De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

111쪽

ro3. - Καλοι ' mihi neum sitis ratio placet.

Non prior nullam enim hic neque propiorem eoque remotiorem demonstrationem video locum habere a nec enim omissabyci domo venerant. Porros τοι pro τουτων et μων accipimus, nepitum ae

s igidum est illiud quod praecedit, ἄλλαν, quod

abesse oportebat. Non posterior nam articulum praepositiuum contra naturam suam postponi, vix

et Amnon semper, ut posthac ex Apollonio Nex recte

notatur. Pertinet ς ad eundem articuli ustim Homero minus frequentatum, ut dixi. Veteres tamen Critia ei, nominatim Zenodotus, moe adeo non probarunt,

saepe ad 4:onieinii am progressi ex κλλοι faeerent λοι, quo modo stilicet Alexandrini loquebantur. Sed refutarunt lorum ponatum olim plures, alii minua be . ne, ut Sehes ad Apollon Rhod. I, Iosi, alii ho ipso arsumento quod attulimus qualia passim exstant in Seholiis ad Iliadem, a Villoisonio, Eustathio altero, inqueem prolatis. Ceterum discrimen illud verborum.

αλλοι, or αλλM, Φλο ποι, verissimum est; et obserua

tum in Latino quoque sermone a viris aliquot doctis saeeuli XVI, quos paene solo Latine scisse dixeris. Nam qui nostro tempore Latine, aut, utilesunt, bene Latine scribere putantur, ii saepe miscent inter se et turbant omnia. pud antiquos assi fiant: ἄλλοι, and reo eneri, Ἀλλοι, die andem; reliqui, οι λοι- ωοἰ, die Grum. ine illa, ἔλλοι πολλοί, et εἱαλλα -κων et Latine eeteros multas nemo dixerit. movit harinu voeum discrimen, quum paullo tenuiussi, nonnunquam ab ipsis veteribus negligitur, nihil id mirum est si et hodie Gallorum optimos simiae praecepta Girardi sui migrare videiritu. V.

112쪽

σκεδασι κατα δωματα Θείη, Horma procorum, im

ter quos Telemachus, quuiis haec secum cogitaret, sedebat,

ι Male a nonnullis h. l. τὴν aeeipitur pro τινα. Nam primum quum ad rem absentem seu remotiorem demo strandam adhibeatur,aisos, tum pro eo minus quidem proprie ουτοs, pro hoc autem artieulus o hiece articulus etiam absenti rei demonstrandae usurpari poterat. Est ergo κολιν ἐκεινην, illam, talem. Deinde artieuli pro infinito pronomine positi ne num quidem exemplum omeri unquam vidi. Habent hunc usum, verus est, lutarchus aliique istius aetatis idem apud veteres et probos scriptores an exstet, dubitare licebit, etiam excussis exemplis, quae Zeunius ad Xenoph. C. P. II, 4, 23. dedit post alios. Sunt enim simili' pleraque his eiusdem Xenoph. Hellen. III 8 7. ει τον σίδηρον, et f. 8. την γυναικα. Illic enim o σίδηρος valere potest brum, in quo ferramenta et tela vendebantur Laceda

diano sermone: eons Pierson ad oerid. p. 3si: hie vero την μναῖκα enophon dicere potuit mulierems quandam notam et vulgatam. Quo modo et Plato mihi videtur seripsisse de Rep. I. p. 329. E. τῆ Σεριφίφλοιδορουμένιν, noto si homini S ubi vulgo vertunt, Seriphio cuidam, nempe ex Cie Cat. Μ. 3. . similiter Plutarchus in Themist. p. 2I A. t p. Is λ, Muius. modi ergo exempla rem, quam isti 'olunt, vi consteiant. Certe licet dubitare, ' dixi peritium meliora me doceant. M.

113쪽

sedebat. In his et similibus locis articulus adhibetur vice pronominis embnstrativi. indarus quidem OL - 4o Ποσις ὁ παντων εας Υπερτατον ἐχοίσας Θρονον Et 8, 41. παῖς ο ατους. Ubi articulus et postpositus nomini est, nec pronominis habet significationem. Sed non ita postpositus est articulus, ut nihil quod ad eum pertineat, sequatur. Nam constructio haec est τη 'ξεα ποσις, της Λητους παῖς. Mutato igitur in hunc modum ordine, ποσις, τῆς 'pέοις παῖς ο τῆς Λητους, facta est non omnium vocabulorurn traiectio, sed unius tantum. Quid, quod ne traiectionis quidem figura potius quam ellipsios, Videtur statuenda esse p. Nam optime Graece dicitur, ο ποσις ο τῆς Ῥεας, πάῖς της Λητους. Ergo tantum prior articulus omissus a indaro est. Sed ut exempla inueniantur articuli vere postpositi, si ea non Homerica erunt, non me vincent. Quomodo igitur locum illum Homericum exponemus Obseruatum iam est ab Apollonio Alexandrino , II. Vbi disputat, quando nomen αλλοι aclsciscat articulum, et quando non,

sed, ut videtur mihi quidem, angustio ibus terminis circumscribens necessitatem articuli adiungendi, obseruatum, inquam ab Apollonio est, solere interdum elim ubi articuli assumtio necessaria sit, eum a poeta omitti, ut in hoc Il. Is 87. H δ αλλουρριε εασσε, Θέμιητι δὴ καλλιπαρηα Δεκτο δεπας. nam omnes deos intelligendos es te, qui tum in coenaculo erati una. Dico igitur etiam in isto loco deesse articulum ante αλλων, et eum qui post αλ- λων sequitur, pertinere ad verba quibus praepositus est:

114쪽

est: nam poeta Voluit dicere, τῶν ιλλων Λυκι . Quod alia constructione potest etiam sic dici, τωναλλων των D Aυκὼ οἰκουντων, et rursus Variata ea constructione, sic των αλλων τῶν σοι Λυκία οἰκουσι. Nec in ultima ista constructione ambiguitas ulla oritur, priore articulo τῶν ante αλλων omissis. Itaque melius Veteres editiones Homeri quam Clar-kiana, ut aliis in locis, ita etiam in hoc interpungunt: nam illae comma positum habent post αλλων, Clarhiana post τῶν Imitatus est Homerum lato SUA. Ios 42. 1 καὶ περὶ τεχνῶν τῶν σαι περὶ ταυτα- ' . a Vulgatius erat, ἡ καὶ περὶ τεχνῶν τῶν πεδι ταυται Ουσῶν. Vt absoluam, quod sapra coepi ostendere, Va-xias dictiones relativas post articulum inferri possier Xenophonis. r. 2, 3. q. T. γνοντες με τοῖς erοις τε 1μῖν καὶ μῖν χαλεπήν πολιτείαν εἶναι δη- ριοκρατιαν. Locus transpositis duobus vocabulis vitio liberabitur, si legas, τοῖς ρίοις ἡμιν τε καὶ μιν.

s De germana imitatione vix eogitandunt. Adhibet ille eam structuram saepius. De Legg. IV. p. 7I4. E. Ἀστι

que vero iste loeus Homeri unicus est sui generis. Prope senianum habes Odyssa iis. V.

115쪽

Deest nomen τοιουτοις, ellipsi usitatissima. Et velim notes idiotismum constructionis, m ἡμῖν Quae propria Graecismi constructio etiam in ceteris casibus obliquis, genitivo et accusativo, locum habet.

Eius quae significatio sit, facile intelligitur nam ubique in eius vicem substitui potest haec simplicissima sermula, οῖο ἐσμεν ημεῖς. Quam autem habeat conflructio ea rationem, ustra quaesiui qui ostenderet. Hoc igitur nos experiamur. Incipiamus ab accusativo nam eum casum sicilius patebit regi ab eodem verbo tacite repetito, a quo regebatur casus idem nominis τοιοῖ, τος vel positi vel subauditi. οὐ γάρ πώ τοἰους Πον ἀνερας, ουσε ωριαι, οῖον Περον Ibοον. II. 3, 6 a. Scilicet verbum a repetendum est, οῖον 1δον Πειρίθοον. Itaque nulla hic est anomalia casus, non magis quam si dicas, οῖος ην ΠειρIΘως. Vtraque harum se arum idem significat sed altera idiotica est; altera, communis. Vbi autem a Verbo regitur casus dativus, ibi repetitio simplicis verbi satis non est, sed paene tota bis Ie-peii debet oratio. V Xenophontis Iocum ante I-

latum sic resoluas, τοῖς τοιουτοις χαλεπήν πολι- -αν εἴναι λμοκρατία , οιοι χαλεπὴ πολιτεία ηημῖντο καὶ μῖν ουσα χαλεπη. Similiter idem Xenophon M. S. - . g. 3. χαρι μενον οἱ σοὶ

ἀνδρί empe, χαριζομενον ἀνθου τοιουτω, o ιω ei ζεται ο σοι χαριζομενος. Et Plato Soph.

οιπορον ον Eadem supplendi ratio necessaria erit, si genitivus

116쪽

gemtiuus casus a verbo regatur. Sed nulla exempla in promtu habeo, in quibus is casus occurrit φ). Blud hic addere opus est, si nominis τοιουτος casus accusativus regatur a verbo dicendi aut alio eius generis, et habeat suum sibi verbum adiunctum infinitiuo modo, tum alterum nomen relativum si construi cum alio verbo, et poni eo casuque id verbum adsciscat. Nam in qua oratione verbum dicendi aut simile regit casum accusativumΑ in ea is casus, ut cum Logicis loquar, labiectum est attributi quod subiectum, omisse Verbo regente, conuerti potest et debet in casum nominativum. Vt Mοῖραν o ου τινα φηριι πεφυγώνον ἔμμεναι ἀμ

xo Genuiui, in hae eonstructione rarioris, exemplum

huc est ex Plat Sympos XXXV, 4. αἱ κον οντος τοῖπαν- ἀου δεινοτατω. Quod forsanis resoluas: οντος που πάγου τοιουτου, του οντος λέγομ- οντο δεινοτατου,

h. e. glacies qualem dicimus esse, quum es saeuissima. ae ambage circumloquendi opus est ad hoe genus expIicandum. De qua tamen nemo sortasse meiseus homo eogitauit, ut nec Latinus, ubi dreeret, a mmaxime, ut cum maxime. De Grammaticis veterum non loquimur. Sed vulgus, penes quod norma est et arbitrium loquendi, adeo ducitur analogiae sensu, ut ea, quae in uno aliquo genere satis mussae habent, eadem in aliis aut minore ratione aut nulla ad imitationem trahat. Inde fit, ut non raro constructio aliquν

auctores habeat optimos, euius dissicile fit probabilem lutionem afferre. κ

117쪽

δρῶν. II 6 488. Omisso verbo φημI, recta ora.

ii existet, μωραν ' τις π έφευγεν ανΘρωπων. Iamare ἐγω, vel quodcunque alivd siue pronomen siue nomen posscitos inseratur, si partem subiecti consti-.tuat, ideo non pὀtest in obliqua oratione tr*nsire in accusativum, quod alioqui praeter sensum eius qui loquitur, personam illam cum qua is alteram conis seri, intelligeremus talem esse ab eo dici tantum, non talem esse habentibus eam cognitam iam ouint.bus iis qui audiunt.

Illustrabit haec, et vicissim hinc aeuhabitur quidam Xenophontis locus, duplici vitio corruptus et deprauatus. s. G. I, 4. g. 6. υλο φασαν δετων σου περ αυτ ος οντων κανων δεῖσΘαι πραγματων. Vitium in his Verbis es h , omnes vident sed quid esset vitii, unus rectissime vidit Leunclauius, et eo sublato veram lectionem est;- tuere potuit. Vidit primum, illud D περ αυτος, in quo maxima et foedissima pars vitii erat, quam alii praeterierunt et intactam reliquerunt, ita mutandum esse, οῖος περ αυτος. Deinde, pro illo τῶν οντων, legi debere, ονονται. Vt haec sit loci totius lectio, quam germanam esse mihi omnia persuadent. υκ ἔφρισοι δε τον Io περ αυτ ος ντα, ινων δεῖσθαι πραγριατων Nil quos offendebat

11 Mireris Arsitan, eur non potius ita restixerit: τον

οιεν περ αυτον οντα, Vt sit τον ut τοιοῖτον i. κεο Ληαυτος Et Versabantur ei in oculis eiusdem, ut vide

tur, sti ucturae loci, II, 3, I . et M. S. II, 9, 3. Ergo

118쪽

debat hoc unum et solum των Hrων, quod unde aptum esset non haberet, Vocabulo inserto legi volue-Iunt, ρυδενα ταε οσων. Alii denique statuerunt hie deesse nomen τινά, sitata ellipsi. Nemo eorum omnium, credo, non etiam offensus est isto iniucundo et minime Xenophonte sono Verborum, orto ex tot similibus casibus, qui et eandem terminationem, et, quae res iam proprie huius concursus odium importat, duas diuersas conssructionis caussas habent, semel, μολοι,- τοιουτων οντων iterum,

καινων δεῖσθαι πραγματων Sed recte illi non puta-xunt eiusmodi caussam nam si iam idoneam me, propter quam lectio mutaretur. Sed utique accedit etiam alia cauma, cur τον οντο praestet legere simpliciter, quam ob οντων, et aut ουδέναι addere, aut subintelligere τινοι. Usitatius enim est et eleg n-tius, ου ἐσόετο καινῶν πραγμwπων ιος αυτος ἀνήρ.

vel, lων οιος περ αυτος, quam hoc, o Meινων στοαγμιαιτων θεετ τις τῶν oli περ αυτος οντων. Satis igitur uerat dicere, τον οντα, singulari numero, etiam plures suissent, qui possent cum Alcisiade, nam de hoc sermo est, comparari. Nunc neminem ei quenquam in ciuitate similem uita

quum trium, opinor, analoga haec non videntur mouisse. Neque ego, quamquam alteri coniecturae faveo, haud prius tamen ab amico dissentire ausim, quam exemis plum accusativi eadem in forma ostendatur. Conueniehue, quod ille scripsit supra, aliud esse ratiocinari in linguis veterum, quomodo loqui potuissent aliud. exemplis ostendere, quomodo essent locuti. V.

119쪽

quum credant ii, quorum Xenophon memorat se memem, tanto minus Videntur ita locuti esse, quasi multitudo esset Virorum, quos putarent cum eo conserri posse omnia ergolae Veram esse conficiunt. emendationem Leunclauianam, et constructio legi. tima, et sonus gratior, et loquendi sus, et consentanea loquentium voluntati oratio. Sequitur continuo istum in Xenophonte locum alius, de quo hic disputare multas ob caussas cessarium me arbitror, Ut et nostrarum praeceptionum viditas magis pateat, et in iis applicandis alios ab errore avertamus, et doctis hominibus tantum laudis, quantum cuique debetur persoluamus.

Post verba ista quae nodo retulimus, χυκ φασαν o τον si περ αυτος οντα, αινων δεῖσθαι τραγυα των, ουδε μεταστασεως, haec statim Inseruntur, ditionibus prioribus omnibus ita et legentibs et interpungentibus: υπαρχειν an γάρ εκ του δημου ἔαυ- τω μεν, των τε ηλικιωτων πλεον ἔχειν. καὶ

αγαπασθαι Στο των πολιτῶν, τι μέροις βελτώσινουκ εἴχγονα, μειώ ulta hic locus habet issicolatates, partim sententiae, partim constructionis: quarum Leunclauius mullam Tensit, misi unam, quae ipsa quoque sublata ei videbatur, si haec ver

ιών δυνασθεντας Itaque locum totum sic venite a repetemus

120쪽

repetemus autem etiam Verba ea quae proxime antecedunt: Negabant eiusmodi hominem, qualis esseti e quidquam egere nouis rebus, vel publici satus mutatione. Posse hoe illum populi benestio , ut et ipse fit aequalibus superior, grandioribus natu non inferiori et adversariis suis talem se declaret, qualis olim fuerit. Poseaquam illi potentiam quandam nancti ad extremum essent, optimos quosqtie sublatos e medio fuisse quumque soli in republica resarent, hane unam ob eatissam civibus fuisse caros, quod uti notioramosam non possent. Atqui loquebantur isti homines

de re iam tum praeterita id quod ita clarum est et ex antegressa eorum oratione, miserantium Alcibiadis ab exilio reuersi calamitatem praeteritam i, et X clausula verborum superius allatorum, inimicos Al. cibiadis pristinos accusante, ut mihi miraculo fuerit Leunclauium aliter accipere maluisse. Nequaquam enim ignorabat, obliquos verbi et insecti et persecti modos , eosdem esse temporis et instantis et praeteriti. Sed nimirum perspexerat si haec infinitivi modi verba, δεῖσ5αι, παρπειν , et Ieliqua, tempore praeterito accepta interpretaretur, senientiam falsam et plenam absurditatum orituram esse. Nutam cartilam Aleibiades habuit rerum novarum: sottii enim hoe illa, populi beneficio, ut . . . adver

furiis suis talem se declaroret, qualis olim fluset. Non

ideo nullam caussam rerum nouarum habere potuis set aduersariorum inuidia oppressus non populo,

sed sibi et aduersaliorum aequitati hoc debuit, si apud illos Ecere potuit, ut bene de ipso existimarent: non si aduersarii bene de illo exissimarunt, ea

causia