De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

101쪽

siquis librum nactus est praue descriptum, non debet eum corrigere et mendas rasura tollere, me

librum deformem et quodammodo lacerum videat. Porphyriua ipse monet, ideo illud fieri destum esse, ut in omni graui *llaba notaretur grauis tenor, quod ea res plane superuacanea esset Nam sicut , in. quit, mulli vocali natura longae aut breui signum imponitur longitudinis aut breuitatis ancipitibus autem imponitur. scribiturque ἰσχυροτατος cum signo longitudinis, Ἀχυρωτατος cum signo breuitatis ita quum omnem liabam, excepta ea in qua piopitus tonus est, grauari constet, signum grauis omissum est poni supra syllabas reliquas Ομολογουρήνου οντος, τι παῖσαι συλλαβὴ ' ανεσιν εχει, - βαρεῖα επιδεχσαι, χωρις συλλαβῆς της ἐπιδε

βων. In quibus verbis meo iudicio legendum est, μι non φησι Deinde nonymus ille addit, non tamen omitti omnino tenorem grauem, sed poni eum in ultimo acuti Ioco. Restringit Porphyrius hoc ita es Si vocabulum. inquit, in cuius ultima Ullaba est acutus, non etiam ipsum in constructione ultimum est Et posse hoc iterum his verbis

1 mi addendum videtur , absorptum a littera vltima prioris v abuti. R EI Z in marg.

102쪽

νον λεξιν ευροσκεται η ἐτερα λεξις Nusquam a

aut ab Anonymo ut a Porphyxio caussa redditur, cur si ultima syllaba tenorem acutum in constructione amiserit, pro eo signum grauis imponi satius esse duxerint, quam propter eius amissionem vocabulum omni signo carere. Sed animaduertendum est, eos et alios veteres Grammaticos loqui de iis libris,

quos a censore antea correctos, et distinctionum atque accentuum signis appositis notatos, discipulum bene legere docebat legendi magister quo facto, ad

interpretem ibatur, qui verba, res et sententias exponebat Vltima erat opera, quam dabant criticb, ut ex eius disputationibus virtutes et vitia scriptorum cognoscerent. In talibus igitur libris, quos iam inde ab eo tempore, quo propter linguae sum latius dissulam, et mutationes paullatim factas, Grammatica studiosius coli coepta est, notatos accentibus et

distinctionibus accipiebant discipuli, nulla nimia diligentia visa est esse, quae temonis facilitatem adiuvaret. Nam interdum etiam doctior aliquis animum ad plura simul aduertens, in Ie Vna et altera quamvis nota et facili errat nedum tiro, cui bene legere discenti, animus est in multa quae obseruare debeat, intendendus. Itaque consultum Veteres arbitrabantur, ut animi labor tironi minueretur, ocu-

Iis eius obiicere signum consopiendi acuti. Videbant enim, si omissio eo signo tironem ipsum ratiocinari oporteret, dictionem grauandam esse, aut animum eius hic occupatum aliquid aliud posse negli, gere aut animo eius alibi occupato, fieri posse, ut consuetudine abreptus dictionem acueret. In ceteris

103쪽

ris libris qui non scholarum sui seruiebant, accentus appositos esse initio crediderim ' tantum talocis ambiguis et dissicilioribus, aut propter eius dialecti qua scriptor locutus esset, prosodiam peculiarem et a communi diuersiam ut magis cum tempore mutabatur lingua, ita id largius in veterum libris describendis fieri necesse erat donec mille abis hinc annis, quum iam ipsa modulatio accentuum vera periisset, eos in omnibus libris unicuique vocabulo adscribere coeperunt. Pagina motare sum oblitus, articultu praepositivi, a littera cincipientis, sum pronominalem etiam Doribus familiarem fuisse Plurima in indaro eius rei exempla inuenias. In Choris Tragicis, ni parcius dorissant, num occurrit mihi apud Sophoclem Philoct. Is . το γαρ μοι μιλῖν, ουνεαπακαυιον. Vox illa matris Lacaenae ad filium nota est, quum ei in bellum eunti ατ-Iδοι praeberetr

In ipsi stholis quoque hoe initium rei et progressum

fuisse, verisimile est. Nam lingua adhue vigente ne tiro quidem in pronunciando, legendo, recitando, de omnibus moneri poscit. Inuentio autem tonorum et spirituum, aliorumque signorum grammaticorum, ad Aristophanem, Byrantium illum, refertur ab Arcadio, Grammatico,

cuius Fragmentum quoddam, περὶ τῆς των Aων ευρέσεωs καὶ των σκηρεατων αυτων, καἰ τερ χρονων καὶ πνευματων,

nuper demum editum est a Villoisonio V. C. in Append. Epistolarum Vinar Eum auctorem prosodiae esse iam antea prodiderant aut coniecerant plures nunc huius

libelli auctoritate certius niti licet. IV

104쪽

extremo ' .Ρagina et Henr Stephanum secutus, mouita

tem esse dixi, si formula ομεν , Vel οίει in partitione vel oppositione facienda, post piae gressam ali-

quams 'Ο pro h seu τὸ in easibu iis , qui a littera Hinei. piunt , amoribus et dorissantibus Atticis usurpari, non dubium est. Idem vero an apud puros Atticos fiat, praeterquam illis in modis, quos Retrius supra et hietam accurate distinxit, iure ambigitur. Neque ad hanerem satisfacit Stephani disputatio in App. de . . p. 183. Sunt tamen exempla nonnulla in Tragicis qui-

dein, et extra horum, Ut Soph. . . o82. et I466.

ubi v. Brune, Ut autem multa reperiantur horum prorsus similia, admodum verebr. Ita etiam peregrinum quiddam inest in illo M ap. Soph. Philoct i a si id accipias pro δια τουτο : nam ne Homerus quidem diei debet aliter posuisse το, quam pro διο. Quod si ita .st, nisi illud Sophoclis o referre ad sequentia, τί σοι

χρειοῦν πουργεῖν, et prioris generis exemplis annumerare

malis, putandus forsan erit poeta dixisse το pro οὐ qu0d posterius constat apud Graecos poetas valere M. confValchen ad Eurip. Phoen. Is7. Et ταυτα vel in Atticis prosaicis non raro est pro δια ταῖτα, sicut comicus sermo Latinus equentat Hoc pro ideo, re urea. Etiam in Plat Sympos II, 8 insolenter postum est νόν, de ipso Aristodemo, cuius narratio refertur. At ibi

Cod. Vindob. Nesset XXI exhibet οἴ u ἐν γάρ - et a secunda manu, quae est in rasura, o μἐν γάρ - unde vulgatae ortus intelligi potest. Ibene conuenit verbo παντησαντα, et ad μγειν aptum pronomen facile

subauditur. IV.

105쪽

quam praepositionem adhibeatur inuersa, ut in hoc exemplo quod attuli e Xenophonte M. S. I. g. 8. ἱνα ατ ριε των γωνται που τῶν ωΘωκrαι. Sed n0 ita insolitam esse hanc positionem, docuerunt in t0 alia exempla, quae postea obstrudui quorum qu nium satis erit, hic ponam . Lysias Epitaph. p. 63. πκ ἀμιφοτέρων κινδυνευσαν,

τες λογοι sit C. F. εἰ μεν τους βρίζοντες, τοῖς δε δουλευουτες. Idem Or ad Phil. p. 9a. ταις

M Propter Xenophontem inprimis eonserendus erat Plato

tionis de Xenophontis lectione superest. Nihil autem insolentiae in hae forma loquendi fuisse, optime arguit Isocratis auctoritas. Is orator etsi omne insolitum tan- quam seopulum fugere solet, tamen saepissime e loquitur. Locis ex eo supra allatis adde ex Or Areop. p. 13o. 6. me Pace P. Iss. s. eis. Auger. κ

106쪽

οργη καὶ λυπη. Neque Ionica huius generis exem

-τα, is fas τὴν Ἀσσυρια, ἐς δε την 'Eλληνικά Sed in lonismo vallationem hanc potius quam inuessionem esse, recte dicas. Igitur quod putabam h nophontem in loco illo scripsisse, πο μεν

cturam Zeunius, Uir clarissimus, in sua editione Memorabilium Socratis et dignam relatu habuit et Bessarionis interpretatione confirmaIi monuit, αναγτιθεριαι.

Quatuor illis modis, quibus ostendi articulum . in Attica lingua pronominis potestate ,surpari, quintus hic addendus est. E Post coniunctionem αἱ princip o constructionis, praegi est interpunctione Xenophon C P.

I, 3. . . καὶ τον κελεψαι δεῖναι. t 4, 2.9. I 3. καὶ το αποκρίνασΘαι λεγεται, 'Eννοῶ, . . . Assert etiam Budaeus haec verba Gregorii, καὶ ev ειπεῖν, πῶς καὶ τίνα τροπον. Sed plura his exempla nondum habeo his addas illud ex

Aristophane l. 4. καὶ τω Bναντας δετοι et σοι Haec verba Portus et fiusterus accipiunt ut

intermins Quidni addamus, fi modo plura exempla sunt de hoe genere vero. s. e. in uno symposio Plat duo: v, 3.

107쪽

Iinterrogantis: quomodo si accipias, G pro Asipotius quam pro τουτου positum erit. Hemsterhusius praesert orationem rectam, ut optime cum sententia congruentem sed, ix credo, inquit, Misophanem O pro A et υτος hoc pacto posuisset quare malim, καὶ φαε ξυναντας τα πρωτου.

Apud me tanta Hemstertius auctoritas est, ut ob duo illa enophontis loca nolim ab eo dissentire. In Herodoto quidem, Ionico scriptφre nihil fie, quentius hac sermula occurriti vagina Is loquens de sti articuli praepositiviso, quum tomen quod sequi debebat, omittitur, et pro eo sequitur articulus postpositivus, dixi x rum esse apud veteres hunc articuli usum, et ei duntaxat Deutro genere. Sed nec suscita rarus est, pec genere divit a neutro articulius eo usu Gibe- tucv, 3. κη τὸν in, τι ἐπὶ -- εἰ Ἀγαθωνον. m. XXX, s. και του ἰέναι, αγια ενον se νων ἀνθρωπαν. In Aristophanis autem versu etsi Brunchius quo tu τῆ in. terrogative aecepit, tamen sensit me meus, nescio quo. modo, ad alteram rationem retrahit, ut seruus dieat, raulaeis tu oecurrebas primost Neque haec non sint interrogantis Sed interrogatio in tota sententia inest, in in voce aliqua, pronomine τῆ aecepto pro τουτον. Quae ratio cur et Hemsterhusio placuerit, suspε- eo hanc fuisse caussam, quod seruus, hoe dicens, iam aliquamdiu eaeeum hominem ob oeulos habebat. Quocirca parum me mouet, quod dominus respondens non

dici eadem potestate τε sed τουτ . Quippe posteriuε maiore viri commendare poetae poterat. IV.

108쪽

tur, et pro articulo postpositivo alia dictio relatiua potest interri, nec semper omissum est nomen, quod cogitatione possit aut ex praecedentibus verbis repeti, aut aliunde suppleri, sed multo saepius articulus praepositiuus in eiusmodi constructione vicem subit

alterius utrius duorum pronominum demonstrativorum, aut eius quod rem vel personam demonstrat propiorem, υμος, aut eius quod remotiolem, ἐκει-

νος Quoties apud Aristotelem in Metaphysicis et alibi legas, το ου Βεκοι, το ἐξ ου γίγνεται τώ et siti illa ' Nam huius genetis apud eum copia

loro visum est excidisse post articulum τον, hominis huius qui se Pancleonis dominum esse dixit, nomen, quod proxime post legitur idque hic restitui debere V esset, καὶ τον ικομηδην , ο εφη δεσποτης τούτου ειναι Sed nec paullo me orator de hominesso loquens, eum nomine appellauit, satis habens dicere modo, si x τις ειπεν. Erat, Vt Videtur,

homo humilis de plebe, ignotus iudicibus, quem nihil reserebat nominare Nominat eum tum denique

109쪽

que orator, postquam is testimonium dixerat, et situm ipse nomen ediderat. Itaque recte monuit Reiskius, hunc locum bene habere, mihi deesse, idem esse τον atque τουτον. Centies, inquit, articulus praepositiuus O pro pronomine ατα surpatur. Ego tot exempla, quae sint huius plane similia. dubito an ex Atticis illorum temporum afferri possint Ipse unum afferam, sed nec simile prorsus, et ex Eustathio desumtum. Mi ad II a 363. Hσιοδα με δοκεῖ ἐκεῖνον παναριστον ἴναι ος αυτω

τὰν ος αν ἐτερω a εἰποντι πεBηται Denique, ut dixi etiam alia dictio aliqua relativa sequi potest. Inter exempla quae dabo, erunt etiam in quibus aditiculus item genere alio quam neutro adhibitus occurrat Aristoteles metaph. I, s. p. 4. I. 3. edit. Sytb. ταυτην τε α ἰαν τιΘhτων , καὶ προς ταυτητήν Σεν ἡ κίνησις. Quomodo cibidem etiam paullo post loquitur Vides hic poni τὴν pro ἐκε

ν, flauo Protag. 87, 4. τυπουσιν αυτα Θεοὶ γης ενσον, εκ γῆς καὶ πυρος ριἰξαντες, καὶ τῶν σοι πυδι καὶ γη κεραννυται Satis frequens formula haec est, ut post articulum praepositiuum, a litterat incipientem. et numero plurali positum, inseratur

culum subintelligere παντοιν Quod clarius etiam apparebit ex hoc Synesii loco Epist. io scribentisad Ρylaemenem. ἐγὼ δε φι σοφώιν τιμιωτε, καὶ

110쪽

xico autem Ioco simillimo, qui est B. II et r. φώ

vi via περὶ φρhας εριμεναι αλλων Τῶν σσοι Λυκίην ριβώλακα ναιετάει cri quaerat liquis, Utrum articulus των, quoniam ei praecedit nomen αλλων, habeat vim pronominis demonstrativi, an αλλων των

per traiectionem dictum sit pro των ἄλλων ini

Prius tueri velit, dicat, poetam rarissime uti solere articulo alia quam pronominis potestate, nisi quum significanda fit rei vel personae quaedam excellenti quam hic nullam esse. Posterius ita defendas, non Lyciis aliis Glaucum praestare, sed eleris, quoniam iis omnibus praestare dicatur: nomen αλλοι, sine articulo esse sit, cum articulo autem ηι αλλο , ceteri huius discriminis caussa ipsum quoque poetam alibi articulum adhibere, V K. I, 46s. ταλ ,α, et , T 4. - αλλαρ Δαναῶν, et Io, o 8.των ἄλλων Τρωιον, et Is, T. τους ἄλλους, et 18

Io 3 6 Caute et subtiliter Reietius ego olim pinguius quaedam seripsi de Homerico usu articuli in Praef. ad Iliad. p. XXXVIII. Nun nihil dubito, qui νον φυσην Poeta

dixerit, ut personam fama celebrem, et auditoribus iam tum quum primum eius nomen audirent, notissimam omnino ut saepe apud Homerum animaduertere licet, hane partem orationis, quem articulum dicunt.

linguae Graecorum serius aceessisse si idem poeta aliis in locis, quae non sunt ita pavea in artieulo adhibendo posterae aetatis accuratior usui plane proludere videri debet. Ut pauca de multis, vide mihi Il. A. 167.