장음표시 사용
531쪽
tur omne jus publicum ves privatum 4o annorum praescriptione acquiri. Huic sententiae primo adversatur l. 3. in fin. F. ad ι. δει. majesar. ubi tradit Martianus privatos homines, si pro magistratu vel potestate se gesserint, lege Iulia majestatis teneri. Unde collisitur merum imperium praescribi non posse, ne ex delicto praescriptionis
jNS acquiratur. l. meminerint. 6. C. unde vi. ι.Avehareditaria. 22. f. deneg. ges. Resp. Hoc argumentum procedit in personis privatis, quae cum ad exercendum merum imperium sint inhabiles, delictum committere dicuntur: secus autem si personae sint habiles Midoneae ad exercendum merum imperium, ut sunt Duces, Comites, Marchiones, Barones &c. Secu do in contrarium adfertur hoc argumentum: Quae in
alium non transferuntur, nullo unquam tempore praescribuntur. ex regula. c. dudum. 3 a. extra. de decim. &I. a. C. de usucap. pro empl.
Sed merum imperium in alium transferri non potest. l. i. f. quim udatum. 2. f. de s ejus eui. cte. Ergo praescriptione videtur non posse acquiri. Resp. Merum imperium potest transferri a Principe. non vero ab iis, quibus specialiter a Principe concessum est ι nec enim mandata jurisdictione transfertur. Deinde nihil ad rem facitu. t. a. quia hoc tantum ibi dicitur, quod ea quae testator vendi prohibuit, si vendantur, non possint usucapi. Nam quia usucapio re quirit titulum, nullus est titulus venditionis, si res a testatore promnibita est vendi. Denique adversatur l. eomperit. 6. C. de prascript. go vel 4oanu. ubi statuit Imp. quod ea, quae in signum supremae potestatis vel principatus competunt, nullam cujuscunque temporis praescriptionem admittere. Ergo idem statuendum est in mero imperio, quia hoc in signum universalis dominii in Principe residere videtur. Huic objectioni respondendum sub hac distinctione. Aut quis ita prae scribere intendit merum imperium, ut Principem tanquam verum dominum non recognoscat, di eja imperium diminuat, di hoc. seri nullo modo potest. Hinc notat Baldus in c. non liceat. extr. de prascript. Regem Franciae, Angliae, & Hispaniae non posse ita de jure libertatem usurpare, ut Imperatori obedire non teneantur, sed illum veluti totius mundi dominum recognoscere debent. Aut vero quis vult exercitium a utilitatem meri imperii praescribere, M statuendum est eum illud sine ulla dubitatione posse, dummodo habilis de idonea sit perina. Quo casu sussicit tempus Io. annorum sciente Principe: eo vero ignorante requiritur tempus , cujus initii non exuat memoria. Ita communi DD. Opinione rece.ptum esse refert Musicorn. in tract. dejuri . num. I 2s. Denique notandum est privatas personas non esse habiles ad praescribendum merum imperium, eaque sententia est L l . C. decurios, ctflati nar. ubi traditur stationarios, qui sunt apparitores praesidum. ad
532쪽
de nuncianda crimina, di homines privatos, non posse habere carcerem, neque aliquem tradere in custodiam, sub poena capitis. Po. stremo opponitur l. uti. C. de fund. Θsali. rei domin. ubi dicitur, quod loca, quae ad sacrum dominium pertinent, nulla diuturna
posse issione praescribi possint. Resp. Illa lex loquitur de praescriptione longi temporis, quae decem annis completur. At vero non negatur, quin longissimo tempore, hoc est, 3 o. annis . vel immemoriali tempore prae scribi possint loca ad sacrum Priscipis dimini una
pertinentia. Et haec obtinent jure civili. Jure autem canonico merum imperium etiam existente scientia domini, spacio o. annorum praescribi poterit. urc. auditis. 8c cap. de quari . 4. ext r. de prascript . Musom. d. loe. num. i 3 o. Uide latius de hac quaestione disse.
AssERTIO X. Privati non possunt alicui tribuere jurisdictionem.
CAutum est jure civili, quod privatorum consensu non possialicui jurisdictio aut judicandi potestas tribui, nec judex possit
fieri is, qui judex non est. textus in I.; C. dejurs. Ratio est . quia jurisdictio est potestas publica, atque adeo publica, non Privata auctoritate constituenda; si absurdum esset unum atque alterum hominem privatum facere, quod est concessum toti populo. Huic assertioni opponitur l. i. C. dejuribd. ubi traditur, si judex incompetens eX utriusque patris consensu sit aditus, acquiescendum esse rei judicatae. In illa lege procurator fisci s qui incompetens est judex in lite privatorum, utpote qui tantum inter fiscum di privatos habet jurisdictionem, toto tit. C. ubi ea . cal. oec. sententiam disit inter privatos, ibique statuitur sententiam ejusjure subsistere. Resb. Ibi procurator fisci inter certas personas habuit jurisdictionem & judicandi potestatem. & litigatores incongruum eum esse scientes, volentes se incompetentis judicis jurisdictioni subjecerunt. Judex namque incompetens fieri potest com petens consensu litigatorum , si scientes illum esse incompetentem subjiciunt se ejus jurisdictioni. l. t. & r. f dejudie. Solus ergo Con sensus privatorum litigantium non tribuit jurisdictionem ei, qui est omnino privatus, 1ed ejus judicis, qui alias certae jurisdictioni Pr est inter certas personas, & in certis causis, jurisdictionem prorogat. & extendit ad alias persenas vel causas. Unde rectelli aperto dicitur in l. 3. C. dejurisdict. privatorum consensum non tribuere ei jurisdictionem, qui nulli judicio praeest. Summa est, privato rum consensu non tribuitur, sed tantummodo prorogatur jurisdictio. Iurisdictio namque tribuitur vel a Principe, vel a lege, vel Praescriptione acquitur. l. i. f. ad I. Iul. amb. l. more. s. 1. de juriis
533쪽
dia. l. viros. 8. C. de divers ossis. cte. Privati nullam jurisdictionem habenti non adjicere pollunt, sed alias in eum , qui jurisdictionem ex lege habet, consentire, eique se subjicere possunt. Secundo adversiatur huic decitioni, quod magistri collegiorum di primores opificum habent jurisdictionem de neeotiis ad illud collegium , seu artificium vel mercaturam pertinentiuus; & tamen illi plerunque sunt homines privati, nec magistratu aliquo fun- untur. l. ult. C. ue risdict. Resp. Collegia opificum habent quiem judices peculiares de negotiis ad illa artificia pertinentibus.
vel eorum occasione contractis. sed tamen illa jurisdictio non est illis privatorum consensu, videlicet a collegiatis tributa, sed potius ex Senatus auctoritate, vel Principum concelsione hanc jurindictionem Obtinuerunt. Non enim omnibus promiscue data est facultas habendi hujusmodi collegia, sed illis tantum permittitur instituere collegia, quibus hoc a SCto. vel Principis indulto concessum est. l. 3. f. in humma autem. ι . U. de colleg. is eorp. l. eoEegitim. 8. C. de hered. inst. Collegio autem Principis privilegio vel Senatus auctoritate constituto, potestas simul collegiatis data censetur, eligendi judices, qui jurisdictionem de causis ad collegium
Postremo opponitur. quod privati possint compromittere in privatum aliquem arbitrum . u privatorum lites dirimat, qui tamen nec juriid ictionem habet, nec judicio alicui praeest. Resp. Compromissa sunt quidem ad similitudinem judiciorum redacta,
sed tamen ipsa non sunt judicia. l. t.1. de recepi. qui arbit. recep. Nam quod arbiter compromissimus pronunciavit, non est sententia. sed arbitrium, ex quo nec actio nec exceptio oriebatur ante eonstitutionem Iustiniani. l. 2. f. de recepi. qui arbit. recep. l. I. ω
l. eum antea. s. C. de recepi. arb. Atque haec ipsa est ratio, cur haec
in arbitrio ita se habeant, quia scilicet privati judicem facere non possunt eum , qui nulli judicio praeest ; quo negato. omnia negantur, quae sunt judicio vel jurisdictioni consequentia.
Agagistratus munic ales non habent mixtum imperium, sed plicem jurisdictionem tantum.
Comprobant hanc decisionem l. ea qua. 26. g ad municip. ubi traditur, ea qua magis imparii sunt, quam jurisdictio is, hoc est, quae mixti sunt imperii, non jurisdictionis simplicis, magistratus municipalis facere non potest. Quod latius explicant exempla. Unde magistratus municipales non possunt in integrum reitituere, aut bona servandae rei causa jubere possidere, quae sunt mixti imperii. l.jubere. 4.F. de juris. Ad confirmationem hujus sententiae
534쪽
facit, quod magistratus municipales inter minores magistratus numerantur, qui de modicis 8c parvis summis tantum jus dicebant. 8c sine imperio ac potestate constituti erant. l. e magis .
rus. 32.1. de injuriis. l. inter convenientes. 28. f. au municιp. In contrarium ad seruntur haec argumenta, quibus comprobari
videtur etiam magistratus municipales habuisse mixtum imperium. Primum ita argumentantur: Mixtum imperium nihil aliud est, quam modica coercitio, cui inest jurisdictio, seu quae jurisdictioni cohaeret, & quae ad exercendam dc expediendam jurisdictionem pertinet. l. i. f. ult. 8c t. vlt.1.ιle . ejus cuicte. Atqui haec modica coercitio competit magiitratibus municipalibus, per regulam l. a. f de jurisdi f. M l. magistratibus. i a. st . de jurisui I. Resp. Jus civile magistratus municipales usque adeo depressos &abjectos habuit, ut mixtum imperium eis minime concesierit. Unde de mulctae dicendae jus non competiit magiitratibus municipalibus. l. unie. in princ. 1. si quis jus dic. nouoιtemp. Attamen aliis quam modicam coercitionem pertinentem ad mixtum imperium habuerunt magistratus municipales, ne vana & illustria illorum redderetur juri id ictio. Hinc ne eorum sententiae inutiles & frustralatae dicerentur, permissum eis fuit ex lege, contra eum, qui solvere judicatumque facere recusabat, mixto uti imperio, &servos ejus pecudesque pignori capere. l. quemadmodum. 29. f. magis*
Secundo videtur etiam magistratibus municipalibus mixtum imperium concessum, ut facilius jurisdictionem suam exercerent, Cipales modicam coercitionem non habuerunt in liberos. sed in servos duntaxat. Quae modica coercitio in servos minor censeri debet, quam mixtum imperium in liberos. Quod vel ex eo satis patet , quod haec in servos castigatio privatis etiam, puta dominis in servos. item magistris ic praeceptoribus in discipulos competat. l. uvis. C. de emend. servor. lineumst. r. f.sa. 1. ad i. Aquil. S. sed hoc tempore. 2. vers. sed Θ major. instit. de his quisui Cel alim dur .sunt. Ita respond. Longova l. in tractat. de juris .in 3. parte, in Φ. articulo. Nagistratus itaque municipales modicam animadversionem eam isque in servos tantum habuerunt, ut scribit inpianus in d. l. magiis Fratthus. Huc pertinet, quod Iudaei Pontio Pilato, Judae praesidi, responderunt, qui Christum leniter ab illis castigari cupiebat, capitale crimen eum admisisse ex lege Mosis, sibique non licere mortem cuiquam irrogare. Joan. cap. 19. vers. 7. Tertio videtur adversari l. r. q. f. duas ergo res. 3. f. de damno infect . ubi magistratibus municipalibus permittitur jubere cavere eX causa damni infecti, 8c propter contumaciam non caventis in pOD
sussionem mittere, quae tamen sunt mixti imperii. t. f. Jejuras
535쪽
dia. Resp. Ea solum magistratibus municipalibus leges permiserunt caeteras vero coercitiones praetoris jurisdietioni reservarunt, ideoque ea magistratibus municipalibus rςcte deleganda putarunt. Habuerunt ergo ea ex praetoris concessione . specialiter ob causae favorem illis tributa, quia res damni inlaeti celeritateri desiderat. d. l. 1. Ude dam. infeci. Denique videtur obstare S. cognoscent. nov. I r. de defens civit. ubi traditur defensores plebis cognoscere debere de levioribus crimini. bus. Resp. Illa novella non debet extendi ad magistratus municipales cognitos a jure digestorum, quia eo tςmpore defen res plebis nondum cognoscebantur. I'ostremo adhuc ex eadem novelia. isti in statur, ubi dicitur, defensores civitatum, qui sunt species magistratuum municipalium, non posse acta conficere de his quae juiisdictionem desiderant. Resip. illud quid sit, statim novella declarat, ut intelligatur de causis, quae magnitudine forenti dignae sint, scilicet quod bonorum posscitionem non dabunt, non resti intuent in integrum. in possessionem non mittent: haec enim Omnia requirunt majus imperium. Iac. ad d. nov. I D
Privatus merum imperium non habuit, sicut nec praesι provincia jus deportandi.
ΡRima pars hujus assertionis confirmatur ex I. 3. 1. de of pras. l. r. bc ult. 1. deos procons. in quibus legibus expresse traditur. quod praesides provinciae di proconsules tantum in iis provinciis,
quae illorum gubernationi & potestati commissae erant, exerce- obant merum imperium; idque tunc demum , cum in ea provincia versabantur. Caeterum si eam provinciam egressi erant, statim deponebant Imperium . M pro privatis habebantur. Unde liquido constat privatis hominibus, qui nullum magistratum gerebant. seu qui sine imperio ac potestate erant, non competiisse merum imperium Sed contrariam sententiam, privato scilicet olim competiisse merum imperum, si id specialiter lex et dederat, defendunt Cujac. lib. obserυ. 2 l. c. 3 o. & Petr. Faber ad i. 7o.1. de R. y. Quam suam novam opinionem confirmant adducta l. i: fiat. Corn. desicar.
ubi a ICto illa duo, magistratus xjudex publici judicii, tanquam diversa ponuntur. Unde colligunt, quod pol si aliquis praeesse publico judicio, & ita merum imperium habere . qui tamen privatus sit. & nullo magistratu fungatur, cui videlicet ex lege quaestio publica obvenerit. Quo sensu etiam accipit Cujac. illa verba iin l. r. II de Us eius cui cte. is cui obtigeris exercitio legis Julia de vi, id est, is praetor, judex ve quaestionis, cui sorte obvenerit quae-
536쪽
stio de vi publica vel privata. Sed respondeo, quod illae leges loquantur de judicibus quaestionum capitalium, qui cognitionem
tantum habuerunt causarum criminalium , non vero exequendi
judicati potestatem. At vero illam cognitionem longe diversiain fuisse a mero imperio, vel inde patet, quod illa cognitio criminum capitalium mandari potest. I. Iolent. 6. 1. de Q. procons. at ipsum
merum imperium non delegatur. l. I .F. de . eDI cui. Oc. l. nemo.
tur , magis ratus solos posse mulctam dicere, poenam autem irrogare possunt, quibus hujus criminis execatio competit. id est, cui inter rrctatur Cujae. lib. obs i s. c. 39. cui obvenerit sorte, etiam privato. Resp. Sensus hujus legis est, quod mulctis dictio competit jure magistratus, non vero criminis eXecutio. vel poenae irroga.tio, di magistratus ob id quod imperium iurisdictioni mixtum ha hent, possunt mulctam dicere . ideo autem additur dictio solos. it intelligamus mulctae dictionem non competere judicibus delegatis. I'cenam autem irrogant magistratus, non quod in magistra. tu sunt, sed quod hujus criminis executio specialiteria nomina. tim eis permisia est. Secunda astertionis pars , quod nimirum praesides provinciae non habuerunt jus deportandi in insulam, variis juris textibus com probatur. Ita enim diserte statuitur in I. a. g. i. 1. de poen. l. inter poenas. 6. g. I. 1. de inter . is reteg. l. i. f. 3. f. deleg. 3. Quibus legibus unanimiter traditur, praesidibus provinciae jus deportandi iainsulam non esse datum. ec si praeses aliquem deportandum in insulam sententia comprehenderit, haec effectum non habet, nisi Princeps sententiam comprobaverit. a. l. inter poenas. 6. S. I. F. de interdict. is releg. Sed contra hanc decisionem tale adferunt argumentum: Cui licet quod plus est, ei utique debet licere quod minus es. l. non debet. 2I. Τ. de R. . Atqui praeses provinciae habuit jus gladii, &damnandi in metallum. l. 6. f. qui universas. 8. f. de Q. pras. Ergo etiam jusdeportandi illi merito tribui debet, quia majus est alicui adimere vitam poena gladii, dc libertatem damnatione in metallum eripe Te, quam solam civitatem auferre deportatione. Similiter nec praesidibus provinciae potestas fuit confiscandi aut adimendi bona, cum tamen vitam adimere potuerint. t. uniea. C. e sine DF. Prine. cert. iudic. liceat eoo'. Resp. In his quae meri sunt imperii, haec regula a majori ad minus non admittitur, quia ea tantum ex m ruimperio sibi quis assumere potest, quae lege. SCto, vel constitutione Principum specialiter ei data sunt. l. i. f. qui mandatam. l. f. de Q. ejus tui man s.cte. Praesidi provinciae datum est jus gladii, jusdam nandi in metallum, jus relegandi. I. relegatorum. 7. S. .ff. de
inter . O releg. jus confiscandi vel deportandi nulla lege datum est.
537쪽
d. l. in tar poenas. 6. q. t. Ita eleganter & subtiliter tradunt Cujae. ad ι. 6. S. 6u qui.ff. de injust. rvpι. irr.DII. test. Petri Faber ad i. nemo potest. 7 o. f. de R. . num. IO.
Haec verba, profiteor te non teneri, pactum rea te inducunt. Confirmatur haec decisio aperto textu in I. tale pactam. o. . depact. ubi J C. expresse ait, haec verba, profiteor te non tenerι, efficere pactum in rem, adeo ut nec a te nec ab herede tuo peti ossit, di neque ego, neque heres meus petere possimus. Sed contra anc decisionem duo opponi possunt. Primo non videtur esse pactum, quia verba propolita non sunt disponentia, sed enunciantia; talia autem verba non inducunt di sipolitionem. l. Publia Mavia.
2 o. g. ult. V. de f. Resp. Satis ex his verbis colligi pactum de non
petendo. nam pacta fiunt nudo consensu, nec requirunt certa ver
ba; imo etiam sine verbis consistunt, ut fit in tacitis pactis. l. 2. I. dc 4. f. de paci. Non obstat d. l. Publia Mavia. S. ult. quia ibi agitur de obligatione constituenda. dc quidem de obligatione depositi. quae re contrahitur. Proinde confestio alicujus non potest talem obligationcm inducere, sed tantum probare: alioqui depositum fieret verbis, seu nudo consensu, hic autem loquitur de obligatione dissolvenda, quod longe facilius admittitur. l. Arrianus. 7.f.
de obligat. is acg. di quidem dissolvenda per pactum, quod longe facilius fit. secundo opponi potest . quod dictum pactum sit personale,
propter verba illa. pνofiteor te non teneri. Sed resp. Persenas nominari, non ut fiat pactum personale, sed ut appareat inter quos pactum factum sit. l. 7. S. paciorum. 8. vers. in rem sunt.1. de paci. Caeterum esse pactum generale dc in rem, ex ipsis pacti verbis colligitur, id est, ex verbis non teneri r nam si tu non teneris, nec heredem tuum relinques obligatum. Hoc igitur verbum majorem
vim habet, quam sit pactus essem de non petendo, quia possum non petere a te, & tamen petere ab herede tuo; non potest autem heres tuus mihi teneri nomine hereditario, nisi & tu tenearis. Vide C ae. lib. Obs i 8. e. h. ubi plane hanc assertionem & plene confirmat ec approbat. Concordat huic explicationi Anton. Fab. iurational. ad i. t. tale paιtum. o .1. o pact.
538쪽
sois MisCEL L. CONTROVERSIARUM
Dux belli inconsulto Principe inire non potest pacem cum hostibus.
A Nceps & dubia quaestio moventur a DD. an dux belli seu exer-L citus potestatem habeat pacem cum hostibus ineundi. Quod de eo quaeritur, qui alterius ductu&auspiciis bellum gerit. Nam de Rege Se Principe , qui pacis ineundae de belli indicendi arbitrium nabet, nulla potest esse dubitatio. Et verior est Barioli, caeterorumque antiquorum DD. sententia. duci exercitus illam facultatem non competere. Quae opinio confirmatur per ι. manuato generali. 6o. F. de proc. ubi statuitur, quod mandato generali non contineatur potestas transigendi. Hanc decilionem impugnat Duar. adiit. de pact. qui ita distinguit. Aut ducendi tantum & regendi exercitus cura illi demandata est, aut plena & libera rerum omnium potestas ei concessa est. Priore casu non potest inire pacem cum hostibus, posteriore vero potest. Idque confirmat l. procurator eui. ς8.1. de proc. ubi statui tur , quod procurator constitutus cum libera potestate, potest transigere de rebus domini. Unde δε Hineipis vicarii, qui ab e duces exercitus creati sunt, quia habent mandatum cum libera potestate, possunt cum hoste de pace injussu Regis seu Principis pacisci. Sed haec distinctio non videtur admittenda, quia eum jure imperii soli Principi aut reipub. haec nominatim competant, non transferri debent ad alios, nisi specialiter illis sint coneessa. Regulare enim est, ea quae requirunt speciale mandatum, non transire ad alios, quamvis plena liberaque rerum potestas sit eis demanda. ta. c p. qui ad agendum. de procurat. λ 6. Nam te in generali Ora. tione non veniunt ea , quae quis verisimiliter non esset concesssa. rus. l. obligatione generali. 6.1. de pignor. Ouamobrem oportet, ut
dux belli pacem eum hostibus inire possit, ut hoc nominatim ei sit permissum. Quam etiam decisionem eleganti sententia confirmat Polrbius lib. i. hsoriarum, dum inquit: Non potes dux quippiam in exercitu ipso . exercitus imperatore inscio vel repugnante,
solliceri hosti obsisse vel dedenti sest , ineolumitatem ct salutem. tem libro sexto: De bello ct pare eum hostibus paciscendi jus , legatis Oxtaris respondendi auιλονitas , pones concilium ordinum , non autem penes unum regem vel eonsulem esto. tandem assertionem
confirmat Herodot. lib. 6. hisor. dum inquit: taui dux inferior atque m gistratus ab ua superioris Principis aut reipublica consensu aliquid hostibus vel sociis spopondit, aut damnum intulit, pro nox iisdom s dedendus. Vide Vincent. Cabolium lib. a. di p. c. 1 F. ubi latius hanc quaestionem eAaminat. AasER
539쪽
. ASSERTIO XV. Qui pacto recipitμθ caseum fortuitum, tenetur etiam de casibus fortuitis insolitis.
QVoties in aliquo contractu, puta locationis , commodati. depositi, vel alio, debitor in se suscipit periculum casus fortuiti, censetur etiam se obligalse ad casus insolitos & inconsuetos. Haec sententia probatur ex ι. si quis domum. v. Julianus lib. I s. digestorum. 2.1. locati conducti. ubi dicitur, standum esse pacto, si quis loravit funάum ea lege. ut etiam si quid vi accidisset . pra-
flaretur ei merces. Vis autem major intelligitur omne periculum casus fortuiti , cui humano consilio resisti non potest. I. ex conducto. 3 s. g. si vis tempestaιis. a. f. toeat . conduci. Unde saltem in genere de omni casu fortuito, sive solito, sive insolito, capactione actum videtur. Nec dicitur casus fortuitus, nisi raro contingat. attestante Baldo in ι. sed Θ si quis. S. qua situm f. si quis cautim. c. Eadem sententia confirmatur per I. i. C. commod. ubi pactiun valet, quo in genere commodatarius omne periculum vis majoris, & casus fortuiti in se recepit, veluti si res commodata vi l tronum, aut hostium incursu intercepta sit. Opponitur ι.sistulas. 78. 3. frumenta. 3. f. de eontr. empl. ubi di
citur , quod si venditor se adstrinxit, se prassiturum, se quid vi
aut tempestate Dorum esset, quod usitatam tempestatem tantum Praestare teneatur. Unde de casu fortuito solito & ulitato tantum tenetur, qui pacto in se recipit casum fortuitum. Resp. Sentus hujus legis hic est. Uenditor qui vendiderat frumenta in herbis seu campis existentia. promiserat se emptori praestitvrum , id quodvis ac mala tempestas damni intulisset: postea nives frumenta corruperunt. resp. J C. si immoderatae nives ta contra consuetudi. nem saevientes damnum attulerunt, venditorem teneri. At si oris dinariae & moderatae nives fuerunt, quia plerumque temporcthyemis ningere solet, hoc damnum sustinebit emtor, quia non censetur venditor per pactum quo in se recepit periculum tempestatis, damnum emergens ex moderata ac solita tempestate prinstare voluisse. Itaque ex hoc f. haec vera decisio colligitur, quod obligans se ad casus fortuitos, ad insolitos de rari sti me contingentes casus se obligasse censetur. Hanc sententiam defendunt & appro
bant Pinesi. a l. 1. C. de rescιnd. vendit. pari. I. e. 3. num. 29. Fachiu.
Iib. I. controv. r. c. I 6. Ditantiunt Bart. α Goιhor. ad ι. Dulas. frumenta
540쪽
Conventiones inter conjuges de reciproca successio
REgulariter pacta de futura successione viventis interposita jure
civili reprobantur δc nullius sunt momenti. l. 4. C. de inut.st .
Cujus juris haec est ratio, quia hujusmodi pacta plena sunt tristissimi & periculosi eventus, dc contra bonos mores inita censentur. Inducunt enim votum captandae mortis. 8c occasionem praebent Peccandi, propter insidias, quas struere possunt paciscentes viventi, cujus hereditas in pactum deducitur. l. tui. C. de paci. l. stipulatio hoc modo. 6i .1s de V. o. Attamen si reciproce inter conjuges hujusmodi pacta interponan ur , quod superstes in praedefuncti cono usis bona in totum vel pio parte succedat, haec conventio legibus scriptis non improbatur. 6c passim usu forensi moribusque recepta est Zc approbata. Eaque sententia maxime confirmatur per ι. quod autem. 7. g. si vir is uxor. a. F. de donat. int. vir. Θ ux. ubi flatuitur, quod licet donatio inter conjuges sit prohibita, ta-- men vicissitudinaria dc reciproca donatio inter eos permittitur, quia haec conventio non tam sapit naturam donationis, quam per mutationis. Similiter videtur illud pactum de reciproca successo. ne inter conjuges juri esse consentaneum, quia in hoc pacto tollitur ista sinistra siuspicio desiderandi seu captandi mortem alterius, eum non minus quis propriam suam hereditatem alteri relinquat, quam ut alterius hereditatem sibi deferri expectet. Hanc opinionem, quod pacta vicissitudinaria de succedendo inter conjuges valeant, adeo ut ne quidem ob ingratitudinem revocari possint, amplectuntur Galli lib. 2. obf. c. 126. Mius cent. a. obs. 33. ubi notat in camera imperii hanc sententiam judicando firmatam esse, & no-tillima Germaniae consuetudine observari. Sed huic decisioni opponitur l. licet. iv. C. de pact. ubi statuitur. hanc conventionem de mutua successione valere inter milites tantum, ex speciali favore. quod scilicet milites de bonis suis . in vim postremi judicii, quomodo volunt, & quomodo possunt, disponere dc testari possint. Ergo in paganis seu non militantibus- contrarium . Ius scilicet commune est servandum . quod vetat pactis hereditatem deferri. L pacium. I s. C. de paci. l. 3. C. δε collat. Resp. Quae causa movit Impp. ut singulare hoc jus de pactis reciprocae successionis in militibus admiserint, favor scilicet militiae, di utilitas reipub. eadem quoque ratio conjugii adaptari potest. Nam non minor favor militat pro conjugio, quam pro militia plurimumque interest haec pacta reciproca de succedendo inter conjuger valere, ut hoc praemio & emolumento de lucrandis bonis