장음표시 사용
571쪽
Nullam es directum dominium, nullum utile.
ΙNterpretes duplex statuunt dom nium, aliud directum , aliua
utile. Di rectum dominium vocant id. quod de principale dc su-Perius appellatur, quod habetis, qui plenus desuperior est dominus, quale habet dominus laudi & emphyleuseos. Utile dominium dicitur , quod est inferius , cum proprietas penes alium est, quale habent vasallus, emphyleuta. di superficiarius. Ita tradunt Mins ad rubr. tu. inst. de rerum divis Cosal. ad i. i. F. si ag. vectig. Oe. Uerum haec vocabula sunt interpretum & magistrorum juris, non vero in ipso jure M legibus tradita extant. Ideoque
endum, magis ex errore, quam veritate legum hane distincti nem a DD. introductam . quod aliud sit dominium directum , aliud utile. Nam unum tantum de simplex est dominum, quod nihil aliud est, quam proprietas rei. l. ii. g. 3. f. de excepi. rei,d. Cum autem duo non possint esse in solidum ea dem rei domini. Ex eo sequitur, quod neque duplex possit esse penes duos ejusdem rei dominium. Sicut enim possessito non admittit consortem in s Iidum, ita nec dominium. l. si ut certo. s. si duosv . ag. g. comin
Contra hanc decisionem tale adfertur argumentum. Adtio in rem nulli competit, nisi ei qui jure gentium aut jure civili dominium rei acquisivit. I. in rem. 13. 1. de rei vind. Sed actio in rem datur emphyleutae, vasallo . superficiario . aliisque similibus. I. tutor. 16. in. Τ. de pign. act. Is ita. i s. s.fide ruemuriιbus. 26. F. de damn. infect. ubiJC. Ulpianus vectigalem seu emputeutic
riam actionem utilem vindicationem appellat. Similiter in I. 9 ciali. 73. cum Isseq. f. de rei vind. traditur, quod superficario praetor causa cognita actionem in rem pollicetur. Denique vasallus potest tanquam dominus seudum a quocunque possidente petere, ac quasi vindicare. c. I. 9. rei autem. lib. 2.fud. rit. S. Ergo hi omnes
sunt utiles saltem domini. Resp. Datur his utilis in rem actio, non respectu utilis dominii, sed respectu effectus, quia scilicet habene jus proximum dominio, pro quo jure asserendo ad exemplum do. minorum illis in rem actio accommodatur, ne scilicet jure suci alioqui plane frustrentur & priventur. Itaque hoc intuitu potest diei aliud esse plenum, aliud minus plenum dominium, ab accis denti , quia scilicet emphyleuta. vasallus, superficiarius tale jus habent, quo omnem usum εc commoditatem rei percipiant , sed propterea dominium in species duas. directum δc utile ab accidenistibus dividi non potest . quia accidentia non constituunt diversas
species. Haacsententiam, quod scilicet non sit aliud directum.
572쪽
aliud utile dominium , sed quod utilis in rem actio aliquibus detur, qui jus habent proximum dominio, puta emphyleutae, superficiario & vasallo, plene de solide tradunt & confirmant Faler lib. 2 o.
conjectur. jur. c. ii. Ludovicus Munus libro. I. actionum, capra. Cu-jac. in parat. C. de nudo jure a uirit. toli. Iden . elast 3. ach. a. Vulis tedius in discept. scholast. c. iv. Cosal. ad i. i . f. se ager. vect. o c. ubi notat, quod haec vocabula directum de utile dominium, sint magistrorum lx interpretum, non juris.
Asaias ei possessor necessarias impensas repetit.
Possessor malae fidei sumtus necessarios in rem alienam factos
repetere potest, text. sunt in I. dominum. s. C. de rei vindic. dc ι. plane. 38. st depet. hered. Uerum huic decisioni graviter adversatur l. r. C. de infant. expof cte. ubi aperte traditur, malae fidei possessorem impensas alimentorum, quae necessariae sunt, cum sine iis quis vivere non possit t. necare. .F. de agnosc. is aleBd. lib. c. repetere non posse, neς etiam per retentionem rei retinere. Ita enim ibi scribitur: Si invito vel ignorante te partus ancilia expositus sit, repetere eum non prohiberis, seu resilutio ejus, si non a 'νε vindicaveris , ira fiet, ut si qua in alendo . vel forte ad arti eium discendum 1uste consumta fuerint, restituas. Ibi aperte statuitur. furem sumtus tu alendo puero expositos, qui necessarii sunt, repetere non posse. Accursius respondet aliud in iure quam in malae fidei possessorestatutum esse; quod scilicet fur non repetat necessarias impensas, sed tamen alius malae fidei possessor eas deducat. Resp. Haec solutio non subsistit; nam di praedo necessarios sumtus repetit. I. plamne. 3 8.F. de petit. hered. Uerior itaque di probabilior haec solutio retinenda est , quod scilicet ideo fur non repetat sumtus collatos in alimenta pueri a se furto subtracti, qui apud eum adolevit, quia tam pueri, quam adolescentis furtum fecit: unde propter continuationem furti tenetur ad poenam dupli, habita scilicet aestimatione non pueri, sed adolescentis, quanti unquam apud eum plurimi fuit. textus sunt in I. inficiando. 67. f. infans. 2.F. de furt. I. ex argento. 13. 1. de cond. furt. ubi inquit Paulus: Si insans subreptus adoleterit, assimatio fit Adesescentis, quamvis sumtibus-cura furis ereverit. Cum itaque fur, qui infantem surripuit, ex eo gravius obligetur, quod is tamdiu apud eum furto detentus est, donec adoleverit, iniquum
di incivile est, eum repetere sumtus alimentorum, propter quos adolescens factus est. Si enim eos sumtus repeteret, non teneretur,
quanti plurimi apud eum unquam servus fuisset. Nec vero potest
573쪽
quis ex ea causa aliquam actionem consequi, ob quam ille alteri obligetur. I. sive hereditaria. 12. F. de neg. gest. Ita eleganter hanc
antinomiam dissolvit et n. lib. I. controυ.jur. cap. sq.. Aliter respondet Sarmient. lib. I ineleci. inter p. c. Io. Aliter quoque Menoch. lib. 2. arbJud. cent. 4. quast. s8. qui distinguit furem a malae fidei
possiemore, quod hic deducit necessarias impensas, ille non item. Ratio differentiae inter furem. 8c malae fidei possessiorem , quis ne vi occupavit, est, quod majus delictum est furis, quam malae fidei pometaris. quod indicat gravior poena furi, quam illi malae fidei possiestari indicta. Nam fur aliquando ad duplum, quandoque ad quadruplum tenetur. g.sed furti. 26. inst. de ais. malae fidei vero possessior tantum ad ipsius rei restitutionem.
Unusquisive rerum suarum dominus est, etiam
abutendo. GEneralis ec vulgata iuris regula est. quod unusiquisque dominus
rei sua moderator es ct arbiter. I. in re mandata. 2 r. C. mandat. viel contra. Quae regula adeo obtinet, ut liceat culibet etiam privato viro & civi rebus suis ec fortunis abuti, ut puta dilapidando, vel bona sua superflue& laute consumendork perdendo. textus est in. l.sed etsi. 2 s. g. consuluit. i r . 1. de petit. hered. Sed objicitur huic vulgatae de receptae juris regulae, quod dici solet: Interest reipub. ne quis re sua male utatur. S. ult. inst. de his qui sui vel alien . Dr. sunt. Item quod dicitur privatorum hominum actionibusta negotiis jus publicum laedi non possie. I. Di publieum.
38. cum similibus P.Υ. de pact. Hoc argumentum ita dissolvendum est. Quaedam sunt, quae directo di principaliter publicum favorem respiciunt, & haec contrariis hominum actionibus tolli non possunt. Sic lex Iulia prohibet, ne liceat marito fundum dotalem alienare, ne quidem uxore volente. Huic legi s quia praecipue favorem reipub. respicit, quia interest reipub. feminas esse dotatas ad sobolem procreandam , replendamque liberis civitatem. I. I. F. solui. mair. contraria conjugum pactione derogari non
potest. Si tamen huic conventioni, qua conceditur marito fundum dotalem alienare, accedat juramentum, servandum est pa. Etum. e. cum contingat. extr. de jurejur. Alia sunt quae principaliter favore privatorum sunt introducta, sed in consequentiam conincernunt commodum publicum . 8c haec contraria nominum pactione tolli possunt. l. penult. C. depact. Sic in nostro casu, ut quis re sua non abutatur, expedit quidem reipub. caeterum in quandam consequentiam, &secundario. quia interest reipub. subditos habere locupletes. nov. 8. in praefat. S. cogitatio. l. Singulorum
574쪽
s et M Is CEL L. CONTROVERSI ΛRUM
enim faetistat.ι , evia, divitia sunt civitatis, ut ait Cicero os . Simile est illud Vlpiani in I. servum. 33. g. publice. a. f de procurat. Publice utila es, absentes a quibuscunque defendi. Interest scilicet reipub. secundario, & in consequentiam quandam.
EN teusi per mortem emputeute, ipsi que liberorum
revoluta ad dominum, non tenetur eam dominus proximiori agnato concedere.
Quaeritur, si emphyleusis revoluta sit per mortem emphyleu
tae ipsiusque liberorum ad dominum . possitne is cogi eam restituere proximiori agnato. Sed verior est & probabilior sententia, dominum ad hoc non teneri. Quae opinio probatur hoc modo. Res in emphyleusi concessa usque ad certam generationem, extincta ea generatione ad dominum redit. Ergo dominus potest eam retinere, vel cui mavult concedere: est enim quisque suae rei moderator & arbiter. l. in re mandata. 2I. C. mandati va
Objicitur primo huic decisioni I. I. g. permittitur. 4. I. 8c seqq. . de aqua quor. ctas. ubi dicitur. quod quando aquae ductus con-eessis est certis personis . non transit ad heredem vel e miorem, si tamen eis petentibus non concedatur, injuria est. Resp. Ibi loquitur IC. da servitute aquae ducendae. quod is eam facile impetrare potest . ad quem fundus pervenit . si ejus domino priori sedivitus debebatur. Sed alia est ratio emphyleuseos, quae est majoris momenti, nec potest proximior docere eam sibi deberi, eo quod illiorum bonorum dominium ad se transierit.
Secundo obstat t. congruit. d& I. ult. C. locat. prad. eivia. Oe. ubi veteres conductores praeferuntur novis conductoribus, si augmentum ab altero novo conductore oblatum ipsi praestare velint. Resp. Πoc specialiter in conductoribus fundorum publicorum receptum est, quia Zt hi coguntur reconducere finita conductione , si l erum fecerint ex priori conductione, nec alii conductores qui tanti velint conducere, inveniantur. l. cotem. M . S. ula. F. de pubi. Ovectit. ct commissTertio opponitur, quod in emptione bonorum debitoris cognati praeferantur extraneis emtoribus. I. I .s de priυ. cred. l. Imperarior. 6o. f. de pact. Ergo di in emphyleusi quoque cognati eXtraneis praeponentur. quia emphyleusis cum venditione magnam habet similitudinem. f. adeo. 3. inst. da locat. is conduct. Resp. Illae leges loquuntur in speciali casu, quando scilicet debitoris obaerati Bona autiore judice possidentur & venduntur: tunc enim cognatidi creditores praeferuntur extraneis in venditione bonorum , modo eandem Coosl
575쪽
eandem conditionem p stent, quam extranei, quod nihil comis mune habet cum praesenti quaestione. Hanc sententiam ample natur di tuentur Sarmient. ιib. 3Jelin. interp. eap. 7. And. Gail lib. et olf. c. 148. Faebin. lib. I. eontr.Jur. cap. oo. Dissentit Irari. in ι. r.
9, permittitur. f. da aqua quot. θ υ.
Emphyleuta ob non solutum domino canonem per trien nium, fundo emph leutico licite expelli potest.
JUre expresse decisum estin I. x. C. dejur. -- . quod si emphyleuta triennio integro cessaverit in praestatione canonis soliti fleconsueti, quod propterea a domino ex fundo emphyleutico ex.
Sed in contrarium adfertur hoc argumentum. Si emphyleuta qui multis annis agrum emphyleuticum possedit . di colendo ac plantando fertiliorem di meliorem reddidit, posset ob non soluώtum triennio canonem ejici fundo emphyleutico, illa sequeretur iniquitas,i quod dominus frueretur meliorationibus ab emphyleuta' falsis, & ad partos alieno labore fructus accederet. Certe hoc est iniquum, nifii dominus sumptus in meliorationes factos refundat. Resp. Nihilominus emphyleum ejici poterit, & meliorationes una cum fundo ad dominum, solutione canonis debito tempore non facta, redibunt, ut earum nomine nihil domino possit objici. d. I.
a. in verb. nulla ei in posterum allegatione nomine meliorationis oppo nenda. Neque iniquum est, hoc casu statui contra eum, qui ine culpae suae poenaS luat. Porro adeo verum est ob non taurem triennio canonem, posse emphyleutam expelli, ut etiam hoc procedat, licet emphyleuta pro solutione canonis non sit a domino admonitus. d. I. a. in verbo neque pratendente . quod non essuper hae causa inquietatur. Sed adversatur regula juris, quae dicit moram non committi a
debitore; nisi praecedat interpellatio. l. mora.32.1. de usur. Item ubi mora Se delimim non est admissum, ibi nec poenae potest esse locus. I. aliud est fraus. igi .ls. de T. S. Resp. Dies hoc easti interpellat pro homine, εe fine ulla interpellatione debitorem in mora constituit. mm quia certum tempus, puta triennium, emphyleutae cum pGe na privationis a lege est praefinitum, potuit facile hoc tempus providere, M tempestiva solutione canonis, poenam ejectionis evitare. Itaque hoc casu non minus lapsu diei, quam aperta interpellatione
mora committitur. t. magnam. I 2. C. de conre. stipui.
Quaeritur autem hic , an pactum valeat, quo convenit inter dominum de emphyleutam , ne emphyleuta a domino propter pensionem non solutam expellatur. Et verius probabiliusque est hoc
576쪽
s 44 MisCELE., CONTROVERSIARUM
hoc pactum juri esse consentaneum, quia licet domino juri pro se introducto renunciare. ι. penult. C. de paci. l. si judex.
sed obstat, quod nulla sis vii ejus conveΠtionis, qua cavetur , iat inυito domino rem alienam possidere liceat. l. cum precario. i E. U. dapretar. Resp. Praeterquam quod hujusmodi pactum ob repugnantiam in precario non valet , ι. ubi pugnantia. 188. 1. de R. I. ideo quoque inutile est, quia repugnat substantiae precarii, quae est.
ut ad nutum concedentis revocetur. I. I. dc a. d. de precar. Pactum autem de non expellendo emphyleutam, ob non solutum canoianem, non est contra substantiam contractus emphyleutici, quae in annua pensione consistit, sed tantum naturam ejus impugnat, quae est, ut dominus emphyleutam nian solventem canonem rein
movere possit. Itaque hoc pactum vires habet, illud non item. quia naturalia contractus pacto quidem tolli possunt ι substantialia
vero non possunt mutari. t. se quis donationiβ. 8. l. pacta conventa. 72. 1. de contr. empl. I. ubi ita dou tur. 27. A. de mori. ea . don.
Substantia contractus est principalis ipsius contractus essentia, qua submota contractus deficit. Natura contractus est vis di qualitas secundum proprios fines contractus inducta, ab iis quae extrinsecus accidere possunt, separata. Vide eleganter Alciatum ti . s. paradox. c. I 6. & ad l. 3. Js cert. pet .uum. a. Secundo objicitur: Pactum de non expellendo emphyleutam ob non solutum canonem, invitat emphyleutam ad delinquendum, stilicet ad non solvendum, ideoque nullum est & inutile. ιs unus. 27. g. i d. 3. F. de pact. l. s. f. κε parit. dot. Resp. Non datur hic ansa delinquendi, ne omnino solvat emphyleuta canonem, sed poena legis remittitur emphyleutae, quem dominus nihilominus potest ad praestandam debitam pensionem actione emphyleuticaria urgere. Sabc. adl. 2. C. dejur. emph. num. 3.
Ex contractu emph leutico oritur actio emph
leuticaria. tam ex contractu emphyleutico mutua inter dominum M emisphyleutam oriatur obligatio , constet autem obligationem actionem parere. t. licet. 41. S. ea obligatio. a. V de procur. dubium non est, ex contractu emphyleutico actionem proficisci. Uerum quaenam illa sit, controvertunt interpretes. 8c adhuc sub judice lis est. Sunt qui actionem praescriptis verbis dari contendunt, quasi hio contractus certum & speciale nomen non habeat. Quoties enim contractus eXistunt, quorum appellationes nullo jure civili proditae sunt, recurrimus ad actionem praescriptis verbis. l. a. α
577쪽
3.m deprascript. verb. Ita sentit onus in I. i. in fin C. de μν. emph. num. 8. Quae sententia satis refellitur ex eo, quod contractus em phyleuticus communi DD. testimonio nominatus esse dicatur. Alii itaque condictionem ex lege competere malunt, cum hic contra ctus per se ad producendam obligationem inessicax a Zenonis constitutione vires acceperit, di Zenonis constitutio non definiat . quo actionis genere experiri debeamus. l. unic. f. de tondi t. ex lege. gloss. in s. adeo. in verb. propriam. inst. de locat. is conduci. Bart. in I. I. C. dejur. emph. num. II. 8c yas ibidem num. 63. Quorum opinio licet magno doctorum consensu sit recepta, teste Jasone, tamen cum hic contractus omnium suffragio inter nominatos referatur. forte disputando non sine ratione defendi posset condictione ex lege hic opus non esse, cum ex conventi ovibus nominatis certae
etiam & nominatae proficiscantur actiones. .uid enim aliud indicare voluit Ulpianus, dum inquit in I. 7. in princ.j. de pact. Conventiones qua pariunt actionem, in suo nomine non sani ,sed transeunt in proprium nomen contractus. Quemadmodum igitur dicimus actionem exemto vendito, locato conducto, & similes, ita non video quid vetet, actionem ex hoc contractu emphyleuticariam appellari. Quod etiam si odoratus videtur Bart. iv d. l. uni .s de conuich.
ex leg. num. 8. & novissime oldend. et s. s. de actionib. beneficiariis. Baro ad d. f. adeo. Hodie disputatio hujus rei supervacua videtur. Cum nomen actionis exprimi non sit necesse in libello, sed factum narrari sussiciat, ex quo justa agendi causa colligatur. c. dilect. Gextr. dejudici
E 'teuta longismo tempore acquirere non potest dire tum dominium, si non solvit domino canonem.
EMphyleuta etiamsi longissimo tempore. puta 3o vel o annis
non solvit pensionem domino, tamen non potest immunitatem a praestatione canonis consequi, neque directum dominium
sibi praescriptione acquirere. Ratio est, quia emphyleuta quamdiueb titulo possidet. nou suo, sed alieno nomine possidet ; qui autem alieno nomine possidet, praescribere nullo modo potest. l. a. 8cI. cum notissimi 7. g. ult. C. de ρ ascript. 3o vel 4oanu. ubi est textus apertus ic rotundus. Facit etiam pro confirmatione liujus sentenotiar ι. si quis eonductionis. 1 f. C. locat. ubi dicitur, quod qui conduinctionis titulo possidet, vere non possidet. ideoque prius possessio- hem locatori re stituere debet, & tunc de proprietate litigare. Objicitur primo huic decisioni l. 3. & ψ. C. de prascr. 3ο vel sann. quae dicunt 3o annis tolli omnes actiones tam in tem quam
Personam, nullumque jus privatum vel publicum in quacunquem m cauis
578쪽
causa vel persona praescriptione 3o vel o annorum, jugi silentio extinctum, iterum moveri posse. Resp. Communis DD. sententia hac in quaestione verillima, haec retinenda est; quod colonus vel emphyleuta praescriptione longissimi temporis non acquirit directum dominium fundi. etiamsi longiis mo tempore pensionem annuam domino non solvit. Quae tamen sententia non procedit, si emphyleuta possessionem domino intervertat, ut quia domino petenti recuset pensionem solvere, contendens se esse dominum. per t. colonus. I 2. dc l. eum fundum. 18.1. de vi ct vi arm. Ex hoc enim tempore praescriptio curret, di si exinde legitimo tempore possedit, tunc quia civiliter possidet tanquam dominet, plenam securitatem a solvendo canone, & directum dominium praescribet. Ita expresse decidit Bart. in d. l. 1. C. de praescript. 3o vel 4o annor. num. 3. Cujus legis hic est germanus siensius, quod emphyleutarem detinens ut emphyleuta, aut colonus rem detinens ut Colo. nus, nullo tempore praescribit. Verum ex quo intervertit domino possessionem, di recusat solutionem canonis, jam non ditinet ut emphyleuta, nec possidet alieno nomine, sed sibi; proinde non minus potest praescribere, quam quilibet extraneus. Ita decidunt sirens in I. neque fructuarium. S. C. deus ruet. num. S. Pason ad I.
a. C. de jur. emph. num. 3 D. Balbus in tractatu prascript. Φ. pari. princ'. quast. I i. num. Pactus ad i. plures. i8. C. de instrum . num.
. & ibi communiter. DD. Secundo opponitur l. ult. C. defund. rei privat. cte. ubi videtur assirmari, quod si emphyleuta o annis pensionem annuam non solvit. praescriptione censetur acquisivisse immunitatem a solvendo canone. & per consequens directum dominium praescripsisse. Resp. Lex illa non dicit praescribi immunitatem annuae pensionis, vel directum dominium spacto Ao annorum ab emphyteuta, sed hoc dicit: Si quis fundum rei privata principis emerit ea lege. Di canonem sisere non teneatur, quod hic ψo annorun praescriptione se tueri poterit. Hic emtor nunquam suscepit in se obligatio. nem set vendi canonis, sed eam recusivit &noluit sitscipere. Ita. que non pertinet ad nostram quaestionem qua tractatur, an emphyleuta pollit praescriptione logissimi temporis acquirere immunitatem canonis emphyleutici, & per consequens directum dominium praescribere.
Emphytrusi finita sine culpa emph reuta , meliorationes
pertinent ad dominum irenti dominii.
V Erior Se juri magis consentanea est sententia, quod impenει seu meliorationes, quibus res emphyleutica melior est esse Elas
579쪽
Eta, pertineant ad dominum directi dominii, etiamsi sine culpa
emphyleutae res sit ad dominum reversia, puta si emphyleusis ad certum tempus. vel certam generationem sit concessa. & finito tempore res revertatur ad dominum. Confirmat hanc decisionem. quod contractus emphyleuticus eam ob causam instituitur. ut res inelior eis ciatur, ut ex ipsius verbi etymolopia apparet. I. uti. C.
de fur. emph. & ibi gloss. Et ideo solet ecclena praedia ruinosa ad
meliorandum in emphyleusin concedere. at sth. se quas ruinas. C. e SS. eccles Ergo si hanc ob causam selet contractus emphvteuticus celebrari, dominus non tenetur solvere expensas meliora. tionum : ob id enim dat praedium in emphyleusin. ut ab impensis liberetur, unde impensae ab eo repeti non possunt. Secundo hanc opinionem comprobat l. r. C. de jur. emph. ubi damnum quod per deteriorationem rei contingit, imputatur emphyleutae, non domino. Ergo non potest expensis in reficiendo factas a domino repetere: nam si repetere posiet, non ejus esset damnum, sed domini. Denique haec sententia aequitati A rationi est conveniens. quia cum empnyteusis plerumque pro exigua mercede concedi soleat . hinc in compensationem fructuum meliorationes cedunt domino ex natura contractus, finita emphyleusi etiam sine culpa
emphyteu tae. Quod si emphyleusis culpa emphyleutae sit extincta, veluti ob non selutionem canonis . vel ob alienationem illicite factam. vel ob rei deteriorationem, tunc certum di indubitatum est. dominum meliorationes lucrari. l. 2. C. de jur . emph. Sincire autem. .
Sed obstat primo t. domus. y8. F. deIeg. r. ubi traditur, siquis impensas faciat in re subjecta restitutioni post tempus. poterit eas
impensas repetere ab eo, cui rem restituit. Idem ergo videtur statuendum in hac quaestione . cum fundus emphyleuticus post certum tempus vel certam generationem sit subjectus restitutioni. Resp. Ibi non est res ad meliorationem data, neque meliorationes veniunt, sicut ex natura contractiis emphyleutici debentur. Secundo objicitur textus in e . i . S. vasa s. lib. 2. seud. tit. 28. ubi secundum unam lecturam meliorationes pertinent ad vasallum dc non ad dominum. Resp. Res quae in Dudum dantur . non
ad meliorationem dantur, sed propter homagia seu servitia personalia, quae sunt causa laudi ; at causa contractus emphyleutici regulariter est melioratio fundi emphyleutici, ut ex verbo ipso liquido apparet.
Tertio opponitur, quod dominus videatur locupletari cum al-rius jactiara, contra juris regulas. Resp. Non obstat praedictare gula, quia intervenit hic consensus tacitus vel expressus, ideoque consentienti di volenti non fit injuria. Quarto adversatur l. 7. f. quoniam. a. & l. sed si quid. i p. g. deus r. ubi usustuctuarius potest expensas utiliter factas repetere, vel M m a det.
580쪽
detrahere, cui similis videtur emphyleuta. Resip. Illae leges magis
confirmant hanc opinionem, quia usufructuarius eXpensas modiis cas, ad quas de natura ususfructus tenetur, repetere non potest; magnas autem, quae ex natura ususfructus non veniunt, repetera
potest. l. eum AEd quem. 7. C. deus r. Cum ergo omnes impensae quae sunt in re emphyleutica, ex natura ipsius contractus veniant, nullae impensae rei emphyleuticae repeti possunt a domino. Hanc sententiam solide & exalie defendit Sarmient. lib. 3.seleci. interp. e. . Quem sequitur FaGin. lib. l. controvers. uris, cap. 92.
EN teutas triennio canonem non solverit, postmodum oblatione facta, moram purgare non potest.
EMphyleuta si integro triennio pensionem debitam non solve.
rit, amittit emphyleusin, di a domino ex praedio emphyleu tico expelli poterit. l. a. C. de iur . emph. auth. qui rem. C. de SS. ecel. Quod adeo verum est, ut etiamsi triennio elapso velit offerre solu tionem canonis, nihilominus tamen expelli possit, quia non potest post triennium offerendo debitum canonem, moram semel Commissam purgare. Idque probatur hac certissima juris regula, quae habet: auoties dies o poena est in obligatione . toties non admittitur purgario mora , tempore obligationis elapso. l. trajecti-ria. 23. g.de illo. V. de obligat. ct aa. l. magnam. x x. C. de contra stipui. At vero in nostro casu certum tempus in contractu empli Pleutico praescriptum est a lege solvendo canoni , triennium videlicet sub poena amissionis juris emphyleutici. d. l. a. C. de jur. emph. Ergo post illud tempus offerendo solutionem canonis, Emphyleuta moram purgare non potest. Sed graviter obstat huic decisioni e. potuit. 4. exre. de loeat. cteonduc . ubi emphyleuia ecclesiae OGrendo solutionem canonig post biennium celeri satisfactione moram purgare potest. Resp. Hoc tantum singulariter receptum est in emphyleuia ecclesiae, ut
ille possit celeri latisfactione, judicis religione aestimanda, post moram eommissam sibi consulere. Ratio specialis juris est, quia verisimile est Romanos Pontifices, qui hujusmodi negligentiam
Coarctarunt, eamque biennio concluserunt, hoc amplius emphyleutae indulsime, ut moram isto modo purgare possit, atque ita in uno gravatus in altero sublevari debet. arg. t. cum qui. 3 o. in princ. d. de jurejur. Maxime cum jus canonicum morae purgationem facilius admittat. dc non ita stricte poenas eΣigat, quemadmodum jus civile. c. suam. extr. de poeu. Diversum ontinet in emphyleuix privati; hunc enim moram nullatenus purgare posse, verius est. Ita habet communis DD. opinio testante Sichardo in I. a. C. de jur. Dissili