Studia palaeographica [microform]

41쪽

Non alterium videtur nunc primum omnium agere de erroribus ortis ex vitiosa sequiorum pronuntiatione. Vocales et diphthongi assines, quae antiquitus diverso SOno efferebatitur, posteris temporibus in communi linguae corruptela negligenter inter se confundi solebant, donec omni tandem discrimine sublato evaderet ingrata

ista μονοτονία quae aures nostra tam vehementer offendit in depravata dialecto τοὐν νυν Ελληνων Ut loquebantur Graeculi ita scribebant. in omnes Codices 8S. qui supersunt vetustissimi recentissimi fluctuant inter αι et ε et inter η, ι, ει ιει), . o neque quidquam Stiam ridiculum quam in talibus librorum auctoritatem suspicere in quibus nihil est praesidii multo magis penes editores est quomodo quodque vocabulum scribendum sit ex cuiusque loci sententia et certa Graecitatis analogia accurate definire. Neque res est adeo dissicilis, dummodo omni superstitione vacuus sit animus et hoc agat.

42쪽

Id ipsum tamen paucis contingit. Valet etiamnunc de multis editionibus inutili discrepantium scripturarum sadiragine instructis' quod verissime pronuntiavit Dorvillius: in Charit. p. 683 ὰ In primis editionibus haec

omnia suisse retenta haud improbandum, etiam antiqui alicuius orthographiam codicis animadverti utilitatem habuerit, ut saeculi morem scribendi et inde sontes errorum cognoscere addiscamus, at tam futilis et quae numquam doctis scriptoribus probata sit et unis ignaris librariis debeatur lectio, cur propagetur' optima observatio et summo viro digna quo magis mirandum est tralaticiam codicum auctoritatem ipsi Dorvillio interdum tam egregie imposuisse λὶ Qui, ut hoc utar, pag. 695 non criticos tantum sed ipsam sanam criticam prae vulgata lectione spernere mihi videtur ubi multo ambitiosiusquam essicacius defendit libri S unici και νην istam ζηλοτυπIαν contra κεν ἡ ζηλοτυπίαν Charitonis. Atque plura proferre possem eiusdem sarinae si tam utile quam lacile esset. Sed nihil opus est virorum doctorum errores de industria exponere ita statuamus vocalium et diphthongorum orthographiam nostri ubique esse arbitrii sic demum quid quoque loco verum sit quid salsum vel invitis membranis apud omnes harum rerum iudices liquido constabit. Iam quod contendo idoneis exemplis demonstrare conabor.' παραδείγματος νεκα inspiciendum quod narrat de pullariis quibusdam in castris Persicis p. 588 ubi cs. Cob de Arte Interpr. p. 7 seq.

43쪽

Ad versum 87 . Odysseae

ubi Antinous duris verbis invehitur in Telemachum matremque Penelopam, variam lectionem nobis servavit Scholiastes supra quam dici potest absurdam sed eandem observat in praesenti haud inutilem. Scilicet ascribit in margine γραφεται καὶ Icεων, ἡγουν των θλίψγεων. quod uti lectoribus commendet docte addit: ἡ ὀξεῖα παρατῆ ποιητῶν κτείνει Sic error errorem parere solet. Actum est de arte metrica ubi haec et similia probantur. Quocirca haud illepida res est Graeculorum κρισίαν et αναισθησίαν interdum animadvertere caeterum ineptorum grammaticorum commenta et deliramenta nihil prorsus moramur et πενιον vel παιδιον, λεον vel λαιον scribemus ut maxime placuerit. Admodum negligenter editum est Scholion non minus ineptum ad Od. II v. 305: και τε περὶ o τε oριστον. Ii καὶ επὶ του κε ὁ τόνος. Quantocyus repone επὶ του καὶ ο τονος Schol. ad E 398 ο ποιητης cecinisse sertur εἰ ε καὶ μὴ ελ- θν1 τι αναξ quod etiam peius est. Schol ad E 99 fragmentum Callimachi in hunc modum constituit orsonus: εκ με Κολωναων τις μυεστιον ηγαγε δημουτων ταρων metri causa pro εταίρων)ubi summo iure εκ ριε scripsit pro κ μ ὲ et μεστιον pro μωτιος sed in fine praestare videtur lectio quam

44쪽

habet optimus codex arteianus: των έρων Quam nemo temere tentabit qui meminerit duos in Attica esse Κολωνους h τον Amrιον καὶ τον αγοραῖον. Ex hoc eodem sonte repetendus est error in Aristophanis luto v. 96 quem detexit rara ἀγχινοι Dawesii

Miso Crit p. 206). xhibent libri quos sequitur Hem-

stertiusius: αλλ' ἡ ταλαντα τις λαβη τριακαίδεκα

πολυ μαλλον Ἀπιθυμεῖ λαβεῖν Ἀκκαιδεκακαν παυτ ανυσην τετταρακοντα βουλεται.

Iam ante DaWesium laboranti metro subvenire conatus erat usterus solito remedio voculam γε inserens post ανυση quae huic loco tamen minime convenit ' Hem- stertiusto vero de violatis numeris nil suboluit contendit καν ταυτ' ανυση omnino sine labe esse ιν quod supra scriptam habet in codice Dorvilliano interpretationem αναπληρωση1V pag. 65 d. . Nunc merito omnes credimus aWesio evanuisse sJllabam τε - ται a sequenti vocabulo τετταρακοντα absorptam ita ut legendum sit: καντα υτ ανυσηται . . . . nam sic demum et prosodiae et

Attie loquendi usui satis actum est. Crebro peccatum in Thucydide ubi nullo iudicio consusa

sunt καινος et κενος, πικαίρως et επὶ κεροse. φαίνειν et y Forma Κολ-ος me gen sing. num unice Vera est Callimachum versificatorem magis quam poetam neque picae linguae satis peritum os imprimis ob in nemos Tom. X, p. 389-438 merito reprehendit Suidas in voce. Namque certa ubique est significatio particulae γε neque umquam a Graecis sine sensu metri tantum causa apponitur.

45쪽

φερειν , etc. - Lib. I, Cap. 37 ο δὲ ναυκληρος ποιεῖ

tres Codices perperam habent ποιεῖται ταυτα. Addo nuperrimum inventum adliam quod tamen numverum sit subdubitare possis. Editur huc Lib. II, Cap. 89 et sane unum et alterum in hoc capite superest in quo se exerceant critici)

τ απειρί Requirit adhamus ' επταισεν verbum sexcenties cum oristo πεσεῖν permutatum atque in cladibus et miseriis cum compositis et derivatis solemne sed idem usu venit verbo πίπτειν. Ut tragicos omittam, apud quos passim legitur πιπτειν βουλίον sive εξ αβουλίας saepissimeque verba σωζεσθαι et πιπτειν e regione inter se sunt opposita δὶ, satis esse arbitror unicum testem producere locum notissimum ex erodoto de classe Ρersarum VIII, 6 ο γαρ αερξεω στρατος π μεγα-

ter apparet ni salior ex sorma imperfecti ipsum scriptorem

usum esse verbo grἱπτειν. Quod idem Thucydidem usu passe sensu plane eodem quid obstat Verum de permutatione Getis hactenuS. Nunc transeamus ad alterum horum mendorum genus, nempe ad errores natos ex confusione η, ι, ει ιει), ι, .i Eadem confusio obscurat Plat de Legg. II, p. 664 D: ου γαρ τι δυνατοι οἱ γεροντες φέρειν δάς ubi veram lectionem ex Hom. Odyss. Θ, 499 revocavit Naberi v. l. sollertia. Adhortatio, idne 1870. δ Exempla praebet Sophoclis . R. 50 Trach. 84 El. 429.

46쪽

Quorum omnium aut eadem aut prope eadem apud sequiores erat nuntiatio ). Primum omnium insigne exemplum delibabo ex eodem elegantissimo opusculo adhami quod modo laudabam. Τhuc. I, Cap. 18 m. leviter corrupta sunt vocabula

sententia nulla potest esse controversia sed id ipsum in causa fuit cur vitium manifestum non animadverterint critici. Quorum nemo tamen ut opinor admonitus negabit verbum διαφαινεσθαι quod significat elucere, pellucere ab hoc loco alienum esse. Quid multa Numue scripsit ut solet δυνάμιε γαρ ταυτα ριέγιστα δὴ φανηβMihi quidem ita esse videtur atque exercitationis causa alium locum emendabo similiter corruptum. Od. Eilysses, iam redux in Ithacam, ne agnoscatur a Minerva mutatus est in senem mendicum et sic ab Eumae domo hospitioque receptus nuntium affert de reditu suo ipsius velut absentis. Nihil horum persuadet τωθεIρ συβωτη qui negat herum suum post tot annorum discidium in patriam umquam esse reversurum. Tum Ulysses:

φίλ' επείδη παμιπαν αναίνεα ουδ' ἔτι φῆ ακεῖνον ελευσεσθαι θυριος δέ τοι in απιπτος, αλλ' ἐγ ου αυτως μιυθησομιαι αλλα συν ρκωως νεῖται 'Οδυσευς. In inscriptionibus et in libris vetustissimis tamen permutatio Iet EI orta videtur ex antiquo more Graecorum qui ει scribebant pro omnici longo.

47쪽

Deinde iurat per Iovem summum deorum perque mensam hospitalem qua receptus est: ἡ μιεν τοι ταδε παντα τελεIεται ας αγορευω. τοὐδ αυτου λυκαβαντος ελευσεται ενθαν 'Οδυσσευς του κεν φθίνοντος Ζηνος του δ' ισταμενοιοὶ οἴκαδε νοστήσει καὶ τι σεται στις ἐκείνουενθανώτιμιαζει λοχον καὶ φαlλμον ιον.

Duos versus quos uncinis inclusi spurios esse acile concedet qui totum librum diligenter perlegerit. In eandem autem suspicionem incidit Scholiastes ad . 162)praeterquam quod minus recte me iudice re versus expungendo esSe censet: ποπτευονται ι τρεῖς ς συμφωνοι προς τα προ αυτων καὶ ως ποπτοι καὶ πιστοι.

Etiam causam addit: ποθεν γαρ ἔδει εἰ καὶ κ Δωδωνης υποστρεφων ου πλοῖ σει At neminem fugit haec ultima verba ut nunc sese habent vitiata esse. Quid igitur legendum Si me audis ει καὶ κ Δωδωνης ποστρεφωνευπλ ησει i. e. ιν unde enim scire poterat an redeunti prospera sibi futura esset navigatio ' Quam sanam et genuinam esse lectionem luce clarius apparet ex versibus 321 334 quos respexit grammaticuS.

In optimis libris SS. sutiles istiusmodi scripturaequavis sere pagina occurrunt sussicit quemlibet antiquum codicem inspicere et passim videbis ἐδιον et διον, οἴκησις et οἴκι τιμ 1s ιν et η μην in iurisiurandi soranula λ)i Eximie si in video nuper Basiamus in huc Lib. III, Cap. 6 sine pro και ἡ πεδε αυτων ἡμῖν μὴ κτείνειν ψευσθεὶ σαν πόθεσι restituit μὴ, μὴ κτενεῖν.

48쪽

πάρεστι et παρωτη ineptissimum in modum inter se confundi. Idem prorsus valet de antiquissima permutatione ει et . Cuius rei ad testimonium vocare possem multo grammaticos et lexi cographos, holium imprimis et Hesychii in I. Sed vix opus est; dudum enim de hoc corruptelae genere constat inter omnes. Quamquam haud raro apud doctos editores ut olim sic nunc o νους πικρωναποδηριεῖ ita ut pessimas quasque formas inde natas contra certum loquendi usum et analogiam tenaciter defendant. Quis nescit, ut hoc utar, ex substantivis neutrius generis in o summa constantia derivari adiectiva

in ut γενος, ευ-γενης, μενος, δυσ-μενης, πιχθος,α-παθὴς etc. attamen sunt qui membranarum auctoritate

freti a νεῖκος formam φιλόνεικος ductam esse contendant. ιν Cras credam'. Dicat aliquis quid igitur num invitis poetis mutandum φιλονεικης Minime gentium. Namque multo erit et acilius et melius ubique revocare φιλον ἱκος, φιλονικία, φιλονικεῖν ' quae omnia sunt verba incorruptae Graecitatis. Caeterum doctos et indoctos sine exceptione Omnes in errorem induxit scribarum Ακαδη αἱ unde factum ut hodie academiam dicamus quae apud Graecos et Romanos semper appellata erat 'Λκαδήμεια Academ1a.

e multis locis videaristoph. Nubb. 1002 Cic. de Div. I, Cap. 13ὶ.

49쪽

pretium est adiremeringam qui in Obss Crit Cap. 31 multa vocabula eodem modo depravata de industria congessit. In Iliade et Odyssea quoque aliquot vitiosae scripturae

ex hoc fonte manarunt, quales Sunt εἱνεαι, γεινομιέ-νοισιν a nota Orma γεἱνεσθαι sive γινεσθαι sequiorum pro

γίγνεσθαι, qua merito iam ante quinque lustra expulit Behherus nec tamen huius rei evidentiam posteris editoribus probare potuit. Plane eiusdem πονηρου κομμ ατος mihi videtur oristi forma εἴσα de qua nemo adhuc quod sciam disertis verbis monuit. aegitur . . Od. Η, v. 62εἶσε δε δ' εἰσαγαγουσα ἐπὶ θρονο αργυροηλου. Il. , v. 392

Reponendum esse suspicor σε et σαν. Nullo enim fundamento nititur librorum lectio, nulla est sorma neque Homerica neque recentior unde εἴσα derivare possis; nulla omnino analogia commendatur. Contra ea quid in tota Graecitate usitatius quam ζειν cum composito καθὼ ιν tam transitive quam intransitive positum p Cuius verbiaoristi forma integra aetatem tulit in pulcherrima oratione

Phoenicis ad Achillem: Il. , v. 688ὶ

Ad hanc lucem igitur exempli gratia maculam eluamus L. . 89,

50쪽

imo καθῖσεν et sic omnia similia menda ad pristinam

normam castigemus.

Insuper addo etiam apud Herodotum sic peccatum esse namque fieri non potest ut idem scripserit κατι τον φυλάκους, I, 89 αυτον κατι τε Ι 88 et ει σε α γων ἐς το βασιληιον θρόνον. III, 1 ανδρας οἱ πείσας κατ' οδον III, 26). Vide ob Var. Leci pag. 88. Diphthongorum ει The οι permutatio rationibus subductis ex soni affinitate potius quam ex literarum similitudine fluxisse videtur ). assim in libris Occurrit. Permiscentur . e. o et εἰ, οἴσομ αι et εἴσομαι, οἰκεται et ἱκεται.

Quarum lectionum utra sit potior in scriptis quae integra Supersunt statim unusquisque intelligit in fragmentis non item Etsi hic quoque omnia quae ad singulos locos faciunt rimando et recte cogitando multa ad liquidum perduci posSunt. Turpissimum mendum etiamnunc post tot indorfit curas occupat locum Aristophanis Acharn. v. l2). Legitur enim in novissima editione: οἶδέν τις υμιων τακβαταν ἡ τους χαονας; Ubi unice verum esse εἶδέν τις editorem nescio quomodo fugit. Quam vim autem in talibus habeant verba ορῶν et θεασθαι satis notum ).i Cs Thuc. II, Cap. 56. Hom. Od. Λ v. 568 Scholia habent acutam et veram observationem, sed stultum mendum ossicit evidentiae Legitur