posisessor a possessione. Resip. Non omnino fuit ibi amissa possessio: nam qui tignum aedibus suis jungit, quodammodo postulet. non quidem disti uete & seorsim . sed confuse dc universaliter xationο totius, quod utique possidetur. B h As si a
418쪽
Minime probandum est, quod Innocent. I I I. Pont. υ-
scripsit, ordinarium debere judicis delegati sententiam exequi, etiamsi sciat illam ef
EXtat hoc rescriptum in c. pastoralis. f. quia vero. de of deIeg.
ubi Pont. Innocentius. Ii I . episcopo Heliensi in haec verba rescribit: Attendentes itaque, quod non cognitio, sed executio dein mandatur Iudici ordinario, respondemus, quod cum ordinarius teneatur obsequi delegato , etiamsi sciat sententiam istam injustam . exequi nihilominus tenetur eandem . nisi apud eum incere possit . ut ab hoc onere ipsum absolvat. Idem probatur in c. significasti. δε . delet. Nos solidis rationibus Zc argumentis defendemus, ordinarium non teneri exequi sententiam iniquam judicis delegati. sed potius ei resistere posse. Primo judex est Dei minister in terris, di ejus judicium 'cenietur prodire de vultu Dei. c. ut nostrum. de appell. Ergo tamdiu delegatus est minister Dei, quamdiu justitiam C ercet, defendit, & tuetur. Hinc praecipitur judici, ut justitiam di judicium faciat, & liberet vi oppressum de manu calumniantis. Perem. Q. vers. 3. Quando ergo judex injuste agit, facit ut privatus, di potest ei resisti, sicut cuilibet privato violenter injuriam inferenti, per rotundum textum in I. devotum. F. C. de metat. O
videmet. lib. I a. m. i. Maran. disp. I. num. 37.
Secundo pro hae sententia facit f. deinde. nov. r7. ubi mandat Imp. Justinian. judicibus, ne permittant Principis ossiciales ex aula venientes subditos laedere. vel aliquid injuste exequi, sed eos p niant, si quid tale fecerint. Tertio quando magistratus aliquid exequitur contra jus , potest ei violenter resisti etiam a privato. t. prohibitΜm. s. t. defensionis. 7. C. de ur.De. l.omnes. C. de decur. ι. hir quidem. s.C. qui milit. possvel non poss is deserv. ad milit. Θc. l. devotum. s. C. demetat. mepidemet. t. quoniam. 23. 1. de appell. in quibus legibus unanimiter statuitur, quando judex procedit de is sto extrajudicialiter conistra jus . tunc cuilibet etiam privato licet ei resistere. Quarto M ultimo, quando magistratus facit aliquam executio. nem injustam di a jure prohibitam, dicitur violentiam inferre. I. plerique. i8. f. de in jus voe. Unde eodem modo dicendum est in Casu proposito, quod judex injuste exequens vim inferat, & meri. to sibi possit violenter resisti. Confirmatur etiam haec sententia Per c. conquerente. extr. de res.spol. ubi dicitur, si judex privet aliquem sua possessione injuste, dicitur committere spolium, sicut
419쪽
privatus, & ita tenetur. Ad quod facit textus in I. ult. C. 13 pervi vel alio modo absent. tur, sit posse . ubi dicitur, quod ne quidem auctoritate rescripti Principis debet quis possessione sua sine cauta cognitione privari. Non obstat, quod delegatus Principis in caua sibi commisia dicatur major quocunque ordinario judice. c. sene quia. do os de-IV. Inferior autem judex non potest cognostere de viribus sententiae superioris. quia intelligitur major solum respectu negotii sibi commilis: sed per Principem censetur commissum , ut justitiam
faciat. c. eum aeterni. de re iud. in 6. Unde quoties contra leges judicat. toties licite ei potest resisti quia facit oc procedit extra com- mi ilionem suam. fc censetur ut quilibet privatus Secundo non obstat l. adversu, . 3 . Cfadυ. rem iud. restit. postulat. quae soli Principi defert potestatem sententias sui delegati in Din Sendi: quia ibi loquitur Imp. de restitutione in integrum . quae indicat sententiam valere. nam si esset sententia ipso iure nulla, non opus esset restitutione in integrum petere. toto tit. C. tu qui .caus tu integ. res . non est uece g. Unde judex ordinarius non potest rescindere sententiam delegati a Principe, quae valet summo jure, sed solus Princeps audiendus est, nisi contineret manifestam iniquitatem : vel vult exequi in casu sibi non commisso. quibus casibus posset etiam resisti delegato Principis per judicem ordina- .
rium. Maran. d. disputat. I. uum 4. .
Ultimo non obstat, quod dicitur in I. i . q. idem Pomponius. r. f. quodDν. tui. aua. Iest. esse die. quod auctoritas praetoris, seu judi cis facian licitum . quod alias erat illicitum. Quia hoc verum est. Juando interponitur judicis auctoritas secundum jus . di juris or-ine servato: alias nihil operatur factum judicis. Marau. d. loco.
Sententia ex falsis instrumentis vel testibus lata , non est ipso jure nulla, sed ope restitutionis in inte
grum rescinditur. CVm sententia ex falsis instrumentis vel testibus est pronuntiata. illud refert. utrum contra absentem, an contra praesentem
sit prolata. Priore enim casu sententia ipso jure nulla est. LFprator. 7s. vers. Marcellus. Τ. de judie. I. siquis. 29.1. ad i. Corn. de falsSi quis cait) obrepserit prasiti provincia, tam per acta, quam Iioelii interpeliationem . nιhil agit. Quibus verbis significatur. sententiam ipso jure nullam esse. Posteriore vero casu sententia ex falsa suggestione vel falsis probationibus contra praesentem lata, remedio
420쪽
restitutionis in integrum rescinditur. I. Divus. 33. F. de rejud. A. cit huc ι. I . & 3. G.siexfalsiUrbud sit. Objicitur l. qui agnitis. ii. de excepi. ubi diciditur ex sententia, lata ex falsis instrumentis, non competere rei judicatae exceptionem. Unde colligitur, talem sententiam ipso jure nullam Scin validam esse. Resp. Hoc tum demum verum est, si detecta prius falsitate per restitutionem in integrum, sententia ex falsis probationibus lata fuerit rescissa. mae responsio probatur ex d. l. qui agnitis. ubi cum Modestinus scrimit nullam competere exceptionem rei judicatae ex sententia lata ex falsis instrumentis, subjungit rationem , quia principalibus constitutionibus definitum est, sentenisi iam ex falsis instrumentis latam retractari. Itaque dum refert se J C. ad principalem constitutionem, quae extat in v. l. Divus. ea. que restitutionem in integrum requirit, ut sententia ex falsis pro .hationibus lata rescindatur, debet quoque d. l. qui agnitis. ex A. I. Divus. declarari, cum ejus constitutio a Mode'ino in d. l. erat agnitis. referatur. Hanc solutionem probat Zc tuetur Menoch. enarbitr. iu I. lib. 2. cent. I. casu. Is. Porro haec doctrina limitae. tur in sententia lata contra minorem 2 r. annis ex falsis allegatiω-nibus : hic enim ipso jure absque restitutione in integrum, solan sitate detesta sententiam nullam dicere potest, propter favorem aetatis. l. i. C. silui. vel curat. exoss. a Peg. excusat.sit. Ita communiter tradunt DD. in d. l. Divus. Dissentit Zasius lib. r.sing. intellecl. e. i 3. qui tradit sententiam ex falsis instrumentis latam ipso jure, sine restitutione in integrum retractari. inem sequitur Mapprobat Petrus Grausianus in paradoxis iuris civιlis. e. 17. Postreismo notandum, quod etiam illud singulare est, quod sententia lata contra fiscum ex falsis instrumentis, ipso jure nulla est, per I. unio C. debens. advers. Asc. lat. retractand. Idem confirmat Socin. in οἰ-
Sententia nec pro furioso, nec contra furiosum
dicta valet. a ritur, an valeat sententia pro furioso dicta. Et quidem
certum est, sententiam contra furiosum latam non valere. quia sententia contra absentem dicta non valet. l. de unoquoque. Φ7. f. de rejud. l. 4. C. quom. ct qΠ nd.jud .sentent. profer. de .cte. Atqui furiosi pro absentibus habentur, quia etsi eorpore sint
Praesentes, animo tamen tamen absunt. l. 2. g. penula. F. dejur. eodi eisi. I. ubi non voce. in . . de R. .
Sed dubitatur. an sententia pro furioso dicta valeas. Et ait Julian, im t. s. F. de reju . ne quidem pro furioso dictam sententiam Diuitiam by Cooste