De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

71쪽

ergos quin est, ut Apollonius et ipse adhiberet loquendi formam aetate sua usitatam, et veterem ad eam exigeret. Lucianus autem Prosecto non debet

existimari formam istam soloecam iudicasse. Non dicam, quod ipse aliquoties illa utitur, in Asino, in

Timone in 'Pητορων Διδάσκαλω. Potest enim re-Φonderi, quas personas Lucianus ita loquentes Indueat, latronem, Philosophum nugatorem et sce- Iesum, rhetorem nequam et fatuum, eas personas ita loqui decere. Quanquam equidem ceteram orationem harum ipsarum personarum esse bene Graecam intelligo. Sed certe non potuit eam formam ut soloecam damnare, quam a scriptoribus haud malis iam per tot saecula surpatam esse non ignoraret. At proposuit eam formam inter cetera exempla soloetissantia. Nempe stoecisinum vocarunt Sophistae illius temporis, quidquid non esset veteris elegantiae Atticae' ). Phrynichi exemplo, quos probarint auctores, videre licet Eum Photius narrat probas se hos tantum, primo quidem loco, Aeschylum. Sophoclem Euripidem secundo loco, latonem, Demosthenem, et Aeschinem Lysaniae filium tertio denique loco, Arissophanem, Thucydidem,

Xenophontem, reliquo nouem oratores, Critiam

Calaeschri filium, et Antisthenem. Hos igitur Sophistae ita probabant, ut quae illi non usurpassent voeabula et loquendi genera, haec tanquam barba a Iain conspiresoni praes ad Moeria. p. XXXIx sqq. κ

72쪽

ra et solarea repudiarent. Eortim pars cieterior mi fit, scriptores aequales etiam optimos a disertissi. mos, qui non omnia quae noua essent aspernaremtur, deridebant et contemnebant quum interim ipsi no modo essent maxime ieiuni atque infideli, sed ne didicissent quidem satis, neque quid antiquum, neque quid remm omnino et elegans esse dicerentque plurima non tantum noue, sed etiam praue atque absurde Talem Sophistam et eius ni miam eruditionem ludos facere voluit in isto dia ogosio Lucianus, iudicanda illi proponens varia exempla, quorum alia vere soloecissarent, alia modo Αttica non essent, alia etiam Attica, sed via rariora. vel aliquo modo suspecta quorum omnium Ρseudosephissa nullum neque agnoscere Potuit, neque defendere. Q Verbum imperativi modi, mi forma Ionica pro ταμ quod est contractum ex ταω, h. e. λαβέ 'λΚυκλω xk, τῆ, πῖ οἶνον. d. 9, 347. Sed hane dictionem ego, non tam ut arguatur diuersa esse ab articulo, quam quod significatio eius ipsa hoc exigit, cum Vehementia quadam pronuntiari debere puto. Cuiusmodi ortasse plures aliae dictiones erunt, quas hic Persequi opus non est. H Praepo- in Bene R. sequitur Eustathium. Paullo aliter derivae

Sehol ad Aristoph. M. 23 P. quem et alii veret Gramismaticorum sequuntur, Ut, sit pro τῆθι, fimi Dis pro τστα, πέπλου pro πίπληθι, a Verbi lam τημ Quod

potius Mueorum est cons schol ad Nuta. 633. κ

73쪽

o Raepositis es, omissis aut pronomine quod ii bivng dum aut verbo quod componendum

προ δε ταποις. Laa, 9 Ut haec exempla docent, pronomen quod post praepositionem omittitur, est αὐτος, vel ουτος, rarissime aliud Eurip. POL Ia69. Domittiturque in transruone facta perparticulam ἁ Iones hac ellipsi non tantum in casemine, sed etiam in prosa utuntur Nihil ea fie-quentius apud Heroeotum In carmine utuntur euam Dores exempla sunt in choris sabaearum tragicarum, qui omnes orirint. Atuc nec in casemine tuntur, nec in prosa, nisi post unam praepositionem προς et id varie. Ουκ τι καὶ et ς γ

προς, ἐπὶ τουτοις ἀπεν ριποπέμπων, τι etc. Aristophanes L ooa τάλαντα ἐπει ἡκοντα, καὶ μ- κρον τι προς Demosthenes Phil. I. P. T. ab δ' ηγωμαι τουτον τον λογον κατα πολλ ἀσυμφορονῶνφι - πολε λέγεσθαι προς σε, - ου δὶαιον. Idem adu L t. p. 49I be Atticillae, ut Lucianus et Aelianus, aliquando etiam post μετοι αPronomen, orta omittunt.

74쪽

Repetendum est, eviarem , .a6 EνΘ' ἄλοχοντα φίλην ελιπον καὶ νήπιον δον, Καδο κτήματα πομ- Repetendum, λιπον. q, 48o EνΘ' ενι ριεν φιλοτης, εν ο et κερος, ἐν Ἀαριστυς. Repetendum ex PrioI Versu, τετυκτο. 4, 2I6 In oratione prosa nullius verbi post praepositi'nem ellipsis apud Atticos sitata est nisi unius εἰ uti et quidem post di*llabum Τουτ δε υκ m νυν ἐν τοῖς πεπραγμώνεις Φιλύππω Demosthenes Olynth. a. pag. I. Apud Iones autem si verbum cum praepositione compotatum repetendum est, repetitur ex eo sola praepositio. Herodotus 8 89. ἀπο μὲν Pacis o στρατηγος Ἀριαβιγνης, . . . ἀπο δε ἡλλοι πολλοί Et , Ia 6. κριτα ριεν μειν Mιτροβατεα, . . . κατα α τονο ιτροβατεω παισα I. Praeposiis Adde genus isti simillimum, ubi postra δὲ nullum est

nomen, quod subauaias. Huiusmodi est Herodot. I.

1 δἐ καὶ νυκτομαχιαν. Seilicet antecedit hie oratio, quae altis verbis hoe significat, inter Lydos et Medosae ἀσυνώχἀ νενωθαι atque hine post is D facile quia- quo tacitus repetit, πολλινι, τανυμ μακκι, κ

75쪽

Praepositionei di*llabae, ex Homelicis exemplis videre licet, nam Herodoteorum alia r tio est quam statim reddemus, quum post illas

verbum supplendum est, fiunt ex xylonis paro1'tonae quam ob caussam nec puto eas esse vehe- mentius pronuntiandas At quum pronomen supplendum est quoniam tum accentus non variat, Pronuntiatio earum in extrema quidem Jllaba quae centum habet, videtur sonum Paullo vehementiorem desiderare. monosyllabae autem omnes, quod eae eeentum aut non habent, aut quem habent, mutare non possunt, meo iudiei cum seni quadam vehementia pronuntiari volunt. In exemplis Hemis

doleis et praepositio est disyllaba, et verbum deest post ἄπο δὲ, κατὰ δε repetenclum illud ex membro

priori sed enumerat oratio aliquid, et in enumer tione id proprium Graecismi est, ut quam dictionem habeat ante se particula D, eadem illa repetatur ante particulam δε Quoniam igitur praepositio ante H collocata, insequente Verbo a quo auulf est,

neque accentum retrahit, neque in Maba quae ac-eentum habeto vehementiam ullam soni requirit readem ante δε repetita, dket non repetito etiam Verbo, iussam patitur mutationem.

Praepositionem inae, monosellabam iactam abscissa ultima vocali, satis in conflanter plerique modo sine accentu scribunt, αν, modo cum accentu, 1. Idem faciunt in praepositione κατ quae imtegra est κατὰ Sine dubio accentus recte notatur, et semper notandus erat, itidem ut notari solet in

76쪽

praepositione πωρ, quae per apocopen fit ex παροί. Magis etiam in eo peccant, quod has praepositiopes duas apocopen passas, , et ιιιτ, apposit nomini sic scribunt, quasi cum eo essent composetae. Ἀμιβω uiceri. I R, 44I. ἀριπεῖον. , 87.

-υιπυργους. 8, 278. ἀμφρνον, ννέκυας. R 98. Καγγονυ. o 438. κονακεφαλήν. 6, Ia. νωιλο-π- 14, M. κα κρωσσορ. II, 72. καππεδον. II, 67. καπφάλαροι. 6 Io6. και οον. a M. Debebat scribi, αρ βωριοῖσι in κου γον ete. Est enim haec appositarum nomini et compositarum eum eo praepositionum differentia, ut appositae accemium retineant, compositae amittant. Sic etiam praepositio Dorica πον, amputata ex ποτI, artici loapposita, male scribitur coniunctim sine accentu. Antiquum est, προτI lingua Dorica ex eo secit

mnes communis, προς Honterus qui has omnes sermas adhibet, non etiam adhibet amputatam. Dores autem eam adhibent ante articulum praepositiuum nonnunquam etiam ante pronomen demon-

rensis. si in i --ο - , quod 1ehamo ap. Athen. p. 36. F. affert inittar. r. L. Diall. p. 233. Gemi

num est πιιννουτο, et κωνσ-τα. Idem dorice fit ante

77쪽

rensis. ποττῶ Διία πηος - οὐ Theocr. 3, 4. Ad quem locum iam Casaubonus monuit, Euristium p. 8a8, 3r et iterum P. IIO6, 28. Iegerpnstri , iussim, praepositione accentum grauem habente. Neque vero quum prorae, ob litteram Iabialem sequentem scribitur m ea caussa esse potest, quare tanquam in compositione debeat arcentus intercidere. Nam omnia omnino vocabula, in litteram V desinentia, etiam quae composita non essent, ita olim pronuntiabantur, to Verteretur

ante litteras Iabiales inta, ante Palatinas in . Docent hoc Inscriptiones vlmarmor Burmannianum laudatum Ioenio ad Gregorium de Dissectis P. 83. πιάσειν δε τω δικαστα καὶ προξενιαμ παρὰτῶ ος ei, και εφοδον επὶ τυμ βολλα - τον δα- μορι ροτο τογαρηματισμον τοι περὶ τῶν ἔρ- ροολ- . λαν, βουλήν, et δοῖμιον, δῆμν, lingua Dorica.

Sed Grammaticorum auctoritate puto factum esse, ut ea scribendi ratio paullatim Ielinqueretur, et in Lapidibus, et maxime in libris. yare miror, cu obtinuerit vetus consuetudo in hac sola praepositione , Quod enim fit in praepositione κατ Vbi eam sequitur dictio a consonante incipiens, quam conso nantem praecedere non possit littera, ut ibi haec littera mutetur aut in eandem illam consonantem quae sequitur, aut in aliam tenuem illi cognatam retus rei longe alia ratio est. Nec enim praeter hanc unam praepositionem amputatam, extra Dorismum quidem, alia ulla in eam litteram dictio exit, eiusque litterae mutationes etiam longe plus varietatis admittunt.

78쪽

In Homeri editione Romana eum gustathu eom. mentariis video alteram praepositionem κάτ, accentu sere semper insigniri alteram autem si, sine a centu scribi saepius quam cum aecentu F iam ipsis commentariis non semper eadem scriptura es Vt P. 8o , 9. αριφονον, πινέ υαμ in P. 14a, 9. - Στυπ- α βωριῶσι. rro Vbi hae duae prae-Positiones, αν et κοιτ, non sunt appositae nomini, sed cum verbo compositae, a quo auulses eas, i catasque principio constructionis, Proxima sequitur partieula x: raro apud Homerum post eas insertur μν, II. 3 887 Od. o a. ibi aeqtie ambigua Tatio eorum fuit, qui Homeri editionem Romanam correxerunt. 1ν, Ierumque fine accentu exhibent, Praeterquam in libro Iliadis 3 by eius maxima frequens effvsus Κατ, sere semper cum accentu

sine accentu autem in libri s prioribus Iliadis. Ego

puto harum praepositionum amputatarum et integra-Tum Vnam eandemque rationem esse, iniqui regula est, quae in omnibus integris praepositionibus accentu non vacuis obseruatur, , reuulsae a Verbo accentum suum recipiant, ne cum ea dimone quam ex intercedentibus proximam habent, compositae Videantur καται τί α μηρί' εκηα II. I, o sudelicet, intam πλοι μηκίαι, Hon rem ποσώ-s Particula interrogatiua με siue illa recte seu

Καὶ ἐρωτησα , μὴ ριγοι Theophrastus de Adulatore.

Nisi

79쪽

'Nisi enim expHOtur vehementius, non differt pro nuntiatione a particula prohibitiva puc Quare, ut Deuarius annotauit, librarii veteres partieulam istam: si eam nulla sequitur alia enclinea, dupliciet aut aecentu signare solent idque ipse fieri ait ad indicandam vim pronuntiationis, quae arguat significationem ab ea diuersam, qua pro is μὴ accipitur.

VI. Non seribi morem grauem, ni loco de sti

aculi. Dictiones paucae quaedam sent, eaeque o no*llabae, quae sine accentu scribuntur. Nempe articulus praepositivus masculinus et semininus, eas recto, numeri singularis et pluralis, Acit, is αἴ praepositiones tres, D, E, ἐν duo adverbia, οὐ et ιυς Vna denique coniunctio, εἰ Sciabuntur autem sine accentu, non quasi nullum habeant: nam quaecunque syllaba non aut acuto erigitur, aut flexo circumducitur, eam grauis deprimit sed quod

nunquam omnino grauis accentus notatur, praeter

quam in iis dictionibus, quae per se acutae, Propter continuam et aequabilem pronuntiationem acutum deposuerunt. Omnis igitur dictio quae in constructione habet notam grauis, acuta est per se, nec debet extra constructionem aliter nisi cum acuto scribi. Quare quae distiones in constructione aut nunquam, aut rarissime acuuntur, propterea quod aut semper debent primo loco, aut raro et in quibusdam formulis tantum solent ultimo collocari, ut e sus

80쪽

sus quidam utriusque articuli, et praeposities et postpositivi ut praepositiones monostllabae. πώ πνος, et ρον, ceteraeque disyllabae omnes in adverbia, αἰ, νή, αἰ, νη, μα, Mis, OMιώ-F, et alia plari a V coniunctiones, tu, γάρ, μέν δε ἀλλα, et paucae aliae: qui ea . dictisones etiam extra constructionem cum graui stris hunt, quae communis est omnium consuetudo, si videntur mihi ab artis regula declinare. Scio quidem Theodorum Gazam in suis Institutionibus

Grammaticis etiam docere, plerasque has particulas esse graues per se ipsas nempe articulum Praepositiuum in casibus rectis et accusativis, item praepositiones omnes, et qu sdam eoniunctiones h rum indicat nominatim unam tantum, ἀλλά. l. 3. P. Is T. 6O. 6 a. d. Ven. 736. Sed primum ille de articulo, de monosyllabis praepofitionibus, de coniunctionibus ceteris, nullam edit rationem 3

et parum probat de praepositionibus disyllabis et de

coniunctione αλλα, Vt inferius patebit. Deinde nos contrarium Vincimus eo argumento, quod toti scribendorum accentuum rationi maxime consent

neum est, quod grauis accentus nunquam scribitur in syllaba per se graui, sed in ea quae pronuntiatio nis lege deposito acuto facta est grauis. Itaque etiam veteres Grammatici easdem illas parti :ulas pro acutis habuerunt'. Apollonius Alexandrinus, quem alias ipse Gaza solet uelarem sequi, ut

ostenderet particulam, adverbium esse, non casum articuli vocativum, inter argumenta cetera hoc Lfert, de Θnt. I, I P. I, Ia. quod quum ea Particula